The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 17
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 8 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
หมู่บ้านกลางขุนเขาชนบท
ภาคเหนือ Kala Democracy
มุมมองสายตา ไป่ไป๋
มุมมองสายตา ไป่ไป๋
มีนาคม ค.ศ.2021
หลังจากพาเจ้าบราวนี่วิ่ง พวกเราก็เข้ามาออกกำลังกายต่อภายในโรงยิมฯ ด้านข้างบ่อน้ำ ช่วงเช้าเงียบเหงากลุ่มนักมวยยังไม่มาซ้อม เครื่องออกกำลังกายสารพัดชนิดวางเกลื่อน ฉันนอนยกลูกเหล็ก...
“18...อี๊! อี๊!” ลูกเหล็ก 30 กิโลทำเอาฉันมือสั่น
“19...อี๊! อี๊!” กัดฟันยกมันให้ครบเป้าหมายเพื่อไปช่วยนาตาลี
“20...อี๊! อี๊! …เฮ่อ!!” บรรลุเป้าหมายแล้ว
“แคร๊ง” ขอพักสักหน่อยแขนสั่นไปหมดแล้ว
ฉันต้องฟิตร่างกาย ฝึกยิงปืนและขับรถยนต์เพื่อทำภารกิจชิงตัวประกัน ถ้าส่งจูยอนแล้วนายแทนไม่ไปฉันจะทำคนเดียว ฉันจะพาที่รักออกจากกองไฟ
“แฮซ แฮซ!” จูยอน คุณครูของฉัน กลับมาแข็งแรงเหมือนเดิม หวดแข้งขวาเบิ้ลใส่กระสอบทราย
“ไป่ไป๋คะ! อย่าหักโหมมากนักนะ กล้ามเนื้อจะฉีก” เธอเองก็บ้าพลังออกกำลังกายจนกล้ามท้องขึ้นเป็นลอน
“ควับ!ควับ!ควับ!” ฉันเอาเชือกมากระโดด ใกล้ ๆเธอ
“อนนี่คะ! หมวดจางมันจะฆ่านาตาลีมั้ยคะ?”
“ไม่น่าจะฆ่านะ ถ้าจะฆ่า เธอจะมาตามหาทำไม?”
“แต่ยายนั่น! แสดงเก่งมาก เก่งกว่าหนูซะอีก ควับ!ควับ!”
“ถ้าฉันเป็นนาตาลี ยายนั่นตายตั้งแต่บนเรือแล้ว โยนให้ไอ้เข้กินไปแล้ว แฮซ แฮซ!” เธอเตะระบายอารมณ์ใส่กระสอบทราย
“เนอะ?”
“ฉันขอโทษนะคะ! ฉันคงไม่ได้กลับไปช่วย อย่าหาว่าเห็นแก่ตัวเลยนะ”
“ไม่เลยค่ะ แค่ไปช่วยหนูอออกจากป่านรกนั่นมาได้ ก็ไม่รู้จะขอบคุณอย่างไรแล้ว คนมาช่วยเจ็บตัวกันหมดเลย”
“ปั่กปั่ก!ปั่กปั่ก!” ฉันเปลี่ยนมาต่อยกระสอบทราย
“เจ็ทโด้ก็ไม่กลับบ้านเลย น่าสงสารเขามากเลยนะคะ หนูเห็นเขาเศร้ามากเลย หนูน้ำตาไหลเลยตอนที่เขาเดินคอตกลูบรถยนต์และบ้านก่อนจะจากลา เขาทำเหมือนจะไม่กลับมาอีก”
“อืม! คนเราต่างก็เผชิญกับคลื่นชีวิตของตัวเอง ฉันพอจะรู้จักนิสัยเขาบ้าง เขาตั้งใจแน่วแน่มาก ถ้าตัดสินใจไปแล้วคงยากที่จะเปลี่ยน”
“เขาไม่ได้ล่ำลาคนรักเลยนะคะ คงมีอะไรมากมายที่ยังไม่ได้บอก”
“ฉันเข้าใจหัวอกเขานะคะ การจากคนที่รักแล้วไม่ได้ล่ำลา มันเหมือนกับภาพสุดท้ายที่เราจำได้ก็คือวันที่เห็นกันครั้งสุดท้าย ถ้าวันนั้นจากกันด้วยดีก็ดีไป”
“หมายความว่ายังไงคะ?”
“เมื่อเราคิดย้อนกลับไป เราจะเสียใจว่า ยังมีเรื่องอีกมากมายที่เรายังไม่ได้ทำให้เขา อย่างน้อยถ้าได้ล่ำลากัน ความเจ็บปวดก็จะน้อยลง”
“หนูไม่มีความรู้สึกแบบนั้นเลย หนูยังไม่เคยเสียใครไป แค่ตอนที่จูยอนอนนี่เจ็บ หนูก็จะตายตามอยู่แล้ว”
“แต่คุณก็ไม่น่าต้องมาเดือดร้อนด้วยเลยนะ ทำไมมาเสี่ยงอันตรายแบบนี้ล่ะคะ คุณไม่ได้เกี่ยวข้องกับเรื่องนี้เลย” เธอย้ายไปเล่นกล้ามอก
เสื้อชุดกีฬาของเราสองคน โคตรเซ็กซี่เลย จูยอนก็หน้าอกบึ้มเอวคอด นุ่งกางเกงรัดสั้นจู๋ ผิวของเธอสวยกว่าฉันอีก ขาวอมชมพูไปทั้งตัวเสียอย่างเดียว แค่เดินตัวแข็งไปหน่อย
“หนูก็ช่วยนาตาลีหนีมา หวังว่า ส่งเธอเสร็จก็จะกลับบ้าน แต่มันก็ไม่เป็นอย่างนั้น”
“ชอบนาตาลีเหรอ ชอบผู้หญิงเหรอ?”
“ค่ะ!” ฉันตอบอย่างมั่นใจ
“แล้วตามมาที่นี่ทำไมคะ?”
“หนูไม่มีเพื่อนที่จะคุยเรื่องนี้ได้ มีแต่แทนและหวังว่าเขาจะช่วยได้ อีกอย่างมาดูแลจูยอนอนนี่ด้วย ถ้าช่วยนาตาลีได้หนูจะไปหาที่เกาหลีใต้นะคะ หนูจะไปสมัครเป็นเด็กฝึก”
“ฉันจะรอนะคะ! แต่บอกไว้ก่อนนะ ฉันเป็นผู้แปรพักตร์ไม่มีคนอยากคุยด้วยหรอกนะ คงไม่มีเพื่อน”
“ช่างพวกมันเถอะ! คนยังไงก็เป็นคน ถึงจะตกอยู่ในสถานะไหนก็เป็นคน คนที่มองคนไม่ใช่คนมันไม่ใช่คน” ฉันเชื่อแบบนั้น
“ขอบคุณนะคะที่ให้เกียรติฉันมาตลอด ถ้าเข้าจีนก็ระวังด้วย แทนไม่เคยฝึกใช้อาวุธมาก่อนเลย เขาช่วยอะไรไม่ได้มากหรอก”
“ก็คนที่ใช้อาวุธเป็นไม่มีใครไปกับหนูนี่คะ แต่ไม่เป็นไรหรอก มันเป็นเรื่องที่หนูต้องแสดงให้นาตาลีรู้ว่า หนูรักเธอมาก ปั่ก!ปั่ก!”
“แทนยังไม่มาเหรอคะ?”
“มาแล้ว! ไปกับยายแหม่มอีก ฮึ! หนูไม่ชอบเลยเป็นเด็กยังเรียนไม่จบ คิดจะมีแฟน ถ้าเป็นน้องจะตีให้ขาลาย ปั่กปั่ก!ปั่กปั่ก!ปั่กปั่ก!” ฉันรู้สึกอารมณ์ขึ้น
“หึหึ! ชอบแทนรึเปล่า?”
“บ้า! หนูจะชอบได้ไง อนนี่! อย่ามาพูดอย่างนี้นะ คนบ้า! เจ้าชู้จะตายไป โกหกว่าไม่มีแฟน” ทำไมมาพูดดักกันอย่างนี้ ฉันก็พึ่งบอกไปเองว่า ชอบนาตาลี /หงุดหงิด/
“หือ! แทนน่ะเหรอเจ้าชู้ ไม่จริงมั้ง?”
“อนนี่ไม่เห็นเหรอ? ไปที่ไหนก็มีแต่ผู้หญิงมาชอบ ขนาดเดินกับหนู สาว ๆ ยังวิ่งมากอดเฉย” ฉันล่ะอยากจะข่วนหน้าจริง ๆ อยู่ป่านาตาลีก็มีใจให้
“เหรอ? ถ้าสองคนนั้นได้แต่งงานกันก็ดีนะ เจ็ทโด้จะได้หมดห่วง เขาจะได้ไปตามทางของเขา แทนจะได้เลิกเจ้าชู้ด้วย ดีมั้ย?”
“หนูก็อยากให้เป็นอย่างนั้น ถ้าไม่ติดว่าจะต้องไปด้วยกัน หนูก็ไม่สนเขาหรอก ลาขาดไปตั้งนานแล้ว” ทำไมรู้สึกขัดใจจังเลย วันนี้หงุดหงิดโว้ย เป็นอะไรนะ?
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”
“อนนี่ขำอะไร หัวเราะอะไร?”
“เปล๊า!” เสียงสูงอย่างนี้มีแน่
ทันใดนั้น นายแทนก็เดินตัวสูงโย่งเข้ามา ฉันเหม็นขี้หน้าหวดแข้งใส่กระสอบทราย...
“เอ๊ซ! เอ็ซ!!”
“ฮัลโหล! มาแล้วครับ” เขาโบกมือให้จูยอน
“ไปไหนมาคะ?” จูยอนถามเมื่อเขาเดินมาใกล้
“วันนี้ทำบุญ 100 วันครับ”
“อะไรเหรอคะ?” ฉันเสือกทันที
“มันเป็นการทำบุญให้คนตาย ส่งให้ไปอยู่ในภพภูมิที่ดี คนข้างหลังจะได้เบาใจและหมดห่วง”
จูยอนหันขวับ...
“ทำไมไม่บอกล่ะคะ น้อยใจนะ! อย่างน้อยฉันควรไปให้กำลังใจเจ็ทโด้ เขาเป็นเพื่อนของเราจะปล่อยให้ทุกข์คนเดียวได้อย่างไร?” จูยอนใบหน้าหมอง
“ไม่เป็นไรครับ เราทำกันเงียบ ๆ ภายในครอบครัว”
“ถ้าอยู่ที่เกาหลีเรื่องใหญ่แน่ งานศพไม่ว่าคุณจะรู้จักกับใครในครอบครัวนั้นหรือเป็นเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนก็ต้องมางาน เราต่างก็ไปให้กำลังใจคนที่ยังต้องอยู่สู้ต่อไป”
“ใช่! อย่างน้อยเจ็ทโด้จะได้รู้ว่า หนูไม่เคยทิ้งเขา”
“ขอโทษครับ ที่นี่ไม่ได้คิดแบบนั้น พวกเราไม่ถือ”
“ฮึ! เรื่องดี ๆ ที่สมควรก็ไม่ทำ ทีเรื่องไร้สาระนี่เก่งเหลือเกิน” ฉันเห็นหน้าแล้วหมั่นไส้
“ผมทำอะไรผิด?” ยังมาทำหน้าโง่ใส่อีก เดี๋ยวข่วนหน้าซะเลย
“พาเด็กไปดูหนังไง แทนที่จะสอนให้น้องรับผิดชอบการเรียน”
“ก็นาน ๆ ผมจะกลับบ้าน น้องก็จะได้พักสมองบ้าง น้องแหม่มเป็นคนตั้งใจเรียน ไม่ใช่คนเหลวไหลมีเป้าหมายชัดเจน”
“รู้ไปหมดเลยนะ เข้าข้างน่าดู แหวะ!” ฉันหมั่นไส้มากแล้วนะ ขนหัวลุกไปหมดแล้ว
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” จูยอนหัวเราะลั่นอารมณ์ดีตลอด
“อนนี่ขำอะไร หัวเราะอะไร?” ขัดใจมาก
“เปล๊า!”
ฮึ่ม!! สองครั้งแล้วนะ!
“ไปเอานวมมา เจอกันซักยกซิ!” ขอระบายอารมณ์กับนายแทนก็แล้วกัน เขาถอดเสื้อเหลือแต่กางเกงยีนขาวยาวเดินไปสวมนวม
ฉันหยิบนวมแดงมาให้จูยอน…
“อนนี่! ใส่ให้หนูหน่อยค่ะ”
“ตั่บตั่บ!” แทนเอานวมชกกัน
“อนนี่! เป็นกรรมการให้ด้วยนะ” ฉันวิ่งใส่แทนทันที
“ย๊าก!ตั่บตั่บ!ตั่บตั่บ!ตั่บตั่บ!” รัวใส่ท้องเป็นชุด เขาปัดป้อง
ฉันโน้มคอ ตีเข่า
“ตี! ตี! ตี!”
เขาเบียดตัวเข้ามาเพื่อไม่ให้ตีได้ถนัด...
“เก่งนะ! เดี๋ยวนี้ตีเข่าเป็นด้วย”
“ผลัวะ! ตีศอกก็เป็น เอ็ซ!” ฉันซัดไปโดนหัวไหล่
“เด็ก ๆ อย่าเล่นกันแรงนะ ฉันไปให้แหม่มสอนทำกับข้าวดีกว่า” จูยอนอมยิ้ม ก่อนจะสะบัดตูดเดินออกไป
ฉันคิดในใจ... ดีเลยจะได้ซัดได้เต็ม ๆ
“ตั่บตั่บ!ตั่บตั่บ!ผลัวะ” /นายเจอชุดใหญ่ก็แล้วกัน รับมือให้ดีล่ะ/
“เอาจริงเหรอ?”
“อ้าว! การต่อสู้ที่ไหนเล่น ๆ บ้าง?”
“ถ้างั้น! ผมไม่ออมมือนะ” เขาโอบเอวดึงฉันเข้ามากอด
“ตี!ตี!ตี!” ฉันดิ้นสู้ เหงื่อโทรมด้วยกันทั้งคู่
“วืด!” เตะขาเฉี่ยวลำตัวของเขาไป
เขาโยกหลบแล้วแย็บ...
“ตุ่บ! ตุ่บ!” ใบหน้าฉันสะบัด
“หึ๋ย!!” พุ่งพรวดเข้าไปชก เขาโยกหลบได้ อย่างนี้ต้องคลุกวงใน
“ฮึ่บ!ฮึ่บ!ฮึ่บ!” ปัดแขนล็อคคอ...
“ตี! ตี! ตี!” ตีไปตีมา ขาหมดแรงซะแล่ว
“ฮึ่บ!” เขาโอบเอวหมุนตัว ดันฉันไปติดลู่วิ่งสายพาน เนื้อแนบเนื้อ ใบหน้าแนบอก หายใจหอบแรง กลิ่นเหงื่อผู้ชายทำไมหอมจัง
เขาดันจนทุกส่วนของร่างกายของเราเบียดกัน ใบหน้าของเขาซบซอกคอสยิวจนขนลุก กอดรัดละเลงเหงื่อผสมเป็นสายน้ำ ยิ่งดิ้นยิ่งแน่นเหมือนโลดแล่นบนเรือนร่างของเขา เคลิ้มหัวใจเต้นแรง ความรู้สึกนี้คืออะไร? ทำไมมันจึ๊กกะดึ๋ยหรือฉันกำลังฟิน? /รู้สึกนมคัดซะงั้น/
“ทำอะไรกัน?”แหม่มวิ่งหน้าตั้งเข้ามา
“ย๋า!” ฉันผลักเขาออก ใจหายหมดเลย
“แหม่มมีอะไร?” แทนหันไปถาม
“พี่แทนหนีเร็ว! ตำรวจมาอีกแล้ว ไอ้โข่งมันโทรมาบอก ตอนนี้พวกมันอยู่ที่บ้านพี่ หลบที่นี่ก่อนนะ ไม่ต้องออกไป พวกหนูจะกันไว้ให้ ด้านหลังไปสุดสวนจะมีโรงเล็ก ๆ ในนั้นมีมอเตอร์ไซด์ ถ้ายังไงพี่แทนก็หนีไปทางนั้นนะ”
“ทำยังไงดีล่ะ?” ฉันเป็นห่วงกระโดดกอดแขน มีเรื่องให้ร้อนใจอีกแล้ว
“คงได้เวลาออกจากประเทศนี้แล้ว เราต้องเดินทางต่อ” แทนสีหน้าเครียด
“พี่แทนอยู่ที่นี่ก่อนนะ เดี๋ยวหนูไปเอาเสื้อผ้ามาให้ พวกมันมาตามหาพี่บ่อย เจ๊! กลับบ้าน” เธอเข้ามาดึงลากแขนฉัน
“แทนเคยไปฆ่าคนตายเหรอ?”
“เฮ้อ!” แหม่มส่ายหน้าจูงมือเดินลิ่วเข้าบ้าน จูยอนกำลังโขลกอะไรอยู่หลังบ้านโป๊กเป๊ก
“จูยอนคะ! เจ๊แอบกอดกับพี่แทน”
“ห่ะ!” ฉันตาเหลือก ยายบ้า! ฉันไม่ได้คิดอะไร?
“อ้าว! ต่อยมวยกันไม่ใช่เหรอ?” จูยอนหยิบมะละกอฝอยใส่ครก
“ใช่! หนูต่อยมวย ไม่ได้คิดอะไรสักหน่อย แหม่มเอาอะไรมาพูด” ฉันรีบกระโดดตามช่องตามจูยอน
“หนูเห็นเจ๊ ยืนกอดกันเฉย ๆ ยิ้มตาลอยเลย”
“ก็มันเหนื่อย ต้องหยุดหายใจมั่งสิ เนอะอนนี่เนอะ?”
“ใช่ใช่!” จูยอนบีบมะนาวลงไป น้ำลายสอปาก
“แล้วยิ้มทำไม ยิ้มไม?” แหม่มก็จี้ไม่เลิก
“เออ! แล้วยิ้มทำไม?” จูยอนจะบ้าเหรอ? ถามได้ยังไงเราเพื่อนกันนะ
“อนนี่! หนูเหนื่อย หนูทำหน้าอย่างนี้” ฉันยิงฟันให้เธอดู
“ไม่ใช่สักหน่อย หนูเห็นเจ๊จะดูดนมพี่แทนด้วย” เธอทำปากจู๋
“ฮ่าฮ่าฮ่า”
“อนนี่ขำอะไร หัวเราะอะไร?”
“เปล๊า!”
ฮึ่ม!! สามครั้งแล้วนะ
ฉันไม่ได้ชอบเขาซะหน่อย อย่ามองด้วยสายตาแบบนั้นสิ แค่กอดแค่นี้เล็กน้อยมาก ถ้าได้เห็นฉันกับนาตาลีแก้ผ้าต่อหน้าเขา พวกเธอคงไม่คิดแบบนี้ ฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขา แค่อยากให้เขาไปด้วยแค่นั้นเอง
............................................................................................
............................................................................................
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม