The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 12
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 22 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
เขตุอนุรักษ์กลุ่มชาติพันธ์มู่เหลา ฉวีจิ่ง
มุมมองหมวดจาง แอนนา
มิถุนายน ค.ศ.2021
เหล่า Soulless คุ้นเคยกับเรามากขึ้น ฉันคอยให้อาหารครบ 3 มื้อและดูแลสุขภาพของพวกเขา ผ่านมา 3 วันหลังฉีดวัคซีนเห็นความเปลี่ยน แปลงกับดวงตาได้ชัดเจน แผลตามตัวก็เริ่มแห้งตกสะเก็ด ถ้าไม่มีโรคแทรกซ้อน พวกเขาคงหายดีในอีกไม่กี่วัน
หมู่บ้านในป่าใหญ่แห่งนี้ บริสุทธิ์ไปทุกอย่าง ฝูงกวางเขายาวพาลูกน้อยแระเล็มหญ้าอ่อนริมชายน้ำ เสียงใสของนกป่าสารพัดชนิดร้องรับขับขานกล่อมพงไพร แข่งกับเสียงแม่ไก่ร้องเรียกลูกน้อยยามเช้า
ทุกอย่างดูจะเรียบง่าย ลงตัวตามที่ธรรมชาติบรรจงสร้างสรรค์ขึ้นมา ถ้าไม่มีเสียงนี้....
“แทนคะ! อยู่ไหน?”
“แทนคะ! หนูเหนื่อย”
“แทนคะ! หิวน้ำ”
“แทนคะ!มาดูนี่เร็ว!” เสียงของยายเจ้าชีวิตร้องเรียกทั้งวัน วุ่นวายอยู่คนเดียว เธอสดใสเป็นสีสันให้กับสองหนุ่ม แทนกับซอนช่วยกันหิ้วน้ำจากปลายสะพานขึ้นไปที่บ้านพัก Soulless
“มานี่! มาอาบน้ำกัน ฉันจะอาบน้ำให้” ไป่ไป๋วิ่งไล่จับเด็ก ๆ 7-8 คน ถอดเสื้อผ้าอาบน้ำ เด็กสาวคนนี้ก็ใจดีเหมือนกัน
ฉันหาอะไรมาทำแก้เหงาดีกว่า หาทางสร้างความสัมพันธ์กับนาตาลีให้แน่นแฟ้นขึ้น หันมองซ้ายขวาเห็นทางสะดวก ซอนกับแทนช่วยไป่ไป๋จับ Soulless อาบน้ำ สบช่องก้มหน้าลงไปกระซิบนาตาลี...
“ไป่ไป๋รักแทนมากเลยนะนั่นน่ะ”
นาตาลีกำลังสอยด้าย เย็บเสื้อให้เด็ก ๆ ขมวดคิ้วเงยหน้า...
“No way!” เธอโบกมือไม่เห็นด้วย หันกลับไปมองไป่ไป๋กำลังฟอกหัวน้อง ๆ แทนกับซอนเป่าฟองเล่นกันสนุกสนาน
“คุณดูไม่ออกเหรอ?” ฉันก้มหน้าลงไป กลิ่นดอกไม้ป่าโชยมาหอมชื่นใจ
“รักเริ้กอะไรกัน เดี๋ยวก็กัดหัวกันเชื่อฉันสิ เมื่อก่อนทะเลาะกันบ่อยจะตายสองคนนี้” เสียงมั่นใจจนน่าเป็นห่วง เธอวางใจจนไม่มีจิตคิดระแวงเลย
“ยิ่งทะเลาะก็ยิ่งรัก ความรักมันแปลกนะคะดอกเตอร์ หัวใจของคนเราแปลกมาก ถ้ามันจะรัก มันก็รักโดยไม่มีเหตุผล วิทยาศาสตร์ก็อธิบายไม่ได้เหมือนกัน ดูอย่างรักแรกพบสิ อาจจะเป็นเพราะฟ้าลิขิต” ถึงฉันจะเป็นนักวิทยาศาสตร์ แต่ความคุ้นเคยในวัยเด็ก ความเชื่อในสิ่งลี้ลับก็เป็นของคู่กันกับคนจีน
เธอตาโตหันขวับทันที...
“ไป่ไป๋รักฉันจะตาย คุณไม่รู้อะไร?”
ทำไมฉันจะไม่รู้? ฉันเชี่ยวชาญกว่าเธอเยอะยายเด็กน้อย เธอสองคนแค่เด็กเพิ่งเริ่มหัดเลียฝาหอยกันเอง
“คุณไม่เคยมีความรักล่ะสิ! หัวใจเต้นแรงเมื่ออยู่ใกล้ ได้ยินเสียงพูดทั้งที่เขาไม่ได้พูด อยากอยู่ใกล้ตลอดเวลา” ฉันรู้อยู่แก่ใจว่าเธอไม่เคยมีแฟน เรื่องนี้น่าอายมากสำหรับผู้หญิง สาว สวยและเก่งอย่างเธอ
“อ๋า! อย่างนั้นมีแล้ว!..กำลังฝึกกับแทนกับไป่ไป๋อยู่ คิดถึงทุกวัน คิดถึงทั้งวัน อยากอยู่ใกล้ ๆ” เธอเชิดหน้ายิ้มมั่นใจ ยายล้นเอ้ย!
“คุณสองคนนี่เด็กจริง ๆ”
นาตาลีปากจู๋เป็นตูดไก่ ไม่พอใจ...
“ก็ฉันเด็กจริงนี่นา คุณก็รู้ฉันทำแต่งาน ไม่เคยมีประสบการณ์เรื่องนี้เลย คนที่เข้ามาคุยด้วย ก็ต้องยืนก้มหน้ากุมเป้าคุยกับฉันตลอด ฉันแค่อยากลองมีความรักเหมือนคนอื่นบ้าง เป็นนักวิทยาศาสตร์ต้องทดลองจริงไหม?” เธอบอกก็มีเหตุผล เพราะฉันเห็นภาพที่เธอพูดมาตลอด ไม่ว่าจะอายุขนาดไหน? จะหนุ่มหรือแก่ พอมาคุยกับนาตาลีจะอยู่ในอาการนั้นทุกคน เพราะบารมีของเธอ ใครจะกล้าจีบ
“ดอกเตอร์คะ ระหว่างสองคนนั้น คุณชอบใคร?” คำถามนี้ถ้าเป็นคนทั่วไปจะอึกอักลังเลหรือไม่ก็คิดนาน
แต่สำหรับนาตาลีแล้ว…
“ชอบทั้งสองคนแหละ อยากให้ทั้งสองคนไปอยู่ด้วยกัน แต่ฉันยังไม่กล้าบอกไป่ไป๋” ท่าทางจะเอาจริงนะนั่น ตาลอยเคลิ้มฝันเชียว ต้องเตือนสติสักหน่อยเรื่องแบบนี้อันตราย..อย่าเล่นกับไฟ
“ไม่ได้นะคะดอกเตอร์! คุณต้องเลือกคนเดียว อย่าคิดทำอะไรอะไรบ้า ๆ นะ ความรักมันเป็นคู่ เขาถึงเรียกว่า คู่รัก คนทั่วไปก็ทำแบบนี้ เขาใช้ชีวิตกันแบบนี้”
นาตาลียกไหล่ส่ายหน้าเบ้ปาก ไม่แคร์ ...
“ทำไมต้องเหมือนใคร? ฉันไม่เลือกจะเอาไปด้วยทั้งคู่ อยากอยู่ด้วยกัน ฉันมีปัญญาเลี้ยงทั้งสองคนให้สบายไปทั้งชาติ ถ้าไป่ไป๋รักแทนด้วยก็ดีสิ เราจะได้รักกันสามคนจะสร้างครอบครัวใหญ่ มีลูกให้เป็นทีมฟุตบอลเลย แต่ฉันเคยบอกอ้อม ๆ กับไป่ไป๋ไปแล้ว เธอไม่เอาด้วย เธอไม่ชอบแทน” เธอเพ้อไปตามความฝันของตัวเอง มีความคิดบ๊อง ๆ เป็นของตัวเอง แต่เธอจะรู้ไหมว่าความรักไม่ใช่เสื้อผ้าบนไม้แขวน จะเหมามาทั้งหมดไม่ได้ มันต้องพิถีพิถันวัดและตัดอย่างลงตัว
“คุณคุยกับไป่ไป๋นานหรือยัง?”
“ตั้งแต่ติดอยู่ในป่าคราวก่อน แต่ไม่ได้พูดกันจริงจัง”
“ไม่ได้นะคะ! มันจะมีปัญหาภายหลัง ไม่มีใครเขาทำอย่างนี้ เลิกคิดเถอะ!” ฉันไม่เห็นด้วยแม้แต่น้อย เธอจะเอาใครก็เลือกมาคนเดียวพอ อย่าโลภมาก ถ้าสองคนนั้นหักหลังเท่ากับตายทั้งเป็นเลยนะ
“ฉันบอกไปแล้วว่าอะไรที่อยากทำก็จะทำ ชีวิตนี้สั้นนักรักกันสามคนไม่เห็นจะเสียหาย คุณไม่เคยรู้ใช่ไหมว่าที่ทิเบตมีประเพณี 1 หญิง10ชายพวกเขายังอยู่กันได้ ทำไมไม่มีปัญหา? คุณอย่าเอาความเชื่อของคุณ มากำหนดทุกชีวิตบนโลกนี้สิ เราเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของเราเอง” นอกจากไม่ฟังคำเตือนแล้ว ยังเอาประเพณีบ้าบออะไรมาข่มกันอีกเนี่ย?
“เดี๋ยวฉันต้องหาวิธีบอกชอบแทนเอง ฉันบอกรักไป่ไป๋ไปแล้ว” ดูท่าทางเธอจะมั่นใจตัวเองมากว่าจะสามารถจะควบคุมทั้งสองคนได้ เรื่องของหัวใจมันไม่มีพี่น้องเพื่อนฝูงนะโว้ย
“ไป่ไป๋จะยอมเหรอตัวติดกันขนาดนั้น...ไม่น่าจะยอม ถ้าเธอไม่ยอมคุณจะมีปัญหานะ หาทางคุยกับไป่ไป๋ดี ๆ ก่อนดีกว่ามั้ง? เรื่องอย่างนี้มันละเอียดอ่อน พูดไม่ดีก็อาจเป็นฝ่ายผิดได้” ฉันพูดเพราะเป็นห่วงความรู้สึกของทุกคน ไม่รู้จะห้ามนาตาลีได้ยังไง?
“แล้วคุณรู้ได้ยังไง ว่าไป่ไป๋รักแทน?” เธอหันไปมองสามหนุ่มสาวในบ้านที่กำลังหัวเราะสนุกสนาน ซอนกับแทนกำลังสระหัวให้คนแก่ ไป่ไป๋ขึ้นไปยืนบนแคร่ ร้องเพลงเต้นส่ายก้นดุ๊กดิ๊กน่ารักน่าชัง
“ฉันดูออก มองปราดเดียวก็รู้แล้ว ไป่ไป๋รักแทนมาก เธอแสดงละครตบตาฉันไม่ได้หรอก คุณดูสิ! นมบี้หัวแทนแล้วไม่หวงตัวสักนิด” ฉันชี้ไปที่ไป่ไป๋ เธอขี่คอกอดหัวของแทน เล่นฟองกับซอนไม่มีถือตัวสักนิด รูปร่างก็ยั่วยวนมาก
“ทำไม ไม่เห็นมีอะไร ก็เล่นกัน? เมื่อก่อนผ้าก็เล่นกันอย่างนี้” เธอก็มองโลกสวยไป
“คุณกล้าไปขี่คอซอนมั้ยล่ะ?” เจอคำถามนี้...นาตาลีอึ้งไปเลย
“เห็นแล้วหมั่นเขี้ยว ถ้าฉันเป็นแทนนะ!...จะจับมากระแทก! กระแทก! กดให้มิดด้ามเลย” หึ๋ย!...มันน่าจริง ๆ ฉันตีขาแปะแปะ
“อูย!...เสียวอ่ะ! คุณกระแทกแรง”ยายบ้าจะอายทำไม?
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ยายบ๊องนี่ก็ซื่อจริง เธอขยับแล้วเอามือมาป้องหูกระซิบ...
“แล้วคุณดูออกหรือเปล่า? สองคนนั้นบุ่มบุ๋มกันรึยัง?” เด็กบ้า..ดูถามเข้าสิ!..แล้วจะกระซิบทำไม พวกนั้นอยู่ตั้งไกล?
“..........” ฉันได้แต่ส่ายหัวยิ้ม ชะเง้อมองไป่ไป๋ยิ้มเริงร่าท่ามกลางสองหนุ่ม
“ฉันเชื่อว่ายายเจ้าชีวิตนั่น ถ้าได้แทนไปแล้ว เธอไม่มีทางให้คุณเอี่ยวด้วยแน่ คุณโดนเทแน่นอน คุณไม่มีวันหาความเที่ยงตรง ความยุติธรรมจากความรักได้หรอก ความรักสวยงามก็จริงแต่ก็เต็มไปด้วยความเห็นแก่ตัว” สัญชาติญาณของผู้หญิง ถ้าไม่ได้เป็นที่1 ไม่เอาดีกว่า
“ฉันรักไป่ไป๋ ยอมให้เธอได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าเธอมีอะไรกับแทน? ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะหวงหรือหึงเลย ถ้าสองคนนั้นมีอะไรกันฉันก็ไม่ถือ ฉันชอบ คุณไม่ต้องมาเสี้ยมเลยนะ” เธอหน้าตูม
“ฉันรักไป่ไป๋ ยอมให้เธอได้ทุกอย่างอยู่แล้ว ถ้าเธอมีอะไรกับแทน? ฉันก็ไม่มีความคิดที่จะหวงหรือหึงเลย ถ้าสองคนนั้นมีอะไรกันฉันก็ไม่ถือ ฉันชอบ คุณไม่ต้องมาเสี้ยมเลยนะ” เธอหน้าตูม
อ้าว!อย่าเข้าใจผิดสิ...
“เปล่าเลย ไม่ได้เสี้ยมแค่พูดความจริง คุณต้องตกลงกันก่อน ฉันว่าแทนก็ไม่ได้คิดโลภมากอย่างคุณนะ บอกชอบแทนให้เขารู้ตัวก่อนที่ไป่ไป๋จะบอก แต่ต้องระวังไป่ไป๋จะคิดว่าคุณหักหลัง” ฉันคิดว่า มันเป็นทางเดียวที่จะได้ลุ้น
เธอเอียงคอฟังมองตาใส...
“ฉันต้องทำยังไงมั่ง สอนฉันหน่อยสิ?”
“ก็บอกไปเลยตรง ๆ”
“ฉันไม่กล้า เคยจะบอกหลายครั้งแล้ว พอจะพูดก็พูดไม่ออก”
“ถ้าไม่กล้าก็อด คุณรู้มั้ยทำไมผู้หญิงสวยถึงได้แฟนคนแรกขี้เหร่?”
“ทำไม?”
“ก็เพราะไอ้พวกขี้เหร่มันไม่มีอะไรจะเสีย มันกล้าพูด มันกล้าเข้าหา เสร็จมันหมด”
“อือว่ะ! ถ้ามีคนกล้ามาคุยด้วย ฉันก็อาจจะเอานะเพราะไม่มีเวลาเลือก” เธอเห็นด้วยซะงั้น
“ตกลงเอาไง?”
“ไม่กล้า...ช่วยหย่อยสิ!” หน้าจ๋อยเลยดอกเตอร์ของฉัน
ฉันก็เป็นคนมีของเหมือนกัน ช่วยเหลือเพื่อนนิดหน่อยจะเป็นไรไป ฉันทำได้...
“มันก็พอมีทาง แต่อาจจะต้องฝืนใจทำ บางคนไปบอกชอบเขาแล้ว เขาตอบรับโชคดี จบแบบแฮปปี้ ป้าบ ๆ”
“อื้อ!” เธอพยักหน้าหงึก
“บางคนบอกชอบเขา แต่เขาไม่ชอบกลับ อันนี้แย่หน่อยจบแบบจ๋อย ๆ”
“อื้อ!อื้อ!” เธอพยักหน้าหงึก ๆ
“คนที่แพ้ คือคนที่ไม่ได้บอกอะไรเลย เขาไม่มีโอกาสรู้ตัว แบบนี้จบเห่”
“อื้อ!อื้อ!อื้อ!” เธอพยักหน้าหงึก ๆ ๆ เด็กน้อยตาปริบนั่งรอฟังอย่างตั้งใจ คงอยากรู้เรื่องพวกนี้สินะ...
“คุณแรงมากเลยนะดอกเตอร์ คุณชอบแทนจริงเหรอ?” ฉันถามให้แน่ใจ ต้องมั่นใจก่อนใช้ไสยศาสตร์เข้าช่วย
“อื้อ!ฉันชอบแทน ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่เก่งที่สุดหรือฉลาดที่สุดแต่ฉันก็ชอบ เพราะเขาอบอุ่นและใจดีที่สุด ถ้าเขาชอบฉันด้วยก็ดีจะได้พาเขาไปอยู่ด้วย เขาก็ไม่มีบ้านให้กลับแล้วอาจจะลำบากกว่าทุกคน”
อ๋อ!...อย่างนี้นี่เอง
“แต่ถ้าไป่ไป๋ไม่ยอมก็คงต้องเลิกความคิดนี้เหมือนกัน คุณว่าฉันโลภมากไปเหรอ? ฉันแค่อยากอยู่ใกล้ ๆ กับทั้งสองคนและจะได้ตอบแทนความดีที่เขาทำให้ฉัน สิ่งที่เขาทำนั้นเงินก็ชดเชยไม่พอ” ใจดีเหมือนกันนะดอกเตอร์
ฉันเข้าใจ...ความรักในจินตนาการของเธอคงสวยงาม คนที่อยากได้อะไรก็ได้ สั่งได้ทุกอย่างที่ต้องการ แต่คราวนี้คงจะยากหน่อยนะ เธอไม่เคยได้ใช้ชีวิตแรง ๆ เหมือนฉันในวัยเด็ก เราแตกต่างกันเรื่องนี้สิ้นเชิง
“ฉันบอกเคล็ดลับให้เอาหรือเปล่า? คิดจะมีความรักต้องมีทางลัด กินรวบทั้งสองคนเลย เหมา ๆ”
“อื้อ!อื้อ!อื้อ!อื้อ!อื้อ!” เธอพยักหน้าหงึก ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ผมเผ้ากระจาย ท่าทางจะอยากรู้จริงๆ...
“เอา! เอาอันนี้เลยที่ฉันอยากได้” เธอหน้าแดงบิดตัวยิ้มอายขยับเอื้อมมือมาเกาะขาฉัน
“คุณไม่กล้าพอที่จะเดินไปบอกชอบเขาตรง ๆ ใช่มะ?”
“อื้อ! ฉันไม่กล้าหรอก พออยู่ใกล้แล้วตัวแข็ง ไม่กล้าพูดแต่ฉันกล้ากอดเขานะ”
“งั้น...ใช้ตัวช่วยก็ละกัน จะได้ง่ายขึ้น”
“อื้อ! อันนี้แหละที่อยากได้” ยายดอกเตอร์ตาวาว
“แต่ขั้นตอนมันยุ่งยากหน่อยนะและคุณคงไม่เชื่อหรอก มันไม่วิทยาศาสตร์ อธิบายด้วยเหตุผลไม่ได้ แต่โลกใบนี้ไม่ได้มีวิทยาศาสตร์เพียงด้านเดียว ยังมีศาสตร์ในโลกมืดอีกอย่างที่เรียกว่า ไสยศาสตร์” ฉันอยากให้ทำ แต่ก็หนักใจถ้าเธอล้มเลิกกลางทาง กลัวคำสาปแช่งมันจะเข้าตัว ศาสตร์นี้มันตรงกันข้ามกับความรู้ความสามารถที่เธอมี
เธอขยับมาใกล้ สะกิดขายิก ๆ พยักหน้าไม่หยุด...
“นะ! นิดนึง”
“มันเป็นไสยศาสตร์นะ”
“เหรอ?ไสยศาสตร์ก็เอา ทำยังไงบอกหน่อยจิ? เดี๋ยวฉันให้หุ้น 5 % ถ้าฉันทำครีมลอกคราบสำเร็จ” โอ้โห! พึ่งจะรู้ว่านาตาลีก็เป็นสายเปย์ เธอออดอ้อนจิ้มขายิก ๆ
“แต่..คุณทำไม่ได้หรอก อย่าดีกว่า! มันเป็นศาสตร์โบราณ ลบหลู่ไม่ได้ เลิกระหว่างทางไม่ได้ ผิดพลาดไปของก็เข้าตัว ไม่ใช่ของเล่น” ของพวกนี้มีครู เดี๋ยวเกิดพลาดไปลบหลู่ขึ้นมาจะซวยกันหมด
เธอสายตามุ่งมั่น...
“ไม่มีอะไรที่คนอย่างนาตาลีพัคทำไม่ได้ ฉันจะทำให้ดู!”
ฉันมองหน้าเธออย่างพิจารณาแล้วถอนใจเฮือกใหญ่…
“มันยากอยู่น้า...แล้วก็ต้องทำคนเดียวด้วย จะทำได้จริงเร้อ?”
“ทำได้สิ! ฉันอยากทำ บอกมาสิ ฉันจะทำเลย” เธอเอื้อมมาจับมือขา สายตาอ้อนวอน
ฉันคงต้องช่วยเพื่อนให้พ้นทุกข์ ขยับนั่งตัวตรง เป็นงานเป็นการ...
“มันต้องใช้อุปกรณ์นิดหน่อย ใช้ของส่วนตัวของคนรัก 1.ธูปแดงใหญ่ 1ดอก. 2.ถ้วยกินข้าวใช้แล้ว 1 ใบ. 3.เหล้าต้มกับน้ำตาลแดง 1 ช้อนโต๊ะ. 4.กุหลาบแดง 3 ดอก. และสุดท้ายข้อที่ 5.ขนรักแร้ของคนรัก 3 เส้น ถ้าไม่มีให้ใช้ขนในร่มผ้าลักษณะใกล้เคียงกัน”
“เอ๋!...” เธอขมวดคิ้วเกาหัว สายตาระแวงภัยวอกแวก...
“อุปกรณ์แปลก ๆ เนาะ?” เธอหรี่ตาเอียงคอ ท่าทางไม่เชื่อ
“หลอกรึเปล่า? จะเล่นบ้าอะไรหรือเปล่า?” เธอลังเล เหล่มองสายตาไม่เชื่อชัดมาก
“พอ! จบ! ยกเลิกแค่นี้นะ!” ฉันสะบัดหน้าหนี ดีนะที่ไม่เริ่มพิธีก่อน
เธอรวบขา...
“ฉันจะทำ ๆ แหม!…ลังเลสงสัยหน่อยก็ไม่ได้” เธอบ่นอุบเกาะขา
“ฉันบอกแล้วว่า มันเป็นไสยศาสตร์ ถ้าไม่เชื่อก็ไม่มีปาฏิหาริย์”
“เชื่อก็ได้”
“ไม่ได้! ต้องเชื่อสุดหัวใจ ที่เขาเรียกว่าศรัทธาน่ะ รู้จักมั้ย?”
“ห่ะ!” สายตาลังเลมาก
“วิชา 5 หยางสร้างรักแท้นี้เป็นของพระนางซูสีไทเฮา ตอนสมัยเป็นนางสนมฝึกหัดท่านก็ใช้วิธีนี้กับฮ่องเต้ จนท่านได้เลื่อนตำแหน่งจากนางสนมปลายแถวขึ้นเป็นไทเฮาในที่สุด เคล็ดลับวิชาของวังหลวงนี้ถูกถ่ายทอดผ่านบรรพบุรุษรุ่นสู่รุ่น มาจนถึงอาเหล่ากงของอากงของฉัน” ฉันได้วิชานี้มาจริง ๆ และไม่เคยได้ลองสักครั้งให้นาตาลีนี่แหละลอง
“จริงดิ! หลายรุ่นเหลือเกินนะ ต้องเชื่อใช่มั้ย?” เธอเสียงแปลก ๆ
“บรรพบุรุษของฉันเป็นขุนนางผู้ใหญ่ใกล้ชิดกับพระนาง ได้วิชานี้มาตอนที่อังกฤษเข้าตีพระราชวังต้องห้ามในสมัยสงครามฝิ่น ปรกติวิชานี้จะบอกเฉพาะคนในวงศ์ตระกูลเท่านั้น แต่ตระกูลฉันเหลือฉันคนเดียว ฉันติดหนี้ชีวิตเธอหลายครั้งแล้ว ฉันจะตอบแทนเธอด้วยวิธีนี้” ฉันเล่าเป็นฉาก ๆ ไม่มีสะดุด มีเหตุผลมาประกอบเพิ่มน้ำหนักความน่าเชื่อถือให้ตำราโบราณ แต่เธอขยับถอย...
“มันจะเป็นไปได้เร้อ ไม่มีความน่าจะเป็นเลยนะ?” เธอแย้งเสียงอ่อย สายตาหลุกหลิก
ฉันชักฉุน...อะไรของเธอวะ เดี๋ยวเอา เดี๋ยวลังเล...
“ฉันกะไว้แล้วว่า คุณต้องพูดอย่างนี้ เสียเวลาจริง ๆ เด็กน้อยเอ๊ย!” ฉันจะใช้เธอเป็นหนูทดลองยา ฉันไม่ปล่อยไปหรอกบอกไปขนาดนี้แล้ว ยังไงเธอก็ต้องทำ...
“ก็อุปกรณ์ของคุณ...ไม่น่าเชื่อถือเลย”
“งั้นไปหาวิธีเอาเอง เด็กจริง ๆ นั่นแหละ อายุป่านนี้แล้วยังซิง นมบูด หอยแห้งหมดแล้วมั้ง? ” ฉันแขวะให้เจ็บใจมองหยันด้วยหางตา เธอฮึดฮัดสู้อีกครั้ง...
“ฉันจะทำ ฉันจะทำจริง ๆ แล้ว” ปลาติดเบ็ดแล้วต้องเล่นตัวสักหน่อย
“อย่าเลย!...ไปเล่นกับลูกเจี๊ยบตรงโน้นไป” ฉันหยามกันซึ่งหน้า
นาตาลีฉุนฟิวส์ขาด...
“บอกวิธีมา ฉันจะทำ!” เธอไม่เคยแพ้ใคร ดึงจมูกทำเสียงฟึดฟัด ฉันแอบยิ้ม มัดให้แน่นดีกว่าเดี๋ยวบิดพลิ้ว จะได้รู้กันไปเลยว่าวิชานี้มันมีจริงมั้ย?
“ได้!...งั้นมาทำพิธีสาบานกันก่อน ให้ฟ้าดินเป็นพยาน” ฉันขึงขังลุกพาเธอเดินกลับบ้าน
พลันสายตาเหลือบไปเห็นไป่ไป๋ขี่คอของแทน เดินตามหลังซอนผ่านหน้าไป พวกเขาพากันเดินลงไปที่ปลายสะพาน ซอนสะพายแหของชาวบ้านกำลังลงเรือ ฉันป้องปากตะโกน...
“ยู้ฮู!...จะไปไหนกัน?”
ไป่ไป๋หันมายิ้มกว้าง ป้องปาก...
“จะไปจับปลาค่ะ! ซอนจะพาไปทอดแหที่เกาะโน้น...!” เธอกะดี๊กะด๊าชี้มืออยู่บนคอของแทน
“เดินไม่เป็นแล้วใช่มั้ย?” ฉันยิ้มให้กับความทะเล้นของเธอ ภาพที่ฉันเห็นนั่นมันคนรักกันชัด ๆ ไม่ใช่เพื่อนหรอก
นาตาลีป้องปากตะโกน...
“ลงน้ำระวังตัวกันด้วยนะ!”
เราโบกมือส่ง เมื่อซอนพายจ้ำเรือลำน้อยลอยออกจากฝั่ง ฉันรีบจูงมือนาตาลีเดินกลับบ้านมายืนที่โค้งประตูหน้าบ้าน ต้องมัดเชือกตีตรา เพื่อไม่ให้เธอเปลี่ยนใจ ฉันก็กลัวกับวิชาโบราณนี้เหมือนกัน...
“นั่งคุกเข่า เอามือขวาแตะที่ธรณีประตู แล้วพูดตามฉัน” ฉันชี้ เธอทำตามทันทีไม่เกี่ยงงอน
“นั่งคุกเข่า เอามือขวาแตะที่ธรณีประตู แล้วพูดตามฉัน” ฉันชี้ เธอทำตามทันทีไม่เกี่ยงงอน
“ด้วยข้าพเจ้า...นาตาลี พัค ต้องการพลังจากฟ้า เทพเทวดาทั้งมวลขอได้โปรดจงมอบอานุภาพนี้แด่ข้า ดวงวิญญาณของฮ่องเต้ทุกพระองค์ เซียนบนสรวงสวรรค์จงเป็นสักขีพยาน ข้าพเจ้าจะทำพิธีเปิดทางให้ความรัก หากผิดคำพูดเปลี่ยนใจไม่ปฏิบัติตามคำสัญญาแล้วไซร้ ขอให้ตายด้วยคมหอกคมดาบภายใน 3 วัน 7 วัน” เธอพูดตามสายตาหลุกหลิกมาก...
ฉันแอบยิ้ม นาตาลีไม่เคยเชื่อเทพเจ้าองค์ไหน คนไม่มีศาสนา คิดทุกอย่างเป็นวิทยาศาสตร์ เธอถึงกับหน้าเจื่อนที่โดนบังคับแบบนี้ ถ้าไม่อยากได้จริงใครก็บังคับเธอไม่ได้
“เธอพร้อมเมื่อไหร่ก็ไปเอาขนรักแร้ของทั้งสองคนมา อุปกรณ์อื่นฉันจัดการเอง เออ!..ห้ามไปบอกใครนะ ของมันจะเสื่อม” ฉันพยายามทำหน้าโหดเข้าไว้
“ขลังขนาดนั้นเชียว?” เธอหน้ายุ่งเกาหัวแกรก
ฉันแทบกลั้นหัวเราะไม่ไหว รีบเดินหนีออกไปยืนริมระเบียง มองเรือของพวกซอนที่แล่นไปใกล้เกาะเล็ก
“ถ้าไม่ได้ผล เธอตายแน่..หมวดจาง!” เธอตะโกนลงทะเลสาบเสียงก้องสะท้อนขุนเขา ไป่ไป๋นั่งบนเรือหันมายิ้มโบกมือ
ความรักเป็นสิ่งยากจะคาดเดาจุดเริ่มต้นและจุดจบ ความรักก้าวข้ามภาษาของมนุษย์ ความรักไม่กลัวระยะทาง ความรักสามารถฉุดกระชากคนที่เหลวไหลให้ลุกขึ้นทำงาน ความรักเปลี่ยนคนร้ายให้กลายเป็นคนดี ความรักปลดข้อห้ามทุกอย่างที่มนุษย์ตั้งกฎขึ้นมา ความรักทำลายกำแพงประเพณี ความรักไม่มีชนชั้นไม่มีฐานะ ความรักที่สวยงามสามารถซึมซับและส่งต่อให้ผู้คนมีความสุข ความรักที่ยิ่งใหญ่มอบความสุขให้มหาชนได้
...........................................................................................................................................
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม