The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 20

กองพันที่ 8  เสินหยาง
มุมมองสายตา ไป่ไป๋
มิถุนายน ค.ศ.2021

ชอปเปอร์ลายพรางค่อย ๆ ลงจอดอย่างนุ่มนวลบนพื้นหิมะ ขวางหน้าเราไว้ อีกไม่ไกลเราก็จะออกจากที่นี่ได้แล้ว นายทหารอาวุโส 2 นายแต่งเต็มยศก้าวลงอย่างมั่นคง คนตัวเตี้ยยศพลเอก ส่วนตัวสูงยศพันตรีทั้งสองเดินเข้ามาหาอย่างสง่าผ่าเผยยิ้มเยือกเย็น ดูน่าเกรงขาม      

“บรื้น! บรื้น! บรื้น! บรื้น!” ฝูงสโนว์โมบิลแล่นเข้ามาล้อมหลังยกปืนยาวเล็งมาที่เรา ปิดทางหนี สายลมเย็นพัดยอดสนไหวเอนเหมือนชะตาชีวิตที่กำลังลงของฉัน ฉันรู้ชะตาชีวิตแล้ว...นี่คงเป็นวันสุดท้าย “วางอาวุธ เดี๋ยวนี้!” เสียงตะโกนดุเต็มไปด้วยอำนาจ

นายทหารหน้าบากพร้อมลูกน้องห้าคนอาวุธครบมือ วิ่งกรูเข้ามาล้อมตัว นี่!...อาจจะเป็นภาพจำสุดท้ายที่ได้อยู่ด้วยกันก็ได้     

“ไม่ต้องกลัวนะ ผมยังอยู่” เสียงอบอุ่นคุ้นเคยของเขายังอยู่ข้าง ๆ /ฉันไม่กลัวพวกมันหรอก/

ฉันกอดเขาแน่นขึ้นรู้สึกเหมือนจงอางหวงไข่ สายตาจ้องเขม็งไปที่นายทหารข้ามศพฉันไปก่อนเถอะ ฉันเจรจากับมันเองดันตัวเขาออก เดินยืดอกเข้าหานายทหาร…

“คุณลุง! ต้องการอะไร?” ฉันแหงนหน้าถามผู้พันหน้าบาก แต่ทหารทั้งสองคนไม่สนใจ เดินผ่านไปหาแทน   

“ไอ้น้องชาย! ใจถึงดีนะ นี่บุกเข้ามาคนเดียวเหรอ?” เขาเงื้อมือสูง..     “ ผลัวะ!” ตบเสียงดังสนั่น

“โอ๊ะ!” แทนหน้าสะบัด ฉันเบือนหน้าหนีกลัวหัวของเขาจะหลุด ทหารเข้ามาปลดอาวุธของเราทั้งสองคน

“คุณจับคนของผมมาทำไม? ผมจะเอาตัวเธอกลับ” แทนร้องบอก เขาถุยน้ำลายที่มีแต่เลือดแดงสดลงพื้นหิมะ          

“พวกแกใช่มั้ย ที่ฆ่าโมเสส?” นายพลอ้วนเดินเข้ามา          

“ใครคือโมเสส? ผมไม่รู้จัก! ไม่รู้เรื่อง!” แทนเถียงไม่ทันขาดคำ...         

 “ผลัวะ!” หมัดอัปเปอร์คัพเข้าเต็มกราม เขาร่วงไปเป็นท่า เขาเจ็บฉันก็เจ็บปราดเข้าไปผลักอกผู้พัน…

“หยุดเลยนะ! แน่จริงต่อยกันตัวตัวมั้ย? ต่อยกับเขาสิ อย่าใช้อาวุธ” ฉันไม่กลัวมันหรอก หันไปชี้หน้านายพลอ้วนเตี้ย...          

“นี่ลุง! ลุงเป็นคนจับหนูมาใช่มั้ย? กล้าดียังไง..สงสัยคงไม่รู้สินะว่าหนูเป็นใคร?” ฉันไม่เหลือทางมากนัก ขืนไม่ทำอะไรเลย แทนโดนมันยิงทิ้งแน่นอน ไม่มีทาง ฉันไม่ยอม

นายพลตัวอ้วนเตี้ยเดินเข้าหา...                      

“ใช่!..ผมจับคุณมา แต่ว่าคุณเป็นใครเหรอ?” เขายิ้มมุมปาก กวนตีนมาก มีอำนาจแล้วยังไงเหรอ?

“ช่างเถอะ!..รู้แล้วจะหนาว แต่ว่าลุงจับหนูมาทำไม? เรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? ลุงเป็น FC ของหนูเหรอ? หรือลุงเป็นสต็อกเกอร์? ไม่เอาน่าอายุขนาดนี้น่าจะปลงได้แล้ว อย่ามาหลงเด็กเลย กลับไปเล่นกับหลานที่บ้านดีกว่ามั้ง?” เจอไม้นี้เข้าไป นายทหารเฒ่าถึงกับนิ่ง  งงล่ะสิ!

เขายืนนิ่งขมวดคิ้ว แล้วหันไปหาลูกน้อง…

“ซีชาน! อีหมวยนี่มันพูดอะไรของมันวะ?”

ผู้พันหน้าบาก ยิ้มกวนตีนมาก...                     

“สงสัยไม่เต็มครับท่าน!” เขาบอกแล้วหันมายักคิ้ว ไอ้นี่! ก็กวน

ฉันเดินเข้าไปหา...

“เชิญมาดี ๆไม่เป็นหรือไง? เชิญแบบผู้มีอารยะน่ะ ไม่มีคนสอนเหรอ มารยาทน่ะรู้จักมั้ย? จับมัดปากมาอย่างนี้หมายความว่ายังไง? หนูไม่ใช่หมูหมานะจะมาจับใส่ตะกร้อปาก”

เขาอมยิ้ม...                 

“ก็!...เธอพูดมาก!”

ฉันอยากจะข่วนหน้าเหลือเกิน ต้องหาทางออกจากคิลลิ่งโซนนี้ให้ได้ ฉันปรับสีหน้าท่าทางใหม่....

“อยากได้อะไรว่ามา มา ๆ ทั้งหมดนี่แหละ มาคุยกัน!” ฉันลดเสียงลงกวักมือเรียกทุกคนให้ไปล้อมวง

นายพลอ้วนปราดเข้ามา         

“ทำเป็นเด็กเล่นขายของไปได้ มากไปแล้วนะ” เขาจับใบหน้าฉันบีบจนปากจู๋

นี่มันก็มากไปแล้วเหมือนกันนะ มาบีบปากฉันทำไม มันเจ็บนะ...

“นี่แน่ะ!” ฉันถีบไปที่ยอดอก   

“อุ๊บ!” นายพลตัวป้อมกลิ้งเป็นลูกขนุน หิมะเกาะเลอะเสื้อผ้า

“หึ๋ย! อีนี่!” เขาโกรธจนหน้าแดงก่ำรีบลนลานลุกขึ้นเงื้อมือปรี่เข้าไปหา

ฉันเชิดหน้า...

“ทำไม? หนูเป็นทั้งผู้หญิง ทั้งเด็ก เอาสิ!ชายชาติทหาร ต่อยเลย”

แทนปราดเข้ามาขวาง...           

“ใจเย็น ๆ เธอเป็นเด็ก” แทนพยายามเอาตัวบัง ผู้พันหน้าบากปราดเข้ามาล็อคตัวของเขา ให้เจ้านายต่อย         

“ตุ๊บ! ๆ ผัวะ! ๆ”  นายพลอ้วนระบายความโกรธมาลงที่เขา ทั้งหน้าทั้งท้องโดนหมัดของนายพลอ้วนจนจุกตัวงอ

“หยุดเลยนะ!” ฉันจุกไปด้วย พรวดเข้าไปผลักอกนายพล...         

“ลุง! จับหนูมาเรื่องอะไร? คุยกันให้จบ ๆ จะได้กลับบ้าน ลืมปิดแก๊ส!” ฉันเดินเข้าประชิดตัวนายพล   

“ปากดีนักนะ!” เขาได้แต่ชี้หน้า เหลือบตามองเท้าของฉันแล้วถอยห่าง

“............” ฉันหัวหมุน คำนวณทุกอย่างที่จะเอาตัวรอด ฉันจะเอายังไงกับพวกมันดีวะ! ทางสู้มีทางเดียวคือ ปาก...                    

“เอาอย่างนี้นะ..เมื่อกี๊!..ลุงทำหนูก่อน มันเป็นปฏิกิริยาตอบโต้ แอคชั่น-รีแอคชั่นเข้าใจใช่มั้ย? แต่หนูจะขอโทษลุงก่อน เพราะหนูเป็นเด็ก จบป่ะ?”

“ไม่จบ! ถ้าพวกแกไม่ฆ่าทหารก็อาจคุยกันรู้เรื่อง แต่นี่สายไปแล้ว...ซีชาน!ใส่กุญแจมือมันไว้ เอาไอ้ผู้ชายไปให้พ้นตา” เขาสั่งเสียงเข้มผู้พันขยับเข้ามาจับตัว

“ถ้าลุงไม่จับหนูมาทหารก็ไม่ต้องตาย ลุงเริ่มก่อนนะ ลุงคุกคามหนูก่อนนะ!” ฉันโวยเดินเข้าหา ไอ้พวกนี้!สันดานไม่ดี รุกรานชาวบ้านแล้วยังจะมาหาเรื่องกันอีก

“หยุด!” ทหารเข้ามารวบตัวของฉัน นายพลเมินหน้าไม่ให้ราคากันเลย...                    

“ซีชาน! รีบจัดการไอ้นี่ก่อน แม่ง! กล้ามาก พวกแขกผู้ใหญ่ตกใจกันหมด ผมหลอกพวกเขาว่าวันนี้มีซ้อม” นายพลชี้มาที่แทน

“อ้าว!ไม่คุยกันก่อนเหรอ? เรายังไม่ได้คุยกันเลย ถามชื่อกันก่อนก็ยังดี” แทนถามเสียงหลง /ฉันคิดในใจ...แทนพูดอะไรก็ได้ ดึงเวลาไว้ก่อน /

“หมดเวลาแล้ว!” ทหารจับเขาไพล่หลังใส่กุญแจมือ /ฉันยอมไม่ได้ จะทำร้ายเขาไม่ได้ แต่ยังคดหาทางไม่ได้ ร้อนใจมาก/

“ไป!” ผู้พันดึงให้เขาลุกยืน ฉันรู้ว่าต่อไปเขายิงแน่...เขาลากแทนออกไป แล้วผลักจนเซล้มลงคุกเข่ากับพื้นหิมะ

“ไม่นะ ไม่ได้นะ! หยุดเดี๋ยวนี้!” ฉันร้องลั่นหัวใจโดนบิดเกลียวอึดอัด ไม่มีทางสู้

“แก็รก!” เสียงกระชากสไลด์ปืนสั้นในมือของเขา กระชากหัวใจของฉันร่วงลงไปกองที่เท้า กระบอกปืนยกเล็งมาที่หัวของแทน ทำยังไงดี ๆ ๆ สมองคิด ๆ ๆ หาทางออก

แทนพยายามขัดขืนต่อรอง…  

“เดี๋ยวก่อน! ใจร้อนจังเลย ผมตายไม่ใช่ปัญหา แต่ช่วยพาไปยิงที่อื่นได้หรือเปล่า?” 

 “อั่ก!” ทหารไม่สนใจเตะสวนเข้าไปเต็มกราม /ฉันเบือนหน้า/

“พวกคุณขี้โกงนี่หว่า! ผมยิงทหารตาย คุณยิงผมก็หายกัน ปล่อยผู้หญิงไปก่อนสิ แล้วยิงผมได้เลย แมน ๆ ตกลงรึป่าว?”

นายพันหันมาแสยะยิ้ม สายตาเย็นชา ส่ายหน้าไม่ตกลง...     

“แกจะเอาอะไรมาต่อรอง บุกเข้ามาหาที่ตายเอง ช่วยไม่ได้!”

“ถือว่าเป็นคำขอสุดท้ายก็แล้วกัน ไหน ๆ ก็จะตายแล้ว เอาผมไปยิงที่อื่นเถอะ!” น้ำเสียงของแทนนิ่งมาก เขาจะยอมตายเลยเหรอ?

ฉันน้ำตาตกใน แทนทำยังนั้นไม่ได้นะ คุณตายไม่ได้ ฉันยังไม่ได้ตอบแทนบุญคุณเลย ยังไม่เคยทำสิ่งดี ๆให้เลย ฉันจะอยู่กับบาดแผลนี้ได้ยังไง? คุณดีกับฉันมาตลอด แต่ฉันกลับเป็นคนทำให้คุณต้องมาตาย? เพราะความดื้อด้านของฉันคนเดียว

ไอ้พวกนี้ก็ไม่มีความชอบธรรมเลย ฉันไม่ได้ทำอะไรผิด แทนก็ไม่ได้ทำอะไรผิด ทำไมต้องฆ่าพวกเราด้วย ฉันจะอ่อนแอไม่ได้ ฉันจะไม่ยอมแพ้ แทนต้องรอดออกไปด้วยกัน

ซีชานหยุดคิด แล้วหันไปหาลูกน้อง...              

“ทหาร!...มายืนล้อมมันไว้ อย่าให้ผู้หญิงเห็น แค่นี้พอใจมั้ย?”

แทนหลุบตาลง พยักหน้าเบา ๆ ยอมรับ /แทนทำอย่างนั้นไม่ได้นะ คุณตายไม่ได้/

“พรึบ พรึบ!” ทหารก้าวเข้ามายืนเรียงหน้ากระดานบังไว้ 

“ฮึ่ม!” ถ้าจะตายก็ตายด้วยกันเถอะ ฉันผิดเองที่สร้างเรื่อง เขาไม่ได้เกี่ยวข้องด้วยเลย เขาเคยช่วยชีวิตไว้หลายครั้งแต่ฉันกลับเนรคุณ เป็นต้นเหตุให้เขาต้องตาย ยอมไม่ได้...

“ลุง!.. ถ้าลุงยิงเขา หนูจะไม่ตอบคำถาม หนูจะฆ่าตัวตาย” ฉันดึงมีดสั้นจากเอวทหารมาจ่อคอ ฉันไม่ยอมให้พวกมันได้ทำตามใจตัวเอง จบปัญหานี้ไปด้วยกันกับแทนดีกว่า               

“..........” สายลมเย็นจับขั้วหัวใจ ฉันมองลอดขาทหารแล้วยิ้มให้แทน ฉันจะจำหน้าคุณไว้จะตามหาคุณเพื่อขอโทษ คุณทำดีทุกอย่างแล้ว ที่ผ่านมาหนูผิดเอง...

“พวกคุณมันก็แค่ หมาหมู่ ปล่อยเขาเดี๋ยวนี้นะ”          

 “พูดพอแล้วใช่มั้ย?” ผู้พันไม่แยแส หันปืนไปจ่อหัวของเขาอีกครั้ง

“อย่ายิงนะ! จับหนูมาทำไมก็บอกมาสิคะ? หนูจะให้ความร่วมมือ ลุงต้องการตัวหนูไม่ใช่เหรอ? หนูยอมทุกอย่าง ต้องการอะไรว่ามาเลย” ฉันตวัดมีดไล่ทหารเดินเข้าไปเอาตัวขวางทางปืน

นายพลอ้วนเดินเข้ามาจ้องหน้า...          

“ดอกเตอร์นาตาลีอยู่ที่ไหน?”

ฉันเจอทางรอดแล้ว...  

“โธ่เอ๋ย! นึกว่าเรื่องอะไร? เรื่องนี้มาถามหนูทำไม?...ไปถามแฟนเขาโน่น  ถ้าคุณยิงเขาตาย ก็ไม่มีใครให้คุณถามแล้วนะ เก็บเขาไว้เป็นตัวประกันเถอะ!” ฉันพลิกสถานการณ์ชี้ไปที่แทน

พวกเขาขมวดคิ้วหันมาจ้องหน้าแทนสลับกับฉัน           

“เธอหมายความว่ายังไง?” นายพลเตี้ยขยับมาใกล้

“ลุงนี่! เอะอะก็ใช้เป็นแต่กำลัง ใช้สมองหาข้อมูลก่อนสิ หนูเป็นแค่คนรู้จัก แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นแฟน คิดสิ!..ใครสำคัญกว่ากัน”ฉันแพรวพราวเรื่องต่อรองเสมอ ขอให้เจอช่องเถอะ สู้ตาย!

“Rrrrr” เสียงโทรศัพท์นายพลดังขึ้นเบี่ยงเบนความสนใจ ยืดเวลาให้อีกนิด เขากดโทรศัพท์รับแล้วเดินออกไป

ผู้พันหน้าบากเดินปราดเข้ามาหา สายตาดุเปลี่ยนไปเป็นสงสัย ก้มลงไปหาแทน                  

“ขอดูหลักฐานหน่อย เป็นแฟนกันจริง ๆ เหรอ? หน้าแกไม่ค่อยเหมือนเท่าไหร่ ขี้เหร่อย่างนี้มีแฟนสวยเกินไปหรือเปล่า?” เขาเย้ยยิ้มเยาะพูดเหมือนเคยเห็นหน้าแฟนของนาตาลี หรือเขาจะบอกว่าเขาหล่อกว่าแทนกันแน่ ไปศัลยกรรมที่เกาหลีก่อนเถอะจะมาเทียบกับแทนของฉัน

“แหม ๆ ๆ ลุง! พูดอย่างกับลุงเป็นโอปป้าเลยนะ พ่อกงยู!...ไม่กระดากปากเลยรึไง?” ฉันหมั่นไส้เหลือเกิน ท่าทางแอ็คกวนตีนจริง ๆ

“พิสูจน์ได้มั้ย เป็นแฟนกันจริงเหรอ?” เขาเดินหรี่ตามาหาฉัน         

“โทรไปถามเลยสิ เขามีเบอร์อยู่แล้ว เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ต้องให้สอน” ฉันพลิกขึ้นคุมสถานการณ์ได้แล้ว พวกมันติดแหที่พยายามหว่าน หาทางออกได้แล้ว                  

“ทหาร! เอาปืนลงก่อน” นายพลเตี้ยเดินกลับมา...

“จับมันไปขังไว้ในโกดังร้าง เจ้านายจะมาดูหน้ามันด้วย เขาโกรธมาก”

“ฮู่ว!!” ฉันถอนหายใจพรวด...แทนรอดตายไปอีกวัน              

“เอาโทรศัพท์มานี่ซิ!” ผู้พันถือวิสาสะล้วงหยิบโทรศัพท์จากกระเป๋าเสื้อกันหนาวของแทน

“ไม่มีมารยาทจริง ๆ" ฉันส่ายหัวกับพฤติกรรมเถื่อนของพวกมัน

เขาส่งคืนกลับมา...                 

“ปลดล็อกทีสิ!” แล้วเสือกเอาของเขาไปทำไม? โทรศัพท์มันล็อกทุกเครื่องอยู่แล้ว แทนรับโทรศัพท์ไปแล้วเปิดเครื่องแล้วส่งคืน

 เขาเลื่อนสไลด์ดูรายชื่อโทรศัพท์         

“เจอแล้วเบอร์นาตาลี” เขายิ้มพอใจแล้วกดโทรออก ฉันรู้อยู่เต็มอก นาตาลีไม่เปิดโทรศัพท์แน่ ๆ มันต้องมีปัญหาแน่                 

“โทรศัพท์ปิดอยู่ ติดต่อไม่ได้ โกหกเหรอ?” เขาหันกลับมาบอก ชักปืนจากเอวอีกครั้ง

ฉันเสียวสันหลังวาบ...            

“ใจร้อนจังเลยนะลุง! เอะอะก็จะยิง” ต้องโวยไว้ก่อน

“ก็โทรไม่ติดแล้วจะให้ทำยังไง? คุณอย่ามาเหลี่ยมกับผมนะ ผมไม่ได้มาเล่นกับคุณนะ!” เขาหันจ้องหน้าดุ                      

“เอ้า! ก็โทรถามคนอื่นสิ ลองโทรเบอร์อื่นซิ ถามใครก็ได้?” ฉันไม่รู้จะทำยังไงแล้ว ชี้นำไปเรื่อยหวังว่า มันจะมีทางออกอื่น                 

“ผมจะรู้ได้ยังไง ว่าคนไหน? คุณนี่กวนประสาทชะมัดยาด” เขามองตาขวาง สีหน้าเริ่มโกรธขึ้นมาอีก 

ฉันคิดแทบหัวจะหลุด เอายังไงดีวะ! ผิดพลาดอีกครั้ง หมายถึงชีวิตของแทน...          

“เอามานี่สิ หนูช่วย!” ฉันเลื่อนโทรศัพท์ดูเบอร์ในเครื่อง

เขาเดินเข้ามายืนเคียงข้าง...               

“หน้าตาดีเหมือนกันนี่นา เมื่อกี๊!...บอกว่ายอมทุกอย่างใช่ไหม? วันนี้ไปหาอะไรสนุก ๆ ทำกันดีกว่า? ไม่ต้องนอนหนาวในห้องขัง ได้ใช่มั้ยไอ้น้องชาย ไม่ใช่แฟนแกนี่หว่า?” เขาลูบแขนของฉัน

“.........” ฉันถึงกับอึ้งพูดไม่ออก หมดปัญหาไปเปราะหนึ่ง เจอปัญหานี้แก้ไม่ถูกเลย ยังไงก็ต้องตามน้ำ ต้องหาวิธีแก้ปัญหา...

ฉันเอียงใบหน้าหันไปมองแล้วยิ้มหวาน...                   

“คุณลุง! พูดจริงเหรอ? หนูก็ของขาดมานานแล้ว เมี๊ยว ๆ” ใจสั่นมาก แต่ก็ต้องแสดงให้สมจริง ลูบไล้มือน้อย ๆ บนอกแน่น ฉันยังคิดหาทางออกไม่เจอเลย โยนไปให้แทนช่วยดีกว่า 

จังหวะนั้น…ฉันขยิบตาส่งซิกให้เขา ในใจก็กังวลไม่รู้จะแก้ปัญหาได้หรือเปล่า? แทนยิ่งโง่ ๆ อยู่ด้วย ไม่รู้ล่ะ! ถ้าคุณแก้ปัญหานี้ไม่ได้ คุณก็ตายไป ฉันก็คงเป็นเมียไอ้นี่โดยปริยาย...

เขาขมวดคิ้วหน้ายุ่ง...

ฉันลุ้น...คิดซิคิด ทำยังไงดี ทำไงดี? ฉันฝากความหวังทั้งหมดไว้ที่คุณนะ...                

“ เอาอีกแล้วนะคุณนี่! อย่าไปเที่ยวหลอกคนอื่นทำแต้มสิ คุณกำลังรักษาตัวอยู่นะ ยิ่งทำเชื้อก็ยิ่งระบาด คุณไม่สงสารครอบครัวคนอื่นบ้างเหรอ?” แทนตวาดเสียงดัง ฉันพยายามคิดตาม เชื้ออะไรวะ Tame 26 เหรอ? เขาโยนกลับมาแบบนี้ฉันจะไปยังไงต่อ

ผู้พันขมวดคิ้วมองหน้าโพล่งออกมาก่อน...                  

“รักษาอะไร? เป็นอะไรถึงต้องรักษา? เชื้ออะไร?” เขาเสียงเข้มเขียวจ้องหน้า ฉันยิ้มหวานใจสั่นรัว ลุ้นว่าแทนจะพูดอะไรต่อ

“ผู้พัน! ถ้าไม่อยากตายอย่าไปยุ่งกับเธอ” แทนส่งมาแบบนี้

ฉันมั่วตามน้ำไปก่อน!              

“ไม่เอา! อย่าบอก! ฉันต้องการผู้ชาย ลุงด้วยก็ได้นะ ท่านนายพลห่าวอู๋ วันนี้เรามา threesome กัน” ฉันกรีดกรายสวมบทเจ้าแม่ยั่วเมือง ส่งสายตายั่วยวน แล้วเข้าไปเชยคางหยอกเย้าท่านนายพลเตี้ย                     

“มึงรีบบอกมาเลย อย่าโอ้เอ้!” ผู้พันเร่ง กระดิกปืนในมือขู่

“??????...” ฉันก็ลุ้น ถ้านายพลาด เราตายคู่เลยนะ

“เธอติดไวรัส HIV นาตาลีเป็นคนดูแลเธออยู่”

ฉันเจอทางรอดแล้ว คว้าแขนของนายทหารทั้งสองทันที ผู้พันถอยหลังสามก้าว นายพลอ้วนถอยหลังกรูดอุทานเสียงดัง...      

“อือ!..รู้แล้วหนาวจริง ๆ ด้วย อย่าไปยุ่งกับอีหมวยนี่”

ผู้พันหน้าเครียด...                   

“เจอรึยัง? รีบ ๆ หาแล้วไปยืนไกล ๆ”เสียงของเขารังเกียจเจือรำคาญ

แทนแก้ปัญหาหลุดไปแล้ว แต่ฉันยังแก้ปัญหาโทรศัพท์ไม่ได้เลย เลื่อนหารายชื่อบนโทรศัพท์ พลันสายตาเหลือบไปเห็นชื่อหนึ่ง

โอ้ว! สิ่งศักดิ์สิทธิ์ ป๋อฮ่อ! ป๋อฮ่อ! MVP มาช่วยฉันแล้ว...

“คนนี้ก็แล้วกัน ลองคุยดู” ฉันจิ้มโทรศัพท์โทรออกแล้วส่งให้เขา
           “คนนี้น่ะเหรอ? แน่ใจนะ?” เขาทำท่าขยะแขยงรับโทรศัพท์   

ช่วงเวลาเป็นเวลาตายผ่านไปอย่างเฉียดฉิว ฉันคงต้องปรับเปลี่ยนวิธีคิดแล้ว หม่าม้าเคยเตือนเรื่องความรักจะทำให้คนเห็นแก่ตัว มันเป็นจริงทุกประการ ฉันพยายามควบคุมคนรักทุกคนให้อยู่กับฉันโดยการเอาแต่ใจ มันกลับกลายเป็นทำร้ายทุกคนโดยไม่ตั้งใจ ความรักมันเห็นแก่ตัวนี่เอง                      

                                         ......................................................................................