The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 22
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 20 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
เสิ่นหยาง มณฑลเหลียวหนิง
มุมมองสายตา จาง แอนนา
กรกฎาคม ค.ศ.2021
ทันทีที่มาถึงบ้าน...ฉันก็ออกไปหาข่าวกับเพื่อนทหารในค่ายข้างบ้าน รู้ว่าสองคนนั้นถูกจับขังไว้ในโกดังร้างข้างศูนย์วิจัย ฉันร้อนใจเป็นห่วงแทนมาก เขาไม่มีความสามารถเรื่องการต่อสู้ แต่ก็ยังเสี่ยงมาช่วยยายตัวแสบ ถ้าใจกล้าแต่ไม่มีฝีมือแบบนี้ มีอีกร้อยชีวิตก็ไม่พอให้ตาย
“เพื่อนฉันบอกว่า มีผู้หญิงถูกจับมา” ฉันร้องบอกนาตาลีหลังเดินผ่านประตูเข้ามาในบ้าน
“จริงเหรอ?” นาตาลีเด้งจากโซฟา ซอนเงยหน้ามามองจากหลังบ้าน
“อื้อ!..ยังไม่ตาย โดนจับทั้งคู่”
“มานี่!” เธอดึงตัวฉันนั่งลงบนโซฟาริมผนังห้องรับแขก
“สองคนนั้นปลอดภัยกันหรือเปล่า? ไป่ไป๋กลัวมากมั้ย? หิวกันหรือเปล่า? อากาศก็หนาวมาก ไม่สบายหรือเปล่า?” เธอขยับเข้ามาเกาะแขน สีหน้าไม่ค่อยดี ยายนี่ไม่แตะต้องข้าวปลาอาหารเลย เธองอน ไม่ยอมพูดด้วยมาหลายวันแล้ว พึ่งจะได้คุยดีกัน
ฉันส่ายหน้าเพราะไม่รู้เหมือนกัน...
“ไม่เป็นไร เรื่องนี้ฉันรับผิดชอบเอง คุณทานข้าวให้มันเยอะหน่อยนะ อย่าอดข้าวสิ!” ฉันเตือนเพราะเธอแทบไม่แตะต้องอาหารเลย จมอยู่กับความเศร้าตลอดเหมือนตอนที่โดนจับคราวก่อน
“ก็ฉันคิดถึงไป่ไป๋นี่! เธอต้องลำบากเพราะคุณคนเดียว”
อ้าว!.ฉันเป็นคนผิดเหรอ?...
“เดี๋ยว! เคลียร์กันก่อน ฟังแล้วขัดหู ฉันไปทำอะไรให้ไป่ไป๋เหรอ? ยายตัวแสบมันหนีไปเองนะ!”
“ก็คุณมาหลอกให้ฉันขี่ม้า!” เธอย่นจมูกท่าทางขัดใจ
“ดอกเตอร์ทั้งหมดนั้นเรื่องจริง ฉันได้รับวิชานั้นมาจริง ๆ เดี๋ยวฉันจะให้ดูว่า มันเป็นมรดกของตระกูลจริง ๆ” ฉันชี้ไปที่ผนังห้อง หลักฐานอยู่บนผนังข้างฝาบ้านนี่แหละ
“แล้วมันได้ผลมั้ยล่ะ?...พังหมดเลย!” แหม!...เดี๋ยวนี้ค้อนเก่งเชียวนะ ค้อนได้น่ารักเชียว
“ได้ผลสิ! แทนรู้แล้วว่าเธอชอบเขา แทนก็ไม่ได้ปฏิเสธ นั่นแหละสำเร็จแล้ว”
“เขาไม่ได้พูดอะไรเลย”
“การไม่พูดถือว่าไม่ปฏิเสธ แปลว่าตกลง” วิชาของฉันสำเร็จ ฉันไม่ยอมให้เธอปรักปรำง่าย ๆ ฉันเชื่อว่าคำสอนและกุศโลบายของคนโบราณมักจะซ่อนบางอย่างไว้ทุกเรื่อง
“แต่..ฉันบอกเลิกกับเขาไปแล้ว” เธอนั่งหงอย
ซอนเดินมาชะโงกหน้าดู แล้วเดินเลยออกไปที่รถยนต์หน้าบ้าน
“เดี๋ยวเอาใหม่มีวิธีอื่นอีก คุณก็รู้ฉันเก่งเรื่องผู้ชาย” ฉันยิ้มลองหยั่งเชิง เธอยังอยู่ ฉันยังมีโอกาสแก้ตัว แค่จะเอาผู้ชาย มันจะเรื่องยากอะไร?
“เรื่องอะไรอีก? ไม่เอาแล้ว สงสารแทน” เธอหรี่ตามองสงสัย
“บุ่มบุ๋มกับแทน หัวค่ำยันเช้าเลย ป้าบ ๆ ๆ” ฉันเริ่มแผนการชั่วร้าย
ฉันต้องทำให้เธอเปลี่ยนจุดโฟกัสจากความเศร้าไปเป็นเรื่องอื่น ไม่อย่างงั้น! ยายนี่ไม่ยอมกินข้าว /ไม่มีเรื่องใด ๆ ที่เธอไม่รู้ มีเพียงเรื่องเดียวที่จะดึงความสนใจของเธอได้ ฉันต้องทำให้เธอกินข้าว/
เธอตาโตหันมา...
“ย่าห์!..ไป่ไป๋หนีไปคนนึงแล้วนะ จะเอาอีกหรอ?”
“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ฉันหลุดหัวเราะออกมา ซอนเดินหัวเราะสมทบลั่นบ้าน อีตาบ้านี่!...ชอบแอบฟัง
“ไม่อยากได้...ว่างั้น!” ฉันแย๊บต่อ
“ไม่เอาแล้ว! ฉันไม่เชื่อคุณแล้ว เรื่องบานปลายใหญ่โตไปหมดแล้ว” เธอนั่งงอนแก้มป่อง มองทีวีไม่สนใจ
ฉันอมยิ้มแอบคิดในใจ...เธอไม่รอดฉันหรอก...
“แทนพูดแล้วว่าชอบคุณ แต่เขาก็ชอบไป่ไป๋ด้วย เขาบอกกับซอนว่าที่เขาตัดสินใจเดินทางกลับบ้าน เพราะไม่อยากให้คุณกับไป่ไป๋แยกกัน แทนใจดีมาก”
“ฉันรู้ว่าเขาใจดี และเป็นคนดี คุณอย่าพูดให้เขาเสียหาย”
“จริงนะ! เขาไม่กล้าบอกกับพวกคุณว่าเขาก็ชอบ เพราะมันทุเรศ มันเห็นแก่ได้ ไป่ไป๋เองก็รักเขาแล้วก็สับสนเหมือนคุณน่ะแหละ เรื่องอย่างนี้ยังมีโอกาส เชื่อฉันสิ!” ฉันบอกให้เธอสบายใจจะได้ไม่ต้องสับสน
“ทำไมไป่ไป๋ไม่บอกกับฉันดี ๆ?” เธอมองหางตา
“แล้วทำไมคุณไม่บอกกับไป่ไป๋ดี ๆ ล่ะ?”
“อ้าว! ใครจะกล้า ไป่ไป๋ก็จะหาว่าฉันไม่รักเธอไม่ซื่อสัตย์ คิดว่าฉันหักหลัง”เธอยิ้มอาย
“นั่นแหละ! ไป่ไป๋ก็ไม่กล้าเหมือนกัน กลัวจะเสียคุณไป ฉันเคยเตือนคุณแล้วเรื่องคู่รัก มันต้องมีแค่สองคนแต่คุณดื้อเอง เรื่องพวกนี้คุยสามคนยากมาก”
“ก็อยากได้นี่! ตอนนี้ไม่กล้าคิดแล้ว ถ้าเจอกันฉันจะขอโทษทั้งสองคน” สีหน้าของเธอดีขึ้น
เรื่องแบบนี้มันน้ำท่วมปากกันทุกคนใครจะกล้าพูด ฉันต้องทำให้เธอกินข้าวให้ได้ ฉันต้องหลอกยายนี่เหมือนหลอกเด็กไปเรื่อย ลูบหัวของเธอเบาๆ ...
“แต่พวกคุณไม่รู้ความลับของแทนอีกเรื่องหนึ่ง ไม่สงสัยเหรอ? ทำไมเขาถึงไม่หื่นใส่เธอหรือไป่ไป๋เลย ปล่อยให้คอเคล็ดทุกวัน” ฉันยังคงมีเป้าหมายเหมือนเดิม ไม่ได้หลอกนะคุยกับนาตาลีไม่ใช่คุยด้วยได้ง่าย ๆ แค่อยากให้กินข้าวได้ก็ยังต้องหลอก ฉันแกะขนมปังส่งให้
เธอยัดเข้าปากแล้วค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย…
“ฉันสงสัยเหมือนกันแหละ เขาไม่ได้เป็นเกย์ใช่มะ?” เธอหันมองตาใส /เสร็จฉันแล้วดอกเตอร์/
“แทนเป็นผู้ชายทั้งแท่งเลย” ฉันเข้าไปกอดคอ
เธอเด้งตาโต...
“อื้อ!แท่งใหญ่ด้วยฉันเคยขโมยจับของเขา อันเท่านี่!!!” เธอจับแขนตัวเองขึ้นโชว์
“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”
ฉันหัวเราะลั่นกับความไร้เดียงสา ยายนี่ไปแอบจับของเขาขนาดนั้นแล้วรอดมาได้ไง? ถ้าเป็นฉันไม่มีทางปล่อยให้หลุดมือเด็ดขาด
“ไปจับของเขาเมื่อไหร่? คุณนี่ดื้อจริงเลย” ฉันยีหัวอย่างเอ็นดู ซอนเดินผ่านมาหยุดฟัง
“เขาเป็นไข้สลบอยู่ ฉันเช็ดตัวให้เลยแอบจับไปทีนึง ในป่าโน่นแหละตั้งนานแล้ว” เธอก้มหน้าอายบิดมือ
“ไอ่โอ๊ะจิม่า!” ซอนปิดปากตาโต
“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!!” ฉันหัวเราะลั่นบ้าน
“ผมจะฟ้องมัน คุณแอบจับปิ๊กาจู้ของมัน ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” ซอนหัวลั่นบ้านเดินหนีออกไป
นาตาลีหน้าถอดสี...
“อย่าบอกแทนนะ ไป่ไป๋ก็จับ!” เธอบอกด้วยความซื่อ เด็กน้อยหน้าสลดสารภาพผิด
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” พวกเราหัวเราะกันปอดแทบหลุด
ฉันส่ายหัวขำหนักมาก...
“ถ้าฉันไม่เคยเป็นลูกน้องคุณมาก่อน ฉันไม่มีทางเชื่อว่า คุณเป็นดอกเตอร์ แอบดูฉันอึ๊บกับซอนก็เอา แอบจับกะจู๋ของคนป่วยก็เอา จบจากสถาบันไหนวะเนี่ย?”
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” ฉันหัวเราะอย่างมีความสุข นาตาลีของฉันช่างไร้เดียงสาจริง ๆ
เธออายหน้าแดง เลื้อยมาสะกิดขา...
“แล้วความลับของแทนคืออะไรคะ?”
“ซอนคะ!มาเล่าให้เธอฟังหน่อย” ฉันกวักมือเรียก เขาเดินยิ้มเข้ามา...
“เจ้าแทนมันเคยบอกว่า มันจะเก็บปี๊ดแรกของมันไว้ให้คนรัก ที่มันไม่ทำอะไรคุณทั้งสองคนก็น่าจะมาจากความตั้งใจบ้า ๆ ของมันนี่แหละ มันกะจะแซนวิชกับคุณสองคนละมั้ง?” ซอนพูดไปยิ้มไปเล่าเรื่องของแทนที่ฉันไม่รู้ เธอเองก็นั่งตัวตรง พยักหน้าตามซอน
พอเขาเล่าจบ นาตาลียิ้มกว้างปากฉีก...
“เขาก็น่าจะบอกกัน ฉันไม่ติด แซนวิชน่าจะอร่อย อยากโดนกิน” เธอยิ้มอายบิดตัว ตอนนี้ดูท่าจะไม่เศร้าแล้ว
“กินนี่หน่อย อร่อยมาก” ฉันยัดติ่มซำใส่ปากแล้วรีบเข้าเรื่องเปลี่ยนโฟกัส
“เห็นรึยัง! แทนก็พร้อม คุณไม่อยากเป็นคนแรกของเขาเหรอ? คุณต้องเป็นฝ่ายรุกก่อน...แต่ฉันว่า คุณไม่มีปัญญาหรอก เด็กน้อยเอ้ย” ฉันมองหางตาหยอดหยันกระตุ้นไปหน่อย อย่างน้อยฉันยังได้เรียนรู้การกระตุ้นคนมาจากวิชาทหาร /ฉันเก่งกว่าเธอก็ตรงนี้แหละ รีบยัดอาหารเข้าปากเธอไปเรื่อย/
เธอเหล่ตามามอง...
“ไม่เอาแบบขี่ม้านะ! ยังเคลียร์กับไป่ไป๋ไม่ได้เลย ให้เธอหายงอนก่อนนะ”
“ฮ่า! ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ไม่เข็ด!” ซอนหัวเราะลั่น
ฝันสูงสุดของเธอคืออยากมีเซ็กซ์ เธอหมกมุ่นอยู่กับตำราจนไม่ประสีประสากับเรื่องอื่น รู้ตัวอีกทีก็เลยวัยรุ่นมาไกลแล้ว เรื่องธรรมชาติแบบนี้ว่ากันไม่ได้ เป็นความชอบส่วนตัว เธอก็ไม่ได้เหลวไหล เรื่องอย่างนี้ฉันก็ชอบ ชอบมากซะด้วย
“ฉันจะสอนท่าฝ่ามือไร้เงาให้” ฉันขยุมมือหลอกล่อ
“ทำไมไม่เอามาบอกก่อน..ขี่ม้า?” เธอตัดพ้อ
“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ซอนหัวเราะลั่น
“ซอน! ออกไปข้างนอกเลย ผู้หญิงจะคุยกัน” เดี๋ยวเสียเรื่องหมดกำลังต้อนให้กินข้าวอยู่
“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” เขาเดินส่ายหัวหัวเราะออกนอกห้องไป
“ท่องเอาไว้นะ ใคร ๆ ก็ยอม” ฉันกำชับหนักแน่นกุมมือเธอ หยิบขนมปังป้อนใส่ปาก
“คาถาอีกแล้วเหรอ ไม่เอาได้ป่ะ?” เธอเสียงอ่อยตาปริบ สงสัยเข็ด
“อย่าลบหลู่ ๆ ฟ้าดินจะลงโทษ มันเป็นคาถาของวิชาฝ่ามือไร้เงา”ฉันวางมาดผู้รู้ พูดจาให้มันดูหนักแน่น
นาตาลีเกาหัวสายตาบ้องแบ้วมองไม่วางตา...
“ฟ้าดินอีกแล้วเหรอ? ฉันชักกลัวแล้ว ไป่ไป๋ทำด้วยได้รึป่าว? ก็แทนชอบทั้งสองคนไม่ใช่เหรอ?”
“เอางั้นเหรอ! ลองชวนดูก็ได้แต่คุณไม่หวงแน่เหรอ?” ฉันแกล้งเออออไปอย่างนั้นเอง มันไม่มีคาถาอะไรหรอกแค่อยากให้เธอกินข้าว
“อื้อ! อันนี้แบ่งกันได้ ฉันรักไป่ไป๋” เธอท่าทางเอาจริง
“แน่ใจนะว่าจะเจรจาขออยู่ด้วยกัน 3 คนอีกครั้ง” ฉันถามย้ำ
“อื้อ! แต่ฉันกลัวไป่ไป๋โกรธอีก คุณไปพูดสิ!”
“ไม่ได้!” ฉันบ๋ายบาย แค่ล้อเล่นจะเอาจริงซะงั้น
ซอนเดินยิ้มเข้ามา....
“ได้ชัวร์! ไป่ไป๋แค่งอน ยายนั่น!...รักเขาแต่สับสน ตัวเองก็ผิดที่ไปรักเขาทั้ง ๆ ที่มีนาตาลีแล้ว พอเจ้าแทนจะกลับบ้านก็ไม่รู้จะห้ามในฐานะอะไร? คนมันมีความผิด มันอาย มันเลยโมเม ไม่มีอะไรหรอก นิสัยเอาแต่ใจ ขี้โกง ยายนี่!...ชนะที่หนึ่งอยู่แล้ว ยอมน้องมันไปเถอะ” อีตานี่! เข้าข้างน้องตลอด
“จริงนะซอน! ฉันยอมได้อยู่แล้ว” เธอดี๊ด๊าดีใจ
“ไม่รู้จักยายดวงอาทิตย์หรือไง?”
“อะไรของคุณ”
“ไป่ไป๋! ชอบทำตัวเป็นศูนย์กลางจักรวาล ชี้นำ ขี้โกง เอาเปรียบพอตัวเองผิดก็ไม่รู้จะไปลงที่ใคร ปรกติเจ้าแทนยอมมาตลอด พอมันไม่ยอม เธอเลยโกรธที่เจ้าแทนไม่ง้อ เชื่อเถอะ! ไม่มีอะไรหรอก เธอระบายออกมาให้ฟังหมดแล้วตอนนั่งรถกลับมากับผม”
“จริงนะ ไม่ได้โกหกนะ!” สายตาของเธอมีความหวัง
“เจ้าแทนมันก็บอกกับผมว่า มันรักและผูกพันกับทั้งสองคน แต่มันเป็นผู้ชายจะรักผู้หญิงสองคนพร้อมกันไม่ได้ คุณก็น่าจะรู้ว่าเจ้าแทนรักน้าเอื้องของมันมากแค่ไหน? มันให้เกียรติผู้หญิงมากกว่าใคร? มันกลัวจะเสียคุณทั้งสองไป มันเลยเลือกกลับบ้าน อย่างน้อยความเป็นเพื่อนก็ยังคงอยู่ มันไม่เหลือใครให้มันรักอีกแล้วมันพยายามเก็บความรักของมันไว้” ซอนหักหลังน้องชายบอกความลับของแทน นาตาลีนั่งยิ้มปลื้ม
ฉันซึ้งใจมาก ชงต่อสนับสนุนความรักของแทน...
“ยากมากนะนาตาลีสำหรับการตัดใจเดินจาก การปล่อยมือ ต้องใช้ความกล้ามากกว่าการฉุดรั้งอีกนะ แต่เขายังเลือกที่จะปล่อยมือ ฉันศรัทธาหัวใจของแทนนะ เขาก้าวข้ามความรักแบบฉาบฉวยไปแล้ว”
“ฉันรับรู้ว่าเขาเป็นคนใจดี ใจเย็นและไม่รังแกคน เขาเป็นของขวัญที่ใครสักคน อาจจะส่งมาให้ฉันในวันที่เลวร้าย เขายอมนอนหนาวให้ผ้าบาง ๆกับเราสองคนได้ห่ม เขาก็กลัวแต่ก็ยังไปลุยป่าหาอาหารมาให้ เขาทำหลายอย่างไม่เป็น แต่ก็ยังรับฟังและพยายามทำให้โดยไม่เคยหน้างอและสุดท้ายเขาทำทุกอย่างจากใจที่พร้อมจะให้ และไม่ต้องการอะไรตอบแทนเลย” นาตาลีแววตาประกายยิ้มหน้าบาน ฉันตื้นตันใจมาก...
“เอ้า! ซาลาเปาไส้เป็ดตุ๋น! ร้านนี้สุดยอดของตานตงเชียวนะ” ฉันยัดเข้าปากเธอ
“นมร้อน ท้องจะได้อุ่น ๆ” ฉันส่งแก้วไปให้
ระหว่างที่เราเดินทางมาที่นี่ ซอนเล่าเรื่องที่แทนมาช่วยไป่ไป๋ให้เธอฟัง ฉันคิดว่าเธอคงจะโกรธและพาลเกลียดแทนแน่ ๆที่ทิ้งเธอ
แต่ที่ไหนได้..เธอกลับปลื้มปริ่มภูมิใจในตัวของเขา พูดชมความกล้าหาญไม่ขาดปาก จิตใจของเธองดงามมาก ไม่มีความอิจฉาไป่ไป๋ให้เห็นเลย มีแต่บ่นเป็นห่วง กระวนกระวายใจและไม่ยอมกินข้าวปลา
“หมวดจาง! ฉันสบายใจมากเลยที่วัคซีน Anti-Tame26 ของฉันสำเร็จได้ด้วยดี คุณคิดว่ามันจะตามจับฉันไหม?” นาตาลียิ้มกว้างอย่างน้อยก็ยังมีสิ่งดี ๆ เกิดขึ้นมาบ้าง
“คุณต้องระวังตัวมากกว่าคนอื่น อีกไม่นานต้องมีคนตามหาคุณแน่ ๆ ฉันมีลางสังหรณ์แม่น คุณห้ามเปิดโทรศัพท์เด็ดขาด” ฉันขยับเข้าไปกอดคอ เธอพยักหน้าเบา ๆ เหมือนรู้ชะตากรรม
“แต่ฉันก็สบายใจนะคะ ที่ได้ถ่ายทอดวิชาให้กับคุณ ถ้าฉันตายไป คุณเอาสูตรวัคซีนไปช่วยคนต่อนะ ฉันฝากด้วย”
“ฉันสัญญา จะไม่ให้คุณเป็นอันตรายและจะสืบสานความคิดของคุณต่อไปจนกว่าฉันจะตายจาก” ฉันรักเธอเป็นบ้าเลยว่ะ!
นาตาลีจ้องไปที่ผนังบ้าน ก่อนจะหันมามอง...
“คุณฝึกอะไรนักหนา นี่!..คุณจบวิทยาศาสตร์จากมหาวิทยาลัยปักกิ่งด้วยเหรอ? เหรียญทองซะด้วยเก่งเหมือนกันนะเนี่ย” สายตาของเธอจับจ้องไปที่ประกาศนียบัตรที่ฉันภาคภูมิใจ ติดเต็มผนัง
คุณวุฒิของฉันก็ไม่เบาเหมือนกันฉันเคยเป็นที่ 1 มาตลอดจนกระทั่งเจอเธอ สาเหตุที่เมื่อก่อนฉันไม่ชอบเธอก็เพราะความอิจฉา ด้วยความที่เป็นคนเรียนเก่ง ฉันจึงมีโอกาสได้เลือกก่อนเสมอ ฉันเรียนรู้ทุกอย่างที่มีผู้เสนอให้
“ป่ะป๊าของฉันเขาอยากได้ลูกชาย ฉันก็เลยพยายามทำทุกอย่างที่ผู้ชายทำได้ แต่สุดท้ายฉันก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี นี่!...ฉันเป็นนักบินด้วยน้า พวกนี้ก็โดดร่ม นี่!ดำน้ำ ฉันเคยทดสอบเข้าหน่วยรบพิเศษแต่สอบตก และนี่!...แท่นแท้น...สุดที่รักตลอดกาล ผู้ชายที่กอดฉันไว้ตลอดเวลา ป่ะป๊าของฉัน” ฉันชี้กรอบประกาศนียบัตรต่าง ๆ แล้วมาหยุดที่รูปชายสูงวัยผมดำเรียบแปล้ยิ้มเต็มหน้า
“ป่ะป๊าของฉันเขาอยากได้ลูกชาย ฉันก็เลยพยายามทำทุกอย่างที่ผู้ชายทำได้ แต่สุดท้ายฉันก็เป็นผู้หญิงอยู่ดี นี่!...ฉันเป็นนักบินด้วยน้า พวกนี้ก็โดดร่ม นี่!ดำน้ำ ฉันเคยทดสอบเข้าหน่วยรบพิเศษแต่สอบตก และนี่!...แท่นแท้น...สุดที่รักตลอดกาล ผู้ชายที่กอดฉันไว้ตลอดเวลา ป่ะป๊าของฉัน” ฉันชี้กรอบประกาศนียบัตรต่าง ๆ แล้วมาหยุดที่รูปชายสูงวัยผมดำเรียบแปล้ยิ้มเต็มหน้า
พอจ้องมองไปที่ดวงตาเมตตาคู่นั้น น้ำตาก็ไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว ก้อนลมติดคอพูดไม่ออก ในใจลูกสาวคนนี้ยังคงคิดถึงท่านอยู่ตลอดเวลา ผู้ชายที่ฉันคิดถึงทุกวัน แม้ยามหลับยังฝันเห็นท่านเสมอ
“แล้วนั่นรูปใครคะ? คุณมีญาติเป็นฮ่องเต้ด้วยเหรอ?” เธอชี้ไปที่รูปเก่าขาวดำของบรรพบุรุษ ในชุดเครื่องแต่งกายขุนนางราชวงศ์ชิง
“แล้วนั่นรูปใครคะ? คุณมีญาติเป็นฮ่องเต้ด้วยเหรอ?” เธอชี้ไปที่รูปเก่าขาวดำของบรรพบุรุษ ในชุดเครื่องแต่งกายขุนนางราชวงศ์ชิง
“คุณทวดของฉัน ท่านเคยทำงานในพระราชวังต้องห้ามสมัยพระนางสูสีไทเฮา คนนี้แหละเจ้าของวิชาขี่ม้า ที่ฉันให้เธอทำคราวก่อน”
“เอ๋!” เธอสนใจเดินเข้าไปดูรูปใกล้ ๆ...
“คราวก่อน คุณไม่ได้หลอกฉันเหรอ มีวิชานั้นจริง ๆ เหรอ?”
“เรื่องจริง! ฉันไม่ได้โกหก วิชาได้มาจริงแต่ได้ผลหรือเปล่าไม่รู้? ฉันคิดว่า มันน่าจะเป็นกุศโลบายให้ผู้หญิงกล้าพูด กล้าทำเพราะฤทธิ์เหล้ามากกว่า ฉันมีความลับอีกอย่างของฉันที่อยากบอกคุณไว้เป็นวิทยาทาน เรื่องนี้ฉันพิสูจน์แล้วกับตัวเอง”
“อะไรเหรอ?” แหม! ตาโตเชียวนะ
ฉันหันไปชะเง้อมองซอน แล้วก้มลงไปกระซิบ...
“ถ้าคุณต้องการเซ็กซ์ คุณต้องเป็นคนกำหนดเกม คุณต้องวางแผนเป็นฝ่ายรุกแล้วจะไม่รู้สึกเสียใจ แต่ถ้าคุณเป็นฝ่ายรับ คุณต้องรอคอย จิตใจจะตกต่ำ จนไม่เป็นตัวของตัวเอง ไม่มันส์หรอก” ฉันบอกแนวคิดของฉันสมัยวัยรุ่น อยากได้อย่ารอ ลุยเข้าไปกระชากมันมาเลย
เสียงซอนเดินเข้ามา...
“ไปกันเถอะ!” ซอนมาเตือนได้เวลาไปดูลาดเลาในค่ายทหารข้างบ้าน
“ซอนคะ! พาไป่ไป๋กับแทนกลับมาให้ได้นะ ไฟท์ติ้ง!” เธอยิ้มกว้างกำหมัดส่งกำลังใจให้
“เดี๋ยวฉันออกไปทำงานก่อนนะ คุณอยู่เฝ้าบ้านอย่าดื้อนะ เก็บตัวอยู่เงียบ ๆ ดูทีวีไป” ฉันยกนาฬิกาขึ้นดูแล้วหมุนตัว
แต่ทว่า...
“Rrrrr!!!” เสียงโทรศัพท์ของซอนดังขึ้น เขายกดูเบอร์แล้วยิ้มกว้างก่อนจะรับ
“ครับผม!” เขาตื่นเต้น กระตือรือร้นทันที
“อยู่ครับ!” เขาตอบแข็งขัน ก่อนวางโทรศัพท์บนโต๊ะแล้วเปิดสปีกเกอร์โฟนให้ทุกคนฟัง
“นาตาลี! มีคนจะคุยด้วย” เขากวักมือ
“ยอโบเซโย! นาตาลีค่ะ” เธอยิ้มก้มหน้าลงพูดใกล้โทรศัพท์...
“ฟังผมดี ๆ นะ! โทรศัพท์ของคุณมี 2 เครื่องใช่มั้ย? มีของจูยอนด้วยใช่มั้ยครับ?” เสียงคุ้นหูมาก
“ฟังผมดี ๆ นะ! โทรศัพท์ของคุณมี 2 เครื่องใช่มั้ย? มีของจูยอนด้วยใช่มั้ยครับ?” เสียงคุ้นหูมาก
“หือ!” นาตาลีเอียงคอคิ้วผูกโบว์...
“ใช่ค่ะ! คุณรู้ได้ยังไง? คุณเป็นใคร?” เธอมองโทรศัพท์อย่างแปลกใจแล้วหันมองซอน
“เอ่อ!...” เสียงปลายสายอึกอัก...
“เปิดเครื่องนั้นแล้วบอกเบอร์มา เดี๋ยวจะมีคนโทรหาคุณ”
“ทำไมฉันต้องทำตาม คุณเป็นใคร?” เธอหันมองซอน
“แทนกับไป่ไป๋ถูกจับเป็นตัวประกันในค่ายทหาร มันต้องการแลกกับตัวคุณ เพราะฉะนั้น! คุณถ่วงเวลาไว้ก่อน ยืดเวลาให้นานที่สุด ยิ่งนานยิ่งดี”
“ค่ะ! แต่คุณรู้เรื่องนี้ได้ยัง?” นาตาลียังฉงนเซ้าซี้
“ซอน! ดูแลน้องให้ดี ฝากเจ้าแทนกับไป่ไป๋ด้วย แทนจะเป็นอะไรไม่ได้นะมันไม่เหลือใครแล้ว” เขาพูดช้า ๆ น่าแปลกใจ เขารู้เรื่องนี้ได้อย่างไร เขาเป็นใครกัน?
“เอ่อ!...คุณคือใครคะ?” นาตาลีกระพริบตาถี่ก้มลงถามอีกครั้ง
“ตอนนี้!พวกคุณอยู่ที่ไหนกัน?” เขาไม่ตอบ...ถามสวนกลับมา
“เสิ่นหยางค่ะ!”
“ซอน! เรียกลูกน้องทั้งหมดขึ้นมาหรือยัง? บอกยูซุป ข่านหรือยัง? อย่าอวดเก่งทำคนเดียวนะ” เขาดุซอนเป็นเด็กน้อยเลย ใครกันนะที่มีอำนาจเหนือซอนหรือว่าจะเป็น...
“เจ็ทโด้เหรอ?” ฉันหันไปมอง ซอนอมยิ้ม
นาตาลีลนลานดีใจ...
“เจ็ทโด้หรือเปล่า? ใช่เจ็ทโด้มั้ย? คิดถึงจังเลย”
“แค่นี้นะ! ขอให้โชคดี” เขาตัดสาย
“อ้าว!” เหวอกันไปหมด
เขาวางสายไป ปล่อยให้ฉันกับนาตาลีมองหน้ากันอย่างสงสัย สงครามของพวกเรากำลังเริ่มขึ้นแล้ว เรื่องมันกลับกลายเป็นอีลุงตุงนังพัวพันกันไปหมด ทหารจีนเริ่มไล่ล่าพวกเราแล้ว
…........................................................……………………….
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม