The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 2

อินโดนีเซีย

สิงหาคม ค.ศ. 2022

เกาะ สุลาเวซี

กลการ์เซฟเฮาส์...ภายในห้องปฏิบัติการ บาลองก้าผู้นำฝ่ายค้านของอินโดนีเซีย นั่งจิบวิสกี้คุยกับเจนินอย่างสนิทสนมสบายอารมณ์ ทั้งสองนั่งมองจอภาพจากดาวเทียม

“นั่นไง! พวกมันขนหินมาถมทะเลทำเป็นฐานทัพ ไม่สนการท้วงติงของรัฐบาลฟิลิปปินส์เลย”  เขาชี้ไปที่ภาพบนจอ

รถบรรทุกทหารจีน กำลังขนหินลงจากเรือบรรทุกขนาดใหญ่ แล่นไปทิ้งไว้บนเกาะ รถเล็กมารับช่วงต่อ ไปดัมพ์ลงทะเลเพื่อเชื่อมเกาะเล็ก ๆ เข้าด้วยกัน กรรมกรกำลังก่อสร้างอาคารสำนักงาน

“สหรัฐฯ ก็ติดปัญหาทางเศรษฐกิจภายใน ต้องแก้ปัญหาของตัวเอง จีนเลยฉวยโอกาสช่วงนี้รุกคืบ ทำตัวเป็นนักเลงโต” เจนินยกแก้วขึ้นมาจิบ

“คอมมิวนิสต์จีน ไม่ยอมลดละที่จะทำลายฝ่ายประชาธิปไตย มันล้อมไต้หวันหมดแล้ว ดูท่าไต้หวันจะรอดยาก พวกผู้นำมันต้องสร้างปีศาจหลอกคนในชาติ ให้เห็นพ้องกับมัน เรื่องธรรมดาทุกชาติก็ทำอย่างนี้”

“ญี่ปุ่นกับเกาหลีใต้ คงไม่ยอมเหมือนกัน มันเป็นภัยความมั่นคงของจริง ตอนนี้หลายประเทศในเอเชียบูรพา ก็เป็นเมืองขึ้นของมันไปแล้ว เพียงแต่ยังไม่ได้เปลี่ยนชื่อประเทศเท่านั้นเอง”เจนินไม่ละสายตาจากกองเรือบนจอภาพ

“พันธมิตรของอเมริกา ยังคอยระวังให้ เมื่อวานเครื่องบินรบของฟิลิปปินส์ก็โฉบเข้าไป วันก่อน F-35 ของเกาหลีใต้ก็เข้ามา” บางลองก้า มองจอ แล้วยกแก้วดื่ม

“จีนมันใช้วิธีตีขาให้หัก แล้วยื่นไม้เท้าให้ คนโง่กับคนตาขาวจะมองว่าเป็นบุญคุณ ผู้นำหลายประเทศเห็นแก่เงินเสร็จมันหมด”เจนินหัวเราะเบา ๆ

“น่าจะเป็นเช่นนั้น จีนรุกคืบยึดแอฟริกาเกือบหมดแล้ว มันใช้เงินกว้านซื้อผู้นำ ทั้งกษัตริย์และประธานาธิบดี ผู้นำพวกนั้นไม่สนประชาชนอยู่แล้ว จีนส่งคนเข้าไปสร้างไชน่าทาวน์เสวยสุข ได้คนพื้นบ้านเป็นแม่บ้าน ทำเหมืองทอง ขุดหาเพชรร่ำรวยกันถ้วนหน้า”

“มันมองเห็นจุดอ่อนของโลกเสรี”

 “ยังไงครับ?”

“โลกเสรี…มันเป็นพวกทุนนิยม พอเห็นเงินพวกมันก็ทิ้งอุดมการณ์ ประเทศไหนรับเงินคอมมิวนิสต์ มันก็จะโดนกินโดยไม่รู้ตัว พวกมันลืมความโหดร้ายของคอมมิวนิสต์ไปกันหมดแล้ว พอจีนยื่นเงินก็ตะกละตะกรามรีบงับ หลายประเทศเศรษฐกิจล่มสลายเพราะผู้นำโง่ไปสมาคมกับจีน” เจนินยิ้มมุมปาก

“ถึงเวลาของเราเมื่อไหร่? พวกมันจะร้อง” บารองก้ายิ้มเหี้ยมใบหน้าดำหัวหยิกฟันขาว  

“ช่างมันเถอะ! คุณบอกว่ามีหมู่บ้านของกบฏ มันอยู่ที่ไหนล่ะ?” เจนินตัดบท

“อ๋อ! ที่ปาปัวตะวันตก คนละเกาะกับที่นี่ พวกนั้นกำลังขอแยกดินแดนเจริญรอยตาม ติมอร์เลตเต คนพวกนี้หัวรั้น ต้องกดไม่ให้แยกออกไปได้ ไม่อย่างนั้นประเทศจะวุ่นวาย”

“ทำไม?”

“ประเทศนี้ มีแต่ชนเผ่า หลากภาษา ไม่ขึ้นตรงต่อกัน ยังใช้ชีวิตแบบวิถีชาวป่า ล้าหลัง ห่างไกลความเจริญ มันจะทำตามกัน”

“มันแน่นอนอยู่แล้ว ที่เขาต้องห่างไกลความเจริญก็เพราะเมืองหลวงของคุณห่างจากเกาะปาปัวตั้ง 4,000 กิโลเมตร พวกคุณไม่นำพาความเจริญมาให้พวกเขาน่ะสิ”

“นั่นมันเรื่องของรัฐบาล ผมเป็นฝ่ายค้าน เคยเสนอให้กระจายอำนาจ แต่มันก็ไม่ฟัง จริง ๆ แล้วผมไม่อยากจะเข้าโจมตีช่วยรัฐบาลหรอก ตอนนี้มันเป็นเสี้ยนตำอกประธานาธิบดี ให้มันแก้ปัญหาเอาเอง”

“ไม่ยากนี่! ส่งคนไปสร้างสถานการณ์สิ เดี๋ยวประธานาธิบดีก็สั่งเคลื่อนกำลัง คุณก็จัดการมันทั้งสองฝ่ายพร้อมกัน ไม่มีใครอำพรางศพที่ตายเกลื่อนขนาดนั้นได้ ผมจะถ่ายทอดสดออกข่าวโจมตีช่วยคุณอีกแรงทั่วโลกก็เข้ามากดดัน ประธานาธิบดีของคุณอยู่ไม่ได้หรอก”

“โอ้ว! เอาอย่างนั้นเลยนะ ผมจัดการเดี๋ยวนี้เลย อย่างน้อยให้ผมได้เป็นประธานาธิบดีก่อนสิ้นโลกก็แล้วกัน” เขาผวาคว้ามือเขย่า สายตาโลภดีใจ ยกโทรศัพท์โทรทันที

“อามารอน! ส่งคนไปวางระเบิดที่ทำเนียบรัฐบาล ป้ายความผิดให้ฝ่ายกบฏ จัดการเดี๋ยวนี้เลย!” เขายืดอกยิ้ม สายตาชั่วร้ายเปล่งประกาย

เจนินยิ้มพยักหน้า...

“รอเวลาเข้าป่าไปพร้อมทหาร แล้วคุณจะออกจากป่าในฐานะฮีโร่ ผู้กล้าหาญ”  เขายิ้มมองบนจอภาพ

การรุกคืบของจีนเป็นรูปร่างขึ้นเรื่อย ๆ จากเกาะไร้ผู้คน ตอนนี้มีอาคารมากมายผุดขึ้น เขาเอ่ยเบา ๆ

“ปล่อยให้สร้างไป สุดท้ายก็เป็นของเรา”

ความโลภมีอยู่ในสายเลือดของผู้นำทุกคน การรุกรานเป็นงานหลักที่พวกเขาต้องปฏิบัติ เริ่มตั้งแต่รุกรานคนในชาติเดียวกันจนถึงการรุกรานชาติอื่น ทุกครั้งที่เกิดสงครามทั้ง ๆ ที่เห็นว่าใครเป็นฝ่ายเริ่มก่อน ก็ยังมีคนไปสนับสนุนให้รบกัน มนุษย์ตั้งแต่ 2 คนขึ้นไปไม่เคยมองไปทางเดียวกัน

.........................................................................

อินโดนีเซีย

อีเรียนจายา (Irian Jaya) ปาปัวตะวันตก

กันยายน ค.ศ.2022

“เดอะชาโดว์ทีมเตรียมตัว! เครื่องบินลอยลำเหนืออุทยานแห่งชาติ ดาเนา แองกี้ จีจี้ แล้ว!” เสียงนักบินประกาศเตือน

“พรึบ! พรับ!!” คอมมานโด10 นาย ขยับหมวกกระชับร่ม เช็คเครื่องมือครั้งสุดท้าย

“วู้ว! วู้ว!” แรงลมดูดมหาศาล หลังประตูเครื่องบิน C295 เปิดออก

“ไป! ไป! ไป! ไป!” หัวหน้าทีมสั่ง แล้วผลักตบหลังลูกน้อง

“ฮูย่าห์!” ทีมดิ่งพสุธากระโดดออกจากเครื่องอย่างไม่ลังเล ด้านนอกเดือนมืดพรางตา ป่าด้านล่างมืดดำ

“พรึบ!พรึบ!พรึบ!” ร่มกางออกเมื่อใกล้ถึงพื้น พลร่มประคองบังคับหลบทะเลสาบขนาดใหญ่ บินร่อนเข้าผืนป่าดิบชื้น

ฝ่ายกบฏแบ่งแยกดินแดน ใช้หมู่บ้าน เจเรจาเจมัต เป็นกองบัญชาการ หมู่บ้านนี้อยู่ด้านนอกผืนป่า มีความเจริญเข้าถึงมากกว่าหมู่บ้านในป่า

“ตุ้บ!” พลร่มกลิ้งม้วนตัว แล้วรีบลุกเก็บร่มอย่างรวดเร็วท่ามกลางความมืดมิด มีเพียงแสงดาวบนฟากฟ้าส่องสว่าง

“เดอะชาโดว์ทุกนาย! อย่าออกนอกพื้นที่ พวกคุณจะโดนกินเป็นอาหาร ย้ำ!..มาตามจุดนัดหมาย” หัวหน้ากลุ่มสั่งการผ่านวิทยุ หลังจากลงสู่พื้น

“ชาโดว์ 5 เรียกเดอะชาโดว์ เปลี่ยน!”

“ว่ามา เปลี่ยน!”

“ผมติดกิ่งไม้ ลงไม่ได้ ขอความช่วยเหลือด้วย เปลี่ยน!”

“ชาโดว์ 8 เรียกเดอะชาโดว์!”

“เดอะชาโดว์ ทราบแล้วเปลี่ยน!”

“ผมขออนุญาตเข้าช่วยชาโดว์ 5 ผมเห็นเขาแล้ว”

“อนุญาต! ”

ปาปัวตะวันตกเป็นพื้นที่ภูเขาสูงและป่าดิบชื้น แหล่งผลิตออกซิเจนของโลก ต้นไม้สูงของป่าทึบเต็มแน่นไปด้วยอันตราย ชาวบ้านแบ่งเป็นหลายร้อยชนเผ่า หลากหลายภาษาและพฤติกรรม

เงาของนักรบวิ่งกรูกันเข้ามารวมตัวที่จุดนัดหมาย

“มากันครบทุกคนหรือยัง?”

“ครบแล้วครับ! ไม่มีใครได้รับบาดเจ็บ”

“ทุกคนตั้งเวลา 24.36 น.” เดอะชาโดว์สั่งการ

“ภารกิจคราวนี้ เรียกว่ายุทธการเงา เข้าชิงตัวประกัน นักท่องเที่ยวชาวอเมริกัน 2 ราย เขาโดนฝ่ายกบฏจับตัวไป ผู้ชายอายุ 40 ปี ชื่อ ดร.ริชาร์ด วาร์ด ผู้หญิงอายุ 26 ปี เป็นนักศึกษาภาคสังคมวิทยา ชื่อ เจนนิเฟอร์ มิลเลียน เราจะแบ่งเป็น 2 ทีม ชาโดว์ 1-4 อยู่กับผม ชาโดว์ 5-9 ฟังคำสั่งชาโดว์ 5 ”

“ฮูย่าห์!”

“ชาโดว์ 5-9 เดินเท้าพรางตัว เข้าซุ่มโป่งกระจายตัวล้อมหมู่บ้าน เจเรจา เจมัต ฐานที่มั่นของฝ่ายกบฏไว้ คอยเป็นทีมสนับสนุน ห้ามลงมือจนกว่าจะได้รับคำสั่งจากผม”

“ฮูย่าห์!”

“มีคำถามมั้ย?”

“แค่ช่วยตัวประกันอย่างเดียวใช่มั้ยครับ? ไม่ต้องวางระเบิดถล่มฐานของมันใช่มั้ยครับ?”

“เราไม่ได้มารบ จะไม่ปะทะกับฝ่ายกบฏ ปฏิบัติการเงียบ หลีกเลี่ยงการปะทะทุกกรณี พวกคุณคอยสนับสนุนพวกผม หาที่ซ่อน ถ้าไม่เรียก ไม่ต้องออกมา”

“ฮูย่าห์” ทหารชุดแรกก้มหลังวิ่งจากไป

“ชาโดว์ 1-4 ถอดเสื้อผ้า” หัวหน้าชุดสั่ง แล้วถอดชุดของตัวเอง ทุกคนถอดเสื้อผ้าอยู่ในสภาพเปลือยเปล่า…

“พรางตัวด้วยสีดำ ทาทั้งตัวนะ จะได้กลมกลืนกับพวกเขา”

“อูยส์ หนาวฉิบหาย!” เสียงใครบางคนบ่น

“ที่นี่อากาศเย็นเพราะเป็นป่าฝน”

“เดินแก้ผ้าในป่า หนามจะเกี่ยวกะเจี๊ยวนะครับหัวหน้า” เจ้าชาโดว์ 4 ครวญ เขาเป็นคอมมานโดที่ตัวเล็กที่สุดในกลุ่ม

“เดอะชาโดว์! ที่นี่มีเผ่ากินคนด้วยเหรอ? ตอนบรีฟงาน ผู้การ! เอาวิดีโอมาให้ดู พวกเขาเหมือนพวกอะบอริจิ้นที่ออสเตรเลียเลย เสื้อผ้าก็ไม่ใส่” ชาโดว์ 1หันไปถามหัวหน้า

“ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน ผู้การบอกอย่างนั้นก็ทำตาม เอ้า!รับชุดไปใส่” เขาส่งกรวยปลายแหลมยาวขนาดข้อศอกไปให้ทุกคน

ถึงแม้จะไม่มีแสงจันทร์ แต่แสงดาวก็ทำให้หน้ากันชัดเจน ทุกคนตัวดำเห็นเพียงดวงตาขาว รับไม้ยาวท่อนล่างกลมกลวง ขนาดกำมือ ปลายยาวเล็กแหลม

“อะไรครับ หัวหน้า?” ชาโดว์ 1 คว้าไปดูแล้วร้องถาม

“เสื้อผู้ชาย!หึหึ!”เขาตอบขำ ๆ

“กระบวยนี่นะเสื้อ! ใส่ยังไงวะ?”

“เอาไว้ใส่กะเจี๊ยวของพวกคุณ”

“ฮ้า! หัวหน้า!...เอาอย่างนี้เลยเหรอ?” ชาโดว์ 2 หัวเราะชอบใจ ไม่มีคนขัดคำสั่ง ทุกคนสวมกระบวยเข้ากับอวัยวะเพศของตน

แต่...

“หัวหน้าครับ! อันนี้ผมใส่ไม่ได้ มันเล็กไป” ชาโดว์ 2 ส่งกระบวยคืน เขารูปร่างสูงใหญ่บึกบึน ผมสั้นเกรียน

“คุณเป็นคนที่น่าอิจฉามาก พ่อให้มาซะเยอะเชียว ของใครหลวมมั่ง?” หัวหน้าทีมหันมองไปทีละคน

“ชาโดว์ 4 ถอดออกมา ของคุณเล็ก เอาอันนี้ไป”เขาชี้ไปที่หนุ่มเอเชียตัวเล็กที่สุดของทีม

ชาโดว์ 4 บ่นอุบอิบ...

“โคตรอาภัพเลย...ชาโดว์ 2!..เฉือนมาให้ผมสักครึ่งได้มั้ย? เห็นแล้วอิจฉาว่ะ ขนาดของผมแข็งแล้ว ยังไม่ได้ครึ่งของคุณตอนเหี่ยวเลย”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”

“พร้อมมั้ย?” หัวหน้าทีมเรียกพร้อม

“ฮูย่าห์!”

“ไป!”

สภาพผืนป่าดงดิบเต็มไปด้วยขวากหนาม เดอะชาโดว์เดินปิดท้ายตามหลังทีม คอยมองเข็มทิศและอ่านแผนที่ บุกตะลุยไปหมู่บ้าน รูมามากัน ทางทิศตะวันออกของหมู่บ้าน เจเรจา เรมัต

“แม่งเอ๋ย! เดินลำบากฉิบหาย ไอ้กระบวยนี่! ก็เกี่ยวกิ่งไม้ตลอด” ชาโดว์ 2 โหนต้นไม้พยุงตัว อีกมือคอยประคองกระบวยยาว

“ของผมก็หลุดตลอดเหมือนกัน ขนาดได้อันเล็กสุด ยังหลวม!” ชาโดว์ 4 พูดจบ พวกเขาก็หัวเราะกันสนั่น

                                     ....................................................................................

05.00น. ทีมมาถึงหมู่บ้าน พวกเขาซุ่มรออยู่ในราวป่าส่งสัญญาณไฟฉายแวบ ๆ รอสัญญาณตอบกลับ

“ที่นี่! ชัวร์นะครับหัวหน้า” ชาว์โดว์ 1 สายตาลังเล

พวกเขาขมวดคิ้วมองไปที่หมู่บ้านเล็ก ประมาณ 20 หลังคาเรือน รูปทรงสมัยใหม่หลังคากระเบื้อง มีรถยนต์จอดหลายคัน บางหลังเปิดไฟสว่าง

“ไม่พลาดหรอก ที่นี่แน่นอน พวกคุณซ่อนเสื้อผ้ากับอาวุธไว้ที่นี่ เราจะถือหอกอย่างเดียว”

“ผมว่า มันแปลก ๆ ยังไงก็ไม่รู้? ตั้งแต่ต้องสวมไอ้กระบวยนี่แล้ว สร้อยกระดูกสัตว์พวกนี้ เอามาห้อยคอก็เหม็นฉิบหายเลย” ชาโดว์ 4 จับกระบวยปลายแหลมของตัวเองแล้วส่ายหัว

“แปลกยังไง?”

“หัวหน้าดูสิ! นั่นมันบ้านสมัยใหม่นะครับ สร้างด้วยปูน แต่ที่ผู้การให้เราดู มันเป็นบ้านหลังคามุงด้วยใบสาคูนะครับ คนป่าขับรถยนต์เป็นด้วยเหรอ? ผมว่ามันแปลก ๆ นะ” เขาชี้ไปที่รถปิคอัพใหม่เอี่ยม

 เดอะชาโดว์ หันมองรอบบริเวณ สนามฟุตบอลหญ้าเขียวกว้างหน้าหมู่บ้าน แสงฟ้าของวันใหม่เริ่มจับยอดเขาสูง

“หัวหน้าครับ 14 นาฬิกา มีสัญญาณไฟครับ” ชาโดว์ 3 รายงาน แล้วส่งสัญญาณไฟกลับ

“ไป!” ทั้งกลุ่มเดินออกจากราวป่า ในขณะเดียวกันกลุ่มชายฉกรรจ์ 4-5 คนจากแสงไฟก็วิ่งกรูเข้ามาหา พอพวกเขาเข้ามาใกล้จนเห็นหน้ากันชัดเจน ชายวัยกลางคนก็เดินอมยิ้มเข้าหาเดอะชาโดว์

แต่...คำแรกที่เขาทัก กลับทำให้ทุกคนแปลกใจ...

“คุณเป็นหัวหน้าใช่มั้ย?” เขาชี้ไปที่เดอะชาโดว์

“ใช่! คุณรู้ได้ยังไง? ผมยังไม่ได้แนะนำตัวเลย” เดอะชาโดว์ตาขาวตัวดำปี๋ขมวดคิ้วมองกลุ่ม หนึ่งในนั้นเป็นหญิงสาวสวย ทุกคนสวมเสื้อผ้าสมัยใหม่

ชายคนนั้นยิ้มแล้วชี้ไปที่กระบวยยาวตั้งโด่ เพื่อน ๆ คนอื่นของเขาเริ่มอมยิ้ม โดยเฉพาะสาวสวยคนนั้นหัวเราะคิก

“ไอ้นี่น่ะ! มันเอาไว้บอกตำแหน่งของหัวหน้าเผ่า ของคนที่ยาวสุดจะเป็นหัวหน้า”

“เป๊าะ!” เขาดีดปลายแหลมของกระบวย

“อุ้ย!” เดอะชาโดว์สะดุ้งรีบคว้ามันไว้

“ไอ้นี่! เขาเรียกว่า โคเทคา มันทำมาจากต้นฮาริม ตอนนี้!..พวกเราไม่ใส่กันแล้ว ไม่มีเผ่ากินคนบนเกาะนี้แล้ว เหลือเพียงตำนานเท่านั้น”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” เสียงหัวเราะสนั่นป่าของทั้งสองกลุ่ม สาวสวยคนเดียวของกลุ่มล้มลงไปชักดิ้นชักงอ หัวเราะกับพื้น

“ห่ะ!” เดอะชาโดว์หน้าเหรอหรา หันมองหน้ากลุ่มลูกน้องของตัวเอง ที่กำลังหัวเราะกับพวกเขา

“เอ้อ!.....ขอเวลาเดี๋ยวนะ!” เขาบอกกับกลุ่มที่มารับ แล้วหันหาลูกน้อง

“พวกเรากลับไปสวมเสื้อผ้า” เขาวิ่งตูดดำเป็นคนแรกเข้าไปในป่า

หลังจากที่ทุกคนสวมเสื้อผ้าเสร็จแล้ว สีหน้าของพวกเขาสบายใจกว่าตอนแรก ยกเว้นหัวหน้าคนเดียวที่ยังซีเรียส นั่งจิ๊จ๊ะไม่สบอารมณ์อยู่คนเดียว

“ชาโดว์ 3 ขอวิทยุดาวเทียมให้ผมหน่อย” เขาร้องบอก

“นี่ครับ!” ชาโดว์ 3 เดินมาส่งวิทยุให้เขา

“เดอะชาโดว์เรียกฐาน! เดอะชาโดว์เรียกฐาน! เปลี่ยน!” เขายังหน้าบูด

“ฐานทราบ เปลี่ยน!”

“เรียกผู้การ! มาคุยหน่อย เปลี่ยน!”

“นี่ผมเอง! ผมรอคุณเรียกมาทั้งคืน หึหึหึ! คุณพบกับสายของเราแล้วใช่มั้ย เปลี่ยน!”

“คุณรู้ได้ยังไง? ว่าผมจะติดต่อมา” เขาเสียงเข้ม

“ผมรู้ว่า คุณต้องโทรมาหาผมแน่ ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงจากฐานหัวเราะกันร่วน

“ผมกลับไปได้ ผมจะเตะคุณคนแรกเลย” เขาโวยเสียงดัง

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! กลับมาอย่างปลอดภัยนะเพื่อน!” ฐานหัวเราะกันสนั่น

“เจ็ทโด้! แม่งหลอกกู” เขาบ่นอุบอิบแล้วลุกเดินกลับไปหากลุ่ม