The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 4

ลาเสี้ยว รัฐฉาน

กันยายน ค.ศ. 2022

หมู่บ้าน มงยัง
            "เอี๊ยด!...ดด!!!"             
           " ไม่มีคนอยู่เลย บ้านมีใครมาอยู่ก็ไม่รู้ เขาขายบ้านไปแล้ว” ซอนลงจากรถยนต์ บอกกับเมียใบหน้าเศร้า

“เกิดเรื่องร้าย จนทุกคนต้องแยกทางกันหมด เกือบปีแล้วนะ” หมวดจางตาโรยแดง

“นาตาลี ไปถึงสวิตเซอร์แลนด์หรือยัง?” เขาทิ้งตัวนั่งบนโต๊ะหน้าบ้าน หันไปมองลูกน้องที่โต๊ะสนุกฯ

“เธอยังไม่ไปทำงาน พาไป่ไป๋ไปเที่ยว คงอีกนานที่สองคนจะทำใจได้ ปล่อยให้เธอได้ช่วยกันรักษาแผลใจกันไปก่อน เป็นใครก็ช็อคดันทั้งนั้น การตายจากกันต่อหน้ามันโหดร้ายมาก สงสารพวกเธอจังเลย”

“ตอนนี้! พวกเธออยู่ที่ไหน?”

“แมนเชสเตอร์ อังกฤษ”

“ไปที่นั่นทำไม? แล้วอย่างนี้เมื่อไหร่จะลืมได้?” เขาบ่นอุบ

“ทำไมถึงไปไม่ได้คะ?”

“เจ้าแทนมันเรียนจบมหาวิทยาลัยที่นั่น พวกเธอคงไปเดินจินตนาการถึงเจ้าแทนในที่ ๆ มันเคยอยู่ พวกเธอไปตามหาเจ็ทโด้แล้วผิดหวังกลับไป แปลกมาก! น้องแหม่มก็หายไป แม้กระทั่งเจ้าบราวนี่ก็ไม่เห็น ชาวบ้านก็ปิดปากเงียบ”

“นาตาลีกับไป่ไป๋ เคยชวนฉันกลับไปที่หมู่บ้านชาติพันธุ์ มู่เหลา แต่ฉันไม่ไปด้วย ปล่อยให้เธอใช้เวลารักษาจิตใจ ไปอยู่ไกล ๆ สักวันคงจะดีขึ้น สองคนนั้นหัวใจเดียวกัน คงช่วยกันได้ในเร็ววัน ฉันภาวนาไว้อย่างนั้น ฉันสงสารแทน  สายตาของเขามองแต่คนที่อ่อนแอและต้องการความช่วยเหลือ เขาเกิดผิดยุคสมัย ชีวิตของเขามีค่ามากกว่าคนที่เขาไปช่วย เสียดายจริง ๆ” เธอกะพริบตาถี่

“โอเค! ผมจะเลิกตามแล้วเหมือนกัน ผมจะเริ่มต้นชีวิตใหม่ สร้างกองกำลังหาเงินสักหน่อย” เขาสีหน้าเศร้า

หมวดจางหันมองกลุ่มลูกน้องของซอน...

“คุณจะฝึกพวกนั้นไปทำไม?”

“ผมคิดว่าจะเริ่มอาชีพใหม่ รับจ้างรบ รับจ้างทวงหนี้ อาจจะรับงานล่าเหยื่อด้วย ดูเป็นราย ๆ ไป แต่ตอนนี้อาจจะไปช่วยกองทัพไทใหญ่รบกับทหารพม่าก่อน”

“กลุ่มจิ๊กโก๋ปากซอยพวกนี้เหรอจะไปรับจ้างรบ คุณคิดได้แค่นี้ ฉันไม่อยู่กับคุณหรอกนะ” หมวดจางลูบท้องเบา ๆ เธอท้องใหญ่มาก

“ผมทำงานอื่นไม่เป็นหรอก ผมโตมากับปืน ทำงานตามเจ็ทโด้ทุกอย่าง เขาเป็นไอดอลของผม ตอนนี้ไม่มีเขาแล้ว...” เสียงเศร้าลง

“ใครเป็นหัวหน้าแก๊ง รองจากคุณคะ?”

ซอนหันไปที่โต๊ะสนุ๊กข้างกำแพงคนละมุมรั้ว…

“หลงซัน!” เขากวักมือเรียก ชายหนุ่มรูปร่างบึกบึน ท่าทางคล่องแคล่วลุกวิ่งมาอย่างเร็ว

“ครับบอส!”

“เมียกูเรียก!” ซอนพยักหน้าไปทางเธอ

“ครับหมวดจาง!” หลงซันยืนกุมเป้า

“นายอายุเท่าไหร่แล้ว?” หมวดจางถามห้วน ๆ

“26 ครับ!”

“มีเมียหรือยัง?”

“มีคนรักอยู่ครับ ยังไม่ได้แต่งงาน”

“ทำไมไม่แต่ง รักกันมานานแค่ไหนแล้ว?”

“3 ปีแล้วครับ เธอเป็นลูกสาวของหัวหน้าเผ่าคะฉิ่น ผมยังไม่มีเกียรติพอ และไม่มีเงินไปสู่ขอเลยครับ” เขาก้มหน้ายืนนิ่ง

“นายอยู่กับบอสมานานแค่ไหนแล้ว?”

“ผมอยู่ตัวคนเดียว รับใช้บอสมา 5 ปีครับ”

“พ่อแม่พี่น้องล่ะ?”

“พวกเขาเสียชีวิตไปตอนที่ทหารเมียนมามันบุกครับ” เขาหน้าเศร้าเสียงอ่อยลง

หมวดจางหันไปตาเขียวใส่ซอน...

“คุณใจดำมาก!” เธอส่ายหัว ซอนตาโตฉงนมอง...

“ใจดำตรงไหน? ผมก็เลี้ยงดูพวกมันอย่างดี”

“งานของคุณแต่ละครั้ง เสี่ยงตายทุกครั้ง คุณใช้คนทำงานอันตรายอย่างนี้ให้แค่ข้าวกินหรือไง? คนมีจิตใจนะ ไม่ใช่หมาล่าเนื้อ”

“ก็...ก็ ไม่ได้อันตรายทุกงานสักหน่อย” ซอนอึกอักจะอธิบาย

“หุบปาก!” เธอตาเขียวดุใส่ ซอนก้มหน้า

“หลงซัน! ถ้านายพิการ นายจะได้แต่งงานกับแฟนมั้ย? เขาจะยกลูกสาวให้นายไหม?”

“คิดว่า เธอคงไม่เอาผมหรอกครับ ใครจะเลี้ยงดูคนพิกลพิการ ผมเองก็คงไม่กล้าไปเจอหน้าเธอหรอก”

“พรุ่งนี้! นายพาฉันไปบ้านคนรักของนายหน่อยนะ” เธอพูดเรียบ ๆ

“หือ!” ซอนกับหลงซันหันมองหน้ากัน

“คุณจะทำอะไร?” ซอนถามเสียงเบา

“ฉันจะจ่ายโบนัส คนทำงาน ” เธอยิ้มมุมปาก

“เอ่อ! เงินไม่ต้องหรอกครับ ผมอยู่กับบอสก็สบายใจดีอยู่แล้ว ไม่ได้เดือดร้อนอะไร?” หลงซันยิ้มอ่อนโบกมือปฎิเสธ
           เธอหันไปหาซอน...
           “หลงซันอยู่กับคุณมา 5 ปี พร้อมที่จะมีครอบครัวได้แล้ว เขาไม่ใช่ลูกน้องอีกต่อไป"
           เธอเอื้อมมือแตะไหล่ของหลงซัน...
        "หลงซัน!...จากนี้ไปนายเป็นน้องชายของฉัน พรุ่งนี้!…ฉันจะเป็นเถ้าแก่สู่ขอเมียให้นายเอง” เธอพูดจบ หลงซันขาอ่อนทรุดลงกับพื้น แหงนหน้ามองด้วยสายตาสุดซึ้งใจ แล้วก้มกราบนิ่ง...

“ขอบพระคุณมากที่กรุณา ขอบคุณในความปรารถนาดี ผมจะซื่อสัตย์ไปตลอดชีวิต ผมขออนุญาตเรียก แม่ใหญ่นะครับ”

“หือ!” หมวดจางเบิกตากว้างหันมองซอน

“เป็นคำเรียกที่ให้เกียรติสูงสุด ของผู้หญิงที่นี่ครับ” ซอนตอบคำถามแทนลูกน้อง

“ตามใจ! จริง ๆ ฉันชื่อจาง แอนนา แต่บอสของนายเรียกฉันว่า หมวดจาง ฉันก็เบื่อเหมือนกัน จนป่านนี้! ยังไม่มีใครเรียกแอนนาสักคน” เธอบ่นฟึดฟัดมองค้อนซอน แล้วแตะไหล่หลงซัน!...

“นายไปได้แล้ว วันนี้กลับบ้านไปเลย ไปเตรียมตัวให้หล่อ ๆ พรุ่งนี้มารับฉัน 9 โมง เอาเงินไปตัดผม ซื้อเสื้อผ้าใหม่ด้วย” เธอยื่นเงินให้ไปหนึ่งปึก

“ครับ! แม่ใหญ่แอนนา!” หลงซันดีใจตีปีกวิ่งกลับไปคว้ารถมอเตอร์ไซด์บึ่งออกไป

“คุณอย่าซีเรียสนักสิ ท้องแก่แล้วนะ!” เขาเข้าลูบท้องแหลมของเมีย

“ลูกของฉัน เขาจะต้องเก่งเหมือนฉัน คุณไม่ต้องห่วง ฉันคุยกับลูกทุกวัน ดิ้นทุกวัน ลูกอารมณ์ดีมาก”

“พักเยอะ ๆ อย่าห่วงคนอื่นมาก” ซอนยิ้มแววตาพราว

“ฉันจะอยู่กับคุณแค่คลอดน้อง แล้วฉันจะไปอยู่กับนาตาลี”

“โน! ผมไม่ให้ไป เด็กลำบากตายเลย” เขายกมือห้าม

หมวดจางส่งสายตาคมกริบ...

“งั้นพรุ่งนี้! คุณไปสู่ขอเมียให้หลงซันเอง ฉันจะไปเดี๋ยวนี้เลยไม่อยู่กับคุณแล้ว อย่ามาก้าวก่ายชีวิตของฉันนะ คุณไม่มีสิทธิ์ห้ามในสิ่งที่ฉันจะทำ” เธอเสียงเขียวไม่พอใจ

“คุณไม่รักผมเลยใช่มั้ย?” ซอนเสียงอ่อย หน้าจ๋อย

“คุณจำไว้นะ! ฉันรักคุณมาก แต่ฉันก็มีความฝัน ฉันทิ้งกองทัพเพราะต้องการเป็นนักวิทยาศาสตร์ ฉันไม่ทิ้งชีวิตไว้ในซ่องโจรนี้หรอก คุณจะทำอะไรก็ทำไป ว่างงานฉันจะกลับมาหา ฉันอยากให้ลูกได้เห็นโลกกว้าง จะพาเขาเดินทางไปรอบโลกเลย”

“มันจะเป็นครอบครัวได้ยังไง?”

“ครอบครัวไม่จำเป็นต้องอยู่บ้านเดียวกัน หัวใจคุณหนักแน่น ฉันหนักแน่น อยู่ที่ไหนก็เป็นครอบครัวได้ เดี๋ยวนี้โทรศัพท์มันเห็นภาพแล้วนะ คุณไม่รู้เหรอ?”

“รู้งี้! ปล่อยให้นาตาลี ตายก็ดีแล้ว” ซอนพาลใส่เพื่อน

“เพี๊ยะ!” เขาโดนตบทันที ไม่มีลังเล

“อย่าคิดไม่ดีกับนาตาลี เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเธอ ฉันเสี่ยงตายหนีออกมาก็เพราะอยากไปทำงานกับเธอ”

“คุณจะรักนาตาลีอะไรขนาดนั้น? ผมไม่เข้าใจคุณสองคนจริง ๆ ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย” ซอนขัดใจแหงนหน้ามอง ปากเป็นตูดเป็ดเลย

“ถ้าคุณคบกับเป็ดไก่ มันจะสอนให้คุณคุ้ยเขี่ยหาอาหารกินตามพื้นดิน แต่ถ้าคุณคบกับพญาอินทรีย์ มันจะสอนให้คุณเหิรบิน หากินบนท้องฟ้า ลองคิดดูนะ!”

“ไอ่โอ๊ะจิม่ะ!...คุณว่าเจ็ทโด้ของผมเป็นเป็ดไก่เหรอ ผมงอนนะ?”

“โบ๊ละ!” เธอสะบัดมือ ซอนหน้าสั่น

“ฉันไม่ได้หมายความถึงเขา! โง่จริง” เธอหมุนตัวเดินจะเข้าบ้าน

ในจังหวะนั้น...

“วู้ว!วู้ว!!” เสียงเฮดังมาจากโต๊ะสนุ๊กเกอร์ริมกำแพงอีกมุม เธอชะงักหันไปมอง แล้วหมุนตัวกลับก้าวขาเดินลิ่วไปหา

“ฮัก! มึงแพ้แล้วจ่ายมาเลย 5,000 จ๊าด” ชายฉกรรจ์นับสิบกำลังจ่ายเงินพนันเล่นสนุกเกอร์ คนชนะยิ้มแย้มแจ่มใส ส่วนไอ้คนแพ้ หน้างอ ควักเงินจ่ายให้เพื่อน

“พวกนายรวยมากใช่มั้ย?” หมวดจางตวาดชี้หน้า

“.............” ทั้งกลุ่มเงียบกริบ ก้มหน้างุด

“ชอบเล่นการพนันกันมากใช่มั้ย?” เธอเดินเข้าไปยืนต่อหน้ากลุ่ม

“.............”

“นี่ไง! สาเหตุของการไม่มีเงินเก็บ ไม่ไปกินเหล้า ก็เล่นการพนัน พวกนายจะเป็นผู้นำครอบครัวที่ดีได้ยังไง? ใครจะเอาพวกนายไปทำพันธุ์”

“............”

“เอ่อ! เราเล่นกันแค่สนุก ๆ ครับ” หนุ่มไทยใหญ่ตัวสูงอ้อมแอ้มตอบ

“นายชื่ออะไร?”

“หล้าครับ!” เขาใบหน้าสี่เหลี่ยมหล่อเถื่อน ยิ้มมุมปาก

“มือขวาของหลงซัน!” ซอนอมยิ้มมอง

“แสดงว่ามีฝีมือ นายมาแข่งกับฉันมั้ย?”

“น่าสน! จะแข่งอะไรครับ แพ้แล้วอย่ามาโกรธกันนะ ไอ้ผมก็เก่งซะด้วย มีความสามารถเยอะ” เจ้าหล้าหนุ่มหล่อยิ้มมุมปาก ท่าทางคะนองไม่ยอมคน

“ตึง!” หมวดจางกระแทกปืนสั้นลงบนโต๊ะต่อหน้า แล้วหยิบลูกสนุกเกอร์แดงส่งให้เด็กในกลุ่ม…

“นาย!..ไปหากระป๋องแล้วเดินไป 10 ก้าว เอามันวางไว้” เธอยื่นให้ชายหนุ่มรับแล้วหมุนตัว

“1-2-3” เขาเดินนับ ก้าวขายาวผ่านหน้าโรงรถบรรทุก

หมวดจางหันไปหาเจ้าหล้า…

“ใครพลาดก่อนแพ้! เป้าหมายจะขยับทุก 10 ก้าว ตกลงมั้ย?” เธอยักคิ้วท้าทาย จ้องมองเด็กรุ่นน้อง
           มันก็ไม่ยอม...

“ขอดูรางวัลก่อน ชนะแล้วจะได้อะไร ผมไม่ยิงปืนซี้ซั้วหรอกนะ” รองหัวหน้ากลุ่มก็ซ่าไม่เบา

“อย่าหาเรื่องอายดีกว่า!” ในกลุ่มร้องเตือนหมวดจาง

“ถ้านายชนะ...ฉันจะให้เงินนาย 1 ล้านจ๊าดและจะไม่ห้าม นายเล่นพนันกันอีกเลย แต่ถ้านายแพ้ อย่าให้ฉันเห็นเล่นพนันกันอีก มีเฮแน่”

ซอนยิ้มเผล่...

“แน่ใจเหรอหมวดจาง? เจ้าหล้ามันแม่นมาก รองจากหลงซันเลยนะ” เขาพูดให้ท้าย ยิ่งทำให้เจ้าหล้ายืดคอยาว ยิ้มมั่นใจ
           มันเดินไปยืนเก๊กกอดอกต่อหน้ากลุ่ม....

“รู้จักหนุ่มไทใหญ่น้อยไปซะแล้ว อย่าหาว่ารังแกผู้หญิงนะครับ” เขาหันไปพยักพเยิดกับเพื่อน ๆ

“ใครจะเริ่มก่อน?” เธอหันไปถาม

“เชิญ! คุณผู้หญิงก่อนเลยครับ” เจ้าหล้าผยองผายมือ

“ฮิ้ว!...พี่หล้ากินหมู” หนุ่ม ๆ เชื่อมั่นในตัวหล้ามากกว่า

“แก็รก!” หมวดจางขึ้นลำปืนยืดแขนขวาตรง หรี่ตาซ้ายกลั้นลมหายใจเล็ง แล้วขมวดคิ้ว

“หึ!หึ!หึ! หมูทำอะไรก็อร่อย!” ซอนเข้าซ้ำ ชายฉกรรจ์ทั้งกลุ่มหัวเราะคิก...

เธอยืดตัวมองเด็กหนุ่มที่ไปวางเป้า แล้วขมวดคิ้ว...

“นายมานี่สิ!” เธอเอาปืนกวักเรียกเจ้าคนที่ถือกระป๋องไปวางลูกสนุ๊ก เจ้านั่น…ยิ้มหน้าบานเดินเข้ามายืนตรงหน้าตาขี้เล่น รูปหล่อไม่เบา ลูกน้องของซอนแต่ละคนโจรดี ๆ นี่เอง

“นายชื่ออะไร?” เธอถามเสียงเข้ม

“ขนมปังครับ อายุ 18 ปี ยังโสด! มีสาวติดตรึม แต่ผมเล่นตัวเพราะผมหล่อมาก”

“ผลั้วะ!” เจ้าขนมปังกุมหัว ทรุดลงพื้น

“…………” อึ้งกันทั้งกลุ่ม

“บอส! ผมผิดอะไร ทำไมต้องตบผมด้วย?” เขางอแงหันไปฟ้องเจ้านาย

“ฉันให้นายไปทำอะไร?” หมวดจางดุมาก

“ก็วางกระป๋องกับลูกสนุ๊กฯ ” มันหน้าหงิกไม่ยอม

 “ผลั้วะ! ไม่สำนึก” เธอตบแล้วกระชากคอเสื้อยกขึ้น

“................” บรรยากาศมาคุ 

“แล้วมึง! เอาลูกสนุ๊กฯ ใส่กระป๋องทำไม? ใครจะยิงได้ ฮึ?”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”

“เอ่อ!” เจ้าปังยิ้มอายวิ่งกลับไปคว่ำกระป๋อง แล้วเอาลูกสนุ๊กเกอร์ตั้งข้างบน ยกนิ้วโอเค

“ปัง!” หมวดจางยิงลูกสนุกเกอร์แดง แตกละเอียด

“ไม่เท่าไหร่หรอก!” เจ้าหล้าอมยิ้มกรุ้มกริ่มมั่นใจ แล้วหันบอกเพื่อน…

“ไอ้ฮัก! มึงหอบลูกสนุ๊กฯไปหมดกองนี่แหละสงสัยจะเป็นหนังชีวิต จะโชว์ทหารจีนสักหน่อย”

“ครับ!” เจ้าฮักถอดเสื้อรวบลูกสนุ๊กมาห่อ แล้ววิ่งไปหาเจ้าขนมปัง

“ผมไม่ออมมือนะครับ! มันคือการแข่งขัน ผมแพ้ไม่ได้...ขอโทษล่วงหน้าก็แล้วกัน” เจ้าหล้าผยองมาก ซอนยืนยิ้มชอบใจ

“ปัง!” เขาก็แม่นไม่เบาเหมือนกัน ลูกสนุ๊กเกอร์หายวับไปกับตา

“เสมอกัน!” ซอนยิ้ม

“ขยับไปอีก 10 ก้าว” หมวดจางยังชิว

“ปัง!”

“ปัง!”

ต่างคนต่างก็ไม่พลาด การแข่งขันลุ้นมากขึ้นไปทุกขณะ ลูกสนุ๊กฯวางไกลออกไปทุกที

“ปัง!”

“ปัง!”

“40 ก้าว! ” เจ้าขนมปังนับเสียงดัง

หมวดจางขยับท้องที่ใหญ่ค้ำตัวให้เข้าที่เข้าทาง ลูบท้องเบา ๆ หันมองเจ้าหล้าแล้วยิ้มอ่อน…

“เพิ่มเดิมพันกันมั้ย?”

“ได้สิครับ! จะเอายังไงดี?”

“ถ้านายแพ้ เพื่อนของนายทั้งหมดต้องลงไปอยู่ในสระน้ำ 3 ชั่วโมง ถ้าฉันแพ้ ก็จะทำเช่นกัน”

“ตกลงครับ!”

“ปัง!”

“ปัง!”

เจ้าหล้าหันมายิ้มกรุ้มกริ่ม…

“เพิ่มเดิมพันอีกได้มั้ยครับ?”

“เอาสิ! ยังไงดีล่ะ?”

“ขอเงินเดือนขึ้นอีก 20% นะครับ บอส!” เขาหันไปมองซอน

“ฉันขึ้นให้พวกนายทั้งหมด 30 % เลย” หมวดจางสวนทันที

“เย้!” พวกเขาเฮ กรูเข้ามา

“พี่หล้า! ฝากความหวังไว้ด้วยนะ” เพื่อน ๆ เข้ามาตบไหล่ เขย่าตัว

“50 ก้าว! ” เจ้าฮักยืนไกลลิบข้างสระน้ำ เกือบจะเข้าป่าด้านหลัง

“ถ้านายแพ้ล่ะ จะทำยังไง จะจ่ายอะไรให้ฉัน?”

“เชิญเรียกร้องได้เลยครับ ผมจะทำทุกอย่างไม่มีบิดพลิ้ว สัญญาด้วยเกียรติของลูกผู้ชาย” เขายืดอกตั้ง

“ไม่อ่ะ! ทั้งกลุ่มค่ะได้ก็ได้ด้วยกัน เสียต้องจ่ายทั้งวงสิคะ!”

“ได้ครับ! จะให้พวกเราทำอะไรบอกมาได้เลย เราสัญญา” ทั้งกลุ่มมั่นใจมาก

หมวดจางยิ้ม แล้วเล็ง...

“ปัง!” ลูกชมพูแตกกระจายหายวับ

เจ้าขนมปังยกลูกดำขึ้นมาจุ๊บ แล้วบรรจงวางพร้อมส่งสัญญาณ หล้าสูดลมหายใจลึก หรี่ตาข้างซ้าย เล็ง...

“ปัง!” ลูกดำนิ่ง

“เหี้ยแล้วมึง!” กลุ่มเพื่อน ๆ ร้องเสียงหลง เจ้าหล้าหน้าซีดอ้าปากค้าง

หมวดจางยกปืนเล็ง

“ปัง!” ลูกดำหายวับไปกับตา

“..............” ทั้งกลุ่มหน้าจ๋อย!

“ซวยแล้วพวกมึง! กูกลับบ้านก่อนล่ะ!” ซอนเผ่นก่อนเพื่อน

“บอส!!! อย่าทิ้งกันอย่างนี้ อยู่ก่อน!”

หมวดจางยิ้มเหี้ยม...

“ยังงาย? ยังงาย? ทั้งหมด มานั่งตรงนี้” เธอกวักปืนเรียก ทั้งแก๊งนับสิบคนเดินคอตกลงนั่งกับพื้น แหงนมองสลอนเหมือนหมานั่งรอข้าว

“ผมยอมรับว่าแพ้ จะให้ผมทำอะไรครับ?” เจ้าหล้ามอบตัว

“ฉันมาอยู่กับพวกนายนานแล้ว ไม่เคยได้คุยกันเลย ขอบใจมากที่ดูแลฉันอย่างดี จากนี้ไป...เราจะเป็นครอบครัวเดียวกัน ปรกติพวกนายก็ทำได้ดีอยู่แล้ว ฉันขอเพิ่มอีกนิดเดียว ขอให้พวกนายเลิกกินเหล้าเละเทะ เลิกเล่นอบายมุขทุกอย่างและตั้งใจฝึกซ้อม บอส!กำลังจะทำงานใหญ่ ช่วยกันสร้างความน่าเชื่อถือ พวกนายต้องเป็นมืออาชีพ และทำให้เป็นตัวอย่างกับรุ่นน้อง พวกเราจะเดินทางไกล เราจะสร้างกองทัพ”

“หือ!!! ”

“ยากไปเหรอ?”

“เอาสิครับ ผมจะทำตามคำสั่ง ผมสัญญา! จะเริ่มเมื่อไหร่ครับ” เจ้าหล้ายืดอก ใบหน้ายิ้มค้างดวงตาประกาย ในกลุ่มมีอาการเช่นเดียวกัน

“ดีมากหล้า! รู้แพ้ รู้ชนะ รู้อภัย ต่อไป...นายช่วยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงด้วยนะ เราต้องการคนเพิ่ม รับสมัครชายฉกรรจ์เข้ามาทำงานด้วยกันมาก ๆ”

“ครับผม!”

“เจ้าปัง! นายไม่ต้องฝึก มาเป็นพ่อบ้าน หาผู้หญิงมาทำงานบ้าน สร้างโรงครัวขึ้นมา ถางป่าด้านหลังเก็บต้นไม้ใหญ่ไว้นอกนั้นไถแล้วเผามัน เราต้องการใช้พื้นที่”

“ครับ!”

“พรุ่งนี้...ทุกคนแต่งตัวหล่อ ๆ ไปสู่ขอเมียให้หัวหน้าหลงด้วยกัน อนุญาตให้เมาได้เต็มที่ 1 วัน ไปตัดผมแล้วซื้อเสื้อผ้าใหม่ใส่ด้วย” เธอยิ้มใจดี  แล้วยื่นเงินให้ปึกใหญ่

“ฮิ้ว!!! วู้ว!!! ๆ ๆ ๆ เจ้านายอย่างนี้รักตายเลย ” กลุ่มชายฉกรรจ์ลุกเฮสะใจ ขยับเดินออกจากประตูรั้วใหญ่
           เจ้าปังวิ่งไปกระแทกไหล่เจ้าฮัก...
           "ฮัก! กูไปตัดผมก่อนนะ หน้าจะได้เข้ากับเสื้อผ้าใหม่"
           "กูไปซื้อเสื้อใหม่ก่อน แล้วค่อยตัดผมให้เข้ากับเสื้อ" เจ้าฮักหันมากอดคอเพื่อน

หมวดจางหันไปเหล่มอง ก่อนที่พวกเขาจะออกข้างนอก...

“เฮ้ย! พวกนายจะไปไหน?”

“กลับบ้านเตรียมตัวครับ! พรุ่งนี้เจอกันครับ ขอบคุณมากครับ” เจ้าหล้ายิ้มกว้างโบกมือแล้วโค้งศีรษะ

“ลืมอะไรหรือเปล่า?” หมวดจางยิ้มโหด

“หือ!” พวกเขาหยุดกึก หันมาขมวดคิ้วมอง สายตาเต็มไปด้วยความสงสัย

เจ้าปังเสนอหน้ามา…

“อะไรครับ?”

“ลงบ่อสิมึง! ไป! จับเวลา 3 ชั่วโมง”

“ย๊าก!!!! ตูม!ตูม!ตูม!” ไม่มีใครลังเล ทั้งกลุ่มวิ่งพุ่งหลาวลงสระ ลอยคออมยิ้ม

ซอนนั่งอมยิ้มมองเมียตัวเองด้วยสายตาภูมิใจ นางสิงห์ท้องโย้ก็ยังคงมีเขี้ยวเล็บ เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว กองกำลังที่เขาฝันกำลังจะกลายเป็นกองทัพน้อย เพราะแค่เมียขยับตัว

                                                           ………………………………………………………