The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 3

พยองยาง
มุมมองสายตา ชเว จูยอน

ตุลาคม ค.ศ.2025

บ้านบนเกาะคอนยู…

“บรื้น!!!” รถยนต์ตรวจการณ์พาเรากลับบ้าน แสงแดดแดงยามอัสดงกำลังลาลับยอดเขา สายน้ำแทดงไหลเอื่อยระยิบระยับสะท้อนกระจกบ้านที่แสนอบอุ่นบนเกาะกลางแม่น้ำ ทหารรักษาการณ์ 2 นาย วิ่งออกมาจากป้อมหัวสะพานด้วยใบหน้าแย้มยิ้ม...         

“ชุงซอง! สหายผู้กอง” นายทหารอกตั้งหลังแอ่น ทหารพวกนี้เหมือนน้องชาย พวกเขาต่างก็มีความฝังใจมีความเจ็บปวด มีความหวัง มีความฝันเหมือนกัน

“ชุงซอง! เจ็ทโด้ซอนเซงนีม”             

“มีเหตุการณ์ผิดสังเกตไหมสหาย?” เจ็ทโด้เดินยิ้มลงไปกอดคอ           

“ไม่มีอะไรเลยครับ เหตุการณ์ปกติ” ทหารยืดอกยิ้มกริ่ม

“ทำดีมาก!”

“ที่บ้านไม่มีคนอยู่หรือครับ? ผมเข้าไปให้อาหารนกกระจอกเทศ ไม่เห็นมีใครออกมาเลย เงียบกริบ!”

“สหายผู้บัญชาการอยู่ เธอไม่ได้ไปไหนหรอก”

“ไม่น่าอยู่นะครับ กลางคืนยังไม่เปิดไฟเลย” เขายังยืนยัน

“สหายโกมาบ้างหรือเปล่า?”

“สหายโกก็ไม่ได้มาเลยครับ”

“แปลก!” เขาตบไหล่น้องทหาร...

“สหาย! เอาปืนมาฝึกบ่อย ๆ นะ เอาออกมาเช็ดทำความสะอาด เอามาถือบ่อย ๆ ให้มันเคยชินไม่ใช่เอาเหน็บเอวไว้เฉย ๆ ออกเวรก็เข้าค่ายไปฝึกยิงให้แม่น ๆ จะได้ไม่เปลืองกระสุน” เขาพูดจบก็กางแขนกว้าง

“เย่!!” ทหารทั้งสองมุดเข้าไปกอดเอว

เด็กหนุ่มวัย 20 ปีกำลังคึกคะนอง ถึงแม้ร่างกายจะดูแข็งแรงบึกบึน แต่พวกเขาแสดงออกเหมือนน้องชายคนเล็กมากกว่า

“พวกนาย ออกเวรกี่โมง?”

“อีกสักครู่ครับ เพื่อนกำลังมาเปลี่ยนเวร”         

“งั้น!ทั้งสองคน มากินข้าวเย็นด้วยกัน วันนี้เอาหมูดำมาหันกินกันดีกว่า เรียกเพื่อน ๆ มาด้วยนะเรียกมาเยอะ ๆเลย”

ทั้งสองหันมองหน้ากันแล้วกระโดดดีใจ...         

“เซมคัมซามนิดะ! ผมก่อไฟที่ลานหน้าบ้านเลยนะครับ”

“เอาสิ! ตามสบายเลย ให้ใครมาเก็บกวาดทำความสะอาดบ้านเล็กริมสระน้ำด้วย ถ้าเมาก็นอนกันที่นั่นแหละ”

“เย่!!”

ได้เห็นรอยยิ้มสุดรักจากสายตาน้องทหารแล้ววางใจ ฉันไม่เคยต้องการความแข็งแกร่งจากพวกเขา อยากเห็นพวกเขาทำงานด้วยความสุขและไม่ต้องกลัวแบบนี้ตลอดไป

เราโบกมือลาทั้งสองแล้วขับรถข้ามแม่น้ำมาจอดกลางลานหน้าเรือนเล็กริมสระ สวนดอกไม้เงียบสนิทเหล่านกน้อยคงกลับรังนอนหมดแล้ว บ้านมืดมิดเงียบเหงาว้าเหว่ชอบกล

“กลับมาแล้ว!” ฉันป้องปากตะโกนตั้งแต่อยู่หน้าบ้าน 

“...........” ภายในบ้านเงียบสงบเหมือนไร้สิ่งมีชีวิต

เริ่มใจไม่ดีเมื่อสักครู่ทหาร 2 คนนั้น ก็บอกว่าไม่มีคนอยู่บ้านหรือว่านาตาลีว่ายน้ำหนีกลับไปรัฐฉานแล้ว          

“นาตาลี! ฉันกลับมาแล้ว ทำไมไม่เปิดไฟ?” ฉันเรียกซ้ำก็ไม่มีเสียงตอบ ขยับลูกบิดประตูไม่ได้ล็อค

“ผลัวะ!” ผลักประตูเข้าไปก็ไร้วี่แวว ใจคอไม่ดีวิ่งเข้าไปดูห้องของแทนข้างครัว พอผลักประตูเข้าไปต้องตกใจสุดขีด…

“อุ้ยตายแล้ว!” หนอนดักแด้ตัวใหญ่นอนนิ่งอยู่กับพื้น ฉันถลาเข้าไปหา...

“นาตาลีเป็นอะไรคะ? ทำไมต้องพันผ้าพันแผลเป็นมัมมี่อย่างนี้?” ฉันร้องถามเสียงหลง คิดในใจ...คงทะเลาะกันอีกแล้วล่ะสิ โดนเขาจับมัดล่ะสิ! แทนนั่งอมยิ้มพิงเตียง...          

“เอ๊ะ!”

ใบหน้าของเขาดูดีขึ้นอย่างชัดเจน รอยแผลเป็นนูนยับเยินหายไปกลายเป็นผิวหนังเรียบแดงตึงไปทั้งตัว ปากและดวงตาเริ่มเข้ารูปเข้ารอย เส้นผมบนหัวเริ่มผุดขึ้นเป็นตอดำ ซากหนังกำพร้าที่ลอกออกมากองใหญ่

“คุณทำอะไรนาตาลีคะ?”

“เปล่า!” เขานั่งส่ายหัวยิ้มอยู่ข้าง ๆ เธอ...          

“นาตาลีลอกคราบครับ ตอนนี้ไข้ขึ้น” ท่าทางเขาอาย ๆ มือไม้อยู่ไม่สุข ใบหน้าของเขาเริ่มยิ้มได้เส้นเอ็นที่เคยยึดติดลำคอกับใบหน้าหายไป

“นาตาลี! นาตาลี! ฉันกลับมาแล้ว” ฉันก้มหน้าลงไปเรียก เธอขยับตัวผงกหัวลืมตาขึ้นมา...

“อนนี่!กลับมาแล้วเหรอ? คิดถึงจังเลยกอดหน่อยสิ ไหนบอกว่าไป 2 วันหายไปยาวเลยนะ” เธอดิ้นดุ๊กดิ๊กฉันโน้มตัวลงไปกอด

เจ็ทโด้เดินเข้ามา...                  

“เฮ้ยแทน!..หายแล้วนี่มึง! หน้าเหมือนคนแล้ว ดูดีขึ้นเป็นกอง” เขายิ้มโบกมือให้น้องชาย แล้วหันมองที่นาตาลี...          

“อ้าว!...ดอกเตอร์เป็นอะไรไป?” เขาเดินมาหยุดข้างฉัน แล้วก้มมองนาตาลี

แทนหัวเราะเบา ๆ ...        

“หึหึ! เป็นไข้ครับ” เขาตอบแล้วบีบเท้าให้เธออย่างอ่อนโยน ดีใจจังเลยเขาใกล้จะกลับมาหล่อเหมือนเดิมแล้ว 

จู่จู่! เจ็ทโด้ก็โพล่งออกมา...          

“เฮ้ย! สองคนนี้จำกันได้แล้วนี่หว่า!”

“พี่รู้ได้ยังไง?” แทนมือไม้อยู่ไม่สุขอายหน้าแดงเชียว

“โน่นไง! หลักฐาน” เขาสะบัดหน้าไปมุมห้อง

“อะไรคะ?” ฉันมองตาม

“ทิชชู่กองเป็นภูเขาเลย”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”

“กูก็สงสัยตั้งแต่ ทหารบอกว่าไม่มีคนอยู่บ้านแล้ว”

นาตาลีขยับตัว...                     

“เจ็ทโด้บ้า! ฉันเป็นหวัด อนนี่!ฉันไม่สบาย ซู้ด! ๆ” นาตาลีเสียงอ้อแอ้ สูดจมูกฟึดฟัด

“แถเก่งจริงนะคะ เอาฉมวกมาซิ!”

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”

 “แล้วนี่คุณ! อยากจะหน้าเด็กกับเขารึไง ถึงได้ลอกคราบซะเอง?”เจ็ทโด้ยิ้มอ่อนโยนสายตาวาว ทรุดตัวนั่งข้าง ๆ เอาฝ่ามืออังหน้าผาก

“เปล่าหรอกค่ะ ครีมมันยังไม่แห้ง” เธออู้อี้มุดหน้าหนี อยากเห็นหน้าของเธอตอนนี้จังเลยคงแดงเป็นลูกตำลึงสุกแน่ ๆ

เจ็ทโด้ขมวดคิ้วก้มลงมอง...

“แล้วยังไงเกี่ยวอะไรกับครีม? พูดแล้วงงอธิบายดี ๆ สิ”

ยายหนอนดักแด้ กลิ้งตัวหลุนหลุนหนีไปหาแทน...                 

“อายน่ะ! ไม่บอกหรอก” เธอมุดหัวซุกขา

“ฮ่าฮ่าฮ่า!!” แทนหัวเราะลั่นบ้าน       

“จะรู้เรื่องไหม บอกมาเร็ว ๆ” เจ็ทโด้ดุ

นาตาลีกลิ้งกลับมา...  

“ครีมลอกคราบที่ทาตัวให้แทน ยังไม่แห้ง”

“ไม่แห้งแล้วไง?”

“ก็นะ!...ถูกันไปไถกันมา ครีมมันเลยมาติดฉันเลยลอกคราบไปด้วย ไข้ขึ้นเลย!” เธอบิดตัวอายกลิ้งไปมา         

“อุ้ยตาย!!”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” เจ็ทโด้ขยับตามไปเอานิ้วจิ้มที่หัวของเธอจึ้กจึ้ก
             “ยัยดอกเตอร์บ้า! สมน้ำหน้า!” เขาตะโกนใส่หน้า
             “ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”  ฉันโยนถุงไปให้...              

“เอ้านี่! ฉันขโมยมาฝาก”

“อะไรเหรอคะ?”

“ฉันไปเลือกจากร้านที่ดีที่สุดในเมืองมา ของฟรีน่ะเตรียมใส่ไปงานอำลา อีกไม่นานฉันจะวางมือแล้วเราจะใช้ชีวิตแบบชาวบ้าน”

“เย้!..เสร็จงานแล้ว” นาตาดีใจนอนกลิ้งไปมา

แทนหันมามองหน้า...              

“ผมไม่เห็นด้วยเลย คุณไม่อยากเป็นผู้นำจริงเหรอ?” เขาถามใบหน้านิ่ง

“ฉันอยากเป็นคนธรรมดา ฉันคิดว่าจะให้สหายคุณลุงคิมจุนซองเป็นผู้นำสูงสุด ท่านมีความสามารถและจิตใจดี” ฉันคิดไว้แบบนั้น การยื้อแย่งกันนั้นว่ายากแล้วแต่การปล่อยวางนั้นยากยิ่งกว่า ฉันไม่ยึดติดขอแค่ได้คืนความเป็นธรรมให้กับพ่อแม่และผ่านโลกนี้ไปอย่างมีความสุขก็พอ

“เหนื่อยก็พัก รอให้ทุกอย่างลงตัวจะวางมือก็ตามใจ” แทนเงยหน้าสายตาห่วงใย

“ฉันขอตัวอาบน้ำก่อน เดี๋ยวจะทำอาหารให้น้อง ๆ ทหารกินกัน พวกเขาเหนื่อยกว่าฉันเยอะเลย ได้ทำอาหารตอบแทนให้พวกเขาแล้วฉันรู้สึกอิ่มใจ” ฉันรู้สึกขอบคุณทุกคนที่มาช่วยงาน

“ยิ่งนานวัน คุณจะเป็นแม่ของแผ่นดินไปทุกทีแล้วนะครับ เดี๋ยวผมช่วยเองพักมาหลายวันแล้ว” แทนขยับลุกยืนสวมชุดคลุม

“มาสิคะ!” ฉันดึงมือช่วย

เจ็ทโด้หันไปหานาตาลี...

“ยังไม่จบ! ยังมีอีกเรื่องที่ต้องเคลียร์” เขาเสียงแข็งดวงตาดุจ้องเขม็ง นาตาลีเม้มปากหน้าเสีย…

“มองจ้องหน้ากันอย่างนี้...ข้องใจฉันสินะ?” ดวงตาละห้อยเชียวนะ

“ใช่! เธอนั่นแหละ!”

“มีไรล่ะ?”

“เธอออกจากเกาหลีเหนือภายใน 24 ชั่วโมงตามสัญญาด้วย เธอสัญญาแล้ว!” เขาชี้ไปที่ประตู

“ห่ะ! ไม่ได้สิ...กลับไม่ได้” นาตาลีขยับมาจับขาของฉัน        

“อนนี่ขา! เจ็ทโด้โอปป้าไล่ฉัน” แถลบมานี่แล้วยายกะล่อน

“สัญญาก็ต้องเป็นสัญญาสิคะ คุณงอแงมาตลอดเลยนี่นา เกลียดพวกฉันด้วย ออกไปเถอะเพื่อรักษาคำพูด” ฉันช่วยกันต้อน

เธองึกงักเงอะงะ...

“ฉันขอโทษนะคะที่ไม่เชื่อพวกคุณ จากนี้ไปฉันจะเป็นเด็กดี ฉันไม่ไปไหนแล้วจะอยู่ที่นี่กับแทน” เธอพูดเป็นต่อยหอยไม่เหมือนคนป่วยสักเท่าไหร่

“ไปหาไอ้ซอนโน่น เธออยากกลับไปไม่ใช่เหรอรีบไปเลย”

“ซอนเป็นใครไม่เคยได้ยินชื่อ ฉันไม่รู้จัก!” ขืนปล่อยไว้เธอตายแน่ ฉันยิ้มแล้วดึงมือมัมมี่นาตาลี ให้ลุกขึ้น...                    

“ทุกอย่าง...มันมีจังหวะมีเวลาของมันเมื่อถึงเวลาตาก็สว่าง เป็นไข้จริงหรือเปล่าคะไปช่วยฉันทำอาหารเลี้ยงน้อง ๆ ทหารกันดีกว่ามั้ย?”

“เอาสิ! แกะผ้าให้หน่อย” นาตาลีกางแขนเดินเข้ามาฉันจับปลายผ้าดึง...

“วิ้ว!!” เธอหมุนตัวเริงร่าผ้าพ้นแผลหลุดลงมากอง ผิวกายเปลือยผ่องขาวโพลน นมหกเห็นกันทั้งบ้าน

“เฮ้ย!” แทนร้องแล้วรีบเข้ามากอด

เจ็ทโด้เสียงเขียว...

“เอ้า! เอาเข้าไป เมื่อไหร่จะเรียบร้อยสักทีจะเสรีไปถึงไหน ฮึ?”

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”

ตั้งแต่อยู่ในป่าแล้ว นาตาลีไม่อายเรื่องโป๊เลยเด็กโตจากอเมริกาไม่ค่อยถือสาเปลือกนอกกาย ขอให้เธอหมดทุกข์โศกเสียทีต่อไปก็จะได้ใช้ชีวิตอย่างมีความสุข หมดห่วงและเบาใจขึ้นเป็นกองอุปสรรคต่าง ๆ ค่อย ๆ คลายปม หวังว่ามันจะไม่มีอะไรมาทำให้ปวดหัวอีกนะ

                                ………………………………………………………..

พยองอันใต้
      บ้านชั้นเดียวสไตล์เกาหลีโบราณทรงฮันอกยกพื้นสูงนิดหน่อยหลังคากระเบื้องโค้งมนปลายเชิดขึ้นเล็กน้อยเป็นเอกลักษณ์เฉพาะตัว หลังคากระเบื้องดินเผาป้องกันได้ทั้งอากาศหนาวเย็นและร้อน บ้านหลังนี้ปลูกตั้งแต่ปลายสมัยราชวงศ์โชซอนเป็นมรดกตกทอดจนมาถึงรุ่นของคุณพ่อของฉัน วัสดุก่อสร้างตัวบ้านผสมผสานที่หาได้จากธรรมชาติทั้งไม้ หินและดิน โดยจะเน้นโครงสร้างไม้ทรุดโทรมตามกาลเวลาข้างใต้ร่มไม้ใหญ่

“ตึง ตึง!” ทหารกำลังช่วยกันซ่อมให้กลับคืนสภาพเดิม นานมากแล้วที่ฉันไม่ได้กลับมาเยี่ยมเลยทุกอย่างรอบบ้านเหี่ยวเฉา เงียบเหงาเหมือนไร้วิญญาณ แม้แต่ต้นไม้รอบบ้านที่เคยออกดอกสวยงามยังยืนต้นแห้งเหี่ยว

แต่..กลิ่นอายของวัยเยาว์ยังคงชัดเจน ฉันยืนมองต้นไม้ใหญ่ที่เคยปืนเล่น มองสนามหญ้าที่นั่งให้แม่ป้อนข้าว บ้านหลังเล็กของคังซังอาที่เป็นทั้งห้องทำงานและห้องหนังสือของคุณพ่อก็ยังอยู่

“บ้านของใครครับสวยดีนะ แต่เหมือนเป็นบ้านร้างเลย” เจ็ทโด้หันมาถาม

“โครม! ตึง!”กลุ่มทหารกำลังรื้อซ่อมแซม

“บ้านเกิดของฉันเองค่ะ” ฉันลืมเรื่องสำคัญไปสนิท ใจจดจ่อกับภารกิจจนไม่มีเวลาคิดถึงเรื่องส่วนตัว

“เฮ้อ!” ถอนหายใจไล่ความอัดอั้นเดินเข้ารั้วด้วยใจเต้นรัว ความทรงจำวัยเด็กพรั่งพรูเข้ามาภาพจำในมุมต่าง ๆ มีพ่อกับแม่อยู่ทุกที่ ก้มเก็บซากรองเท้าเก่าที่ฝังจมดินขึ้นมาปัดฝุ่น

“เราซ่อมแล้ว มาอยู่ที่นี่กันมั้ยคุณจะได้ไม่เหงา” เขาหันมาถาม

“ฉันก็คิดแบบนั้น แทนกับนาตาลีจำกันได้แล้วให้เขาอยู่บ้านบนเกาะดีแล้ว เอาที่นั่นไว้เป็นที่รับแขก”

คู่รักหวานแหวว เดินกอดเอวคุยกันมา...

“แทนคะ! ฉันขอไปดูทางโน้นนะคะ” นาตาลีเดินแยกย้ายกันสำรวจบริเวณบ้าน แทนยังคงสวมเสื้อฮู้ดคลุมหัวเหมือนเดิมเดินแยกไปอีกฝั่ง รูปหน้าของเขาดีวันดีคืนเกือบหายเป็นปรกติแล้ว

นายทหารหญิงหุ่นสะเด็ดที่ยืนคุมงานหันมามอง แล้ววิ่งยิ้มเข้ามายืนตรงยืดอก...

“ชุงซอง! สหายผู้กอง! เจ็ทโด้เซม!” ทหารสาวสวยเสียงดังฟังชัด ท่าทางทะมัดทะแมงยืดอก

“อันยองฮาเซโย!” ฉันขมวดคิ้วมองแล้วหันส่งสายตาสงสัยไปที่เจ็ทโด้

“..........” เขาส่ายหน้ากลับมา ทหารของเราเพิ่มมากมายจนจำหน้าใครไม่ได้

“พวกเราจัดสถานที่ไว้ที่เรือนเล็กริมสวนให้แล้วค่ะ เชิญสหายผู้กองทางนี้ค่ะรกหน่อยนะคะ พวกเรากำลังรื้อปรับปรุงบ้านค่ะ” เธอเดินนำ ผ่านกองไม้หน้าบ้านไปริมสวนไม้ผลหลังบ้าน

เรือนไม้หลังเล็กริมสวนเคยเป็นบ้านของคังซังอา ตั้งเป็นเอกเทศแยกออกจากบ้านใหญ่

“ชุงซอง!” ทหารตั้งแถวคอยด้านหน้าประตู

พอก้าวขาเข้าข้างในก็ตื้นตันน้ำตาแตกกับรูปภาพของสุดที่รักทั้งสองท่าน ก้อนลมติดลำคอจะกลืนก็ไม่ลงจะคายก็ไม่ออก ความปลาบปลื้มปีติความโหยหากัดใจ รู้สึกได้กลับไปเป็นเด็กหญิงตัวน้อยอีกครั้ง

“อาบอจี้! ออมอนี่! หนูกลับมาแล้วหนูขอโทษที่มาเคารพช้าไป” ถึงเวลาจะพรากทุกคนจากไป แต่พวกท่านก็ยังอยู่ในใจของฉันเสมอมา

ยืนยิ้มมองดวงตาใจดีของพ่อกับแม่ที่เคยมองฉันอย่างห่วงใย น้ำตาแห่งความคิดถึงไหลรินนานมากแล้วที่ไม่เห็นรูปพวกท่านเลย

พวกเขาจัดโต๊ะเครื่องเซ่นไหว้พร้อมเพรียง บนโต๊ะวางเทียนขาวคู่ใหญ่ซ้ายขวา กับข้าวทำเสร็จใหม่ควันฉุย สารพัดขนมหลากสีสัน ผลไม้เขียวแดงมากมาย ปลาแห้ง หมูสามชั้น ถ้วยข้าวสองใบและขวดเหล้า

“กินข้าวกันค่ะ” สะอื้นน้ำตาตกรินโซจูใส่แก้ววางให้ท่านทั้งสอง

“อาป้าเจอกับออมม่าแล้วใช่มั้ย? เจอกันแล้วสินะยิ้มอย่างนี้! เจอคังซังอาหรือยัง? เขาไปหาอาป้าหรือยัง? อย่าดุน้องมากนะคะดูแลเขาด้วย” ฉันคุยกับท่านเหมือนวันเก่า อยากกอด อยากนอนหนุนตัก

“หนูเชื่อว่าทั้งสองท่านคงจูงมือกันขึ้นสวรรค์ไปแล้ว หนูคิดถึงมากนะคะมาเข้าฝันหนูบ้างอย่าหายไปเลยสิ เวลาไม่สบายหนูคิดถึงออมม่ามากนะคะ” มันจุกอกไปหมด ยิ่งพูดน้ำตายิ่งไหล

“ออมม่า! กินหมูผัดเปรี้ยวหวานของชอบเยอะ ๆ นะคะ อาป้า! อย่าดื่มเยอะนะคะ แล้วก็เลิกดุได้แล้วด้วย” ฉันมองรูปด้วยสายตาพร่าน้ำตาคลอ

“เรื่องที่หนูได้ทำลงไป หนูไม่สำนึกผิดนะคะและไม่ขอโทษด้วย หนูทำลายอาณาจักรของตระกูลคิมลงไปแล้ว หนูชำระล้างความแค้นในใจออกไปหมดแล้ว อาป้ากับออมม่าก็สบายใจเถอะนะคะ ต่อไปเกาหลีเหนือและใต้จะได้รวมกัน”

เจ็ทโด้ทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ

“อันยองฮาชิมนิก๊าเจ็ทโด้อิบนิดะ” เขาคุกเข่าโค้งศีรษะ ฉันพาลูกเขยที่พวกท่านเฝ้ารอมาเคารพ แต่มันช้าเกินไปจนท่านไม่มีโอกาสได้สัมผัสมือและฝากฝัง ท่านอยากเห็นฉันมีครอบครัวก่อนตาย ท่านอยากอุ้มหลาน

“สัญญากับท่านสิคะว่าคุณจะไม่ปล่อยให้ฉันเดียวดาย”

“อาบอจี้! ออมอนี่! ผมจะรักและอยู่ดูแล ชเวจูยอนจนวันสุดท้ายของชีวิตของเธอ จะให้เกียรติและภูมิใจกับทุกอย่างที่เธอทำ”

ฉันกำลังซาบซึ้งกับบรรยากาศ ต้องสะดุดหูกับเสียงของนาตาลี

“อาบอจี้!ออมอนี่! นาตาลีพัคอิบนิดะ ลูกสาวคนเล็กมาเคารพท่านแล้ว” เธอคุกเข่าโค้งศีรษะรัวรัว

“อาบอจี้!ออมอนี่! แทนอิบนิดะ” แทนแหงนหน้ายิ้มมองรูป..

“ท่านต้องใจดีมากแน่เลยสายตาเป็นประกายทั้งคู่ ผมเองก็เนรคุณพ่อของผมคงไม่อยู่แล้ว ผมไม่เคยเห็นสายตาใจดีแบบนี้เลย ผมอยากจะกอดพ่อสักครั้ง ผมไม่เคยได้ทำเลย” แทนยิ้มเศร้ามองรูปแล้วถอนหายใจ

“อะป้าของฉันเป็นคนดุแต่ออมม่าใจดีมาก บ้านของเราเคยมีคนเข้าออกมากมาย พอสิ้นท่านทุกอย่างก็จางหายไป”

“ท่านเป็นนายพลนี่ครับ”

“ค่ะ! คุณพ่อเป็นนายพลทหารบก”

“ขอเชิญทั้งคู่หน่อยครับ”เขาขยับเข้ามาดึงแขนฉันกับเจ็ทโด้ลุกขึ้น

“ไหน ๆ ก็อยู่ต่อหน้าผู้ใหญ่แล้ว ผมมีเรื่องอยากจะบอกกับพี่ทั้งสองคนมานานแล้วครับ” สายตาที่มองมาช่างอบอุ่นเหลือเกิน เขาหันไปมองรูปของพ่อแม่ ก่อนจะพูด…

“อย่าปล่อยเวลาให้ผ่านไปเฉย ๆ อีกเลย ทั้งสองคนต่างก็ผ่านเรื่องเลวร้ายมามากพอแล้ว วันพรุ่งนี้ของเราไม่เหมือนคนอื่น เราไม่รู้ว่าต้องเจอกับอะไรอีก เราทำเพื่อคนอื่นมามากแล้วทำอะไรเพื่อตัวเองบ้างเถอะ ผมจะทำให้เอง” เขากัดฟันสูดลมหายใจลึกจ้องหน้าพี่ชาย...

“พี่ตุ๋ยครับ...ไม่ต้องย้อนคิดถึงเรื่องอดีตที่ผ่านมาอีกแล้ว พี่ไม่ต้องกลับไปที่บ้านแล้ว ที่นั่น!..มีแต่ความเสียใจ ที่นั่น!..ไม่เคยทำให้พี่ได้รับความสุขอย่างแท้จริง ต่อไปพี่ไม่ต้องพิสูจน์ตัวตนให้ใครยอมรับอีกแล้ว” ดวงตาของแทนเริ่มแดงน้ำตารื้น เขาประหม่าขยำมือ...    

“ปล่อยน้าเอื้องไปซะ! ทุกอย่างมันจบแล้วเริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นี่ รักจูยอนให้เหมือนกับรักน้าเอื้อง สร้างครอบครัวกับเธอ พี่ลำบากมามากแล้วสมควรหยุดพักได้แล้ว” น้ำตาของเขาไหลอาบแก้ม

ฉันมองเห็นเงาความรักและศรัทธาในดวงตาของเขา รู้สึกตื้นตัน ซึ้งใจกับความรักที่น้องชายมีให้พี่ชาย

“ผมเข้าใจพี่นะครับ! พี่อดทนมามาก พี่ทำดีกับครอบครัวของผม แต่ไม่เคยได้อะไรตอบแทนเลย นอกจากความช้ำใจและเสียใจจากการดูถูกของผู้ใหญ่ ผมขอโทษแทนท่านด้วย” เขายืนก้มหน้าน้ำตาไหล

“มึงไม่ผิดอะไรนี่ พี่รู้พี่เข้าใจ” เจ็ทโด้เข้าสวมกอดลูบหลังน้องชาย

แทนสะอื้นร้องไห้หนัก ฉันเข้าใจและรับรู้เรื่องเลวร้ายเหล่านี้ ฉันเคยเห็นเหตุการณ์ที่เขาพูด เจ็ทโด้หยิบยื่นความรักให้คนอื่นแต่เขาได้ความตรอมใจเป็นสิ่งตอบแทนมาตลอด นั่นก็เพราะชนชั้นทางสังคม

“ที่ผ่านมาขอบคุณมากครับผมจะไม่วันลืมบุญคุณของพี่เลย พี่ดูแลรักษาผมมาตลอดเปรียบเสมือนพ่อที่ให้ชีวิตใหม่จากนี้ไปผมไม่ต้องหลบในเงามืดอีกแล้ว พี่สร้างครอบครัวนะมีลูกเยอะ ๆ แล้วไม่ต้องทำงานเสี่ยง ๆ อีก ผมจะดูแลพี่เอง” เขาสะอื้นแรง เจ็ทโด้สูดลมหายใจลึกลูบหลังน้องชายเบา ๆ...

 “ขอบใจมาก น้องชาย” ดวงตาแดงของเขายิ้มภูมิใจ แทนคนที่ฉันรู้จักใจดีและน่ารักมาก เขาร้องไห้ออกจากใจที่บริสุทธิ์สวมกอดพี่ชายร้องไห้เหมือนเด็กที่ทำความผิด

เขาหันมาหาและสวมกอดฉัน...          

“จูยอนนูน่า! ผมศรัทธาคุณนับถือคุณ ฝากดูแลพี่ชายผมด้วยนะครับ” น้ำตาแห่งความปลื้มตื้นตันใจไหลรวมกัน มันเป็นเหมือนสัญญาของพวกเรา ฉันหันไปมองรูปพ่อกับแม่หวังว่าพวกท่านจะได้รับรู้
           "แทน! ฉันรับปากจะดูแลเขาเอง ฉันจะรักเขาตลอดไปและจะเติมเต็มในสิ่งที่ชีวิตของเขาขาดหาย”
          นาตาลีเดินเข้ามาสวมกอด การเริ่มครอบครัวไม่จำเป็นต้องมีงานฉลอง เราไม่มีผู้ใหญ่ให้จัดงาน ครอบครัวใหญ่ก็เริ่มต้นจากความรักของคนแค่สองคนเสมอ

พวกเราเดินออกจากเรือนหลังเล็ก นายทหารหญิงคนสวยคนเดิมยืนคอยท่าทางกระวนกระวายใจ พอพวกเราก้าวข้ามธรณีประตูเธอก็ผวาเข้ามา...

“ซาจังนีม! คุยกับฉันก่อนค่ะ” แววตาของเธอดีใจมากลุกลี้ลุกลน ผิดจากทหารทั่วไป

นาตาลีหยุดยิ้มให้...

“สหาย! รายงานตัวด้วย”

“คิมเยวอน อิบนิดะ!” เธอยืดอกเสียงดัง ทุกคนหน้านิ่วขมวดคิ้ว นาตาลีผวาเข้าหา…

“หือ! 87เหรอ? 87ใช่รึป่าว?” เธอเข้าไปจับสองไหล่เขย่า

“อื้อ! น้อยใจ” สาวสวยพยักหน้าแล้วเบะปาก ดวงตาแดง

“หือ! เยวอนเหรอ?” ฉันพลอยแปลกใจไปด้วย

“ค่ะ! 87เยวอนเองค่ะ! สหายผู้บัญชาการรักษาให้ค่ะ” เธอหันมายิ้มดวงตาใส

ฉันจำได้แล้วนายทหารฝึกหัดหมายเลข 87 สาวที่โดนน้ำกรดสาดจนเสียโฉมใบหน้าอัปลักษณ์กลับกลายเป็นสาวสวยหยดย้อย...

“สวยมากเลยนะคะเยวอน! สวยจนภูเขาแบ็คตูถล่ม” ฉันชมจากใจเดินเข้าไปเชยคางของเธอ น้ำตาสาวน้อยนองหน้า

“ขอบคุณค่ะสหายผู้กอง! ฉันเคยสวยแต่มันสาดน้ำกรดใส่”

ฉันตบไหล่ เข้าใจความรู้สึกที่โดนผู้ที่อำนาจรังแก...

“โชคดีมากแล้ว เธอได้ชีวิตสมบูรณ์แบบกลับมาแล้ว หัวเราะให้กับชีวิตที่เหลือดีกว่า เราคือผู้ชนะ”

“เพราะคนนี้เลยค่ะ!” เธอพุ่งเข้าสวมกอดนาตาลี

“ซาจังนีม!ไม่ติดต่อฉันบ้างเลยนะคะ คิดถึงจะตายอยู่แล้ว ฉันอยากจะอวดอยากให้สหายได้เห็น” เธองอแงเหมือนน้องสาว

“แล้วมาทำอะไรที่นี่คะ?” นาตาลีถามกลับ

“สหายผู้พันโกมีทัก ย้ายให้ฉันกับสหายจองโบมีมาเป็นครูฝึกที่ค่ายโชซอน ยังจำ 81ได้ไหมคะ?”

“อื้อ! หัวหน้าทีม จำได้สิ! 81จองโบมี” นาตาลียิ้มพยักหน้า

“สหายผู้พัน! หาอาสาสมัครมาซ่อมบ้านให้สหายผู้กอง ฉันเลยอาสามาเผื่อจะเจอกับสหายผู้บัญชาการ แล้วก็ได้เจอจริงด้วย ดีใจจัง!” เธอกอดรัดแน่น สายตามองไปที่แทนที่ยืนโย่งอยู่ข้าง ๆ

“คนนี้นินจาเซมใช่มั้ยคะ?” เธอชี้ไปที่แทน เขายังสวมเสื้อคลุมหัว ยืนยิ้มมองห่าง ๆ

เธอบิดตัวอายหน้าแดงแล้ววิ่งเข้าไปเกาะแขนแหงนหน้า...

“ใช่แน่ ๆ  นินจาซอนเซงนีมหล่อมากหล่อช้างล้มเลย ฉันรักษาหายแล้วสวยมั้ยคะ? เรามาคบกันนะคะ”

“ห่ะ!” เจ็ทโด้สะดุ้ง ฉันอมยิ้ม //นี่แหละ! สาวเกาหลีเหนือผู้ไม่เคยอ้อมให้เสียเวลา//

แทนยิ้มมองสาวสวยตรงหน้า...

“คุณสวยมากเลย คงจะมั่นใจตัวเองขึ้นอีกเยอะเลยนะครับ”

“มั่นใจที่สุดในโลกเลยค่ะ ฉันรักกระจกมากส่องได้ทั้งวัน”

“ผมก็เหมือนกัน เหมือนได้เกิดใหม่เลย” แทนพูดอย่างนุ่มนวล เยวอนขยับเข้าไปหาแล้วแหงนหน้ายิ้ม...

“คราวนี้เราไม่ต้องกลัวว่า ลูกจะไม่มีคนอุ้มแล้วนะคะ คบกันนะ” เธอรุกน่าดู สาวเกาหลีเหนือส่วนใหญ่เป็นแบบนี้ ตรงและจริงใจ

“ไม่ทันแล้วครับ เจ้าของเขาเอาคืนแล้วครับ” แทนยิ้มอาย

“ใครคะ? ฉันบอกชอบก่อนนะคะ? ฉันคิดถึงเซมทุกวัน อยากมาหาทุกวัน”เธองอนตุ้บป่อง

“ขอบคุณครับ ผมภูมิใจนะครับที่มีคนสวยมาชอบ สหายเยวอนสวยมาก สวยที่สุดเลย”

“ใครคะ? ยังไม่ได้บอกเลยที่บังอาจมาแย่งเซมของฉัน”

“ฉันเอง” นาตาลียิ้มหน้าบาน

“อ้าว! ไม่จริงหรอกสหายผู้บัญชาการด่าเซมบ่อย ๆ นี่คะ อย่ามาอำ!”

“จริง!”

“ไม่จริง!”

“จริง!”

แทนขยับตัวห้ามทัพ…

“ผมกับสหายผู้บัญชาการเคยเป็นแฟนกันมาก่อน แต่ผมเป็นอย่างที่คุณเห็น เธอเลยจำไม่ได้”

“เลิกแล้วก็เลิกเลยสิ ไม่เอาไม่ให้กลับลำ”

“ไม่รัก 88 แล้วเหรอ?” แทนเย้า

“โห! ฉันอกหักเลย ซาจังนีม!วันนี้กินเหล้ากันมั้ยคะ?”เธอหันไปอ้อนนาตาลี

“เอาสิ! ไปกินที่บ้านฉันนะ เรียก 81 มาด้วย ว่าแต่คุณชอบสหายครูฝึกจริงรึป่าว?”

“ชอบสิ! ทหารทุกคนชอบสหายครูฝึกทั้งนั้น เขาใจดี”

“เอาป่ะล่ะ? มาเป็นแฟนของเขาอีกคน”

“เฮ้ย!” เจ็ทโด้สะดุ้ง

“ไม่เอาค่ะ! ฉันไม่ชินกับใบหน้านี้ ฉันชินกับรูปร่างเดิมของเขามากกว่า”

“เดี๋ยวก็ชิน วันนี้ไปกินเหล้ากัน ฉันให้คุณเป็นแฟนเขาอีกคน” เอาแล้ว นาตาลีหาเมียให้ผัวแล้ว

“นาตาลีหุบปาก!” เจ็ทโด้ตวาด

“โอ่ว! นาตาลี เท่จริงนะเราเนี่ย!” ฉันลูบหัวยายตัวป่วน เธอยิ้มหน้าเหวอยายนี่ท่าทางจะเอาจริง

แทนเข้าไปจับไหล่ของเยวอนแล้วยิ้มจริงใจ…

“เยวอน! คุณไม่มีญาติแล้ว ผมก็ไม่มีพี่น้องตัวคนเดียวเหมือนกัน จะรังเกียจไหมครับ ถ้าเราสองคนมาเป็นพี่น้องกัน ผมไม่มีน้องสาว”

“จริงนะคะ! โอ้ปป้า! รับฉันเป็นน้องสาวจริง ๆ นะคะ” เธอโผเข้ากอดหมับ

“เฮ้อ!” เจ็ทโด้ถอนหายใจเฮือก แล้ว...

“ผลัวะ!”เอื้อมมือไปตบหัวนาตาลี

“หาแต่เรื่องนะมึง!” เขาหันไปยิ้มกับคิมเยวอน...

“เยวอน ก่อนจะโดนจับไปเป็นนารีสนอง คุณทำอะไร?”

“ฉันเป็นนักดาราศาสตร์ฝึกหัดค่ะ ทำงานที่ศูนย์ดาราศาสตร์มีอะไรเหรอคะเซม?”

“เปล่าครับ ผมถามดู?”

นาตาลีแฉลบเข้ามา…

“แต่ฉันมี สักวันเราจะได้ทำงานด้วยกัน”

“จริงเหรอ แล้วอาชีพทหารของฉันล่ะต้องออกมั้ย?”

“เป็นมันทุกอย่างนี่แหละ คนทำได้ตั้งหลายอย่างนี่นา” นาตาลียิ้มพอใจ สายตาของเธอบ่งบอกว่า วางแผนบางอย่างในใจ

จบปัญหาหวาดเสียวไปอีกหนึ่งเปราะ เห็นเยวอนอ้อนทั้งสองคนแล้ว ฉันกลับคิดไปถึงไป่ไป๋เสียดายจังที่เธอเปลี่ยนใจ ยายคนสวยใจร้ายจะเป็นยังไงบ้างนะ

                                  ........................................................................