The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 10 ตอนที่ 18

ถ่งเหลียว มณฑลเหลียวหนิง

มุมมองสายตา ซอน

พระอาทิตย์อ่อนแรงใกล้ค่ำกำลังนำพาวันนี้จากไปเป็นอดีต ผมนั่งส่องกล้องบนดาดฟ้าของโรงแรมฟีนิกซ์ในเมืองถ่งเหลียวที่อึมครึมเหม็นกลิ่นไฟไหม้ แม้ด้านล่างจะมีผู้คนเดินมากมายแต่ไร้เสียงของการมีชีวิต การถกเถียง เสียงโวยวาย หัวเราะหรือร้องไห้หายไปจากแผ่นดิน

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” เครื่องบินจีนหลุดเข้ามาทิ้งบอมบ์ F-22 Raptor ของเกาหลีบินเข้าจับทันที

“ฟ้าว!...” SU35 ของจีนโฉบเข้ามาช่วย

“เฟี้ยว!...” สนามบนฟ้าไล่ล่ากันไม่พัก

“แว๊น!...” ด้านล่างเดอะแก๊งกระจายไปตามตรอกซอกซอย

กลิ่นควันไฟเหม็นคลุ้งลอยขึ้นมาเตะจมูก การกดดันของผมยังไม่ได้ผล มันยังคงโจมตีโต้กลับโดยไม่ยอมเจรจา ชีวิตของประชาชนไร้ค่าเมื่อเทียบกับความปรารถนาของผู้นำ ผมไม่ได้สบายใจนักที่ต้องกดดันหวังฉวนด้วยวิธีนี้ แต่การรบกับกองทัพมหาอำนาจถ้าหงอก็โดนบี้ขยี้เป็นผุยผง ถ้าแพ้สงครามจะไม่มีคำว่าสงสารและเห็นใจให้กับเรา

“ไป่ไป๋เรียกซอนเซม! ไป่ไป๋เรียกซอนเซม!”

“เย่! ฮองเฮา”

“ซอน!...ไอ้หวังฉวนมันใจดำมาก เอาไงต่อ หนูไม่กล้าดูจอภาพเลย สยองมาก!”

“ผมจะกดดันมันอีก ตอนนี้หนทางข้างหน้าโล่งแล้ว”

“ทำไมคะ?”

“Tamer 30ไปถึงก่อน กว่าเด็ก ๆ จะไปถึงพวกมันฆ่ากันเองเกือบหมดแล้ว” ผมคาดว่าก่อนถึงเช้าพรุ่งนี้ทั้งสามมณฑลจะร้างผู้คน แต่ต้องผ่านคืนนี้ไปให้ได้ก่อน

“แอนนาเจอกับอนนี่แล้วนะกำลังไปปักกิ่งกัน” ไป่ไป๋ปลดความทุกข์ในใจให้ ผมโล่งอกไม่ต้องกังวลอีก...

“ฮู่ว! เยี่ยมมาก คอยช่วยเหลือแอนนานะ”

“แหงอยู่แล้ว หนูจะไม่นอนมาบอกแค่นี้แหละ”

กองทหารราบเคลื่อนรถยิงขีปนาวุธแล่นรุดหน้าขยับตำแหน่งรุกคืบเข้าใกล้กรุงปักกิ่ง ขยายแนวป้องกันกว้างมากขึ้น

“โนยุนซอเรียกซอนเซม” เดอะแก๊งเรียกวิทยุมา...

“ยุนซอว่าไง?”

“สะพานฉีเฟิ่งขาดข้ามแม่น้ำไม่ได้ครับ” น้องรายงานอุปสรรคใหม่เข้ามาให้แก้ปัญหา

“ยุนซอกระจายคำสั่ง!...หยุดพักกันก่อนเอาแบตเตอรี่โดรนส่งให้ทีมสนับสนุนไปชาร์ตแล้วกระจายกันซ่อนตัวไว้ รอคำสั่งใหม่!”

ถ้าเป็นอย่างนี้เท่ากับรัฐบาลทอดทิ้งชาวบ้านทั้งสามมณฑลแล้ว อันตรายกำลังจะเข้ามาหาพวกเราในไม่ช้า

ผมหยิบแท็บเลตมาเปิดดูแผนที่หาทางหนีทีไล่ ถ้าข้ามฉีเฟิ่งไปได้ก็จะติดแม่น้ำสายใหญ่ที่ไหลเชี่ยวกรากและต้องข้ามกำแพงเมืองจีนที่ผ่านพาดขวางตามแนวแม่น้ำอีก ปราการธรรมชาติบีบให้พวกเราต้องไปตามถนน

เสียงวิทยุเรียกมา...

“นินจาเซมเรียกซอนเซม”

“ว่าไงแทน?” เจ้าแทนมาได้จังหวะพอดีเสียงระริกระรี้ดีใจมาเลย

“พี่ซอนเหมือนจะชนะง่ายกว่าที่คิดนะ มันตั้งตัวไม่ทันถอยไม่เป็นขบวน เครื่องบินก็เข้าไม่ถึงพวกเราเลย”

“มันเข้าไม่ถึงแต่เดอะแก๊งไปต่อไม่ได้ มันถล่มสะพานขาดแล้วมึงสั่งนักบินมายันมันไว้ก่อนที่มันจะทิ้งระเบิดใส่หัวกู” ผมแกล้งแหย่

“เอ่อ!ครับ” เสียงของผู้บัญชาการจ๋อยไปเลย

“เปิดแผนที่ขึ้นมาคุยกันหน่อยซิ!”

“ได้ครับรอเดี๋ยวนะ...พร้อมแล้วครับ!” เจ้าแทนมันน่ารักอย่างนี้แหละ ไม่เถียง ไม่บ่น

“ตอนนี้กูอยู่กลางเมืองถ่งเหลียวอีกเดี๋ยวจะไปฉีเฟิ่ง ถ้าดูจากแผนที่ตอนนี้เด็ก ๆ ยังตกอยู่ในอันตราย กูต้องข้ามแม่น้ำให้เร็วที่สุดต้องเข้าใกล้มันให้เร็วกว่านี้ ตัวประกันฝั่งนี้ไร้ความหมายแล้วต้องข้ามไปหาใหม่ฝั่งโน้น” ผมหมายถึง Soulless ที่ไม่มีประโยชน์ในการต่อรองแล้ว

ผมลากนิ้วไปตามสายน้ำหลวนเหอที่ไหลจากทิศเหนือผ่านเมืองเฉิงเต๋อไปลงทะเลต้าเหลียนที่เมืองฉินหวงเต่า แม่น้ำสายนี้แยกสามมณฑลของจีนไปรวมกับเกาหลีเหนือ

“มึงดูที่แม่น้ำหลวนเหอนะ ถ้าคืนนี้มันเอาเครื่องบินทิ้งระเบิดถล่มปูพรม แล้วสั่งกองเรือรบจากทะเลเหลืองและทะเลญี่ปุ่นยิงขึ้นฝั่งพร้อมกัน เกาหลีจะเหลืออะไร?”

“โห! โคตรวัดใจเลยนะเนี่ย มันจะกล้าทำลายผู้คนจำนวนมากและบ้านเมืองของตัวเองด้วยเหรอ? พี่ดูพื้นที่สิกว้างมากเลยนะครับ!” เจ้าแทนเป็นคนจิตใจดีมักติดกับดักความสงสาร

“รัฐทิ้งชาวบ้านแล้ว คำสั่งเพื่อความมั่นคงของชาติใช้ฆ่าคนได้”

“............” แทนนิ่งไม่ตอบ

“พอตั้งตัวได้...มันจะถล่มจากแดนไกล คราวนี้มึงจะได้เห็นขีปนาวุธความเร็วสูง ถ้าพรุ่งนี้กูข้ามแม่น้ำไม่ได้ก็เอาแบคโฮมาโกยกระดูกกลับได้เลย”

“พี่คิดอย่างนั้นจริงเหรอ?”

“ถ้ากูเป็นหวังฉวนกูจะถล่มทั้งหมด พื้นที่แค่นี้ไม่มากหรอก ทิ้งระเบิดสัก 7 - 8 แสนปอนด์พวกเราก็เป็นปุ๋ยหมักกันหมดแล้ว กองทัพจีนมีศักยภาพทำลายล้างได้ในพริบตา ถ้ามันปล่อยให้พวกเราข้ามแม่น้ำไปได้ กรุงปักกิ่งเป็นทะเลเพลิงแน่ หวังฉวนมันคงคิดไม่ต่างกันหรอก” ผมเชื่อว่า เมื่อจวนตัว ผู้นำก็ไม่สนชีวิตชาวบ้านอยู่แล้ว มันมีวิธีแถมากมายที่จะปัดความผิดให้พ้นตัวและนั่งบัลลังก์ต่อ

“พี่ซอน! นายพลห่าวบอกว่า ถ้าเรามีเรดาร์ดี ๆ จะสกัด ICBM ได้ด้วยการยิงดักหน้ามันได้ จริงมั้ย?”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ผมหลุดขำเต็มที่

“ เขาอำมึงน่ะสิ สกัดไม่ได้ มันยิงขึ้นชั้นบรรยากาศแล้วแตกตัวลงมา กูถึงต้องรีบเข้าปักกิ่งให้ได้เร็วที่สุดไงล่ะ!”

“อ้าว!” เจ้าแทนไม่เหมาะกับอาชีพทหารเลย ถ้าไม่มีเจ็ทโด้ยืนเคียงข้างเขาคงตายไปนานแล้ว

ผมแหงนมองกองบินจีนดาหน้าหลุดเข้ามามากขึ้น ในขณะที่ฝูงบินเกาหลีก็ยังให้ความอุ่นใจเข้ารุกไล่ทันที อันนี้ต้องชมเจ้าแทนว่า มันฉลาดไปโขมยเครื่องบินและอาวุธต่อต้านอากาศยานมามากมาย

“คืนนี้น่าจะโดนถล่มหนัก”

“คืนนี้ผมจะยันกับมันเอง พี่พาเด็ก ๆ ซ่อนตัวเงียบ ๆ เลยนะ” ผู้บัญชาการของผมเสียงมั่นใจมาก

“นักบินของมึงจะสู้จีนได้มั้ย?” ผมไม่ได้สงสัยเพราะรู้อยู่เต็มอก

“พี่ไม่ได้เจอสหายโกมีทักนานแค่ไหนแล้ว?”

“ก็นานแล้วนะ ทำไม?”

“เขาเดินไม่เหมือนพวกเราหรอกนะ ทำ Flying Roll ทั้งวันทีมนักบินทุกคนก็เป็นเหมือนกัน ร่อนบ้าง หมุนตัวบ้าง สร้างจินตนาการในการบินทั้งวันและทุกวัน ผมเชื่อมือเจ้าคิมซองบก” เจ้าแทนมั่นใจขั้นสุด

“อ๋อ! กูเคยเห็นพวกมันรำด้วย ฮ่าฮ่าฮ่า!” ผมชอบอำเจ้าแทนเล่น

พวกนักบินต้องฝึกประสานร่างกายให้เป็นหนึ่งเดียวกับเครื่องบินรบ ผมเคยพาเดอะแก๊งไปดูพวกเขาจำลองการฝึกนั่งเก้าอี้หมุนต่อสูงแรงG ลงมาเวียนหัวอ้วกแตกกันหมด

“เอาอย่างนี้นะแทน มึงส่งเฮลิคอปเตอร์ไปรับเดอะแก๊งที่ยังตกค้างอยู่ด้านหลังกลับบ้านให้หมด ส่งสะพานไปที่ฉีเฟิ่งให้ด้วยคืนนี้กูจะเดินทางไปเฉิงเต๋อ”

“เย่!”

ผมยกวิทยุเรียก...

“ซอนเซมเรียกซนบ๊กซู”

“เย่ซนบ๊กซู!” เสียงสนั่นจนต้องเบือนหน้าหนี

“รายงานมา”

“เฉาหยางมีจรวดตกลงมาพร้อมฝนประปราย บนท้องฟ้ามีแต่จรวดวัดดวงไม่รู้ว่าจะตกที่ไหนครับ เดอะแก๊งเสร็จภารกิจสั่งให้พักอยู่ อีก 1 ชั่วโมงรถโมบายล์จะหยุดปฎิบัติการครับผม” น้ำเสียงของเขามั่นคงแสดงว่าไม่มีเรื่องเลวร้าย

“พักเสร็จแล้วตุนเสบียงไว้ เปลี่ยนไปใส่ชุดดำเดินทางต่อเที่ยงคืนมาเจอกันที่เฉิงเต๋อ”

“ผมขอขึ้นไปหาของกินบนโรงแรมได้มั้ยครับ?” เสียงทะเล้นมาก

“กระจายคำสั่ง...ผมอนุญาตให้ทำทุกอย่างได้อย่างที่ใจอยากทำ!”

“เย่!”

ชีวิตของทุกคนอยู่บนขอบเหวแห่งความตายจะวงเล็บความอยากไว้ทำไม อยากทำอะไรทำเลยเพราะมันอาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่มีโอกาส

ผมเรียกใหม่...“ซอนเซมเรียกมินจอง”

“เย่ชามินจอง!”

“สหายอยู่ที่ไหนรายงานด้วย”

“ผมอยู่ที่จินโซวครับ ภารกิจเรียบร้อย”

“หาอาหารกินและตุนเสบียงเปลี่ยนใส่ชุดดำกระจายตัวกันเดินทางต่อไปฉินหวงเต่า ขับห่างกัน 1 กิโลเมตรหลีกเลี่ยงเส้นทางหลักรวมตัวกันกลุ่มละ 5 คัน”

“เย่!”

“นักบินฮันไปฉีเฟิ่งกันเถอะ”

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!”

ผมยังคิดไม่ออกว่าจะหาประโยชน์กับ Soulless ได้ยังไง แต่ผมจะไม่ให้พวกนี้ผุพังเน่าเปื่อยหรอกจะใช้วิธีเดียวกับที่จูยอนช่วยชีวิตพวกเขา

“ตากล้องแพ็ค!”

“เย่!”

“ตัดต่อคลิปได้เยอะมั้ย?”

“เพียบเลยครับ”

“ดี! ส่งคลิปกลับไปฐาน สหายไม่ต้องถ่ายแล้วเตรียมจับปืนออกรบ”

“เย่!”

“เซมครับดูด้านบนสิ ทำไมมันมากมายขนาดนั้น?” เขาไปบนฟ้าด้านหน้าควันขาวพาดท้องฟ้าเสียงดังกัมปนนาท

“เหี้ยแล้ว!” ผมใจหายวาบ ขีปนาวุธระยะกลาง MRBM ยิงมาเป็นขบวนลอยข้ามหัวไป

“มันเริ่มโจมตีเกาหลีแล้ว นักบินลดเพดานบินลง” ผมยกวิทยุเรียก

“เดอะแก๊งออกจากเมือง เดี๋ยวนี้!” ของแข็งมาแล้ว นับตั้งแต่วินาทีนี้เป็นต้นไปฝูงจรวดจำนวนมหาศาลน่าจะพุ่งเข้ามาไม่ขาดสายแน่

“ซอนเซมเรียกนินจาเซม”

“เย่!”

“เตรียมสกัด MRBM ด้วยมันไปทางมึงแล้ว” ผมเป็นห่วงคนที่อยู่ในโรงพยาบาลจังเลย

“เย่!”

ตากล้องแพ็คแหงนมองตามจรวดขีปนาวุธไปด้านหลัง

“สงครามน่ากลัวแบบนี้นี่เอง เซมต้องชนะนะครับผมยังอยากมีชีวิตอยู่”

“สิ่งที่จะตัดสินแพ้ชนะไม่ใช่อาวุธ ของพวกนี้ทำอะไรเกาหลีไม่ได้หรอก นินจาเซมไปขนอาวุธต่อต้านมาเตรียมพร้อมไว้แล้ว” ผมหันไปยิ้มปลอบใจ

“ถ้าไม่ใช้อาวุธจะชนะได้ยังไง?” ตากล้องแพ็คสายตาถอดใจ เด็กหนุ่มจากมหาวิทยาลัยเจอสงครามจริงถึงกับหน้าถอดสี

นักบินฮันหันมาตอบ...

“เซมหมายถึงนกหวีดของเด็ก ๆ ไงล่ะ”

“รีบไปเถอะ! พวกมันยังคลำเป้าไม่เจอ เราเข้าใกล้มันอีกดีกว่า”

อุปสรรคชิ้นใหญ่ขวางหน้า แม่น้ำสายใหญ่เชี่ยวกรากเป็นปราการป้องกันการรุกของเรา ผมต้องรีบเข้าใกล้แม่น้ำก่อนที่จรวดจะกินพื้นที่เข้ามา

.......................................................................