The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 3

ปักกิ่ง

มุมมองสายตา จาง แอนนา

พระราชวังกู้กง...

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”

นายตำรวจหยุดหายใจยืนเท้ากำแพงหอบเหนื่อย...

“แม่ง! เหนื่อยฉิบหาย”

พอได้ยินเสียงเขาเรียกตัวช่วยฉันหน้าชา

“ส่งเฮลิคอปเตอร์มา ด่วน!”

ซวยแล้วต้องซ่อนตัวให้เร็วที่สุด

“ฮึบ!” ฉันวิ่งข้ามสะพานโค้งผ่านสวนโอ่งตามหลังนาตาลี

“วิ่งต่อไป!”

เธอวิ่งผ่านประตูตำหนักเสียนฝูกงไปริมกำแพงด้านตะวันตก ความกว้างใหญ่มีประโยชน์ก็ตอนได้หนีนี่แหละ

“ต้องทิ้งระยะหาที่ซ่อนให้ได้” ฉันสังเกตุนาตาลียังไม่แสดงอาการเหนื่อยวิ่งเร็วชะมัดยาดเลย

“มันล้อมไว้หมดแล้วน่ะสิ” เธอคล่องแคล่วว่องไวกว่าที่ฉันคิดไว้เยอะมาก มุดรั้วกระโดดข้ามพุ่มไม้อย่างกับกระต่ายป่า

“ไปทางนี้!”

ถึงฉันจะจากที่นี่ไปนานแต่ความคุ้นเคยยังคุ้นตาพานาตาลีวิ่งลัดขึ้นไปบนสะพานไม้เชื่อมตำหนักเสียนฝูกงเข้าสู่ตำหนักฉางชุน แสงไฟฉายของกลุ่มตำรวจกระจายกำลังไล่ล่ากระชั้นชิด

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนดังมาจากด้านซ้าย

“โอ๊ย!” นาตาลีล้มกลิ้งเป้สะพายหลังกระเด็นหลุดออก

“ดอกเตอร์!” ฉันผวาเข้าหา

“ไม่เป็นไร! ไม่ได้โดนยิง!” เธอกดแขนซ้ายใบหน้าแสดงอาการเจ็บปวด

“โดนอะไร?” ฉันพลิกดูท่อนแขนช้ำมีแผลถลอก

เธอลูบแขนรัว ๆ ....“อูย! ฉันชนสิงโต”

ฉันอยากจะหัวเราะแต่เกรงใจ ประคองกันเข้าไปหลบในศาลาคลังยาหลวง

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เสียงเฮลิคอปเตอร์บินมากดดัน

ภายในเรือนไม้สองชั้นเต็มไปด้วยซอกของตู้ยาสมุนไพร

“ดอกเตอร์! เข้าไปแอบอยู่ในตู้เก็บยาก่อนนะ ฉันจะล่อมันไปที่อื่น จำไว้นะ! ไม่ว่ายังไงก็ห้ามออกมา” ฉันดันหลังให้เข้าตู้

เธอดิ้นยุกยิกขัดใจ

“ทำไมต้องเป็นฉันทุกที ฮึ?” นาตาลีปากแบนเป็นเป็ดเลย

“เออน่า! เดี๋ยวมา...” ฉันหมุนตัวจะก้าวเดิน

“เดี๋ยวก่อน!” เธอดึงแขน...“รีบกลับมานะ”

ในจังหวะนั้นเองเสียงจากเฮลิคอปเตอร์ดังข่มขวัญ...

“คนที่อยู่ด้านในออกมามอบตัว”

ฉันรีบแกะมือ...

“ไม่มีเวลาแล้วอยู่รวมกันเดี๋ยวมันยิง” ฉันแกะมืออย่างนุ่มนวล

สายตาของเธอเต็มไปด้วยความห่วงใยพุ่งเข้ามากอด...

“ต้องกลับมานะ”

“ฉันต้องไปเอาเป้ที่คุณทำหล่น เดี๋ยวมา” ฉันหันหลังกระโดดออกหน้าต่าง

คว้าเป้สะพายของนาตาลีขึ้นมาสวมหลังวิ่งเลยต่อไปเข้าสู่เขตเรือนนอนสาวรับใช้ 

“พึ่บ!” ตำรวจโผล่พรวดมาดักหน้า

“เหวอ!” แม่ง!...ตกใจหมดเลย            

“หยุดนะ! ไม่หยุดจะยิง”

“มึงยิงตลอดเลย หยุดให้โง่เหรอ?” ฉันวิ่งหลบข้างเรือนไม้ตรงไปขึ้นสะพานเชื่อมตำหนัก

“ปัง! ปัง!” เสียงปืนไล่ตามจากหลังสู่หลัง

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์บินวนตามมาติด ๆ .

กลุ่มตำรวจวิ่งกันมาเป็นขบวนทั้งมุดทั้งกระโดดข้ามรั้วกรูเข้าประตูตำหนักเสียนฝูกง

“หยุด!”

ฉันตัดสินใจเลี้ยวซ้าย

ทันใดนั้น...

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์บินโฉบหลบหลังคาลงมาดักหน้า แสงไฟจ้าส่องตาหน้ามืด...

“เหวอ!...” ฉันเบรกสุดแรงลื่นล้มก้นไถล

กลุ่มตำรวจเข้าล้อมปิดทางหนี

“ยอมแล้ว!” ฉันรีบยกมือก่อนที่มันจะยิง

“ทิ้งปืน!” ตำรวจชุดเขียวถือปืนเดินหอบตัวโยกเข้ามา           

“เฮ่อ!” ฉันถอนหายใจให้กับความผิดหวัง อะไรจะเกิดหลังจากนี้ก็ต้องยอมรับ

“ถ้ายอมให้จับดี ๆ ก็ไม่ต้องเหนื่อยขนาดนี้” นายตำรวจยศพันตรีหอบเหนื่อยถือปืนเล็งเดินเข้ามา

หนึ่งในกลุ่มนั้นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเลื่อนดูแล้วส่งให้เขา...

“นายครับ!”

เขายังหอบเหนื่อยมองดูแล้วยิ้มพึงพอใจ...

“อีกคนอยู่ไหนครับผู้หมวดจางแอนนา เรียกผมว่า อาเฟยก็ได้” 

“อาเฟย!” ฉันนอบน้อมทักทายด้วยดี

“ฉันมาคนเดียว” ตอบไปอย่างนี้ก่อนก็แล้วกัน กลุ่มตำรวจที่วิ่งไล่มาจากตำหนักฉางชุนพึ่งจะมาถึง ไม่ได้พาตัวนาตาลีมาด้วยแสดงว่ายังปลอดภัย

อาเฟยหันไปหาลูกน้อง....

“จ่า! เมื่อกี๊เธอวิ่งมาจากตรงไหน?”

“คลัง...ยาหลวง...ครับ!” น้าจ่าตอบอย่างหอบเหนื่อย

“แต่ผมไม่เชื่อว่าผู้หมวดจะมาอยู่ในนี้คนเดียว ไป! เดินกลับไปทางเดิม” เขาผลักให้เดินย้อนกลับ

ฉันหมุนมองรอบตัว กลุ่มตำรวจจำนวนไม่น้อยทยอยกันเดินมาจากทุกทิศทาง

เมื่อเดินกลับมาถึงโรงครัวตำหนักฉางชุนใกล้ถึงนาตาลีเข้าไปทุกที ฉันเงียบต่อไปไม่ดีแน่ไม่สร้างโอกาสอะไรเลย

โยนคำพูดคลำทางไปก่อน...

“อาเฟย! จะจับฉันไปไหนก็รีบไปเถอะ ฉันหิวข้าวแล้ว” หาจังหวะตีซี้ไว้ก่อน

“พูดเล่นไปได้! ผู้หมวดโดนคำสั่งจับตายนะ บอกหน่อยสิว่า ไปทำผิดอะไรไว้และนกหวีดคืออะไร ทำไมท่านประธานาธิบดีถึงต้องการ?” เขายังใจเย็นแต่ฉันร้อนใจอกแทบระเบิด ยิ่งใกล้คลังยาใจยิ่งสั่น

“ฉันเป็นนักวิทยาศาสตร์รู้ความลับของหวังฉวนมากไปหน่อย ฉันมีหลักฐานมัดตัวเขา” ฉันหว่านคำตอบออกไปตามจริง

เขาขมวดคิ้วมอง...

“อ๋อ! เป็นทหารวิทยาศาสตร์นี่เอง อยู่ใกล้คนมีอำนาจก็อันตรายแบบนี้แหละครับ คนมีอำนาจมันเอาแต่ใจตัวเอง” เขาพยักหน้าเบา ๆ

ฉันคิดออกแล้วว่าจะจัดการพวกเขายังไง อ่อยเหยื่อล่อไปก่อน...

“ฉันกุมความลับของสงครามนี้ หวังฉวนต้องการปิดปากฉัน คุณไม่อยากรู้เหรอว่าเขาสั่งปิดประเทศทำไม แล้วเกี่ยวข้องกับสงครามครั้งนี้ยังไง?” ฉันตบเป้สะพายหลังบอกเป็นนัย

เขาเหล่มองแล้วหยุดเดิน เมื่อมาถึงเรือนพักข้าทาสบริวาร...

“ผู้หมวด! เอานกหวีดมาให้ผมก่อน” เขาแบมือขอ

ฉันรีบปลดนกหวีดบนคอส่งไปให้โดยดี...

“อยากได้ไอ้เหรอ? เอาไปสิ! อันละไม่กี่หยวนเอง” ฉันยื่นให้เหมือนไร้ค่า

“นี่เหรอที่พวกเขาลือกันว่าอานุภาพร้ายแรง?”

“ลองเป่าดูก็ได้ค่ะ อานุภาพมันร้ายแรงจริง ๆ วันนั้นโจรมันวิ่งราวผ่านหน้า ฉันเป่าทีเดียวหยุดเลย มันคิดว่าเป็นตำรวจ”

“หึหึหึ!” เขายิ้มหันเหล่มองมาแล้ว

ฉันคว้าโอกาสคุยต่อ...

“นกหวีดก็ไม่มีจริงหรอกค่ะ ถ้ามีฉันเป่าใส่พวกคุณไปตั้งนานแล้วจะมาวิ่งให้เหนื่อยกันทำไมตั้ง 2-3 ชั่วโมง” วัดดวงกันไปเลย แอบลุ้นในใจว่าเขาจะเชื่อมั้ย?

เขามองด้วยหางตา...

“ผมได้รับคำเตือน ผมก็ไม่เข้าใจหรอกนะว่ามันน่ากลัวแค่ไหน แต่ก็ต้องปลอดภัยไว้ก่อน” เขาพูดเสียงเหี้ยมเดินนำลิ่วไปที่คลังยาหลวง

“พาไปกินข้าวก่อนสิ หิว!” ฉันรีบเบรกไว้ก่อนที่เขาจะเดินเข้าไปด้านใน

เขาหันมามองแล้วถอนหายใจ...

“ผมดูจากกล้อง CCTV แล้วคุณมา 2 คน”

“ไม่มี! ฉันมาคนเดียว” ฉันยืนกระต่ายขาเดียว

นายตำรวจไม่สนใจหันไปหาลูกน้อง...

“จ่า! ที่นี่ใช่มั้ย?”

“ครับ!”

เขาหันมาหาแล้วยิ้มเหี้ยม ก่อนจะยกวิทยุสั่งการ...

“โจมตีคลังยาหลวง”

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” 

ใจฉันหายวาบ เฮลิคอปเตอร์โฉบเข้ามาสาดกระสุนใส่ทันที…

“เพล้ง! เพล้ง! เพล้ง!!” กระสุนระดมยิงใส่หลังคากระเบื้องทรงโดมหักครืน ฝาผนังไม้แกะสลักแตกกระจุยกระจายจากคมกระสุน

ฉันเกาะแขนนายตำรวจเขย่า... “อาเฟย!พอแล้ว”

“ก็แค่เนี๊ย! ผมรู้ว่าคุณมากัน 2 คน” เขาแค่นหัวเราะอย่างดูแคลน ก่อนจะยกวิทยุสั่ง...

“หยุดยิง!”

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!”  เฮลิคอปเตอร์โฉบออกไป

“เฮ่อ!” ฉันถอนหายใจโล่งอกหันมองพลับพลาคลังยาหลวงอย่างกังวลใจ

“แอ้ด...ดด!!!!” ประตูไม้โบราณร้องโอดโอยตามอายุขัยถูกผลักเข้าไปด้านใน ทุกคนก้าวเข้าไปยืนหมุนกลางห้องฝุ่นยังฟุ้งกระจายกลิ่นดินปืนอ่อน ๆ โชยมา

นายตำรวจป้องปาก...

“หมดเวลาเล่นซ่อนหาแล้ว ออกมาเถอะ”

“ไม่มีหรอก!” ฉันพูดแทรกให้นาตาลีได้ยิน

“ดอกเตอร์นาตาลี! ผมจะนับถึง 3 ถ้าไม่ออกมาผมจะยิงเพื่อนคุณทิ้ง” เขาพูดเสียงดังแล้วกดฉันให้คุกเข่า             

“แกร๊ก!” โดนปืนจ่อหัว ใจหวิว            

“1” เสียงทุ้มดังกังวานก้องในห้องโถง              

“...........” เงียบกริบ

ฉันแหงนหน้ามอง...

“ฉันมาคนเดียวจริง ๆ”

“2” เสียงเข้มเด็ดขาด

“...........”

“จะยิงละนะ!”

“โครม! ปึง! ปัง!” เขาขู่ได้ผล เสียงนาตาลีผลักประตูวิ่งเตะโต๊ะตาเหลือกลงมาจากชั้น 2 ...            

“ยอมแล้ว! ยอมแล้ว!” เธอไถลพื้นมานั่งคู่กับฉันอย่างเรียบร้อย

นายตำรวจยิ้มมุมปากสั่งเสียงดัง...

“เอาอาวุธออกมาวาง ผู้หมวด! เป้สะพายด้วย”

นาตาลีวางปืนหน้าจ๋อย ฉันปลดเป้จากหลังส่งให้

“โครม!” เขาเทเป้สะพายลงพื้น แว่นโดรน แท็บเล็ต ลำโพงหล่นลงมากอง

นาตาลีลนลานกอบเข้าหาตัวเองแล้วเงยหน้า...

“อันนี้ของเล่นลูกชายค่ะ ฉันขอคืนนะคะ” เธอรวบของเข้ามาหาตัว

“ได้ข่าวว่า พวกเกาหลีเหนือก็ใช้ของพวกนี้ เอามานี่!” นายตำรวจหยิบแว่นควบคุมโดรนขึ้นมาดูแล้วโยนให้ลูกน้อง

ฉันต้องเบี่ยงเบนสถานการณ์ให้ได้ คิดแผนง่าย ๆ แล้วหันไปสั่งนาตาลี...

“ดอกเตอร์เอาแท็บเลตมาลบไฟล์โครงการ One dream ออกก่อนแล้วค่อยให้เขา” ตั้งประเด็นวัดดวงกันไปเลย

นายพันตำรวจเหล่มองแล้วเมิน...

“ผมไม่รู้หรอกว่าแท็บเล็ตมันใช้ยังไง แต่พวกคุณต้องรู้ว่า ผมไม่อนุญาต”

ฉันยิ้มมุมปากมองด้วยสายตาเหยียด...

“ป๊อดว่ะ! คุณได้นกหวีดไปแล้วยังกลัวอะไรอีก นาตาลีให้เขาไป!”

นาตาลีทำหน้าโง่มาก

เสียงหยันของฉันได้ผล ผู้พันหน้าตูม...

“หุบปากเถอะ! รำคาญ...” เขาเอาเท้าเขี่ยแท็บเลตให้นาตาลี...

“เปิดให้ดูหน่อย!”

ฉันลุ้นใจเต้นรัว

แต่...

“นายครับ! อย่าเสี่ยงดีกว่า!” ผู้กองหนุ่มร้องทัก

เขาชะงักหันมอง...“เอาอย่างนั้นเหรอ?”

เดี๋ยวเสียโอกาสฉันรีบเสนอทางเลือก...

“อาเฟย! ยังไงฉันก็ต้องตายอยู่แล้วเอาปืนมาจ่อหัวของฉันไว้สิ ถ้าไม่ชอบมาพากลก็ยิงเลย ฉันแค่ขอลบไฟล์ คุณจะดูก็ได้ไม่ดูก็ลบไป เรื่องแค่เนี้ยะ! เฮอะ!” กดดันวัดดวงกันไปเลย

เขาหันมองหน้าลูกน้องสายตาครุ่นคิดก่อนจะหันไปสั่งลูกน้อง...

“ผู้กองหม่าเปิดหน่อยสิ!”

“นายครับ!” ไอ้นี่ก็ยึกยักจนฉันลุ้นร้อนลุ่ม

“เอาน่า! พวกนายหันหลังกลับ ผมขอดูคลิปหน่อย” เขาสั่งกองตำรวจ

“นายครับ! คิดอีกนิดเถอะครับ” นายตำรวจคนนี้ใช้ได้ทีเดียว

แต่ขัดใจฉันมากต้องเพิ่มเลเวลความแรงดึงดูด...

“ฉันเชื่อว่าถ้านายส่งคลิปนี้ไปถึงมือหวังฉวน ตำรวจที่มาวันนี้ทั้งหมดน่าจะโดนสั่งเก็บ”

“หือ!” นายตำรวจหันมอง

“หมายความว่ายังไงผู้หมวด”

“ถ้าพวกคุณรู้ความลับก็จะตกเป็นจำเลยเหมือนฉัน มันคงไม่เก็บไว้เป็นหอกข้างแคร่หรอก” ฉันลุ้นทุกคำที่ปล่อยออกไป หวังใจว่าจะโดนจริตของเขา

“ผู้กองหม่าว่าไงจะดูก่อนมั้ย?” เขาลังเลอยากรู้

ฉันเห็นทางรอดแล้วรีบชิงจังหวะ

“ไม่ต้องดูก็ได้ เอาไปส่งให้เขาแบบนี้แหละแล้ววัดกันว่าฉันพูดจริงมั้ย? ฉันไม่ได้กุเรื่องนี้ขึ้นมาเองนะ ฉันบอกคุณแล้วว่าฉันรู้ความลับของหวังฉวนและพวกคุณก็มาตามล่าฉันอยู่นี่ไง”

เขาครุ่นคิดเดินไปที่แท็บเลตแล้วเอาเท้าเขี่ยไปให้นาตาลี...

“เปิดให้ดูหน่อยซิ!”

นาตาลีหน้าบื้อไม่เข้าใจแผนการ หันมามองทำปากขมุบขมิบ

ฉันใจหายวาบ!...ยายบ๊องอย่ามาโง่ตอนนี้นะ

“แก็รก!” เขากระชากปืนจ่อหัวของฉันแล้วร้องสั่ง…

“เปิดสิ!”

นาตาลีหันมามองหน้ายุ่ง

ฉันรีบส่งสัญญาณเอามือเกาหัวแล้วเลื่อนลงมาที่คอก่อนจะปาดนิ้ว

“ได้ค่ะ!” นาตาลีตาใสปิ๊งจิ้มเปิดแท็บเล็ต

“ฟริ๊ง!...” เสียงต้อนรับดังขึ้น

เธอเงยหน้ายิ้มหวาน...

“เสียงโคตรเพราะเลย” หน้าตาดีใจเหมือนเจอเพชร

โอกาสสุดท้ายและเป็นโอกาสเดียว ถ้านาตาลีทำพลาดอีกก็ไปเจอกันบนสวรรค์เลยละกัน

“วี๊ด!...”

เสียงที่ปลดความอึดอัดใจเหมือนสายลมพัดฝุ่นบังตาออกไป

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!”

ฉันคว้าลำโพงขว้างออกหน้าต่าง กลุ่มตำรวจวิ่งออกไป

“นาตาลีสั่งเลย”

ยายดอกเตอร์ลนลานจิ้มเสียงจูยอนร้องสั่ง...

“วิ่ง!”

“คลึกคลัก!คลึกคลัก!คลึกคลัก!” กลุ่มตำรวจตั้งแถววิ่ง

“จะให้มันวิ่งไปไหน?” ฉันปล่อยไปไม่ได้เดี๋ยวสัญญาณขาด....

“ดอกเตอร์สั่งให้มันกลับมา”

“กลับมา!กลับมา!กลับมา!” เธอลนลานลากนิ้วหาไม่ได้ดังใจ โอย!...จะทันมั้ยเกร็งลุ้นตูดเมื่อยแล้วนะ

“พิมพ์เอาสิ!”

“ให้พวกมันกลับมาที่ไหนล่ะ ลำโพงอยู่กับมัน ต้องสั่งว่ายังไง?”

เออว่ะ! ต้องสั่งว่าไงล่ะทีนี้ ในยามขับขันสมองตื้อไปหมด

“ลองพิมพ์คำนี้ซิ! กลับมาที่คลังยาหลวงเดี๋ยวนี้”

นาตาลีก้มหน้าก้มตาพิมพ์ตามสั่งแล้วกด Enter

“โอ้โห!...” ฉันตลึงตาค้าง

ภาพของจูยอนสลับหน้าพูดต่อกันทีละคำเนียนกริบ

“โคตรเทพอ่ะ!”

ฉันบอกแผนต่อไป...

“ดอกเตอร์เดี๋ยวเตรียมเปลี่ยนเสื้อผ้า เราจะออกไปจากที่นี่”

“เอาเสื้อจากไหน?”

“ตำรวจหญิง!”

“ฮ้า!”

“พรุ่งนี้เราจะเป็นตำรวจ”

“เฮ้ย!”

“เดี๋ยวสั่งให้ไอ้ผู้พันรายงานกรมว่าจับตัวเราได้แล้วกำลังกลับ แล้วให้เขาเรียกเฮลิคอปเตอร์ลงมาฉันจะใช้”

“เย่!” นาตาลีกระดี๊กระด๊าตั้งหน้าตั้งตาพิมพ์

ถ้าสถานที่แคบอึดอัดหายใจไม่ออกก็ติดปีกโบยบินไปหาอากาศบริสุทธ์ก่อน คืนนี้ถอยออกไปตั้งหลักชานเมืองแล้วค่อยว่ากันใหม่

....................................................................