The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 6

เทียนอันเหมิน  ปักกิ่ง

มุมมองสายตา จางแอนนา

09.00 น. (3 ชั่วโมงก่อนสิ้นโลก)

กลิ่นอายของอารยธรรมลอยฟุ้ง ประกายสายตาแห่งความปีติและลมหายใจความหวังของชาวบ้านอบอวล เวทีปราศรัยตั้งตระหง่านอยู่หน้ามหาศาลาประชาชนทางทิศตะวันตกของลาน จอภาพขนาดใหญ่ตั้งล้อมรอบลานจัตุรัสเทียนอันเหมินอันกว้างใหญ่

 “ออด! ออด! หลบด้วย! หลบด้วยค่ะ! ขอความร่วมมือด้วย” นาตาลีประกาศผ่านวิทยุในรถตำรวจ

ฉันส่ายหัวขัดใจมากโวยใส่ซะเลย...

“ฉันบอกแล้วว่าอย่านอน เป็นไงล่ะตื่นซะสายโด่งเลย”

“ทั้งเหนื่อยทั้งง่วงก็หลับน่ะสิ!”

“ไม่เคยผิดเลยเนอะ?”

“เก่งมาก! คุณฉลาดขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย” เธอยืดอกอมยิ้มหันมามองค้อน/ตบกะโหลกซะดีมั้ยเนี่ย?/

ฉันสาวพวงมาลัยเคลื่อนตัวจากหน้าประตูพระราชวังเปิดไซเรนวับวาบค่อย ๆ ฝ่าฝูงมหาชน สังเกตสีหน้าท่าทางผู้คนมีความสุขสมหวังหัวร่อต่อกระซิกบรรยากาศเต็มไปด้วยรอยยิ้ม แม้แต่ท้องฟ้าวันนี้ก็สวยสดใสไร้เมฆาเป็นสีฟ้าสะอาดลึกล้ำ

“ออด! ออด! หลบด้วยค่ะ! หลบด้วยค่ะ! ขอความร่วมมือด้วย” นาตาลีทำหน้าที่ประกาศเตือน

บนจอภาพมีการเคลื่อนไหว โฆษกรัฐบาลกำลังแถลงข่าว...

“เรียนพี่น้องประชาชนที่รักทุกท่าน เนื่องด้วยท่านประธานาธิบดีติดเชื้อโควิด ท่านเป็นห่วงสุขภาพของประชาชนจึงมีความจำเป็นต้องงดการปราศรัยที่มหาศาลาประชาชน แต่จะเปลี่ยนเป็นการถ่ายสดการปราศรัยจากที่กักตัว เรียนเชิญพี่น้องไปจับจองชมผ่านจอภาพใกล้ตัวนะครับ” เสียงเจ้าหน้าที่ประกาศผ่านจอภาพ

“โธ่เอ้ย! ผิดหวังอย่างแรง ไม่ใจเลยวะ!” ชาวบ้านบนลานฮือฮา

“น่าเสียดายเนอะ! อยากเห็นตั่วเฮียตัวเป็น ๆ สักหน่อย แต่ไม่เป็นไรหรอก ฉันเข้าใจได้” FC ของประธานาธิบดีให้อภัย

“ไม่เป็นไรหรอกดูจอเอาก็ได้ คนเก่งดูตรงไหนก็หล่อ ฉันรับได้”เพื่อนสาวฉุดมือแหวกผู้คน

เหตุการณ์เปลี่ยนแผนต้องเปลี่ยน...

“เราต้องเปลี่ยนแผนไปตามสถานการณ์ หวังฉวนยกเลิกการพูดต่อหน้าสาธารณะ เราต้องไปหาที่กักตัวของมันให้เจอ”

“โห..วัยรุ่นเซ็ง!” นาตาลีจิ๊จ๊ะไปด้วย

“เซ็งอะไรเหรอวัยรุ่น?”

“ไม่ได้เป่านกหวีดน่ะจิ” เธอลูบนกหวีดที่หน้าอก

“เออน่า!เดี๋ยวก็ได้ เชื่อฉันผ่านตลอด” ฉันเอื้อมมือไปยีหัวยายตัวแสบ

“จะเอาไงต่อ?” นาตาลีหันมองฝูงคนที่กำลังเคลื่อนย้าย

“วางแผนกันใหม่ มันเปลี่ยนแผนเราก็เปลี่ยนแผน เราต้องไปที่ห้องปฏิบัติการของหวังฉวน อยู่ข้างหลังอาคารศาลาประชาชนนี่แหละ มันต้องถ่ายทอดสดจากในนั้นแน่ ๆ”

“โธ่! ฉันอุตส่าห์คิดท่าสวย ๆ เดินขึ้นเวทีไปเป่าใส่หน้าให้เห็นกันทั่วประเทศ เสือกเปลี่ยนแผนซะงั้น!” นาตาลีบ่นอุบ

เสียงภายนอกรถยนต์ก็บ่นในทำนองเดียวกัน...

“เข้าไปคอยในร้านกาแฟดีกว่าจะได้ไม่ร้อนแดด” ไม่มีใครถอยกลับ ทุกคนยังรอคอยอย่างใจจดจ่อ

“บรื้น...นน!” ฉันออกจากลานเทียนอันเหมินผ่านอนุสาวรีย์วีรชน หันไปมองอาคารมหาศาลาประชาคมอย่างเสียดายโอกาส

“หวังฉวนก็กลัวเราเหมือนพวกเรากลัวมันนะแหละ ไม่งั้นมันคงไม่ประกาศเปลี่ยนแผนก่อนเริ่มงานหรอก คิดเหมือนกันไหมคะ?”

นาตาลีหันไปมอง...

“คิดว่าใช่!... ออด! ออด! อย่าลงมาเดินบนถนนค่ะ” เธอเมามันกับไมโครโฟนยังเด็กอยู่เลย ฉันบีบแตรไล่คนล้นถนนลงมาเต็มหน้ารถยนต์เคลื่อนที่ลำบาก

“มันคงกลัวที่โล่ง เชื่อฉันเถอะ! หวังฉวนสั่งคนตามล่าเราสองคนแน่ มันกลัวเรามากกว่ากองทัพเกาหลีเหนืออีก”

“แหงล่ะ!...”นาตาลีคว้าไมค์พูด...“ออด!ออด! หลีกทางด้วยค่ะ ขอความร่วมมือด้วยค่ะ”

ฉันหักพวงมาลัยเข้าสวนสาธารณะแล้วก็ต้องชะงัก ตำรวจรวมมารวมกลุ่มกันในนี้มากมาย ข้อสันนิฐานของฉันใกล้เคียงความจริง

นาตาลีขยับท่าทางนั่งตัวตรง...

“เข้ามาก็เจอเลยนะ”

“หวังฉวนอยู่ที่นี่จริง ๆด้วย คุณดูโน่น!..ที่ใต้ต้นไม้นั่นเป็นร้อยคนเลยมั้ง ในอาคารสำนักงานนั่นก็เพียบเลย” ฉันชี้ไปที่กลุ่มตำรวจกระจายกำลังในสวนสาธารณะ               

ฉันใจดีสู้เสือขับรถยนต์แล่นเลาะมาจนถึงหน้าประตูทางเข้าด้านหลังมหาศาลาประชาชน ภายในป้อมมีตำรวจรักษาการณ์อีกนับ 10 นาย ด้านหน้าอาคารภายในหน่วยรักษาความปลอดภัยในชายในสูทดำยืนเกลื่อนสวน

“คุณจะเข้าไปในนั้นเหรอ?” นาตาลีหันมาถาม

“กลัวมั้ย?”

“ตอนนี้เฉย ๆ แต่ใจเต้นแรงมาก”

“อีกเดี๋ยวหน้าอกจะเบิดแน่” ฉันหันไปแหย่

นายตำรวจ 4 นายเดินจากป้อมเข้ามาขวางหน้า ฉันรีบสวมหมวกก่อนลดกระจกลงแล้วส่งยิ้มไปให้...

“ข้างนอกคนแน่นมากเลยค่ะ ที่นี่มีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ?”

นายตำรวจยื่นหน้ามามอง...

“ขอบคุณมาก พวกคุณอยู่ด้านนอกก็แล้วกัน ข้างในพวกผมจัดการได้” เขากล่าวอย่างสุภาพ

“ท่านฯ มาถึงหรือยังคะ?”

“ยังครับ”เขาแหงนมองท้องฟ้าแล้วชี้ขึ้นไป...

“มาโน่นแล้ว”

“ถ้ามีอะไรเรียกใช้ได้เลยนะคะ” ฉันส่งยิ้มหวานให้แล้วขับถอยหลังยาวออกมาเสียบหัวรถยนต์ไปริมสระบัว

ชาวบ้านโดนกันออกไปจากสวนสาธารณะมีเพียงกลุ่มตำรวจยืนตากแดดเตรียมพร้อมรับสถานการณ์

ยิ่งใกล้เวลาภายในอกก็รุ่มร้อน หันมองหน้านาตาลีแล้วใจหายรู้สึกเป็นห่วง ภาวนาในใจขอให้ปลอดภัยเถอะ...

“ดอกเตอร์ขอกอดอีกทีสิ” ฉันอ้าแขนรอ

นาตาลีขมวดคิ้วขยับเข้ามาสวมกอด

ฉันลูบหัวของเธอเบา ๆ...

“ดอกเตอร์...ฉันรักคุณมากนะ สิ่งที่เราจะทำจากนี้จะเป็นการยุติทุกปัญหา คุณต้องระวังตัวและห้ามทำอะไรนอกเหนือคำสั่งของฉันนะคะ” ฉันกลัวการสูญเสียและยอมรับไม่ได้

เธอจับใบหน้าของฉันแล้วจ้องตา...

“เจี่ยเจี้ย! ฉันอายุ 30แล้วนะ” เธอยิ้มล้อเอาจมูกมาชนกัน

“แต่ฉันก็ยังมองเธอเป็นเด็ก ฉันรักคุณเหมือนน้องสาวแท้ ๆ ดีใจมากที่ได้ใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน นอนบ้านเดียวกันตั้งหลายปีและคุณก็ให้ในสิ่งที่ฉันต้องการทุกอย่าง” ฉันจะไม่ยอมเสียผู้หญิงคนนี้

“ฉันรู้และรับรู้มาตลอด คุณเป็นทั้งเพื่อนและพี่สาวที่ดีมาก ฉันก็รักคุณนะคะแอนนา”

เราสวมกอดกันนิ่งเนิ่นนาน ถึงแม้ฉันจะยังมองไม่เห็นหนทางข้างหน้ามองหาโอกาสยังไม่เจอ แต่ฉันยังเชื่อใจตัวเองว่าจะอารักขาเธอให้ปลอดภัยได้

นาตาลีย่นจมูกบ่นไม่สบอารมณ์...

“ฉันยังคิดแผนไม่ออกเลย ฉันคิดมาอย่างเดียวแค่ทำท่าสวย ๆ ตอนเป่าใส่หน้ามันบนเวที ต่อไปนี้คุณคิดก็ละกันนะ”

เฮลิคอปเตอร์กำลังลงจอดชี้ให้นาตาลีดู...             

“หวังฉวนมาถึงแล้ว”

“แล้วเราจะผ่านประตูเข้าไปได้ยังไง?” นาตาลีถามแล้วหันมองไปรอบ ๆ

“ฉันมีแผนแล้ว รอแค่คุณพร้อมก็เริ่มได้เลย” ฉันประกอบโดรนกับลำโพงเข้ากัน

นาตาลีหันมาปากจู๋ตาเขียวใส่...

“คิดอะไรไม่บอกกันอีกแล้วนะ เดี๋ยวฉันผิดคิวก็เยี่ยวแตกหรอก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันเป็นคนที่ใช้นกหวีดนี้เก่งที่สุดนะ ลูกน้องของฉันเต็มสวนสาธารณะเลย คุณไม่เห็นกันรึไง?” ฉันหมายตากลุ่มตำรวจไว้แล้ว

“ต้องฆ่าคนอีกแล้วเหรอ? ไม่ชินสักที” นาตาลีเสียงอ่อยแล้ว  

“อย่าคิดอย่างนั้นสิ ถ้าเราชนะพวกเขาก็ปลอดภัย” ฉันยกนาฬิกาขึ้นมาดู…

“ยังมีเวลา ฝึกมือเตรียมพร้อมไว้นะ”

“สัญญาก่อนนะ คุณต้องให้ฉันเป็นคนเป่านกหวีดใส่หวังฉวน”

“ได้สิ! ฉันจะจับให้มันนั่งคุกเข้าต่อหน้าคุณ”

“ฉันมีเรื่องที่ต้องให้เขาต้องรับผิดชอบ ถ้าไม่ได้ทำเองมันไม่สาแก่ใจ” ยายนี่ปากกับใจไม่เคยตรงกันเลย

“เธอเป็นใครเนี่ย! ใช่ดอกเตอร์นาตาลีตัวจริงหรือเปล่า?” ฉันหันไปจ้องตา

“อย่าทะลึ่ง!”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ฉันเชยคางของเธอแล้วบีบจนปากจู๋

อีกไม่กี่ก้าวก็จะถึงเวลาสิ้นโลก มีเหตุผลมากมายที่จะต่อรองเพื่อตนเองกับหวังฉวนและเชื่อโดยไม่สงสัยเลยว่าทุกข้อเสนอของฉัน แค่แลกความมั่นคงของครอบครัวกับชีวิตของคนอื่นไม่ยากเลยถ้าคิดจะทำ