The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 11 ตอนที่ 14

ถังซาน จีน

มุมมองสายตาแทน

ถังซานเพิ่งจะฟื้นจากแผ่นดินไหวครั้งใหญ่เมื่อปี 2019ได้ไม่นาน ต้องกลายเป็นสมรภูมิอีกครั้ง เมืองสมัยใหม่เต็มไปด้วยอาคารกระจกสูงเสียดฟ้าแออัดหนาแน่นเป็นเขตเศรษฐกิจที่สำคัญใกล้กรุงปักกิ่ง

เป้าหมายอยู่ในอาคารซินหัวที่สูง 50 ชั้นตั้งตระหง่านห่างไปราว 3 กิโลเมตร ทหารจีนยังทำหน้าที่ป้องกันอย่างเข้มแข็ง

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!”             

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!” เสียงปืนยิงตอบโต้กันตลอดเวลา

ผมยืนมองที่มั่นสุดท้ายของศัตรูด้วยความสงสาร พวกเขาคงไม่รู้ว่าสงครามกำลังจะสิ้นสุดแล้วและพวกเขาจะไม่มีคนคอยอีกแล้ว ผมไม่เคยชอบสงครามไม่เคยชอบการฆ่าคน ถ้าทำได้...ผมอยากจะเดินไปบอกพวกเขาให้วางอาวุธแล้วกลับบ้าน ผมจะไว้ชีวิตทุกคน แต่ผมไม่สามารถทำเช่นนั้นได้เพราะเดิมพันของพวกเขาคือ ชีวิตของผม

“นินจาเซมเรียกชาโฮจิน!”

“เย่! ชา! โฮ! จิน!”

“สั่งทหารตั้งปืนให้ทหารจีนเห็นว่าเราซุ่มอยู่แล้วถอยออกจากที่มั่น โยนระเบิดควันพรางตาไว้”

“เย่!”

ผมขึ้นรถยนต์แหงนมองหาฝูงบินเกาหลียังมาไม่ถึง ท้องฟ้าหลังสงครามมีแต่ความหมองเศร้า ควันระเบิดลอยขึ้นไปผสมกับควันไฟรวมตัวกับก้อนเมฆจนกลายเป็นสีช้ำเลือดช้ำหนองปั่นป่วนท้องฟ้า

“ซนบ๊กซูเรียกนินจาเซม” เจ้าซนเสียงร้อนรนมาก

“เย่!”

“ช่วยผมด้วยเซมจมน้ำ ฮือฮือ!”

“เฮ้ย!” เหี้ยแล้ว ...

“ผมจะถึงแล้วรออีกนิดนะ!”

“บรื้น!...” ผมกดคันเร่งสุด

รถยนต์ผ่านกองซากปรักหักพังเข้าในลานแสดงรูปปั้น /ใจแว้บไปหาพี่ซอน...เราจะชนะสงครามอยู่แล้วนะ อย่าเป็นอะไรไปนะ ผมจะมองหน้าแอนนากับน้องแทนได้ยังไง?/

“ลีจองซุกส่งทหารไปช่วยซอนเซมด่วน ซนบ๊กซูตกอยู่ในอันตราย”

“ผมอยู่ใกล้แล้วครับแต่ออกจากตึกไม่ได้! เห็นซนบ๊กซูแล้ว”

ผมกวาดตามองเห็นทหารเกาหลีติดอยู่ในอาคาร...

“โอเค! ผมเห็นสหายแล้ว ขว้างระเบิดควันให้ด้วย”

“ฟุ่บ!” คันพวยพุ่งขาวไปทั้งลาน

ผมเลี้ยวรถยนต์หลบรูปปั้นกองม้าศึกไปอาคารที่ทหารเกาหลีซุ่มอยู่

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!”

“ซนบ๊กซูอยู่ที่ไหน?” ผมร้องถามจองซุก

“โน่นครับ!” เขาชี้ไปที่คลองทางขวา

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เครื่องบินจีนไปเข้าใกล้

ซนบ๊กซูแบกปืน FN6 ขึ้นไหล่ร้องไห้จ้า...

“ฮือฮือ! พวกมึงต้องตาย”

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!”

เขาปาดน้ำตามองกล้องเล็ง...

“มึงตาย!...”

ผมมองหนุ่มน้อยเกาหลีเหนือด้วยความศรัทธาความกล้าหาญ แม้เฮลิคอปเตอร์พุ่งเข้าหาแต่เขาไม่ยอมทิ้งเพื่อน ถึงจะร้องไห้สะอึกสะอื้นแต่ก็ยังเล็งปืนสู้

“จองซุกลุย!” ไม่มีเวลากลัวตายแล้ว ผมรีบวิ่งไปหาซนบ๊กซูเมื่อเห็นทหารราบของจีนโผล่จากอาคารข้างสะพานใหญ่

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!”

“โอ๊ย!” เจ้าซนโดนยิงทรุดตัวปืน FN6 กระเด็น

 “เฮ้ย!” ผมสะดุ้งเฮือกอีกครั้ง

เขาล้มลงกุมท้องพยายามตะเกียกตะกายกระเสือกกระสนดันตัวเองเข้าไปหาปืนอย่างยากเย็น กลุ่มทหารจีนกำลังรุกเข้าไปหาเขา

 ผมรอช้าไม่ได้แล้ว ลุกวิ่งฝ่าดงกระสุนผ่านรูปปั้นกองม้าศึกไปแอบข้างซากรถยนต์

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์ลำใหญ่ตั้งลำ ทหารจีนวิ่งรุกคืบเข้าไป

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” ผมยิงสกัดแล้ววิ่งไปที่ชายคลองมองหาพี่ชายไม่เห็นแม้เงา

ซนบ๊กซูกัดฟันคุกเข่ายกกระบอกปืนเล็งไปอีกครั้ง

“ฟึ่บ!” ปืนถีบร่างของเจ้าซนเซล้มลงเลือดพุ่ง สายตาเจ็บปวด มองตามจรวดพุ่งเข้าชนเฮลิคอปเตอร์

“โดนนะ! โดนนะ!” ผมลุ้นตัวโก่ง

“บรึ้ม!!” เจ้าเครื่องบินยักษ์เอียงตกฟากพื้นหักกระจาย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!” ผมสาดกระสุนใส่ทหารจีนที่วิ่งข้ามสะพานตกน้ำ

พวกมันเหลือ 5-6 คนยังเดินรุกไล่เข้าหา ซนบ๊กซูกัดฟันคลานลงมาริมน้ำสองมือสั่นประคองหัวคนขึ้นจากน้ำ

“เซม!”

“...........” ซอนหลับตานิ่ง

“เฮ้ย! พี่ซอน” ผมกระโดดพุ่งหลาวลงน้ำว่ายจ้ำเข้าไปหา

“เซม! เซมได้ยินผมมั้ย?” เขาร้องเรียกสุดแรง             

“เซม! ผมจะพากลับบ้าน เซม!ลืมตาสิ!” เจ้าซนร้องไห้ปานจะขาดใจ

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” ผมลอยคอยกปืนยิงใส่ทหารจีนที่ขยับจะลุกวิ่ง

ซนบ๊กซูร้องไห้จ้าใจยิ่งเสีย...

“ฮือฮือ! ลืมตาสิเซม!” 

“ปัง! ปัง!” กลุ่มทหารจีนยิงใส่

“โอ๊ย!” เจ้าซนหน้าคว่ำลงไป

“เฮ้ย!” ผมสติหลุดยิงปืนใส่ ...“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!”

ซนบ๊กซูยันตัวเองขึ้นนั่งอุ้มหัวซอน...

“เซม! หายใจไว้นะ! แควนจาน่า! แควนจาน่า!” แผลภายนอกไม่สำคัญเท่าแผลในใจ เขายกแขนเสื้อปาดน้ำตา

ผมว่ายเข้ามาถึงมองหน้าพี่ซอนแล้วรับไม่ได้ เขาจะมาจากไปทั้ง ๆ ที่ผมอยู่ข้าง ๆ ไม่ได้

“สหายซน คอยดึงเซมขึ้นนะ ผมจะมุดน้ำ” ผมหันไปบอกเขาก่อนจะดำน้ำมือคลำไปโดนผนังแผ่นเรียบใหญ่ ดำลึกลงไปคลำจนแน่ใจว่าขากางเกงของเขาถูกเหล็กเสียบไว้

“อึบ! อึบ!” ผมเอาหลังดันแผ่นผนังปูนขยับจับขาของซอนดันขึ้นสหายซนช่วยดึงจากด้านบน

“ฮ่า!...” พอหัวของผมพ้นน้ำลืมตาก็ตื่นตะลึงกับสิ่งใหม่...

“แป๊น! แป๊น! แป๊น! แป๊น!...” เสียงครางของเครื่องยนต์พุ่งมาเต็มกำลังแตรรถยนต์ดังสนั่น ก่อนที่รถยนต์ซูเปอร์คาร์ตราม้าสีเหลืองจะเหินบินข้ามสะพานมา

“บรื้น...นน! เอี๊ยด!....” รถยนต์ดริฟต์หมุนวนบนลานสาดกระสุนใส่ทหารจีนแตกกระเจิง

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ลีจองซุกวิ่งข้ามสะพานตามไป

พอประตูรถยนต์ยกปีกก็โล่งอก...

“ซนพันจังนีม! ผมมาแล้ว” คังแทจุนวิ่งนำทหารเข้ามา

“โอ๊ย!”

จู่ ๆ เจ้าซนบ๊กซูก็ล้มลงเลือดทะลักออกจากช่องท้องพื้นน้ำแดงฉาน

“ซนพันจังนีม!...” แทจุนช้อนร่างของซนบ๊กซู

“พันจังอดทนไว้นะ”เขาอุ้มลุกวิ่งกลับขึ้นไปบนลานข้างรถยนต์

ผมช้อนร่างไร้สติของพี่ซอนวิ่งตาม พอผมวางร่างของเขาลงพื้น

คังแทจุนหันมาเห็นถึงกับผวาตาเหลือกเข้ามา...

“ซอนเซมเป็นอะไร? ทำไมซอนเซมต้องนอนด้วย?”

“ฮย็องนีม! ช่วยด้วย” เขาเลิ่กลั่กน้ำตาแตกแหกปากลั่น...

“ฮย็องนีม! ผายปอดให้เซมด้วย ช่วยเซมก่อน! ช่วยเซมก่อน!” เขาวิ่งไปกระชากแขนทหาร

กลุ่มทหารเข้ามาทำ CPR ให้ซอน ผมคุกเข่าลงนั่งข้าง ๆ พูดไม่ออกที่เห็นเขาในสภาพแบบนี้...

“พี่ซอนฟื้นสิ ฟื้นขึ้นมา...” ผมกุมมือของพี่ชายเย็นเฉียบ...

“น้องแทนรออยู่นะพี่ ลืมตาสิ! ลืมตาขึ้นมา!”

ผมสะเทือนใจมากพยายามอดทนไม่ให้น้ำตาไหลออกมา ทำไมต้องเป็นผมมาเห็นแบบนี้ด้วย ปวดใจกับพี่ชายคนโตยังไม่ทันจางหายที่พึ่งคนสุดท้ายมาล้มลงอีก ผมจะปล่อยให้เขาจากไปแบบนี้ไม่ได้

ผมรีบยกวิทยุเรียก...             

“นินจาเซมเรียกฮันยูริม”

“เย่! ฮัน!ยู!ริม!”

“นักบินฮันมารับซอนเซมที่พิพิธภัณฑ์หมู่บ้านดินเผา เดี๋ยวนี้!”

“เย่!”

ผมมองใบหน้าไร้สติของซอนแล้วต้องเบือนหน้าหนี ถึงพี่ชายคนนี้จะชอบแกล้งและกวนตลอดมา แต่ผมไม่เคยเกลียดเขาแม้แต่น้อย เขาเป็นที่พักพิงของทั้งสามสาวในวันที่เลวร้าย เขาเป็นคนที่มีบุญคุณกับพี่น้องทุกคนแต่ไม่เคยทวงบุญคุณใครเลย เขาไม่เคยถามถึงทองคำที่ผมเอามาช่วยเกาหลี เขาไม่เคยอวดตัวว่าเก่งกว่า ถ้าเขาเป็นอะไรไปผมจะมองหน้าแอนนากับน้องแทนได้ยังไง? พวกเราจะอยู่ต่อไปได้ยังไง?

ในวันที่เจ็ทโด้ล้มลงเหมือนโดนกระชากหัวใจ ผมแทบขาดใจและขาดความมั่นใจไม่กล้าทำสงคราม แต่เพราะความศรัทธาลึก ๆ ในใจยังเชื่อว่า ในทุกสถานการณ์เลวร้ายพี่ซอนไม่เคยทำให้พวกเราผิดหวัง เขานำพาทุกคนผ่านความตายได้อย่างปลอดภัยทุกครั้ง

“1-2-3 เซมลืมตา!” ทหารสองนายช่วยกันปั้มหน้าอก

“ฮือฮือ!” คังแทจุนได้แต่บีบนวดแขนขาให้ซอน สายตาเศร้าจ้องมองใบหน้าของซอนอย่างมีความหวังว่า คุณครูของเขาจะลืมตาอีกครั้ง...

“เซม! ผมอยู่นี่แล้ว หงึ!หงึ!”

เด็กชายตัวอ้วนจากครอบครัวยากจนอนาคตมืดมิดในดินแดนสนธยามีความหวังและได้แตะความฝันเพราะได้รับโอกาสจากเขา

“..........” ซอนใบหน้าขาวซีดสั่นไหวไปตามแรงกดของทหาร

“เซม! นั่งรถของผมกลับบ้านนะ เราชนะแล้ว” เจ้าอ้วนก้มหน้าลงพื้นสะอื้นตัวสั่น ผมร้าวระบมในอกแทบจะขาดใจตาม

ทันใดนั้น...

“อ่อก!..” ซอนกระอักน้ำออกมา

“เซม!..” ทหารช้อนร่างให้ลุกอาเจียน

เจ้าอ้วนหันขวับพุ่งเข้าหา...

“เซม! เซมกลับมาแล้ว” เขาทิ้งตัวลงกอด...

“ฮย็องนีม! เซมหายแล้ว”

“อั่ก!...” ซอนสำลักเลือดออกมา

“ย่าห์!” ทหารรีบมาดึงตัวเจ้าอ้วนออกจากอกของซอน...

“แทจุนออกไป! เซมจะตายก็เพราะแกนี่แหละ”

ซอนอมยิ้ม ผมโคตรโล่งใจ...

“ยินดีต้อนรับกลับมานะพี่”

ผมรีบหันหลังเช็ดน้ำตาก่อนที่เขาจะเห็น

“แทจุน!” เขาเปล่งเสียงแรก

“เย่เซม” คังแทจุนก้มลงไปแนบใบหน้ากับอก น้ำตาเด็กหนุ่มไหลเป็นทางยิ้มอย่างสุขใจ

“เก่งมาก”

“เซมกลับบ้านด้วยกันนะ เจ็บหนักแบบนี้ผมจะต้มซุปแข้งวัวให้กิน” แทจุนใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเลอะไปด้วยเลือดแดง มือทั้งสองข้างคอยบีบนวดให้คุณครูอย่างอิ่มใจ

ผมจุกใจกับทุกการแสดงออกของคังแทจุน ทุกอย่างคือความรัก ความศรัทธาและหวงแหน

“ขอบคุณนะพี่ ขอบคุณที่กลับมา” ผมโล่งใจเหมือนได้ผลักหินก้อนใหญ่ออกจากอก

เขาพยักหน้ารับ...

“กูไม่เป็นไรหรอก ถ้ากูตายก็จะได้ติดตามพี่ชายต่อไปโดยไม่มีมึง” ฟื้นมาก็กวนตีนเหมือนเดิม /กูเสียใจฟรีทุกที/

“พี่ไปแช่งพี่ตุ๋ยทำไม เขายังไม่ตายสักหน่อย”

“ก็ใช่ไง กูถึงกลับมา” /กวนตีนจนหยดสุดท้ายจริง ๆ/

เขานอนหงายราบกับพื้นหันมองสหายซนนอนไร้ความรู้สึกใบหน้าขาวซีดเลือดท่วมตัว ทหารกำลังช่วยกันพันแผล

“อย่าให้เด็กคนนี้ตายนะ” เขามองเจ้าซนแล้วหันมามองหน้า เหมือนมีความในใจ...               

“สองคนนั่นเป็นยังไงก็ไม่รู้ ไปตามหาเร็ว” หัวใจของเขาบินไปหาแอนนาแล้ว

“แล้วพี่ล่ะ?”

“เดี๋ยวเครื่องบินรบมากูก็ได้กลับแล้ว นั่นไง! มาแล้ว” เขาจู๋ปากขึ้นฟ้า

“หึ่ม!หึ่ม!หึ่ม!” เสียงเครื่องยนต์คำรามก้องฟ้าฝูงบินรบของเกาหลีเหนือบินปิดท้องฟ้ามามืดมัว

“ฟ้าว!!.....บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!! ” ฝูงบิน F-35 raptor ทิ้งตัวปักหัวลงพื้นยิงจรวดเข้าโจมตีอาคารกลางเมือง

“งั้นผมไปก่อนนะ!!”

เรื่องกังวลใจเหมือนอุจาระที่ถ่ายยังไงก็ไม่มีวันหมด เปลี่ยนเรื่องเข้ามาหลากหลายเหมือนปัดดูTik tok ถ้ายังมีลมหายใจก็คงหนีไม่พ้น