The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 1 ตอนที่ 6

อู่ฮั่น  มณฑลหูเป่ย  ประเทศจีน

กันยายน ค.ศ.2022

 ชานเมืองอู่ฮั่นทางทิศตะวันตก ดวงอาทิตย์ยังส่องแสงกล้าถึงแม้จะคล้อยลงมาต่ำใกล้แตะยอดเขาที่เต็มที ท้องฟ้าโปร่งใสเป็นที่อาศัยของหมู่ก้อนเมฆอ้วนสีขาวปุกปุยที่ลอยเอื่อย ๆ กระจัดกระจายตัดกับสีเขียวครึ้มของทิวเขาสลับซับซ้อนสุดสายตา คลื่นสายน้ำฮั่นเจียงเต้นระบำระยิบระยับ ขอบคุณแสงแดดเป็นครั้งสุดท้ายเพื่อเป็นสัญญาพบกันใหม่ยามอรุณรุ่งพรุ่งนี้ แล้วพากันไหลเลื้อยลัดเลาะตามเหลี่ยมเขาคล้ายลำตัวงูขนาดใหญ่กำลังเลื้อยเข้าไปในป่าลึก ช่างเป็นภาพความงามของธรรมชาติที่ยิ่งใหญ่ น่าค้นหาและท้าทาย                        
            จากสี่แยกไฟแดงจินหลงมุมอาคารด้านทิศเหนือตรงมาทางทิศใต้ตามถนนซิยี่...เด็กสาวตัวเล็กลูกหลานชาวอู่ฮั่นในชุดกี่เผ้าสีแดง ในมือถือกังหันลมเล็ก ๆ ที่กำลังหมุนติ้ว วิ่งนำหน้าอาไว่โผผมหงอกขาวที่กำลังเข็นรถเข็นคู่ใจ  ป้ายกระดาษภาษาจีนเล็กๆ เล่อกันเหมี่ยน ข้างรถหลุดล่องแล่งห้อยต่องแต่งแกว่งไปตามจังหวะ สองยายหลานจะเข้าประจำที่ข้างซ้ายประตูรั้วทางเข้าอาคาร The3 Temple ฝั่งตะวันตก  ถนนเข้าอาคารผ่านสวนหย่อม ขนาบด้วยเนินลูกเล็ก ๆ คลุมด้วยหญ้าแพรกเขียวสบายตา เพิ่มสีสันด้วยพรรณไม้ดอกเล็กคละสีกระจายเต็มพื้นที่ ต้นหางนกยูงใหญ่โดนลมกระโชกจนใบล่วงกราวลง
            “จิ๊บจ้าบ จิ๊บจ้าบ” แต่ยังคงไม่ทิ้งหน้าที่ แผ่กิ่งก้านให้ร่มเงาแก่ผู้มาเยือน ตะแบกใหญ่ไม่น้อยหน้าส่งดอกสีม่วงขาวเข้าประชันสีสันเหลืองส้มของหางนกยูงใหญ่ ทั้งยังเป็นที่อาศัยของบรรดาเหล่าสารพัดนกที่ส่งเสียงเจื้อยแจ้วกันทั้งวัน      
             ม้านั่งพักผ่อนภายในสวนวางสลับกับกระถางไม้ดอกสีแดง เหลือง ขนาดใหญ่ เป็นระเบียบตามแนวถนนภายในสวนหย่อมหน้าอาคาร  พื้นที่ภายในมีร่มไม้เขียวครึ้มล้อมรั้วรอบกว้างประมาณ 30ไร่ทิศเหนือติดถนนหวังเซินทิศตะวันตกติดถนนซิยี่ อาคารสี่เหลี่ยมสูง 15 ชั้นตั้งโดดเดี่ยวสูงตระหง่านในพื้นที่ ด้านข้างอาคารทั้งสี่ทิศกว้างประมาณ 500 เมตร  The 3 Temple อาคารกระจกกลม พันรอบด้วยงูยักษ์เลวีอาซานเขี้ยวโง้ง งูในตำนานสีสดสวยตัดกับกระจกของตัวอาคารสะท้อนท้องฟ้าใส ขนาดลำตัวเลวีอาซานกว้างราว 2 เมตรเกร็ดพราวทั้งตัว ส่วนหางพันจากชั้นบนสุดเกี่ยวกวัดรัดรอบเลื้อยพันอาคารเป็นวงกลมลงมาเรื่อยจนถึงชั้นล่าง ก่อนที่ส่วนหัวเลวีอาซานจะเลื้อยลงไปอ้าปากกว้างโชว์เขี้ยวคมในสระน้ำขนาดใหญ่ ด้านซ้ายของอาคารทางทิศเหนือริมถนนหวังเซิน ที่นี่เป็น...สำนักงานและโรงงงานของ Isaiah Biotech company. (อิสยาฮ์ ไบโอเทค คัมพานี) ผู้คิดค้นวัคซีน Tame 26
             ดวงอาทิตย์ลับเหลี่ยมเขาไปแล้ว แสงสีทองยังฉาบทาตีนฟ้า ส่องสว่างจากหลังเขา สะท้อนกระจกของตัวอาคารสูง อู่ฮั่นเป็นเมืองในหุบเขา อากาศอบอ้าวในช่วงฤดูใบไม้ร่วง อาคารใหญ่ที่ปราศจากผู้คนมาทำงาน ดูเศร้าขาดชีวิตชีวา ...     
              “แช่ป! แช่ป! แช่ป!...ตูม!..ซ่า!..” เสียงวัตถุแฉลบ น้ำในสระแตกกระจายเพราะมีของหนักตกลงมา คลื่นน้ำขยับไล่ซ้อนกระพือกระเพื่อมต่อเนื่องจากริมสระไปสิ้นสุดกลางสระ
            หญิงสาวผมยาว ก้าวขึ้นจากสระน้ำวิ่งอ้าวผ่านข้างอาคารด้วยความรวดเร็ว ร่างเพรียวสูง ทะมัดทะแมง ส่งขายาว ๆ สองข้างก้าวทะยานไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว
              “ปั้บ! ปั้บ! ปั้บ!” เสียงรองเท้าเปียกน้ำดังกว่าเสียงปรกติ ใบหน้าที่ตื่นตระหนกนั้น บ่งบอกว่า กำลังหนีอะไรบางอย่างที่ตามหลังมา
             รอยน้ำหยดลงพื้นเป็นทางยาว ทำให้เห็นระยะทางที่วิ่งมา แขนสองข้างสลับกันสับขึ้นลงตามจังหวะของขาที่สลับกันนำหน้า ชายเสื้อคลุมปลิวตามแรงลมสะบัดน้ำกระจาย เปียกแฉะไปทั้งตัว เส้นผมยาวเปียกโชกไปด้วยน้ำทำให้ดูเหมือนมอมแมม ใบหน้าสีขาวซีดรูปไข่ คิ้วสีอ่อนรับกับจมูกเชิดรั้นและปากบางที่สมส่วนพอดี ความกลัวที่แสดงออกจากดวงตากลมโต ไม่สามารถบดบังความสวยของเธอได้เลย เธอวิ่งลงมาตามทางลาดเอียง เป้สีดำที่สะพายหลังสะบัดตามแรง...               
              “โอ๊ย!” เธอสะดุดขาตัวเองล้มกลิ้งไปกับพื้น แววตาตระหนกหันมองย้อนหลัง รอยรองเท้าเปียกน้ำไกลออกจากอาคารมาได้กว่าครึ่งทาง ห่างจากร้านเล่อกันเหมี่ยนอีกไม่กี่ก้าว
              “แช่ป! แช่ป! แช่ป!...ซ่า!..” เสียงน้ำจากสระดังต่อเนื่องกันหลายครั้ง
              "หือ!” หญิงสาวสะดุ้งดวงตาโตและเหมือนรู้ได้ในทันทีหลังสิ้นเสียงน้ำ
              “ฮึบ!” เธอเด้งขึ้นจากท่านอนคว่ำ เอามือดันพื้นมาเป็นนั่งยองกับพื้น หันซ้ายหันขวาพร้อมกับถอดเสื้อผ้าชุดคลุมสีขาวที่เลอะเทอะและขาดทิ้งไป เหลือแต่เสื้อยืดคอกลมรัดรูปจนเห็นสรีระที่สวยงามสมส่วนเต็มตา สีดำของเสื้อยืดขับให้ผิวผ่องของเธอดูขาวกระจ่างขึ้นไปอีก       
              “ตับ!ตับ!” เธอตบไปที่เป้สะพายหลังแล้วสูดลมหายใจลึก เอามือเสยผมหันมองกลับไปที่ตัวอาคารด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความกลัว  เธอเงอะงะก่อนตั้งสติอีกครั้งในเสี้ยววินาที ลุกขึ้นวิ่งผ่านรถเข็นเล่อกันเหมี่ยนทางซ้ายมือ  ตรงออกไปยืนข้างถนนซิยี่หันซ้าย-ขวาเหมือนกำลังตัดสินใจ
ในขณะที่เธอกำลังตัดสินใจอยู่นั้น ที่ด้านหลังของเธอประตูอัตโนมัติในอาคารใหญ่เปิดออก ชาย 3 คนวิ่งลงทางลาดมารวมกับพวกอีก 2 คนที่วิ่งจากสระน้ำทางขวามาถึงพอดี
             พวกนั้นเห็นเธอแล้ว...หนึ่งในนั้นยกปืนพกสั้น เล็งมาที่เธอ     
              “ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนทำให้ฝูงนกตกใจ แตกฮือกระเจิงไปคนละทาง
              “ปั้บ! ปั้บ! ปั้บ!” หญิงสาวตัดสินใจวิ่งออกถนนใหญ่ไปทางสี่แยกไฟแดงจินหลงทางขวา
             “มันอยู่โน่น!” คนกลุ่มนั้นวิ่งตามมาหยุดตรงที่เธอล้มครั้งแรกและระบายอารมณ์ด้วยการกระทืบไปที่คราบน้ำและเสื้อคลุม พร้อมสบถคำด่าด้วยความโกรธ
              “โบล๊ะ!!” ชายหัวโล้น ดูเหมือนเป็นหัวหน้าหันกลับไปตบหัวของลูกน้องคนที่ยิงปืนจนล้มคว่ำลงกับพื้น                        
              ชายจีน ร่างกายสูงใหญ่วัยกลางคนใส่แว่นพรางตาสีดำ จุดเด่นอยู่ที่หัวล้านสะท้อนแสง สวมสูทลำลองสีดำลายลูกเต๋าทับเสื้อยืดสีขาวด้านในท่าทางจะเป็นหัวหน้า หน้าตาโกรธจัดขบเขี้ยวเคี้ยวฟันจ้องมองไปที่ลูกน้องที่ล้มกองอยู่กับพื้น             
             “ใครสั่งมึงยิงปืน อาหลง” ดวงตาที่โกรธจัดของเขา แทบจะหลุดออกมาจากเบ้า จ้องเขม็งไปที่ลูกน้องที่กุมกกหูอยู่                 
            “ผมสะดุดขาตัวเอง มือ ๆ ลั่น ๆ ครับ..ลูกพี่” อาหลงเงยหน้าตอบติดอ่างเสียงอ่อย ยิ้มแหย ๆ ฟันหน้าหลอทั้งแผง แว่นตาดำตกแตกอยู่ข้างๆ     
            “ไอ้สองคน กระทืบมันทีสิ” เขาหันไปสั่ง         
             "อั่ก!อั่ก!อั่ก!” ลูกน้องสองคนด้านหลังกระโดดมากระทืบอาหลงฟันหลอทันที           
           “อาตือ..เห็นคนอื่นอีกมั้ย? มีผู้หญิงคนเดียวเหรอ?”
           อาตือชายร่างอ้วนกลมพุงห้อยใหญ่หน้าเหมือนหมูขยับเข้ามาหา //เสื้อรัดพุงปลิ้น กระดุมเสื้อร้องขอความช่วยเหลือ//   
          “ผมเห็นคนเดียวครับ ให้วิ่งตามไปมั้ยครับ?” ตือตอบในขณะที่ตัวเองยังหอบจากการวิ่ง เหงื่อเม็ดใหญ่ผุดเต็มใบหน้าเจ้าเนื้อ 
           “มึงไหวเหรอ ไอ้อ้วน?”   เขาส่ายหัวแล้วพูดต่อ       
           “ลูกน้องกูแต่ละคน ไอ้นี่ก็อ้วนซะ หึ๋ยยย...” เขาง้างมือทำท่าจะตบ อาตือทำท่าสะดุ้งยกมือขึ้นปิดพัลวัน                   
           “ไอ้นู่นอีกตัว ฟันก็หลอลัวยังเสือกติดอ่างอีก เจริญล่ะกู”เขาหันหลังกลับไปดูอาหลง ที่นอนตัวงอ เอามือคอยปัดเท้าของเพื่อนที่ยืนกระทืบอยู่     
           “พอได้แล้ว พามันไปทำแผลด้วย” เขาสั่งโดยไม่หันหน้ากลับไปมอง             
           “แล้วไม่ตามไปเหรอครับ” อาตือยืนพุงยุ้ยกุมเป้า
           “มึงวิ่งทันมั้ย? โน่น…มันหายไปไหนแล้ว” เขาชี้นิ้วหน้าตาเหยเก เหงื่อเม็ดเป้งไหลจากกลางหัวลงมาตามขมับ สายตามองตามหญิงสาวนิรนามคนนั้น วิ่งหายไปจากสี่แยกแล้ว                  
            “มึงสองคนวิ่งตามมันไปทีสิ จับตัวมาให้ได้นะ” เขามองตรงไปข้างหน้า เผยให้เห็นดวงตายาวรี ซ่อนเล่ห์ไว้ในตาสีน้ำตาล ชะเง้อมองดูลูกน้องชายตัวผอมสองคนวิ่งไปออกประตู                 
             “ไปเอารถ มึงพยุงมันมาด้วย” เขาขยับตัววิ่งอาตือพยุงอาหลงตามไปอย่างทุลักทุเล หายไปในอาคารสักครู่ใหญ่           
               “บรื้น!” รถสีแดงเพลิงติดสติ๊กเกอร์มังกรเหลืองรอบคันทะยานออกจากตึกด้วยความเร็วสูง         .   
                ”เอี๊ยดดด!..บรื้น!”   

                                  .......................................................................................................................................