The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 2 ตอนที่ 2

สิบสองปันนา มณฑลยูนนาน

มุมมองสายตา ตุ๋ย เจ็ทโด้

กันยายน ค.ศ.2020

หลังจากกินอาหารเช้าง่าย ๆ เสร็จเรียบร้อย พวกเราก็มาตั้งวงคุยกันที่ศาลาปูนใต้ร่มไม้ใหญ่ข้างทาง รถบรรทุกทั้งสองคันจอดคู่กันอย่างสงบริมทางนอกเมืองแถว West gate สิบสองปันนา อีกไม่ไกลก็จะถึงทางแยกเข้าหลวงพระบางและทางแยกเข้าหมู่บ้านมงยังของเจ้าซอน

อากาศเย็นสบายสายลมพัดโชย ก้อนเมฆขาวปุกปุยลอยเอื่อยกระจายเต็มท้องฟ้า ทุ่งนาหญ้าเขียวกว้างใหญ่สบายตา ต้นตาลโตนดยืนเดียวดายกลางแสงแดดอ่อนยามเช้า

“เป็นยังไงบ้าง เดินทางเหนื่อยไหมครับ เมื่อคืนนอนในเปลหลับสบายดีมั้ย?” ซอนยิ้มถามจูยอนอย่างอ่อนโยน น้ำเสียงแสดงความเป็นห่วง มันก็ใจดีอย่างนี้แหละ แต่ถ้ากับคนที่มันรัก มันชอบ มันไม่กล้าคุยด้วย

 “ไม่เหนื่อยเลยค่ะ นอนเปลสบายมากหลับสบายมากไม่ฝันเลย  ขอบคุณนะคะ” ยายเกาหลีเหนือยิ้มยืดอก

เธอนั่งตัวตรงเป๊ะ ยิ้มตาหยีประจันหน้ากับเจ้าซอน ผิวหน้าขาวอมชมพู จมูกโด่งโค้งเข้ารูปพอดีกับปากกระจับ สวยใสไร้เครื่องสำอางช่วยตกแต่ง            

“แล้วคุณไปขนอะไรมาเยอะแยะ? เห็นหิ้วของพะลุงพะลัง” ผมชี้ไปรถของซอน

“เสื้อผ้าชุดกีฬาของสองคนนั้นให้มาค่ะ ขนาดเดียวกันฉันใส่ได้ อีกอย่างฉันก็ไม่มีเงินด้วยค่ะ ของพวกนี้ยังใหม่และมีประโยชน์” เธอตอบเสียงดังฟังชัด นั่งตัวตรงใบหน้าเปื้อนยิ้ม ดูท่าทางเธอเป็นคนจริงจัง

ผมรู้สึกชื่นชมที่เธอปรับตัวได้เร็ว ของเพื่อนที่ใช้แล้วก็ไม่ถือสาเอามาใช้ใหม่ได้อีก รู้จักเอาตัวรอดก็ดี เพราะโลกใบนี้มันโหดร้าย ต้องยอมรับให้ได้ทุกสถานการณ์ เพื่อรอโอกาสที่จะแข็งแรง

“แล้วบนตักนั่นอะไร ทำไมมันเยอะอย่างนั้นล่ะ?” ผมขยับนั่งลงข้างซ้ายของซอนมองไปที่ตักของเธอ ลูอิสนั่งยิ้มอยู่ตรงข้ามกับผม
            “โน้ตบุ๊กและโทรศัพท์เก่าอีกสองเครื่องค่ะ”เธอหันมาตอบแล้วก้มหน้าสนใจเครื่องมือของเธอ

“ไหนบอกว่าไม่มีเงิน?” ผมเหน็บเธอไปหน่อย ความสุขของผมก็ตอนได้แกล้งคนนี่แหละ สะใจดี

“พวกนี้นาตาลีซื้อให้ เสื้อผ้านี่ด้วยค่ะ ให้เงินมาติดตัวอีกหนึ่งหมื่นดอลลาร์” เธอเอามือดึงเสื้อเชิ้ตบางสีเทาแล้วหยิบเงินมาโชว์ด้วยความภูมิใจ

เธอไม่มีความอายที่จะบอกว่า ได้รับของพวกนี้มาจากเพื่อน ไม่มีความรู้สึกว่าด้อยกว่าหรือมีปมด้อย ผมชอบคนที่มีจิตใจแบบนี้ ไม่หยุมหยิม เมื่อยามยากก็ยอมรับมัน แล้วเดินหน้าต่อไป แต่ผมไม่คุยดีด้วยหรอก เดี๋ยวเป็นภาระ...

“ยัยนั่นใจดีขนาดนั้นเชียว ทำไมไม่จ่ายค่าซ่อมรถให้ด้วยวะ? ซวยจริง ๆ เลย” ผมเย้าเล่นคิดเลยไปถึงนาตาลี  ไม่อยากจะเชื่อว่าจะใจดีขนาดนี้ ดูท่าทางหยิ่ง ๆ แต่ก็มีน้ำใจเหมือนกัน

“ฉันโชคดีมากที่ได้เจอนาตาลี เธอบอกว่าปรกติเธอไม่ค่อยใช้เงิน เดี๋ยวฉันได้ทำงานแล้วก็จะคืนให้เธอค่ะ” เธอหันมองมา ในเวลาที่เธอไม่ยิ้ม ดวงตาก็โตเหมือนกัน ผิวหน้าชมพูเนียนตึงเส้นผมยาวปะบ่า สวยเหมือนกันนะนี่

“แล้วไปทำท่าไหน เธอถึงซื้อของให้”

“ดูเหมือนคุณจะไม่ชอบฉันนะคะ” เธอตรงมาก

“ถามไม่ได้เหรอ?”

สีหน้าของเธอชักไม่ดี ถอนหายใจแล้วบอกเบา ๆ

“ฉันแค่ไปยืนดู โน๊ตบุ๊ก มันเป็นรุ่นใหม่ที่ในเกาหลีเหนือไม่มีวันสั่งเข้าประเทศ ฉันอยากได้มันมานานแล้ว ลูบ ๆ คลำมัน และคิดว่า ถ้าวันข้างหน้ามีเงินจะซื้อ เธอคงเห็นว่าฉันอยากได้มั้งคะ ให้ไป่ไป๋มาหิ้วไปจ่ายเงินให้”

“แล้วโทรศัพท์ล่ะ ไปลูบคลำมันเหมือนกันเหรอ?”

“คุณเป็นอะไรมากรึเปล่า? เหมือนจะจับผิดฉันนะคะ” ตาเริ่มขวาง

“ใช้อะไรตั้งเยอะแยะ จะโทรไปดาวอังคารเร้อ?”ผมเห็นแล้วเกะกะลูกตา เหมือนพวกไอ้เบ๋อไอ้เบ้าเข้าเมือง หอบของอย่างกับจะย้ายบ้าน 

“มันเป็นของมือสอง ฉันใช้ได้ก็แล้วกันล่ะ คุณไม่ต้องยุ่ง” เธอเริ่มเสียงแข็งจากการกวนโมโหของผม

“หนีอย่างเดียวก็ลำบากแย่แล้ว ยังหอบภาระมาอีก เดี๋ยวก็หนีไม่ทัน สุดท้ายก็ต้องโยนทิ้ง” ผมยังหาเรื่องกวนใจไปเรื่อย

“เฮ้อ!” เธอถอนหายใจยาวแล้วมองนิ่งมาที่ผม สายตาไม่พอใจอย่างชัดเจน ผมอมยิ้มแกล้งหันไปมองที่อื่น เพื่อหลบสายตาของเธอ

เจ้าซอนแทรกมา...                  

“พี่ตุ๋ย! แรงไปแล้ว พอได้แล้ว”           

“ทำไม? กูล้อเล่นไม่ได้รึไง?” ผมหันไปดุเจ้าซอน

จูยอนเงยหน้าคุยกับมัน...

“ฉันยังติดต่อทั้งสองคนไม่ได้เลยค่ะ” เธอเปลี่ยนเรื่องหันไปพูดกับซอน

ลูอิสนั่งหน้าเครียดกำลังเลื่อนโทรศัพท์ดู ผมคิดในใจ…ถ้ามึงมีธุระเยอะ ก็ไม่น่าจะมาติดรถบรรทุก ไอ้นี่ก็มาแปลก เหมารถไปก็สิ้นเรื่อง พาคนหนีทั้งทีไม่ลงทุนเลย ไอ้ฝรั่งขี้นกเอ้ย

เจ้าซอนเงยหน้าทำท่าครุ่นคิดก่อนจะตอบจูยอน

“นั่งรถไฟฟ้ามาก็น่าจะถึงก่อนตั้งนานแล้ว ทำไมติดต่อกันไม่ได้ แปลกจัง?” มันตอบแล้วชะเง้อคอมองไปที่ถนน ผมก็รู้สึกแปลก ๆเหมือนกัน พวกเรามาถึงตั้งแต่ตีหนึ่งเมื่อคืน

“ไป่ไป๋ก็ปิดโทรศัพท์เหรอ?” ซอนถามไปที่จูยอน เธอพยักหน้าตอบ

ทันใดนั้นเจ้าลูอิสก็ลุกยืนพรวด...

“เฮ้!...ดูนี่สิ!..โอ้มายก็อด ขับรถสุดยอดเลยว่ะ!” ลูอิสส่งโทรศัพท์มาให้ผมดู

“ถ่ายหนังเรื่องอะไรวะ? โอ้โห!BMW สีฟ้าซะด้วย เละเลยมึง! หลุดทั้งคันเลย ฮ่าฮ่าฮ่า!” ผมต้องยอมรับว่า มันขับรถได้เก่งมาก

จูยอนที่นั่งข้าง ๆ ร้องเสียงหลง...

“ไป่ไป๋กับนาตาลีนี่นา ใช่มั้ยคะ? นี่ไง ไป่ไป๋ใส่กางเกงขาสั้น รองเท้าหุ้มข้อ ชุดนี้ซื้อที่ห้างฯ ฉันจำได้” จูยอนส่งเสียงดีใจขยับเข้ามาใกล้ ยื่นโทรศัพท์ของเธอมาให้ซอนดูหัวชนกัน

ผมเลื่อนดูคลิปในโทรศัพท์ของตัวเอง...

“เจ็ทโด้!คลิปเพียบเลย นาตาลีจริง ๆ น่ะแหละ ไอ้แทนของกูหายไปไหนวะ?” ผมเริ่มกังวลใจ

สองสาววิ่งหน้าตั้งจ้ำอ้าวกำลังข้ามถนนไปอีกฝั่งของวงเวียนน้ำพุกลางเมือง นาตาลีสวมกางเกงขายาววิ่งตามไป่ไป๋ไปติด ๆ

ในแต่ละคลิปที่ดู ไม่มีเจ้าแทนของผมอยู่ด้วย รถยนต์สีฟ้านั่นเกี่ยวกับแทนหรือเปล่า? ทุกคนเลื่อนดูคลิปกันอย่างจดจ่อ สรุปว่าตอนนี้สองสาว ไม่ได้เดินทางออกนอกประเทศ แต่กำลังหนีอยู่ เป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้? รู้สึกเป็นห่วงเจ้าแทนขึ้นมาตงิด ๆ ถ้ามันเป็นอะไรไป ผมต้องมีปัญหากับเอื้องแน่ ๆ หลานชายสุดที่รักของเธอเจ็บตัว อาจทำให้ผมเสียใจ

“เอายังไงต่อดี?” ซอนหันมาถาม

“เฮ่อ!” ผมเริ่มร้อนใจอยากกลับไปดูให้แน่ใจ จะได้รีบกลับบ้าน

“มึงไปส่งสองคนนี้ก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวกูหาทางกลับไปช่วยพวกมันเอง” ผมถอนหายใจยาว คิดไม่ออกว่าจะเริ่มที่ไหนก่อนดี ยายสองคนนั่นเป็นตัวปัญหาจริง ๆ ยิ่งคิดยิ่งเจ็บใจ ไอ้แทนก็เสือกตามไปส่ง //ไอ้กวนตีน//

ซอนยื่นหน้าเข้ามา...

“เอาอย่างนี้ดีกว่า ให้ลูกน้องของผมเอารถที่บ้านมา แล้วให้มันไปลงของที่หลวงพระบางแทนพวกเรา พอเสร็จธุระแล้วค่อยกลับไปเจอกันบ้านผม” ซอนยื่นข้อเสนอที่ดีมาก

ผมตัดสินใจได้ทันที อย่างน้อยก็มีรถยนต์เล็กที่คล่องตัวกว่ารถบรรทุก...

“ตามนั้น!” ผมเห็นด้วย เจ้าซอนหันหลังเดินออกไปโทรศัพท์ 

ลูอิสก้าวเท้ามาหาจูยอน..

“จูยอน! ไปรอที่บ้านซอนก่อนดีกว่า ทางนี้ให้พวกเขาจัดการกันเอง อีกไม่กี่ก้าวก็ถึงประเทศไทยแล้ว” ลูอิสหันไปบอกจูยอน

 “ฉันอยากไปช่วยพวกเขาค่ะ!” จูยอน ยืดอกนั่งตัวตรง

“หือ!” เขาขมวดคิ้วหันมองเธออย่างขัดใจ ผมก็ว่าความคิดนี้ของจูยอนไม่เข้าท่าเอาเลย           

“แต่ผมต้องพาคุณออกไป อย่างไรเสียคุณก็ต้องไปกับผม” ลูอิสสีหน้าเครียดขึ้นมา ผมหันไปมองเธอกำลังก้มหน้าดูคลิปในโทรศัพท์สายตาเป็นกังวล

เธอเงยหน้ามองลูอิส...

“คุณไปด้วยกันเถอะนะคะ ฉันไม่อยากเห็นแก่ตัว” จูยอนยื่นมือไปจับแขนอ้อนวอน

“No.!” ลูอิสส่ายหน้าปฏิเสธ

เจ้าซอนเดินยิ้มกลับมานั่งที่เดิม...           

“ไม่เกิน 2 ชั่วโมง รอที่นี่แหละ!” ซอนพูดออกมากลางวง

ลูอิสยังขมวดคิ้วจ้องมาที่จูยอน ไอ้นี่ยิ่งดูยิ่งน่าสงสัย รีบ ๆ กลับไปให้พ้นหูพ้นตาทั้งคู่ก็ดี...         

“เจ็ทโด้ซอน...เดี๋ยวให้ลูกน้องของมึง เอาสองคนนี้กลับไปด้วยนะ เกะกะว่ะ!”ผมหันไปมองทางจูยอน

เธอไม่ได้สนใจ ก้มหน้ากดคอมพิวเตอร์โน้ตบุ๊ก ก๊อกแก็ก ๆ ทำหน้ามึนหูทวนลม

“ไม่ติดไอ้แทนคนเดียว กูกลับบ้านแล้ว วุ่นวายจริง ๆ ตั้งแต่เจอยัยเด็กสองคนนั่น ซวยตลอด” ผมบ่นเสียงดังรู้สึกหงุดหงิด จะเสร็จงานอยู่แล้วเชียว ต้องเสียเวลาเพิ่มอีก แทนที่จะได้รีบกลับไปหาเอื้อง           

“ใจดำ!ช่วยนิดช่วยหน่อยก็บ่น” เสียงบ่นเบา ๆ เธอยังก้มหน้าดูโทรศัพท์ คงแอบด่าผม ไม่เป็นไรปล่อยไปก่อน

ผมหันไปบอกกับซอน...           

“ซอน! ไปเช็คอาวุธทีสิ เลือกเอาที่ถนัด ๆ ไป”

“พี่มีเซรุ่มเหลือมั้ย? ของผมหมดแล้วว่ะ ลูกน้องโดนงูสามเหลี่ยมกัด” มันหันมาถามในขณะเดินไปที่รถ

“ของกูยังมี เดี๋ยวเอากล่องยาไปด้วย”

ลูอิสขยับลุกเดินตาม จูยอนหันมองตาม แล้วกระเถิบเข้ามาหา…

“นี่คุณ!ฉันขอไปด้วยนะ” จูยอนแอบกระซิบแล้วหันไปชะเง้อมองทางลูอิส

“ไม่ต้องเลยเกะกะ เมื่อกี๊คุณยังด่าผมใจดำอยู่เลยได้ยินนะ”ผมพูดใส่หน้าตรง ๆ แบบไม่ต้องเกรงใจกัน

“ฉันช่วยคุณได้ ไม่เกะกะหรอก” จูยอนยิ้มหวานแล้วลุกขยับมานั่งข้าง ๆ พร้อมโน้ตบุ๊ก

ผมคิดในใจ…รอบนี้มาแปลกวุ้ย คราวนี้ทำไมไม่โกรธ

“คุณออกจากจีนไปเถอะ! คุณรอดแล้ว ออกไปรอที่บ้านซอนก่อน เดี๋ยวกลับไปพร้อมกับลูกน้องของมัน อยู่ที่บ้านเจ้าซอน ปลอดภัยแน่นอน” ผมโบกมือไล่ ไม่ฟังที่เธอพยายามจะบอก

“ฉันยังไม่ไป! ฉันจะไปกับคุณ ให้ฉันไปด้วยนะ” เธอเขย่าแขนพร้อมส่งสายตาอ้อนวอน

ตาชั้นเดียวทำให้ใบหน้าเธอเหมือนเด็กน้อย ดวงตาดำใสแวววับสื่อถึงความตั้งใจจริง แต่มันไม่ใช่เรื่อง ผมขึ้นเสียงใส่…

“แล้วถ้าคุณถูกจับไปอีกคนจะทำยังไง? ชีวิตของคุณหมดโอกาสหายใจเลยนะ ถ้าถูกส่งตัวกลับบ้าน”

“ฉันไม่ใช่เป้าหมายของพวกนั้น ให้ฉันไปช่วยนาตาลีด้วยคนนะ ให้ฉันไปช่วยนาตาลีก่อน ขอให้ฉันได้ตอบแทนเธอบ้างนะคะ” เธออ้อน ยื่นมือมาเขย่าแขน  ดูเธอไม่ห่วงตัวเองเลยนะยายเกาหลีเหนือ

“ยังไม่รู้ว่า ต้องเจอกับอะไรบ้าง คุณไม่กลัวเหรอ?” ผมยังไม่เห็นด้วยที่เธอจะตามไปด้วย เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับเธอเลย

“ฉันเคยเป็นทหาร ฉันยิงปืนเป็น ฉันช่วยคุณได้หลายอย่างแน่นอน” เธอพูดแล้วหมุนโน้ตบุ๊กมาให้ผมดู…

“คุณดูนี่สิ! ฉันสามารถติดตามสัญญาณโทรศัพท์มือถือได้นะ ฉันเคยอยู่กับทีมลาซารัส แฮกเกอร์เกาหลีเหนือ ฉันเก่งเรื่องพวกนี้” จูยอนบอกสรรพคุณตัวเอง

“หือ!” ผมอึ้งไปนิด ผมเคยได้ยินชื่อทีมนี้ อาชญากรรมทางอิเล็กโทรนิคที่เก่งกาจอันดับต้นของโลก

“อะไร?” ผมขมวดคิ้วหันไปมองแผนที่บนจอคอม

“ถ้ามีสัญญาณโทรศัพท์ของสามคนนั้น มันจะโชว์ให้เราเห็นค่ะ จุดนี้เป็นของพวกเราตอนนี้ เรามาจากจุดนี้”  

เธอชี้นิ้วอธิบายบนจอภาพ แล้วลากนิ้วไปมาที่กลุ่มไฟกระพริบสีแดง            

“คุณทำได้ยังไง?” ผมทึ่ง ยิ้มมองด้วยความแปลกใจที่เธอมีของเล่นใหม่ และรู้สึกผิดขึ้นมาในใจที่ไปกระแนะกระแหน เรื่องขนอุปกรณ์พะลุงพะลัง

“คุณไม่เข้าใจหรอก! แค่นี้น่ะเด็ก ๆ ฉันทำอะไรได้มากกว่านี้อีก ให้ฉันไปด้วยนะ นาตาลีดีกับฉันมาก ฉันต้องไปช่วยเธอ ฉันต้องตอบแทนเพื่อน” จูยอนก้มหน้าลงมาใกล้ ส่งยิ้มหวานดวงตาใสซื่อบอกความตั้งใจอีกครั้ง

“งั้น! เอาอย่างนี้ คุณไปช่วยนาตาลีกับไป่ไป๋ ผมจะช่วยเจ้าแทน” ผมเปลี่ยนแผนในใจ เริ่มเห็นความสำคัญของเธอขึ้นมา

จูยอนดีใจยิ้มหน้าบาน…

“ดิว!” เธอรีบเก็บอุปกรณ์คอมพิวเตอร์

ผมเดินไปขึ้นรถตัวเองเพื่อดูอาวุธที่จำเป็นและเก็บของใช้ส่วนตัวก่อนส่งมอบรถให้ลูกน้องซอนขับไปลงของแทนที่เวียงจันทน์

หันไปกวักมือเรียก...

“จูยอน! มาดูอะไรนี่?” ผมเรียกเธอเดินตามขึ้นมา และทันทีที่เธอได้เห็นคลังอาวุธที่พื้นรถบรรทุก...

“โอ้โห! ไม่เบาเลยนะนี่ พวกคุณชอบสะสมอาวุธสงครามเหรอคะ? รถซอนก็มีแต่ของดี ๆ” จูยอนยิ้มกว้าง สายตามองไปที่คลังอาวุธบนพื้นหลังรถ

เธอเลือกหยิบปืนทั้งสั้นและยาวมาเช็ก ผมนั่งมองเธอขึ้นลำปืนแต่ละชนิดด้วยความคล่องแคล่ว เธอคงชำนาญการใช้อาวุธปืนไม่น้อย มองแวบเดียวก็สัมผัสได้ว่าผู้หญิงคนนี้ถูกฝึกมาอย่างดี

“เลือกปืนสั้นเอาติดตัวไว้ อย่างอื่นเดี๋ยวเอาไปใส่รถ หยิบกล่องเซรุ่มไปด้วย” ผมชี้บอก

เธอเลือกหยิบไอ้เสือดำ CZ75 ขนาด 9 ม.ม.มาเหน็บเอว ท่าทางเธอคล่องตัวมาก ผมยิ้มพอใจที่เธอเข้าใจเลือกอาวุธ

หลังจากจัดการทุกอย่างเรียบร้อย เหลืออย่างเดียวต้องรอลูกน้องเจ้าซอน พวกเราก็มานั่งล้อมวงกันที่ศาลาเหมือนเดิม ลูอิสดูท่าทางเป็นกังวลหยิบโทรศัพท์ดูบ่อย ๆ จูยอนก็ไม่ได้แสดงความรู้สึกอะไร เธอนั่งประกอบโทรศัพท์มือถือสองเครื่องไปเงียบ ๆ

โทรศัพท์ของเธอแต่ละเครื่องคงใช้งานต่างกัน เธอประกอบชิ้นส่วนเล็ก ๆ ลงด้านหลังเครื่องอย่างคล่องแคล่ว ผมไม่กล้าคิดในแง่ลบกับเธอแล้ว

 ลูอิสเดินวนไปมา ก่อนจะเอ่ย...

“เดี๋ยวผมขอกลับไปพร้อมจูยอนก่อนเลยนะ!” ลูอิสคุยกับซอนแล้วมองเลยไปที่จูยอน

“ดีแล้วล่ะ! หมดภารกิจไปอย่าง พาจูยอนไปส่งให้ปลอดภัยนะ สงสารเธอ ฝากคุณหางานให้เธอทำด้วยนะ” ซอนสั่งเสียลูอิสโดยที่เขาไม่รู้ว่า ผมแอบตกลงกับจูยอนแล้ว

เธอเงยหน้า....

“เอ่อ!..ฉันตกลงกับคุณคนนี้แล้ว จะไปด้วยกัน” จูยอนหันบอกทั้งสองคน แล้วส่งสายตามองเลยมาที่ผม เหมือนจะให้ช่วยพูด

แต่ลูอิสปราดเข้ามา...

“ไม่ได้ครับ! มันเสี่ยงเกินไป” ลูอิสอึกอักท่าทางคงจะไม่ยอมง่าย                  
           “เดี๋ยวฉันจัดการตัวเองต่อได้ค่ะ เพื่อน ๆ ตั้งหลายคน” จูยอนหันบอกกับลูอิส แล้วหันมามองผมด้วยแววตากังวล

“พวกเขาต้องทำงานกัน คุณจะเป็นตัวถ่วง กลับไปกับผมดีกว่า” ลูอิสจ้องมายังจูยอน ผมไม่เข้าใจเลยว่า ทำไมมันต้องซีเรียสขนาดนั้นด้วย
           “เดี๋ยวฉันส่งเมล์ ไปบอก ดร.เหยียนลี่เหมินเองค่ะ ไม่เป็นไรหรอกนะ นี่ก็ไกลจากเกาหลีเหนือมากแล้ว” จูยอนหันไปบอกลูอิสที่ยืนหน้าตูมเพราะถูกขัดใจ

“ยังไงก็ไม่ได้!” ลูอิสยืนกรานกระต่ายขาเดียว

“ลูอิส! ก่อนออกจากบ้าน ฉันเสียเพื่อนคนสุดท้ายไป ฉันยังเสียใจไม่หายเลย ฉันไม่ยอมเสียเพื่อนไปอีกแล้ว” เธอมุ่งมั่นเสียงเด็ดขาด แล้วหันมาส่งสายตาขอความช่วยเหลือมาที่ผมอีกครั้ง

“ไม่ได้ครับ!” มันยืนกระต่ายขาเดียว

“เจ็ทโด้! ก็เธอยังไม่อยากไป ให้อยู่ต่อก็ได้ ผมดูแลให้เอง”  ผมเข้าช่วยห้ามทัพ ในใจของผมคิดไม่ซื่อแล้ว ตอนนี้อยากได้จูยอนไว้ใช้งาน

 “อ้าว! ก็พี่บอกเกะกะ” ซอนโพล่งมาที่ผม

“เธอช่วยได้ว่ะ ตอนนี้เธอสำคัญขึ้นมาแล้ว กูจะเอาไปด้วย”    

เจ้าซอนหน้ายุ่ง เกาหัวแกรก นั่งมองหน้าคนนั้นทีคนนี้ที

ลูอิสขยับมา...

“แต่ผมได้รับคำสั่งมา เธอต้องกลับไปกับผม” ลูอิสขึ้นเสียง ไม่ยอมแพ้ เขาเริ่มกระสับกระส่ายเดินวนไปมา

“ฉันไม่ได้กำหนดวันไปพบใคร ฉันไม่รีบ ดร.เหยียนเป็นเพื่อนของฉัน เดี๋ยวฉันคุยกับเธอเอง ขอไปช่วยเพื่อนก่อนนะคะ” เธอยังยืนยันคำเดิม

“ไม่ได้ครับ คุณต้องไปกับผม” ลูอิสก็ไม่ยอม

ผมต้องเข้าช่วยแล้ว ไม่งั้นไม่จบ…

“อ้าว!..เจ็ทโด้นี่ พูดไม่รู้เรื่อง จะบังคับเธอทำไมวะ? เธอเป็นเพื่อนกับคนที่ส่งคุณมา เดี๋ยวเธอก็ไปคุยกันเอง อีกอย่างเธอติดค้างหนี้บุญคุณนาตาลี อยากจะทดแทนผู้มีพระคุณก็ให้เธอได้ทำก่อนสิ ถ้าคุณไม่รีบก็ไปด้วยกันก่อน แล้วมึงว่าไงซอน?” ผมชักฉุนเสียงดังกลับไปบ้าง หันไปมองหน้าซอน

“แล้วแต่พี่ละกัน” ซอนอยู่กับผมมานานไม่กล้าขัดใจอยู่แล้ว ส่วนลูอิสก็ดูเป็นกังวลเดินวนเป็นช้างโดนล่ามขา สถานการณ์ตึงเครียดระหว่างเพื่อน ทุกคนเงียบงัน...

“ถ้างั้น!!! ผมขอตัวกลับก่อนก็แล้วกัน ไม่ว่ากันนะ” จู่ๆ ลูอิสก็บอกลาพวกเราขึ้นมากะทันหัน

ผมรีบหันไปถามกลัวว่ามันจะน้อยใจ…           

“เจ็ทโด้ยังกลับไม่ได้ คุณจะไปไหน? ไปด้วยกันก่อน”

“ไม่ได้ ผมติดธุระ”

“งั้นก็รอที่บ้านซอนก่อน อีกสองสามวันผมก็กลับ” ผมสังเกตเห็นความร้อนรนในใจของเขา

“ถ้าเธอไม่ไปด้วย ผมมีแผนงานอื่น”

เจ้าซอนหันมา…

“อ้าว!จะกลับเลยเหรอ? มีงานด่วนเหรอ?”      

“ผมมีงานด่วนจริง ๆ ถ้าเป็นตามแผนเดิมก็ไม่มีปัญหา ถ้าเลื่อนออกไป ผมไม่ทันจริง ๆ” ลูอิสพยายามอธิบายเหตุผล

“คุณไปเหอะ เดี๋ยวผมส่งยายนี่กลับเกาหลีเหนือให้เอง” ผมพูดหน้าตาย เจ้าซอนหัวเราะหึหึ

จูยอนหันมามองตาขวาง...

“ย่าห์!” เธอขึ้นเสียงจ้องหน้า แล้วก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ  ก้มหน้าก้มตาประกอบโทรศัพท์

ผมเช็กความตั้งใจอีกครั้ง...

“โอกาสสุดท้ายแล้วนะ คุณจะไม่ไปกับลูอิสใช่มั้ย? ชีวิตของคุณ ตัดสินใจเอาเองนะ” ผมถามให้แน่ใจ

“ I don’t want to miss a thing.” เธอตอบห้วน ๆ ไม่เงยหน้า

ผมหันไปหาลูอิส…

“คุณมีธุระก็ไปจัดการก่อน ยัยนี่ปล่อยไว้กับผมนี่แหละ ผมรับรองความปลอดภัย” ผมหันไปให้มั่นใจ จูยอนเงยหน้ามามองแล้วก้มหน้า
            “ไม่ลำบากพวกคุณนะ ผมหาเรื่องเดือดร้อนมาให้แท้ ๆ ถ้าเธอโดนจับได้ พวกคุณจะพลอยติดคุกไปด้วย” ลูอิสบอกน้ำเสียงไม่สู้ดีนักสีหน้าเศร้า

“ลูอิส!เดี๋ยวคุณกลับไปกับลูกน้องผมก่อน” ซอนเสนอทางเลือก แต่เขาส่ายหน้า...

“พวกคุณไปส่งผมที่สนามบิน ซีฉวงบันนากาซา ด้วยนะ ผมไปขึ้นเครื่องที่นั่นดีกว่า” ลูอิสหาทางที่ง่ายกว่า

จูยอนขยับเข้าไปหา...

“ลูอิส ขอบคุณมากนะคะ บุญคุณนี้ฉันจะไม่ลืม แต่ตอนนี้ฉันขอไปช่วยสองคนนั้นก่อน ฉันเอาตัวรอดได้”

“ถ้าออกจากจีนได้ ติดต่อผมด้วยนะ” ลูอิสขอจับมือ

จูยอนลงนั่งทำงานของเธอต่อ ผมเดินไปสรุปงานกับลูอิส...

“เอาตามนั้น! เดี๋ยวถ้าทุกอย่างเรียบร้อย ผมจะส่งเธอไปเกาหลีใต้เอง รับประกันความปลอดภัย คุณไม่เชื่อมือ The shadow แล้วเหรอ?” ผมบอกให้ลูอิสสบายใจ แล้วหันไปมองจูยอนที่ไขสือ ก้มมองโทรศัพท์ทำเป็นไม่รู้เรื่อง แต่แอบยิ้มปากจะฉีกถึงหูอยู่แล้ว           

“ตกลงตามนั้น” ซอนสรุป

สำหรับผมตอนนี้เรื่องของเจ้าแทนเป็นเรื่องด่วนและสำคัญที่สุด นอกจากน้องชายแล้ว คนอื่นไม่ได้มีความหมาย ใครจะตายก็ช่างมัน ขอให้เจ้าแทนรอดกลับบ้านคนเดียวก็พอ

                                 .....................................................................................................................................................