The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 2 ตอนที่ 22
| หมวดหมู่ | The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 2 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 31 ม.ค. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
ป่าโบราณ ฉวีจิ่ง มณฑลยูนนาน
มุมมองสายตา นาตาลี
พฤศจิกายน ค.ศ.2020
ผิวน้ำระยิบระยับสุดปลายแหลมชายหาดด้านซ้ายทิศใต้ ริ้วคลื่นจากเรือเร็วสองลำที่กำลังบึ่งทะยานผ่านสายน้ำตกใหญ่มาทางเรา ปาฏิหาริย์หรือความบังเอิญแล้วแต่จะเรียก มันเกิดขึ้นกับฉันแล้ว สิ้นสุดการรอคอยสักที
กวางฝูงใหญ่วิ่งขึ้นจากชายหาดเข้าป่าด้วยความตกใจ นกน้ำฝูงแตกบินขึ้นพร้อมกันหัวเรือทั้งสองลำเชิดสูงแล่นน้ำกระจายเป็นปีกเลียบชาดหาดด้วยความเร็ว ลำหน้านั่งมาสามคนลำหลังนั่งมาสี่คน
ฉันซอยขาอยู่กับที่ อดทนรออยู่กับที่ไม่ไหวจิตใจโหยหาเหมือนได้พบเพื่อนเก่าที่จากไปแสนนาน วิ่งออกไปยืนรอรับโบกไม้โบกมือ ไป่ไป๋กับแทนเดินตามหลังออกมา
“อนนี่! ..ดูดี ๆ นะ แทนยังอยู่นี่นะ!” เสียงไป่ไป๋เตือนสติ อารามดีใจฉันลืมไปสนิทเลย ต้องคอยระวังให้เขาด้วยนี่นา
ไป่ไป๋คว้ามือของแทน…
“คุณหลบไปก่อนดีกว่า หนูไม่สบายใจ” เธอผลักเขาเข้าไปในเพิง
“ไม่เอา! ผมขออยู่ด้วย เผื่อจะช่วยอะไรได้บ้าง?” เขายืนยันชะเง้อมองไปชายหาด
“รู้แล้วว่าอยากช่วย คุณแอบไปก่อน อย่าเพิ่งให้มันรู้ว่าเรามากี่คน ถ้าปลอดภัยดี ก็แล้วไป ถ้าผิดพลาดคุณจะได้ช่วยได้” ไป่ไป๋หันไปบ่นแล้วลากแขนเขาให้เข้าไปนั่งในเพิง ถึงเธอจะปากร้าย แต่ก็ยังห่วงใยเขาเสมอ
“ถ้างั้น!...ระวังตัวกันด้วยนะ” ทั้งสายตาและน้ำเสียงของเขามีแต่ความห่วงใย
“บรื้น!!!...นน!!” เรือลำหน้าแล่นฝ่าละอองน้ำ เลยหน้าผาน้ำตกเข้ามาในอ่าวยิ่งทำให้ใจพองฟู มันแล่นเลาะเรียบชายหาดทิ้งระยะห่างคันหลังพอสมควร ฉันวิ่งเข้าไปหาด้วยความหวังเต็มหัวใจ วิ่งไปยิ้มไปโบกมือมองไปยังเรือทั้งสอง ฉันจะได้ออกจากป่านี้แล้ว
ทันใดนั้น...
ท้องน้ำก็เกิดปั่นป่วน หลังจากเรือลำแรกผ่านเข้ามาได้ไม่ไกลฟองอากาศผุดขึ้นเหมือนน้ำเดือด ท่อนสีดำยาวใหญ่โผล่ขึ้นขวางเรือลำที่สอง ฉันหยุดเอียงคอมอง...
“โครม!” มันเกิดอะไรขึ้นอีก! นั่นมันตัวอะไรอีก?...
เรือตรวจการณ์ขนาดห้าศอก เหิรบินลอยละลิ่วขึ้นไปบนอากาศ หมุนพลิกคว่ำพลิกหงาย ทหารทั้งสี่นาย กระเด็นกระดอนออกจากเรือล่วงลงน้ำไปคนละทิศคนละทาง เรือลำแรกตีวงม้วนตัวกลับไปช่วย
ฉันยืนตะลึงอ้าปากค้างขาแข็ง สายตาเบิกโพลงจ้องเขม็ง มันเกิดอะไรขึ้นอีกจะได้กลับบ้านไหม?
ทหารทั้ง 4 คนทะลึ่งน้ำโผล่หัวขึ้นมา เขาพยายามแหวกว่ายตะเกียกตะกายเข้าฝั่ง เกลียวคลื่นน้ำก็พุ่งเข้าหาอย่างเร็ว ปากดำยาวอ้ากว้างเขี้ยวขาวยาวเฟื้อย
ไอ้เคี่ยมดำตัวมหึมา ว่ายไล่งับทหารคนที่หนึ่งแล้วสะบัดปากซ้าย-ขวาอย่างแรง จนร่างฉีกขาดเป็นสองท่อนไส้ทะลัก ขาขาดคาปากจระเข้ยักษ์ มันสะบัดโยนเศษขาขึ้นกลางอากาศแล้วอ้าปากรอกลืนลงคอไปเลยไม่ต้องเคี้ยว
“ตู้ม! ตั้ม! ตู้ม! ตั้ม!”
อีกตัวเข้างับอีกทหารคนที่สองกำลังหลงทิศอยู่ข้าง ๆ เข้าเต็มหัว ทหารคนที่สามตั้งสติได้กำลังวิ่งหนีจะขึ้นชายหาด จระเข้ยักษ์ตัวนั้นกำลังฟัดทหารคนที่ 2 อย่างเมามัน มันแว้งกัดเขาไม่ได้แน่
ฉันป้องปาก...
“หนีเร็ว!ๆๆ” อกสั่นขวัญแขวนไปหมด
แต่ทันใดนั้น....
“ซู่…..!!!” คลื่นน้ำอีกสองลูกพุ่งเข้าหาชายฝั่งอย่างรวดเร็วตรงไปที่ทหารคนนั้น
ฉันยืนลุ้นกำมือแน่นมองด้วยความหวาดเสียว ในใจก็อยากจะวิ่งเข้าไปดึงขึ้นจากน้ำไว ๆ ส่วนเขายังกระโดดหยองแหย็งอยู่เลย จะหนีทันไหม?
ในชั่วพริบตานั้น...
“ฟึ่ม..มม!!” จระเข้ใหญ่พุ่งมาจากกลางน้ำเข้างับที่กลางลำตัว แล้วหมุนตัวอย่างเร็ว(Death roll) คลื่นน้ำลูกใหญ่ซัดสาดขึ้นบนฝั่งตามแรงของจระเข้ยักษ์
ฉันวิ่งมาหยุดตรงชายหาดที่พวกเขากำลังต่อสู้กับจระเข้ในน้ำ เรืออีกลำที่เหลือขับฉวัดเฉวียน สายตาของพวกเขาทุกคนจับจ้องมองลงไปใต้น้ำหางจระเข้ฟาดเฉี่ยวเรือครั้งแล้วครั้งเล่า แต่คนขับสามารถหลบหลีกได้ทุกครั้งและยิงปืนยาวอัตโนมัติสวนกลับ
“ตรึ่ด!ตรึ่ด! ปัง! ปัง!” ทหารสองนายยิงปืนลงน้ำด้วยท่าทางมั่นคง
“ฟึ่ม..มม!!” จระเข้ใหญ่ที่ชายหาดพุ่งเข้าชาร์จแย่งฉีกร่างทหารออกเป็นสองซีกใส้ทะลัก
“ฟึ่ม..มม!!” จระเข้ใหญ่ที่ชายหาดพุ่งเข้าชาร์จแย่งฉีกร่างทหารออกเป็นสองซีกใส้ทะลัก
“ตู้ม! ตั้ม! ตู้ม! ตั้ม!” คลื่นฟองน้ำพุ่งเข้าหาศพทหารที่ลอยชายฝั่ง ฝูงจระเข้เข้ารุมทึ้งศพทหารอย่างบ้าคลั่ง บางตัวยังคาบแขนคาปากและกำลังขย้อนลงท้องชวนอาเจียน
“บรื้น...นน!!” เรือวิ่งเสยขึ้นฝั่งห่างจากฉันไม่ไกล ทหารทั้งสามคนโดดลงจากเรือแล้ววิ่งเข้าไปหาฝูงจระเข้อย่างกล้าหาญ ระดมยิงไม่ยั้ง...
“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”
ฝูงจระเข้แตกตื่นกระโจนลงน้ำ หนึ่งในนั้นโชคร้ายโดนกระสุนปืนเข้าที่ลูกตา
“คลึก!คลึก!คลึก!” มันดิ้นทุรนทุรายฟาดหางกวัดแกว่งอย่างไร้ทิศทางจนเกยขึ้นมาบนชายหาด เลือดอาบพื้นทรายแดงฉาน
“คลึก!คลึก!คลึก!” มันกลิ้งม้วนตัวทุรนทุรายกลางชายหาดด้วยความเจ็บปวด พื้นทรายเป็นร่องหลุมรอยตะกุยตะกายของขาทั้งสี่ หางใหญ่ทรงพลังยังไม่สิ้นพิษสงแกว่งไปมาช้า ๆ
“ตรึ่ด! ปัง! ปัง! ปัง!” พวกเขาเดินช้า ๆ ยิงปืนเข้าใส่ลูกตาจระเข้จนแน่นิ่ง ตอนนี้เหมือนจะสิ้นใจไปแล้ว
“..............” คลื่นน้ำกระเพื่อมเล็กน้อย เศษเสื้อกางเกงขาดวิ่นลอยไปตามกระแสน้ำ งานปาร์ตี้บุฟเฟต์จบลงแล้ว ฝูงจระเข้เคลื่อนตัวออกไปกลางน้ำลึกและมุดน้ำหายจากไปจากสายตา ฝูงนกเล็กหลายชนิดโฉบลงเข้าเก็บเศษชิ้นเนื้อที่กระจัดกระจายบนผิวน้ำ
เมื่อทหารทั้งสามยืนใกล้จระเข้ตัวที่นอนนิ่งบนชายหาด ทำให้เห็นว่าขนาดลำตัวดำเมี่ยมของจระเข้ใหญ่มาก ความยาวไม่น่าจะต่ำกว่า10เมตร
“หนีห่าว!” ฉันวิ่งเข้าไปหานายทหารทั้งสามคนที่ยืนหันหลังยังคงสนใจมองแต่จระเข้ตัวนั้น
“หนีห่าว!” นายทหารยศร้อยเอกผู้ชายขาวชาวจีน ร่างผอมสูงตาชั้นเดียวหันมาทักแล้วเดินเข้ามาหาฉัน เขาดูท่าทางลังเลก่อนจะหันไปถามเพื่อน…
“ผู้หมวด! ใช่คนนี้หรือเปล่าครับ?” เขาหันกลับมา ฉันยืนยิ้มอย่างหวานที่สุดในชีวิต และรอให้ทหารอีกคนหันกลับมา ผู้หมวดยังสนใจกับจระเข้ยักษ์นั่นมากกว่าฉัน เขาก้มหน้าก้มตาลูบเกล็ดขนาดใหญ่อย่างพินิจพิเคราะห์
ฉันขยับเดินเข้าไปหาเขาใกล้ ๆ พร้อมยื่นมือรอให้จับก่อนที่เขาจะหันกลับมา
“หนีห่าว! ดอกเตอร์นาตาลี” เธอกล่าวทักทายโดยยังไม่หันมาปล่อยให้ฉันยื่นมือค้างอยู่ เสียงคุ้นหูเป็นผู้หญิงหรอกรึ?
“รู้จักฉันด้วยเหรอคะ?” ฉันอดแปลกใจไม่ได้ นี่เธอเป็นผู้หญิง ผู้หญิงจริง ๆ ด้วย อารามตกใจเลยไม่ทันได้สังเกต เสียงคุ้นหูมาก รู้สึกทะแม่งทะแม่งแล้ว
“จำฉันได้ไหมคะ?” เธอหันกลับมาจับมือแน่น แล้วดึงเข้าไปหาจนหน้าเกือบชนกัน
“ออม่อ! มาได้ไงวะ?” ฉันถอยกรูดชี้หน้าอ้าปากค้าง ยายจาง โจทย์เก่าของฉันนี่เอง ใจเต้นไม่เป็นส่ำ พวกนี้ตามมาถึงก่อนคนอื่นเลย
ลางร้ายปรากฏขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ เธอเคยเป็นเพื่อน เป็นลูกน้องเก่า ทำงานด้วยกันที่ตึกThe 3Temple ตอนนี้ทรยศหนีไปเป็นมือขวาของโมเสสไปแล้ว
ลางร้ายปรากฏขึ้นทันทีเมื่อเห็นหน้าผู้หญิงคนนี้ เธอเคยเป็นเพื่อน เป็นลูกน้องเก่า ทำงานด้วยกันที่ตึกThe 3Temple ตอนนี้ทรยศหนีไปเป็นมือขวาของโมเสสไปแล้ว
“เธอเองเหรอ?” ฉันใจดีสู้เสือ
งานนี้ไม่ใช่เล่น ๆ อีกแล้ว ฉันได้รับเกียรติเป็นศัตรูกับกองทัพเลยหรือนี่? หันไปมองไป่ไป๋โดนทหารอีกคนประคองเดินมาเข้ากลุ่ม แต่ยังเบาใจที่แทนไม่โดนจับมาด้วย
“ผู้หมวด! คุยกันไปก่อนนะ เดี๋ยวผมดูเรือก่อน ไม่รู้ว่าจะกลับได้หรือเปล่า?”
เขาสั่งเสร็จก็เดินจากไปทางเรือที่เกยตื้นริมชายหาด ปล่อยไป่ไป๋เดินเข้ามา ดูเหมือนเธอยังไม่รู้ชะตากรรมว่ากำลังตกอยู่ในอันตราย
“เฮ้ย! เบอร์6...ไปดูเรือกัน” เขาร้องเรียกลูกน้องให้ตามไป
“ครับ!” ทั้งสองเดินไปที่เรือริมหาด ในขณะที่เรืออีกลำลอยเท้งเต้งอยู่กลางน้ำกำลังจม
เธอหันมาชี้ชวนไปที่ชายป่า...
“ไปนั่งตรงโน้นคุยกันดีกว่า”
ฉันขยับเดินตามหมวดจางขึ้นไปใต้ต้นไทรใหญ่ริมชายป่า เสียงนกร้องเซ็งแซ่ ฝูงลิงป่าร้องระงม ไป่ไป๋ไม่รู้อิโหน่อิเหน่วิ่งยิ้มกว้างเข้าหาเธอ...
“หนีห่าว! หนู...” ฉันรีบคว้าข้อมือไว้แล้วส่ายหน้า ก่อนที่เธอจะพูดต่อ แววตาของเธอแปลกใจ ฉันขยิบตาส่งสัญญาณ
พวกเราพากันมานั่งใต้ต้นไม้ใหญ่ เถาวัลย์รกเรื้อ ฝูงลิงจมูกเชิดสีทอง กระโดดกันไปมา จ่าฝูงหน้าขาวเบ้าตาดำขนสีส้มเหลืองทอง หางยาวตัวอ้วนจ้องมองเราด้วยความสงสัย ดู ๆ ไปพวกมันน่าจะเป็นต้นแบบของซึงหงอคงสินะ หน้าเหมือนกันมาก
“ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ ดอกเตอร์นาตาลี คุณสบายดีมั้ย?” เธอยิ้มมุมปากสายตาเย็นชา
จาง แอนนาเป็นคนสวย รูปร่างดีมาก ดวงตากลมใสปากบาง หน้าอกใหญ่เอวคอดสะโพกผาย รูปร่างดีเหมือนไป่ไป๋ความสูงไล่เลี่ยกัน ฉลาดไหวพริบดี เอาตัวรอดเก่ง ฉันเริ่มกังวลใจ
ตลอดเวลาที่รู้จักกันมา ฉันแพ้ทางเธอตลอด ไม่ว่าเธอจะบอกอะไรฉันมักจะเชื่อ เธอชอบแกล้ง อายุมากกว่า3-4ปี เราเคยสนิทกันและฉันเคยรักเธอมาก
“เริ่มจะไม่สบายก็ตอนเห็นหน้าคุณนี่แหละ เห็นหน้าแล้วเซ็ง!” ฉันตอบแบบไม่สะทกสะท้าน อย่างไรเสียเธอคงไม่กล้าทำอะไรฉันหรอก ศักดิ์ศรีมันเหนือกว่ากัน
“เดี๋ยวนี้เจอเรื่องร้ายแรงไม่ท่องคาถาแล้วเหรอ ยืนดูจระเข้กินคนได้ด้วยเหรอคุณหนู?” เธอยิ้มเยาะ มองฉันด้วยสายตาสมเพช
“ฉันหายแล้ว!” น่าน!โกหกเข้าไปอีก เดี๋ยวเธอก็จับได้อีกหรอก
ทุกครั้งที่กลัวสุดขีดฉันจะท่องคาถาประจำตัวโดยอัตโนมัติ จนคนที่รู้จักฉันทุกคนจะรู้เรื่องนี้และคิดว่า ฉันล้นเกินคนปรกติทั่วไป บางคนก็ว่าฉันเอ๋อ ไม่ค่อยเต็มเต็ง คงจะเหมือนกับที่เขาว่ากัน อัจฉริยะกับคนบ้า บางทีก็แยกกันไม่ออก
เธอจ้องหน้า..
“ฉันได้รับคำสั่งจากกองทัพให้เอาตัวเธอกลับไป เดี๋ยวกลับไปด้วยกันนะ” หมวดจางพูดเรียบ ๆ น้ำเสียงเย็นจับขั้วหัวใจ สายตาคมดูน่ากลัว
“ฉันไม่ไป ฉันไม่มีอะไรกับกองทัพฯ ฉันจะอยู่ที่นี่” นั่นไง!...ตอบโง่ ๆ อีกแล้ว คิดในใจ...ไป่ไป๋ช่วยหน่อยสิ ฉันไม่อยากโดนยายนี่ต้อน แพ้ทุกที
“อย่างเธอเหรอจะอยู่ที่นี่? คุณหนู..คุณเคยลำบากกับเขาเหรอ? ทำอะไรเป็นมั่งบอกหน่อยสิ? เก่งนะ ฉันนึกว่าตายไปแล้วซะอีก กระดูกแข็งเหมือนกันนะ กลับไปกับฉันดี ๆ จะได้ไม่ต้องออกแรง” หมวดจางยิ้มเยาะสายตาดูแคลน
เธอมาเกลียดฉันเรื่องอะไรนักหนา ฉันสิ! ต้องเป็นฝ่ายโกรธมากกว่า เธอทำเรื่องกับฉันไว้เยอะ
ไป่ไป๋ยื่นหน้าเข้ามา...
“ใช่!..หนูเห็นด้วย กลับไปด้วยกันแหละดีแล้ว อยู่ที่นี่ลำบากจะตาย เนอะเจี่ยเจี้ย!” ไป่ไป๋ทิ้งฉันไปเนอะกับหมวดจางเฉยเลย ยายเด็กนี่หักหลังกันเลยเหรอ? แหม!...อยากกัดหัวสักที
หมวดจางยิ้มหวาน ดวงตาประกายกวักมือ...
“เธอ!...มานี่ซิ! ชื่ออะไรเหรอ หน้าตาจิ้มลิ้มดี?” เธอยิ้มถามเสียงดังสมกับเป็นนายทหาร ตบพื้นเรียกสาวน้อยให้มานั่งใกล้
ไป่ไป๋ระริกระรี้เข้าไปหาคลอเคลีย แหม..เห็นแล้วหมั่นไส้ สนิทกันไวเหลือเกิน
“หนีห่าว! หนูชื่อ ถังไป๋หลานค่ะ เป็นคนจีนเหมือนกัน เรียกหนูไป่ไป๋ก็ได้ เจี่ยเจี้ยชื่ออะไรคะ?” เธอเสนอหน้าประจ๋อประแจ๋สนิทสนม ฉันฉุกคิดขึ้นมา..ใช่สิ! เธอเป็นคนชาติเดียวกันนี่นา
ฉันรู้สึกโกรธที่โดนทอดทิ้ง นี่แหละนะใจคน ซ่อนความชั่วร้ายให้นานกวานี้หน่อยก็ไม่ได้ นึกแล้วน้อยใจขึ้นมา
ยายหมวดก็ขี้เก๊ก ยืดอกตอบไป่ไป๋...
“ร้อยโทหญิง จาง แอนนา! จากกองทัพปลดแอกเพื่อประชาชนจีนค่ะ” ดูเธอภาคภูมิใจมาก
ฉันเบะปาก..คุณค่าของคนในแถบเอเชียจะตีราคาค่าของคนที่ยศถาบรรดาศักดิ์และฐานะ ไม่ได้มองคนด้วยกันเป็นคน คอมมิวนิสต์พวกนี้เดินคอตั้งหลังตรง มองคนด้วยหางตา
“เจี่ยเจี้ยสวยจังเลย!..มาได้กี่วันแล้วคะ? ตามหาพวกหนูยากมั้ย? หนูอยากกลับบ้าน แต่คนนี้ไม่อยากกลับ” ยายฝ่าหลุนกงชี้มาที่ฉัน เธอสอพลอหมวดจางจนน่าหมั่นไส้ ใบหน้าจะชนกันอยู่แล้ว
ยายจางก็ยิ้มแก้มพองฟันขาว ชอบใจ...
“มาหลายวันแล้วค่ะ เป็นเดือนแล้วมั้ง? พอดีเมื่อวานโดรนบินผ่านเข้ามาในนี้ จับภาพพวกเธอได้ ฉันเลยเข้ามารับกลับบ้าน” เธอยิ้มหวานกับยายน้องอย่างสนิทสนม
“ใจกล้าจังเลยนะคะ ไหนดูหน่อยสิคะ เอวเท่าไหร่เนี่ย?” ไป่ไป๋ขยับนั่งกระแซะกอดเอวคอดกิ่ว จะว่าไปแล้ว สาวจีนสองคนนี้ก็สวยจริง ๆ
“บ้า!..23ค่ะ ออกกำลังกายทุกวัน” เธอนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันนะ โดนเยินยอนิดเดียวระทวยซะแล้ว ยายทหารบ้าเจอกับยายเด็กนรก...
“นมนี่!..บึ้มเลยนะคะ” เธอจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกหมวดจาง บ้าพอกัน
“แม่ให้มา เธอก็ไม่เบานะนี่” สองสาวผลัดกันหยอกล้อจิ้มนมกันสนุกสนาน ปล่อยฉันนั่งมองตาปริบ ๆ
“บ้า!..23ค่ะ ออกกำลังกายทุกวัน” เธอนี่ก็ใช้ได้เหมือนกันนะ โดนเยินยอนิดเดียวระทวยซะแล้ว ยายทหารบ้าเจอกับยายเด็กนรก...
“นมนี่!..บึ้มเลยนะคะ” เธอจิ้มนิ้วไปที่หน้าอกหมวดจาง บ้าพอกัน
“แม่ให้มา เธอก็ไม่เบานะนี่” สองสาวผลัดกันหยอกล้อจิ้มนมกันสนุกสนาน ปล่อยฉันนั่งมองตาปริบ ๆ
จู่จู่..ไป่ไป๋ก็หน้าเหย เอามือกดท้อง...
“อูย!...ปวดท้องฉี่จัง เจี่ยเจี้ย! เดี๋ยวหนูกลับมานะคะ” เธอร้องขออนุญาตเสียงใส
หมวดจางมองหน้าไป่ไป่เหมือนชั่งใจ...
“รีบกลับมานะ!” เธออนุญาตเสร็จไป่ไป๋วิ่งอย่างเร็วกลับไปทางเพิงพัก เธอมองตามไปแล้วส่ายหัวพึมพำเบา ๆ
“ลูกไม้เด็ก ๆหลอกฉันไม่ได้หรอก ” เธอยิ้มมุมปากอย่างย่ามใจ
ตายจริง! ฉันลืมเรื่องนี้ไปเลย...เป้วัคซีนอยู่ในเพิงไม่ได้ถือมาด้วย คนพวกนี้แหละที่ขโมยผลงานที่ยังไม่เสร็จของฉันไปหลอกว่าเป็นวัคซีน และดูเหมือนว่าพวกเธอจะทำมันสำเร็จไปแล้ว แจกจ่ายไปแล้ว
เธอขยับท่าทาง หันมองไปทางทหารหนุ่มก่อนจะก้มหน้ามาเอ่ยเสียงเบา
เธอขยับท่าทาง หันมองไปทางทหารหนุ่มก่อนจะก้มหน้ามาเอ่ยเสียงเบา
“นาตาลี เราเคยเป็นเพื่อนกัน ฉันไม่อยากทำร้ายเธอ เขาสั่งให้ฉันมาฆ่าเธอ แต่ฉันจะไม่ทำหรอก ฉันจะปล่อยเธอไป” เธอหันกลับไปมองนายทหารหนุ่มอีกครั้ง
ฉันขมวดคิ้วจ้องหน้า เธอจะมาไม้ไหนกัน? แต่พอได้ยินคำว่าปล่อยก็ดีใจเนื้อเต้นแล้ว เป็นห่วงแทน ถ้าเขาโดนจับต้องติดคุกหัวโตแน่ ๆ
“คุณก็น่าจะรู้นะดอกเตอร์ ไม่ว่าคุณจะทำอะไรฉันก็เดือดร้อนไปด้วย เรามาจบปัญหานี้ด้วยกันดีกว่า” เธอยื่นหน้ามากระซิบแล้วหันมองไปที่เรือ
“ฉันไม่เข้าใจ คุณต้องการอะไรจากฉัน? ฉันไม่ไว้ใจคุณหรอก คุณหลอกเก่ง”
หมวดจางหันไปมองทหารหนุ่มอีกครั้งก่อนจะหันมาเอ่ย...
“คุณบอกส่วนผสม Anti-Tame26ให้ฉันหน่อยสิ ฉันจะปล่อยคุณกับเพื่อนไป เดี๋ยวฉันให้ปืนกับเสื้อผ้าไว้ด้วย ฉันจะกลับไปแจ้งกับกองทัพว่า เธอตายไปแล้ว ดีหรือเปล่า?” เธอบอกสายตาจริงจัง
ฉันเริ่มลังเลในใจ ต้องชั่งน้ำหนักระหว่างชีวิตของมนุษย์ทั้งโลกแลกกับเพื่อนสองคน น้ำหนักมันมาตกที่เพื่อนมากกว่า ฉันมีแต่ความเป็นห่วงทั้งสองคน เธอ...ยื่นข้อเสนอที่ยากจะปฏิเสธ
ฉันก้มมองตัวเอง แล้วก็สมเพชกับผ้านุ่งถุงลมนิรภัยกับเสื้อยืดสีมอ อากาศก็หนาวเย็น ถ้าได้ปืน...แทนคงจะเอาไว้ป้องกันตัวได้ ล่าสัตว์กินก็ได้ไม่ต้องลงน้ำ ฉันก็อยู่เป็นเพื่อนเขาได้ ถ้าโลกนี้มันจะพังลงไป ฉันก็ขออยู่ที่นี่ก็ได้ ถึงอย่างไรมนุษย์โลกก็ต้องตายหมดอยู่แล้ว
แต่..อีกใจก็ไม่อยากจะเชื่อเธอเลย น้อยครั้งที่ยายนี่จะพูดความจริง เธอหลอกแกล้งฉันเป็นตัวตลกตลอดมา ฉันไม่มีทางเลือกอื่นที่ดีกว่า ถ้าแลกกับอิสรภาพของพวกเรา ฉันยอมแลกกับสูตร ฉันยอม ขอแก้ปัญหาเฉพาะหน้าก่อน แต่ขอโยกโย้ไว้หน่อยเพื่อดูเชิง
“ไม่เอา! คุณชอบโกหก เดี๋ยวก็หลอกฉันอีก”ฉันอยากได้แต่ฉันไม่ไว้ใจเธอ หน้าตาเธอสวยอย่างนี้แต่ใจร้ายมาก ชอบแกล้ง
“ดอกเตอร์คะ! ฉันมีเกียรติ ฉันเป็นนายทหารไม่โกหกหรอก” เธอยืดอก ฉันไม่เชื่อหรอก ยิ่งเป็นทหารยิ่งไม่เชื่อ ไม่อยากคบค้าด้วย แต่อีกใจฉันก็อยากช่วยเพื่อน คิดหาทางรอดยังไม่เจอ
“คิดดี ๆ นะดอกเตอร์ ฉันรู้ว่าคุณฉลาด เรื่องง่าย ๆ แค่นี้ ตัดสินใจไม่ยากหรอก” เธอจ้องหน้านิ่ง
“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจ หัวทึบคิดไม่ออก...
“ถ้าฉันตอบไปแล้ว คุณต้องปล่อยฉันกับเพื่อนนะ จริง ๆ นะ” ฉันยอมจำนนเพื่อเลือกชีวิตเพื่อน ๆ ไว้ คิดไม่ออกจะต่อรองกับเธออย่างไร?
“เราเคยเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่หลอก ฉันสัญญา” เธอยิ้มกว้างขยับตัวมาหาแล้วหันไปมองทหารหนุ่มอีก ท่าทางของเธอทำให้ฉันเชื่อไปมากกว่าครึ่งแล้ว
“เราเคยเป็นเพื่อนกันนะ ฉันไม่หลอก ฉันสัญญา” เธอยิ้มกว้างขยับตัวมาหาแล้วหันไปมองทหารหนุ่มอีก ท่าทางของเธอทำให้ฉันเชื่อไปมากกว่าครึ่งแล้ว
“คุณอยากรู้อะไรถามมา? แต่ขอเตือนไว้อย่างนะ”
“อื้อ!!” เธอพยักหน้าให้ฉันพูด
“ถ้าคราวนี้คุณหลอกฉันอีก และถ้าคุณจะต้องฆ่าปิดปาก ขอให้คุณฆ่าฉันนะ อย่าทำอะไรเพื่อนของฉัน พวกเขาไม่เกี่ยว เราแค่เดินผ่านมารู้จักกัน พวกเขาไม่รู้ว่าฉันเป็นใคร” ฉันขอร้อง เธอยิ้มร่าเอียงตัวเข้ามาตบไหล่แล้วดึงให้ฉันลุกขึ้นยืน
“เป็นผู้ใหญ่แล้วนะ เดี๋ยวนี้มีเพื่อนด้วย รู้จักรักคนอื่นแล้ว” เธอหันกลับไปมองทหารอีก เหมือนว่า กลัวพวกนั้นจะรู้ว่าเราคุยอะไรกัน ยิ่งเธอมองทหารนั้นบ่อย ฉันยิ่งปักใจเชื่อว่า เธอไม่ได้มาหลอกกัน
“วัคซีนที่คุณค้นคว้า ตอนนี้ร่างกายของผู้ทดลองเปลี่ยนสภาพแล้วด้วย” เธอเข้ามาคว้าแขนฉันแล้วจูงให้เดินตาม พูดเรื่องนี้ทีไร ฉันก็โกรธทุกครั้ง แต่ก็ทำอะไรไม่ได้...
“ใครบอกให้คุณขโมยเอาไปใช้ล่ะ มันยังใช้ไม่ได้”
ฉันคิดค้นวัคซีนควบคุมสมองให้กับ CIA ไว้ใช้ในงานสืบหาความจริงหลังความตายจากศพ เชื้อนี้จะเข้าควบคุมก้านสมองสามารถสื่อสารกันได้ แม้ร่างกายจะไม่หายใจแล้วก็ตาม มันจะใช้ได้ดีสำหรับคนที่ตายไม่เกิน 30 นาที แต่มันยังทำไม่สำเร็จ
“พวกคุณรับผิดชอบกันเองเถอะ ให้โมเสสจัดการก็แล้วกัน ฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วย” ฉันรีบปัดให้พ้น ๆ ตัว มันจะไม่กลายพันธ์ได้ยังไงล่ะก็ส่วนผสมบางชนิดมันมาจาก...คางคก
“คุณบอกส่วนผสมของ Tame26 ให้ฉันหน่อย ฉันจะทำ Anti เอง คุณไม่ต้องสนใจเรื่องอื่น บอกฉันแค่นี้ ฉันจะปล่อยคุณไป เร็วๆ! ก่อนที่ผู้กองจะเดินมา ฉันจะปล่อยคุณไปที่เพิง ตัดสินใจเร็ว ๆ” เธอเร่งเร้าจริงจัง
“บอกก็ได้ ถ้าคุณแก้ไขส่วนนี้ได้ พวกเขาไม่น่าจะกลายร่าง” ฉันกำลังคิดจะแก้ไข แต่พวกเธอไวกว่า ขโมยเอาไปเชื่อมต่อกับสัญญาณรับเสียงจาก Zombie Fungus (เชื้อราซอมบี้) ทำจนเรื่องวุ่นวายใหญ่โต
“ฉันตัดต่อพันธุกรรมในส่วนที่เล็กที่สุดของอะตอม เขาเรียกมันว่า Quark มันจะเล็กกว่าอะตอมมาก ปรกติอะตอมจะประกอบด้วย 3 ส่วน อิเลคตรอน โปรตอนและนิวตรอน นักวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันเชื่อถือกันว่า เล็กที่สุดแล้ว แต่ฉันพบว่า Quark มีอนุภาคที่เล็กกว่าโปรตอนเป็น1,000 เท่า” ฉันหันมองสายตาของเธอยิ้มพึงใจ คงดีใจมากสินะ เอาไปเถอะสูตรพวกนี้ ขอให้รักษาสัญญาก็แล้วกัน
“บอกก็ได้ ถ้าคุณแก้ไขส่วนนี้ได้ พวกเขาไม่น่าจะกลายร่าง” ฉันกำลังคิดจะแก้ไข แต่พวกเธอไวกว่า ขโมยเอาไปเชื่อมต่อกับสัญญาณรับเสียงจาก Zombie Fungus (เชื้อราซอมบี้) ทำจนเรื่องวุ่นวายใหญ่โต
“ฉันตัดต่อพันธุกรรมในส่วนที่เล็กที่สุดของอะตอม เขาเรียกมันว่า Quark มันจะเล็กกว่าอะตอมมาก ปรกติอะตอมจะประกอบด้วย 3 ส่วน อิเลคตรอน โปรตอนและนิวตรอน นักวิทยาศาสตร์ในปัจจุบันเชื่อถือกันว่า เล็กที่สุดแล้ว แต่ฉันพบว่า Quark มีอนุภาคที่เล็กกว่าโปรตอนเป็น1,000 เท่า” ฉันหันมองสายตาของเธอยิ้มพึงใจ คงดีใจมากสินะ เอาไปเถอะสูตรพวกนี้ ขอให้รักษาสัญญาก็แล้วกัน
“ส่วนการเชื่อมรหัสพันธุกรรมในชั้นโมเลกุลระหว่าง Double molecule of American pit-bullกับ One molecule Lipotidaeนั้น ต้องใช้ Bufo Aqua ในส่วนของ Bufagins & Bufotoxins ที่มี Triple molecule ผลของมันจึงเอนเอียงออกมาทาง Bufo Aqua มากกว่า หากปล่อยไว้จะรักษาไม่หาย”
“..............”
เมื่อฉันพูดจบเธอก็เงียบไป ถึงฉันจะบอกไปทั้งหมดเธอก็สร้างมันขึ้นมาไม่ได้หรอก
“ไปหาสัตว์ที่มี Triple molecule มาแทน Bufagins & Bufotoxins ฉันคิดว่าน่าจะไม่กลายพันธ์แล้ว ส่วนนั้นฉันเอา DNA ของ Pipa pipa มาใส่ มันคือโมเลกุลของคางคกซูรินาม นอกนั้นไม่มีอะไรผิดพลาด” ฉันให้ความรู้ที่มีกับเธอจนหมดสิ้น
แต่เธอขมวดคิ้วยื่นหน้าเข้ามา
“คุณเอา Pipa pipa มาใส่ทำไม? ทั้ง ๆ ที่รู้ว่ามันจะกลายพันธุ์”
“ฉันใส่ไว้เพราะสิ่งที่ฉันคิดขึ้นมา เอาไว้ใช้กับคนตาย แต่พวกคุณเอาของฉันไปแปลงใช้กับคนเป็น มันคนละเรื่องกัน” ฉันโกรธอยู่ในใจ มาขโมยของคนอื่น เอาไปใช้ผิดประเภท หน้าด้านกันจริง ๆ
“ฉันใส่ไว้เพราะสิ่งที่ฉันคิดขึ้นมา เอาไว้ใช้กับคนตาย แต่พวกคุณเอาของฉันไปแปลงใช้กับคนเป็น มันคนละเรื่องกัน” ฉันโกรธอยู่ในใจ มาขโมยของคนอื่น เอาไปใช้ผิดประเภท หน้าด้านกันจริง ๆ
“แล้วจะหาจากตัวอะไรมาเปลี่ยนล่ะ?” เธอยังไม่หายสงสัย
“คุณหาเอาเองสิ คุณก็เก่งไม่ต่างจากฉันหรอก ปล่อยฉันได้หรือยัง? เอาปืนมาเลย!” ฉันบอกแล้วชะเง้อไปที่เรือ ทหารทั้งสองยังซ่อมกันอย่างขันแข็ง
“ปล่อยอะไร? เธอยังไม่ได้ตอบคำถามฉันเลย” เธอลุกขึ้นยืนมองไปที่เพิง
“อ้าว! ฉันตอบคำถามไปแล้ว ของพวกนั้นฉันก็หามาเอง คุณจะไม่หาเอามั่งเลยหรือไง? ไปค้นคว้าสัตว์ที่มี Triple molecule แค่นั้นยากตรงไหน?” ฉันชักไม่แน่ใจ แหงนหน้ามอง
“คุณตอบไม่หมด! ไม่นับ! ไม่ปล่อย!” นั่นไงกะแล้วเชียว เธอสะบัดหน้าเดินหนี ยายนี่หลอกฉันอีกแล้ว บอกว่าจะปล่อยตัวแล้วก็โกหก นิสัยไม่ดี...
“ย่าห์! ขี้โกงนี่หว่า ก็ฉันไม่รู้นี่ว่าต้องหาที่ไหน? ฉันบอกแล้วว่ายังทำไม่เสร็จ คุณไม่รักษาสัญญา คุณขี้โกหก” ฉันลุกขึ้นชี้หน้าไม่ยอม ฉันจะไม่ยอมเธออีกแล้ว เดินเข้าไปผลักอกเธอ
หมวดจางตัวสูงกว่าฉัน…
“จะทำอะไรเหรอ เด็กน้อย?” เธอยิ้มเยาะ เธอรู้ว่า ฉันไม่ชอบคำว่าเด็กน้อย ฉันโกรธเลือดขึ้นหน้ามาดูถูกกัน มาเจอกันหน่อย เป็นไงเป็นกันวันนี้ฉันยอมตาย
“เด็กน้อยเหรอ? ตายซะเถอะ!” ฉันพุ่งเข้าใส่ทันที คำว่าเด็กน้อย ๆ ๆ มันวิ่งปักฉึกกลางหัว ยายนี่รู้อยู่แก่ใจ ถ้าใครว่าฉันเป็น เด็กน้อยมีเรื่องแน่ มันหยามกันมากไปแล้ว ฉันก็เด็กอัจฉริยะนะโว้ย ความโกรธพุ่งพล่านขาดความยั้งคิด เดินปรี่เข้าหา วัดกันไปเลยดีกว่า…
“วางปืนแล้วมาต่อยกันไหม?” ฉันร้องท้ากำหมัดยืนจังก้า
เธอยิ้มมุมปากเลิกคิ้วสูง โยนปืนทิ้ง...อย่างนี้ก็เข้าทางฉันสิ จะสั่งสอนให้เธอเข็ดหลาบ ฉันไม่พูดพล่ามทำเพลงวิ่งเข้าไปกระโดดถีบตัวลอย หมายจะให้โดนยอดอกจะได้จุกตายไปเลย
“ย๊าก...กก!”
ก่อนที่ปลายเท้าจะถึงหน้าอก เธอเบี่ยงซ้ายหลบ แล้วกระชากขาของฉัน แรงกระโดดสัมพันธ์กับแรงดึงทำให้ฉันร่วงลงพื้นไม่เป็นท่า ยังดีนะเป็นพื้นทราย รีบลุกขึ้นปัดแขนขา หันไปวิ่งใส่...
“ย๊าก...กก!” ฉันเกลียดขี้หน้าจังเลย ทำมายิ้มเยาะเย้ย เหวี่ยงหมัดขวาสุดแรง หมายปลายคางหรือตรงไหนก็ได้บนใบหน้า ขอสักทีเถอะ! เอาให้ตาเหลือกด้วยหมัดสั่งสาวสวยไปเลย
“ฟึ่บ!” เสือกหลบได้อีก
“ย๊าก...กกก!” ชกหมัดตรงเข้าใส่ที่ใบหน้า คราวนี้เธอปากแตกแน่ ฉันกระหยิ่มในใจ
“วืด!” เธอเบี่ยงตัวหลบได้อีก อย่างนี้ต้องคลุกวงใน
“ย่าห์! ๆ ๆ อึ้บ! ๆ” ฉันโยนหมัดใส่เป็นชุดซ้ายขวาซ้ายขวา เธอแค่เอียงตัวหลบแล้วผลักเบา ๆ
“ตุ่บ!!” ฉันเซลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น หายใจแรง นี่มันบ้าอะไรกัน! ยายนี่เป็นผีหรือปีศาจกันแน่ ทำไมต่อยตั้งหลายหมัด ไม่ถูกสักหมัด? ฉันมองที่รอยเท้าของเธอบนพื้นทราย ขาซ้ายของเธอจิกกับพื้นไม่ได้ขยับ ขาขวาขยับแค่ 2-3 ก้าว เธอยังยืนยิ้มเฉยไม่มีเหงื่อสักหยด ส่วนฉัน...ปากอ้าขาหร่อย หอบแรงเหงื่อไหลโทรมใบหน้าเสื้อผ้าเปียกโชก
“เด็กน้อยเหรอ? ตายซะเถอะ!” ฉันพุ่งเข้าใส่ทันที คำว่าเด็กน้อย ๆ ๆ มันวิ่งปักฉึกกลางหัว ยายนี่รู้อยู่แก่ใจ ถ้าใครว่าฉันเป็น เด็กน้อยมีเรื่องแน่ มันหยามกันมากไปแล้ว ฉันก็เด็กอัจฉริยะนะโว้ย ความโกรธพุ่งพล่านขาดความยั้งคิด เดินปรี่เข้าหา วัดกันไปเลยดีกว่า…
“วางปืนแล้วมาต่อยกันไหม?” ฉันร้องท้ากำหมัดยืนจังก้า
เธอยิ้มมุมปากเลิกคิ้วสูง โยนปืนทิ้ง...อย่างนี้ก็เข้าทางฉันสิ จะสั่งสอนให้เธอเข็ดหลาบ ฉันไม่พูดพล่ามทำเพลงวิ่งเข้าไปกระโดดถีบตัวลอย หมายจะให้โดนยอดอกจะได้จุกตายไปเลย
“ย๊าก...กก!”
ก่อนที่ปลายเท้าจะถึงหน้าอก เธอเบี่ยงซ้ายหลบ แล้วกระชากขาของฉัน แรงกระโดดสัมพันธ์กับแรงดึงทำให้ฉันร่วงลงพื้นไม่เป็นท่า ยังดีนะเป็นพื้นทราย รีบลุกขึ้นปัดแขนขา หันไปวิ่งใส่...
“ย๊าก...กก!” ฉันเกลียดขี้หน้าจังเลย ทำมายิ้มเยาะเย้ย เหวี่ยงหมัดขวาสุดแรง หมายปลายคางหรือตรงไหนก็ได้บนใบหน้า ขอสักทีเถอะ! เอาให้ตาเหลือกด้วยหมัดสั่งสาวสวยไปเลย
“ฟึ่บ!” เสือกหลบได้อีก
“ย๊าก...กกก!” ชกหมัดตรงเข้าใส่ที่ใบหน้า คราวนี้เธอปากแตกแน่ ฉันกระหยิ่มในใจ
“วืด!” เธอเบี่ยงตัวหลบได้อีก อย่างนี้ต้องคลุกวงใน
“ย่าห์! ๆ ๆ อึ้บ! ๆ” ฉันโยนหมัดใส่เป็นชุดซ้ายขวาซ้ายขวา เธอแค่เอียงตัวหลบแล้วผลักเบา ๆ
“ตุ่บ!!” ฉันเซลงไปนั่งพับเพียบกับพื้น หายใจแรง นี่มันบ้าอะไรกัน! ยายนี่เป็นผีหรือปีศาจกันแน่ ทำไมต่อยตั้งหลายหมัด ไม่ถูกสักหมัด? ฉันมองที่รอยเท้าของเธอบนพื้นทราย ขาซ้ายของเธอจิกกับพื้นไม่ได้ขยับ ขาขวาขยับแค่ 2-3 ก้าว เธอยังยืนยิ้มเฉยไม่มีเหงื่อสักหยด ส่วนฉัน...ปากอ้าขาหร่อย หอบแรงเหงื่อไหลโทรมใบหน้าเสื้อผ้าเปียกโชก
กัดฟันสวมหัวใจสิงห์วิ่งเข้าใส่อีกครั้ง...
“ย๊าก...กก!” เอาใหม่ หมัดนี้ต้องเข้าที่กรามจะได้น็อคกลางอากาศไปเลย
“อย่าอยู่เลย!” ฉันปล่อยหมัดกะจะให้โดนปลายคาง
“วืด!” เธอเบี่ยงตัวหลบแล้วผลักด้านหลัง แรงส่งทำให้ฉันต้องเหนื่อยกับการซอยขาถี่ ๆ เข้าไปอีก หายใจจะไม่ทันอยู่แล้ว วิ่งเซถลาแถด ๆ ไปตามแรงผลักหัวซุกหัวซุน สุดท้ายก็หน้าคว่ำล้มลงกับพื้นทราย
“ตุ่บ!!”
“ขี้โกง! คนขี้โกหก! ขี้หมา!” ฉันบอกแล้วลุกเดินหนี ต้องหาเรื่องเบี่ยงเบน สู้ต่อไปก็ไม่ชนะหรอก
เธอเรียนศิลปะป้องกันตัว ส่วนฉันมวยวัด พอได้จังหวะก็วิ่งหนีไปหาไป่ไป๋ที่เพิง เธอวิ่งตามมาติด ๆ
“จะไปไหน? มาคุยกันก่อน!” เธอวิ่งมาดึงเสื้อ...
“ความเห็นของเบื้องบน พอใจกับผลแบบนี้” หมวดจางเดินเข้ามาใกล้
“อ้าว!” พอใจแล้วมาถามทำไม จะทำอะไรก็ทำไปสิ ฉันเมินไม่สน
“คุณอยากให้ปล่อยตัวหรือเปล่า?” เธอหันยิ้มมาจะหลอกอะไรอีก
“เรื่องของเธอ ฉันไม่หวังอะไรอีกแล้วจะฆ่าจะแกงก็ตามใจ สิ่งที่เธอทำลงไปมันก็ฆาตรกรดี ๆ นี่เอง คนที่โดนคำสั่งจากนกหวีดไปแล้ว จะมีชีวิตต่อไปได้อีก 5-6 ปีก็ตายหมด เธออยากจะอยู่คนเดียวบนโลกนี้ก็ตามใจเธอ” ฉันสลดใจกับความคิดของเธอ
“แต่เบื้องบนบอกว่า ไม่ตายนี่นา อย่ามาลูกไม้” เธอขมวดคิ้วสีหน้าลังเล แสดงว่าข้อมูลของเธอไม่แม่น ถ้าเธอจะใช้ผลงานที่ผิดพลาดนี้ต่อไปก็ตามใจ
“มันไม่มีประโยชน์ที่เธอจะทำงานนี้ต่อ มันไม่ได้สร้างสรรค์และมีประโยชน์กับใครเลย มันกำลังทำลายล้าง รัฐบาลจีนมันเป็นอาชญากรของโลก เธอกับฉันมันแค่หมากตัวหนึ่งในกระดานของเกมอำนาจเท่านั้น วันหนึ่งก็โดนกำจัดทิ้ง” ฉันกระตุ้นเตือนให้เธอยั้งคิด ยายหมวดหันมองกลับไปที่เพื่อนทหาร เธอเป็นคนฉลาดมาก ฉันเองโดนเธอหลอกตลอด สมัยที่ยังสนิทกัน
“แต่พวกเราคิดว่า มันเป็นข้อดี เราจะรีเซทพวกเขาเมื่อไหร่ก็ได้?” เธอยักไหล่ โอ้โห!ความคิดชั่วร้ายมาก เท่ากับว่า ต่อจากนี้ไปมนุษย์จะไม่มีสิทธิ์คิดอะไรเลย ชะตากรรมจะตกอยู่ในมือของผู้ควบคุม
“เบื้องบนต้องการเปลี่ยนโลกให้เป็นวิถีแบบเกษตรกรรม ปลูกข้าวเลี้ยงสัตว์จับปลา ใช้วิถีพอกินพอใช้ ไม่มีการเมืองและศาสนา เดี๋ยวตอนออกคำสั่งเราก็หาอาสาสมัครแบ่งไปทำงานในสาขาอาชีพต่าง ๆ พวกนี้แย่งกันมาทำอยู่แล้วเราสั่งอะไรก็ได้ ส่วนเรื่องขยายเผ่าพันธุ์ ก็แค่สั่งให้เขาผสมพันธ์กัน ไม่เห็นยากตรงไหน”
นี่มันจะบ้าไปใหญ่แล้ว เธอพูดโดยไม่สะดุดใจเลยหรือไงนี่ อีกอย่างพวกเธอยังไม่รู้จักมันอย่างแท้จริง Tame26 มีอานุภาพมากกว่านั้น เธอได้ที่ข้อมูลผิดพลาด
“เบื้องบนของคุณเป็นใคร? พรรคคอมมิวนิสต์จีนเหรอ? คุณกำลังโดนหลอก คุณไม่รู้ตัวหรือไง? ทีมพัฒนาไวรัสไม่ได้มีทีมของเราทีมเดียวนะหมวดจาง” ฉันชี้หน้าเธอขมวดคิ้ว
“มีอะไรที่ฉันไม่รู้เกี่ยวกับ Tame26 อีกเหรอ?” เธอเอียงคอ
“ที่คุณพูดมามันถูกแค่บางส่วน มันไม่ถูกทั้งหมด Tame26 อันตรายยิ่งกว่านิวเคลียร์อีก มันล้างโลกได้เลยนะ เธอรู้หรือเปล่า? ฉันจะบอกให้เอาบุญ ถือว่าเราเคยเป็นเพื่อนกัน” ฉันเข้าใจความคิดของเธอ คนเวลาทำงานให้องค์กรใด เป้าหมายขององค์กรนั้นก็คือเป้าหมายของเราไปด้วย เราจะรักและเชื่อมันอย่างไม่ลืมหูลืมตา เหมือนทหารเกณฑ์ไม่มีวันรู้ความคิดของนายพล
“ตอนนี้พวกเธอเอามันไปผสมกับวัคซีน Anti-Covid ใช่ไหม? หลอกแจกจ่ายไปทั่วโลกแล้วใช่ไหม?” ฉันขอข้อมูลบ้าง
เธอไม่ได้เป็นคนเริ่มโครงการจึงรู้ไม่ละเอียด แต่เธอก็เก่งที่เอาผลงานของฉันไปต่อยอดได้
“ใช่! แผนของโมเสสเป็นแบบนั้น”เธอบอก
“โมเสสมันคิดจะล้างโลกหรือไง? เมื่อไหร่ก็ตามที่คุณเป่านกหวีด ชีวิตของพวกเขาก็เริ่มนับถอยหลัง หลังเป่านกหวีด 30 นาทีแรก พวกเขายังเป็นคนเดิมทุกอย่าง เพียงแต่อารมณ์ของพวกเขาจะยึดติดอยู่กับผู้เป่านกหวีด พวกเขาจะเชื่อฟังคำสั่งและเชื่องยิ่งกว่าสุนัข ตอนนี้เราเรียกมันว่า Tamer 30”
“ใช่ฉันรู้!”
“เลยจาก 30 นาที พวกเขาจะกลายเป็น Soulless ไร้ความรู้สึกเป็นคนไร้วิญญาณ ครบ 3 เดือน เนื้อตัวเริ่มเน่าผิวเป็นตุ่มหนอง”
เธอเฉย ทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้...
“แต่ฉันเอาไปฝึกใช้งานได้นะ”
“หือ!!” ฉันชักเอะใจ
ฉันก็พึ่งรู้เดี๋ยวนี้แหละว่า พวกเขาฝึกมันได้ ฉันไม่รู้ว่า ผลของมันจะเป็นอย่างไร? แต่มันเป็นวัคซีนอันตราย ไม่อยากให้เอาไปใช้...
“ลองคิดดี ๆ สิ! ถ้าเช้าวันหนึ่งตื่นคุณขึ้นมา Soulless เดินเพ่นพ่านเต็มบ้านเมืองจะอยู่กันอย่างไร? อีกอย่างพวกเขาก็อายุสั้น ภายใน 5 ปีคนตายหมดโลกแน่นอน เธอได้เงินตอบแทนแค่น้อยนิด มันคุ้มค่าหรือไม่? ชีวิตของเธอทำได้แค่นี้เองเหรอ?” ฉันจิกสายตาเหยียดหยัน…
“หมวดจาง! ผลงานที่ไม่มีประโยชน์อย่างนั้น สร้างชื่อเสียงให้คุณไม่ได้หรอก เกิดเป็นคนทั้งทีสร้างประโยชน์ให้มนุษย์ชาติไม่ดีกว่าเหรอ? อย่าไปเป็นเครื่องมือให้พวกชั่วช้านั้นเลย” ฉันใส่ไม่ยั้ง...
“และเมื่อแผนของโมเสสสำเร็จ เงินที่เธอมีก็ใช้ไม่ได้ แล้วคิดเหรอว่า พวกมันจะปล่อยเธอไป ดูฉันเป็นตัวอย่างสิ” ฉันทิ้งตัวนั่งลงหน้าเพิง
“.........” เธอนั่งนิ่งเงียบ ยายนี่ก่อนจากกันไปก็เป็นคนน่ารัก แต่เพราะอะไรกันนะ ถึงกลายเป็นศัตรูตัวร้ายกับฉันไปได้
“ดูถูกกันจังเลยนะ คุณไม่ต้องมาโกหก เดี๋ยวให้ฉันหาข้อมูลก่อน ถ้าพวกเขาตายภายใน 3-5 ปี ฉันจะออกจากกองทัพ ฉันก็ไม่โง่ขนาดนั้นหรอก” เธอหน้าตูม สายตาล่อกแล่กลังเล
“เรามีความรู้ขนาดนี้ มาสร้างผลิตภัณฑ์ที่มีประโยชน์กับชีวิตคนดีกว่า เงินน่ะ! หาเมื่อไหร่ก็ได้ เอาไหมล่ะ! เรามาทำด้วยกัน?”
“ฉันมาจับเธอนะ อย่ามากล่อม” เธอกลอกตามองบน เธอต่างหากที่เกลียดฉันก่อน และเข้าใจผิดไปเอง ฉันไม่เคยคิดร้ายกับเธอเลย
เธอหันมองที่นอนของพวกเรา…
“คุณนี่โคตรหนังเหนียวเลย น่าจะตายตั้งแต่ตกเขาแล้ว”เธอยิ้มแล้วมองรอบเพิงพัก
“ที่พักน่ารักดีทำเองเหรอ?” เธอมองนั่นนี่ ยายนี่! ช่างสังเกตคงจะหลอกถามข้อมูล ฉันไม่สนใจ ไม่ตอบ
เป้วัคซีนและทุกคนหายไปแล้ว ฉันโล่งใจสบายใจได้ว่าของคงจะอยู่กับแทน ฉันมองเพิงพักชั่วคราวที่เรานอนอยู่ด้วยกันใจหายแวบที่ต้องจากที่นี่ไป ฉันเริ่มเคยชินกับที่นี่ ถึงมันจะน่ากลัว แต่ก็มีความสุขอย่างที่ไม่เคยได้รับ เป็นประสบการณ์ที่แปลกไปจากความเคยชินเดิม ๆ
เพื่อนร่วมชะตากรรมที่น่ารักอีกสองคน ถ้าต้องกลับไปจริง ๆ จะหาเพื่อนอย่างพวกนี้ได้ที่ไหนอีก เพื่อนที่มีส่วนใหญ่ก็ชิงดีชิงเด่น เหมือนยายทหารบ้านี่แหละ
ทหารสองนายเดินเข้ามา...
“คุณมากันกี่คน” นายทหารหนุ่มหน้าตี๋เดินมาถึงก่อนเอ่ยถาม
“2 คน” ฉันลอยหน้าโกหกไป
“3 คน ” หมวดจางแย้ง จ้องหน้าฉัน //รู้ทุกเรื่องเลยสินะ//
“เบอร์ 6 ไปตามเป้วัคซีนมา ส่วนคนยิงทิ้งไปเลย!” นายทหารสั่งลูกน้องเสียงดังอีกครั้ง
“ห่ะ!” ฉันเอามือกุมอกเบิกตาโพลง นี่ถึงขั้นจะฆ่ากันเลยเหรอ ทหารเบอร์ 6 ถือปืนกลอัตโนมัติวิ่งเข้าป่าหายไป
หมวดจางลุกขึ้นยืนปัดก้น...
“เรากลับกันเลย ได้ตัวนาตาลีแล้ว”
“รอก่อนสิ! ลูกน้องผมยังอยู่ในป่าเลยนะครับ” ผู้กองหนุ่มมองหน้าสงสัย
“คุณกลับมารับมันทีหลัง พาฉันกลับก่อน ไม่รอแล้ว!” ยายโหดเชิดหน้า ไม่สนใจคำทัดทาน
เขาหันรีหันขวางแต่ก็ยอมทำตาม แต่ฉันยอมไม่ได้ ถ้ากลับไปแบบนี้ 2 คนนั้นต้องโดนไอ้เบอร์ 6 ยิงแน่ ฉันรีบลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว ต้องเบี่ยงเบนไม่ให้มันเข้าไปตามหา…
“เป้วัคซีนตกน้ำหายไปตั้งนานแล้ว ไม่ต้องไปตามแล้ว เรียกทหารกลับไปด้วยกันเถอะ ถ้าคุณเรียกทหารกลับมา ฉันจะตามคุณไป” .
“อยากหนีให้มันหนีไป ดีเลยจะได้ไม่หนักเรือ ถ้าไอ้เบอร์ 6 มันจับได้ ก็ถือว่าให้รางวัลมันก็แล้วกัน ยายเด็กนั่นน่ากินเหลือเกิน ให้มันจั่วให้หนำใจไปเลย” หมวดจางทำให้ฉันใจฝ่อ ใจดำเป็นบ้าผู้หญิงคนนี้
“ไป!” แรงผลักทำให้ฉันเซไปข้างหน้า
ฉันหนีมาขนาดนี้จะให้ยอมกลับไปง่าย ๆ ทิ้งเพื่อนไว้อย่างนี้ไม่ได้ มาด้วยกันกลับก็ต้องกลับด้วยกัน
“ไม่ไป! รอเพื่อนฉันก่อน” ฉันดื้อดึงไม่ยอมขยับ
“อย่าลีลา ฉันก็มีธุระเหมือนกัน” เธอผลักหลังส่ง
ฉันหันไปชี้หน้า...
“ภูมิใจมากเหรอ? หลอกว่าจะปล่อย ไหนล่ะ!เกียรติของคุณ? อีทหารกระจอก คำพูดแค่นี้ก็รักษาไม่ได้” ด่าเจ็บที่สุดของฉัน...ได้แค่นี้
แต่คราวนี้ได้ผล...
“ผลัวะ!” เธอผลักฉันเต็มแรงจนเซไปหลายก้าว ความอดทนขาดผึง ฉันหันกลับกำหมัดพร้อมสู้อีกครั้ง...
“ย่าห์!..จะมากไปแล้ว” อยากจะต่อยให้ฟันร่วงไปเลย พอหันกลับถึงกับเข่าอ่อน
“เอาสิ!” เธอเล่นมุกเดิมเอาปืนมาจ่อหัว
“แม่งเอ้ยจำไว้นะ!” แค้นใจ จำใจเดินนำหน้าไปที่เรือ
ฉันคิดกลับไปมาหลายมุม หาสาเหตุว่า ทำไมเธอถึงได้เกลียดฉันนักหนา คงเหลือเรื่องนี้เรื่องเดียวแหละที่น่าจะใช่และเป็นสาเหตุที่เธอเกลียด
ฉันหยุดเดิน หันกลับไปมองหน้า...
“คุณอิจฉาฉันเหรอ หมวดจาง?”
เธอกรอกสายตาไปมา...
“ใช่!ฉันอิจฉา เธอเป็นใครถึงมาแย่งตำแหน่งที่ควรเป็นของฉันไป นั่นก็เรื่องนึง เธอหนีมาก็อีกเรื่อง เราไม่น่าเป็นเพื่อนกันเลย กองทัพเพ่งเล็งฉันไปด้วย ฉันจะฆ่าเธอ เพื่อพิสูจน์ให้กองทัพเห็นว่า ฉันกับเธอไม่เกี่ยวกัน ” เธอสายตาดุร้ายเกรี้ยวกราด
โรคขี้อิจฉานี่น่ากลัวจังเลย อย่างนี้นี่เอง...ใบหน้าที่สวยหวานของเธอจึงเคร่งเครียดตลอดเวลา
“แต่เธอก็ขโมยสูตรไปแล้วนี่ ได้ไปเป็นหัวหน้าที่กองพันฯแล้วนี่ แล้วจะมายุ่งกับฉันอีกทำไม? เราขาดจากกันตั้งนานแล้ว” ฉันรู้คำตอบอยู่แล้วว่าทำไม?
“ฉันจะเอาเธอไปเป็นหนูทดลอง ฉันจะให้เธอเป็น Soulless จากวัคซีนที่เธอเป็นคนคิดค้น” เธอตาขวาง...อย่าเล่นอย่างนี้นะ ฉันกลัว
เรือตรวจการณ์ท้องแบน 4 ที่นั่งลายสีแดงขาวที่เกยตื้น สั้นกว่าจระเข้ที่โชคร้ายตัวนี้กว่าครึ่งหนึ่งเลยทีเดียว เรือไม่ได้รับความเสียหายอะไรมาก เครื่องยนต์ 40 แรงม้าท้ายเรือก็ยังดูปรกติดี
“ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนดังจากราวป่าในทางที่ทหารเบอร์ 6 เดินหายเข้าไป
“หือ!!” สมองตึงเครียด ร่างกายดั่งโดนบิดเป็นเกลียว เสียงปืนนั้นกระชากหัวใจออกไปไปจากตัว ความเป็นห่วงกระตุ้นให้ขาของฉันขยับวิ่ง
“พรึบ!” หมวดจางวิ่งตามมาเตะตัดขา ฉันล้มหัวทิ่มทราย...
“โอ๊ย!”
เธอปลดปืนจากซองเงาแวบเข้ามาจ่อหน้าผาก...
“ถ้าไม่อยากกลับ!...ก็เป็นผีเฝ้าที่นี่ไปก็แล้วกัน”
“ยิงเลย! ฉันไม่กลับ ฉันจะกลับไปหาเพื่อนฉัน!” ฉันไม่สนปืนในมือเธอแล้ว
ฉันพยุงตัวลุกเพื่อวิ่งต่อ สองคนนั้นจะเป็นอย่างไร ฉันกลับไปแบบนี้ไม่ได้ ฉันทิ้งเพื่อนไม่ได้ เอาศพฉันกลับไปเถอะ อยากยิงก็ยิงเลย ฉันขยับวิ่ง
“ฉันไม่อยากหยาบคาย บอกแล้วนะ!” ว่าแล้วเธอก็ถีบก้น ฉันหัวทิ่มแบไปกับพื้น เธอเอากุญแจมือมาล็อค แล้วลากไปขึ้นเรือ
“ฉันไม่ไป! หมวดจางขอร้องนะ ให้ฉันทำอะไรก็ได้ ช่วยเพื่อนฉันก่อน”
เธอไม่สนคำขอร้องทั้งลากทั้งดึง ทหารชายเข้ามาบอกเสียงดุ แล้วช่วยกันลากแขนของฉัน
“เดี๋ยวผมส่ง ฮ.มารับผมสัญญา!” สัญญาของพวกแกไม่มีความหมาย
“ฉันรู้วิธีแก้ปัญหาวัคซีนแล้ว ยิงทิ้งไปเลย” เธอกระชากปืน...
“แก็รก!”
ฉันช็อกสุดชีวิต ปืนจ่อหน้า ผู้กองเดินมาขวาง...
“ผมต้องเอาตัวกลับไปเป็น ๆ” เขารวบตัวอุ้ม ฉันดิ้นสุดชีวิต…
“ปล่อยนะ! ฉันจะอยู่กับเพื่อนของฉัน” แต่สุดท้ายก็โดนหมวดจางรวบขา เอาขึ้นมาโยนบนเรือ
“ฮือฮือ! ยิงสิ ยิงเลย” น้ำตาไหลพรั่งพรู มองกลับไปที่เพิงที่เคยนอน เคยตื่นมาเห็นหน้ากันทุกเช้าจะไม่มีอีกโอกาสได้เห็นอีกแล้ว สายลมพัดหอบทรายปลิวว่อนแสงแดดยามเที่ยง ๆ ร้อนระอุ แต่ในใจฉันหนาวเย็นเหลือเกิน
……………………………………..
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม