The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 2

ป่าโบราณ

มุมมองสายตา จาง แอนนา

พฤศจิกายน ค.ศ.2020

บ่ายแก่ ๆ ผืนน้ำระยับแดด...เรือลำยาวกลับมาเกยขึ้นฝั่งหน้าเพิงของนาตาลี ฉันหันกลับไปมองซากจระเข้แล้วสยอง ฝูงนกน้อยแย่งกินเศษเนื้อบนพื้นทราย 

เรือตรวจการณ์ยังลอยตูดโด่งอยู่ชายน้ำ ที่นี่เป็นดินแดนซ่อนเร้นที่ไม่เคยถูกสำรวจ ทุกย่างก้าวมีแต่อันตราย ฉันคิดทบทวนกลับไปกลับมาหลายตลบ จะเอาตัวรอดจากสถานการณ์นี้ได้อย่างไร? ภาวนาในใจ...เจ้าเบอร์ 6 อย่ายิงเพื่อนของนาตาลีนะ นายคือความหวังเดียวของฉัน

จูยอนดุราวแม่เสือร้าย ฉันโดนเชือดคอแน่ เธอดูแลนาตาลีอย่างดี ไม่ให้หยิบจับอะไรเลย คอยส่งแต่ของหนัก ๆ ให้เชลยอย่างฉันแบก เอาไปกองรวมกันกลางชายหาด ส่วนอาวุธส่งให้ผู้ชายเป็นคนแบกเข้าไปเก็บในเพิง

“แทน!!!!” เสียงนาตาลีสะท้อนคุ้งน้ำ สะท้อนภูเขา

หลังจากลงเรือ เธอก็วิ่งผมปลิวแหกปากตะโกนเรียกไปทางชายหาดด้านเหนือ ฉันเดาว่า แทนคงเป็นผู้ชายที่ปล้นรถยนต์มากับเธอ

ฉันยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเอง แต่ก็เบาใจขึ้นเยอะเมื่อเห็นว่า พวกเขาไม่ได้เลวร้าย พวกเขาคงไม่คิดจะฆ่าฉันทิ้งหรอก ไม่เช่นนั้น! ซอนจะห้ามจูยอนทำไม?

ภาพงูยักษ์โฉบผู้กองเกาหลี่เทียนไปกินยังติดตาชัดเจน รอดตายคราวนี้ ฉันคิดอะไรใหม่ ๆ ได้อีกเยอะ โดนตบโดนตีเตือนสติ นั่งคิดทบทวนคำถามของนาตาลี ฉันตอบอะไรไม่ได้เลย และแปลกมากหลังผ่านความตายมา ทำไมฉันถึงไม่โกรธจูยอน หายเกลียดนาตาลีไปเลย

กำลังเหม่อคิดอะไรเพลินๆ เงาวูบลอยเฉี่ยวหน้า...

“เฮ้ย!” ฉันเบี่ยงตัวหลบ

“เอ้า!..เอาไปกางเอาเอง เธอนอนชายหาดนี่แหละ” จูยอนโยนเต็นท์นอนจากบนเรือมาให้ แล้วชี้นิ้วไปชายหาด

ซอนเงยหน้ามองจูยอน…

“จูยอน! อันนั้นมันขาด” ซอนร้องเตือน 

“มีให้ใช้ก็ต้องขอบคุณกันแล้ว ไปได้!”  เธอสั่งเสียงเด็ดขาด ซอนก้มหน้าเงียบกริบ ฉันลุกไปหยิบแล้วตรงไปตามที่เธอชี้ เจ็ทโด้เดินไปหยิบอุปกรณ์เต็นท์แล้วเดินตามมา

คิดย้อนกลับไปในจังหวะที่ฉันได้เห็นหน้าซอนอีกครั้ง ตอนเขาร้องห้ามจูยอนบนเรือ ฉันทั้งแปลกใจและดีใจที่ได้เจออีกครั้ง เขาเหมือนเป็นคนเดียวที่ฉันรู้จักบนเรือลำนี้ ฉันเคยแอบคิดถึงเขาเล็ก ๆ แต่มันคงไม่ได้มีความหมาย เพราะเรายืนคนละข้างกันสิ้นเชิง เขาเป็นเพื่อนของนาตาลี ส่วนฉันเป็นศัตรูเบอร์ 1

ฉันถูกใจซอนตั้งแต่ที่ร้านอาหารแล้ว หุ่นบึ้กใบหน้าหล่อคม ลักยิ้มนี่แหละกระชากใจที่สุด เพื่อนอีกคนที่ผมยาวนั่นก็ใช้ได้ หน้าตาหล่อดีทั้งคู่ แต่สำหรับจูยอน หน้าตาเรียบร้อย สวยเก๋ดีนะ แต่ไม่รู้จะโหดไปไหน? ฉันสัมผัสได้ว่าเธอเป็นคนจริง สายตาของเธอเยือกเย็นน่ากลัว คงจะเป็นคนเกาหลีตาหยีเชียว ฉันก้มหน้าทำตามคำสั่งของเธอโดยไม่ปริปาก ตอนนี้คิดได้อย่างเดียวต้องปลอดภัยไว้ก่อน ขอให้มีชีวิตผ่าน ๆ ไปก่อน วิธีไหนก็ได้ ยอมทุกอย่าง

นาตาลีเดินเลาะชายป่ากลับมา ตะโกนโบกมือเรียก...

“ชายหาดนอนไม่ได้นะ! อันตรายเกินไป” เธอเดินกลับมาเข้าเพิง

“ขึ้นมากางข้างบนนี้!” เธอกวักมือหน้าเพิงของเธอ

เราสามคนเดินขึ้นไปหา ซอนเลือกเดินมาทางด้านขวาของเพิงพักข้างต้นมะพร้าวเรียว ต่างคนเริ่มลงมือปักหลักบนพื้นทราย ด้านหลังเป็นลานทุ่งหญ้าป่าโปร่งและภูเขาสูงชัน ต้นไม้ใหญ่ลำต้นบิดเกลียวใบเหลืองไปทั่วขุนเขา

เจ็ทโด้เดินมาก้มหัวลงไปหาซอน ฉันเงี่ยหูฟัง

“วันนี้! มึงประหารเชลยด้วยนะ” ถึงเขาจะพูดเบา ๆ แต่ฉันสะดุ้งสุดตัว นี่!ฉันจะต้องตายเหรอ?

ซอนกำลังก้ม ๆ เงย ๆ กางเต็นท์ ชะงักแล้วเงยหน้ามอง...

“ขอผ่านพี่! ผมทำไม่ได้ ผมจะจีบนาตาลี” ซอนหน้าหงิกกระซิบกลับ งอนแก้มป่องเหมือนเด็ก

ฉันมองซ้ายขวาเตรียมมองหาที่วิ่ง ฉันยังไม่อยากตาย ตอนอยู่บนเรือแอบสังเกตพวกเขาคุยกัน ดูเข้ากันเป็นปี่เป็นขลุ่ยเป็นกลุ่มที่มีแต่ความสนุก ห่วงใยกันและกัน ไม่น่าจะโหดร้ายขนาดนี้

นาตาลีเองเหมือนเป็นไข่แดงที่ทุกคนให้ความรักและทะนุถนอม  เธอมารู้จักกับคนพวกนี้ได้ยังไง? คนอย่างนาตาลี ไม่มีวันลดตัวมาคลุกคลีกับพวกนี้แน่ ๆ ยายบ๊องนี่...มันหยิ่งจะตายไป ฉันแอบแปลกใจเรื่องนี้
           หัวสมองสับสนวุ่นวายไปหมด ถ้าไม่ติดว่าคุณพ่อป่วยอยู่โรงพยาบาล ฉันจะขอไปอยู่กับนาตาลีก็ได้ ไปผลิตสินค้าขายกับเธอก็ดีเหมือนกัน อยู่กับเธอรวยแน่ ๆ รอบตัวของนาตาลีมีแต่เงิน มีแต่โอกาส แต่เธอคงไม่ยอมต้อนรับฉันง่าย ๆ แน่ ฉันผิดพลาดอย่างแรง

เฮ้อ!...เลิกฟุ้งซ่านแล้วคิดหาทางเอาชีวิตรอดให้ได้ก่อนดีกว่า ฉันยังไม่วางใจเจ็ทโด้กับจูยอน อาจจะมายิงฉันตอนไหนก็ได้?

“มึงไม่เสียดายแน่นะ!” เสียงเจ็ทโด้กระตุกฉันกลับมา

“ผมไม่เคยเสียใจเลยที่เป็นลูกน้องพี่ แต่ผมไม่เอาได้ป่ะ ผมตั้งใจจะทำบางอย่างให้สำเร็จ” ซอนหันมองแล้วส่ายหน้า มือก็ลูบขาตัวเองไปด้วย

ตอนนี้…ฉันโคตรกลัวผู้ชายผมยาวคนนี้เลย เห็นแววตาก็ขาสั่นเย็นเฉียบไปทั้งตัว

เจ็ทโด้พยักหน้าแล้วยืดตัว...

“แล้วแต่!..งั้นกูจัดการเองก็ได้”เขาหันมาหา ฉันแฟ่บลงพื้น ใบหน้าชารู้ชะตาชีวิตทันที จากที่คิดจะวิ่งหนี กลับขาอ่อน กลัวจนก้าวขาไม่ออก เคยไล่ล่าคนอื่น พอตัวเองโดนบ้างถึงได้รู้ว่าความกลัว มันกระชากใจขนาดไหน

เขาเดินมาหยุดตรงหน้า...          

“คุณติดต่อทหารของคุณได้ไหม? เรียกออกมาสิ!”           

“วิทยุ!ตกน้ำไปแล้วค่ะ!” ฉันตอบตามความจริง

“งั้น!ก็ช่วยไม่ได้” เขาดึงกุญแจมือออกจากเอวปรี่เข้ามาหา

นี่! เขาจะฆ่าฉันแล้วเหรอ?

“ไม่นะ! ฉันไม่ไป!” ฉันเริ่มร้องหันหาคนช่วย

“หมวด! หมุนตัว!”

ฉันกลัวมากอยากจะวิ่งหนี แต่ขาไม่มีแรง หมุนตัวให้เขาใส่กุญแจมืออย่างง่ายดาย คิดถึงคุณพ่อจังเลย อยากกลับบ้าน น้ำตาไหลอาบแก้ม เมื่อรู้ว่าความตายใกล้เข้ามา คิดถึงความผิดที่เคยทำในอดีต ไม่..ฉันไม่อยากตาย

“ไป!” เขาผลักฉันเซหัวทิ่มหัวตำ ผ่านหน้าของซอนเข้าป่า อยากจะร้องบอกกับเขาให้ช่วย แต่ก็พูดไม่ออก

“สวบ!...สวบ!” เสียงเท้าของเจ็ทโด้ที่เดินตามหลัง กินใจทุกย่างก้าว ทุกก้าวที่เดินหมายถึงช่วงเวลาสุดท้ายของชีวิต กำลังสิ้นสุด

“คุณจะทำอะไรฉันคะ? เราไม่ได้เป็นศตรูกันนะ ปล่อยฉันไปเถอะ” ฉันกลัวจับใจ สมองขมวดเกลียว น้ำตาไหลพราก รู้ชะตากรรม

เขาพาเดินออกมาลานทุ่งหญ้ากลางป่าโปร่ง ไกลจากเพิงพักมากแล้ว ฉันชะเง้อมองหานาตาลี ยอมรับว่ากลัวที่สุด

“ผมคงปล่อยคุณไปไม่ได้ ขอโทษด้วย!” เสียงของเขาเย็นจับใจ

ขาสั่น ก้าวไม่ออกเดินไม่ไหว ทรุดตัวลงน้ำตาไหลพราก ฉันอุตส่าห์รอดตายมาแล้ว

“ฉันกลับใจแล้ว ขอโอกาสให้ฉันสักครั้งเถอะ ฉันจะเป็นคนดี คุณจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่าฆ่าฉันเลย ฉันกลัวแล้ว!” ฉันก้มหัวอ้อนวอน หัวใจแหลกเหลวไม่อยากตาย ไม่เคยรู้สึกกลัวมากขนาดนี้มาก่อน...

“อย่าฆ่าฉันเลยนะ คุณพ่อฉันยังนอนป่วยอยู่ ปล่อยฉันไปเถอะ!” ฉันก้มศีรษะติดพื้นขอร้อง ฉันยังไม่อยากตาย

“นาตาลีก็มีครอบครัว มีคนรัก เรายืนคนละฝั่ง คุณคงเข้าใจนะ เราเป็นทหารเหมือนกัน” สายตาของเขานิ่งมาก

“ฉันไม่อยากเป็นทหารแล้ว ฉันสัญญาจะไม่กลับไปทำงานอย่างเดิมอีก” ฉันกลัวตายสุดชีวิต

“ขอโทษนะหมวด แกรก!” เขาพูดพร้อมขึ้นลำปืน

“ฮือ!ฮือ!” ฉันจุกอก หายใจไม่ออก หูอื้อ

“นาตาลีช่วยฉันด้วย นาตาลีฉันขอโทษ ช่วยฉันด้วย ไม่นะ!  อย่ายิงฉันนะ!” ฉันร้องหาความหวังสุดท้าย ตะโกนเรียกที่พึ่งเดียวของฉัน สติหลุดด้วยความกลัวสุดขีด

เขาเอาปืนเข้ามาจ่อขมับ

“หมวดครับ! อย่าเสียใจ อย่ากลัว เราตายในหน้าที่ถือเป็นเกียรติสูงสุดของทหาร หลับตาครับ ความตายไม่เจ็บ” เขาพูดหนักแน่น

ฉันเข้าใจในที่เขาพูด แต่ฉันไม่อยากตายดิ้นรนหาทางหนี 

“นาตาลีช่วยด้วย ฉันขอโทษ!” ฉันร้องอย่างคนสิ้นหวัง

เขาพูดปลอบใจ

“ศักดิ์ศรีของนักรบอยู่เหนือความตาย  เราจะไม่ร้องขอชีวิตจากศัตรู เราพร้อมจะตายอย่างมีเกียรติ หมวดครับ! รักษาเกียรติเอาไว้ ”

“นาตาลี นาตาลี ดอกเตอร์ ฉันขอโทษ” ฉันหลับตารวบรวมสติครั้งสุดท้าย มองที่ใจของตัวเอง ขอบคุณมากนะเจ็ทโด้ที่ยังให้เกียรติ แม้จะฆ่าฉัน คุณยังทำให้ฉันภูมิใจที่ได้ตายอย่างสมเกียรติ น้ำตาไหลรินคิดถึงป่ะป๊า หนูไม่ได้กลับบ้านแล้วนะคะ          

“เดี๋ยว!” เสียงใครบางคนเรียกไว้

“หือ!” ฉันลืมตาขึ้นมา ซอนวิ่งตะลุยป่าพรวดพราดเข้ามา…

“ผมจัดการเอง! ผมรับผิดชอบเอง” เขาวิ่งเขามาปลดกุญแจมือให้ 

“ฮือ!ฮือ!” ฉันก้มปิดหน้าร้องไห้ใจสั่นขาสั่น อยากจะขอบคุณแต่มันพูดไม่ออก หน้ามืดจะเป็นลม

“ดมนี่ก่อน” เขาควักยาหม่องมาทาจมูกให้

เจ็ทโด้ยืนมองแล้วเปรยเบา ๆ...

“มึงรับผิดชอบด้วย ดูแลแยกจากคนอื่นนะ” เขาบอกแล้วจะเดินกลับ

ฉันคว้าขากางเกงเขาไว้…

“ขอบคุณมากนะคะ ขอบคุณจริง ๆ ” ฉันนั่งเงยหน้าขอบคุณเขาทั้งน้ำตา

เขาไม่ยื้อซอน เขายกเลิกภารกิจ มัจจุราชเปลี่ยนใจ เขายื่นมือลงมาฉันรีบคว้ามือเขาดึงตัวเองลุกยืน

“หมวด! คนที่ช่วยชีวิตหมวดคือมัน  ขอบคุณมันเถอะ!” เขาบอกเรียบ ๆ แล้วเดินกลับ ซอนพามานั่งที่หน้าเต็นท์ของเขา

เจ็ทโด้เดินแยกไป หันมา...

“ซอน! กูไปหาเจ้าแทนมันก่อนนะ” เขาบอกสั้น ๆ แล้วเดินไปทางทิศเหนือด้านขวา

จูยอนวิ่งยิ้มตาสระอิแก้มเป็นพวงตามไป เท่าที่สังเกต...จูยอนคงจะเป็นแฟนกับเจ็ทโด้ เวลามองตากันอย่างกับจะเข้าสิงร่างเขาให้ได้ แววตาเป็นประกายเชียว ทั้งคู่ยิ้มกว้างฟันขาววิ่งไล่หยอกล้อเล่นกันไป อย่าไปยุ่งกับเขาดีกว่า

ฉันยังใจสั่นไม่หาย โชคดีมากที่ซอนเข้ามาเป็นขอนไม้พยุงชีวิต ทิ้งตัวนอนหงายถอนหายใจโล่ง ใจแวบคิดไปถึงคนที่ฉันทดลองค้างไว้อีกเป็นพันคน ครอบครัวของพวกเขาคงรอคอยให้กลับบ้าน พวกนั้นรอความตายและไม่มีโอกาสรอดกลับไปหาคนที่รอคอย  หลังจากผ่านความตายมา 2 ครั้ง ฉันตัดสินใจขอยืนข้างนาตาลีดีกว่า ต้องรีบปรับตัวตอนนี้ โอกาสรอดตายมาแล้ว ต้องรีบตีสนิทกับซอนให้เร็วที่สุด เขยิบเข้าไปหาเขา...

“ขอบคุณมากนะคะ ซอน!” เขากำลังผูกเต็นท์ให้ ไม่สนใจ

“ซอนคะ! ขอบคุณนะคะที่ไม่ประหารชีวิตฉัน ขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการนะคะ ฉันชื่อ จาง แอนนา เรียกฉันว่าแอนนาก็ได้” ฉันเพิ่มเสียงดังขึ้น เรียกร้องความสนใจ

เขาหันมาขมวดคิ้วมอง...

“คุณเข้าใจความหมายว่ายังไง?” เขาถามด้วยสีหน้าสงสัย

“เรื่องอะไรคะ?”

“ประหารชีวิต!”

“ก็ยิงทิ้งไง? ไม่ใช่เหรอ?” ฉันรู้สึกแปลกใจอย่างมาก

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ไม่ใช่!” อารมณ์ดีซะด้วย ค่อยโล่งอกหน่อย

“การประหารชีวิตของพวกผม ไม่ใช่ยิงทิ้ง ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” เมื่อเขาหัวเราะได้เต็มปากเช่นนั้น ฉันรับรู้ได้ว่า ยมทูตถอยออกไปแล้ว ทุกอย่างดูสว่างไสวมีอนาคต

“อ้าว!...แล้วมันคืออะไรคะ?” ฉันพลาดอะไรไปอย่างนั้นหรือ?

“คุณเป็นทหารยังไง ไม่รู้เรื่องนี้? จูยอนยังรู้จักเลย” เขายิ้มกว้างดูเหมือนฉันโง่ไปเลย

“คุณก็บอกมาสิคะ!”

“การประหารเชลยสาวก็คือการให้โอกาสครั้งสุดท้ายกับเชลยหรือศัพท์ทางการจะเรียกว่า ปรับทัศนคติ”

“มันยังไงกัน ยิ่งพูดยิ่งงง ปรับทัศนคติเขาไปเอาขู่ในค่ายทหารไม่ใช่เหรอ?”

“อันนั้นมันเป็นวิธีของทหารในออฟฟิศ ส่วนวิธีของผมต่างกันออกไป ไม่ใช่ยิงทิ้ง มันเป็นการให้โอกาสพวกเธอด้วยการนอนกับศัตรู วิถีของนักรบทะเลทราย” เขาหัวเราะลั่นอีกครั้ง

“อ้าว! เมื่อกี๊เขาไม่ได้จะยิงฉันเหรอ?” ฉันขมวดคิ้ว

“มันก็ใช่! เพราะผมปฏิเสธในตอนแรก แต่ตอนนี้คุณรอดแล้ว”

อ่อ!..ฉันเข้าใจแล้ว ที่เขาเข้าไปช่วยก็เพราะอยากจะอึ๊บฉันนี่เอง  ช่างเถอะขอให้ฉันรอดตาย จะทำอะไรก็เชิญ...โธ่!...นึกว่าจะเป็นคนดี

"ตกลงคืนนี้เป็นคุณใช่มั้ย? อย่าทำรุนแรงกับฉันนะ” ฉันมอบตัว เปิดฉากรุกก่อนตรง ๆ ต้องคุมเกมนี้ให้ได้

เขาเงยหน้าขึ้นมา ขมวดคิ้วชนกันสายตาเต็มไปด้วยความสงสัย ใบหน้าเกลี้ยงเกลาแก้มบุ๋มผิวสองสีดูหล่อสมชายชาตรี ฉันชอบเขาอยู่แล้ว รอดตายก็เพราะคุณ ฉันจะตอบแทนคุณด้วยร่างกายอย่างสาสมใจ

“ผมจะดูแลคุณเอง สบายใจเถอะนะ ผมไม่ทำอะไรคุณหรอก” แหม!...หล่อเลย ไม่เอาซะงั้น! ฉันจะคอยดู จะทนได้สักกี่น้ำเชียวพ่อหนุ่ม

ตอนนี้คิดหาทางขอโทษนาตาลีก่อนดีกว่า จะขอโทษยังไงดีนะ?  เริ่มต้นจากซอนนี่แหละ หาพันธมิตรก่อน

“รบกวนคุณแล้ว! ฝากตัวด้วยนะคะ! ขอบคุณที่กรุณานะคะ!” ฉันโค้งศีรษะขอบคุณจากใจ รวบรวมสติเริ่มต้นมิตรภาพอย่างสุภาพ อย่าเผลอก็แล้วกัน

เขารีบลนลานลุกขึ้นมาโค้งศีรษะให้ สีหน้างง ๆ คงตั้งตัวไม่ทัน 

“คุณมีลูกหรือยังคะ?” ฉันรุกทีละนิด เริ่มตีสนิทและหาข้อมูล          

“โสดครับ ยังไม่มีเมียเลย” เขายิ้มฟันขาว อย่างนี้เข้าทาง...เห็นหน้าแล้วเปรี้ยวปาก 

ฉันยังไม่อยากเชื่อสักเท่าไร? ผู้ชายรูปร่างหน้าตาแบบนี้ รอดมาได้ยังไง? เวลายิ้มหน้าเหมือนเด็กเลย ลักยิ้มสองข้างน่ารักเชียว

“คุณจะทำอะไรฉันก็ได้ ขออย่างเดียว อย่าฆ่าฉันนะ ฉันมีพ่อที่ชราและป่วย” 

“พูดเองนะ! ได้ทุกอย่างจริงนะ”เขาหันมามองขู่ตาเขียว

“อือ!” ฉันตัวสั่นเลย ไม่ได้กลัวหรอก สู้ค่ะ! เขาผูกเต็นท์หลังนั้นเสร็จเรียบร้อยแล้ว เดินกลับมานั่งหน้าเต็นท์กับฉันใต้ต้นมะพร้าว ความกลัวหายไปเป็นปลิดทิ้ง ฉันรู้แล้วว่าตอนนี้รอดตายแล้วจริง ๆ

“ผมมีข้อแลกเปลี่ยน คุณรู้จักกับนาตาลีมาก่อนใช่ไหม? เธอเป็นคนยังไง? ถ้าคุณบอก ผมจะไม่รังแกคุณ เอาป่ะ?” เขายิ้มหวาน หลิ่วตา

อ้าว!...ฉันเข้าใจผิดนี่นา โธ่! นึกว่าจะอึ๊บฉันเสียอีก หลงดีใจ  แต่ช่างเถอะ ตามน้ำไปก่อน...

“เอาสิคะ! แต่ถามหน่อยว่า ทำไมคุณถึงไม่คุยเอง?” ฉันรีบคว้าโอกาสนี้ก่อน เห็นทางรอดสว่างชัด

“ผมไม่กล้าคุยกับคนที่ผมชอบ ไม่รู้เป็นอะไร? พออยู่ใกล้แล้วมันเหมือนไฟช็อต ท้องมวน ขากรรไกรแข็ง พูดไม่ออก” เขาตอบน่าสงสาร 

“หึหึหึ!” ฉันว่า...ผู้ชายแบบนี้น่ารักดี ถ้าอยากรู้นิสัยของนาตาลี  ฉันจะบอก....         

“นาตาลีเห็นแก่ตัวและสารพัดขี้ ขี้งก ขี้กลัว ขี้โกหก ขี้เหนียว หยิ่ง เห็นแก่ตัว ไม่มีเพื่อน ไม่คบใคร ไม่ค่อยไปไหนวัน ๆ อยู่แต่หน้ากล้องจุลทรรศน์ เธอเป็นคนบ้างาน ชอบทดลองนั่นนี่ตลอดเวลา นาตาลีไม่มีเพื่อนสักคนนอกจากฉัน เธอเป็นลูกกำพร้า พ่อแม่บุญธรรมเป็นฝรั่งตายไปหมดแล้ว” ฉันบอกตามความจริง  ซอนยิ้มหน้าเจื่อน

“เอาอีกมั้ย? ยังมีอีก” ว่าแล้วก็สาธยายสรรพคุณของเธอต่อ...

“เธอเป็นคนเก่ง! เป็นคนสวย! ยังซิง! ไม่เคยมีใครมาจีบ ไม่เคยมีแฟน เป็นเด็กอัจฉริยะ เป็นดอกเตอร์ 2 สาขาตั้งแต่อายุ14ปี มีเงินเก็บมากกว่า100 ล้านดอลลาร์ คุณจะเอาอะไรไปจีบ คนที่มีครบทุกอย่างทั้งเกียรติยศ ชื่อเสียงและเงินทอง บอกฉันหน่อยเผื่อฉันจะช่วยได้” ฉันต้องกลมกลืนให้เร็วที่สุด

เขายิ้มฟันขาว…

“ยังอยากลุ้น ช่วยหน่อย เธอชอบอะไร?” ซอนยิ้มหวานปัดแข้งขา เดี๋ยวก็เกายุกยิก

เรานั่งคุยกันหน้าเต็นท์ ลูกมะพร้าวบนต้นเป็นพวง ฉันร้องไห้จนหิวน้ำคอแห้งไปหมด

“นาตาลีชอบกินน้ำมะพร้าวมาก” ฉันพูดยังไม่ทันขาดคำ

ซอนปีนขึ้นไปครึ่งต้นแล้ว สักพักก็หิ้วกลับมาทั้งทะลาย

“ปอกไว้เลย! เดี๋ยวพวกเขามาจะได้กินเลย แก้กระหาย” ฉันนั่งตัวตรงบอกหน้านิ่ง ในใจของฉัน...หัวเราะล้มกลิ้งไปแล้ว

เขากุลีกุจอปอกมะพร้าวทั้งทะลายในพริบตา วางเรียงกันเป็นแถว

“คุณกินก่อนสิ!” เป็นไปตามคาด...เขายื่นลูกมะพร้าวส่งมา ฉันยกซดน้ำมะพร้าวไหลลื่นหวานชุ่มคอ แล้วหันไปหาข้อมูลต่อ...

“คุณมีเงินมั้ย? หมายถึงทรัพย์สินน่ะ ขอโทษนะที่ต้องถามอย่างนี้เพราะมันเป็นข้อมูลในการเจรจา ” ฉันถือโอกาสนี้หลอกล้วงความลับ

“เยอะแยะ แต่ไม่เท่าของนาตาลี แต่ก็มีเกือบครึ่งหนึ่งของเธอ แต่ผมว่า!...คุณถามเรื่องส่วนตัวเยอะไปนะ” เขาขยับปักมีด

ฉันยิ้มลังเล โม้รึเปล่าวะ? จะบ้าหรือไง? ทรงไม่ได้หุ่นไม่ให้เลย ไปเอาเงินมาจากไหนเยอะแยะ?

เขาหันมามือไม้ลูบแขนขาตลอดเวลา สังเกตได้ว่าเนื้อตัวของเขาเหมือนเด็กเป็นอีสุกอีใสตุ่มเต็มตัว

“ผมรับจ้างรบและล่าสังหารครับ” เขาตอบเรียบ ๆ ในสิ่งที่ฉันสงสัยพอดี

“????” ฉันอึ้งเลย ท่าทางของเขาพูดก็ดูสบาย ๆ เป็นธรรมชาติไม่น่าจะโกหก ฉันเข้าใจได้ทันทีที่เจ็ทโด้ปลอบฉันว่า เรามีเกียรติ เราเป็นทหารเหมือนกัน อ๋อ! พวกนี้เป็นทหารอาชีพ ส่วนฉันมันแค่...อาชีพทหาร

“ที่บ้านอยู่กันกี่คนคะ? จะได้เอาข้อมูลไปบอกนาตาลี” ฉันมองเลยลงไปในน้ำกว้าง ที่มีทั้งงู ทั้งจระเข้รออยู่ใต้น้ำ พวกมันคงรอจังหวะให้พวกเราออกไป เห็นผืนน้ำแล้วก็ใจหาย พวกเรายังไม่พ้นเขตอันตราย

“ผมอยู่คนเดียว บ้านออกจะกว้าง นาตาลีเลี้ยงลูกได้เป็นสิบคน”

“รวยนี่นา” ฉันมองหาพิรุธเวลาที่เขาเล่าเรื่องของตัวเอง แต่ไม่มีอะไรผิดสังเกต ไม่ได้โกหก

“ผมมีรถตั้งหลายคัน มีอาวุธปืนเป็นโกดัง ถ้าขายก็เป็นล้านเหรียญเหมือนกัน” เขายิ่งบอกฉันยิ่งยิ้ม ผู้ชายที่ชอบตั้งแต่แรกเห็นเสือก รวยอีก /ถูกหวยชัด ๆ/

เสียงโหวกเหวกแว่วใกล้มา... 

“ไป่ไป๋! แทน!” พวกเขาร้องพร้อมกันเดินกลับมา

ซอนลูบแขน หันมามองหน้าแล้วพูดเบา ๆ

“ถ้าลูกน้องคุณ ยิงสองคนนั้น ผมก็ช่วยอะไรคุณไม่ได้นะ” ถึงจะเป็นเสียงที่แผ่วเบานุ่มนวล แต่ฉันถึงกับจุกอก ใช่สิ! ฉันลืมข้อไปเลย

“เอาไปไว้ที่เพิงดีกว่า” เราหิ้วมะพร้าวมารอที่หน้าเพิงพัก

เจ็ทโด้กับจูยอนเดินกลับมายกน้ำมะพร้าวขึ้นซด พระอาทิตย์แดงก่ำกำลังจะลับเหลี่ยมเขา ฉันลุ้นมาก                     

“รอมันก่อน พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปหามันเอง” เขาทิ้งตัวลงนั่งข้างจูยอน

“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจพรวด คืนนี้หนีดีกว่า

เขาชักปืนสั้นขึ้นมาเช็ค ท่าทางของเขามั่นคงเวลาอยู่กับปืน เส้นผมยาวสลวยสะบัดพลิ้วยามสายลมพัด หน้าตาคมเข้มสายตาแน่วแน่จับจ้องที่ปืนในมือ         

“ไม่มีเลย เงียบกริบ” นาตาลีวิ่งตัวปลิวกลับมา ถลาลงไปนั่งข้างเกาะแขนของเขา ท่าทางแบบนี้ของนาตาลีฉันไม่เคยเห็น เธอไม่เคยคลุกคลีกับใครสนิทสนมถึงขั้นนี้ เธอไม่เคยสุงสิงกับใคร ยายนี่ถือตัวจะตายไป          

ฉันหยิบน้ำมะพร้าวส่งให้ แต่เธอสะบัดหน้าไม่รับ /ใจหายวาบ/ซอนมองจ้องตาเขียว ต้องรีบยัดเยียดเดี๋ยวแผนแตก เขยิบเข้าไปอ้อนอีกครั้ง...          

“ดอกเตอร์คะ! กินน้ำก่อน ซอนหามาให้” คิดในใจ...ยายบ๊อง! รับไปนะขอร้อง ซอนมองอยู่ /ยื่นลูกมะพร้าวอีกครั้ง...  /

เธอหันไปมองซอนแล้วยิ้มรับของจากฉัน โล่งอกไปที เฮ่อ!..นึกว่าจะโดนจับได้ซะแล้ว

นาตาลีสีหน้าไม่ดีเลย แววตากังวลอย่างเห็นได้ชัด...

“พวกเขาจะเป็นอันตรายไหมคะ? เราไปตอนนี้ดีกว่า” เธอส่งสายตาอ้อนวอน เขย่าแขนเจ็ทโด้

ฉันรู้สึกสลดใจ รู้สึกผิดที่ทำร้ายเพื่อนของเธอ ฉันกำลังหาทางขอโทษเธอ คงจะยากซะแล้ว

เขาหันไปบอกนาตาลี

“มันมืด! เดินป่ากลางคืน อันตรายเกินไป”

“ถ้าใครสักคนเจ็บตัว จูยอนคะ! ยิงหัวยายนี่เลยนะคะ!” เธอชี้หน้า

“ฉันคิดว่าคงปลอดภัยทุกคน เอ่อ! ถ้าลูกน้องของฉันยิง มันต้องออกมาแล้ว นี่ก็ผ่านไปหลายชั่วโมงแล้ว” ฉันออกตัวไปกลาง ๆ ก่อน

ฉันก็คิดไม่ออกว่าจะต้องทำอย่างไรถึงจะติดต่อได้ รู้แต่ว่าเจ้าเบอร์6 มันหายเข้าไปในป่าด้านหลัง พวกเขาตามล่ากันไปถึงไหนแล้วก็ไม่รู้? มีแต่ความหนักใจ รู้สึกกังวล ถ้าเจ้าเบอร์ 6 ยิงสองคนนั้นตาย ฉันชะตาขาดแน่ ไม่มีโอกาสรอดแน่ จูยอนเอาปืนลูกโม่มาหมุนเล่น เห็นแล้วหนาวใจ

นั่งกังวลใจคอยพร้อมกับพวกเขาไปเงียบ ๆ มองดูนกน้ำลอยคอหากิน เวลาผ่านไปช้า ๆ รอบด้านเงียบงัน แสงสลัวลงทุกที

“พรึบ! พรึบ!”

พุ่มไม้ชายป่าด้านเหนือสั่นไหว ฉันสะกิดชี้บอกนาตาลี ทุกคนเงียบกริบหันมองไปที่พุ่มไม้ไหว

ซอนดึงปืนสั้นสีเงินวาวออกมาเล็ง

เจ็ทโด้ขยับปืนในมือ

สักพักเสียงเพลงจีนจากหญิงสาวดังลอยลมมา ใบหน้าขาวผ่องของยายไป่ไป๋โผล่พ้นยอดไม้มาก่อน ยิ้มร่ากอดหัวขี่คอผู้ชายตัวสูง เดินออกมาจากแนวป่า เสื้อผ้าหน้าผมของทั้งสองอยู่ในสภาพเกรอะกรังพอกัน ทั้งสองคนร้องเพลงเริงร่าออกมาจากแนวป่า ไกลจากเพิงพักไม่เกิน 30 เมตร 

นาตาลีลุกพรวดวิ่งร้องไห้เสียงดัง...

“ไป่ไป๋! แทน! ฮือ!ฮือ! ฉันมารับแล้ว” นาตาลีดีใจร้องไห้เสียงดัง  กางแขนกว้างวิ่งลุยพื้นทรายเข้าไปหา 

“อนนี่!” ไป่ไป๋ขี่หลังระริกระรี้โบกมือยิ้มให้

“สวบ! สวบ!” ฉันใจหายวาบ...จู่ ๆ เจ้าทหารเบอร์ 6 โผล่พรวดออกมาจากแนวป่า ถือปืนยาวเดินตามหลังออกมา

ทันทีที่เห็นนาตาลีวิ่งไป เขายกปืนยาวเล็งทันที 

ฉันลุกพรวด...

“เบอร์ 6 อย่ายิง!” ฉันร้องค้าง

“เปรี้ยง!!” เสียงปืนดังก้องสะท้อนทั่วคุ้งน้ำ

“พรึบ!” นกป่าพร้อมใจกันขึ้นบิน พร้อมเสียง...

“โอ้ย!” นาตาลีล้มหัวทิ่มลงพื้น ใบหน้าฟาดผืนทราย ฉันนึกถึงชะตากรรมตัวเอง

ไป่ไป๋ยกมือปิดปากตาโต ผู้ชายคนนั้นยืนอ้าปากค้างสายตามองจ้องไปที่นาตาลี จูยอนหลับตาเบือนหน้า ทุกอย่างรอบกายนิ่งค้าง เหมือนเวลาหยุดอยู่กับที่….

                                     ………..........................…………………………..