The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 4
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 2 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
ป่าโบราณ
มุมมองสายตา ชเว จูยอน
พฤศจิกายน ค.ศ.2020
วันที่ทุกคนรอคอยมาถึงแล้ว เรือเร็วพุ่งทะยานแหวกน้ำด้านข้างแตกกระเซ็นขึ้นทางเหนือ ทิ้งเพิงพักของนาตาลีไว้ด้านหลังห่างไปทุกที
“บรื้น...นน!!” หมวดจาง นั่งอยู่หลังเรือคนเดียวไม่ได้ทุกข์ร้อนอะไรกับใคร ฉันยังไม่วางใจเธอ ฉันสัมผัสไม่ได้หรอกว่า การเปลี่ยนความคิดฉับพลันหลังความตายมันเป็นอย่างไร? แต่มันง่ายไป นาตาลีใจดีเกินไป
ถัดมาเป็นสองสาวนั่งตัก กอดกันกลมไม่สนใจใคร ฉันอิจฉาสองคนนี้จริง ๆ เวลาเหมือนจะหยุดนิ่งทุกครั้งเมื่อทั้งสองอยู่ด้วยกัน
แทน สายตาอาลัยอาวรณ์กอดเป้วัคซีน นั่งมองเพิงพักที่กำลังลับตาอยู่เงียบ ๆ คนเดียวบนเก้าอี้อีกฝั่ง
“ดีใจมั้ย ได้กลับบ้านแล้ว?” ฉันหันไปถามเจ็ทโด้ที่นั่งสะบัดผมเล่นลม
“มาก! ถึงมากที่สุด” เขาเมินใส่
ถึงแม้จะรู้ว่าเล่นเกมกัน แต่ฉันก็ใจหายเหมือนกันที่ถูกเมิน ทำดีกับฉันหน่อยไม่ได้หรือไง?
“ถ้าจะติดต่อคุณ จะติดต่อได้ยังไงคะ?”
ฉันมีเบอร์อยู่แล้วล่ะ แค่อยากชวนคุยด้วย ตั้งแต่เจอกับแทน เขาก็ระวังตัวมากขึ้น ก็พอจะเข้าใจได้และไม่เข้าไปยุ่งกับเขามาก
“ติดต่อ...ทำไม?”
“อ๊าว!...ก็คิดถึง เผื่อมีอะไรอยากจะถาม” ฉันไม่น่าถามเลย อยู่เงียบ ๆ ดีกว่า
“บรื้น...นน!!” แท่งภูเขาหินปูนบริเวณนี้หนาแน่น พื้นน้ำสีเขียวเข้ม แสดงว่าจุดนี้น้ำลึกมาก ซอนขับเรือพุ่งไปข้างหน้าอย่างเร็ว ทุกคนสีหน้ายิ้มแย้ม หมวดจางขยับไปนั่งกับนาตาลีและไป่ไป๋ แทนนั่งคนเดียวเอนตัวลงนอนไม่สุงสิงกับใคร
ทันใดนั้น!...
“เฮ้ย!!!...” เสียงทุกคนในเรือร้องขึ้นพร้อมกัน ฉันตาเหลือกค้างใจหายแวบ แขนขาอ่อนพานจะเป็นลมที่เห็นภาพนั้นกลับมาปรากฏอีกครั้ง ถึงมันจะอยู่ไกล แต่ฉันหายใจติดขัด งูยักษ์ลำตัวสะท้อนแสงอาทิตย์แวบวับ พันโอบรอบแท่งเขาหินปูนกลางน้ำซ้ายขวา ขนาดมหึมา ส่วนหัวส่ายไปมาจ้องมองมาที่เรือของเรา
“หว๋าย! งูอีกแล้ว” ฉันก้มตัวหลบลงต่ำแอบมองผ่านพนักพิง
“ทำไมมันเยอะขนาดนั้นวะ?”
“ใหญ่เกินไปหรือเปล่า?”
“บรื้น...นน!!” เรือแล่นเร็ว พุ่งตรงผ่านมันไปในระยะประมาณ 50 เมตร
เจ็ทโด้ชี้ไปด้านหน้า...
“ซอนข้างหน้า” งูยักษ์โยกตัว ท่าทางเหมือนกำลังจะดีดตัวจากแท่งเขาหินปูนลงมา
“เหวอ!” จริงดังคาด! มันพุ่งจากภูเขาอย่างที่ฉันคิดจริง ๆ ลอยละลิ่วเข้ามาหาเรือ ซอนโฉบเอียง วนเรือหนี...
“ตูม! ตูม!” ไม่ได้มาตัวเดียวเสียงน้ำดังสนั่น คลื่นน้ำขนาดใหญ่ซัดสาด มันพุ่งตัวลงมาแล้วมุดน้ำหายไป
“!!!!!!!” ทุกคนอยู่ในอาการขวัญผวาหันมองล่อกแล่ก รอบลำเรือ พื้นน้ำนิ่งสงบ แต่หัวใจฉันกระพือ อยากบนให้พนน้ำ อึดอัดหายใจไม่ออกกับขนาดของมัน
“บรื้น...นน!!” ซอนโฉบเรือแล่นกลับไปทางเดิมอีกครั้ง เขาเลาะเรียบชายฝั่งเขตน้ำตื้น ไม่เข้าใกล้ช่องแท่งภูเขาหินปูนกลางแผ่นน้ำ รอจังหวะหาตัวของมัน
“ฟู่ว...วว!” คลื่นน้ำเป็นสันพุ่งเข้ามาจากกลางทะเลสาบ
“มันมาแล้ว!” ไป่ไป๋เห็นก่อนใคร ตาเหลือกชี้มือออกไปกลางน้ำ คลื่นน้ำสูงกำลังพุ่งเข้ามาเหมือนจรวดตอปิโด
“เฮ้ย!” ทุกสายตาลุ้นระทึกมองไปที่ซอน ว่าเขาจะตัดสินใจอย่างไร? ทุกชีวิตฝากอยู่ในกำมือของเขา
“บรื้น...นน!!” ซอนตัดสินใจหันหัวเรือกลับวิ่งสวนเข้าหาคลื่นน้ำนั้น แลกหมัดกับพวกมัน
“ย๋าย!! ทำไมทำอย่างนี้?” ฉันอยากจะบินขึ้นฟ้า กลัวจนไม่มีรู้จะหาความหมายอะไรมาเปรียบ ขนลุกชันไปทั้งตัว
งูยักษ์สองตัวชูคอโผล่ขึ้นเหนือน้ำดักหน้าเราซ้ายขวา รอจังหวะฉก ซอนบ้าดีเดือดขับเรือฝ่าเข้าไปหา
มันพุ่งโฉบลงมา...
“เหวอ!”
งูใหญ่ตัวแรกทางซ้าย ฉกลงมาในระยะประชิด ใกล้แค่เอื้อมมือ ฉันกำมือแน่น กลั้นหายใจลุ้นหัวใจแทบหยุด คิดว่าไม่น่าจะหลบไม่ทัน
“หว๋าย!” สองสาวร้องเสียงหลงในจังหวะเดียวกับงูยักษ์ที่โฉบลงข้างลำเรือ
“ตูม!” น้ำแตกกระจายคลื่นน้ำดังทะเลเดือด คลื่นน้ำซัดเข้ามาเต็มเรือ
มันฉกพลาดเป้า เรือเร็วสะบัดฉวัดเฉวียน ผ่านเจ้างูยักษ์ตัวแรกมาได้ แต่มาเจอตัวที่สองดักหน้า มันโฉบหัวลงข้างลำเรือด้านข้างขวา
“ตูม!”
เขาเข้ามากอดฉันพร้อมปืนในมือ ฉันนั่งตัวแข็งหันมองงูใหญ่ในระยะประชิด เห็นกันจะจะ ตาต่อตาฟันต่อฟัน ดวงตากลมใหญ่เท่าลูกฟุตบอลจ้องอาฆาต แววตาแดงก่ำไร้ความปรานี ลำตัวอวบกลมกล้ามเนื้อเป็นมัดสะบัดส่ายว่ายแข่งกับเรือ เกล็ดแข็งน้ำตาลแดงส้มเงาแวบ เมือกลื่นน่าขยะแขยง มันอ้าปากกว้างจะโฉบลงมา ฟันถี่ละเอียดน้ำลายเยิ้มปาก ไม่อยากคิดเลยถ้าโดนกัด มันตวัดหัวกระแทกเฉียดท้ายเรือไปนิดเดียว
“ตูม!!!” เสียงน้ำดังสนั่นฟองน้ำปลิวกระจายเรือเอียงวูบ
งูทั้งสองตัวสลับกันเข้าโจมตีซ้ายขวา มวลน้ำทะลักซัดเข้ามาในเรือ ฉันตาเบิกกว้างตลอดเวลา ขนลุกชันไปทั้งตัวคิดถึงพ่อแก้วแม่แก้ว โผเข้ากอดเขาที่เปียกชุ่มไปทั้งตัว
เขาขยับตัวดึงให้ฉันเข้าไปอยู่ในวงแขนแนบอกไว้เหมือนแม่ไก่กกลูก ปืนกลอูซี่ในมือของเขาหันใส่เจ้างูใหญ่ไม่ถนัดนัก...
“ตรึ่ด!” เสียงปืนทำให้มันพุ่งเข้าใส่อย่างเร็ว สายตาจ้องอาฆาตดุร้าย
งูยักษ์ชูคอสูงเลื้อยไล่ติดเรือด้วยความโกรธ หางของมันสะบัดแทบไม่ติดพื้นน้ำโฉบลงมาอีกครั้ง...
“ตูม!” น้ำกระเซ็นเรือเอียงสะบัด ซอนพยายามประคองไม่ให้เรือเสียการทรงตัว
“ตรึ่ด!” เสียงอู่ซี่ในมือเขาลั่น งูอีกตัวพุ่งลงข้างลำเรือ
“บรื้น...นน!!” ความเร็วขนาด 120 แรงม้ามันหมายถึงม้า120ตัวช่วยกัน เจ้างูยักษ์ยังว่ายน้ำเร็วกว่าอีก
“ตูม!!!” เรือเอียงวูบ
“ว้าย! ๆ ๆ” สองสาวหัวหูเปียกปอน กอดแทนแน่น เขาก็กระดิกตัวไม่ได้เหมือนกัน ผู้ชายที่มีอิสระคือซอนคนเดียว แต่เขาต้องขับเรือ ส่วนอีกคนก็หมวดจางที่เคลื่อนไหวได้สะดวก
“บรื้น...นน!!” เจ้างูยักษ์ทั้งคู่ไล่ล่าพวกเราไม่ลดละ ซอนขับเรือซิกแซกวนหลอกล่อให้มันไล่ตาม เจ้าตัวร้ายไล่มาจนถึงท้ายเรืออ้าปากกว้างหมายจะกัดลงมาที่เรือของเรา
ในจังหวะนั้น...
หมวดจางคว้าปืนยิงระเบิด M16A ติดเครื่องยิงระเบิด M203 ขึ้นมาประทับบ่า จังหวะเดียวกับงูยักษ์อ้าปากโฉบลงมา เธอเอาเท้าเครื่องหลังพิงเบาะ ยิงระเบิดยัดใส่ปากของมัน...
“บรึ้ม!” หัวงูกระจุยพื้นน้ำแตกกระจาย เจ้าตัวร้ายลอยกระเพื่อมสิ้นฤทธิ์ อีกตัวหยุดไล่หัน มองเพื่อนก่อนจะมุดน้ำหายไป
“บรื้น...นน!!” เรือวิ่งจากมาทิ้งให้มันลอยอยู่อย่างนั้น ซอนหักหัวเรือหลบแท่งเขาหินปูน ทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง เรือของเราค่อย ๆ ห่างออกไป ห่างออกไปจนลับตา
“เฮ้อ!!!!” ทุกคนพร้อมใจกันถอนหายใจยาว
รอบกายล้อมรอบด้วยแท่งเขาหินปูนตั้งเป็นแท่งตรง พื้นน้ำเขียวใสผสมผสานกับพรรณไม้นานาดูสงบร่มรื่น สวยแต่แฝงความอันตรายไว้เบื้องล่าง ที่นี่มีสัตว์ที่ตกสำรวจอีกมากมาย
“บรื้น...นน!!” เรือกลับมาวิ่งเรียบตรงปรกติอีกครั้ง
“คัมซามนิดะ” ฉันมองแผ่นหลังของซอนแล้วขอบคุณเบา ๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ธรรมดา ไม่มีลนลาน เขาดูเงียบ ๆ ไม่มีปากเสียงแต่ซ่อนเขี้ยวเล็บคมกริบไว้
ซอนคว้าหัวใจของทุกคนไปครอง ได้เห็นศักยภาพในตัวของผู้ชายคนหนึ่ง ที่นิ่งมากเมื่อเขาอยู่ต่อหน้าอสูรกาย สู้ด้วยสติ และต้องขอบคุณหมวดจางที่ไหวพริบดี ซัดมันซะอยู่หมัด เธอซื้อใจของทุกคนได้มาก
หลังเรือแล่นผ่านแท่งเขาหินปูนแหว่ง เรือแล่นมาได้พักใหญ่ก็เห็นช่องประตูนรกรำไร..
“อีกอึดใจเดียว!...คงไม่มีอะไรเกิดขึ้นแล้วล่ะ” ฉันหันไปชวนเขาคุย
เขาพยักหน้าเบา ๆ หลังจากที่เขาปล่อยฉันจากอ้อมกอด ก็ขยับหนีไปนั่งตัวแข็งไม่พูดไม่จา จิตใจของพวกเราสงบลง หันมองยิ้มให้กำลังใจกัน สองสาวยิ้มกว้างกอดแขนของแทนคนละข้าง เป็นภาพที่บอกถึงความรักความผูกพันของสามคนนี้ พวกเขาเสี่ยงเป็นเสี่ยงตายขนาดนี้ คงทิ้งกันไม่ลงแล้วล่ะ
หมวดจางสายตาเป็นมิตร นั่งกับพื้นข้างกองอาวุธ อมยิ้มมองนาตาลีจากด้านหลัง งานนี้ต้องขอบคุณฝีมือของเธอด้วยเช่นกัน
ฉันหันไปกระซิบเขา
“เกมของเราจบลงแล้วนะคะ จากนี้ไปเราไม่มีอะไรผูกพันกันอีก ฉันจะเล่นเป็นตัวเอง ขอบคุณนะคะ องครักษ์” ฉันยิ้มบาง ๆ ให้เขา รู้สึกขอบคุณที่ผ่านมา เขาดูแลคนไร้ค่าอย่างดีมาตลอด ชีวิตที่อิสระของฉันคงสิ้นสุดแค่นี้ ต่อไปต้องเจอกับอะไร ทำงานกับใครยังมืดมน?
“คุณจะทำงานอะไร คิดไว้หรือยัง?” เขาเป็นห่วงฉันด้วยรึนี่ ถึงแม้สีหน้าจะเรียบเฉยแต่ก็ทำให้ใจฉันพอง ทนปากหมา ๆ ของเขาหน่อยก็แล้วกัน
“ฉันเป็นครูสอนภาษาก็ได้ค่ะ! เป็นโปรแกรมเมอร์ก็ได้ เป็นแฮคเกอร์ก็ได้ ฉันเคยอยู่ทีมลาซาลัสนะคะ สบายมากฉันเก่งคอมพิวเตอร์อยู่แล้ว”ฉันมั่นใจในความสามารถของตัวเองว่าสามารถใช้ชีวิตร่วมกับผู้อื่นได้ เพียงแต่ฉันไม่แน่ใจว่า สังคมภายนอกจะยอมรับคนแปรพักตร์หรือเปล่า? ฉันต้องกลายเป็นประชาชนชั้น2-3หรือ4ในประเทศอื่นหรือเปล่า? อนาคตที่น่ากลัวกำลังจะไล่ล่าฉัน
“คุณจะไปอยู่ที่ไหน?” เขาถามน้ำเสียงทุ้ม สายตายังคงมองไกล
“คงเริ่มต้นหาตัวตนที่เกาหลีใต้ก่อน แล้วค่อยหาลู่ทางไปสวิสฯ จะไปหาเหรอคะ?” ฉันแพลนไว้คร่าว ๆ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้หรือเปล่า? หลังจากนี้ทุกอย่างในชีวิตจะไม่มีอะไรแน่นอน ฉันต้องเข้าสู่ระบบเพื่อจะได้มีตัวตน
“คงเริ่มต้นหาตัวตนที่เกาหลีใต้ก่อน แล้วค่อยหาลู่ทางไปสวิสฯ จะไปหาเหรอคะ?” ฉันแพลนไว้คร่าว ๆ ไม่รู้ว่ามันจะเป็นจริงได้หรือเปล่า? หลังจากนี้ทุกอย่างในชีวิตจะไม่มีอะไรแน่นอน ฉันต้องเข้าสู่ระบบเพื่อจะได้มีตัวตน
“คนเราถ้าจากกันไกลขนาดนั้นแล้ว โอกาสเจอกันอีกครั้งแทบเป็นไปไม่ได้ เจอกันชาติหน้าแล้วกัน คุณต้องดูแลตัวเองให้ดี หาผู้ชายดี ๆสักคนสร้างครอบครัว มีลูกน่ารักไว้เป็นเพื่อนสักคนนะครับ” เขาแสดงความเป็นห่วง หัวเราะหึหึเบา ๆ แล้วลูบหัว ฉันรู้สึกอบอุ่นใจเหมือนญาติผู้ใหญ่ให้พร
“ขอบคุณค่ะ!”
“บรื้น...นน!!” เทือกเขาทะมึนล้อมรอบเวิ้งน้ำกว้างไกล เขาหินปูนกระจายตัวโดยรอบ ดูเป็นปริศนาเหมือนชีวิตที่มืดดำของฉันเลย ถึงอย่างไรฉันก็ต้องต่อสู้กับโชคชะตา ตราบที่ยังมีลมหายใจ ชีวิตก็ยังมีหวัง อย่าไปสนใจกับปัญหามัน หันไปยิ้มกับเขาแล้วแอบขอบคุณในใจ…// ขอบคุณมากนะคะที่ลดตัวลงมาเล่นด้วย คัมซามนิดะ!//
เรือยิ่งพุ่งไปข้างหน้าก็เท่ากับว่า มันกำลังจะทิ้งร่องรอยความทรงจำของฉันไว้เบื้องหลัง ในสถานที่ที่จะเป็นเพียงความทรงจำที่ดีตลอดไปของทุกคน ชีวิตนี้...พวกเราคงกลับมาที่นี่อีกไม่ได้แล้ว
สามหนุ่มสาวขยับตัวหัวเราะเสียงใส ...
“ซอน! คุณคือที่หนึ่งในใจฉัน” ไป่ไป๋น้องคนเล็กส่งเสียงใสตะโกนมาจากด้านหลัง
“แก๊งๆๆๆ” นาตาลีเคาะเหล็กข้างลำเรือเรียกร้องความสนใจ แล้วทั้งสามคนพร้อมใจยกนิ้วโป้งให้ ซอนหันมายิ้มพยักหน้ายกนิ้วโป้งกลับ
ไป่ไป๋ร้องแซวแทน...
“ทีแรกนึกว่าจะให้แทนขับเรือซะอีก แทน! ขับรถเก่งมาก เอาใจหนูไปเลย” เธอพยักพเยิดกับแทน น้อง ๆ พวกนี้น่ารักสดใสจังเลย โดยเฉพาะเธอ..ไป่ไป๋สาวน้อยดวงตาใสซื่อ
นาตาลีหันขวับ...
“ไม่ต้องเลย! ฉันกลัวพาลงไปเมืองบาดาล” เธอหัวเราะร่วนตีมือกับไป่ไป๋
“เออ!ลืมไปเลย ห้ามแทนขับรถตลอดชีวิตนะ” ไป่ไป๋สั่งแล้วหันไปจ้องหน้าแทน
“จริงเหรอ ทำไมล่ะ?” แทนถามกลับแล้วหัวเราะหึหึ!
“คุณทำที่รักของหนูตกใจ” เธอสะบัดสะบิ้ง แล้วส่งยิ้มให้นาตาลี อ้อนกันกะหนุงกะหนิง พวกเราอดหัวเราะกับท่าทางของทั้งสองไม่ได้
“ทุกคนคะ! นี่แฟนหนูนะ!” ไป่ไป๋หอมแก้มนาตาลีโชว์
“ทุกคนคะ! นี่แฟนหนูนะ!” ไป่ไป๋หอมแก้มนาตาลีโชว์
“บ้า!”เธออายม้วนหน้าแดง
“หนูร้องเพลงให้ฟังดีกว่า” ไป่ไป๋ชูมือกระโดดยิ้มหน้าบาน
ทั้งแทนและนาตาลีปรบมือพร้อมกัน สาวน้อยออกมายืนกลางลำเรือ
“ฮู้ว! ๆ ๆ ๆ ดูสิ” เธอตาโตชี้นิ้วออกไปนอกเรือ ฝูงปลาฉลามปากเป็ดนับร้อยตัว สลับกันกระโดดหลังโค้งแข่งกับเรือ เล่นคลื่นน้ำจากท้ายเรือเหมือนฝูงโลมาในทะเลปานนั้น
นาตาลีลุกเดินไปหน้าเรือยืนพิงหลังซอน
“ทุกท่าน! ณ.เวลาของความสุนทรทางบันเทิงต่อจากนี้ ขอแนะนำนางฟ้าของวงการ K-POP คนใหม่ที่ได้จุติลงมาในเรือลำนี้แล้ว ขอเชิญทุกท่านพบกับ เจสสิก้า ถัง หงัง หงัง หงัง” เธอทำหน้าที่เป็นพิธีกรเอง ใส่เอคโค่เองเรียกเสียงฮาได้อีก
“ฮ่าฮ่าฮ่า!”เจ็ทโด้ส่ายหน้าหัวเราะกับความทะเล้นของพวกเธอ
“ขอมอบเพลงนี้ให้ซอน ผู้ที่เก่งที่สุดของเราแทนคำขอบคุณจากหนูและทุกคนนะคะ”ไป่ไป๋มองผ่านหัวเจ็ทโด้ไปที่ซอนแล้วไล่สายตากลับมาแวะที่เจ็ทโด้ ก่อนแลบลิ้นหลอก
“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ฉันขำกลิ้งกับคู่กัดสองคนนี้ เจ็ทโด้บ่นว่าไป่ไป๋ดื้อ แต่ฉันว่า น้องแกล้งมากกว่า ทั้งสองสาวไม่ได้เกลียดเขา แต่ชอบแหย่ให้เขาโกรธ
“มิวสิคมา! Hold my hand @ IU” ไป่ไป๋บอกชื่อเพลงของศิลปินที่เป็นไอดอลเกาหลีของเธอ ศิลปินสาวคนนี้ดังข้ามมาถึงเกาหลีเหนือ ฉันรู้จัก
แทนเริ่มเคาะจังหวะ พวกเราปรบมือเข้าจังหวะสนุกสนานไปด้วยกัน ไป่ไป๋เต้นส่ายเอวออกมาด้านหน้าลำเรือ เธอร้องเพลงภาษาเกาหลีได้อย่างกับเจ้าของภาษา ท่าทางน่ารักและลงตัวเหมือนมืออาชีพ ส่งมอบเพลงที่มีความหมายดี ๆ ให้ซอน หมวดจางนั่งอมยิ้มมอง
เรือแล่นผ่านประตูนรกด้วยความเร็วสูง พวกเราเฮกันสนั่นท้องน้ำสิ้นสุดภารกิจแล้ว....
“ยาฮู้!!!” ซอนร้องลั่น
แทนเดินออกมายืนข้างไป่ไป๋ ใบหน้าที่ดูยิ้มแย้มของเขาไม่เข้ากันกับสายตาที่ดูเศร้าสร้อย แทนอมทุกข์บางอย่างไว้
“ทุกคนครับ! เราไม่รู้เลยว่าชีวิตของพวกเราจะเดินไปทางไหน จะเจอกับอะไรบ้าง? กลับมาเล่าให้กันฟังบ้างนะครับ ผมจะร้องเพลงให้ฟังบ้าง ”
เขายิ้มเศร้านาตาลีลุกเดินเข้าไปยืนเคียงข้าง
“It’s been a long day without you my friend. And I’ll tell you all about it when I see you again. We’ve come a long way from where we began. Oh! I’ll tell you all about it when I see you again. When I see you again.
แทนและไป่ไป๋ช่วยกันร้องช่วยกันแร็พเพลง See you again เพลงโปรดของฉัน ความหมายที่ลึกซึ้ง เข้าถึงก้นบึ้งของหัวใจ ทุกคนได้กลับบ้านแล้ว แต่ฉันพึ่งจะได้เริ่มชีวิตใหม่ ยังไม่มีบ้านให้อยู่เลย
...........................…………………………..
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม