The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 5
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 3 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
นอกป่าโบราณ
มุมมองสายตา นาตาลี
พฤศจิกายน ค.ศ.2020
ฝูงนกกำลังบินกลับรัง พระอาทิตย์จวนตกดินเต็มที เรือขึ้นเทียบฝั่งที่โขดหินหน้าผาสูงนอกป่าโบราณ เงาครึ้มดำของเทือกเขายาวสุดกู่ พวกเราจอดแวะนอนระหว่างทางสองคืนก่อนมาถึงจุดนี้
ฉันรู้สึกสบายใจกว่าในป่าโบราณ ความหวังใกล้เป็นจริงที่จะได้หลุดออกจากป่าความรู้สึกไม่ต่างจากนักโทษที่ได้รับการปลดปล่อย
เวลา...ทำให้พวกเราปรับตัวเข้ากันได้เป็นอย่างดี เวลาให้ความหวัง ให้ความสุข ให้ความทรงจำ ให้มิตรภาพและเป็นเวลาอีกเช่นกัน...ที่กำลังจะพรากทุกอย่างไปจากเรา
ฉันนั่งยิ้มมองจูยอน แม่ครัวใหญ่ดูแลอาหารการกิน เธอย่างเนื้อกลิ่นหอมฉุย เจ็ทโด้หุงข้าวหน้าดำเป็นลูกมือ คอยช่วยเธอหยิบจับตามแต่จูยอนจะใช้ให้ทำ ทั้งสองคนกันเข้ากันได้ดี
“คุณคะ! กินนี่สิอร่อย บ้องตันเนื้อจระเข้ตัวนั้น ฉันแอบไปแล่เอามาลองกิน”
เธอหยิบชิ้นเนื้อย่างจะป้อนให้เจ็ทโด้ เขาอ้าปากรับน่ารักเชียว
“วืด!”
“ของชอบ!” จู่จู่! ไป่ไป๋วิ่งเข้าไปโฉบเอาไปกิน
“เฮ้ย!” เขาลุกวิ่งไล่เตะ ไป่ไป๋หัวเราะร่า แลบลิ้นหลอกวิ่งไปหาแทนที่กำลังตกปลาริมน้ำ เธอเข้าที่ไหน วงแตกทุกที่
หมวดจางก็ไม่ได้เป็นอุปสรรคอะไรแล้ว นั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่เวลาพวกเราเล่นกัน ท่าทางเธอเปลี่ยนไปมาก กลับไปเป็นคนน่ารักคนเดิม
ส่วนซอนก็คอยดูแลหมวดจางอย่างดี ไม่เหมือนเชลยสักนิด แทบจะป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดตูดกันเลยก็ว่าได้
ส่วนซอนก็คอยดูแลหมวดจางอย่างดี ไม่เหมือนเชลยสักนิด แทบจะป้อนข้าวป้อนน้ำ เช็ดตูดกันเลยก็ว่าได้
จูยอนแอบมาเล่าเรื่องการประหารชีวิตเชลยให้ฟัง ฉันตื่นเต้นมาก อยากรู้อยากเห็น อยากเป็นเชลย อยากให้แทนประหารให้หนำใจ
หลังอาหารค่ำ….
พวกเรามานั่งล้อมวงสนทนากันหน้ากองไฟ หมวดจางเริ่มสนิทกับทุกคนมากขึ้น ฉันมีเรื่องคาใจที่ต้องตอบแทนพวกเขา...
“เกือบลืมเรื่องสำคัญไปเลย! ทุกโค้น! มาฉีดวัคซีนกันค่ะ” ฉันกวักมือร้องเรียกสามหนุ่ม วันนี้ต้องอัดวัคซีนให้ผองเพื่อนก่อนจากกัน ถือว่าเป็นของขวัญขอบคุณจากฉันก็แล้วกัน ไป่ไป๋รู้ใจเข้าไปในเต็นท์เอาเป้มาให้ จูยอนรีบเอาผ้ามาปูรอ
ฉันหันไปหาสาวน้อย…
“ไป่ไป๋ก่อนเลยนะคะ!” ฉันรับเครื่องยิงวัคซีนจากจูยอน
“ไม่เจ็บเลย เก่งจัง” ไป่ไป๋ยิ้มหน้าบานเข้ามาหอมแก้ม แล้วหันไปมองหน้าของแทน
“แทน! อย่าลืมนะ! ถ้าหนูเป็นอะไรไป ล้างแค้นให้ด้วย” สิ้นเสียงไป่ไป๋พวกเราก็ฮากันกระจาย เธอไม่เคยทำให้ผิดหวังพวกเราได้หัวเราะกับมุกแปลก ๆ ของเธอบ่อย ๆ
"รับประกันอันนี้ไม่แพ้ แล้วป้องกันเชื้อได้100%” ได้ทีก็ขอโม้สักหน่อย ของแท้ต้มเองกับมือเลยนะ ฉันฉีดให้จูยอนแล้วชำเลืองมองซอนคุยกับเจ็ทโด้ ซอนลังเลไม่ยอมฉีดท่าเดียว
“ผมฉีดไปแล้วสองเข็ม คงไม่ต้องฉีดหรอก” ซอนบอกแล้วเกาแขนตัวเอง อาการของผลข้างเคียงจากการฉีดวัคซีนเริ่มออกฤทธิ์ เพียงแต่เขาไม่รู้ตัว
เจ็ทโด้ตบหัวเขาเบา ๆ...
“มึงไม่ต้องหนีเลย กูรู้ว่ามึงกลัวนาตาลี เข้าไปสิ ลุยเลย” เขายุแล้วยิ้มล้อเล่นกับซอน
ฉันไม่เข้าใจว่าเรื่องอะไรกัน ซอนกลัวอะไร? เหลือบตาไปมองหมวดจางยิ้มขำมองซอนแล้วส่ายหัว พวกนี้ปิดบังอะไรฉันนะ! ฉีดให้จูยอนเสร็จก็หันหาซอน...
“ฉีดสองเข็มแล้วเหรอคะ? มามะ! มาก่อนเลย” ฉันกระดิกนิ้วเรียก
ซอนยืนยิ้มอายม้วนมองซ้ายขวา พวกหนุ่ม ๆ นั่งยิ้มให้กำลังใจกัน หมวดจางก็เป็นไปกับเขาด้วย
“ลุยเลย เข้าไปสิ!” เจ็ทโด้ลุ้น
หมวดจางเดินมา...
“ฉีดเถอะค่ะ! คุณอยู่ในอันตรายแล้ว” เธอจับแขนซอนแล้วลากให้นั่งลง
“ฉีดเถอะค่ะ! คุณอยู่ในอันตรายแล้ว” เธอจับแขนซอนแล้วลากให้นั่งลง
“ฉีดให้เขาก่อนเลยนะ ดอกเตอร์!” ถ้าหมวดจางไม่เรียกตำแหน่ง ฉันก็จะไม่เคยคิดจะบอกพวกเขาหรอก ยิ่งต่อหน้าเจ็ทโด้ด้วยแล้วยิ่งไม่กล้าบอก กลัวเขากัดเอา
แล้วก็จริงอย่างที่คิด เขาหันขวับ...
“เจ็ทโด้!...เป็นดอกเตอร์จริง ๆ ซะด้วย จ่ายค่าเทอมครบรึยัง?” นั่นไง! เจ็ทโด้เริ่มก่อนเลย ตัวจริงเสียงจริง กวนประสาทเหมือนเดิม แกล้งไม่ได้ยินดีกว่า
ซอนคนเก่งของฉันยังยึกยัก ฉันสังเกตว่าเขาประหม่ามากที่นั่งต่อหน้าฉัน เขากลัวเข็มฉีดยาหรือไงนะ?
“จะดีเหรอ? เดี๋ยววัคซีนมันไปตีกัน ผมไม่ฉีดหรอก!” ซอนดื้อซะแล้ว
ฉันพยักหน้าให้หมวดจาง เธอรู้งานลุกขึ้นดึงซอนออกไป
“แทนขา! มานี่ ๆ” ฉันตบขาตัวเองให้แทนเข้ามานั่งใกล้ ๆ ถึงเวลาที่ฉันต้องดูแลเขาคืนบ้างแล้ว เขาเหนื่อยกับฉันมามากพอแล้ว
เขาถกแขนเสื้อเดินยิ้มหวานเข้ามามอบตัวโดยดี ฉันสุขใจมากที่ได้ฉีดวัคซีนให้เพื่อนกลุ่มนี้ โดยเฉพาะผู้ชายที่แสนดีคนนี้ จากนี้ไปไวรัส Tame 26 จะทำอะไรพวกเขาไม่ได้อีกแล้ว
ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี เหลือหัวเรือใหญ่ที่ยังนั่งเต๊ะท่า ดึงจมูกเหล่มองด้วยหางตาตลอด ขี้เก็กชะมัด
“เจ็ทโด้! ฉีดไหมคะ? หรือจะเอา Sinoivax” ฉันมีบัญชีต้องคิดกับคนนี้ ท่าทางของเขาก็อยากฉีด แต่ก็ลังเล กลัวเสียฟอร์มล่ะสิ ดูถูกฉันไว้เยอะ งานนี้นายมีหนาวแน่เจ็ทโด้ ฉันจะคิดบัญชีรวมทีเดียวเลย...
“เก็บแล้วน้า!” ฉันแกล้งเก็บอุปกรณ์ลงกล่องช้า ๆ
“ฉีดผมก่อนครับ!” ซอนวิ่งมายิ้มหน้าบาน หมวดจางทำงานสำเร็จตามไปกล่อมจนได้ ฉันดีใจที่ซอนยอมให้ฉีด
“ขอบคุณมากนะครับ ดอกเตอร์!”
ซอนเปลี่ยนสรรพนามฉันเฉยเลย หมวดจางคงเล่าถึงความน่ากลัวของ Soulless ให้ซอนฟัง ถือว่าเธอทำดีให้แต้มใจไปอีกนิด คนที่เชี่ยวชาญเรื่อง Soulless มากที่สุดตอนนี้คือหมวดจาง เธอคลุกคลีกับการทดลองมากกว่าใคร
ซอนนั่งยิ้มอาย ฉีดเสร็จแล้วก็ไม่ลุกไปไหน ฉันอมยิ้มกับท่าทางน่ารักของเขา หมวดจางยืนยิ้มข้างหลังเดินเข้ามาก้มหน้าบอกเขา...
“บอกสิ! หรือจะให้ฉันบอก” เธอตบไหล่เขา
“บอกสิ! หรือจะให้ฉันบอก” เธอตบไหล่เขา
“หือ!” ฉันขมวดคิ้วมองหน้าทั้งสองคน เจ็ทโด้หันมายิ้มให้ซอนแล้วยักคิ้วอมยิ้ม พิรุธ พวกนี้มีพิรุธ ซอนเองก็ขยับจะพูดแล้วก็ชะงัก แล้วก็ไม่กล้าพูด ซ่อนอะไรไว้แน่ ๆ
จู่จู่...
“เสียเวลา! กล้า ๆ หน่อยสิวะ” เจ็ทโด้สายตาลุ้นมาก ฉันยิ่งสงสัยสองคนนี้เล่นอะไรกัน น่าแปลกใจมาก
สาว ๆ ขยับมานั่งลุ้นข้างฉัน มองว่าซอนจะทำอะไร ฉันไม่มีข้อแม้กับเพื่อนกลุ่มนี้อยู่แล้ว //บอกมาเลย ซอนอยากได้อะไร? //
เขาอึกอัก ถอนหายใจหลายรอบ
“เอ่อ!..เอ่อ!” แลบลิ้นเลียริมฝีปาก แววตาประหม่า ถูมือระวิง ไม่สมกับเป็นนักสู้คนเก่งที่ฉันศรัทธาเลย งูตัวใหญ่กว่าต้นมะพร้าวเขายังไม่กลัว แต่มากลัวอะไรกับฉัน?
“มีอะไรคะ? อยากให้ฉันทำอะไร? บอกได้เลยค่ะ” ฉันก้มหน้าลงไปใกล้ใบหน้าของเขา ซอนก็เป็นคนหน้าตาดี แต่ฉันยังไม่สนิทกับเขาเท่าไหร่?
ไป่ไป๋เดินไปยืนข้างเขา...
“ซอนคะ! เราพี่น้องกัน อยากได้อะไรก็บอกเลยค่ะ อนนี่!ใจดี” เธอจับไหล่ของเขา ไป่ไป๋เป็นเด็กน่ารัก เข้ากับทุกคนได้อย่างรวดเร็ว
“ขอ!..ขอ!..เอ่อ!..” เขาก้มหน้าละล่ำละลัก
ฉันลุกปัดแข้งขา ยืนข้างไป่ไป๋ เขายังนั่งก้มหน้าหายใจแรง อยู่กับพื้น
“คือ!..เอ่อ!” เขาเงยหน้ามอง แล้วรีบก้มหน้าเร็ว คนเก่งของฉันประหม่าอะไรขนาดนั้น?
จู่จู่เงาดำผ่านวูบ...
“โป๊ก!”
“โอ๊ย!” ซอนร้องเอามือกุมหัว
“ตุ่บ!” รองเท้าบูทกลิ้งข้างตัวเขา …
“เป็นสันตีนอะไรของมึง เดี๋ยวกูถีบ! มึงประหม่าอะไรขนาดนั้น มึงกลัวนาตาลีเหรอ? คิดอะไรก็บอกไปเลยสิ!” เขาโวยหลังพวกเราจากลุ้นจนเหนื่อย
ซอนตาละห้อยหันหน้ามองหมวดจาง เธอสายตาดุ แยกเขี้ยว พยักหน้าลุ้น ส่งสัญญาณมือ เหมือนเป็นพี่เลี้ยง
ซอนหน้าซีดสูดหายใจลึกแล้วพูดเสียงดัง...
“ดอกเตอร์ครับ! ผมขอ..จับ…เอ้อ!...จับ..” เขาก้มหน้าอายบิดตัว
“อุ๊ย!” ฉันยกมือกุมอก
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เจ็ทโด้กับหมวดจางหัวเราะลั่น
“มึงจะจับอะไร? นาตาลีหน้าซีดแล้ว” เจ็ทโด้ขำกลิ้ง
“ขอจับมือหน่อยครับ” ในที่สุดเขาก็พูดออกมา โธ่!...นึกว่าเรื่องอะไร?
“แม่งเอ้ย! กูก็ลุ้นตั้งนาน”
คนอื่น ๆ รวมถึงฉันประหลาดใจมาก แต่เรื่องแค่นี้สบายมาก ฉันลงไปนั่งคุกเข่าต่อหน้าเขา แล้วยิ้มหวานยื่นมือให้
“ขอโทษนะครับ” เขาบอกก่อนจะยื่นมือมาจับ มือเขาเย็นเฉียบสั่นระริก
ฉันยิ้มกว้างเขย่ามือแล้วดึงเข้ามากอด ซอนคนเก่งของฉัน...
“ขอบคุณมากนะคะ! ที่มาช่วยชีวิตพวกเรา ฉันจะไม่ลืมคุณเลยค่ะ ซอน” ฉันอบอุ่นใจมากกับเพื่อนกลุ่มนี้ ฉันจะไม่มีข้อแม้กับพวกเขาเลย
“เอ่อ! เอ่อ!” เขาอึกอัก ตัวแข็งเป็นก้อนหิน
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เจ็ทโด้กับหมวดจางหัวเราะลั่น สองคนนี้ทำไมหัวเราะพร้อมกัน
“กูว่า ตาย มันต้องตายวันนี้” เจ็ทโด้พูดอะไรของเขานะ ทำไมชอบกดขี่คนอื่น นิสัยไม่ดี
ฉันไม่สน หันมายิ้มจริงใจให้กับซอน ฉันนับถือหัวใจของเขาจริง ๆ
“เราจะเป็นเพื่อนกันตลอดไป”
“ครับ !” เขาก้มหัวพยักหน้าหงึก ๆ ไม่ยอมปล่อยมือ
“อื้อ!” หมวดจางขยับเข้ามาเอาสะโพกกระแทกไหล่ เขาล้มไปนอนแต่ก็ยังดึงไม่ยอมปล่อยมือ
เธอหันมายิ้ม...
“ขอฉันฉีดด้วยสิคะ ดอกเตอร์!” หมวดจางยิ้มอายกระแซะเข้ามาแกะมือซอนออก
พ่อนักสู้คนเก่งนอนหงายลงพื้นทราย ยิ้มหวานให้กับดวงดาวบนท้องฟ้า มีความสุขอะไรขนาดนั้น
ฉันหันหาหมวดจาง...
“แหม!..คุณก็ทำวัคซีนเหมือนกันนี่ ไปฉีดของคุณเถอะ” ยิ้มล้อเล่นกับเธอ บรรยากาศชื่นมื่น
แต่..
“แน่ใจเหรอ! ศัตรูของหมวดนะนั่น ฉีดไป..ตายไม่รู้ด้วยนะ?” เจ็ทโด้โพล่งออกมาวงแตก
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เสียงเพื่อน ๆ โห่ฮา เขายิ้มเยาะเย้ย กวนตีนไม่เลิกจริง ๆ
ฉันฉุนมาก แอบคิดในใจ...หลายเรื่องแล้วนะ เดี๋ยวเจอกันแน่ บุญคุณส่วนบุญคุณ แต่แค้นนี้ต้องชำระ จะจับฉันขายซ่องก็ยังไม่ลืม เรื่องวัคซีนนี่...ถือว่า ดูถูกวิชาชีพ ต้องเอาให้หนัก
หมวดจางหันไปหาเขา
“เจ็ทโด้คะ! อันนี้ดีที่สุดแล้วค่ะ ที่พวกคุณขนกันของปลอมทั้งนั้น ของพวกนั้นฉันเป็นคนทำเอง โควิดไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น กินยาก็หาย” หมวดสาวยืดตัวตรงยืนยันหนักแน่น
“แล้วคุณเอาอะไรไปให้พวกเขาฉีด!” จูยอนเสียงเขียว
“วิตามินผสมกับ Tame 26 ค่ะ”
“ชั่วได้ใจจริง ๆ” จูยอนฮึ่ม ๆ ตาขวาง
“อ้าว! แล้วที่ล้มตายกันในคลิปล่ะ” แทนคลานเข้ามา
“มันเป็นแผนการค่ะ สร้างภาพความกลัวให้กับโลก ภาพที่พวกคุณเห็นล้มตายนั้นเป็นเพราะแพ้วัคซีน ไม่ใช่เพราะโควิด” เธอหันไปตอบหน้าจ๋อย
เรื่องราวโควิด-19ที่วุ่นวายไปทั่วโลกฝีมือเธอทั้งนั้น ต้นตอมายืนยันเองนี่ มันชัวร์ยิ่งกว่าชัวร์อีกนะ
ฉันถลกแขนเสื้อให้เธอ…
“สำหรับเพื่อนมนุษย์โลกที่เกิดร่วมยุคสมัยเดียวกัน ฉันจะฉีดให้เธอ” ฉันรู้สึกได้ถึงการเปลี่ยนแปลงของเธอ เดี๋ยวนี้พูดจาดีขึ้นรู้จักเข้ามาเอาอกเอาใจ
“ขอบคุณมาก ขอบคุณจริง ๆ นะดอกเตอร์” เธอก้มศีรษะทำความเคารพ ฉันไม่ได้ต้องการขอบคุณจากเธอ ฉันอยากให้เธอคิดได้จริง ๆกลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเก่า ฉันให้อภัยแล้ว เริ่มต้นใหม่กันดีกว่า
เธอหันไปดึงซอนที่ยังนอนยิ้มหวานให้ลุกขึ้น
“ไปเข้านอนกันดีกว่าซอน”
“หือ!” พวกเราอ้าปากค้างมองหน้ากันเลิ่กลั่ก
เธอจูงมือซอนแล้วพากันเดินไปนอนที่เต็นท์ของตัวเองที่ชายน้ำ นี่มันเกิดอะไรขึ้นกับคู่นี้? ซอนก็เชื่องเป็นลูกแมวเลย กะหนุงกะหนิงกันเหมือนคู่รักเดินไปเข้าเต็นท์
จากเชลยไร้ทางสู้ เธอพลิกสถานการณ์กลับมาควบคุมซอนเรียบร้อยแล้ว ยายนี่เอาตัวรอดเก่งมาก
ถ้าได้ฟังเธอพูดเป็นต้องเคลิ้มทุกที ฉันเสียวทุกครั้งที่คุยกับเธอ ฉันแพ้ทางเธอ โดนเธอแกงบ่อยมาก แกล้งฉันให้ต้องอายคือความสุขของเธอ ส่วนเจ็ทโด้ของฉันยังนั่งนิ่ง เต๊ะจุ๊ยข้างกองไฟ จัดการไอ้หมอนี่ก่อน..
“ว่าไงลุง! จะฉีดหรือไม่?”ลองแย็บถามอีกครั้ง ค่อย ๆ เก็บอุปกรณ์ช้า ๆ
เขายื่นแขนออกมา…
“อ่ะ!..ฉีดก็ได้ กลัวจะเสียน้ำใจ” แหม ๆ ๆ...มาแผนสูง...เจอกันหน่อย จูยอนนั่งยิ้มแก้มปริส่ายหัว แววตาเปี่ยมประกาย
“ไม่เป็นไรค่ะ! ฉันไม่เสียน้ำใจหรอก ฉันเสียดายของ” ฉันเก็บของต่อ จนเหลือเพียงเข็มฉีดยาและกำลังปิดฝาเข็ม
“เดี๋ยวสิ!...ผมยังไม่ได้ฉีดเลย” เขามองจ้องมาที่วัคซีน แววตาตระหนกอย่างเห็นได้ชัด
มาประลองกำลังกันหน่อย...
“อยากฉีดเหรอคะลุง? อาจจะถึงตายได้นา มันสู้ของจีนไม่ได้นา” ฉันโอ้เอ้มองนั่นนี่ ไป่ไป๋ฟึดฟัดแยกเขี้ยวจะขย้ำหัวเขา
จูยอนนั่งยิ้มกว้างมองดูพวกเราเล่นกัน ท่าทางเธอจะสนิทกับเขามาก หลายวันมานี่เห็นเดินไม่ห่างตัวกัน เจ็ทโด้ก็เป็นเหมือนกัน ถ้าเธอหายไปจากสายตา เป็นต้องชะเง้อถามหา คอยเป็นห่วง
ฉันรู้จากจูยอนแล้วว่าเจ็ทโด้เป็นคนใจดี แต่ปากร้ายถึงร้ายมาก...
“เฉย ๆ น่ะ! ไม่อยากฉีดหรอก..แค่อยากทำให้เหมือนคนอื่นเขา ผมชอบประชาธิปไตย อย่าเหลื่อมล้ำสิ” แหม ๆ ๆ ดิ้นซะ
“ชอบประชาธิปไตยจริงเหรอ?” เสียงแทนตะโกนเข้ามา
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!!” จูยอนดิ้นปรบมือสะใจ
“ขวับ!” เขาหันไปมองค้อนตาเขียว
“..............” ทั้งสองหุบปาก ก้มหน้านิ่ง ซอนอยู่ในเต็นท์ยังหัวเราะลั่น
แต่ฉันฉุนกึก!...เฉย ๆ เหรอ? เหลื่อมล้ำเหรอ?
“งั้นก็ไม่ต้อง! ของฉันไม่ใช่ประชาธิปไตย ฉันชอบเผด็จการ ” ฉันเก็บของอีกครั้ง ไม่ฉีดให้แล้ว
“ฉีดให้หน่อย! ให้มันจบๆไป เร็ว ๆ อย่าโยกโย้” อ้าว!.พูดอย่างนี้ฉันก็ผิดน่ะสิ! ยังจะมาทำหงุดหงิดใส่ เสียงเข้มออกคำสั่งด้วย
ฉันปี๊ดแตกโกรธไฟท่วมหัวขึ้นมาทันที...
“ไม่เอาแล้ว! ขี้เกียจ” รีบเก็บของอย่างเร็ว
“แหวะ! ออกไปคุณตายแน่ ” ไป่ไป๋ลูกคู่ แลบลิ้นใส่ มีแต่พี่สาวคนเหนือของฉัน ดูจะชอบใจและเข้าใจเขามากที่สุด ยิ้มจนตาปิดแล้ว
“นะ!” น้ำเสียงนุ่มนวลขึ้น เขาลดตัวลงมาแล้ว
ถึงทีฉันบ้างล่ะ!
“No!.”
“นะ...นิดเดียว!” ฮั่นแน่…ง้อเป็นด้วย
ดวงตาของเขาสวยใสดั่งนิลสีดำเงางาม โครงหน้าเหลี่ยมเหมือนคนแข็งแรง ร่างกายกำยำดั่งนักรบ แต่ฉัน...ต้องเอาคืน!...คุณต้องสยบให้กับฉัน...
“พูดสิ! นาตาลีคนสวย นาตาลีคนเก่งที่หนึ่งในโลก กรุณาฉีดวัคซีนให้ผมหน่อยครับ” ถึงทีฉันบ้างแล้ว เขาดูถูกฉันมามากไปแล้ว ต้องแกล้งคืนให้เข็ดเขาต้องชมฉันต่อหน้าเพื่อน ๆ เดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่ชมก็ไม่ฉีด สาว ๆ นั่งอมยิ้ม
“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” แทนนอนหัวเราะตัวงอ เขารู้พิษสงของฉันดี เคยโดนด่ากระเจิง เคยงอนหนีไม่ยอมคุยด้วยมาแล้ว
แต่เจ็ทโด้คือพี่คนโต เขาเป็นหัวหน้าหย่าย...คงยังไม่ยอมง่าย ๆ
“เจ็ทโด้มากไป เอาดี ๆ จะฉีดมั้ย? คิดว่าผมจะง้อเหรอ?” เสียงเขาแข็งขึ้นมาอีก
ฮั่นแน่!..ยังไม่หมดลายนี่
“ฮ้าว!..ง่วงนอนจัง...ไป่ไป๋ขา!ไปนอนกันดีกว่า” ลุกขึ้นบิดขี้เกียจยายน้องรีบจูงมือ
แต่ทันใดนั้นเอง...
“นาตาลีคนสวยจ๋า นาตาลีคนเก่งที่สุดในโลก ฉีดวัคซีนให้ผมหน่อยครับ”เจ็ทโด้ก้มหน้าพูดอ้อมแอ้ม
“ฮ๋า!!! อะไรนะ พูดอะไรไม่ได้ยิน?” ฉันตวาดเสียงดังสะท้อนไปทั้งคุ้งน้ำ จูยอนถูกใจหัวเราะล้มกลิ้งไปแล้ว
เขาขยับตัวนั่งตรงเอามือเสยผม
“นาตาลีคนสวย เก่งที่สุดในโลกเลย ฉีดวัคซีนให้ผมหน่อยครับ” เขาพูดเสียงดังฟังชัด แล้วยื่นแขนมาให้
แต่ฉันยังไม่สาแก่ใจ...
“กรุณาฉีด... พูดสิ” ฉันไล่บี้ จูยอนหัวเราะจนน้ำตาไหล
“นาตาลีคนสวยจ๋า นาตาลีคนเก่งที่หนึ่ง กรุณา...ฉีดวัคซีนให้ผมหน่อยครับ” เขาเน้นคำว่ากรุณาเป็นพิเศษ
“YES!” สะใจมากหันไปตีมือกับไป่ไป๋และจูยอนอย่างผู้มีชัย แล้วหัวเราะกันสนุกสนาน
เจ็ทโด้นั่งหน้างอเพราะแพ้ยับเยิน ฉันขยับไปจิ้มแขนให้เสร็จแล้วก้มลงไปจุ๊บที่แขน 1ที ขอบคุณมากนะคะ ที่มาช่วยพวกเรา...พี่ชาย ในใจลึก ๆ แล้วก็ไม่ได้เกลียดผู้ชายคนนี้แล้ว ฉันได้ผูกพันกับแทนและสัมผัสถึงจิตใจที่อบอุ่นของเขา ฉันเชื่อว่าทั้งกลุ่มต้องเป็นคนดีเหมือน ๆ กัน ฉันชอบเขามาก แต่อยากแกล้ง...
“จริง ๆ แล้ว คุณเป็นคนน่ารักนะ รู้ตัวมั้ย? เจ็ทโด้คะ! ขอบคุณมากนะคะ ฉันขอโทษด้วยที่หยาบคายกับคุณ” ฉันหันไปหยอกเขาก่อนจะเก็บของต่อ
เจ็ทโด้ใบหน้าตาหล่อเข้ม ผมยาวเฟื้อยตัวสูง เขาใจดีฉันสัมผัสได้แต่ปากนี่ หมาสุด ๆ จะเอาฉันไปขายซ่องบางล่ะ วัคซีนของฉันเป็นของปลอมบ้างล่ะ ฉันเป็นขี้ขโมยบ้างล่ะ โดนเขาต่อว่ามาแล้วทั้งนั้น
แทนเดินเข้ามาหาจูยอนที่นั่งอยู่ข้างฉัน
“คุณเสียสละมากเลย ขอบคุณนะครับ!”
จูยอนนั่งยิ้มไม่พูดไม่จา ในบรรดาเพื่อนของเราทั้งหมด คนที่น่าเป็นห่วงที่สุดก็คือจูยอน เธอไม่มีเงินติดตัว ไม่มีเพื่อนและที่พึ่งพา แม้กระทั่งหลักฐานความเป็นคน ตอนนี้ก็ไม่มี เธอต้องขอลี้ภัยให้สำเร็จ
ไป่ไป๋นั่งมองขมวดคิ้ว...
“ยังไงเหรอ?” เธอถามด้วยความสงสัยเดินเข้าไปกอดคอ
ไป่ไป๋ จูยอน หมวดจาง ความสูงเท่า ๆ กัน รูปร่างหน้าตาสวยกันไปคนละแบบ ส่วนฉันตัวเตี้ยกว่าทุกคน
แทนก็สูงมาก รองลงไปเป็นเจ็ทโด้และซอน
แทนหันไปตอบไป่ไป๋
“เธอแลกกับเสรีภาพเลยนะที่กลับมาช่วยพวกเรา” แทนหันมายิ้มให้จูยอนแล้วยกนิ้วโป้ง ไป่ไป๋ตาโต
“เออใช่!..ลูอิสไม่ได้มาด้วย หนูลืมไปเลย” เธอท่าทางพึ่งนึกออก ซึ่งก็ไม่แปลก เพราะการเอาตัวรอดอย่างเดียว ก็ยากมากพอแล้ว ในเวลาแห่งความตายจะคิดถึงใครได้อีก ซึ้งน้ำใจของเธอเหมือนกัน
“มีแผนการยังไงต่อคะ? จูยอนอนนี่!” ฉันยกให้เธอเป็นพี่สาวไปแล้ว หลายวันที่ผ่านมาเธอดูแลเกือบทุกอย่าง ได้เห็นสายตาและรอยยิ้มเปี่ยมด้วยความชื่นชมจริงใจที่มองฉันตลอดเวลา ไม่ว่าฉันจะเดินไปตรงไหน หันมาจะเห็นสายตายิ้มของเธอก่อนเสมอ
“ให้แทน ไปส่งที่สถานทูตเกาหลีใต้ในประเทศไทยค่ะ” เธอตอบยิ้ม ๆ
จริงสินะ! พวกเราต้องแยกย้ายกันแล้ว
แทนก็ต้องกลับบ้านนี่นา อยากรู้จัง? เขาคิดอะไรกับฉันบ้างไหมนะ? จะได้เจอกันอีกหรือเปล่านะ? เขาทำตัวนิ่งมากเมื่อพวกเรารวมกลุ่มใหญ่ เขาแปลกไปจากเดิม เหมือนไม่เคยสนิทกันมาก่อน มักจะพยายามปลีกตัวไปนั่งคนเดียว ไม่เข้าใกล้ฉันเลย
“ได้เลยครับ! ผมก็จะไปฝรั่งเศสเหมือนกัน” แทนเสียงใส
“ไปทำไมคะ ไปกี่วัน?” จูยอนหันมาถามแทน
“ไม่มีกำหนดกลับเลยครับ ผมคิดว่าจะไปสมัครเป็นทหารรับจ้างเผื่อผมจะได้วิชาต่อสู้เหมือนพวกลูกพี่บ้าง” เขาหันยิ้มให้เธอ
ฉันแอบใจหาย ไม่อยากคิดว่าจะไม่ได้เจอกันอีกแล้ว ทำไมถึงตัดสินใจไปทำงานอันตรายแบบนั้น? ใจไม่ดีเลย
จูยอนจับแขนของแทนเขย่า …
“ถ้าฉันได้ไปสวิตฯ คงได้เจอกันนะคะ อย่าหายไปเลยนะ”
ไป่ไป๋หันมองหน้าทั้งสองไปมา…
“หนูคิดว่าจะไปอยู่กับจูยอนอนนี่ ที่โซลด้วยค่ะ” เธอซบไหล่จูยอน
"เหรอ? ดีจัง! ฉันจะได้มีเพื่อน”จูยอนยิ้มกว้างดึงตัวเธอเข้ามากอด
เพื่อน ๆ แต่ละคนต่างมีชะตาแตกต่างกันไป เธอคงดีใจมากที่จะมีเพื่อนร่วมต้นชีวิตใหม่ เธอคงต้องเคว้งคว้างน่าดู ถ้าต้องใช้ชีวิตอย่างเดียวดายในโลกกว้าง
“เกือบลืมเลย นาตาลีคะ!” จูยอนเรียกแล้วส่งโทรศัพท์เครื่องเล็กมาให้ฉันและไป่ไป๋คนละเครื่อง
ฉันขมวดคิ้วมองโทรศัพท์มือสองที่ฉันซื้อให้เธอ รวมทั้งอุปกรณ์อีเลคโทนิคอีก 4-5 ชิ้น
“อะไรคะ?” ฉันกับน้องร้องพร้อมกัน ยื่นมารับแบบงงๆ
“ที่ฉันขอให้คุณซื้อ ฉันคิดว่าจะส่งให้คุณเมื่อฉันมีที่อยู่เป็นหลักแหล่งแล้ว ช่วยเก็บไว้กับตัวตลอดเวลานะคะ” เธอยิ้มกว้างตาหยี
ฉันหยิบโทรศัพท์เครื่องเล็กมาพลิกดู ไม่เข้าใจแต่ก็รับไว้
“อีกสามเดือนหนูจะไปอยู่ด้วย ขอกลับไปเตรียมตัวก่อนนะ” ไป่ไป๋ขยับพูดจริงจัง ดูท่าเธอมั่นใจมากเข้าไปกอดอ้อนจูยอน
แทนขยับยิ้มดวงตาใส มองไป่ไป๋ด้วยความชื่นชม…
“อะไรที่คนทำได้ คนย่อมทำได้ ขอเพียงแค่คุณเชื่อว่า..คุณทำได้ คุณก็จะทำได้ โลกใบนี้จะอยู่ในกำมือคุณ!” แทนยิ้มกว้างยกนิ้วโป้งให้ สาวน้อยยิ้มม้วนอาย
เรื่องเอาใจยกให้เขา ซึ่งสิ่งที่เขาพูดมันก็เป็นอย่างนั้นจริง ๆ ฉันก็เชื่อว่าเธอทำได้ ฉันชอบที่ทั้งสองร้องเพลง
ไป่ไป๋ยิ้มกว้างตาใส...
“ตามไปนะ ๆ เดี๋ยวแนะนำเพื่อนสวย ๆ ให้ หนูมีเพื่อนสวย ๆ เยอะเลย” เธอยิ้มพนักหน้ากับแทน
เขาพยักหน้าเบา ๆ คู่นี้บางทีก็ดูเหมือนสนิทกันรักกันมาก แต่บางทีก็ทะเลาะกันในเรื่องไร้สาระ ฉันต้องห้ามศึกบ่อย ๆ
แทนไม่เคยสู้น้องหรอก มีเรื่องเมื่อไหร่? เขาก็เดินหนี มีแต่ยายน้องถือไม้เดินตาม
ฉันแอบอมยิ้มวาดฝัน ถ้าไป่ไป๋ทำสำเร็จเธอคงจะมีความสุขมาก และถ้าแทนตามไปด้วยยิ่งดีใหญ่เลย กำลังลุ่มหลงในจินตนาการของตัวเองเพลิน ๆ ก็ต้องสะดุ้ง!..
“เจ็ทโด้เพ้อเจ้อ!...ฝันกลางแดด ไปนอนเถอะ” นี่ไง!..ผู้ทำลายความฝันเด็ก เขาป่วนเสียงดัง แล้วลุกขึ้นปัดตูดเดินเข้าเต็นท์ซ้ายสุด
“ลุง.!..แก่แล้วไปนอนไป พรุ่งนี้ไม่ต้องตื่นมาก็ได้นะ” ไป่ไป๋ได้ทีไล่ส่ง ฉันหัวเราะปรบมือชอบใจ
แทนนั่งคุยกับจูยอนเสร็จแล้วขอตัวลุกเดินไป
“แทนอยู่ก่อนสิ ยังไม่อยากนอน” ฉันดึงชายเสื้อ
วันสุดท้ายแล้วที่จะได้นอนด้วยกัน จากกันแล้วไม่รู้จะมีโอกาสได้เจอกันอีกมั้ย? สร้างความทรงจำดี ๆ กันไว้มาก ๆ จะได้มีเรื่องคิดถึงกัน ในใจฉันชอบเขา แต่ฉันมีน้องตัวแสบแล้วก็เกรงใจเธอเหมือนกัน
ฉันแอบคิดโง่ ๆ อยากให้สองคนนี้รักกัน ฉันอยากได้จะเอาทั้งคู่ไปอยู่ด้วย แต่ไม่กล้าพูดหรอก บางครั้งฉันก็สับสนความคิดของตัวเอง เรื่องอื่น ๆ ที่คำนวณยาก ฉันแก้ได้หมด แต่เรื่องของหัวใจกลับไม่เข้าใจตัวเองเลยแม้แต่น้อย ฉันรักไป่ไป๋ แต่อีกใจก็คิดว่า ฉันชอบแทนไปแล้ว
.....................................................................................................
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม