The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 6

นอกป่าโบราณ
มุมมองสายตา จาง แอนนา
พฤศจิกายน ค.ศ.2020

“บรื้น...นน!!” เรือแหวกน้ำเดินทางกลับ ระยะทางไกลจนต้องใช้เวลาเดินทางหลายวัน ทุกคนรู้สึกสบายใจปลอดภัย หนุ่ม ๆ สาว ๆ นั่งคุยกันกลางเรือ ฉันนั่งพิงท้ายเรืออยู่คนเดียว

“เจี่ยเจี้ย! เป็นคอมมิวนิสต์รึป่าว?” ยายเปี๊ยกเคี้ยวเนื้อแก้มยุ้ย เหล่ตามองยียวน แฉลบมานั่งข้าง ๆ

“ใช่! แล้วเธอไม่ใช่หรือไง?”

“หนูเป็นฝาหลุนกง จะจับหนูหรือเปล่า?” ยายหัวจุกกวนประสาท

“ไม่จับให้เหนื่อยหรอก คนละหน่วยงาน”

“อ๋อ! จับไปก็ไม่ได้ผลงานสินะ” เธอพยักหน้าหงึก ๆ เคี้ยวเนื้อลอยหน้าลอยตา กวนตีนนะเนี่ย

“ถ้าอยากโดน เดี๋ยวขึ้นฝั่งจะเรียกฝ่ายความมั่นคงมาจับ”

“ลองดูสิ! หนูจะให้ซอนฆ่าคุณ” ลอยหน้ากวนตีน เธอเป็นคนเดียวที่ไม่ทุกข์ร้อนใด ๆ

“ลงโทษไปแล้ว ขอโทษไปแล้ว ไม่พอใช่มั้ย จะหาเรื่องให้ได้ใช่ไหม?” ฉันแหงนหน้ามอง ยายเปี๊ยกหลุกหลิก...

“โอเค้! พอก็ได้” เธอหมุนตัวกลับไปนั่งกลางเรือ /เอ๊า! ยายเปี๊ยกนี่ กวนประสาท พูดแล้วก็ไป/

นาตาลีกับจูยอนเดินยิ้มเข้ามา นาตาลีดวงตาใสกระแซะเข้ามาสะกิดแขน...

“หมวดจาง! ซอนประหารชีวิตคุณรึยัง เป็นไงมั่ง? ดีมั้ย?” ยายดอกเตอร์ยิ้มตาเชื่อม อันนี้ก็นิสัยเดิมของเธอ อยากรู้อยากเห็น เธอไม่ประสีประสาเรื่องผู้ชาย ไม่มีประสบการณ์เลย 

“ไม่มี! ซอนไม่จัดให้ซักดอก เสียดาย” ฉันจิ๊จ๊ะ

“ใจดีเนอะ? ลูกน้องเจ็ทโด้ใจดีทุกคนเลย” จูยอนยิ้มร่า

“ถามทำไม? อยากรู้เรื่องนี้เหรอ? มากันเป็นขบวนเลย” ฉันเหน็บไปที ทั้งคู่อายม้วนวิ่งกลับไปนั่งที่เดิม สงสัยยังซิง!
                                              ......................................................................................

บรรยากาศในเรือดีมาก ความสัมพันธ์ดีขึ้น มีแต่จูยอนที่ยังไม่แล้วใจอยู่คนเดียว แอบมองฉันบ่อย ๆ เรือแล่นรอนแรมพักบ้างอะไรบ้าง วันนี้พักอีกหนึ่งคืน พรุ่งนี้จะได้ขึ้นฝั่งแล้ว

หลังจากอาหารเย็นรอบกลองไฟจบลง ฉันจูงมือซอนเข้ามานอนก่อน ปล่อยให้พวกเขาคุยกันไป ก้นของฉันยังเจ็บอีกนิดหน่อย พรุ่งนี้ต่างก็แยกย้าย ฉันนอนกับซอนหลายวันแล้ว คงไม่มีอะไรให้กังวลอีกแล้ว เขาไม่เคยล่วงเกิน เขารักษาสัญญาเป็นคนดีทีเดียว

“ฉันตกลงกับเจ็ทโด้แล้วนะคะ” ฉันบอกกับซอนที่นอนหันหลังอยู่ข้าง ๆ

“คุยอะไรกัน?”

“เพื่อความสบายใจของทุกคน ฉันตกลงกับเจ็ทโด้ว่า หลังจากที่ขึ้นฝั่งแล้ว ให้เขามัดฉันไว้ก่อน แล้วให้พวกคุณหนีออกจากประเทศไปซะ ฉันจะหาทางออกไปเองไม่ต้องห่วงฉัน”

“ก็ดี!”

ถ้าออกจากที่นี่ได้ ฉันคงไม่กลับเข้ากองทัพ ทหารที่มาด้วยกันทั้งหมดไม่มีคนรอดชีวิตกลับไป ทางกองทัพไม่มีทางรู้ว่าฉันเป็นหรือตาย ซอนกับฉันเป็นพันธมิตรกัน เขาแอบชอบนาตาลีแต่ช้าไปแล้ว ยายตัวแสบแสดงตัวเป็นเจ้าของแล้ว และนาตาลีก็ต้องกลับอเมริกาหมดเวลาที่เขาจะเสนอไมตรีให้เธอ //ดูเหมือนว่ารักของเขาจะไม่สมหวังเสียแล้ว//

 ฉันล่อหลอกจนเขาติดฉันมากกว่า ด้วยเสน่ห์ของผู้หญิง ฉันมีวิธีจับเขาอยู่หมัด เอาตัวรอดได้โดยไม่ต้องเสียตัว แต่จริง ๆ แล้วฉันอยากเสียตัว ฉันชอบเขาจะเปิดฉากก่อนก็กลัวว่า เขาจะมองว่าร่านไป คนนี้ฉันเอาจริง

“เมื่อวานได้จับมือสาวสวยแล้ว ดีใจมั้ย?” ฉันหยอดเจ้าอ่อนหัด ดีใจแทนด้วยที่ได้เป็นติ่ง

“ผมชอบนาตาลี ขอแค่นั้นพอแล้ว จะไม่คิดมากไปกว่านี้แล้ว”  เขาบอกเรียบ ๆ ฉันแปลกใจ ทำไมไม่ชอบต่อล่ะ ขี้แพ้เหรอ?

“อกหักเหรอ น่าฉงฉาน?” ฉันพลิกตัวหันหน้าคุยกันสบาย ๆ

“เปล่า! แค่เปลี่ยนความคิดนิดหน่อย เธอมีทางเลือกแล้ว ผมไม่เข้าไปทำลายความรักของพวกเขาหรอก พวกนั้นน้องผมทุกคน”

ฉันถูกใจกับคำพูดของเขา ซอนเป็นลูกผู้ชายจริง ๆ เป็นพี่ชายให้เด็ก ๆ พวกนั้นได้ เขาดูเข้มแข็งกับน้อง ๆ แต่อ่อนแอ นอบน้อมเวลาอยู่กับเจ็ทโด้ นาตาลีป้วนเปี้ยนนัวเนียกันอยู่สองคนไม่ห่างกายกัน เธอกับไป่ไป๋ก็น่าจะมีความสัมพันธ์มากกว่าเพื่อนธรรมดา ไป่ไป๋ก็ประกาศชัดแล้วว่านาตาลีเป็นแฟนของเธอ ถ้าลับตาคนเมื่อไหร่? สองคนนั้นเป็นต้องจูบกันทุกครั้ง ฉันแอบเห็นบ่อย ๆ ได้แต่แอบคิดว่า...ดอกเตอร์เป็น LB เหรอ? แต่ถ้าเธอแยกกัน ไม่คนใดก็คนหนึ่งต้องไปหานายแทน สามคนนี้มีบางอย่างผูกพันกันแปลก ๆ

ซอนขยับ...          

“คุณจะเอายังไงต่อ?” เขาพลิกนอนหงายมองเพดานเต็นท์

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงเพื่อน ๆ ยังคุยกันที่กองไฟ ไป่ไป๋ร้องเพลงเพราะมาก

“ฉันยังมีเวลาคิดอีกเยอะ ไม่มีใครรู้ว่าฉันรอดตาย ฉันอยากตามนาตาลีไป แต่เธอยังไม่ตกลง” ฉันนอนกับเขาเหมือนนอนกับเพื่อน ไม่มีความรู้สึกกลัวในตัวเขาแล้ว

“ไม่เสียดายเหรอ? ยศสูงแล้วน้า ทหารจะทำอะไรเป็น?” เขาพูดหยอกเหมือนเหยียดโดยไม่สนใจฉันเหมือนเดิม ยิ่งทำให้ฉันอยากเอาชนะผู้ชายหลายคน มอบศักดิ์ศรีแทบเท้าฉันยังไม่เหลียวมอง แต่อีตานี่ไม่สนใจฉันเลย ดีแต่ดูแลหาข้าวหาน้ำให้กิน ฉันไม่สวยรึไงวะ!

“คิดอีกมุมหนึ่งสิ ยศก็ไม่ได้ต่างอะไรจากปลอกคอ” ฉันเปลี่ยนความคิดเรื่องอาชีพทหารไปแล้ว

“บ้า! ไม่ใช่หมานะ” เขายิ้มเห็นฟันขาวแล้วพลิกตัวหันหลัง นี่แหละ! ที่ฉันโกรธ คุยกันทีไรหันหลังให้ทุกครั้ง

“คุณต้องรักษามารยาทกับฉันด้วยสิ อย่างน้อยก็ต้องให้เกียรติฉันด้วย ฉันเป็นผู้หญิงนะ” ฉันลุกขึ้นนั่ง

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เสียงเพื่อน ๆ ยังคุยกันอยู่ เสียงหัวเราะสนุกสนานของกลุ่มนี้ไม่เคยจางลง

“ผมผิดอะไร? ผมก็ให้เกียรติทุกอย่างแล้ว ผมดูแลคุณไม่ขาดตก บกพร่อง” เขาไม่หันหน้ามา

“เวลาคุยมองหน้าด้วยสิคะ! ฉันน่ารังเกียจขนาดนั้นเลยเหรอ?” ฉันเอื้อมมือดึงให้เขาหงายหน้า

 “จะพูดอะไรก็พูดมาสิครับ ผมก็เกรงใจคุณ” พูดจบเขาหันหลังเฉยเลย

“คุณรังเกียจฉันขนาดนี้เชียวเหรอ?” ฉันดึงเขาหันกลับมานอนหงาย แล้วรุกเข้ากอดใบหน้าซบอกแข็งชวนคุย //ให้มันรู้กันไป จะเมินได้สักกี่น้ำ//

“ถ้าผมรังเกียจคุณ ผมไม่ช่วยไว้หรอก ปล่อยให้เป็นผีเฝ้าป่าไปแล้ว ”เขาบ่นงึมงำ ปล่อยให้ฉันกอด ในใจของฉันมีแต่ขอบคุณและขอบคุณ

“ฉันเคยทำเรื่องเลวร้ายมา ฉันอยากเริ่มชีวิตใหม่ คุณไม่ต้องกังวลหรือกลัวอะไรหรอกนะ ฉันจะเป็นคนดีอย่างที่สัญญากับนาตาลีไว้ ฉันจะไปหางานบริษัทเอกชนทำ อาจจะไปอยู่ต่างประเทศสักที่ แต่ยังไม่ได้ตัดสินใจ”  ไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้ว เปิดใจคุยกับเขาไปเลยดีกว่า

เราคุยแลกเปลี่ยนเรื่องราวชีวิตที่ผ่านมา ท่าทางเขาก็ผ่อนคลาย พอได้คุยกันก็ยอมรับในตัวกันมากขึ้น ซอนเองก็ผ่านชีวิตไม่ธรรมดาเหมือนกัน จากนอนคุยเป็นลุกนั่งคุย แล้วกลับลงไปนอนคุย            

เวลาผ่านไป...ฉันคุยกับเขาจนเพลิน เขาเป็นคนมีเสน่ห์ดี เรื่องราวในสนามรบต่าง ๆ ของเขาสนุกมาก พอได้รู้จักตัวตนซึ่งกันและกันกำแพงป้องกันตัวก็ถูกทะลายลงอย่างรวดเร็ว ด้านนอกเต็นท์เสียงของนาตาลีกับเจ็ทโด้ทะเลาะกันดังลั่น พวกเขามีสายสัมพันธ์ที่ประหลาด ถึงจะเล่นกันแรงแต่ก็ไม่ได้โกรธกันจริงจัง เจ็ทโด้พี่ใหญ่ถึงเวลาดุก็ดุฉิบหาย ฉันยังจำสายตาที่นิ่งมากตอนเขาจะยิงฉันได้ติดตา เวลาเขาเล่นก็ยิ่งกว่าเด็กอีก ไป่ไป๋ขึ้นขี่หลังเป็นประจำ เสียงหัวเราะข้างนอกสนุกสนาน

ฉันขยับตัวลุกนั่ง…

“รอดตายคราวนี้ ทำให้ฉันคิดทบทวนอะไรมากมาย นาตาลีถามฉันว่า สุดท้ายแล้วฉันจะยืนตรงไหน เป็นคำถามที่ฉันตอบไม่ได้ มันคาใจฉัน แต่คุณพ่อของฉันยังป่วยหนัก ฉันห่วงท่านมาก ฉันเองก็ไม่มีใครอยู่กับท่านสองคน ถึงฉันจะเหลวไหลแต่ก็ไม่เคยทิ้งคุณพ่อ” ฉันเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฟัง และไม่ลืมเล่าเรื่องคุณพ่อป่วยด้วย

“คนที่ไม่รู้ว่าตัวเองไม่รู้ น่าสงสารมาก ไม่สามารถแก้ปัญหาได้ แต่คุณรู้ตัวนี่นา ว่ากำลังทำอะไรอยู่...แก้ไขซะนะ” เขาลุกขึ้นนั่งหันหน้ามาพูดเหมือนยังไม่เชื่อสนิทใจ

“ฉันจะพยายาม ฉันจะทำให้ดีที่สุด”

เขาขยับเข้ามา          

“ผมโอเคนะ ที่คุณกล้าคุกเข่าขอโทษนาตาลี คุณเป็นผู้ใหญ่กว่าไปรังแกเด็กได้ยังไง?” เขายังบ่นงึมงำ

“ก็ตอนนั้นฉันยังเด็กนี่ เลยติดเป็นนิสัย นาตาลีเมื่อก่อนก็ร้ายจะตาย ตอนนี้เธอเปลี่ยนไปแล้ว ฉันก็เปลี่ยนแล้วเหมือนกัน ถ้าคุณสนิทกับนาตาลีคุณจะรู้ว่าเธอรั่วมาก ฉันอำเธอประจำ ชอบแกล้งเธอสนุกดี” ฉันยิ้มเมื่อคิดถึงเรื่องเก่าของนาตาลี เธอโดนฉันแกล้งมากกว่าที่เห็นอีกเยอะ ไม่มีอะไรจะสนุกไปกว่าแกล้งนาตาลีหรอก ไม่มีใครรู้ความลับของนาตาลีเท่ากับฉัน เด็กอัจฉริยะโดนฉันต้มบ่อย ๆ เธอมีจุดโง่อีกหลายเรื่อง

“ถ้ายังไงแล้ว ผมจะกลับมารับคุณ” เขาทำให้ฉันอึ้ง /เขาก็สนใจเรื่องของฉันเหมือนกันนี่นา/

ฉันล้มตัวนอนหงาย...

“จะมารับทำไม? เราไม่ได้เป็นอะไรกัน เดี๋ยวก็ตัวใครตัวมันแล้ว คุณก็กลับบ้านคุณไปสิ” 

“ผมต้องเป็นคนมัดคุณ ผมจะกลับมาแก้ให้และจะปล่อยคุณไปเอง” เขาบอกเรียบ ๆ แล้วล้มตัวนอน

“ฉันว่า คุณไปหาทางจีบนาตาลีดีกว่ามาเสียเวลากับฉัน” ฉันเล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวอยู่แล้ว นายไม่รอดฉันหรอก เจ็บก้นแปลบ แอบเอามือลูบ

“ผมไม่ได้ชอบนาตาลีแบบนั้นแล้ว เธอน่าทะนุถนอมมากกว่า ใสซื่อบริสุทธิ์จะตาย ผมจะสมัครไปเป็นลูกน้องของเธอ ผมจะสมัครไปเป็นบอดี้การ์ด” เขายิ้มฝันหวาน  ฉันไม่สนใจพูดไปเถอะ นายไม่ได้ไปไหนหรอก
           "ซี๊ด! อูยส์!" จู่ ๆ ก็เจ็บก้นจี๊ดขึ้นมา ลูบก้นตัวเองอีกครั้ง

“ฉันยังเจ็บก้นอยู่เลย เป็นอะไรมากรึป่าวก็ไม่รู้” พลิกนอนคว่ำหน้าพยายามบิดตัวหันมองก้น เอามือลูบแผลที่โดนเจ้าไป่ไป๋หวดเมื่อสองวันก่อนไม่ค่อยถนัด 

เขาผงกหัวขึ้นมอง ปกติเขาไม่สนใจฉันอยู่แล้วแต่คราวนี้กลับจ้องไม่วางตา

“ผมไม่ใช่คนใจดีเหมือนที่คุณเห็นหรอกนะ ผมมีเป้าหมายใหม่แล้ว” วันนี้มาแปลก นอนด้วยกันทุกวันไม่เคยคิดจะหันมอง วันนี้เป็นอะไรขึ้นมา

“ฉันไม่ได้ยั่วคุณนะ ฉันเจ็บก้นจริง ๆ ยังระบมนิดหน่อยลูบแล้วยังเจ็บเสียวนิด ๆ” 

เสียงเพื่อน ๆ ข้างนอกกำลังสลายตัวเข้าเต็นท์นอนกันแล้ว ซอนพลิกตัวกลับไปเหมือนเดิม ฉันพยายามเอี้ยวตัวหันมองก้น แต่มันไม่ถนัด ยังปวดหนึบ ๆ อีกนิดหน่อย               

“เจ็บจัง! เดี๋ยวคงหาย” ปลอบใจตัวเองเบา ๆ หันไปมอง เห็นเขานอนหันหลังก็เบาใจ ดึงกางเกงผ้ายืดขายาวออก ก้นงอนกลมกลึงขาวผ่องในแสงสลัว ฉันพยายามแอ่นหลังมอง เอื้อมมือลูบทายาหม่องเบา ๆ

แต่..

“อึ๊ย!” มือหนาสากลูบเบา ๆ ก้นบางของฉันสะท้านเสียววาบ ซอนหันมาตั้งแต่ตอนไหนฉันไม่ทันสังเกต

“คุณจะทำอะไร? ” ฉันถามเสียงเขียว รีบดึงกางเกงขึ้น

เขาคว้ามือไว้ จ้องหน้าฉัน

“ผมจะช่วยทายาหม่อง คุณทำไม่ถนัดไม่ใช่เหรอ?” เขาไม่รอฟังคำอนุญาตลุกขึ้นนั่งปาดยาหม่อง มือสาก ๆ ลูบแผ่วเบาเย็นวาบ ปวดหนึบเมื่อเขาบีบมือลงมา

“หมดเวลาแล้ว! พอแล้วค่ะ กรุณาเอามืออกไปด้วย” ฉันแกล้งเล่นตัวไปอย่างนั้นเอง

เขายังหน้ามึนบีบก้นฉันอย่างมันมือ อย่างนี้ก็เข้าทางสิคะ ฉันก็เริ่มรู้สึกดี

“คุณไม่ใช่เชลยแล้วนะ ถ้าไม่มีที่ไปจริง ๆ ไปอยู่กับผมก็ได้” เขาบอกเบา ๆ มือยังนวดก้นให้

ฉันเพลินมาก เรื่องเซ็กซ์กับฉันเหมือนเพื่อนที่รู้ใจ โดนแตะนิดหน่อยก็เคลิ้มแล้ว ซอน...นายเสร็จฉันแน่          

“ขอบคุณนะคะ แต่ฉันดูแลตัวเองได้ เอามืออกไปด้วย” ฉันก็ปากดีไปอย่างนั้นเอง ฝ่ามือหยาบทั้งบีบทั้งคลำทำเอาใจเตลิด ร่างกายตอบสองพร้อมรับ หน้าอกดันพื้นคันยิบ

“พอแล้วค่ะ คุณทำมากไปแล้ว นี่เข้าข่ายคุกคามทางเพศแล้วนะคะ” ฉันพลิกตัวดึงกางเกงขึ้น 

แต่..

“อุ๊บ! จะทำอะไรคะ” ฉันส่ายหน้าหลบปากซอนจู่โจมฉัน ไซร้ซอกคอขนลุกเกลียว เสือขย้ำเหยื่อสาวแล้ว ต้องควบคุมกันก่อน           

“มาคุยกันดี ๆ ก่อน” ฉันถดตัวถอย เขาตามกอดไซร้จนฉันสะท้าน ยอดอกแข็งชันแล้ว

“คุณแน่ใจนะว่าจะทำอย่างนี้” ฉันจับใบหน้าของเขาจ้องตา สายตาตอนนี้ดูไม่รู้เรื่องแล้วรู้แต่ว่า ฉันเห็นแววตาของซอนแล้วหวั่นไหวไปด้วย

“ถ้าปล่อยเวลาผ่านไป ผมอาจจะไม่กล้ามองหน้าคุณ ไม่กล้าพูดเหมือนที่เป็นกับนาตาลี ผมจะดูแลคุณเอง คบกับผมนะครับ” เขาไม่รอคำตอบเลื่อนปากมาประกบ บดขยี้ปากอย่างรุนแรง ฉันรอสิ่งนี้มาตั้งนาน

 //นายมาช้ามาก//

หลังจากดูดดื่ม ฉันผลักอกเขา

“ดูแลยังไง? แค่จะนอนกับฉันไม่ต้องสัญญาก็ได้” ใบหน้าของเขาซุกไซร้ซอกคอ ลิ้นเล็มใบหูสะท้านถึงติ่ง

เขาพึมพำ...

“สัญญาสิ! ผมสัญญาจะดูแลคุณจนแก่เลย” ใบหน้าขาวหนวดเริ่มขึ้นแข็งเลื่อนลงไปที่หน้าอกใหญ่ ยอดอกดันเสื้อเป็นเม็ดเป้ง

เขางับเบา

 “อึ๋ย! ทำไมถึงตัดสินใจช้าอย่างนี้ คุณน่าจะทำตั้งแต่วันแรก ฉันก็ไม่ต้องสับสน” ฉันโยกโย้เล่นตัว ต้องต้อนเขาให้อยู่หมัดก่อน

ถ้าเป็นชายอื่น เอากันเสร็จก็คงแค่ผ่าน ๆ กันไป แต่ฉันชอบซอนเป็นทุนอยู่แล้ว ยิ่งได้เห็นฝีไม้ลายมือเก่งขนาดนี้ ไม่เอาก็บ้าแล้ว ลองดูเรื่องเซ็กซ์คืนนี้ก่อน ถ้าถูกใจจะได้ต่อเวลา

“ผมคิดว่า สิ่งที่คุณได้ทำลงไปก็พอจะบอกได้ว่า ลึก ๆ ในใจของคุณก็เป็นคนดี ผมให้โอกาสคุณ” เขาพูดฟังไม่ค่อยชัด ใบหน้าเขายังมุดอยู่ที่หน้าอก

“จริงจังถึงขั้นแต่งงานเลยหรือเปล่านี่?” ฉันเองก็แย่ไปหมดแล้วเหมือนกัน หัวนมดันเสื้อนูนถามไปใจก็สั่น เขาเล้าโลมจนฉันพร้อมแล้ว แต่ยังปล่อยให้เขาทำตามใจไม่ได้

“แต่งงานสิ มีลูกด้วย” เขาพูดจริงหรือเปล่าไม่รู้ แต่คำพูดแหล่านี้จะกลับไปทิ่มแทงเขาวันหลัง ถ้าบิดพลิ้ว

ฉันไม่ได้คิดไกลถึงขั้นแต่งงานกับเขา เพียงแต่อย่างน้อยก็เก็บเขาไว้เป็นตัวเลือก ออกจากที่นี่ไป ฉันก็เคว้งคว้างไม่ต่างจากจูยอนหรอก ส่วนเรื่องเซ็กซ์นั้น ฉันบอกแล้วว่า ฉันชอบ ยิ่งถ้าได้นอนกับซอนด้วยยิ่งถูกใจ

เสื้อผ้าเกะกะไปหมด ถอดสิคะรออะไร? ฉันดึงเสื้อยืดขึ้นหัว หน้าอกกลมของฉันทะลักออกมา ซอนจ้องตาเป็นมันเขารีบดึงกางเกงขาสั้นของฉันออก จับฉันพลิกนอนคว่ำหน้าแล้วเอื้อมมือลูบก้น เอายาหม่องมาทา ฉันนอนยิ้มขำสงสัยคงหลงเสน่ห์ก้นงอนกลมกลึงของฉันแน่เลย

เขาลูบคลำแผ่วเบา เสน่ห์ของฉันนอกจากหน้าอกแล้วก้นงอนนี่แหละที่เหล่าชายหนุ่มต้องเหลียวหลัง

ฉันฟินมากที่เขานวดก้นให้ ยาหม่องทั้งเย็นทั้งร้อนวูบวาบไปทั่วแก้มก้นทั้งสองข้าง แล้วจู่ ๆ ซอนก็...

“อูยส์! ซอนคะ...ตรงนั้น” ฉันสะดุ้งเมื่อใบหน้าของเขาฝังลงมา

ฉันพบความลับของสวรรค์ การรุกผู้ชายก่อน การได้เลือกเอง ย่อมทำให้จิตใจเหนือกว่า สนุกกว่าและควบคุมสถานการณ์ได้ทั้งหมด ฉันเลือกจะเป็นฝ่ายเด็ดดอกไม้ มากกว่าจะโดนเด็ดและถูกทิ้งให้เป็นดอกไม้ริมทาง ฉันเลือกทุกอย่างเอง ทั้งการเรียนและการทำงาน เราเป็นคนกำหนดชะตาชีวิตของตนเอง ฉันขอเลือกอีกครั้ง เลือกที่จะทิ้งทุกอย่างไว้ข้างหลัง และเริ่มต้นกับชีวิตใหม่

                       .............................................................................................