The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 16

กองพันที่8  เสิ่นหยาง  มณฑลเหลียวหนิง  

มีนาคม ค.ศ.2022

คฤหาสน์เขียวด้านหลังกองพัน...

“ดอกเตอร์นาตาลี ผมช่วยคุณได้แค่นี้ เชื่อผมเถอะอย่าดื้อ มันอันตรายถึงชีวิต” นายพลห่าวอู๋นั่งใบหน้าซีเรียสประจันหน้ากับนาตาลีในห้องทำงานของเขา

“ฉันไม่ตกลงค่ะ!”

“ถ้าผมปล่อยมือ คุณต้องกลับไปอยู่กับโมเสสนะ ไม่กลัวตายเหรอ?”

“ไม่กลัวค่ะ! ช่วยฆ่าฉันเร็ว ๆ ก็ดี ฉันเบื่อที่จะมีชีวิตแล้ว”

“ยังเด็กยังเล็ก อย่าดื้อกับผู้ใหญ่สิ ไม่น่ารักเลย” เขาพยายามใจเย็นพูดกับเธอ

“คุณส่งคนไปฆ่าฉันทำไม?” นาตาลีเงยหน้ามอง

“เฮ้ย!...ผมไปช่วยต่างหาก ถ้าผมไม่ส่งแอนนาไป คุณโดนโมเสสยิงทิ้งไปแล้ว”

“แล้วจะช่วยฉันทำไม? คุณฆ่าเพื่อนฉันทั้งกลุ่ม ฉันไม่ยอมทำงานกับพวกคุณแน่” นาตาลีคอแข็ง สีหน้าไม่พอใจตลอดเวลา

“เฮ้อ!ผมจะบอกยังไงคุณถึงจะเชื่อนะ ผมไม่ได้สั่งให้ทำ”

“งั้นก็ปล่อยฉันสิคะ”

นายพลส่ายหน้า...

“ผมจะแสดงความบริสุทธิ์ใจให้คุณเลือกอีกครั้ง แต่ผมพูดจากใจนะครับ ผมอยากให้คุณอยู่กับผมที่นี่ ผมรับประกันความปลอดภัย”

“ฉันไม่เลือก อยากทำอะไรก็เชิญ” นาตาลีดื้อเชิดหน้าเมิน

“โอเค!. ผมไม่รบกวนคุณดีกว่า”

นายพลห่าวอู๋ยกโทรศัพท์...

“เรียกผู้หมวดจาง แอนนา เข้ามาหาผมหน่อย”

“ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!” หมวดจางเข้ามาพร้อมทหารอีก 2 นาย

“ทำความเคารพ ท่านนายพล!”  เธอยืดตัวเอามือแตะหน้าอกทำความเคารพเสียงดัง

“ทหาร! เอานาตาลีออกไปก่อน” เขาร้องสั่ง ทหารสองนายประคองนาตาลีออกไป เธอกัดฟันหันจ้องหน้าหมวดจางตาเขียวปั้ด

“คุณรู้สึกดีขึ้นบ้างหรือยัง? ผมขอแสดงความเสียใจด้วยนะเรื่องคุณพ่อ หมอทำทุกอย่างแล้ว ผมทำเต็มที่แล้ว” นายพลกล่าวเสียงทุ้ม

“ขอบคุณค่ะท่าน!” หมวดจางตาแดง กัดฟันแน่น

“เกิดแก่เจ็บตายเป็นเรื่องธรรมชาติ สักวันความเศร้าโศกจะจากไปเอง อย่าคิดวนเวียนที่เดิมมันทำลายความมั่นใจ”

“ขอบคุณค่ะ!”

“คุณกล่อมนาตาลีไม่ได้เลยเหรอ? เธอไม่ยอมอะไรสักเรื่องเลย ยอมตายอย่างเดียว” นายพลถอนหายใจดัง มองจ้องเธอ

“เธอไม่คุยกับฉันเลยค่ะ พอเข้าใกล้ก็โดนด่าโดนไล่ตลอด เธอไม่ฟังใครเลยค่ะ!”

“ยังไงเราก็ต้องเก็บนาตาลีไว้ จะให้ตายไม่ได้” เขาสีหน้าเครียด

“แต่ทางโมเสสก็ต้องการตัวคืนนะคะ วันนี้เขาจะมารับกลับ”

“นั่นน่ะสิ!...เอาไงดีล่ะ นาตาลีเป็นคนของเขา?”

“ถ้าปล่อยให้ไปอยู่กับโมเสส เธอโดนฆ่าแน่”

“ผมเป็นห่วงเรื่องนั้นแหละ ถ้านาตาลียังเป็นอย่างนี้ไม่รอดแน่ โมเสสมันโมโหร้าย”

“เธอเสียใจมากที่เสียเพื่อนไป ฉันเข้าใจเธอค่ะเพราะฉันพึ่งจะเสียป่ะป๊าไปเหมือนกัน เศร้าจนไม่อยากได้อะไรอีกแล้ว” เธอหลุบตาลง

“แล้ววัคซีน Anti-Tame26 ล่ะ”

“ในป่าอันตรายมาก เราต้องต่อสู้กับสัตว์ร้าย ของพวกนั้นตกน้ำไปหมดเลยค่ะ”

“งั้นช่างมัน! คุณกลับมาได้ก็ดีแล้ว สงสารผู้กองเกาเหมือนกัน ต้องมาอายุสั้น”

“ในป่านั้น น่ากลัวมากค่ะ!”

“คุณไปญี่ปุ่นกับอินโดนีเซียมาเหรอ?”

“ใช่ค่ะ! ไปทดลองนกหวีดให้โมเสส”

“ผมเห็นข่าวประโคมว่าเป็นโควิด ตอนนี้ทุกอย่างเข้าแผนการของเราหมดเลย เจ้านายชมคุณใหญ่เลย”

“ขอบคุณค่ะ!”

“คุณไปที่ไหนมาอีกบ้าง?”

“ออสเตรเลีย อินเดีย เวเนซุเอร่า เยอรมันนีค่ะ”

“เอาอย่างนี้ดีกว่า คุณไม่ต้องรับผิดชอบงานที่นี่แล้ว ติดตามนาตาลีไปอู่ฮั่น ดูแลเธอห่าง ๆ ถ้าคุยได้ก็คุยให้เธอใจเย็นลง”

“ค่ะท่าน!”

                          ……………..............................................……………

ห้องทดลองใต้ดิน อาคารศูนย์วิจัยในค่าย

“จ่า! เราจะยุติการทดลองวัคซีนแล้วนะ คุณเอาพวกนี้ไปปล่อยที่ฉางชุนให้ด้วย” หมวดจางเดินองอาจเข้ามาในลานวงกลมห้องโดมสูง แล้วชี้ไปที่ห้องทดลองรอบตัวที่เต็มไปด้วยมนุษย์ทดลอง

“สารเลว!” นาตาลีหันไปจ้องหน้า

“พวกเขาก็มีพ่อแม่พี่น้อง จิตใจคุณทำด้วยอะไร? คนชั่ว!” เธอสีหน้าโกรธจัดชี้หน้าอาฆาต

หมวดจางยืนประจันหน้า...

“จะด่าอีกมั้ย?”

“ฉันจะด่าคุณทุกวัน และทั้งวัน!” นาตาลีจ้องกลับ

“ได้!” พูดจบเธอก็พุ่งเข้ารวบตัวนาตาลี

“อึ๊บ!จะทำอะไรฉัน” นาตาลีร้องโวยวายดิ้น แต่ก็สู้ไม่ได้…

“อ่อยอ๊ะ อายอ้า” เธอโดนหมวดจางจับเอาผ้ามัดปาก

“อยากด่าก็ด่าไป ขี้เกียจฟัง” เธอเดินไปเปิดประตูห้องทดลองแล้วเอาผ้าปิดจมูก เดินเข้าไปดูผู้ถูกทดลองที่นั่งไร้สติด้านใน

 “อ่อยเอี๋ยวอี๊อ๊ะ!” นาตาลีดิ้นตาเหลือกวิ่งตามเข้าไป

“จ่า!จับไว้อย่าให้ดิ้น เดี๋ยวเป็นแผล อย่าให้เจ็บตัว” เธอหันมาร้องเรียกทหาร

“ไออายอ๊ะ” นาตาลีดิ้นพล่าน ทหารเข้ารวบตัวอีกครั้ง

หมวดจางเดินส่ายหัวกลับมา แล้วจ้องหน้านาตาลี...

“ดอกเตอร์! โง่รึบ้ากันแน่เนี่ย? รู้ว่าถูกจับก็เก็บแรงไว้สิ จะดิ้นให้เหนื่อยทำไม? หนีก็หนีไม่ได้อยู่แล้ว...ปัญญาอ่อนจริงๆ” เธอจิ้มหัวนาตาลี

“อ่อยอ่อนอิ” นาตาลีจ้องหมวดจาง

“อะไร?” หมวดจางก้มไปหา

“อ่อยอ่อน”

หมวดจางพยักหน้าเข้าไปแกะผ้ามัดปาก

“เลว!” พอได้อิสระนาตาลีก็จั่วทันที

“เออ!รู้แล้ว” หมวดจางสะบัดหน้าหนี

“ชั่ว!”

“ยังดีกว่าคนโง่ก็แล้วกัน” เธอหันไปเอานิ้วจิ้มหัว

“ฉันยอมตาย ฉันไม่ยอมคุณหรอก!”

“เราผ่านความตายนั้นมาแล้ว ไม่ตายง่ายแล้วล่ะ!”

“เนรคุณ!”

“รำคาญว่ะ! จ่า!” เธอร้องเรียก จ่าทหารขยับตัว

“ไม่ด่าแล้วก็ได้! อย่ามัดปากนะ” เธอเสียงอ่อนลง

“ก็แค่เนี๊ยะ! มีปากไว้กินข้าวไม่ใช่ร้องโวยวาย กินข้าวซะบ้างนะ ผอมเหลือแต่กระดูกแล้ว เดี๋ยวจะไม่สบาย”

“ฉันตายก็ดี ฉันจะไปอยู่กับแทนกับไป่ไป๋ ฮือ! ฮือ!ฮือ!” นาตาลีร้องไห้เสียงดัง หมวดจางถอนหายใจ...

“นาตาลี! มันเป็นชะตากรรมของพวกนั้นที่ต้องเดินทางมาเจอกับคุณ พวกเราอยู่ในเกมอันตราย คุณไม่สมควรไปคบกับคนนอกวงการ คุณไม่ต้องไปโทษคนอื่น ความผิดทั้งหมดเกิดจากคุณคนเดียวที่ไปลากพวกเขามาเกี่ยวข้อง”

“ใจร้าย!”

“ฟังฉันพูดดี ๆ นะ ต้นหญ้าลู่ตามลมจึงรอดพ้นอันตราย ไม้ใหญ่ล้มพังพาบเพราะทะนงตนเองว่าแข็งแกร่ง เวลายังอยู่ข้างคุณ ทำร่างกายให้พร้อม เมื่อมีโอกาสคุณก็ได้หนี อยากหนีมั้ย?” หมวดจางก้มหน้าไปใกล้พูดเสียงอ่อนโยน นาตาลีพยักหน้าหงึก ๆ

“กินข้าวเยอะ ๆ แล้วใช้เวลาว่าง ๆ คิด เมื่อก่อนคุณหนีได้ยังไง?” เธอบอกแล้วเดินไปจับแขนของผู้โดนทดลองหญิงขึ้นมาบีบเบา ๆ

“ตอนนั้นแค่ออกจากตึกนะ แต่นี่มันค่ายทหารฉันจะหนีได้ยังไง?”

“คิดเอาเองสิ! จบดอกเตอร์ไม่ใช่เหรอ?” หมวดจางยิ้มมุมปาก ยักคิ้วแผล็บ

นาตาลีปราดเข้าไปชี้หน้า...

“อี..”

“อ๊ะ!อ๊ะ!..มัดปากนะ” เธอขู่กลับนาตาลีหน้าจ๋อย

“พวกนี้เหรอที่คุณบอกว่า อีก 5ปีก็ตายหมด” หมวดจางเปลี่ยนโทนเสียงเป็นนุ่มนวล

“ใช่! คุณมันฆาตกรโรคจิต อีฆาตกรต่อเนื่อง ภัยคุกคามมนุษย์โลก อาชญากรของมวลมนุษยชาติ”

“วัคซีนของคุณที่ทำเป็นตัวอย่างไว้ ช่วยคนได้ประมาณกี่คน?” เธอเรียบเคียงชวนคุย

“3,000”

“เลิกทำเถอะ! วัคซีนของคุณช่วยใครไม่ได้เลย ตอนนี้มี Soullessประมาณ 5 แสนคนแล้ว” หมวดจางส่ายหัว

“ก็เอาไปช่วยพวกนั้นแหละ มันต้องมีคนโชคดีบ้างสิ” นาตาลียังปากดี หมวดจางก้มหน้าลงไปหา...

“คุณคงไม่รู้? หลังจากที่มันเป็นข่าว พวกทหารก็พา Soulless พวกนั้นเข้าค่าย ผู้นำประเทศเหล่านั้นไม่รู้หรอกว่าเป็นอะไร? และด้วยความกลัวโควิด คุณคิดว่าเขาจะเก็บพวกนั้นไว้หรือเปล่า?”

“ฮ๊า! พวกนั้นโดนยิงทิ้งเหรอ?” เธอหน้าตื่น

“ฉันไม่ได้ยิงนะ พวกมันยิงกันเอง ก็บอกแล้วว่ามันกลัว”

ทหารวิ่งเข้ามารายงาน...

“ผู้หมวดครับ ประธานโมเสสมาถึงแล้วครับ”

ทันใดนั้นโมเสสก็เดินมาถึงตัว

“หมวดจาง!” เขาร้องเรียกเสียงดังปรี่เข้าหานาตาลี

“คะ!” เธอหันมองแล้วขยับตัว

“ขอตบสักทีเถอะนาตาลี! ผมรอวันนี้มาตั้งนาน” เขาปราดเข้ากระชากคอนาตาลีลอยตามมือ

“เอาเลยโมเสส! ฆ่าฉันเลย” นาตาลีไม่ได้ตื่นกลัว

โมเสสเงื้อมือสูงแล้วซัดลงไป...

“พั่บ!” หมวดจางคว้าข้อมือของเขาไว้ทัน

“ทำอย่างนี้ไม่ได้นะคะท่านประธาน! มีกล้องวงจรปิด” เธอร้องห้าม โมเสสหน้ายักษ์ชะงัก…

“เธอตายแน่! ไปถึงอู่ฮั่นเมื่อไหร่? ผมจะหั่นคุณเป็นชิ้น ๆ” เขาคำรามลั่น

“ไปเลยมั้ยคะ?” นาตาลียอกย้อน ยิ่งเพิ่มความโกรธให้เขา

“ฮึ้ย!” โมเสสเงื้อมืออีกครั้ง หมวดจางพุ่งเข้าแทรกกลาง

“เพี๊ยะ!” หมวดจางใบหน้าสะบัด

“เฮ้ย! ผมขอโทษ” เขาผวาเข้าประคอง ทหารปราดเข้าช่วยผู้หมวดเลือดไหลออกจากปาก

“ฝากไว้ก่อนนะนาตาลี” เขาขู่แล้วประคองหมวดจางเดินออกไป

ความกังวลและกลัวแผ่กระจายดั่งไอหมอก ปกคลุมไปทุกอณูหัวใจของประชากรโลก มนุษย์...ไม่มีทางยอมเสียเปรียบธรรมชาติ ต่างร่วมมือร่วมใจกันแก้ปัญหา แต่หารู้ไม่ว่า ยิ่งดิ้นรน ยิ่งเข้าทาง และรอวันตายกันอย่างเงียบ ๆ