The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 ตอนที่ 19
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 3 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 9 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
หมู่บ้านกลางขุนเขาชนบท
ภาคเหนือ Kala Democracy
มุมมองสายตา ชเว จูยอน
มีนาคม ค.ศ.2021
รถยนต์มาจอดใต้ต้นโพธิ์ใหญ่หน้าวัดแห่งหนึ่ง หมาแม่ลูกอ่อนนอนให้ลูกห้าตัวรุมดูดนมจากร่างผอมแห้ง มันกระดิกหางต้อนรับเมื่อเห็นพวกเรา ถัดไปใต้ต้นโพธิ์พระหนุ่มรูปงามกวาดลานหน้าวัดช้า ๆ สายตามองนิ่งจับจ้องไปที่ใบไม้น้อยที่ร่วงอยู่ตามพื้น
สายลมเย็นอ่อน ๆ ประทะผิวกาย นกเอี้ยงร้องเซ็งแซ่กินลูกโพธิ์อย่างสบายใจ แทนพาเดินเข้าไปใกล้จนเขารู้สึกตัว เหลือบมองแวบเดียวแล้วหยุดนิ่ง
“...........” เขาก้มลงกราบกับพื้น พวกเราหันมองหน้ากันแล้วทำตามแบบไม่ถนัดนัก แต่ในความรู้สึกนึกคิดของฉันไม่ติดใจในการกระทำของตัวเอง กลับรู้สึกอิ่มเอมใจปลอดโปร่ง จิตใจโล่งอย่างบอกไม่ถูก
ถึงฉันจะไม่เข้าใจความหมายเรื่องของการบวชเรียนในพุทธศาสนาสักเท่าไหร่ แต่สิ่งที่ฉันสังเกตได้จากภายนอกก็คือ หลังจากที่เขาโกนหัวและห่มผ้าสีเหลืองแล้ว บุคลิกของเขาก็เปลี่ยนเป็นคนละคน สำรวม นิ่ง ไม่เหลือคราบฮิปปี้ท่าทางนักเลงเลย ดูน่าเลื่อมใสอีกด้วย
ไป่ไป๋ก้มกราบพระก้นโด่ง...
“ไฮ! เจ็ทโด้! ป๋อฮ่อ!ป๋อฮ่อ!” เธอเงยหน้าพนมมือเขย่า ฉันยิ้มเขินทำตาม
แทนหันมาตาโต...
“มาป๋อฮ่ออะไรเนี่ยะ? ทำอย่างนั้น ไม่ได้นะครับ!”
ไป่ไป๋และฉันขมวดคิ้วหันมามองหน้ากัน แต่เธอไม่สน...
“คิดถึงจัง! ไปกอดสักทีดีกว่า”เธอหันรีหันขวางขยับจะลุก แต่แทนรีบดึงมือไว้แล้วส่ายหน้า
“ทำไมล่ะคะ?”
แทนนั่งพับเพียบพนมมือกับพื้นลาน...
“ท่านอยู่คนละโลกกับพวกเราแล้ว ผู้หญิงถูกตัวไม่ได้”
ฉันนั่งยิ้มน้อย ๆ ปลื้มใจภูมิใจมองไปที่พระตลอดเวลา โดยที่เขาไม่ชายตามองมาสักนิด
ไป่ไป๋พยักหน้าเข้าใจ…
“เจ็ทโด้!..อุ๊บๆ”
แทนปิดปากไป่ไป๋ทันที แล้วส่ายหน้าไม่ให้พูด
“พูดกับผู้หญิงก็ไม่ได้เหรอ?” เธอชักสีหน้า ปากเริ่มจู๋แล้ว
พระขยับตัวมองอย่างเมตตา เอ่ยเบา ๆ...
“แทน! ปล่อยให้พวกเธอพูดตามสบายเถอะ คนต่างชาติไม่รู้ ไม่ผิดหรอก ค่อย ๆ บอก สอนพวกเธอทีหลัง” เขาเอ่ยกับแทนอย่างสุขุม แววตาเปี่ยมไปด้วยความเมตตา แต่ไม่มีรอยยิ้มสักนิด
“หนูต้องเรียกเขาว่าอะไร?” เธอเซ้าซี้จะคุยด้วยให้ได้
“Sir!” แทนหันมาตอบแล้วอมยิ้มหันหน้าหนี
ไป่ไป๋อมยิ้มพยักหน้าหงึกหงึก...
“Sir Jetdo! หนูมาลานะคะ จะไปส่งจูยอนอนนี่ ไปนั่งรถเที่ยวด้วยกัน มั้ยคะ?” เธอถามเสียงใส ยิ้มกว้างสายตาบ้องแบ๊ว ขยับเปลี่ยนท่าจากคุกเข่าเป็นนั่งขัดสมาธิกับพื้นลานวัด
“ไม่ได้! ผู้หญิงจะชวนพระไปเที่ยวไม่ได้” แทนหันมาดุอีก
เธอเกาหัวแกรก...
“ ยากจังเลยเนอะอนนี่ พูดด้วยก็ไม่ได้ กอดก็ไม่ได้ ไม่ได้ไปหมด” เธอบิดตัวบ่นพึมพำหน้างอ
แทนขยับเงยหน้ามองพระ...
“ผมคงต้องเดินทางอีกหลายวัน รักษาสุขภาพดี ๆ อยู่ให้สบายใจเลยนะครับ ไม่ต้องห่วงงาน เดี๋ยวผมทำต่อให้เอง” เขาพนมมือพูดน้อมน้อม ตาแดง ๆ
ฉันก็ยังแอบมองพระไม่วางตา เมื่อได้จังหวะ...
“ที่บ้านฉันจะมีคำกล่าวว่า การบอกลาควรทำแต่เนิ่น ๆ เพราะเมื่อถึงเวลาต้องจากกันจริง ๆ ไม่มีใครเคยได้ลากัน ขอให้มีพรุ่งนี้ที่ดีกว่าตลอดไปนะคะและขอบคุณสำหรับทุกอย่าง ฉันจะไม่ลืมบุญคุณในครั้งนี้”ฉันยิ้มมองไปที่ใบหน้าเกลี้ยงเกลา เขาหันมาที่ฉันแต่ไม่ยอมมองสบตา
ฉันชอบภาพนี้จัง...คิ้วเข้ม หน้าตาดูสว่างไสวมีสง่าราศี การยืนที่สำรวม ฉันพอใจแล้ว ได้เก็บภาพจำไปคิดถึงในวันที่เหนื่อยล้า ฉันไม่ล้ำเส้นไปกว่าสิ่งที่เคยขอไว้//
“เดินทางปลอดภัยนะ” เขาพูดแค่นั้นแล้วหันหลังเดินไปขึ้นบันไดหน้าวัด
แต่ทันใดนั้น...
“เอี๊ยด!” รถปิคอัพสีขาวปาดหน้าขวางทาง เขาหยุดแล้วเดินหลบเพื่อไปต่อ
ประตูรถเปิดผลัวะ!...
“พระ! รอก่อน แหม!.. มีสาว ๆ มาหาด้วย ศาสนาจะเสื่อมก็เพราะมีพระแบบนี้แหละ” เสียงดังจากชายชราผมขาวหลังงอก้าวลงจากรถยนต์ ใช้ไม้เท้าพยุงตัวเองเดินเข้าหาพระ ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาพูด แต่ท่าทางนั้นไม่เป็นมิตรเลย
เขาหันมองมาที่พวกเราด้วยสายตาเหยียดหยัน ฉันหันไปสบตากับไป่ไป๋ เธอส่ายหน้าไม่เข้าใจ
“คุณตา! มาทำไมครับ?” แทนก้าวเข้าไปยืนเคียงข้างผู้เฒ่า ท่าทางใจร้าย คนแก่ที่ไหนก็เหมือนกันหมดโมโหร้าย เอาแต่ใจ ไม่เกรงใจ ชอบด่า
“มาดูว่า มันสึกไปหรือยัง? จะได้มาทำบุญ ถ้ายังไม่สึกก็ไม่ทำ” เขาเน้นเสียงตะคอกไปที่พระที่ยังนิ่งเฉยไม่โต้ตอบใด ๆ
แทนเข้าไปพยุงให้คนแก่ขึ้นรถยนต์ แล้วคุยกันสักพักก่อนเขาจะขับรถออกไป พระหันหลังเดินขึ้นวัดหายลับตาไปแล้ว สร้างความประหลาดใจให้ฉันและไป่ไป๋อย่างมาก เขาเป็นใคร? พูดอะไรกัน?
................................................................................................................
................................................................................................................
ตอนนี้ฉันไม่ได้อยากไปเกาหลีใต้เลยแม้แต่น้อย แต่ก็ต้องไป เพราะตัวฉันไม่มีสถานะอะไรเลยที่เป็นเอกสารเพื่อยืนยันความเป็นคน ฉันเป็นคนเถื่อน หมาแมวบางตัวยังมีเพ็ดดีกรี
ในช่วงเวลาทีมืดมนที่สุด ฉันต้องตั้งสติเพื่อจะมองให้เห็นแสงสว่าง ทางออกเดียวของฉันมาพร้อมกับทางแยกที่ต้องตัดสินใจ การเดินทางไกลของฉันก็เพื่อคืนความเป็นมนุษย์กลับมาอีกครั้ง
หลังจากออกจากวัด...ฉันอดทนว่าจะไม่ถาม แต่ก็แพ้ความอยากรู้
“แทนคะ ผู้อาวุโสคนนั้นเป็นใครคะ?”
เป้าหมายของพวกเราคือการออกจาก Kala Democracy เข้าสู่ประเทศไทย ไปสถานทูตเกาหลีใต้
ไป่ไป๋ยังหน้างอไม่พอใจ...
“ดุจัง! นิสัยไม่ดี น่าจะเตรียมตัวตายดี ๆ จะโกรธทำไมนักหนา เวลายิ่งเหลือน้อยอยู่” เธอโดดเข้ามาผสมโรง เสียงเขียว
“ใช่! ท่าทางไม่เป็นมิตรเลย แก่แล้วยังนักเลง มันน่านัก!” ฉันเออออไปด้วย
“คุณตาของผมเองครับ”
“ฮ๋า!”
“หนูว่าแล้วเชียว หน้าตาหล่อเหมือนคุณเลย ท่านยังแข็งแรงอยู่เลยเนอะ น่าจะแนะนำให้รู้จักกัน จะได้ Add friendกัน เนอะอนนี่เนอะ?” ไป่ไป๋แถหันมา
“ไม่ทันแล้วน้อง พอเถอะ!” ฉันยิ้มเก้อ เธอยิ้มอาย
“เล่าให้ฟังหน่อยสิคะ มันเกิดอะไรขึ้น?” เธอถามในสิ่งที่ฉันอยากรู้พอดี
“เรื่องมันยาวครับ” แทนถอนหายใจ
“เล่าเถอะคะ เรายังขับรถกันอีกไกล ฉันอยากฟัง” ฉันขยับไปใกล้แสดงอาการอยากรู้ ฉันไม่รู้เรื่องของเจ็ทโด้มากนัก แทนหันไปมองไป่ไป๋แล้วถอนใจอีกครั้ง
“เล่าก็ได้...ชีวิตของพระน่าสงสารมากครับ พ่อแม่ของท่านเสียตั้งแต่ยังเด็ก ท่านกำพร้าอาศัยอยู่ที่วัดนั้นตั้งแต่เป็นเด็ก และเรียนหนังสือที่โรงเรียนข้างบ้านที่เรานอนกัน เขาชอบกับน้าเอื้องตั้งแต่สมัยเรียนอนุบาล จะบอกว่า รักแรกก็ได้ครับ”
“เฟี๊ยวอ่ะ! รักแรกและรักเดียว น่ารักจริง ๆ ชอบจังเลย” ไป่ไป๋ดวงตาลุกวาว แล้วหันไปบอกแทน...
“คุณจำไว้นะ ถ้ารักใครต้องรักให้นาน ๆ แบบนี้ เจ็ทโด้สุดยอดมาก”
แทนหันมอง อย่างเฉยเมย...
“ด้วยฐานะและชาติกำเนิดที่แตกต่างกัน เขาจึงถูกกีดกันจากคุณตามาตลอดครับ”
หัวใจของฉันหดหู่แฟบลงเมื่อได้ยินเรื่องราวชีวิตในวัยเด็กของเขา รู้สึกสงสารจับใจ เขาลำบากตั้งแต่เด็ก// เก่งมากนะ ที่ต่อสู้จนเติบโตมาอย่างดีขนาดนี้//
“เจ็ทโด้กับน้าเอื้องสัญญากันว่า เมื่ออายุ 30 ปีจะกลับมารักกันอีกครั้ง แต่....”
“...........” แทนเงียบนาน สายตามองออกไปนอกถนนแล้วถอนหายใจแรง
“ถ้าอึดอัด พอแค่นี้ก็ได้ค่ะหนูเข้าใจ” ไป่ไป๋ออกตัวเมื่อเห็นท่าทางเขาเครียด สีหน้าของเธอก็เสียเหมือนกับฉันตอนนี้
“ถ้าเล่าไม่หมด ผมจะอึดอัดครับ ด้วยความห่างไกลและเวลาที่ผ่านไป ได้พาสิ่งใหม่เข้ามา น้าเอื้องผิดสัญญา มีคนรักใหม่และแต่งงานกับเพื่อนที่เรียนหมอด้วยกัน” แทนกล้ำกลืน
ฉันสะอึกจุกที่ลำคอ ความสงสารและเห็นใจเข้ามาครอบงำ ใบหนาเริ่มชา หูเริ่มร้อน น้ำตาปริ่ม//หักหลังกันชัด ๆ//
“เป็นเรื่องที่ผู้ใหญ่เห็นชอบ เขาเสียใจมาก แต่ก็ไม่เคยคัดค้าน ส่วนน้าเอื้องหลังจากแต่งงานได้ 3 ปีก็หย่ากับสามีเพราะเขาไปมีผู้หญิงใหม่ น้าเอื้องเลยย้ายมาอยู่บ้าน พอเจ็ทโด้รู้ข่าวก็ลาออกจากทหารกลับมารักเหมือนเดิม”
ฉันนึกถึงท่าทางภาคภูมิใจที่เขาเคยพูดถึงคนรักให้ฟัง แล้วน้ำตาไหลรินอย่างไม่รู้ตัว สะท้อนร้าวในอก ผู้หญิงคนนั้นใจร้ายมาก เธอจะรู้มั้ยว่า? เขารักและบูชาเธอมากขนาดไหน? ทุกลมหายใจเข้าออกเป็นความคิดถึงจากใจผู้ชายคนนี้ตลอดมา
ฉันรับรู้ความรู้สึกนี้ได้ดี เขาจะตาลอยเคลิ้มฝันปล่อยใจทุกครั้งที่พูดถึงคนรัก เขาภูมิใจในคนรักของเขามากและพร้อมจะอวดถ้ามีใครมาคุยด้วย เขาเทิดทูนความรักเลยก็ว่าได้
ไป่ไป๋หันมามอง
“อนนี่!..เป็นอะไรคะ!” เธอหันมาเห็นน้ำตาฉันพอดี
ภาพวันเก่าที่ฉันเคยได้หัวเราะ มีความสุขกับเขาแทรกเข้ามาในหัวยิ่งทำให้รันทดใจหนักขึ้น เสียใจไปกับการทุ่มเทและความมั่นคงในความรักของเขา ทำไมโลกช่างใจร้าย
“เรื่อง...เรื่องมันเศร้า.. ค่ะ” ฉันสะอื้นตอบน้องไปสั้น ๆ ยิ่งปวดร้าวใจเมื่อรู้ความจริง
นี่เอง! ที่เขาปกปิดและไม่ยอมเล่นกับฉัน เขากลัวว่าฉันจะต้องเป็นอย่างเขา เขาเก็บความปวดร้าวไว้คนเดียว
การรอคอยคนรักที่มั่นคงดุจขุนเขาไม่เคยสั่นคลอน ถึงแม้จะโดนหักหลัง แต่เขาก็ไม่เคยเปลี่ยนใจไปจากเดิมเลย ยังคงรักมั่นอย่างไม่มีข้อแม้ เรื่องที่แทนเล่ามานี้ได้บอกถึงจิตใจงดงามที่ซ่อนอยู่
“แล้วทำไมเขาถึงไม่ได้แต่งงานกันคะ? ก็ผู้หญิงหย่าแล้ว” ไป่ไป๋ถามแทรกเข้ามา
“น้าเอื้องเคยบอกผมว่า เจ็ทโด้ดีเกินกว่าที่จะกลับมาเป็นคนรักกันได้อีก เธอรู้สึกผิดกับเจ็ทโด้มาก แต่ผมคิดว่า ไม่ใช่หรอก เธอคงหมดรักไปแล้ว คนที่มอบหัวใจให้คนอื่นไปแล้ว คงไม่กลับมารักซ้ำหรอกมั้งครับ?” แทนถอนหายใจแรง...
“อีกอย่างคุณตาก็ไม่ยอมรับและยังปรักปรำเรื่องความผิดพลาดทั้งหมดว่าเกิดจากเจ็ทโด้ครับ ทั้งสองคนเลยตกลงเป็นเพื่อนที่ดีต่อกัน เจ็ทโด้สัญญากับน้าเอื้องว่าจะไม่มีแฟน จะอยู่เป็นเพื่อนไปจนแก่เฒ่า” แทนบอกแล้วถอนหายใจแรง อีกครั้ง
ฉันมองคนไม่ผิดจริง ๆ ฉันรู้สึกเศร้ากับเรื่องราวในอดีตของเขา แต่ก็ภาคภูมิใจในตัวเขา ตั้งแต่ได้ยินเรื่องส่งเสียให้เด็กเรียนหนังสือแล้ว จิตใจที่ประเสริฐแบบนี้หายากในคนยุคปัจจุบัน
ฉันไม่เสียใจเลยที่ได้ชอบผู้ชายคนนี้ พอได้ยินเรื่องราวแบบนี้ยิ่งชอบเขามากขึ้น ไม่เหลือข้อสงสัยในตัวเขาอีกเลย นี่ไงล่ะ!ปูชนียบุคคลของฉัน
....................................................................
สองวันต่อมา....
แทนพาฉันมาถึงสถานทูตเกาหลีใต้ ไป่ไป๋ยังงอแงร้องไห้เหมือนเดิม ฉันแอบรักน้องคนนี้แล้ว น่ารักจริง ๆ
“จูยอนครับ! รับนี่ไปด้วย” แทนยื่นซองหนาเตอะมาให้ ฉันขมวดคิ้วมองไม่กล้ายื่นมือไปรับ
“อะไรคะ?” ฉันลังเล แต่พอเดาได้ในซองนั้นต้องเป็นธนบัตรแน่
เขาเอามันมายัดใส่มือ...
“ไม่ต้องเปิดดู จนกว่าจะถึงที่ปลอดภัย พระสั่งกำชับว่า ต้องส่งให้ถึงมือคุณ ใช้ชีวิตตามสบายอย่าอดอยาก” เขาบอกแล้วถอยกลับ
ฉันตื้นตันน้ำตาไหลกับน้ำใจสุดท้ายของเขา ลาทั้งสองคนด้วยหัวใจเศร้า ชีวิตคนมันคือการเดินทาง สักวันต้องเป็นวันของฉัน ได้แต่หวังลึก ๆ ในใจว่า คงไม่โชคร้ายไปตลอด
ขอเพียงแค่มีความใฝ่ฝัน เราก็สามารถทำให้มันเป็นจริงได้
...................................
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม