The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 1
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 15 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
ฉวีจิ่ง มณฑลยูนนาน
มุมมองนาตาลี พัค
เมษายน ค.ศ.2021
ตัวฉันเองก็เป็นชีวิตเล็ก ๆ ในองค์กรใหญ่ มันก็คือฟันเฟืองของความสำเร็จ แต่เมื่องานเสร็จมันก็คือหอกข้างแคร่ เก็บไว้ก็สิ้นเปลืองทรัพยากร การกำจัดทิ้งง่ายและประหยัดที่สุด รอบตัวของมีแต่ความตายและความกังวล ไม่ว่าจะขยับตัวไปทางด้านไหนก็เจอกับการคุกคามตลอดเวลา
กลุ่มไอ้โม่งชุดดำพร้อมปืนในมือบุกเข้าจู่โจม โดยไม่ทันได้ตั้งตัว ไอ้โจรร้ายซัดกระสุนใส่รถยนต์ของเราอย่างโหดเหี้ยม พวกมันเป็นใครกันถึงได้อุกอาจขนาดนี้ …
“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” กระสุนปืนกลอัตโนมัติพุ่งมาตรงหน้า
“เพล้ง!” กระจกหน้ารถแตกละเอียดกระจายเต็มตัว ฉันรีบมุดหัวหลบหลังเบาะของโมเสส ปากเริ่มคันยิบ ๆ...
“โครงสร้างและส่วนประกอบของเซลล์สัตว์ 1. เยื่อหุ้มเซลล์ มีลักษณะเป็นเยื่อบางๆประกอบด้วยโปรตีนและไขมัน ทำหน้าที่ควบคุมเซลล์ให้คงรูปอยู่ได้และทำหน้าที่ควบคุมการผ่านเข้าออกของสารบางอย่าง เช่น น้ำ อากาศ และสารละลายต่าง ๆ” นี่!...ฉันโดนอีกแล้วเหรอ ทำไมซวยอย่างนี้? อย่าได้ออกจากตึกที่ทำงานเป็นดีที่สุด งานเข้าทุกที ไอ้พวกนี้ต้องเป็นกองโจรแน่นอน...
“ยกมือขึ้น!” หนึ่งในสองของชายที่อยู่หน้ารถยนต์ตะคอกใส่ อีกคนเล็งปืนยาวมาที่พวกเรา ฉันต้องออกจากจุดอับของชีวิตให้ได้ ทำไมฉันต้องมาตายข้างถนนอย่างนี้
“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!!” กระสุนพุ่งขึ้นฟ้า ฉันมุดขี้หดตดหาย
“โยนปืนมาด้วย! เร็ว ๆ ๆ” จะโหดไปไหนเนี่ย? เขาตวาดสั่งเสียงดุ ไอ้พวกนี้พูดจีน แล้วทำไมมันถึงกล้ายุ่งกับพวกทหาร
“แกร็ก!” หมวดจางและโมเสสโยนปืนออกไป ฉันนั่งก้มหลบเบาะหลังท่องคาถา กลัวตายจนตัวสั่นวันนี้น่าจะไม่รอด
“ลงจากรถ! ยกมือไว้เหนือหัว!”
โมเสสและหมวดจางก้าวลงเดินไปยืนหน้ารถ ฉันชูมือสูงเดินแอบหลังโมเสสตามเข้าไปด้วย ในใจเหมือนน้ำเดือด ฉันคงเกิดผิดเวลาแน่ ๆ มีเรื่องร้ายตลอด ปากก็ท่องคาถางึมงำ ที่พึ่งทางใจทำงานยามกลัวสุดขีด
ฉันต้องโดนยิงทิ้งเหมือนกลุ่ม Tamer30 แน่ คนพวกนี้ต้องเป็นญาติพี่น้องมาล้างแค้นให้กับพวกเขา แล้วทำไมฉันต้องมาติดอยู่ในรถยนต์คันนี้ด้วย /ชาติที่แล้วคงทรมานลูกไก่แน่ ๆ เลย ชาตินี้ถึงได้ซวยตลอด/
“เอามือไพล่หลัง!” เสียงใครไม่รู้สั่ง
“เอามือไพล่หลัง!” เสียงใครไม่รู้สั่ง
“ฮึบ!” ฉันรีบทำคนแรกเลย เอามือไพล่หลังกางขาตามระเบียบพักฉันไม่อยากตาย อุตส่าห์รอดมาได้ตั้ง 3-4 ครั้งแล้ว
ชายชุดดำสวมหมวกไหมพรมปิดหน้า เดินถือกุญแจมือเข้ามา ฉันรีบยื่นสองมือก้มหัวมอบตัวอย่างดี...
“เชิญค่ะ!” พยายามไม่ขัดใจ ให้ทำอะไรยอมทุกอย่าง
แต่...เขาเดินเลยไปล็อคแขนของสองคนนั้น // ทำไมไม่ล็อคฉันด้วย จะยิงฉันก่อนเหรอ?
ในขณะที่ฉันกำลังสับสน...
“นาตาลี!” เสียงเรียกคุ้น ๆ หู
ฉันยกมือป้องดวงตา เพ่งมองสวนแสงไฟจ้าหน้ารถ เห็นเงาดำของผู้ชายตัวสูง รูปร่างคลับคล้ายคลับคลา คุ้นตา
“ดอกเตอร์!” เจ้าของเสียงนี้ต้องรู้จักฉันแน่นอน น้ำเสียงทุ้มอ่อนโยน ใครกันนะ มาดีหรือร้ายแต่จากน้ำเสียงต้องมาดีแน่ ๆ ฉันป้องมือบังแสงโยกหัวมอง เห็นรอยลักยิ้มบนใบหน้าขาวสะท้อนแสงแวบ ๆ
“ซอน…นนน!”
ฉันรอดตายแล้ว ดีใจยิ่งกว่าเรียนจบดอกเตอร์ วิ่งขากางกระโดดกอดขาลอย ท่ามกลางความเป็นความตายที่หาทางออกไม่เจอ ซอนเปรียบเสมือนหิ่งห้อยในความมืดมิด ถึงแม้จะมีแสงสว่างในตัวเพียงน้อยนิด แต่มันเหมือนแสงสุริยะสุกใสในใจของฉัน โล่งอก เบาใจ หายกลัว เพื่อนฉันมาช่วยแล้ว ซอนคนเก่งมาช่วยแล้ว เธอตายแน่หมวดจาง ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ได้ล้างแค้นแล้ว สะใจจังวุ้ย!
“มา! มาหอมหน่อย ขอบคุณมาก...กกก” ฉันโน้มคอหอมแก้มซอนไปรัว ๆ ชายหนุ่มที่ทำให้หัวใจที่ห่อเหี่ยว กลับมามีกำลังใจและความหวังเจิดจ้าอีกครั้ง ขอบคุณจริง ๆ
คนที่ไม่ได้อยู่ในหัวสมองของฉันเลย คิดไม่ถึงเลยว่า จะมีโอกาสได้เห็นหน้าของเขาอีกด้วยซ้ำไป
“คุณมาได้ยังไง? รู้ได้ยังไง?” ฉันยิ้มไม่หุบ กอดซบหน้าแน่น แทนเป็นฮีโร่ของฉัน แต่ซอนเป็นซูเปอร์ฮีโร่ตัวจริง
“ไป่ไป๋! โทรบอกให้ผมมาดักรอดู” เขายิ้มหวานก้มหน้าลงมา ซอนก็ไม่ขี้เหล่หรอก ยิ่งวันนี้ยิ่งหล่อมาก กอดดีกว่า // ฉันเชื่อมือของซอน วางใจได้ มั่นใจมากว่า ไม่ต้องโดนวิ่ง เหมือนอยู่กับแทนแน่//
“ไป่ไป๋รู้ได้ไงว่าฉันอยู่นี่? ช่างเถอะ! เดี๋ยวฉันถามเองก็ได้ คุณไม่เป็นอะไรแล้วเหรอ? ฉันเห็นคุณถูกยายหมาบ้านั่นยิง” ฉันชี้ไปที่หมวดจางข้างหลัง
เขายิ้มส่ายหน้าฟันขาว แล้วตาเขียวมองไปที่หมวดจางตา…
“สองคนนี้ผมขอนะ!” ซอนเสียงเหี้ยมกัดกราม จ้องหน้าสายตาดุ
“เอาไปเลย! ฉันยกให้” หัวใจของฉันลิงโลดเริงร่า เดินยิ้มมุมปากเข้าไปหาหมวดจางกับโมเสส อยากจะหัวเราะกับโชคที่เข้าข้าง ชีวิตมืดมนมาหลายเดือนพบทางสว่างสักที สะสางความแค้นให้หมดก่อน
แอบคิดในใจ...คนป่ามีปืนแล้วโว้ย พวกแกเจอดีแน่ โฮ่ะ!โฮ่ะ! โฮ่ะ! มีความสุขจังเลย กระหยิ่มยิ้มย่องเดินเข้าไปหาโมเสสก่อน...
“ไอ้คนไร้ค่า เพี๊ยะ! ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ ตุ๊บ! ๆ พลั๊ก! ๆ” ฉันกระหน่ำตบเท่าที่แรงมี ทั้งถีบทั้งเตะมั่วไปหมด จัดไปชุดใหญ่ให้สมแค้น
“เอามานี่!” หันไปล้วงคอเสื้อของหมวดจาง ถอดสร้อยคอนกหวีดรูปร่างประหลาดอันเล็กที่เธอห้อยคอติดมือมา
โมเสสตาเหลือกลานพยายามจะดิ้นเข้ามาแย่ง…
“เอาไปไม่ได้นะ นาตาลี!” ฝรั่งอ้วนดิ้น
“ไอ้เศษนรก! ตุ๊บ! ๆ ๆ ๆ ๆ” ฉันหันไปต่อยท้องอ้วน ๆ เป็นชุด แน่นเหมือนต่อยกระสอบทราย
ใบหน้าของเขาแดงก่ำโกรธเกรี้ยว จ้องตาถมึงทึงข่ม...
“คราวนี้เธอตายแน่ นาตาลี!” เขายังจะมีหน้ามาขู่อีก...เดี๋ยวเตะเสยซะเลย ซอนเดินมาเอาปืนไปทาบบนใบหน้า...โมเสสเงียบกริบ//เท่ห์จัง ไม่ต้องพูดเลย//
“แค่นี้พวกแกก็ทำชั่วไม่ได้แล้ว ซอนคะ! จับไอ้อ้วนไปด้วย ฉันมีเรื่องต้องถาม” ฉันพูดแล้วสะบัดหน้าเชิดเดินไปขึ้นหน้ารถ /อยู่กับซอนดีจัง รู้สึกมีพลัง เหมือนได้ครองโลก ภูมิใจตัวเองมากที่มีหนุ่มตัวสูงใหญ่เดินล้อมรอบเป็นบอดี้การ์ด โฮ่ะ!โฮ่ะ!โฮ่ะ! สะใจ!/
“หล้า! มึงเอาไอ้ฝรั่งไปนอนข้างหลัง ยกเบาะขึ้นมา” เขาสั่งลูกน้องแล้วเดินมาหาหมวดจางเอาปืนเชยคาง /ฉันแอบลุ้น/
“...........” ทั้งสองคนจ้องตากัน ฉันเห็นสายตาที่เย็นชาของเขา แล้วอึดอัดใจแทนเธอ /เริ่มนับเวลาถอยหลังได้เลยหมวดจาง ไม่มีใครช่วยเธอได้อีกแล้ว/
“โชคดีจริง ๆ ผมไม่ต้องเสียเวลาตามตัว ไป!..ไปขึ้นรถ!” เขาตวาดแล้วเดินผ่าน อ้อมไปท้ายรถเหลืองขึ้นมานั่งขับ ลูกน้องซอนเดินมาผลักเธอให้ขึ้นเบาะหลัง
“ซอน! ฉันขอโทษ” เสียงเธออ่อย
ซอนหันมอง...
“ไม่ทันแล้วว่ะ!” เสียงของเขาเยือกเย็น จนฉันหนาวใจ
โมเสสตะโกนมา...
“นาตาลี! พวกนี้เป็นคนของคุณเหรอ รู้มั้ยว่า กำลังเล่นกับอะไรอยู่?” เสียงเขาดังมาจากท้ายรถ
“จิ๊!” ขัดใจมาก ฉันอยากจะตะปีนข้ามเบาะไปกระทืบสักดอก เกลียดมันเข้าไส้ ได้ยินเสียงแล้วมันขึ้น...
“ใครอยู่ใกล้ ๆ ตบปากมันให้ทีสิ!” ฉันกำลังบ้าอำนาจ สั่งส่งเดชไปด้านหลังแล้วหันไปยักคิ้วกับซอน เขาหันมาตีมือยิ้มกว้าง //ซอนนี่แหละช่วยฉันได้ โคตรมั่นใจเลย//
“ตุ๊บตั้บ!อึ่กอั่ก!ผลัวะ!” เสียงเน้น ๆ ทึบ ๆ ใครสักคนคงต่อยท้องโมเสส //ให้มันได้อย่างนี้สิ! สั่งคำเดียวรู้เรื่อง มีความสุขจังเลย//
“ซอน! คุณจะเอาฉันไปไหน?” หมวดจางเสียงหลง
“เดี๋ยวก็รู้! มองรอบนอกไว้ นี่จะเป็นภาพสุดท้ายของชีวิตคุณ” สายตาของเขาจ้องไปที่ถนน
ฉันเห็นสายตาของเขาแล้วสยองแทนเธอจริง ๆ โดนคิดบัญชียาวแน่หมวดจาง../ฉันสะใจ แอบกระดี๊กระด๊า โดนล่ามั่งจะได้รู้ซึ้งถึงการกดขี่/
“แทนเป็นไงมั่งครับ?” เขาหันมาถาม..ทำเอาฉันแปลกใจไปเหมือนกัน
“แทนเป็นไงมั่งครับ?” เขาหันมาถาม..ทำเอาฉันแปลกใจไปเหมือนกัน
“ฉันยังไม่เจอเขาเลย พึ่งได้คุยโทรศัพท์กับไป่ไป๋ เมื่อไม่กี่วันนี้เอง ฉันไปคองโกพึ่งกลับมา พวกคุณไม่ได้ติดต่อกันเลยเหรอคะ?” ฉันถามซอนด้วยความสงสัย เขาส่ายหัว...
“ไป่ไป๋โทรมาบอกว่า คุณมาที่นี่ ให้ผมตามมาดักเจอ ผมมาจากบ้านไม่ไกล...แค่นี้เอง!” เขาโบ้ยปาก ทำเหมือนบ้านเขาอยู่ข้างถนนอย่างงั้นแหละ
“เดี๋ยวถามข้อมูลเสร็จ คุณจัดการสองคนให้ด้วยนะ” ฉันไม่อยากเห็นหน้าสองคนนี้ ซอนจะจัดการยังไงก็ตามใจ ฉันใจดีกับเธอมากไปแล้ว
“บรื้น...นน!!” ฉันนั่งแก่วงไปตามแรงเหวี่ยงของรถ คิดเรื่องราวย้อนกลับไปที่ผ่านมา การช่วยเหลือทุกครั้ง มีซอนอยู่ด้วยทุกครั้ง เพียงแต่ฉันสนิทกับเจ็ทโด้และแทนมากกว่า เพราะแอบขึ้นรถบรรทุกของเขามา
ครั้งแรกที่ยิงกันสนั่นป่า ซอนก็เป็นคนถือปืนวิ่งไปยิงกับเขา ครั้งที่สองไปช่วยออกจากป่าหนีงูยักษ์กันหัวซุกหัวซุน เขาก็เป็นคนขับเรือ ซอนปิดทองหลังพระมาตลอด
ฉันต่างหากที่มองข้ามไปทั้ง ๆ ที่เขาก็เสี่ยงตายเพื่อฉันมาเหมือนคนอื่น ครั้งนี้เขาช่วยได้มากกว่าคนอื่นแล้ว
“จะพาไปไหนคะ?” ฉันหันไปถามซอน ในรถไม่มีใครพูดอะไร
“เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ พักที่นี่กันก่อน บ้านลูกน้องผมเอง” เขาขับรถเหลืองออกจากถนนใหญ่เข้าป่า รอนแรมขึ้นภูเขามาได้พักใหญ่ สองข้างทางมืดสนิท
“เดี๋ยวก็ถึงแล้วครับ พักที่นี่กันก่อน บ้านลูกน้องผมเอง” เขาขับรถเหลืองออกจากถนนใหญ่เข้าป่า รอนแรมขึ้นภูเขามาได้พักใหญ่ สองข้างทางมืดสนิท
“บรื้น...นน!!” รถแฮมเมอร์ตะกุยไต่ภูเขาเสียงกระหึ่มขึ้นสูงไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งไฟหน้ารถยนต์จับไปที่ประตูรั้วไม้ไผ่
เขากะพริบไฟหน้ารถ บีบแตรเรียก...
“แป๊น! แป๊น! แป๊น!” สักพักเด็กหนุ่มคลุมผ้าห่ม งัวเงียมือขยี้ตาเดินออกจากบ้านมาเปิดประตูรั้ว
ฉันเพิ่งสังเกตเห็นบ้านไม้ไผ่หลังเล็กอีกหลังอยู่ถัดไป ม้านั่งยาวกระถางดอกไม้มีแต่ใบไม่มีดอก พื้นลานกระเบื้องแผ่นใหญ่สะอาดตา สายลมแรงพัดพาความหนาวเย็น กระทบผิวกายจนปากสั่น
“เชิญครับดอกเตอร์!” เขาลงรถยนต์เดินอ้อมมาเปิดประตูให้ ยื่นมือมาให้จับตอนก้าวลง // ว้าว! ซอน...ฉันไม่ใช่เจ้าหญิงนะ เขินจัง //
“ขึ้นมาข้างบนนี้สิครับ! จะได้ไม่หนาว!” เขากุลีกุจอช่วยถือกระเป๋าจูงมือเข้าบ้าน ห้องโถงด้านนอกห้องมีโซฟายาวชิดผนัง ด้านในขวาสุดเป็นห้องนอน
เขารีบวิ่งไปเปิดประตูให้ดูในห้อง...
“ดอกเตอร์นอนที่นี่ก่อนนะ”
ฉันชะโงกหน้าเข้าไปดู เตียงเล็กปูผ้าขาวสะอาด โต๊ะเครื่องแป้งเล็กน่ารักที่หัวเตียง ฉันยิ้มตอบเพื่อแสดงให้เห็นว่าถูกใจ...
“แล้วคุณนอนที่ไหนคะ?”
“โซฟานี่แหละ! เดี๋ยวก็เช้าแล้ว” เขายิ้มกว้างตาใส ไร้เล่ห์เหลี่ยม
สำหรับเรื่องนี้ ส่วนหนึ่งต้องชมเจ็ทโด้จริง ๆ เขาเป็นตัวอย่างที่ดีให้ลูกน้องทำตามได้เยี่ยมทุกคน ทั้งแทน ทั้งซอน ฉันรักพวกเขาจังเลย
“พักผ่อนไปก่อนนะครับ ผมขอตัวไปดูหมวดจางหน่อย” เขาบอกก่อนจะเดินออกไป
“ฉันไปด้วย!” ลุกก้าวตามเขาไปติด ๆ ข้ามลานกว้าง
บ้านไม้สองชั้น...ด้านล่างไฟสว่าง ห้องนอนอยู่หัวมุมซ้ายขวาหลังสุด พื้นที่ตรงกลางบ้านกว้าง ชายสี่คนคลุมโม่งนอนเรียงกัน หน้าห้องควบคุมตัวโมเสสกับหมวดจางที่อยู่ทางขวา
“คุณจะให้ผมทำยังไงกับสองคนนั่น?” เขาพยักหน้าไปทางห้องนอนที่ตอนนี้ใช้ขังสองคนนั้น
“ถามพวกเขาก่อนว่า ใครอยู่เบื้องหลังแผนการนี้ เราจะได้ระวังตัวถูก ฉันมืดมนมากไม่รู้ว่าศัตรูตัวจริงเป็นใครกันแน่?” ฉันเกลียดคนพวกนี้ ใจร้ายเกินคนธรรมดา
“งั้น!...พรุ่งนี้ดีกว่าผมจัดการให้ ไปนอนดีกว่าครับ พักผ่อนน้อยเดี๋ยวไม่สวยนะครับ คุณแก้มตอบแล้วก็ผอมลงไปมากเลย” เขาพูดแล้วก็ยิ้มอายแก้มบุ๋ม น่ารักเชียว
ฉันเดินตามเขาเข้าบ้าน ทิ้งตัวนอนยิ้มกับโชคชะตา การออกจากองค์กรชั่วไม่ใช่เรื่องง่าย ฉันเชื่อโดยไม่สงสัยเลยว่า เหตุการณ์รุนแรงคงติดตามตัวฉันไปอีกนาน องค์กรข้ามชาติมีทั้งเงินและสมุนมากมาย ฉันจะทำยังไงต่อดี จะโชคดีได้อีกนานแค่ไหน?
……….......................................................................……………………….…………
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม