The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 18

กองพันที่8 เสินหยาง  

กรกฎาคม ค.ศ.2021

เสียงเพลงบรรเลงจากเปียโนพลิ้วหวานจากห้องจัดเลี้ยง ภายในตึกวิจัยของกองพันที่ 8 บริกรชายในชุดทักสิโด้ถือถาดเครื่องดื่มเดินบริการแขกคนสำคัญ บรรยากาศภายในงานเลี้ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม

 “แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง! แก๊ง!” เสียงเคาะแก้วดังเป็นสัญญาณดึงความสนใจของผู้ร่วมงาน

ยอร์นชูแก้วไวน์แดงขึ้นเหนือศีรษะ...   

“Attention please! รบกวนทุกท่านฟังทางนี้ ผมมารอพวกท่านตั้งแต่เมื่อวาน ขอกล่าวคำว่า ยินดีต้อนรับกับทุกท่าน โอกาสอย่างนี้หาได้ยากมากที่ทุกคนจะรวมตัวกันได้ ผมจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักอย่างเป็นทางการ หลังจากทำงานร่วมกันมา แต่ไม่เคยได้ร่วมโต๊ะกันสักครั้ง” เขาเดินถือแก้วไวน์ยิ้มร่า เดินขึ้นไปบนเวทีเตี้ยข้างเปียโนตัวใหญ่ทักทายแขก

“ผมมีความยินดีที่จะแนะนำให้ทุกคนรู้จักกันไว้ ทาเคชิ! ราเชนทร์! หวังฉวน! บาลองก้า! อาเธอร์! เฟอร์นันเดส!” เขาผายมือขวาไปที่กลุ่มหนุ่มใหญ่

“และทุกท่านครับ สองท่านนี้คือ โจเซฟและเจนิน” เขาผายมือซ้าย ทั้งสองโค้งศีรษะ             

“Messiah” ทุกคนตะโกนพร้อมกัน รอยยิ้มทักทายกันด้วยไมตรี บรรยากาศชื่นมื่น    

“ผมขอชื่นชมในการทุ่มเทของทุกท่าน อีกไม่นานประวัติศาสตร์หน้าใหม่ของโลกจะเริ่มขึ้น ได้เห็นหน้าเห็นตาของทุกคนแล้วชื่นใจ  แผนการของเราดำเนินมากว่า 30 ปี กำลังจะบรรลุขั้นสุดท้ายในอีกไม่นาน ผมขอดื่มให้กับความสำเร็จของทุกท่าน” โจเซฟกล่าวแล้วยกแก้วไวน์ขึ้นดื่ม

เจนินขยับ...    

“โลกใบนี้กำลังพลิกกลับด้านไปสู่จุดเริ่มต้น โลกที่ไร้การแข่งขัน โลกที่ปราศจากสงคราม โลกที่มีแต่ความสงบ โลกในฝันของเรากำลังจะเป็นรูปร่าง ผมเฝ้าฝันถึงวันนั้น...ทุกวันคืน ชาวฮีบรูของพวกเราจะได้รับเสรีภาพที่แท้จริงแล้ว ทีมฝึกสอน Soulless จะเข้าประจำการในแต่ละโซน หลังจากมนุษย์คนสุดท้ายฉีดวัคซีน ผมขอดื่มให้ทุกท่านครับ” เขาชูแก้ว

ยอร์นยิ้มกว้าง...          

“ทั่วโลกฉีด Tame 26 ไปประมาณ 80 เปอร์เซ็นต์ ขั้นตอนสุดท้ายจะมีส่วนผสม DNA  ของทุกท่านผสมลงไปฝังในตัวของพวกเขาด้วย เพื่อรอรับคำสั่งจากเสียงจากท่านคนเดียว เสียงที่เป็นบัญชาของสวรรค์คือเสียงของพวกเรา ผู้ปลดปล่อยที่แท้จริง” เขากล่าวสมทบเสียงกร้าวกังวาน                     

“Messiah!” ทุกคนขานรับเสียงดัง                 

“วันนี้พักผ่อนให้เพียงพอ พวกท่านต้องเจาะไขสันหลังให้นักวิจัยของเราเอาไปทำวัคซีน พรุ่งนี้...ผมจะมอบนกหวีดประจำตัวให้กับทุกท่านและต่อไปเราจะใช้ที่นี่เป็นแหล่งผลิตวัคซีน ที่อู่ฮั่นต้องยุติไว้แค่นั้น”

 “Messiah!”   

“สงครามโลกครั้งที่ 3 กำลังใกล้เข้ามาทุกทีแล้ว จีนกำลังได้ใจจะรุกไต้หวัน ถ้ารุกเมื่อไหร่สงครามเกิดแน่นอน ฝั่งประชาธิปไตยไม่ปล่อยให้ฝ่ายคอมมิวนิสต์ลอยนวลแน่ ฝั่งยุโรปสงครามเริ่มแล้วไอ้มนุษย์พวกนี้ต้องโดนกำจัด มันบ้าใช้อำนาจกดขี่” ยอร์นเหลือบมอง สาวสวยของงานที่เพิ่งเดินผ่านประตูเข้ามา               

“ก็อก!ก็อก!ก็อก!” ทุกสายตาหันไปจับจ้อง ตั้งแต่ก้าวแรกที่เธอเดินพลิ้วสง่างาม รูปร่างสูงระหงในชุดเดรสยาวสีแดงสด เธอปรากฏกายพร้อมกับความงามแบบมีเอกลักษณ์ดึงดูดทุกสายตา                      

“ยอร์น! จะไม่แนะนำสาวสวยให้พวกเราได้รู้จักบ้างหรือ?” โจเซฟสายตาประกายเรียกเสียงหัวเราะให้บรรดาชายหนุ่ม                     

“ขอโทษทีครับ! นี่คือสมาชิกคนที่เรารอคอย  ชเว จูยอนจากเกาหลีเหนือ เธอคือผู้จบโครงการของเรา”

“โอ้วยอดเยี่ยม!” เสียงปรบมือดังขึ้นพร้อมกัน ทุกคนใบหน้าเปื้อนยิ้ม

“ยินดีต้อนรับ! คุณจูยอน พวกเรารอคุณมาตั้งนาน ทายาทคนที่ 7 ไปไงมาไงครับ?” บาลองก้าจากอินโดนีเซียถามขึ้น เขามาจากประเทศที่ผู้ชายเป็นใหญ่ผิวดำผมหยิกหน้าก้อตัวอ้วนใหญ่ ยิ้มขี้หลีส่งสายตาเชื่อม      

“จูยอน! จะเล่าเองหรือให้ผมเล่าดีครับ” ยอร์นยิ้มหันมามอง เธอเชิดหน้ายิ้มมุมปาก ชุดเดรสแดงสดขับผิวขาวผ่องในร่างระหงดูสง่างามและเต็มไปด้วยความมั่นใจก้าวขึ้นบนพื้นยกสูงแล้วยิ้มหวานเอื้อนเอ่ยวาจา...     

“คนเราทุกคนล้วนมีฝันและความฝังใจ มีคนเคยกล่าวไว้ว่าคนเราเกิดมาพร้อมกับภาระติดตัวมา 2 อย่างคือ 1.ทำในสิ่งที่สมควรทำและ 2.ทำในสิ่งที่อยากทำ การที่ดิฉันตัดสินใจเข้าร่วมงานครั้งนี้เพราะ ฉันจะได้ทำทั้งสองอย่างพร้อมกัน”

“มีแผนอะไรเหรอครับ?” โจเซฟดวงตาวาววับสนใจเธอเป็นพิเศษ

“โครงการนี้พวกเรากำลังจะสร้างโลกใบใหม่แต่โลกใบเก่าของฉันและเพื่อนร่วมชาติยังไม่ได้ถูกปลดปล่อยยังคงทนทรมานกับการกดขี่ ความเหลื่อมล้ำในชาติที่ไม่มีวันสลายไปและนับวันจะยิ่งผสมผสานกลายเป็นวัฒนธรรมไปซะแล้ว” เธอสูดลมหายใจลึกแล้วตะโกนก้องห้อง

“สิ่งที่ฉันสมควรทำคือกำจัดผู้นำและเครือข่ายออกไป ส่วนในสิ่งที่อยากทำมันกลับกลายเป็นเรื่องเดียวกัน” เธอจ้องหน้าบาลองก้าแววตาระยิบระยับ โจเซฟขยับยิ้มผายมือ...
       “ใช่!เธอพูดถูกผมขอชื่นชม ถ้าไม่ลบล้างความคิดและความเชื่อเดิมให้หมดไปก็ไม่มีทางที่จะเปลี่ยนแปลงสิ่งใดได้” เขาปรบมือแล้วเดินยิ้มกว้างเข้าไปจับมือกับเธอ เจนินยิ้มกรุ้มกริ่ม...
         “ถูกต้องแล้วครับ ถ้าคนยังคิดเหมือนเดิมก็จะลงมือทำเหมือนเดิมผลลัพธ์ที่ได้ก็จะเหมือนเดิม อย่าฝันถึงผลลัพธ์ใหม่ถ้ายังไม่เปลี่ยนความคิด” พูดจบก็ยกแก้วไวน์ขึ้นซด       
            “ทุกท่าน! แต่ฉันมีเรื่องจะขอร้องเรื่องหนึ่งค่ะ เรามาเคลียร์ให้เข้าใจกันตั้งแต่ต้น” จูยอนยิ้มกล่าวกับทุกคน  
       “เชิญเลย!มีอะไรก็บอกพวกเราได้เลยจากนี้ไปพวกเราก็เหมือนเป็นพี่น้องท้องเดียวกันแล้วมีอะไรก็ปรึกษากันได้เลยจะได้ช่วยกัน” ราเชนทร์ยิ้มโยกคอสายตาเป็นมิตร
      “งานที่ได้รับมอบหมาย ฉันจะตั้งใจทำเพื่อให้บรรลุวัตถุประสงค์ขององค์กร ดิฉันขอสละสิทธิ์ในการปกครองที่อื่นค่ะขอแค่คาบสมุทรเกาหลีเท่านั้น พวกท่านแบ่งกันใหม่ได้เลยฉันยกให้” เธอใบหน้ายิ้มแย้มกล่าวน้ำเสียงเรียบ
          “ฮื้อ! จริงเหรอ?!” เสียงฮือจากเพื่อน ๆ
       “ฉันไม่โลภมากหรอกค่ะฉันมีเป้าหมายชัดเจน เมื่อได้กำจัดศัตรูแล้วก็ไม่ได้ต้องการสิ่งใดอีกขออยู่ใต้แนวคิดขององค์กร ฉันเห็นว่าเป็นแนวทางให้โลกใหม่ที่ดีกว่าเดิมได้แน่นอนฉันเชื่อเช่นนั้น!”เธอก้าวเดินโปรยยิ้มชนแก้วทีละคนยามก้าวขากระโปรงสะบัดเห็นเข็มขัดรัดปืนสั้นที่ขาอ่อน
          “ฉันจะขอกลับไปเป็นคุณยายใจดี เป็นต้นตระกูลของคนเกาหลีรุ่นใหม่สายเลือดฮีบรูดีกว่าค่ะ” เธอยิ้มหวานให้ทุกคน 
          “ไม่คิดว่าพวกเราเอาเปรียบนะครับ”ทาเคชิจากญี่ปุ่นยิ้มถามจูยอนยิ้มส่ายหน้าสองชาติที่เป็นศัตรูกันยาวนานยิ้มให้กันอย่างเป็นมิตร
          “ตกลงกันแบบนี้ไม่ถือว่าเอาเปรียบ ความบาดหมางระหว่างสองชาติของเราจะได้สิ้นสุดไปสักที” เธอกล่าวด้วยเสียงหนักแน่นมั่นคง
           “บาดแผลในใจของสงคราม ญี่ปุ่น – เกาหลี จะได้ยุติลงเสียที ” ทาเคชิกล่าวสำทับเห็นด้วยก่อนจะหันไปคุยกับคนอื่น
        “คุณจะดูแลทวีปอเมริกาใต้เหรอคะ? เหนื่อยหน่อยนะคะเฟอนันเดซ” เธอเดินเข้าไปทักทายกับชายวัยกลางคนใบหน้าคมเข้มจากเวเนซุเอลา ดินแดนที่ร่ำรวยจากแหล่งน้ำมันเบอร์ต้น ๆ ของโลกที่กลับกลายมาเป็นประเทศยากจน ผู้คนอพยพหนีตายมากที่สุดเวลานี้    
          “ครับ! ผมคุ้นเคยกับที่นั่น ตอนนี้ประชาชนในทวีปประมาณ 50เปอร์เซ็นต์ฉีด Tame26 ไปเรียบร้อยแล้ว” เขาตอบสีหน้าเรียบเฉย    
         “ท่านยอร์น! จะพาพี่น้องเข้าไปอยู่ในอเมริกาเหรอครับ” ทาเคชิ ยกมือ เขาคือผู้รอดชีวิตจากแดนประหารในคดีบันลือโลก ลัทธิโอม ชินริเกียว ผู้รมควันแก๊สพิษบนรถไฟฟ้าชินกันเซ็นของญี่ปุ่นทำให้มีผู้เสียชีวิตมากมายเป็นข่าวดังไปทั่วโลกเมื่อหลายปีก่อน
          “ใครดูแลทวีปยุโรปครับ”  โจเซฟถามหันหน้ามองทีละคน สายตาเป็นประกาย
       “ผมครับ!” อาเธอร์ยกมือ เขาพูดน้อยกว่าใครทุกคนที่มาร่วมงานกับยอร์น  ทุกคนต่างได้รับแรงกดทับจากสังคมเหลื่อมล้ำทั้งสิ้น แต่เขาต่างออกไป เขาคือมือปืนวัยเด็กที่ลงมือสังหารเพื่อนร่วมห้องเรียนที่เนเธอร์แลนด์ เคยเป็นข่าวดังไปทั่วโลกเมื่อหลายปีก่อนเช่นกัน
       “สงครามโลกเริ่มเป็นรูปร่างขึ้นมาทุกวัน ไม่มีใครดึงขารัสเซียได้ ชนวนความวิบัติ หายนะเริ่มต้นแล้ว พวกนักการเมืองต่างก็กระหายที่จะฆ่ากันโดยยกข้ออ้างต่าง ๆ นา ๆ มาโจมตีกัน น่าเบื่อหน่าย” เขาบ่นเบา ๆ
          โจเซฟยกมือ...
          “อาเธอร์! ผมฝากคุณเรื่องหนึ่งนะครับ เมื่อได้นกหวีดไปแล้ว ช่วยยุติสงครามยูเครนให้ด้วย ผมไม่แน่ใจว่ารัสเซียจะยิงนิวเคลียร์เมื่อไหร่?”
          “ได้ครับ!...ผมจะจัดการให้ก่อนเลย”
          หวังฉวนขยับ...
          “แล้วสงครามที่บ้านท่านล่ะ มันยุติหรือยัง?” เขามองไปที่โจเซฟ
           “ฮามาสมันแค่ทดสอบจรวด เรายังไม่ได้ตอบโต้กลับมันก็หยุดยิงไปแล้ว ไอรอนโดมทำงานได้ยอดเยี่ยมอยู่แล้ว”
           “ไม่คิดจะล้างเผ่าพันธุ์มันด้วยเหรอ? ปล่อยไว้เดี๋ยวมันก็ลอบโจมตี”
           จูยอนยกมือ….
          “ฉันจะจัดการให้เองค่ะ”
           “หือ!!!” บรรดาผู้ชายตะลึงตาโตไม่คาดฝันว่าเธอจะอาสา
           เจนินหัวเราะชอบใจเดินเข้าไปจับมือกับเธอ...
           “ฮ่าฮ่าฮ่า! ไม่เสียเวลารอคอยจริง ๆ ผู้หญิงหัวใจเกินร้อย ”
           ยอร์นยิ้มอย่างผู้ชนะ...
        “พวกเราค่อย ๆ เพิ่มปริมาณ Soulless ไปเรื่อย ๆ สุดท้ายคนที่รบชนะจะปกครองใคร ผมเองก็อยากรู้เหมือนกัน” เขาหันไปคุยกับเพื่อน ๆ อย่างใจเย็น
        “เราจะเริ่มต้นบันทึกประวัติศาสตร์หน้าใหม่ให้กับมวลมนุษยชาติ  สร้างคนรุ่นใหม่ขึ้นมา พัฒนาคุณค่ามนุษย์ให้ดีกว่า” ยอร์นกล่าวเสียงดัง
      “Messiah! Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!" ทุกคนอยู่ในอารมณ์สุนทรีย์ โดยไม่มีใครสังเกตเห็นดวงตากำลังจ้องมองพวกเขา อย่างใจจดใจจ่อที่ช่องอากาศบนเพดาน

                                                     ……………………………………………………….