The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 ตอนที่ 25
| หมวดหมู่ | The last man stand. วิบัติ 2026 เล่มที่ 4 |
| ราคา | 0.00 บาท |
| สถานะสินค้า | Pre-Order |
| อัพเดทล่าสุด | 20 ก.พ. 2567 |
ขออภัย สินค้าหมด
รายละเอียดสินค้า
ตานตง มณฑลเหลียวหนิง
มุมมองสายตา จาง แอนนา
กรกฎาคม ค.ศ.2021
เด็กชายหญิงลูกเกาหลีเหนือคละ อายุ ความสูงและเพศนับสิบคน วิ่งเล่นไล่จับกันด้านหน้าโบสถ์ ฉันพาเด็ก ๆ มาที่โบสถ์คริสต์ ดวงชะตาแห่งความหวัง ในหมู่บ้านตงฟาน ริมแม่น้ำยาลู่ ดวงตะวันบ่ายคล้อยเข้าพบบาทหลวงเพื่อขอความช่วยเหลือ หลังเจรจากับบาทหลวงเสร็จเรียบร้อยก็เดินกลับออกมาหานาตาลี...
“ฉันจะเอาเด็กสองคนนี้ฝากไว้ที่นี่นะ ให้อยู่กับแม่ชีจะได้ปลอดภัยและมีคนอบรมสั่งสอน”
นาตาลียิ้มพอใจก่อน ถอนหายใจยาว...
“เพราะคนเลือกเกิดไม่ได้ มันจึงมีคำว่าชะตากรรม วัยเด็กของฉันก็ไม่ต่างจากพวกนี้นัก อดทนไว้นะ...ผ่านช่วงนี้ไปให้ได้ ไม่มีชีวิตที่มืดมนตลอดกาล แม้คนตาบอดยังพบกับแสงสว่างในวันที่มีความรัก” นาตาลีเอ่ยขึ้นลอย ๆ สายตาที่เปล่งประกายมองไปที่กลุ่มเด็กที่กำลังวิ่งเล่นกัน
แม่ชีสาวสวยหน้าตาใจดีสองคน เดินยิ้มหวานออกจากข้างโบสถ์..
แม่ชีสาวสวยหน้าตาใจดีสองคน เดินยิ้มหวานออกจากข้างโบสถ์..
“ขอเด็กด้วยค่ะ” เธอมารับเด็กชายไปจากซอน
“ไปรู้จักกับเพื่อน ๆ กันค่ะ” แม่ชีอีกคนที่เดินมาด้วยกันก้มลงยิ้มให้อีซูมินแล้วจูงมือเข้าไปเล่นกับเพื่อน ๆ เห็นแล้วก็สบายใจขึ้นมาก จากนี้พระเจ้าของฉันจะปกป้องพวกเธอเอง
ซอนเดินยิ้มหน้าแป้น แววตาเปี่ยมความสุขเข้ามาหานาตาลี...
“ใจดีจังเลยนะ ดอกเตอร์!” เขาลูบหัว นาตาลียิ้มอายคว้าเอวซอนมากอด
“จังหวะมันได้ก็ช่วยค่ะ เป็นคนอื่นก็คงทำเหมือนเราแหละค่ะ ไม่ได้คิดอะไร” เธอยิ้มกว้างจูงมือกันเดินเข้าไปนั่งข้างอีซูมิน
ท่าทางของเด็กหญิงคลายความกังวลลงบ้างแล้ว เริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้า นาตาลีชวนคุย...
“ซูมิน!...อยู่คอยออมม่าที่นี่นะคะ มีเพื่อน ๆ เยอะเลย มีข้าวกินทุกมื้อด้วย หนูต้องกินข้าวเยอะ ๆ นะคะ จะได้โตไว ๆ”เธอจับสองมือเด็กหญิงขึ้นแนบอก
อีซูมินยิ้มพยักหน้า แล้วชี้...
“ชื่ออะไร?” เด็กน้อยถามแววตาใสซื่อไร้เดียงสา
“ต๊องแต๊ง!ต๊องแต๊ง!” เสียงเปียโนดังแว่วมาจากด้านในโบสถ์ พร้อมเสียงร้องประสานเสียงของเด็ก…
“When I was just a little girl. I asked my mother, what will I be.” เสียงเพลงแห่งความหวัง เด็ก ๆ ร่วมกันร้องประสานเสียงร้องดังขึ้นมา
“ชื่อ นาตาลี พัค!” เธอยิ้มหวาน เด็กหญิงลุกขึ้นยืนแล้วใช้สองมือกุมท้องโค้งคำนับอย่างสุภาพ...
“ชื่อ นาตาลี พัค!” เธอยิ้มหวาน เด็กหญิงลุกขึ้นยืนแล้วใช้สองมือกุมท้องโค้งคำนับอย่างสุภาพ...
“อาจุมม่าคัมซามนิดะ!” เธอกุมท้องโค้งศีรษะนิ่งค้างไว้เช่นนั้น เสียงเพลงประสานเสียงของเด็กน้อยลอยลมมา...
“Que sera, sera. Whatever will be, will be .The future's not ours to see . Que sera, sera . What will be, will be.” เสียงเพลงจบลงอย่างตรึงใจ อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด! เพลงแห่งความหวังที่เหมือนคำปลอบโยนที่ยอมจำนนกับโชคชะตา
นาตาลีขยับเข้าใกล้อีซูมิน...
“ถ้าไม่มีคนกอด ก็ให้กอดน้องไว้ ถ้าไม่มีคนเล่นด้วยไม่ต้องเสียใจ ไม่มีใครคุยด้วย หนูคุยกับพระเจ้านะคะ กลางคืนอาจจะนอนฝันร้ายบ้าง แต่ให้หนูจำไว้ว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป! ไม่มีความสุขหรือความเศร้าใด ๆ จะอยู่กับเรานาน หนูเป็นพี่สาวหนูต้องแข็งแรง กินข้าวเยอะ ๆ จะได้เลี้ยงน้องชายได้” นาตาลีสวมกอดอีซูมินไว้แอบอก ดั่งแม่ที่กำลังปกป้องลูกสาว
“จำไว้นะคะ! ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น เดี๋ยวมันก็ผ่านไป!” เธอจับใบหน้าของอีซูมินแล้วจ้องสบตา
“ค่ะ! เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หนูจะจำไว้ค่ะ” อีซูมินยิ้มพยักหน้า...
“ค่ะ! เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หนูจะจำไว้ค่ะ” อีซูมินยิ้มพยักหน้า...
“หนูร้องไห้ได้หรือเปล่าคะ?” สายตาของเด็กน้อยใสซื่อ
“ร้องไห้ได้สิคะ การร้องไห้เป็นส่วนหนึ่งของการมีชีวิตค่ะ คนที่มีลมหายใจเท่านั้นที่จะร้องไห้ได้”เธอดึงเด็กมากอดแล้วหันมา...
“หมวดจาง! เดี๋ยวค่อยกลับบ้านนะคะ ขออยู่เล่นกับน้อง ๆ ก่อน ไปเอาวัคซีนมาฉีดให้เด็ก ๆ ด้วย” นาตาลีบอกแล้วหันไปเล่นกับเด็กคนอื่น ๆ หัวใจนางฟ้าชัด ๆ
พวกเราใช้เวลาฉีดวัคซีนไม่นานนัก นั่งเล่นกับเด็ก ๆ กันสักพักก็ ล่ำลาทุกคนรวมทั้งบาทหลวงผู้อุทิศและทุ่มเทรับใช้พระเจ้า เด็กบางคนเกิดมาพร้อมกับแก้วแหวนเงินทองกองเป็นภูเขาที่พ่อแม่เตรียมไว้ให้ ในขณะอีกหลายคน ไม่มีแม้กระทั่งหัวนมหลอกไว้ดูดเล่น นี่ไงล่ะ! ชะตากรรม
นาตาลีกลับมาขึ้นรถหลังจากไปบริจาคเงินให้โบสถ์...
“กลับกันเถอะ สบายใจแล้ว” เธอยิ้มเปี่ยมสุข
ในวันที่เราทุกข์ใจโดนไล่ล่าและคิดว่าทำไมชีวิตของเราเลวร้ายขนาดนี้ แต่นั่นเพราะเรามีส่วนเกี่ยวข้องกัน จึงเป็นเป้าหมายของการไล่ล่า แต่เด็กที่พึ่งเกิด พวกเขามีความผิดอะไร เด็กอีกมากที่โดนผู้ใหญ่ขโมยโอกาสและปิดกั้นการเข้าถึง พวกเขาลืมวัยเด็กของตัวเองไปแล้วหรือ?
...................................................................................................
ในขณะที่กำลังขับรถกลับ ฉันหวนคิดถึงชะตากรรมของฉันที่เพิ่งผ่านมา ฉันแอบมองทั้งสองคนบ่อย ๆ ถ้าฉันอ่านใจของนาตาลีกับซอนผิด ชีวิตของฉันคงสิ้นไปแล้วเหมือนกัน
พอฉันได้เข้ารวมกลุ่มกับพวกเขาก็สนิทกับทุกคนได้ไม่ยาก ในกลุ่มพวกเขากลับมีนิสัยคล้าย ๆ กันทั้งกลุ่ม จิตใจดีกันทุกคน มีคนเคยกล่าวไว้ว่า คนที่นิสัยเหมือนกัน จะตามหาและดึงดูดเข้าหากัน คงเป็นเรื่องจริง
“Rrrrr!” โทรศัพท์ของซอนดังขึ้น ฉันเหลือบมองนาฬิกา 4 โมงเย็นแล้ว...
“ไฮ! ซอนพูดไป ใครพูดมาครับ?” การรับโทรศัพท์ที่ไม่เหมือนใครต้องยกให้เขา ฉันอดยิ้มไม่ได้
“เอี๊ยด!” ทันทีที่ได้ยินเสียงปลายสาย ซอนหักหัวรถจอดข้างทางทันที เปิดลำโพงให้ทุกคนฟัง
“พี่ซอน! ผมเจอลูอิสด้วยดูเหมือนว่า เขาเป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องทั้งหมด” เสียงของแทนตื่นเต้น
“เจอที่ไหน? แล้วมึงเอาเบอร์ใครโทรมา” ซอนถามกลับไป
“เจอที่ไหน? แล้วมึงเอาเบอร์ใครโทรมา” ซอนถามกลับไป
“ในค่ายนี้แหละ! พวกเขามาประชุมกัน เรื่องมันยาวเจอกันแล้วจะเล่าให้ฟัง เอ่อ!..พี่ซอน! คืนนี้ผมจะหนีแล้วครับไปทางไหนดี? ถามหมวดจางให้หน่อย”
ซอนขมวดคิ้วหันมามองหน้าฉัน
“เก่งมากเลยค่ะแทน! หาทางลงไปชั้นใต้ดิน จะเจอไฮเปอร์ลูป ขึ้นเหนือไปให้สุดทางเลยนะ ฉันจะไปรอรับที่นั่น ระวังตัวด้วยนะ มีทหารยามเฝ้า 2 คนที่สถานีและ...” ฉันยิ้มโล่งใจ โอกาสรอดสูงขึ้นมาอีกมากโข ฉันอธิบายแผนที่คร่าว ๆ ให้เขาจัดการเมื่อไปถึงสถานีปลายทาง
“นาตาลีอยู่ด้วยหรือเปล่าครับ?” แทนถาม
นาตาลีผวาก้มหน้าลงไปชิดโทรศัพท์...
“แทนคะ! เป็นยังไงบ้าง บาดเจ็บมั้ยคะ น้องล่ะเป็นยังไงบ้าง?”
“ขอโทษนะครับที่มาโดยไม่ปรึกษา ผมสบายดีไป่ไป๋หลับอยู่ เธอสบายดีครับ”
“แทน! สัญญากับฉันสิว่า คุณกับน้องจะปลอดภัย” นาตาลีเสียงสั่น
“ผมจะทำทุกอย่างให้เธอปลอดภัย เออ!..ลืมบอกไป พวกมันดักจับสัญญาณโทรศัพท์ของคุณ ปิดเครื่องด้วยนะ พี่ซอนครับฝากนาตาลีด้วยนะ”
“ออกมาเร็ว ๆ นะ ฉันจะไปรอรับนะคะ” นาตาลีวางสายน้ำตาซึม เป็นใครก็ระทึกใจทั้งนั้น เพื่อนสนิทสองคนอยู่ใน Killing zone
ถนนตรงโล่งยาว 8 เลนจากหมู่บ้านตงฟาน มาบรรจบสี่แยกเสิ่นหยางข้างหน้า ถ้าตรงไปจะกลับบ้านที่ข้างกองพัน เลี้ยวซ้ายเข้าเมืองตานตง เลี้ยวขวาขึ้นเหนือไปเมืองฉางชุน มณฑลจี้หลินเป้าหมายของแทนต้องมาทางนี้
“ไป่ไป๋คงกลัวมากเลยสินะ สงสารน้องจังเลย แทนจะช่วยได้หรือเปล่า?” นาตาลีแสดงความกังวล
ฉันหันไปหาซอน...
“กลับไปเก็บของที่บ้านกันก่อน คุณปิดโทรศัพท์แล้วใช่มั้ยดอกเตอร์?”
ทั้งสองพยักหน้าเบา ๆ
“ครั้งก่อน...ฉันตามตัวคุณเจอในป่าก็จากสัญญาณโทรศัพท์ของไป่ไป๋”
“ที่บ้านคุณมีอาวุธมั้ยครับ?” ซอนหันมาถาม
“มีปืนกระบอกเดียว ที่ให้คุณไว้น่ะแหละ มีกระสุนในเกะอีก 2กล่อง” ฉันไม่ได้สะสมอาวุธ มีปืนสั้นกระบอกเดียวก็เกินพอแล้ว
ทันใดนั้น...
“เอี๊ยด…ดด!” รถตู้สีดำปาดหน้าขวางไว้เห็นแค่หางตาก็จำได้ รถพวกนี้เป็นของกองพันฯ
“ระวังนะ รถของกองพันที่ 8” ฉันรีบคว้าหมวกมาสวมปิดหน้า จากความรู้สึกโกรธที่โดนปาดหน้าเปลี่ยนเป็นหวั่นใจ พวกเขาตามมาทันแล้วหรือ?
“ส่งตัวนาตาลีมา” ซีชานนายทหารหน่วยรบพิเศษ ก้าวลงจากรถเป็นคนแรกชี้หน้าซอนตะโกนสั่ง ใบหน้าและดวงตาเขาดั่งปีศาจหลุดจากนรก รอยแผลเป็นบนใบหน้าร่องลึกจากการโดนบาด สะท้อนแสงไฟเห็นเป็นทางยาวจากหน้าผากผ่านจมูกลงแก้มซ้าย
ไม่มีใครในกองพันที่ 8 ที่ไม่รู้จักกิตติศักดิ์ของเขา ทหารอีก 4 คนกระโดดลงจากรถยนต์ประทับปืนยาวขึ้นบ่าเล็งมาที่พวกเรา ฉันห่อตัวพยายามปิดหน้าไม่ให้เขาเห็น
“หนีก่อน! อย่าแลกกับมัน” ฉันร้องบอกซอน
“ก้มหัวลง!”
“บรื้น...นน!!” รถเก๋งดำกระชากออกตัวอย่างแรง น้อง Blackman ของฉัน พุ่งเฉี่ยวซีชานออกถนนใหญ่
“เฮ้ย!” เขาตกใจกระโดดหลบ
“เลี้ยวซ้ายเข้าเมือง” ฉันสั่งซอนแล้วหันกลับไปมอง เขาเอามือกดปลายกระบอกปืนของลูกน้องเป็นเชิงปรามไม่ให้ยิง
“พวกมันไวจริง ๆ เราคงหนีลำบากแล้วล่ะ จากนี้พวกมันจะตามหาเราจากกล้อง CCTV ต้องหารถมาเปลี่ยน”
“โครม!” รถของเราสั่นทั้งคันจากแรงกระแทก
“เอี๊ยด…ดด!” รถเสียการทรงตัวร่อนเต็มถนน
...........................................................................................
สมาชิก
สินค้าในตะกร้า ({{total_num}} รายการ)
ขออภัย ขณะนี้ยังไม่มีสินค้าในตะกร้า
ราคาสินค้าทั้งหมด
฿ {{price_format(total_price)}}
- ฿ {{price_format(discount.price)}}
ราคาสินค้าทั้งหมด
{{total_quantity}} ชิ้น
฿ {{price_format(after_product_price)}}
ราคาไม่รวมค่าจัดส่ง
➜ เลือกซื้อสินค้าเพิ่ม