The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 1

ปราสาท นาบีรา

นาตาเนีย อิสราเอล

สิงหาคม ค.ศ. 2022

      ความกลัวของมวลมนุษย์เริ่มคลายตัวลง เนื่องจากไวรัสโควิด ไม่ได้ร้ายแรงเหมือนดังคำเตือนของผู้นำ โดนปลดจากโรคร้ายแรงเป็นเพียงโรคประจำท้องถิ่นไป และเข้าสู่สังคมปรกติ ข่าวคราวของ Dead man walking ได้หายวับเข้ากลีบเมฆ ไม่มีใครกล่าวถึงมันอีก ในขณะเดียวกันสงครามก็เริ่มปะทุ ข่าวกลุ่มฮามาสโจมตีอิสราเอลและรัสเซียบุกยูเครนดังกลบไวรัสร้าย

มูลนิธิ New Hebrew... หน่วยเกษตรกรรมทะเลทราย (Desert agriculture) ศูนย์ฝึกทดลองSoulless โจเซฟกับยอร์น ยืนมองจากด้านหลังกระจกของอาคารโดมไปยังผืนทะเลทรายที่ร้อนแรงระยับไปด้วยไอแดด กลุ่ม Soulless ตะวันออกกลาง นับหมื่นยืนรอคำสั่งหน้าสลอน         

“เดินหน้า!” คำสั่งเด็ดขาดจาก อารอน หัวหน้าหน่วยฝึกประกาศเสียงดังผ่านลำโพงก้อง

“คลึก!คลึก!” ฝูงรถไถประดิษฐ์สำหรับคนลากขยับตัวช้า ๆ กลุ่ม Soulless กำลังเดินเข้าหาเด็กสาววัยรุ่นที่หัวเราะคิกคักสนุกสนาน

“หิวมั้ย? มากินสิ!” พวกเธอถืออาหารล่อจมูกให้พวกเขาลากคันไถเดินตาม

“ปล่อยพวกมันเดิน” อารอนตะโกนลั่น

Soulless กลุ่มที่สองลากเครื่องหยอดเมล็ดพันธ์พร้อมรดน้ำไปด้วย พวกเขาโดนล่อด้วยอาหารให้ทำงาน การล้างแค้นได้เริ่มต้นขึ้นเงียบ ๆ     ภายในกำแพงป้อมปราการทะเลทราย พื้นที่อาณาเขตกว้างใหญ่ของปราสาทนาบีรา เต็มไปด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะสะใจของวัยหนุ่มสาว โจเซฟกอดอกยิ้ม มองผ่านกระจกบนหอคอยลงไป...

“เราพัฒนาการเกษตรแบบน้ำหยดได้แล้ว จะเอาพวกนี้มาฝึกทำไม ถ้าถึงวันสิ้นโลกเราคงไม่ทำเกษตรกลางทะเลทรายอีกแล้วนี่นา” เขามองไปที่กลุ่มวัยรุ่นที่กำลังแกล้ง Soulless

“ไอ้พวกนี้ เอาไว้ระบายความสะใจให้พี่น้อง ถึงเวลาแห่งความสุขของเด็กรุ่นใหม่ พวกเขาจะไม่โดนรังแกจากชนชาติอื่น ถึงเวลาเอาคืน ใครทำอะไรไว้ต้องได้รับกรรมสาสม โดยเฉพาะผู้นำของมัน”

ในขณะที่ทุกคนทำงานกันอย่างสนุกสนาน สายกระสุนจากไอออนโดมยิงจากพื้นสู่อากาศ ขับไล่อาวุธทุกชนิดที่รุกล้ำเข้ามา ยังคงทำหน้าที่อย่างซื่อสัตย์

บนพื้นที่ทะเลทรายเพียงเล็กน้อย ชนชาติที่มีแต่ความวิริยะ อุตสาหะ ไม่เคยยอมจำนนกับโชคชะตาและความยากลำบาก ใช้ชีวิตท่ามกลางความร้อนแรงและกระสุนปืนจากศัตรูรอบด้านจนเป็นความเคยชิน

“ฝึกไปเรื่อย ๆ ตายก็ไถกลบให้เป็นปุ๋ย ไม่ต้องสงสารเห็นใจ สักวัน! เราจะขยายพื้นที่ออกไปทั่วโลก Soullessทั่วโลกกำลังรอเราเข้าไปสอนงาน” ยอร์นสายตาโรยใบหน้าเหนื่อยล้า ยิ้มมุมปากพึงพอใจกับผลงาน

“หน่วย Artificial Intelligence (AI) ทำเอาผมทึ่งมากกับปัญญาประดิษฐ์ของเขา ต้องชมเจ้าเจนินมันนะ ขยันจริง ๆ ต้องดูแลสำนักข่าว และต้องสอนหน่วยงานนี้ไปด้วย ไอ้พวกนี้! จูยอนไปจัดการมาให้เหรอ?” โจเซฟชี้ไปที่ Soulless ด้านล่าง

“อือ! เธอไปเยี่ยมพวกญิฮาดที่เลบานอน เธอขับรถยนต์ลุยทะเลทรายเข้าไปคนเดียว เสร็จแล้วก็ส่งสัญญาณให้ทหารเข้ายึด เป็นการรบที่ง่ายที่สุดในโลก”

“ไม่เสียดายเวลาเลย ที่รอเธอมาร่วมงาน ดีกว่าไอ้ 6 คนก่อนหน้านั้นอีก เจ้าทาเคชิจากญี่ปุ่นนั่นก็เหลาะแหละ ไม่ได้เรื่อง! หาทางกำจัดมันก่อนเถอะ” โจเซฟกล่าวเสียงเครียด

“คุณนี่! ใจร้อนตั้งแต่เด็กยันแก่เลยนะ”

“พวกเราทุ่มเททำงานนี้มาจนสำเร็จ อย่าปล่อยให้พวกนั้นทำลายเลย ผมอยากจบงานซะวันนี้เลยด้วยซ้ำไป เราพร้อมแล้วไม่รู้ว่าจะต้องรอเวลาไปอีกตั้ง 4 ปีทำไม? คุณชะล่าใจไปหรือเปล่า?”

“คัมภีร์ยังรอพวกเราได้ตั้งนับพันปี ทำไมเราจะรออีก 4 ปีไม่ได้!...เอาน่า! ให้ทุกอย่างลงตัวก่อน คุณจะจัดการยังไงก็เรื่องของคุณ ผมจะไม่ห้ามเลย คุณเดินทางไปเที่ยวไกล ๆ บ้างนะ ออกจากโซนทำงานของคุณบ้าง อย่าใจร้อนเลย”

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” เสียงเคาะประตู

“เข้ามา!”

“ชาโลม! ท่านอันนา! ท่านโจเซฟ !”บานาบี้ ชายหนุ่มวัยยี่สิบเศษ หัวหน้าหน่วย Intelligence 8022 เดินยืดอกเข้ามา

“มีเรื่องอะไรด่วนหรือเปล่า?”

“ผมมีเรื่องจะอวดครับ เชิญทางนี้หน่อยครับ!”

                               ……………………....................................………………….
 

ทุ่งเกษตรโรงเรือนภายในกำแพงอาณาบริเวณปราสาท เต็นท์ผ้าใบสีขาวสหรับปลูกพืผักเรยงราย ทั้งสองนั่งรถการเกษตรตามบานาบี้ไปตามร่องสวนผลไม้

“ในนี้ไม่มีคนทำงานเลยเหรอ? คุณสำเร็จแล้วเหรอ?” ยอร์นร้องถามบานาบี้ ด้านในโรงเรือนด้านหน้าเขียวพรึบ ไม้บอบบางทั้งผักกินใบ ทางซ้าย...ผลไม้และไม้ดอกมากมายหลายชนิดคลีลานตา กลิ่นไอชื้นอบอ้าว

“ไม่ว่าเราจะมีพื้นที่เพาะปลูกมากขนาดไหน เราไม่ต้องกังวลกับแรงงานอีกต่อไปแล้ว เห็นอันนั้นไหมครับ?” เขาชี้ไปที่โดรนลำเล็กกำลังเลือกเก็บผลส้ม แล้วปล่อยลงถุงลังผลไม้บนรางใต้ต้น พอเต็มรางก็จะขนมาส่งให้คนงานบรรจุส่ง

“อุปกรณ์นี้ ลดความสูญเสียราวปีละ 30,000 ล้าน ลดจำนานคนงานลงได้อย่างมาก ทำงานมีประสิทธิภาพ ไม่อู้ ไม่ต้องจ่ายค่าแรงและค่ารักษาพยาบาล” บานาบี้ยิ้มภูมิใจ แล้วเดินนำหน้าไปใกล้

“อัจฉริยะจริง ๆ นอกจากมันจะห่อผลไม้ได้ มันยังคัดเลือกผลไม้ได้ตามขนาดที่เราต้องการได้ด้วย แถมเก็บแทนคนได้ด้วย ทางทีมพัฒนาได้ผลิตโปรแกรม AI ติดตั้งไว้บนโดรน ทำให้มันฉลาดพอกับมนุษย์ ทำงานได้ 24 ชั่วโมง”

“อื้อ!” ยอร์นและโจเซฟยืนมองย่างพอใจ

“ท่านดูที่รากของต้นไม้สิครับ!”  เขาชี้ไปที่ใต้ต้นไม้และแปลงผัก

“เราใช้ระบบน้ำหยดลงไปทีละหยด น้ำถูกทรายดูดและรากไม้จะดึงน้ำไปใช้ตามที่คำนวณไว้ แบบนี้ประหยัดน้ำและได้ประโยชน์ที่สุดครับ” เขายิ้มบอก

ทันใดนั้น...

“Rrrrrr!”

“ชาโลม เจนิน! ตอนนี้ผมกลับนาตาเนีย มาอยู่กับอันนา” โจเซฟรับโทรศัพท์แล้วโบกมือไล่บานาบี้ออกไป ยอร์นหันมายิ้มแล้วเดินไปเด็ดส้มมาแกะกิน

“กลับบ้าน ไม่ชวนกันเลยนะเพื่อน เราไม่ได้นั่งจิบชาพร้อมกันนานแล้วนะ” เขาตัดพ้อ

“มีเรื่องด่วนอะไรเหรอ?”

“ผมกำลังบินไปเกาะสุลาเวสี มาพบบารองก้าที่อินโดนีเซีย”

โจเซฟขมวดคิ้ว...

“ที่นั่นมีแต่ป่า มีอะไร ไปทำไม?”

“เขาเชิญมาดู กองเรือของจีน มันขยับรุกคืบยึดเกาะกลางทะเลเข้าใกล้อินโดนีเซียขึ้นทุกวัน”

“โล่งอก! นึกว่ามีเรื่องคอขาดบาดตาย” โจเซฟเปรยเบา ๆ

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! งานเสี่ยงตายให้อันนาทำเถอะ ผมไม่กล้าหรอก!”

“ไปหลายวันมั้ย เพื่อน?”

“น่าจะหลายวันนะ นาน ๆ ได้เที่ยวสักที ผมจะหาประเด็นแหลมคมมาปล่อย สร้างความกลัวใหม่ให้กับมนุษย์ ตอนนี้เรื่องโควิด ซาลงไปแล้ว พวกรัฐกำจัด Soulless กันรวดเร็วมาก แล้วก็ปิดปากนักข่าวสนิท”

“Ok! เที่ยวให้สนุกนะ แค่นี้ก่อน” เขาวางสายเดินไปหายอร์น

“เจ้าเจนิน! ไปเกาะสุลาเวสี” เขาหัวเราะเบา ๆ

“เดี๋ยวผมต้องเดินทางไป เยอรมันเหมือนกัน” ยอร์นถอนหายใจ

“ตอนนี้จูยอนอยู่ที่ไหน?”

“คุณสนใจเธอเหรอ? ผมว่า คุณชอบเธอนะ” ยอร์นยิ้มล้อ

“ผมไม่เคยคิดอยากมีเมียเลย พอแรกเจอเธอผมก็ตกหลุมรักประทับใจมาก พอเธอลงมือทำงาน ผมรักหมดใจเลยว่ะ เธอเปลี่ยนใจมานับถือศาสนาของเราหรือยัง?”

“ยังเลย! คุณมีผู้หญิงเยอะแยะ จะสนใจกับสมาชิกทำไม?”

“มันเป็นความรัก Love at first sight คุณไม่เข้าใจหรอก”

“อย่ายุ่งกับจูยอน!” ยอร์นยิ้มเหี้ยม

“คุณก็ชอบเธอเหรอ?”

“ใช่! แต่ไม่ได้ชอบแบบชู้สาว”

“อ้าว! ก็ให้แต่งงานกับผมสิ เธอได้สุขสบายไปทั้งชาติแน่ ๆ”

“จูยอน! ไม่ใช่คนที่เงินซื้อได้ อย่าดูถูกผู้หญิงคนนี้”

“ผมไม่รับปากนะ คุณยังไม่ตอบเลย ตอนนี้เธอไปอยู่ที่ไหน?”

“เธอไปเยี่ยมคุณตาที่สวิตเซอร์แลนด์ เสร็จแล้วจะไปทำงานที่ซีเรีย!”

“ไปทำอะไรที่ซีเรีย?”

“ตัดกำลังศัตรู เสร็จแล้วจะให้เข้าอิหร่าน”

“พวกคุณยุ่งกันหมดทุกคน หางานให้ผมทำบ้างสิ!” โจเซฟถอนหายใจ

“คุณมีหน้าที่หาเงิน ไปทำหน้าที่ตัวเองเถอะ อย่ามาเสี่ยงกับงานตรงนี้เลย”

“สงครามยูเครนกับรัสเซียยังไม่มีทีท่าว่าจะยุติ ผมกลัวใจของประธานาธิบดีรัสเซีย ถ้ามันบ้ายิงขีปนาวุธนิวเคลียร์ แผนของเราล่มสลายทันที โลกใบนี้จะไม่มีสิ่งมีชีวิตอีกต่อไป เราจะปล่อยให้ใครทิ้งนิวเคลียร์ไม่ได้นะ”

“สายลับของเรารายงานมาแล้วยังไม่ใช่ตอนนี้หรอก เพราะรัสเซียมันยังไม่จวนตัว”

“อาเธอร์ยังไม่ลงมือเลย ไม่รู้ว่ามันรออะไรของมัน แต่ละคน สู้จูยอนไม่ได้เลย ใจพวกมันขี้เป็ดมาก”

“เอาไว้ก่อนดีกว่า! คอยดูสถานการณ์มันไปเรื่อย ๆ ถ้ารัสเซียจะลงมือจริง ๆ ผมจะไปหยุดมันกับจูยอนเอง” ยอร์นหันไปยิ้มแล้วเดินไปหยิบโดรนขึ้นมาดู

“เรายังคงต้องรอต่อ ตามคัมภีร์ บานาใช่มั้ย?” โจเซฟขึ้นเสียงหงุดหงิด

“ไปกันเถอะ! ถ้าคุณอยากทำงานก็ไปคอยสกัดนาตาลีไว้หรือคุณจะฆ่าเธอก็ได้”

“ได้! ผมล่านาตาลีเองก็แล้วกัน” โจเซฟยิ้มเหี้ยม

ทั้งคู่เดินกลับเข้าอาคาร ไปยืนริมกระจกมองฝูง Soulless ทำงาน ยอร์นยกหูโทรศัพท์…

“บานาบี้! มาหาผมหน่อย”

“คุณมีแผนอะไร?” โจเซฟหันมอง ยอร์นยิ้ม แต่ไม่ตอบคำถาม

“ท่านอันนา!” บานาบี้เดินเข้ามาโค้งศีรษะ

“คุณสร้างเครื่องฉายภาพฮาโลแกรม พร้อมปล่อยเสียงไกลสัก 500 เมตร แบตเตอรี่ใช้ได้ต่อเนื่องสัก 2 ปีให้หน่อยนะครับ”

“ท่านจะใช้กี่ตัว?”

“สัก 1 ล้านชิ้น หรือมากที่สุดที่คุณจะทำได้ และสร้างบอลลูนยักษ์ให้ผมสัก1,000 ลูก”

“บอลลูนเอาแบบไหนครับ?”

“เอาแบบที่มันบังคับได้อัตโนมัติระยะไกล เราจะส่งมันเข้าเป้าหมาย เอาอันใหญ่ ๆ บรรทุกได้เยอะ ๆ ”

“เฮ้ย! คุณคิดจะเทกระจาดเหรอ?”

“ผมจะทำงานคู่กับจูยอน ผมต้องหาเครื่องมือให้เธอ ผมต้องสร้างความปลอดภัยให้เธอ อาวุธของเราเหนือกว่าอาวุธทุกชนิด ไม่มีใครหยุดยั้งได้”

“คุณเชื่อผมเถอะ! จัดการช้อนตูดเธอซะ จะได้ไม่แปรพักตร์อีก เอามาทำเมียนี่แหละ ดีที่สุด” โจเซฟยิ้มตาเป็นมัน

ยอร์นหันไปยิ้มให้เพื่อนแล้วถอนหายใจ มองเลยไปบอกบานาบี้…

“คุณไปจัดการในสิ่งที่ผมบอกนะ งานนี้ผมจะไม่บอกกับเจนิน จะให้ทีมของคุณได้แสดงความสามารถอย่างเต็มที่ เครดิตผลงานชิ้นนี้จะเป็นของคุณ รายงานความคืบหน้าทุกไตรมาส ไปได้!”

“โจเซฟ! ผมไปก่อน ต้องไปหาอาเธอร์ คุณก็ลองคิดดูนะ อยากทำงานก็ไปตามล่านาตาลี ผมไปก่อนล่ะ”

“เธออยู่ไหน?”

“WHOs เจนีวา สวิตเซอร์แลนด์ อย่าผลีผลาม ทำเงียบ ๆ นะ จูยอนมองอยู่” พูดจบยอร์นก็คว้ากระเป๋าเดินออกไป