The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 3

อังกฤษ

เมืองแมนเชสเตอร์

กันยายน ค.ศ.2022

 “อนนี่คะ! แทรม! มาแล้วรีบขึ้นเร็ว” สองสาวจูงมือกันขึ้นรถรางโดยสารขบวนยาวที่เรียกว่า Tram แล้วนั่งชิดริมหน้าต่าง รถรางไฟฟ้าแล่นช้า ๆ ไปรอบเมืองที่ดูยิ่งใหญ่อลังการ และเต็มไปด้วยมนต์ขลังของสถาปัตยกรรมสมัยยุควิกตอเรีย อาคารขาวขุ่นหลังคาโดมยอดมงกุฎ กับรูปปั้นเทพเจ้าเพิ่มสเนห์ของเมือง

“จบทริปนี้ฉันต้องกลับไปทำงานแล้วนะ มีข่าวร้ายจะบอก” นาตาลีถอนหายใจเบา ๆ

“เรื่องอะไรคะ?”

“ฉันส่งสูตรวัคซีนไปให้ ดร. เหยียนลี่เหมินแล้ว เธอติดต่อกลับมาว่า ไวรัสมันพัฒนาตัวเองขึ้นไปแล้ว แก้ Tame 26 ไม่ได้”

“อ้าว!”

“ฉันต้องรีบเข้าห้องแลป เธอให้ไปดูผลเลือดของ Tamer 30 ที่เก็บได้จากปาเลสไตย์ มันมีบางอย่างเพิ่มเข้ามา”

“จะเกี่ยวกับผู้สืบสายเลือดหรือเปล่าคะ? ที่อนนี่ตามหาให้พวกเขาน่ะ” ไป่ไป๋มองตาใส

นาตาลีเด้งดึ๋ง...

“เออ! ขอบใจมากไป่ไป๋ ฉันก็คิดตั้งนานว่า มันมีอะไรเพิ่ม ใช่สิ! วู้ว! ดีใจจัง” เธอเสียงดังเข้ากอดน้อง คนหันมองทั้งรถ

เธอนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ รถยนต์แล่นผ่านอาคารโกธิค หลังคาแหลมเหมือนปราสาทของภาพยนต์ แฮรี่พ็อตเตอร์ กระจายรอบเมือง เสาแต่ละต้นดูยิ่งใหญ่สมกับเป็นเมืองของประเทศนักล่าอาณานิคม

“เรื่องนี้เกี่ยวกับจูยอนและลูอิสด้วย น่าจะเป็นเลือดของพวกนั้นมั้ง? พวกนั้นเป็นพวกเดียวกัน มันสั่งทหารมาไล่ฆ่าเรา” ไป่ไป๋หันไปมองนอกรถราง สายตาโกรธแวบขึ้นมา

“ลืมเถอะ อย่าตอกเล็บตัวเองทุกวันเลย ฉันก็เจ็บไปด้วย”นาตาลีถอนหายใจเอื้อมมือไปบีบมือน้อง

“หนูเกลียดพวกมัน”

“ค่ะ! แต่ถ้าไม่ปล่อยวาง การท่องเที่ยวของเราก็เสียเปล่านะคะ ฉันยังเริ่มเข้าใจและยอมรับมัน พอเปลี่ยนสถานที่มันก็ดีขึ้นเรื่อย ๆ”

ผู้คนเดินริมถนนกันขวักไขว่ ศิลปินอิสระแต่งตัวเป็นชนเผ่า มีขนนกครอบศีรษะคล้ายอินเดียแดงเปิดการแสดงข้างถนน 

“โอเคค่ะ! หนูว่า ที่นี่น่าอยู่มาก ดูเป็นระเบียบและปลอดภัยดีนะคะ”

“ไม่อ่ะ!ไม่จริงเลย” นาตาลีค้าน

“ทำไมคะ?”

“เห็นอย่างนี้ น่ากลัวมาก มันระเบิดกันบ่อย สนามฟุตบอลแมนเชสเตอร์อารีน่าที่เราผ่านมานั่น ก็พึ่งโดนระเบิด เมืองนี้โดนระเบิดจากอาชญากรรมหลายครั้งแล้ว”

“ดูมันก็ศิวิไลซ์ดีนะคะอนนี่!”

“มันก็แค่ตึก ดูสิ! ไม่มีใครยิ้มให้ใครเลย ต่างคนต่างเร่งรีบ” นาตาลีมองอย่างไร้ความรู้สึก

“ถ้าต้องการรอยยิ้มก็ต้องไปบ้านเจ็ทโด้ ชาวบ้านเด็กคนแก่ ยิ้มหมดทุกคน ใจดีมาก” ไป่ไป๋หันมองนอกรถรางแล้วตาโตหันมา

“อนนี่ไชน่าทาวน์! ซุ้มมังกรนี่ไปทั่วโลกจริง ๆ” ไป่ไป๋ยิ้มแห้ง ๆ ชี้ไปที่ ซุ้มประตูเข้าไชน่าทาวน์

“คิดถึงบ้านเหรอคะ?” นาตาลีหันไปถาม

“เปล่าค่ะ! มาไกล ๆ พอเจอสัญลักษณ์ของประเทศ แล้วมันรู้สึก อบอุ่นใจดี”

“แต่ฉันกลับเฉย ๆ นะ ไม่รู้ว่าจะคิดถึงชิคาโก หรือเกาหลีใต้ดี เลยไม่เคยคิดถึงที่ไหนเลย ฉันคิดถึงหมวดจาง” เธอยิ้มเศร้า

รถรางแล่นรอบเมืองใหญ่ อาคารหลากหลายสไตล์ สิ่งก่อสร้างขนาดใหญ่ตื่นตาตื่นใจ จนถึงเป้าหมาย ทั้งสองลงจากรถแล้วเดินเข้าไปภายในรั้ว

“อู้หู!” ไป่ไป๋แหงนหน้ามอง ร้องเสียงหลง

อาคารเก่าสีอิฐแดง กระจกสะท้อนแสงเป็นแถบยาวด้านหน้า สูงใหญ่แหงนคอตั้ง สถาปัตยกรรมโบราณของอาคารดูเขร่งขรึม ป้าย University of Manchester บนประตูโค้งกว้างบ่งบอกถึงการผ่านกาลเวลามาเนิ่นนาน สองสาวจูงมือกันเดินลอดผ่านเข้าไป

ไป่ไป๋หยิบโทรศัพท์เปิดรูปของแทน พูดเสียงเครือ...

“แทนคะ! หนูพาคุณมาเยี่ยมมหาวิทยาลัย..แล้ว..” เสียงเธอขาดหาย นาตาลีดึงเธอมากอด

“ไหนบอกว่าจะไม่ขี้แยแล้วไง? ”

“มันจุกอกค่ะ เอาใหม่นะคะ หนูจะพยายาม” เธอสูดลมหายใจลึกดวงตาน้ำตารื้น กำโทรศัพท์มือสั่น

“สวย! น่าเรียนจริง ๆ” สองสาวผ่านเข้ามาด้านในล้อมรอบไปด้วยอาคารเก่าแก่

“ดูโน่นสิ! อนนี่” เธอชี้ไปที่กำแพงเถาวัลย์ของอาคารปกคลุมอาคารสูงทั้งหลัง

“แทนก็ได้ใช้ชีวิตในที่สวย ๆ เหมือนกันนะ”

“เราเดินหาคณะที่เขาเรียนกันเถอะ” ไป่ไป๋พาเดินผ่านห้องสมุด 24 ชั่วโมง อลัน กิลเบิร์ต

“แทนคะ! เคยเข้ามานั่งอ่านหนังสือที่นี่มั้ยคะ?” เธอยิ้มกับรูปในโทรศัพท์แล้วชี้อาคาร

“ไป่ไป๋จักรยานหยอดเหรียญ เหอะ! อย่าเดินเลย กว้างมาก ไม่ไหว” ทั้งคู่คว้ามาคนละคัน แล้วปั่นออกไป

“หนูตื่นเต้นจังเลย” แววตาของเธอมีความสุขปนเศร้า

“ฉันก็เหมือนกัน แต่ฉันตื่นเต้นเพราะเป็นมหาวิทยาลัยของแทนนะ ไม่ได้ตื่นเต้นเพราะมันใหญ่โต ที่ฉันเรียนเจ๋งกว่านี้อีก” นาตาลีปั่นจักรยานคู่กันผ่านอาคารบิสเนสเซ็นเตอร์ ที่เป็นทรงสมัยใหม่หรูหราใหญ่โต แทรกตัว ผสมผสานกับอาคารเก่าแก่

“อนนี่! โคตรเจ๋งเลย ในนี้ขายเบียร์ด้วย”

“แปลกตรงไหน อเมริกาก็มี”

“แต่จีนไม่มีนี่คะ”

“คอมมิวนิสต์จะหวังอะไรกับมัน พวกนี้ชอบมาจัดการระเบียบเรื่องส่วนตัว ละเมิดสิทธิ์”

“โน่นไง! สภาทนายความ” นาตาลีชี้ไปตึกเล็ก ๆ ด้านหลัง

“มาแข่งกัน!”

สองสาวก้าวเข้าไปในอาคารที่จำลองรูปแบบมาจากศาล เข้าไปนั่งเก้าอี้ลูกขุน ไป่ไป๋น้ำตาไหลพรากยกโทรศัพท์ดูรูปถ่าย แทนยิ้มกว้างชูปลาที่ตกได้สมัยอยู่ในป่าโบราณ

“ถึงห้องเรียนของคุณแล้วนะ” เธอสะอื้นเบา ๆ

“แทนคงเดินอยู่ในนี้หลายปี กว่าจะเรียนจบ ฉันไม่น่าเปิดประตูรถบรรทุกของเขาเลย วันนั้น!” นาตาลีไม่ได้ต่างจากน้อง น้ำตาท่วม ยิ้มมองรูปในมือไป่ไป๋

“เจ็ทโด้พาเขาไปไหน? แล้วตัวเขาเองก็หายไปไหน? เขาคงโกรธเราสองคนมากเลยนะคะ เขาก็ไม่เหลือใครเหมือนกัน” ไป่ไป๋ร้องไห้โฮ

“คนที่รู้จักฉัน โชคร้ายทุกคน อย่างนี้สินะ! ออมม่าของฉันถึงเอาฉันไปทิ้งถังขยะริมแม่น้ำฮัน ฉันคงเป็นตัวซวยตั้งแต่เกิด”

“หนูไม่ดีเอง ไม่ใช่ความผิดของใครเลย หนูผิดคนเดียว อีกนิดเดียวก็หนีออกมาได้แล้ว อีกนิดเดียวจริง ๆ”

นาตาลีดึงเธอเข้าสวมกอดร้องไห้

“ไป่ไป๋อยากไปเกาหลีใต้ไหม? เดินตามฝันต่อ”

“หนูไม่เอาแล้ว หนูทำไม่ได้แล้ว หนูจะเลิกร้องเพลง คนอย่างหนูไม่สมควรมีความสุข หนูน่าจะเป็นคนที่ตาย ไม่ใช่เขา” เธอสะอื้นแรง

“ไป่ไป๋รักแทนมากเลยนะคะ ยอมให้ทุกอย่างเลย”

“หนูรักทั้งสองคน หนูเชื่อว่า เราอยู่ด้วยกันได้ เขาเป็นผู้ใหญ่และเป็นคนใจดี ไม่เคยลำเอียงเลย อนนี่ก็ใจดีกับหนู”

“แทนคะ! มาหาหนูมั่งสิ! หนูคิดถึง!” เธอกอดโทรศัพท์ตัวสั่น

“เขาไม่ต้องหนีอีกแล้ว เขาไม่ต้องกลัวคนตามล่าแล้ว คิดอย่างนี้ก็ได้นะคะ” นาตาลีปลอบ ตัวเองก็สะอื้น

“ชีวิตของคนสั้นนัก คิดจะทำอะไรก็ทำ เขายังไม่ได้ทำตั้งหลายอย่าง มาหาฉันบ้างสิคะ คุณอยากทำอะไร ฉันจะไปทำให้”

สองสาวนั่งกอดกันจนเวลาผ่านไป

นาตาลีขยับตัวปรับสีหน้าใหม่

“แล้วจะทิ้งฝันของตัวเองเหรอคะ? ไม่อยากเป็นไอดอลแล้วเหรอ? แทนก็คาดหวังให้เธอเป็นไอดอลนะ”

“หนูจะไปร้องเพลงให้ใครฟังได้ ในเมื่อหนูมีแต่ความเศร้า หนูทำไม่ได้หรอก หนูจะติดตามอนนี่ เดี๋ยวหนูค่อยหาอะไรทำใหม่”

“เราไปสวิตฯ ด้วยกันนะคะ ไปทำงานที่นั่นกัน”

“อนนี่!”

“หือ!”

“หนูมีความรู้สึกว่าเหมือนมีคนมองเราตลอดเวลาเลย”

“หือ! จริงเหรอ?”

“หนูรู้สึกแปลก ๆ เหมือนมีคนตามเรามา”

“แทนหรือเปล่า เขาคงอยู่คอยดูแลเรามั้งคะ?”

“ไม่ใช่สายตาของแทนแน่ หนูรู้สึกถึงอันตราย เรากลับกันเถอะค่ะ”

ทั้งสองเดินออกมายืนหน้ามหาวิทยาลัย แล้วหันไปโบกมือให้อาคารด้านหลัง ก่อนจะก้าวขึ้นรถจากไป