The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 9

มุมไบ อินเดีย

มีนาคม ค.ศ.2023

ธาราวี  สลัมที่ใหญ่ที่สุดในโลก...

หลังคาชนหลังคาฝาบ้านเดียวกัน เชื่อมเป็นแพหลังคาหลากสีคลุมพื้นที่หลายตารางกิโลเมตร หลากชีวิตหลายวัฒนธรรมจากดินแดนภารตะแออัดยัดเยียดหาโอกาสที่จะได้เงินเพื่อซื้ออาหารประทังชีวิต ในทุกตรอกซอกซอยที่ทับซ้อนไปด้วยบ้านพัก บริษัทฯ โรงงานที่อยู่ในหลังเดียวกัน สถานที่ผสมผสานกิจกรรมของชีวิต มันคือศูนย์รวมคนจนที่ใหญ่ที่สุดในโลก สถานที่ความเหลื่อมล้ำลึกสุดยากจะพรรณนาทั้งฐานะและวรรณะแบ่งความเป็นมนุษย์ให้แตกต่าง            

“บาบู! วันนี้เราต้องไปฉีดวัคซีนกันใช่มั้ย?” เสียงแม่เฒ่าชราในชุดส่าหรีสีชมพูมอซอ ตะโกนเรียกลูกชายวัย 20 ปี 

เวลาของพวกเขาสำคัญกว่าสิ่งใด ในทุก ๆ เช้าทุกคนในสลัมจะตื่นขึ้นมาพร้อมเสียงของความวุ่นวาย การดิ้นรนต่อสู้เพื่อหารายได้เริ่มต้นตั้งแต่ลืมตาจนกระทั่งหลับตาในยามค่ำคืน

บ้านของบาบูอยู่ในแดน Dhobi Ghat ที่มีชลาคารเก่าแก่เป็นแหล่งน้ำโบราณของชุมชนที่ตื้นเขินและสกปรกมากขึ้นทุกวัน ลานซักผ้ากลางแจ้งที่ขึ้นชื่อว่าใหญ่ที่สุดของโลกก็อยู่ที่นี่ สิ่งที่ควบคู่และเป็นเอกลักษณ์ของสลัมคือกลิ่นแก๊สไข่เน่าที่หมักหมมของกากอาหารมาช้านาน    

“ผมจองคิวไว้ให้แล้วครับ เดี๋ยวไปด้วยกัน” บาบูดวงตากลมโตขนตางอนยาว หวีผมเรียบยิ้มฟันขาวตัดผิวสีเข้มตะโกนบอกมารดาแล้วหันไปโบกมือให้เพื่อนที่เดินแหวกผ้าขาวที่ตากไว้บนราวที่กำลังเดินเข้ามา

“ลักษมัน! ได้บัตรคิวมาหรือเปล่าเพื่อน?” เขาถามเพื่อนแล้วก้มลงไปอุ้มน้องสาววัย 10 ขวบ

“ได้มาแล้วเพื่อน! วันนี้คงมีคนมากันเยอะแน่เลย นายกรัฐมนตรีจะมาด้วย” ลักษมันชูบัตรคิว 3 ใบในมือให้เพื่อนดูแล้วเดินมาอุ้มเด็กหญิงไปจากมือของบาบู

“รัศมีจิกา โตขึ้นอยากเป็นอะไร?” เขาหอมแก้มเด็กสาวหน้าตามอมแมม

“หนูจะเป็นหมอ!” ฝันของเด็กไร้เพดานและสวยงามเสมอ เด็กน้อยสวมชุดนักเรียนขาด ๆ สีมอ ๆ ไม่มีรองเท้าให้สวมใส่ยิ้มฟันหลอ

“อยากเป็นหมอต้องกินข้าวเช้านะ” เขาวางเด็กหญิงลง

“วันนี้!หนูจะไปเรียนที่สมาคมนะคะ โรงเรียนไม่ให้หนูเข้าเรียนแล้ว” น้องสาวเบ้ปาก แหงนหน้าบอกพี่ชาย

“อืม!” บาบูกัดฟันแววตาเศร้าหันมองน้องสาวที่กำลังจะโดนขโมยความฝันไปเพราะความจน คนในสลัมต้องดิ้นรนทำงานทุกอย่างเพื่อแลกเงิน ครอบครัวที่มีลูกหลายคนต้องเสียสละเพื่อให้สมาชิกบางคนได้เรียน
            “อดทนนิดนะ! เดี๋ยวพี่ไปหาค่าเทอมมาจ่ายให้เขาเอง”

 “อย่าลืมหามาให้ผมด้วยนะครับครูทวงแล้วเหมือนกัน เขาให้ผมนั่งเรียนนอกห้องแล้วครับ” ไชยเรศน้องชายวัย12 ปีวิ่งออกจากห้องมากอดขาพี่ชาย       

“พี่จะทำงานหนักเพื่อน้อง ๆ พวกเธอต้องตั้งใจเรียนกันนะ พี่จะได้ไม่เหนื่อย” เขาลูบหัวน้องชายแล้วเดินไปหาแม่      

“แม่ครับ!วันนี้มีรถขยะมาทิ้งหลายตันรีบไปกันก่อนดีกว่าครับ ผมจะรีบกลับมาแยกขยะจะหาค่าเทอมให้น้อง” แววตาของเขามีความหวังจูงมือแม่เดินออกจากซอกบ้านที่เหม็นอับ

“ส่งมา!” ลักษมันเอื้อมมือรับห่อผ้าจากแม่ของเพื่อนมาถือ แล้วหันไปหาบาบูก่อนจะยิ้มอวดแล้วยกโทรศัพท์ขึ้นมา...           

“นี่เพื่อน! เราเก็บโทรศัพท์ได้ ถ่ายวิดีโอได้ด้วย” เขายื่นโทรศัพท์สมาร์ทโฟนเบาบางให้บาบู   

“ดีเลย!เอาไว้ไปถ่ายรูปบ้านสวย ๆ ในมุมไบมาให้แม่ดูกัน เราฝันว่าก่อนตายจะสร้างบ้านหลังใหญ่ให้แม่กับน้องได้อยู่สบาย ๆ เราจะออกจากธาราวี” บาบูดวงตาวาววับกับฝันของตัวเอง     

“ไปกันเถอะ! ต้องไปเบียดกันขึ้นรถอีก”แม่เฒ่าในชุดส่าหรีเดินกระย่องกระแย่งนำออกไป

ความฝันไม่ได้เป็นสิทธิ์เฉพาะสำหรับผู้ที่พร้อมกว่า ทุกคนต่างมีฝันสวยงามแตกต่างกันออกไป เพียงแต่ใครจะคว้าฝันของตัวเองมาได้ ก็ขึ้นอยู่กับขนาดของฝันและความตั้งใจจริง

                                            …………………………………….

ญี่ปุ่น อีกด้านหนึ่งของโลก...

เกาะโอกินาว่า...ญี่ปุ่น กำลังมีเทศกาล นาฮะโอซึนะฮิกิหรือเทศกาลชักกะเย่อเชือกยักษ์ พลุกพล่านไปด้วยรอยยิ้มของผู้คนที่เข้าร่วมแข่งขันงานประจำปี วัฒนธรรมความเชื่อสืบทอดมาจากบรรพชน ยังคงกลมกลืนกับเทคโนโลยีสมัยใหม่

“ตุง!ตุง!” เสียงกลองไทโกะของขบวนพาเหรดชาวบ้าน บริเวณบนถนนโคคุไซมาพร้อมกับการเต้นรำ เอซ่า แบบดั้งเดิมของโอกินาวะ ซึ่งมีท่วงท่ากระชับและหนักแน่น เครื่องแต่งกายโบราณที่สีสันงดงามและฝีมือการร่ายรำสร้างรอยยิ้มและความประทับใจให้กับผู้เข้าร่วมงานนับแสน

“ประกาศ! ประกาศ!” เสียงพีธีการกำลังเริ่มขึ้น          

“โอสึนะ! ให้มาทางทิศตะวันออก” เหล่าผู้ชายที่เข้าร่วมงาน กรูไปทางปลายเชือกทิศตะวันออก      

“เมสึนะ ไปอยู่ทางทิศตะวันตก” เหล่าผู้หญิงกรูไปทางปลายเชือกอีกด้าน ผู้ร่วมงานชายหญิงต่างแยกอยู่คนละฝั่งเพื่อประลองกำลังกัน

ในขณะเดียวกัน...กลุ่มชายฉกรรจ์เดินขึ้นไปบนห้องควบคุมงานเงียบ ๆ

“ปึง!” พวกเขาถีบประตูเข้าไปในห้องคอนโทรล เอาปืนจ่อหัวเจ้าหน้าที่

“ถ้าไม่อยากตาย อยู่นิ่ง ๆ” ฮิโรชิ! หนึ่งในสมาชิกจาก Neo Hebrew เดินไปริมกระจกมองฝูงมนุษย์ที่กำลังสนุกสนานกันอย่างเต็มที่

“Rrrrrr!” เขายกโทรศัพท์ขึ้นรับ

“Messiah! ยอร์น”       

“Messiah! ฮิโรชิระวังความปลอดภัยด้วย อย่าโฉ่งฉ่างออกหน้าสาธารณชน” เสียงยอร์นดุเตือน        

“ผมเป็นลูกพระอาทิตย์ ไม่ยอมให้ใครมาข่มขู่และแทงข้างหลัง เราต้องสูญเสียสมาชิกไป 2 คน ผมจะเอาตัวเองล่อพวกมันให้ออกมา”

 “ผมพึ่งจะบอกไปว่า อย่าทำอะไรที่มันเสี่ยงมากนักนะ อาจเกิดอันตรายได้”

“ไม่ต้องเป็นห่วง ผมจะจับมันให้ได้” ฮิโรชิยังคงมั่นใจ

“ผมแนะนำให้ทำแบบไม่รู้ตัวอย่ากระโตกกระตาก งานจะง่ายกว่าคุณเปิดตัวนะ ส่วนเรื่องการหาตัวผู้ลอบทำร้ายผมจะให้ทีมมอสสาดจัดการเอง ผมไม่อยากต้องเสียคุณไปอีกคน” เสียงยอร์นเตือนสติอีกครั้ง

“ผมจัดการที่สถานีรถไฟชินจูกุมาแล้ว ที่อื่นเป็นอย่างไรบ้างครับ?”

“ช่างเถอะ! ระวังตัวคุณให้ดีก็พอ” ยอร์นตอบกลับมา

เสียงพิธีกรด้านล่างประชาสัมพันธ์...

“ใกล้ถึงเวลาที่ทุกคนรอคอยแล้ว พวกเราเตรียมพร้อม”  ผู้ร่วมงานเริ่มตื่นตัว การแข่งขันกำลังเริ่มขึ้น           

“แค่นี้ก่อนนะครับ ผมจะเริ่มปฎิบัติการแล้วครับ”

“Messiah!”

ฮิโรชิวิ่งนำลูกน้องลงไปด้านล่าง ก่อนจะคว้าไมโครโฟนจากพิธีกรขึ้นมาพูด

“ทุกท่าน! ฟังทางนี้” เขาขึ้นไปเดินบนปมเชือกมหึมา

“...........” ประชาชนเรือนแสนที่กำลังเตรียมพร้อม เงียบเสียงลง
           “ขอให้ทุกท่านหยุดถ่ายวิดีโอส่วนตัว ตากล้องจากสถานีโทรทัศน์กรุณาหยุดเดินกล้องด้วย” เขาเกรี้ยวกราดชี้นิ้วสั่ง  

“ฮื้อ! ไอ้นี่เป็นใคร?” เสียงผู้คนฉงนสงสัย มันเป็นใครถึงมาขัดจังหวะแห่งความรื่นเริง          

“ก่อนจะเริ่มพิธี ผมมีเรื่องมาคุยกับทุกคน กรุณารอสักครู่” เขาเดินไปที่จุดกึ่งกลางเชือก ซึ่งเป็นรอยมัดของเชือกยักษ์สองเส้น ขัดด้วยไม้แท่งใหญ่เอาไว้ เรียกว่า...คานาชิโบ  

“ทุกท่าน!.. ผมขอแนะนำตัว ผม...ฮิโรชิ คากาซาว่า ผู้นำโลกอนาคต” เขาคาบนกหวีดไว้มุมปาก ยืนอย่างทรนงองอาจบนเชือกเส้นใหญ่ขนาดรถกระบะ

“ฮู่ว! ไม่เอา ลงมาเลย ไม่เอา! ไม่เอา! ไม่ต้องเสือกเลย” ผู้เข้าร่วมงานโห่ไล่

“บ้าหรือเปล่าวะ! จะมาทำลายพิธีเขาหรือไง?” พิธีกรเดินมาแหงนหน้า

“ฮู่ว! มึงไปเล่นที่สนามทรายโน่น ไป!” เสียงโห่ฮาโวยวายจากชาวบ้าน        

“อาโน่! คุณจะทำอะไร รีบลงมาเลย ปรี๊ด!ปรี๊ด!” เจ้าหน้าที่ตำรวจกรูกันเข้ามา

“พวกเรา เอารองเท้าเขวี้ยงมันเลย” ชายร่างสูงใหญ่เหมือนซูโม่ขว้างรองเท้าใส่ทันที  

“เฟี้ยว!” รองเท้าสารพัดยี่ห้อพุ่งเข้าเป้า

“โบ๊ะ!” รองเท้าโดนหัวของฮิโรชิเต็มแรง

“ว๋าย!” เขาหงายท้อง ตกลงจากปมเชือกคานาชิโบลงไปกองกับพื้น ฝูงชนทะลักเข้ามา...

“พวกเรากระทืบมันให้จมดินไปเลย”

“อึ่ก! อั่ก!” ไม่มีเสียงนกหวีดจากฮิโรชิ ชาวบ้านฮือเข้ารุมสกัม

“มานี่เลย!...ไอ้ผู้นำแห่งโลกอนาคต” ซูโม่ตัวใหญ่ยักษ์สองคนหิ้วปีกไปที่สะพานข้ามแม่น้ำ

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ!” เขาดิ้นขาลอย

“เชิญท่านผู้นำเข้าประจำที่!...”

“วิ้ว!...วว!” เขาโยนฮิโรชิลงจากสะพาน อุเมะสึกิ

“ย๊าก...กกก!!” ลอยละลิ่ว

“ตูม!!” ผู้นำแห่งโลกอนาคตต้องรักษาแผลอีกนาน

การรุกคืบของTame26 ค่อย ๆซึมไปตามกลุ่มคนขนาดใหญ่ และยังคงเป็นปริศนาที่ดำมืดของ WHos กลุ่มคนที่ร่ำรวยทั่วโลกต่างก็ตกอยู่ในความกลัวตายและการสูญเสีย แต่สำหรับคนที่ไม่เคยมีและยากจนมาทั้งชีวิตอยู่กับความหิวและความกลัวมาตลอดชีวิตมองความกลัวนั้นเป็นเพียงแค่อุปสรรคอีกชิ้นของชีวิตเท่านั้น ไม่ได้สะทกสะท้านกับความตายและความลำบากที่เป็นเพื่อนของเขามาตั้งแต่เกิด