The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 11

มุมไบ อินเดีย

มีนาคม ค.ศ.2023

สนามคลิกเกตวันเกเด

นายกรัฐมนตรีแต่งองค์ทรงเครื่องเต็มยศ นั่งยิ้มบนอัฒจันทร์ของสนามวันเกเดห้อมล้อมไปด้วยผู้ติดตาม ชาวบ้านต่างทยอยกันเข้าประตูใหญ่มานั่งในสนามหญ้ากว้างใหญ่เพื่อรอรับการฉีดวัคซีน   

“ลักษมัน แม่เราล่ะ?” บาบูร้องถามเพื่อนหลังจากโดนฝูงชนเบียดออกมาขอบสนาม

“แม่อยู่กับเรา วันนี้คนเยอะมากเลย แล้วอย่างนี้จะแจกบัตรคิวมาทำไมกัน?” ลักษมันประคองแม่เฒ่าเบียดกับผู้คน   

“เราพากันไปนั่งข้างสนามก่อน เดี๋ยวเดินหลงทางโดนตำรวจตีเอา” บาบูเข้าพยุงมารดา

ทั้งสองพยายามแหวกผู้คนหาที่ว่าง    

“พวกที่มาก่อนและพวกที่มีเส้นสายได้ฉีดก่อน ขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์กันหมดแล้ว” ลักษมันโอดครวญ สายตาชิงชัง...

“ไม่ยุติธรรมเลยสำหรับบ้านเรา พวกคนมีเงินทำไมต้องมาแย่งพวกเราฉีดก็ไม่รู้เนอะ?”         

“ความจนมันเฮงซวยอย่างนี้ไงล่ะ นอกจากไม่มีกินแล้วยังโดนเอาเปรียบอีกตะหาก” บาบูบอกเพื่อนแล้วประคองให้แม่นั่งบนพื้นหญ้ามุมสนามข้างประตูทางออก

เสียงประกาศเตือน...  

“ประกาศ! ประกาศ! ขอให้ทุกท่านที่มาร่วมงานวันนี้ จงแสดงความขอบคุณนายกรัฐมนตรีด้วยความจริงใจ เพราะความกรุณาของท่านจึงทำให้พวกเราได้ฉีดวัคซีนกันถ้วนหน้า คนที่ได้รับการฉีดวัคซีนแล้วให้ขึ้นมานั่งด้านบนฝั่ง เสร็จงานพวกเราจะร้องเพลงสรรเสริญพร้อมกัน”

ฝูงชนกลางสนามคลิกเก็ตแต่งตัวสะอาดสะอ้านดูจากผิวพรรณแล้วน่าจะเป็นคนชั้นสูง เดินยิ้มทยอยเดินขึ้นนั่งด้านบนหลังจากได้รับวัคซีนโดสก่อน บาบูหันมองตามฝูงชนแล้วเปรยกับลักษมัน...

“วันนี้ไม่มีถ่ายทอดสดนี่นา ทำไมคนมาเยอะอย่างนี้นะ”

“เราไม่ต้องฉีดก็ได้ ฉีดให้แม่คนเดียวก็พอจะได้รีบกลับไปทำงาน”

“ก็ดี! คนได้ฉีดวัคซีนเยอะแล้วทำไมยังไม่ถึงคิวของแม่สักที เดี๋ยวเราไปถามเจ้าหน้าที่ก่อนนะ” เขาร้อนรนวิ่งเบียดผู้คนเข้าไปที่ซุ้มเจ้าหน้าที่

“จะไปไหน?” เจ้าหน้าที่ตำรวจตัวอ้วนดำเดินเข้ามาขวางถลึงตาใส่ เขารีบยื่นบัตรคิวของแม่ลำดับที่ 1,300 ให้เจ้าหน้าที่...     

“เจ้านายครับ! มันไม่เป็นไปตามคิว แม่ผมโดนกันออกจากคิว”บาบูพนมมือไหว้ร้องขอโอกาส            

“เลยแล้วก็ผ่านไปเลย ไว้รอฉีดรอบใหม่” นายตำรวจยืนตรงไม่มองหน้าเขา   

“มันไม่ถูกต้องนะครับเจ้านาย ให้แม่ผมได้ฉีดต่อจากคนนี้ก็ได้นี่ครับ คนนี้ 33,514 แล้ว” บาบูขอโอกาสอีกครั้งชี้ไปที่หญิงสาวสวยตาคมในชุดสาหรี่เหลืองสด

“เฮ้อ!” นายตำรวจถอนหายใจ ก้มหน้ามอง...  

“เอาบัตรคิวมานี่สิ!” เขาแบมือขอ บาบูดวงตาวาววับรีบส่งให้ด้วยความดีใจ

“รบกวนเจ้านายด้วยครับ” บาบูยิ้มเปี่ยมความหวังประเคนสองมือ

“แค่วก!” เสียงฉีกกระดาษเหมือนโดนฉีกร่างกายขาดกระจุย

“ฮ้า!” เขาผวาเข้าไป...

“เจ้านายทำได้ยังไง ผมมาตั้งแต่เช้า ผมต้องหยุดงานขาดรายได้” เขาน้ำตารื้น           

“ตอนนี้! นายไม่มีบัตรคิวแล้วกลับบ้านไปได้ มาใหม่รอบหน้า” ไม่มีความปรานีในสายตาของนายตำรวจ เขาผลักบาบูกระเด็นล้มลง

“มี! ผมมีอีก 2 ใบ” บาบูชูบัตรคิว

ทันใดเสียงประกาศในสนามดังขึ้น...  

“ขอให้ทุกคนอยู่ในความสงบ ทุกท่าน!..รู้สึกบ้างไหมว่าโลกช่างไม่ยุติธรรมเลย”

“...............” ผู้คนในสนามเงียบกริบ มีเพียงบาบูลุกขึ้นยืน...  

“ใช่! มันไม่ยุติธรรมเลย” บาบูตะโกนตอบทุกสายตาหันมามอง

“อุ่บ!” ตำรวจเข้ารวบตัวแล้วลากเขาออกจากสนาม ผ่านหน้าลักษมันกับแม่

“เดี๋ยวก่อนเจ้านาย” ลักษมันปราดเข้าไปคุกเข่ายกมือไหว้อ้อนวอน…

“เจ้านาย! เราจะกลับบ้านแล้วปล่อยเพื่อนผมเถอะ!”

“รีบไปเลย ไป!” ตำรวจผลักเขาเต็มแรง

บาบูสติขาดร้องไห้โฮ พุ่งเข้ากอดแม่...

“ฮือฮือ! แม่...ผมขอโทษ พวกคนรวยมันขี้โกงเราอีกแล้ว”เขานั่งปาดน้ำตากับพื้นหันไปมองมารดา ด้วยความน้อยใจ

“ไม่เป็นไรลูก ไม่เป็นไร!” แม่ลูบหัวลูกชายอย่างอ่อนโยน สิ่งที่ปลอบใจและยอมจำนนของคนยากคือการปลอบโยนกันเอง

ด้านในสนามคลิกเกต...         

“เมื่อกี๊ใครพูด? เสียงมาจากไหน?” ผู้คนภายในเริ่มส่งเสียงแล้วมองหาที่มาของเสียงแล้วชี้ไปที่กลุ่มชายฉกรรจ์ในชุดดำประมาณ 30 คนในห้องบรรยายการแข่งขันของสนามคลิกเกต        

“นายกรัฐมนตรี! นายทหาร! ข้าราชการ! พ่อค้า! ไม่ต้องเบียดเสียดยื้อแย่ง ในขณะที่คนจนและคนนอกวรรณะยังต้องแข่งขันนี่เป็นผลมาจากระบอบการปกครองที่อังกฤษทิ้งขี้ไว้ให้พวกเรา” เสียงจากลำโพงดังก้อง

“.............” ทั้งสนามเงียบกริบ 

นายกรัฐมนตรีขึ้นยืนชี้ไปบนห้อง...     

“ใครมันบังอาจหยามเกียรติข้า” เขาตะโกนก้องสีหน้าเครียดที่โดนท้าทายอำนาจ กลุ่มบอดี้การ์ดวิ่งไปกลางสนามเตรียมจู่โจม       

“ถ้าประเทศนี้กลับมาสู่อ้อมกอดของมหาราชา ความยากจนอดอยากจะไม่กระจายไปทั่วประเทศเช่นนี้ ประเทศตกต่ำเพราะนักการเมืองที่เอาคนในวรรณะเป็นฐานเสียง โดยเฉพาะท่านนายกฯ” เสียงจากลำโพงยังคงท้าทาย     

“จับตัวมันให้ได้มันอยู่ในห้องผู้สื่อข่าว” นายกฯ เกี้ยวกราด ชาวบ้านกลุ่มใหญ่วิ่งตามบอดี้การ์ดขึ้นไปฝั่งตรงข้ามอัฒจันทร์ ก่อนที่จะเกิดเหตุชุลมุน 

ทันใดนั้น...      

“วี๊ด!..ดดดด!!!” เสียงนกหวีดพลิ้วดังทั่วสนาม…

“Messiah!”

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียง Tamer 30 ร้องประสานตะโกนดังฟ้าถล่ม

ลักษมันนั่งมองเหตุการณ์หน้าตาตื่น...

“บาบู! เกิดอะไรขึ้น พวกเขาเป็นอะไร?”        

“ลักษมัน! โทรศัพท์ของนายถ่ายวิดีโอได้ไม่ใช่เหรอ ถ่ายเก็บไว้เป็นหลักฐานเร็ว” เขาร้องบอกแล้วพาแม่เดินหลบผู้คนไปแอบในซอกข้างสนาม

ลักษมันถ่ายวิดีโอภายในสนาม ฝูง Soulless กำลังลุกฮือไปที่ห้องบรรยาย นายกฯ และผู้ติดตามกลายเป็น Tamer30 กำลังวิ่งแข่งกับบริวารเข้าไปหาเสียงนกหวีด          

“Messiah! ท่านนายกฯ เราของอำนาจคืน” ราเชนทร์เดินไปหานายกฯที่กำลังยิ้มหวานรอเขาอยู่        

“จับคนที่ไม่ได้ฉีดวัคซีนทั้งหมด แล้วฆ่ามันซะ อย่าให้ใครเล็ดลอดออกไปได้ Messiah!” เขาร้องสั่ง

“ลักษมัน มาเร็วหนีก่อน” บาบูกวักมือเรียกแล้วจูงมือแม่เข้าซอกลึกมาเรื่อย ๆ ลักษมันวิ่งมาจูงมือมือแม่แล้ววิ่งนำ...   

“มาทางนี้! ลงไปแอบในท่อก่อน” ลักษมันอุ้มหญิงชราแล้วคลานเข้าไปซ่อนตัวในท่อน้ำเน่า

ไม่ใช่เรื่องยากของคนที่เกิดและเติบโตในสลัมที่มักจะคุ้นเคยกับซอกสกปรก ทั้งสามนั่งเงียบมองหน้ากันด้วยสายตาตื่นกลัว เสียงฝีเท้าวิ่งพล่านทะลักออกจากสนามเข้าเมือง พร้อมเสียงร้องขอความช่วยเหลือของชาวเมืองดังระงม

                          ……………………………………