The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 16

เกาหลีใต้

มุมมองสายตา ชเว จูยอน

กุมภาพันธ์ ค.ศ.2024

แฮอึนแด ปูซาน…

คนทุกคน มีเป้าหมายสุดท้ายของชีวิตเล็กใหญ่แตกต่างกันไป ตามฝันในวัยเด็กโดยไม่รู้ตัว ยอร์นมีฝันเรื่องการปลดปล่อยชนชาติจากการกดขี่ ส่วนฉันมีฝันถึงวันล้างแค้น ทุกการกระทำย่อมก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลง การเปลี่ยนแปลงคือไม่มีวันกลับมาเหมือนเดิม

ถูกหรือผิด ไม่มีจริง มันเป็นเพียงการตัดสินใจเล่นงานเฉพาะเรื่อง เฉพาะคนของผู้มีอำนาจ คดีเดียวกันคนจนติดคุก คนรวยรอด คนที่ได้ประโยชน์ก็จะบอกว่ามันถูก ส่วนคนที่เสียประโยชน์จะบอกว่า มันผิด ถ้าเราชนะแล้วบอกว่า สิ่งที่เราทำนั้น ถูกต้อง ทุกคนก็จะเห็นว่า ถูกต้องตามผู้ชนะ เป็นเพียงแนวคิดพื้นฐาน

โค้งน้ำทะเลสีครามกว้างสุดสายตาด้านหน้าสะท้อนแสงเจิดจ้าเข้าบ้านพักส่วนตัวริมชายหาดห่างไกลผู้คน ต้นมะพร้าวยืนเรียงโต้สายลมโค้งลำต้นอย่างนอบน้อมริมชายหาดอ่าวเล็ก 

สะพานไม้เก่าทอดยาวลงไปหาศาลาหลังน้อยกลางอ่าว น้ำทะเลใสจนเห็นพื้นทรายขาวใต้น้ำ ทหารเดินยามทุกจุดรักษาความปลอดภัยอย่างสูงสุด ฉันนั่งปล่อยใจรอเวลาบนเตียงผ้าใบบนระเบียงบ้าน มองท้องน้ำสีน้ำเงินเข้มด้านหน้าอย่างไร้ความรู้สึก

คิดถึงคนที่ช่วยชีวิตของเรา คิดถึง ดร.นาตาลีก็เสียใจ อยากกลับไปขอบคุณ แต่ก็ไม่ทันแล้วเธอโชคร้ายจากไปแล้ว คิดถึงเจ็ทโด้อยากจะกลับไปเยี่ยม ไม่รู้ว่า ป่านนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง สุขสบายดีหรือเปล่า? แทนหนีรอดจากกฎหมายเถื่อนหรือเปล่า?       

คิดถึงไป่ไป๋แล้วอมยิ้ม นึกถึงความน่ารักของเธอ ฉันเหมือนคนเนรคุณที่สุขสบายแล้วไม่เคยกลับไปตอบแทนบุญคุณของผู้ที่เคยอุปการะอุ้มชูในยามลำบากเลย             

หลายปีที่ผ่านมา ฉันทำลายตะวันออกกลางพินาศไปหลายเมือง  แต่ยังไม่ครบทั้งหมดอย่างที่ตั้งใจ เกิดหนอนบ่อนไส้ภายใน สมาชิกของเราตายไประหว่างทางเกือบหมด ตอนนี้เหลือเพียง 4 คน โจเซฟและเจนินก็สิ้นชีพไปแล้ว            

อีกไม่นานคงถึงคิวของฉัน ถ้าจะต้องตายจริง ๆ ก็ขอให้ได้กลับเกาหลีเหนือครั้งสุดท้ายก่อนเถอะ ยังมีนัดสำคัญกับท่านผู้นำ ขอให้ได้ทำภารกิจสุดท้ายก่อนค่อยมาเอาชีวิตของฉันไป

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เสียงช็อปเปอร์ลงจอดที่ลานหลังบ้าน

พวกเขาคงมากันแล้ว ฉันเดินไปมองแล้วดีใจที่มีคนมาเยี่ยม รีบวิ่งเข้าไปหา  นานมากแล้วที่พวกเขาหายหน้าไปจากฉัน...

“Messiah…ยอร์น! มีเรื่องฉุกเฉินเหรอคะ?” ฉันยิ้มกล่าวทักทายยอร์นและเพื่อนอีกสองคนที่ฉันรู้จักมักคุ้นเป็นอย่างดี               

“ผมมีเรื่องรบกวนให้คุณช่วย” ยอร์นบอกแล้วพวกเขาก็นั่งลงบนโซฟา

“โทรมาก็ได้นี่คะ ฉันยินดีช่วยคุณอยู่แล้ว”ฉันเย้าเขา ช่วงนี้เกิดปัญหาภายใน เขาต้องแก้ปัญหาอย่างเร่งด่วน สมาชิกหลายคนโดนเก็บ โดยที่เขาก็ยังหาสาเหตุไม่ได้

“ช่วงนี้สงครามขยายวงกว้าง พวกผมยังวุ่น ๆ กับการโจมตีรอบด้าน อาจจะดูแลคุณได้ไม่ดีเหมือนก่อน คุณต้องระวังตัวให้มาก โจเซฟกับเจนินก็โดนเก็บไปแล้ว พวกเรากำลังโดนไล่ล่า” เขาถอนหายใจแรง

ฉันไม่ได้เจอกับเขามาพักใหญ่ สีหน้าท่าทางกังวลจนเห็นได้ชัด  รู้สึกใจหายที่ศัตรูเข้าใกล้ตัวมาทุกขณะ สถานการณ์ของโลกก็อยู่ในภาวะคับขัน ศัตรูก็หายใจรดต้นคอ             

“ในบรรดาสมาชิกทั้งหมด ผมไว้ใจคุณมากที่สุด คุณไม่เคยแสดงความโลภให้ผมเห็นเลย คุณทำงานได้สะอาดหมดจดมาก ผมขอบคุณมากจริง ๆ ที่ทำให้ฝันของชนชาติเป็นจริง ถึงจะไม่ชนะ แต่อย่างน้อยพวกเราก็ยังเบาใจโล่งอกที่ได้แก้แค้น” ลูอิสพูดเสียงเหนื่อย เขาใจดีกับฉันมากดูแลอย่างกับเจ้าหญิงน้อย

“ดื่มชาก่อนสิคะ ทุกคน” แม่บ้านยกมาเสิร์ฟ 

พวกเขาดูสีหน้าเคร่งเครียดรุกลี้ลุกลน การทำงานแบบนี้ไม่ต่างจากสายลับ ความตายวิ่งวนรอบตัวตลอดเวลา

ฉันมีโอกาสได้หายใจจนถึงวันนี้ ก็เพราะลูอิสหรือยอร์นเป็นคนดูแลมาตลอด ได้เข้ามาอยู่ในวงจรความไว้ใจขององค์กรอย่างง่ายดาย
           “ไม่ต้องสงสัยหรอกค่ะ ไม่ต้องเครียดกันด้วย หลักฐานชัดขนาดนั้น เป็นหวังฉวนแน่นอน”

“ผมไม่ได้คิดอย่างนั้น ผมพึ่งไปเยี่ยมมา เขาเองก็โดนยิง โดนไล่ล่าเหมือนกับทุกคน” เขากล่าวแย้งแล้วยกชาขึ้นจิบ

“สิ่งที่เห็น อาจจะไม่เป็นอย่างที่คิดนะคะ”             

“ผมเห็นเขามีผ้าพันแผลเต็มตัว เขาโดนคอมมานโดเข้าถล่มเหมือนกัน แต่เอาตัวรอดมาได้ แต่ก็บาดเจ็บสาหัส” เขายิ้มมุมปากจาง ๆ สีหน้าหนักใจ

“แต่ฉันไม่เชื่อว่า จะเป็นอาเธอร์ ฉันให้น้ำหนักไปทางหวังฉวนมากกว่า หรือคุณสงสัยฉันด้วยคะ?”

“ไม่เลย! คุณไม่ใช่คนโลภ” 

“ตอนนี้อาเธอร์อยู่เยอรมันนี่คะ เขาพึ่งโทรมาอวดว่า ถล่มทีมฟุตบอลบาเยิร์น มิวนิคซะราบคาบ” ฉันสนิทกับอาเธอร์มากกว่าสมาชิกคนอื่น เพราะเป็นคนรุ่นราวคราวเดียวกัน

“อาเธอร์ มันชอบทำงานในสนามฟุตบอล เห็นบอกว่า จะไปฝรั่งเศส วิธีของเขาก็ดีเหมือนกัน คนที่ดูถ่ายทอดสดเป็น Soulless กันทั่วโลก”

“ฉันคุยกับเขา บ่อย ๆ นะคะ เขาไม่มีแนวคิดอยากเป็นใหญ่” ฉันยังคงยืนข้างเขาและไม่เชื่อว่าเขาจะหักหลัง          

“ผมรบกวนคุณสักเรื่องนะครับ” เขาหันมา             

“ได้สิคะ! ด้วยความยินดีอย่างยิ่งค่ะ คุณต้องการให้ฉันทำอะไรบอกมาได้เลย” ฉันยินดีที่จะช่วยพวกเขา อย่างน้อยแนวคิดต่าง ๆ ของเขาที่ได้เคยสัมผัสก็ไม่เอาเปรียบใคร ถ้าต้องเลือกผู้ชนะสงคราม ฉันอยากให้ประเทศของเขาชนะ             

“ผมอยากจะขอให้คุณถ่ายวิดีโอสั้น  ๆ สัก 5 นาทีให้ผมหน่อย” เขาหันมองออกไปนอกทะเลสีคราม เหมือนกำลังตรึกตรองอะไรบางอย่าง ฉันลุ้นรอให้เขาพูดต่อ             

“ถ่ายตอนที่คุณเป่านกหวีด แล้วสั่งให้มันฆ่ากันเอง ผมจะเอาไปปล่อยใส่ตะวันออกกลาง” เขาบอกแล้วจ้องหน้านิ่ง ดวงตาสีฟ้าใสแสดงความจริงใจ

“คุณเอานกหวีดไปเลยก็ได้ค่ะ ฉันไม่ซีเรียส” ฉันบอกกับเขาตรง ๆ

เขายิ้มส่ายหน้า...             

“อันนี้มันเป็นของคุณ ผมทำไว้ให้กับคุณ ใครก็ใช้ไม่ได้ ถ้าไม่ใช่คุณ” เขาบอกเบาๆ              

“ฉันจะถ่ายคลิปให้ แต่จะเอาไปทำอะไรคะ?” ฉันเข้าใจความหมายของเขา สงครามทำให้เขาต้องรีบตัดสินใจทำบางอย่าง

“เราคิดแคปซูลเสียง Golden wave นี้ขึ้นมา” เขาส่งกล่องแคปซูลขนาดนิ้วโป้ง สีทองอร่ามขึ้นมาโชว์

“ใช้งานยังไงคะ?”

“ลองจับดูสิ”

ฉันเพียงแค่แตะเบา ๆ

ทันใดนั้น...

“จิงเกิลเบล! จิงเกิลเบล! จิงเกิลออนเดอะเวย์” มันเกิดเป็นรูปภาพโฮโลแกรมการ์ตูนเคลื่อนไหวและมีเสียงเพลงประกอบ ฉันแทบกรี๊ดกับสิ่งประดิษฐ์ล้ำยุคของเขา

“เมื่อสัมผัสด้วยมือมันจะทำงาน 30 วินาทีและหยุด 30 วินาทีต่อเนื่อง 10 ครั้งและถ้าไม่มีคนจับมันจะดับไปเอง ไม่มีวันหมดอายุ ด้านในเป็นควอต”

“เก่งมากเลยค่ะ เสียงพร้อมภาพโฮโลแกรม รัศมีของเสียงไปไกลแค่ไหนคะ?”

“500เมตรครับ”

“อันนี้ฉันขอนะคะ?” ฉันยึดใส่กระเป๋า ฉันชอบเทคโนโลยี

“ผมจะเอารูปและเสียงของคุณใส่ไปในนี้ แล้วปล่อยบอลลูนเทกระจาดใส่อียิปต์กับอิหร่านให้มันพินาศไปพร้อมกัน”

“เข้าใจแล้วค่ะ ฉลาดมาก” ฉันดีใจเนื้อเต้น

“คุณต้องระวังตัวให้มาก ผมส่งหน่วยชาเย็ตเต้ 13 มาคุ้มกันให้คุณเพิ่มอีก 3 คน” เขาบอกด้วยสีหน้าเคร่งขรึม

“ขอบคุณค่ะ!” ฉันโค้งหัวให้อย่างสุดซึ้งในความกรุณา ลูอิสที่ฉันเคยกลัวกลับเป็นคนมีน้ำใจ เขาไม่เคยทำให้รู้สึกหวาดระแวงและมองไปที่เป้าหมายของเขาเท่านั้น

ฉันเข้าใจหัวอกของเขาที่โดนนานาชาติกดขี่และโจมตีชาติพันธุ์ของพวกเขามาตลอด ความเหลื่อมล้ำบนโลกใบนี้มีตั้งแต่ระดับชาวบ้านยากจน ไปจนถึงความแตกต่างของระดับชาติพันธุ์และศาสนา          

ฉันเห็นด้วยกับแนวคิดที่จะเริ่มต้นนับหนึ่งใหม่ของมวลมนุษยชาติ เส้นแบ่งกั้นประเทศมีไว้เป็นเพียงเครื่องมือให้ผู้ปกครองอ้างสิทธิ์ภายในและให้ผู้ติดตามรู้สึกรักหวงแหนแผ่นดิน แต่ในความเป็นจริงมันเป็นคอกกักขังความคิด นกบนท้องฟ้าจะโบยบินไปที่ไหนก็ได้ จะใช้ชีวิตที่ใดก็ได้ ไม่เห็นจะเป็นปัญหา แต่ผู้นำมักจะกดขี่ด้วยการอ้างความเป็นเจ้าของ

“เราหาข่าวไม่ได้เลย ไม่รู้ว่า เป็นฝีมือของใคร สมาชิกของเราตายไปแล้ว 4 คน มันต้องการนกหวีด” ลูอิสถอนหายใจแรง

“ฉันฟันธงว่า หวังฉวน!” ฉันตอกย้ำความมั่นใจเรื่องนี้อีกครั้ง

“ทำไมคุณถึงเชื่อมั่นเช่นนั้น คุณชี้เป้าสองครั้งแล้วนะ!”

“หวังฉวน! อาเธอร์! และฉัน คุณคิดว่าใคร? ด้วยอำนาจที่หวังฉวนมี เขาส่งหน่วยล่าสังหารออกมาได้สบาย ๆ ฉันกับอาเธอร์ไม่มีศักยภาพขนาดนั้น ทำไม่ได้หรอก” ฉันอธิบายในสิ่งที่คิด             

“แล้วสิ่งที่ผมเห็นล่ะ บาดแผลบนตัวของเขา ทีมแพทย์มากมาย คุณไม่ได้ดูข่าวบ้างเหรอ?” ลูอิสแย้ง         

“มันอาจจะเป็นแค่การแสดงละครตบตา” ฉันก็ไม่มีหลักฐานชัดเจน ได้แต่สันนิฐานเข้าข้างตัวเอง

“พวกมันไม่ทิ้งร่องรอยไว้เลย ตอนนี้จีนกำลังทำสงครามกับสหรัฐ เขายังไม่มีเวลามาทำงานกับเรามั้ง? ผมคิดแบบนี้นะ”  ยอร์นสีหน้าเครียด... 

“หรือคุณคิดว่า มีคนอื่น”           

“เฮ้อ!!ผมติดตามอยู่”

“ฉันจะช่วยหาข่าวให้อีกทางนะคะ”

“ผมจัดการลงทุนในเกาหลีเหนือให้คุณเรียบร้อยแล้วนะครับ ในนาม อี นา อิน เอกสารทั้งหมดอยู่นี่” เขาส่งซองน้ำตาลมาให้

“ขอบคุณมากค่ะ!” ฉันรีบรับซองกลับมากอด

“คุณได้ไปเที่ยวงานแสดงนวัตกรรมนานาชาติปูซานหรือเปล่าครับ?  ผมเห็นในข่าวงานเขายิ่งใหญ่มาก”เขาท่าทางผ่อนคลายลง          

“ไปค่ะ! ไปดูเทคโนโลยีใหม่ ๆ คุณก็รู้ฉันชอบเรื่องนี้ AI เดี๋ยวนี้พัฒนาไปไกลมาก”

 “อีกไม่นานจะถึงวันสวนสนามแห่งชาติเกาหลีเหนือแล้ว คุณพร้อมใช่ไหม? โอกาสของคุณมีครั้งเดียวนะ” ยอร์นมองอย่างชั่งใจฉันยิ้มสบตา        

 “รอมานานแล้วค่ะ” ฉันยืดอกตอบเพื่อให้เขามั่นใจ วันเวลาที่ฉันรอคอยมานานแสนนานกำลังจะคืบคลานเข้ามา จะได้ปลดความทุกข์ในใจเสียที             

“เสร็จงานแล้วไปเจอกันที่มูลนิธิฯ นะครับ”

ฉันแอบสงสาร เขาทุ่มเททำงานเพื่อชนชาติ ไม่รู้จักเหน็ดเหนื่อยเดินทางตลอดเวลา...             

“คงเหนื่อยหน่อยนะคะ ไม่มีคนช่วยคุณแล้ว” ฉันชวนคุย หวังจะให้เขาผ่อนคลาย

แต่ทันใดนั้น...             

“นายครับ! มีผู้บุกรุก เราหนีก่อนดีกว่า” ชายหนุ่มสูทดำวิ่งเข้ามารายงาน             

“นายมีผู้บุกรุก มากันสามรถตู้”  อีกคนวิ่งลนลานเข้ามาบอก พวกเขาขยับลุกขึ้น ฉันคว้ากระเป๋าสะพาย...             

“เดี๋ยวฉันไปเอาปืนก่อน” ฉันบอกแล้วหมุนตัว

แต่เขาดึงแขน...

“มันหาตัวเจอแล้ว หนีไปด้วยกันจูยอน ปลอดภัยไว้ก่อน ทิ้งบ้านนี้ไปเลย เอาแต่เอกสารสำคัญไป”

ฉันหยิบเอกสาร แล้ววิ่งตามไปที่ลานเฮลิคอปเตอร์หลังบ้าน... 

“พั่บ!พั่บ!พั่บ!” หันกลับไปมองบ้านริมทะเลแฮอึนแดค่อย ๆ หายไปจากสายตา โบกมือลาทะเลของฝั่งใต้ ฉันจะไม่ได้กลับมาอีกแล้วนะ

การเดินทางของฉันเริ่มอีกครั้ง คราวนี้จะไปไหนก็ยังไม่รู้ แต่ฉันวางใจในตัวของยอร์น อีกไม่นาน ฉันจะกลับมาแถวนี้อีก แต่ไม่ใช่เกาหลีใต้ มันจะเป็นเกาหลีเหนือ... บ้านเกิด

                         ......................................................................