The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่20

ลาเสี้ยว รัฐฉาน

มุมมองสายตา นาตาลี พัค

มิถุนายน ค.ศ.2024

หมู่บ้าน มงยัง...
        พวกเราโดนเรียกมากินข้าวที่เดิมในเรือนกระจกริมกำแพงหน้าบ้าน ฉันเดินมาจากห้องทดลองพร้อมกับไป่ไป๋ แปลกใจที่เห็นหมวดจางคุกเข่าก้มศีรษะต่อหน้าเจ็ทโด้ โดยมีลูกชายและซอนยืนยิ้มกว้างลูบหัวของเธออยู่ข้าง ๆ              

“ฉันต้องขอโทษเรื่องคราวก่อนด้วยนะคะ ฉันไม่มีโอกาสได้อธิบายและขอโทษด้วยตัวเอง” เธอกล่าวขอโทษแล้วนั่งประสานมือสงบนิ่ง ไป่ไป๋ยิ้มเจ้าเล่ห์ กระโดดกระเด้งเข้าไป...             

“เออใช่!...เจ็ทโด้คะ! บีบนมคืนเลย ยายนี่แหละที่บีบไข่คุณ” เธอขยำมือใส่

“จะพูดทำไม?” หมวดจางยิ้มอายก้มหน้า

เจ็ทโด้ขยับ...   

“ขอบใจนะที่ช่วยชีวิตผมและน้อง ๆ ไว้ ผมคิดไม่ทันคุณจริง ๆ แอบโกรธอยู่ตั้งนาน” เขายิ้มอย่างไร้เล่ห์เหลี่ยม หมวดจางสีหน้าท่าทางประหม่าก้มหน้านิ่ง /ฉันไม่รู้ว่า เขาคุยเรื่องอะไรกัน ในวันนั้นมันมั่ว ฉันจำไม่ได้/

เจ็ทโด้กลับมาคราวนี้ดูสุขุมมากขึ้น อาจเป็นเพราะเขาแก่ แต่ยังหล่อเหมือนเดิม โดยเฉพาะรูปร่าง แข็งแรงมาก             

“สองคนเป็นยังไงบ้าง? มาคุยกันหน่อยสิ ไอ้ตัวเล็กมานี่!”เขาพูดแล้วเอื้อมมือรับน้องแทนไปอุ้ม ซอนกับหมวดจางตักข้าวแจกรอบวง             

“ชื่ออะไรครับ?” เขาถามแล้วจับเด็กน้อยโยนสูงขึ้นไปบนอากาศ

“เอิ๊ก!เอิ๊ก!เอิ๊ก!” เจ้าแทนน้อยชอบใจ ดี๊ด๊า

ซอนยิ้มร่า ยืดอกภูมิใจ...“ออตโต้!”

“แหวะ!” ฉันเมินแล้ว ยื่นหน้าไปหาเจ็ทโด้...         

“พวกเราตั้งชื่อให้เขาว่า แทน เพื่อรำลึกถึงคนที่เรารัก ฉันจะเลี้ยงเขาให้ดีที่สุด ตอนนี้น้องพูดได้หลายภาษานะคะ คุณพูดภาษาอังกฤษกับเขาก็ได้ ภาษาจีนก็ได้ พวกเราใช้หลายภาษา เขาเลยได้ประโยชน์ไปด้วย”

“ยังคิดถึงเจ้าแทนอีกเหรอ ยังไม่ลืมมันอีกเหรอ? หึหึหึ!” เขาหยุดเล่นกับเด็กแล้วหันมาจ้องหน้าเราสองคน ก่อนจะส่งเจ้าแทนน้อยไปให้ซอน...

“มันติดผู้หญิง เลยไม่ยอมกลับมาหาใครเลย” ซอนทำหน้าทะเล้น

ไป่ไป๋ลุกพรวด...             

“อย่าพูดถึงแทนของหนู แบบนั้นนะ!” เธอตวาดตาเขียวปั้ดสะบัดหน้างอน เดินไปอุ้มน้องแทน สองหนุ่มได้แต่อมยิ้ม

หมวดจางยื่นหน้าเข้ามา...             

“พวกคุณคุยเรื่องอะไรกันก็ได้ อย่าคุยเรื่องของแทน สงสารน้อง” เธอเดินเลยไปนั่งข้างไป่ไป๋คอยป้อนข้าวลูกชาย         

“ไม่เห็นดอกเตอร์จะโกรธเลย” ซอนหัวเราะร่วนแซวน้อง 

“ป๊า” หมวดจางเงยหน้ามอง เขายังไม่สลด โยกคอพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ลอยหน้าลอยตายั่วน้อง...

“หนูไม่ได้รักเค้า หนูรักอนนี่คนเดียว” ซอนล้อเลียน

“ป๊า...!!!!”

“อ่ะ!” เขายิ้มค้าง แล้วก้มลงกินข้าวไม่มองหน้าใคร

แต่...ไป่ไป๋หน้างอซะแล้ว             

“ถึงยังไงหนูก็ยังรักแทน เขายังอยู่กับหนูตลอดเวลา คอยดูก็แล้วกันหนูจะล้างแค้นให้แทน เจ็ทโด้ไปช่วยหนูหน่อยสิ พวกนี้ไม่รักแทนแล้ว” เธอเสียงสั่นตาแดง หมวดจางลูบหัวเธอเบา ๆ

ฉันก็ยังคงคิดถึงเขาจาง ๆ...             

“ความรักของฉันก็ฝากกับแทนไว้ ตลอดเวลาที่ได้อยู่ด้วยกัน เขามอบความรักตลอดชีพไว้ให้แล้ว ทุกวันนี้ความรักของเขายังวนเวียนอยู่รอบตัวของเรา” ฉันรู้สึกภูมิใจในตัวเขา ถึงร่างกายจะจากไป แต่ความปรารถนาดีและความรักของเขา ไม่ได้จากไป  

ฉันหันไปหาเจ็ทโด้....             

“คุณใจดำมาก ฉันคิดถึงคุณมากเลยรู้มั้ย? ตามหาคุณนานมาก เป็นอย่างไรบ้าง เล่ามาเลย อยากฟัง!” ฉันขยับเข้าไปเกาะแขน กล้ามเป็นมัด กลิ่นน้ำหอมจาง ๆ เข้าจมูกชื่นใจ ไป่ไป๋อุ้มเด็กมานั่งข้าง...น้องแทนยิ้มมองเจ็ทโด้ดวงตาประกาย สงสัยชะตาต้องกัน            

“ใช่!...คุณไปทำอะไร อยู่ที่ไหน? ติดต่อไม่ได้เลย ไม่คิดถึงกันบ้างเลยหรือไง?” เธอป้อนข้าวใส่ปากน้อง             

“พูดเก่งเหมือนเดิม คุณดูนี่สิ!” เขายกแขนขึ้นมาให้ดู แผลเป็นรอยฟันที่เธอเคยกัดไว้เป็นวงชัดเจน

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ฉันตีมือกับเขา นึกถึงวันนั้นเมื่อไหร่ก็ขำทุกครั้ง     

“ผมไปอยู่ที่ฝรั่งเศส กลับไปทำงานที่นั่น ไม่ได้ขับสิบล้อแล้ว ขายรถขายบ้านไปหมดแล้ว ไม่คิดจะกลับไปอีกแล้ว ไป่ไป๋ทำงานอะไร?”

“ที่นี่ไม่มีอะไรให้ทำแล้ว หนูไปทำงานกับหม่าม้าที่เป่ยซี หนูไปฝึกเรื่องพยาบาลคนป่วย ร้องเพลงให้คนไข้ฟังทุกวัน” ไป่ไป๋ยิ้มอารมณ์ดีขึ้น /ฉันแอบคิด...ถ้าเธอร้องเพลงได้ แสดงว่าอาการน่าจะดีขึ้นแล้ว/

เขายิ้มพยักหน้าหันมองมา ฉันรีบบอก...              

“ฉันเป็นทาส ทำงานอยู่ข้างหลังบ้านนี่แหละ คุณกินถั่วเน่าก่อนสิ อร่อยดี!” ฉันคะยั้นคะยอ กลั้วหัวเราะ

ไป่ไป๋ยื่นหน้าเข้ามา...         

“เหม็นพอ ๆ กับปลาร้าบ้านคุณเลย แต่ปลาร้าอร่อยกว่า”

“เต้าหู้เหม็นของจีน ก็ไม่น้อยกว่านี้นะคะ ฮ่าฮ่าฮ่า!” วันนี้ฉันกินข้าวได้มากเป็นพิเศษ

เพื่อนรักได้กลับมารวมกันอีกครั้ง ช่วงเวลาที่ขาดหาย กลับมาต่อติดเหมือนเดิม   

ซอนเข้าไปในบ้าน หมวดจางเก็บจานชามส่งให้เด็กสาว เรายังคงสนทนากันต่อ        

“ผมแวะมาเยี่ยมเจ้าซอน 1 สัปดาห์ เดี๋ยวก็ต้องเดินทางแล้ว” เขาจ้องหน้า เราทั้งสองคน

“รู้เบอร์โทรศัพท์ของหนูได้ยังไง?”

“คุณเลขาฯ ดังขนาดนั้น ผมหาได้ก็แล้วกัน ลูกน้องของผมน้ำลายหกกันทุกคน แต่งตัวให้มันมิดชิดหน่อยสิ” เขายิ้มล้อ

“หนูก็แต่งตัวปรกตินะ วันนั้นคุณดูทีวีด้วยเหรอคะ?”

“อื้อ!”             

“แล้วจะไปที่ไหนอีกคะ? เจอกันยังไม่หายคิดถึงเลย อยู่กับหนูนาน ๆ หน่อยสิ” เธอเข้าไปกอดแขนอ้อน

ฉันหัวใจหวิวที่ต้องจากกันไปอีก ได้เห็นหน้าของเขาแล้วมีความสุข คิดถึงวันเก่า ๆ และเชื่อว่าไป่ไป๋ก็เป็นเช่นกัน เขาเสมือนเป็นตัวแทนของคนรักของเรา เห็นเงาของแทนบนใบหน้าของเขา ยังจำภาพที่พวกเราเจอกันครั้งแรก บนรถบรรทุกไม่ลืมเลือน ยามเหงา ๆ ยังขุดขึ้นมาคิดถึงและแอบยิ้มเสมอ ๆ             

“ไปเที่ยวด้วยกันไหม? อีกไม่นานโลกจะขาดจากกันแล้ว” เขาเงยหน้าขึ้นมายิ้มสายตาเป็นประกายฉายแววอบอุ่น เหมือนพี่ชายมองน้องสาวด้วยความห่วงใย

“แล้วจะกลับเมื่อไหร่คะ?” ฉันถามด้วยความสนใจ นั่งหมกในห้องมาเป็นปีแล้วได้เปิดหูเปิดตาบ้างก็ดี

“เสร็จภารกิจก็กลับ ไปไม่นานหรอก ภารกิจสุดท้ายแล้ว อีกไม่นานก็เกษียณ ได้กลับมาอยู่ด้วยแล้ว ” เขาบอกมาน่าสนใจ

“หนูยังไม่ได้ถามเรื่องของแทนเลย คุณเอาร่างเขาไปไว้ที่ไหนคะ? ฝัง...หรือ...เผา?” ไป่ไป๋หน้าสลดลง ฉันตื่นเต้นที่จะได้ไปเยี่ยมแทนของฉันอีกสักครั้ง   
             “ตึง! ตึง!” ซอนวิ่งหน้าตั้งเข้ามา....                  

“พี่ตุ๋ย มาดู TOPGUN เร็ว ๆ ไอ้กันกับจีนแม่งไล่ยิงกันบนฟ้า” อีตาบ้านี่ ขัดจังหวะทุกที

“เฉิงตู J - 20 กับ F 35 เครื่องบินรบสุดยอดทั้งคู่  มาเร็ว ๆ จีนไล่ตูดไอ้กันอยู่ ดูสิมันจะส่องร่วงไหม?” ซอนกระโดดโลดเต้น วิ่งมาคว้ามือเขาเข้าบ้าน

“อ้าว!...” ปล่อยให้ไป่ไป๋อ้าปากค้างมองตามไป ฉันอดยิ้มในท่าทางของพวกเขาไม่ได้ ทั้งสองยังเหมือนเด็กผู้ชายที่ชอบการต่อสู้ เจ็ทโด้เข้าไปนอนเตียงดูทีวี เลยไม่รู้เลยว่าเอาร่างของแทนไปไว้ไหน? ไม่เป็นไรค่อยถามใหม่วันหลัง                                                                                     .................................................

ช่วงเวลาแห่งความสุขได้เจอหน้ากันครบทุกคน ไป่ไป๋ที่แสนจะคิดถึงก็มาด้วยอะไรจะมีความสุขขนาดนี้  เจ้าหมีแพนด้าตัวใหญ่ของเธอหอบหิ้วมาจากอู่ฮั่นนั่งยิ้มพิงผนัง เสียงอาบน้ำของสาวน้อยผสมกับเสียงร้องเพลงอย่างสบายอารมณ์              

ฉันนอนพลิกไปพลิกมาคิดถึงวันเก่า ๆ คิดถึงแทนตอนวิ่งหนีทากด้วยกันแล้วอดอมยิ้มไม่ได้ คิดถึงปลาหมอไหม้ ๆ ที่เขาย่างให้กิน คิดถึงเพิงพักกลางป่าป่านนี้คงผุพังไปตามกาลเวลาแล้ว 

เห็นนักศึกษาฝึกงานซื้อกล้วยปิ้งมากิน ฉันต้องไปขอซื้อต่อมากินทุกครั้ง มีความสุขกับความทรงจำเล็ก ๆ น้อย ๆ และอยู่กับมันได้

ไป่ไป๋โผล่ออกจากห้องน้ำ             

“โอ้โห! อนนี่เตรียมพร้อมเลยน้า” เธอจ้องตาโตเป็นไข่ห่าน ก่อนจะกระตุกผ้าขนหนูโชว์เต้าขาวตูม กระเพื่อมสั่นไหวทิ้งตัวลงมาที่ร่างเปลือยเปล่าของฉัน

หน้าอกขาวตึงคู่ใหญ่ทับลงบนตัว ฉันเผยอปากรับลิ้นเรียวที่รุกเข้ามา ขนลุกตั้งเป็นเม่น ปากหอมหวานตวัดไล้เลียตามซอกคออย่างหิวโหย เธอกระตุ้นให้ขนชูชันไปทั้งตัว นานมากแล้วที่ไม่ได้ไม่โดนเลย ทำงานจนลืมการบ้าน                        

“วันนี้แหละทางสะดวก น้องแทนไม่มานอนด้วย เห่อเจ็ทโด้มาก ไปนอนกับเขาเฉยเลย” ฉันหัวเราะคิกคักหัวใจพอง ปรกติถ้าไป่ไป๋มาเขาจะมานอนด้วยทุกวัน              

“ไหนมาดูสิ” เธอกระซิบเสียงกระเส่าข้างหู ลื้นฉ่ำไล้ลามเลียมาที่ยอดอกก่อนจะงับขบเบา ๆ สะดุ้งขนลุกเกรียว เสียวซ่านเมื่อปลายลิ้นนุ่มละเลงวนรอบฐานจนดิ้นพราด ร่างกายร้อนผ่าวตื่นตัว                   

“อื้มม..ดีจัง  ฉันรักเธอมาก” ฉันพลิกตัวบรรจงประกบริมฝีปากบางสีชมพูที่เผยอรอรับลิ้นหวาน หน้าอกกลมขาวนวลตูมอวบอิ่มใหญ่เกินมือจะปิดมิด ยอดอกชมพูชูชันดูเชิดหยิ่งท้าทาย นิสัยห้าวเหมือนเจ้าของสินะ                      

“อื้อ! ไม่ได้โดนนาน เสียวจังเลย” เสียงเธอกระเส่าพร้อมร่างกระตุกเมื่อลิ้นฉ่ำน้ำลายลากผ่านยอดชมพูเพื่อรับคำท้า เธอดีดดิ้นตามจังหวะ                       

“เมื่อกี๊ยิ้มอะไรคะ?  คิดอะไรอยู่” เธอจับหน้าของฉัน โธ่..มาถามอะไร ตอนนี้กำลังกินนมอร่อย ๆ             

“คิดถึงแทน!” ฉันตอบเบา ๆ

“..........” เธอนิ่งอึ้ง                   

“เป็นอะไร?” ฉันถามเมื่อเห็นสีหน้าเธอเปลี่ยนไป                    

“หนูขอโทษ หนูขอโทษ ถ้าหนูไม่เห็นแก่ตัว แทนก็คงไม่...” เธอน้ำตาริน

ปากพาซวยแท้ ๆ อดเลยทีนี้ รู้ก็รู้ว่า เธอยังทำใจไม่ได้ เธอได้แต่โทษตัวเองมาตลอด แต่คิดแล้ว...ก็น่าเขกหัวเธอสักทีเหมือนกัน ถ้าไม่ปิดบังกันบอกมาตรง ๆ ก็จบไปตั้งนานแล้ว แทนก็ไม่ต้องมาตายด้วย ฉันคงสมใจไปตั้งนานแล้ว            

“เรื่องมันผ่านไปแล้ว พรุ่งนี้ถามเจ็ทโด้ใหม่ว่า เขาเอาร่างไปฝังไว้ที่ไหน เราไปเยี่ยมกัน”

เธอผ่อนคลายลง วัย 25 สวยสะพรั่ง รูปร่างได้สัดส่วนดั่งเทพตั้งใจเนรมิต นอนเหม่อมองเพดาน

“ถ้าย้อนเวลาได้ หนูจะไม่ทำอย่างนั้นอีก อนนี่คะถ้าแทนยังอยู่ เราอยู่ด้วยกันสามคนได้ใช่มั้ยคะ” เธอพลิกตัวมาหาสีหน้าดีขึ้น         

“ฉันคิดอย่างนั้นมาตลอด อยากให้เรามีครอบครัวใหญ่ เราสองคนจะได้เป็นแม่เล็กแม่ใหญ่ของเด็ก ๆ ” ฉันตอบตามที่คิด ถ้าแทนยังอยู่ ป่านนี้ฉันคงมีน้องหลายคนแล้ว             

“เสียดายจัง หนูไม่น่าคิดอะไรโง่ ๆ เลย ตอนนี้อนนี่ยังคิดเหมือนเดิมไหมคะ ถ้ามีผู้ชายคนใหม่?” สายตาสนใจใสซื่อ

ฉันไม่ได้อยากคุย...ตอนนี้ในหัวใจของกำลังร้องไห้ ไม่น่ามาชวนคุยเรื่องแทนเลย อดเลย         

“ถามทำไม? จะมาชอบผู้ชายคนเดียวกันอีกเหรอ มันคงไม่มีโอกาสแบบนั้นอีกแล้วล่ะ ฟ้าคงส่งเขามาแค่คนเดียว มันเป็นพรหมลิขิตที่ไม่สมประกอบมั้ง? ให้มาแบบครึ่ง ๆ กลาง ๆ ไม่มีแทนแล้ว ฉันก็ไม่ได้คิดอยากมีใคร อีกอย่างมีเธออยู่แล้ว พอแล้ว” ชีวิตมักเล่นตลกกับเราเสมอ ฉันไม่เก็บเรื่องพวกนี้มาคิดให้รกสมอง              

“หนูถามเฉย ๆ” เธอดีดดิ้นเมื่อฉันบี้ปลายยอดอกชูชัน เวลาผ่านไปไม่ได้ทำร้ายรูปร่างของเธอเลย ตอนนี้ยิ่งเป็นสาวเต็มตัวเสน่ห์เร้าใจกว่าแต่ก่อนมากโดยเฉพาะหน้าอกกลมใหญ่นั้นยอดตั้งชี้             

“ฉันไม่ได้เจอใครเลย มีแต่ไวรัสในหลอดทดลอง ส่องกล้องทุกวัน คิดแล้ว..อยู่กับหมวดจางที่นี่แหละ รอให้เธอมีลูกเยอะๆ ฉันจะช่วยเลี้ยงเอง” ขยับเข้าไปกอดซุกหน้ากลางอกขาวอุ่น             

“ไป่ไป๋ล่ะ! กลับไปอยู่บ้านมีคนมาจีบเยอะมั้ย? จะแต่งงานก็ได้นะฉันอยู่คนเดียวได้” ระยะหลังมาเธอทำตัวแปลกไป มีผู้ชายโทรมาคุยด้วยบ่อย ๆ ฉันใจเสียนิดหน่อย แต่ก็ไม่ห้าม กลัวเธอจะโกรธ             

คิดอีกมุมหนึ่ง...ถ้าเธอจะมีโอกาสได้เป็นแม่บ้างก็คงจะดี ฉันลูบไล้ไปตามเอวที่คอดกิ่ว ขยำก้นกลมเบา ๆ ผู้ชายได้เห็นหุ่นของเธอเป็นต้องเสียอาการทุกคน             

“เพียบ! มาไม่เคยซ้ำหน้า ทั้งหัวหงอกหัวดำผู้ชายส่วนใหญ่แปลกมาก เจอหน้ากันมันก็จะเอาหนูแล้ว หนูไม่สนผู้ชายแบบนี้ ไม่ชอบ”เธอบอกอู้อี้ข้างหู             

“แล้วชอบแทน ตรงไหนคะ?”              

“หนูมาลองคิดดูแล้ว แทนดูแลพวกเราเหมือนพ่อดูแลลูก เราคุยภาษาเดียวกัน คนแก่หลายคนมาจีบหนู นิสัยเหมือนแทนเลย แต่พฤติกรรมไม่เหมือนกัน พวกนั้นมือไวมาก”

ฉันเข้าใจที่เธอบอก แทนดูแลเราไม่ขาดตกบกพร่อง แต่ไม่เคยลวนลามเลยเส้นมารยาท คิดแล้วก็เสียดาย             

“หนูเคยสัญญากับหม่าม้า จะแต่งงานตอนอายุ 25 ท่านอยากให้หนูแต่งงานแล้ว จะได้รีบมีลูก ท่านอยากเลี้ยงเด็ก หนูไม่รู้จะทำอย่างไรดี?”

“!!!!!!!!!” ฉันสะอึก ตัวชา ลางไม่ดีแล้ว ฉันไม่สามารถทำลูกได้และไม่รู้จะหาเหตุผลใดไปห้ามเธอ อีกอย่างที่สำคัญเรื่องหญิง-หญิงสังคมจีนไม่ยอมรับ              

ฉันพร้อมจะเสียใจและพร้อมยินดี ถ้าเธอจะจากไปอีกคน อย่างไรเสีย ทุกคนก็อยู่ในความทรงจำของฉัน ทำไมเริ่มรู้สึกเหมือนฝนตั้งเค้าในหัวใจ?             

“ไม่ได้รักกันจะอยู่กันได้เหรอ แอบคบกันแล้วเหรอ ไม่เห็นบอกกันบ้าง?” ความคิดเริ่มปั่นป่วน ฉันคงไม่โชคร้ายอีกมั้ง?            

“ไม่ได้แอบคบ เขามาหาป๊าที่บ้าน เลยเจอกันบ่อย ๆ” เธอเสียงหงุดหงิด

ฉันปรับเปลี่ยนท่าที...  

“ถ้ามีโอกาสได้เจอผู้ชายดี ๆ ก็ตัดสินใจใหม่ได้นะคะ แทนก็ไม่กลับมาอีกแล้ว ฉันก็ทำลูกให้หม่าม้าไม่ได้ ชีวิตของเราต้องเดินต่อไป ถ้าต้องตอบแทนบุญคุณหม่าม้าก็ต้องทำ ฉันอยู่คนเดียวได้” ฉันไม่อยากพูดคำเหล่านี้หรอก ฉันก็ไม่เหลือใคร ถ้าเธอต้องไปอีกคน จะทำอย่างไรต่อไปก็ไม่รู้เหมือนกัน

“หนูไม่อยากแต่ง ถ้าหนูแต่งาน แล้วอนนี่จะอยู่กับใคร? หนูจะอยู่กับอนนี่ไปจนแก่เลย” เสียงปนเศร้า เธอซุกหน้าที่อก มือกอดเอวหัวใจฟองฟู รู้สึกอุ่นใจที่เธอตัดสินใจ ไม่ทิ้งฉัน             

“ขอตามเจ็ทโด้ ไปเที่ยวด้วยดีกว่า” เธอพลิกตัวขึ้นมายิ้มสายตาประกาย             

“วันนี้จัดชุดใหญ่นะคะ หนูเป็นผัวนะคะ อืม!..คิดถึงจังเลย ” เธอให้ฉันเป็นเมียตลอดเลย เธอบรรเลงเพลงรักใส่จนรับไม่ทัน ได้แต่นอนยิ้มหวานไปตามท่วงทำนองที่เธอจัดให้จนเปี่ยมล้น
         หมอดูที่เก่งที่สุดอาจจะเดาอนาคตได้แค่ใกล้เคียง ไม่มีมุนุษย์หน้าไหนจะล่วงรู้เหตุการณ์ล่วงหน้าได้อย่างชัดเจน เหตุผลทำให้คนยั้งคิด แต่การตัดสอนใจมักขึ้นอยู่กับอารมณ์และความรู้สึกในขณะนั้น อารมณ์ทำให้ความคิดของคนเปลี่ยนไปมาตลอดเวลา จนทำให้ไม่สามารถคาดเดาเหตุการณ์ได้ นี่คือสาเหตุของความไม่แน่นอน
                                 ..............................................................