The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 21

รัฐฉาน

มุมมองสายตา นาตาลี พัค

มิถุนายน ค.ศ.2024

หมู่บ้านกะยอ...

ในหุบเขารอยต่อชายแดนด้านเหนือระหว่างจีนและเมียนมา ดินแดนที่ห่างไกลจากแสงสีเสียงและความศิวิไลซ์ ชาวบ้านป่าใช้ชีวิตที่เงียบสงบ ถ่อมตัวแบบดั้งเดิมตามความเชื่อที่ถ่ายทอดมาจากบรรพบุรุษ ป่าไม้คือสิ่งที่พวกเขาต้องปกป้องและถ้อยทีถ้อยอาศัยอยู่ด้วยกันแบบพึ่งพากัน

ทุกเสาร์อาทิตย์เป็นวันที่พวกเราพักผ่อน โดยมาทำงานบริการให้กับชุมชน นี่ก็เป็นอีกวิธีที่ใช้ขจัดความเหงา พวกเรายกโขยงกันไปหาชาวเผ่ากะแย เผ่าโบราณที่ยังคงเชื่อเรื่องผีสางเทวดา

“บรื้น!...นน!” ขบวนรถบรรทุกวัคซีนไต่ความชันขึ้นมาจอดบนลานกว้างบนยอดดอย ลูกเด็กเล็กแดงพากันวิ่งมาจูงมือพวกเราไปนั่งบนลานที่เตรียมไว้ พวกเขาแต่งชุดพื้นบ้านมาแสดงฟ้อนรำต้อนรับเป็นขบวน หนุ่ม ๆ ของพวกเรายิ้มหวานเดินไปรับน้ำจากสาวน้อยบ้านป่า

บนพื้นโล่งใต้ร่มเงาของต้นไม้ใหญ่ เจ้าหน้าที่เตรียมสถานที่ไว้พร้อมสำหรับเริ่มงาน สองแม่ลูกเดินจูงมือกันไปหาไป่ไป๋ที่กำลังปล้ำกับเด็กชายตัวอ้วน ร้องไห้งอแง ไม่ยอมให้ฉีดวัคซีน

“แง!กลัว กลัวไม่เอา” เจ้าอ้วนดิ้นสู้ตาย แม่ผู้ผอมแห้งแทบจะห้ามไม่อยู่

“ไม่ได้ฉีดค่ะ มาคุยกันก่อน” เธอเอาตุ๊กตาเป็ดสวมมือ ขยับปากพูดหลอกเด็ก

เจ้าแทนน้อย เดินเหล่มอง ดึงกางเกงหลุดตูดเข้าไปปากยื่นปากยาวใส่เจ้าเด็กอ้วน...              

“ไม่เห็นเจ็บเลย นี่เค้าฉีดแล้ว” ว่าแล้วก็ถกแขนโชว์ ขี้อวดจริง ๆ

“แง! กลัว!!” เจ้าอ้วนมอมแมม แหกปากร้องลั่น        

“ไป๋! ขอหน่อยสิ” สายตาผยองมองจิกเพื่อน

“โอ้วน้องแทน! เท่จัง!” ไป่ไป๋หัวเราะคิกด้วยความเอ็นดู ไอ้นิสัยขี้โม้อวดเก่งก็คล้าย ๆ กันกับแทน หรือเขามาเกิดในร่างนี้แล้วนะ

หมวดจางยิ้มมองลูกชายแล้วส่ายหน้า....              

“นายฉีดแล้ว ไม่ต้องเลย” เธอจูงมือลูกชายพาเดินเลยมา น้องแทนหันกลับไปยักคิ้วเจ้าอ้วนแล้วเดินโยก ท่าเดินกวนตีนเหมือนซอน

เจ็ทโด้ยิ้มร่าเดินกอดคอซอน...ตอนนี้ซอนเชื่องมาก เดินคลอเคลียไม่ห่างกาย เขาเดินเลี้ยวเข้าไปช่วยไป่ไป๋ฉีดวัคซีน เจ็ทโด้เดินเลยมาหาฉัน ซึ่งพวกเราก็อยู่ในบริเวณเดียวกัน บนลานหน้าใต้ร่มไม้ใหญ่กลางหมู่บ้านบนภูเขา             

“อยากฉีดอีกเหรอครับ? คนเก่ง!” ฉันยกน้องขึ้นมาอุ้ม             

“ใช่!..ไม่เจ็บเลย ลีฉีดหน่อย” เขาถกแขนเสื้อยกไหล่ ฉันอดยิ้มไม่ได้ น่ารักเป็นบ้าเลย...             

“ได้ ๆ นี่แน่ะ! ให้ 2 จึ๋งเลย” ฉันเอานิ้วเปล่าจิ้มไปสองที เขาวิ่งไปหาเด็กชายแล้วอวดให้เพื่อนดู

เจ็ทโด้ยื่นหน้ามาถาม...             

“นาตาลี! คุณฉีดให้ชาวบ้านแค่นี้ มันไม่ทันหรอก คุณรู้มั้ยตอนนี้ปริมาณ Soulless ประมาณ 1 ใน 3 ของทั้งโลกแล้วนะ? ที่บ้านของผมเต็มเลย” เขาหันมองกลุ่มชาวบ้านที่มารอคิวกันแน่นลาน             

“เจ็ทโด้คะ! กำลังของฉันมีแค่นี้ ทำเท่าที่ทำได้ ส่วนผสมก็หายากขึ้นทุกที โลกมันวิบัติมาก” ฉันเองก็จนปัญญาเหมือนกัน         

“แล้วคนอื่นล่ะ ยังมีคนรอการช่วยเหลืออีกเยอะเลยนะ” แหม!..พ่อคุณ อยากเป็นพระเอกก็มาช่วยกันสิ ฉันก็เหนื่อยนะ วันหยุดก็ไม่ได้หยุด ฉันได้แต่คิดในใจ...             

“ถ้าพวกเขามีวาสนา เขาจะตามหาฉันเจอเอง ฉันฉีดให้คนเมืองนี้เพราะว่า พวกเขาจะได้อยู่เป็นเพื่อนกับฉันในวันสิ้นโลก อย่างน้อยก่อนตายก็ยังมีสังคมเล็ก ๆ มีความสุขกับชาวบ้าน ฉันอยู่กับพวกเขาได้” ฉันคิดและวางแผนไว้แบบนั้น อย่างไรก็ต้องตาย แต่ขอไม่เหงาตายก็แล้วกัน             

“นกหวีดยังอยู่กับคุณหรือเปล่า?”

“หือ!” แปลกใจที่จู่ ๆ ก็ถามเรื่องนี้  

“อยู่ค่ะ! มีอะไรเหรอ?” ฉันพยักหน้ามือคลำที่หน้าอก นกหวีดยังอยู่ดี              

“ผมเก็บได้อีก 4 อัน คุณยังจำนายทหารจีนที่ผมยิงได้มั้ย? มันยังไม่ตาย มันเอานกหวีดไปด้วย”

“หือ!” หมวดจางกับซอนผวาเข้ามา...              

“ซีชาน! ยังไม่ตายเหรอ?” เธอคิ้วขมวด ดวงตาเบิกโพลง        

“จูยอนกับลูอิส ก็เป็นพวกเดียวกัน ลูอิสกับยอร์นเป็นคนเดียวกัน หนูเคยเห็นพวกเขาในห้องทดลองที่กองพันที่ 8” ไป่ไป๋เสริมเข้ามา         

“มันเกิดอะไรขึ้น ช่วยกันคิดสิ?” เขาพยักหน้าช้า ๆ สายตาครุ่นคิด แล้วหันมา...             

“คุณเคยบอกว่า ถอดรหัสพันธุกรรมได้ ใช่หรือเปล่าครับ ดอกเตอร์?”

“อื้อ!”

ซอนพรวดพราดเข้ามา....             

“สองคนนั้นเกี่ยวข้องกันได้อย่างไร? ผมว่า จูยอนต้องเป็นเมียเก็บของไอ้ลูอิสแน่ ๆ มันต้องทะเลาะกันแล้วตามมาง้อเธอ” เขาตั้งประเด็นที่ไม่มีใครเคยคิดเลยเถิดไปแบบนั้น 

ไป่ไป๋เบะปาก พยักพเยิดเห็นด้วย...        

“ใช่! หนูก็ว่าอย่างนั้นแหละ เธอฆ่าแทน” เธอเข้าข้างซอนทุกเรื่อง สองพี่น้องนี่ เขาเป็นลูกคู่กัน         

ในใจของฉันว้าวุ่นสับสนไปหมด ฉันสัมผัสถึงความจริงใจของจูยอนได้ ลึก ๆ แล้วก็ไม่เชื่อว่า เธอจะคิดร้ายกับพวกเรา แต่ถ้าในองค์กรของเธอสั่ง...อันนี้ไม่แน่ใจ                  

“ลูอิสเป็นเพื่อนเก่าของซอนกับเจ็ทโด้ แต่ฉันก็คุ้นหน้าเขามาตลอด แต่ก็นึกไม่ออกว่า เคยเจอเขาที่ไหน? หมวดจางเคยทำงานกับเขา น่าจะรู้อะไรมากกว่า” ฉันหันมองหมวดจาง

ซอนยกมือ หันมองหมวดจาง...                       

“ลูอิส! มันเป็นคนสร้างเรื่องนี้ขึ้นมาเหรอ?”

“ฉันไม่รู้จักทั้งลูอิสและยอร์น ที่ฉันรู้คร่าว ๆ มาจากโมเสสว่า พวกเขารอ DNA จากสายเลือดแท้ของลูกสาวอับราฮัมคนที่ 7 คนนี้หาตัวยากมาก ตามหาคนนี้เจอโครงการก็สมบูรณ์” หมวดจางกะพริบตาถี่พยายามคิด

เจ็ทโด้ขยับ...               

“โครงการนี้น่าจะสมบูรณ์แล้วล่ะ เขาตามหาทายาทคนที่ 7 เจอแล้ว จูยอนเคยบอกผมว่า คุณแม่ของเธอเป็นลูกครึ่ง เธอเองมีเชื้อฮีบรู”

“เห็นมั้ยล่ะ! เมียมันจริง ๆ” ซอนได้ที ซ้ำเลย /มันเกี่ยวกันตรงไหนวะ?/

หมวดจางหันมามองหน้าของฉันอย่างสงสัย...            

“ดอกเตอร์! คุณไม่รู้อะไรเลยเหรอ? คุณนั่นแหละ! ต้องเป็นคนรู้เรื่องนี้มากที่สุด”                   

“ฉันไม่รู้อะไรเลย รู้แค่เรื่องงาน ขอให้ได้อยู่ในห้องทดลองเถอะ ฉันสู้ตาย” ฉันตอบตามตรง การส่องกล้องจุลทรรศน์ของฉัน มันก็เหมือนการแอบดู มันเลยทำให้ติดนิสัยชอบแอบดู ไม่รู้สี่รู้แปดเรื่องอื่นเท่าไหร่

ไป่ไป๋เอียงคอมองสายตาสงสัย...                   

“ที่อนนี่เคยเล่าให้ฟัง...ตอนพวกเราวิ่งหนีฝูงทากในป่าใช่หรือเปล่าคะ SDA อะไรสักอย่างหนูจำไม่ได้แล้ว?”

“ใช่ค่ะ! 6 คนก่อนนั้นได้มานานแล้ว ฉันไม่รู้หรอกว่าเขาจะเอาไปทำอะไรกัน คนแรกได้มาตอนที่ฉันอายุ 13 - 14 ปี คนสุดท้ายเป็นผู้หญิงได้มาเมื่อปี 2020 ที่ผ่านมานี่เอง” ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ว่ามีรูปในข่าวเก่า ๆ นี่นา…

“หมวดจาง! ขอยืมโทรศัพท์หน่อยค่ะ” ฉันรับโทรศัพท์มาค้นหาชื่อตัวเอง...     

“นี่ไงเจอแล้ว!12 ขวบ ฉันสวยไหมคะ?” ส่งต่อไปให้เจ็ทโด้...

“อือ!” เขาดูแล้วยิ้ม ส่งต่อไปให้ไป่ไป๋...

“สวยแต่เด็กเลยนะ อนนี่แก้มยุ้ยเชียว” เธอหัวเราะชอบใจ

“พวกคุณเห็นขวดสีฟ้าเล็ก ๆ นั่นมั้ยคะ? บนโต๊ะข้าง ๆ ฉันนั่นน่ะ! เป็นขวดที่เขาเก็บตัวอย่างเลือดไว้ตั้งเกือบ 3,000 ปี ฉันก็ไม่รู้ว่า เขาเก็บตัวอย่างเลือดไว้ได้อย่างไร เก่งจริง ๆ” ฉันเล่าเรื่องเหลือเชื่อให้ฟัง

ซอนยื่นมือมา...

“ขอโทรศัพท์หน่อย” เขามองรูปอย่างพิจารณา...

“ไอ้ลูอิสยืนอยู่ข้างคุณ นี่ไง!” เขาซูมภาพให้เห็นฝรั่งตัวผอมยืนอยู่ในกลุ่มพวกผู้ใหญ่อีกหลายคน ซอนเพ่งรูปบนโทรศัพท์....

“เอ๊ะ!.ขวดนี้ผมจำได้แล้ว ที่ผมเคยบอกพี่ไง!” เขาขยับไปหาเจ็ทโด้

“นี่ไงพี่!...ที่ผมเห็นไอ้ลูอิส มันหยิบมาจากก้อนหินดำในถ้ำ ที่เมืองอูร์ประเทศอิรัก”

“หือ!” ทุกคนหันมองเขาด้วยความสนใจ

ซอนขยับท่าทางนั่งใหม่ เตรียมเล่าเรื่อง...       

“นานมาแล้ว สมัยผมเป็นทหารใหม่ ๆ ไปด้วยกัน 5 คน เจ็ทโด้ก็ไปด้วย พวกเรารอนแรมอยู่ท่ามกลางทะเลทรายที่ร้อนแล้งแสนสาหัส เจอหุบเขาหินและต้นไม้ยักษ์ ทางลงถ้ำใต้ทะเลทรายอยู่ที่ต้น...เอ้อ...ต้น” ซอนหมุนคอคิดแล้วหันมามอง

“ต้นอะไรนะครับดอกเตอร์ ที่ลำต้นมันกลมเป็นแท่งใหญ่และสูงมาก มีกิ่งมีใบอยู่บนยอดสูง”

“เบาบับ!”

“เออใช่!ต้นเบาบับ เขาเจาะต้นไม้ทำบันไดเดินลงไปใต้ดินลึกมาก ผมเห็นลูอิสเอาไอ้ขวดนี้มาจากในก้อนหินดำในถ้ำใต้ดิน ที่แปลกคืออะไรรู้มั้ย? ในห้องนั้นอากาศโคตรหนาวเย็นจับใจ ทั้ง ๆ ที่มันอยู่กลางทะเลทราย ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ” เขาเล่าช้า ๆ เอียงคอไปมา คงจะพยายามนึกถึงเหตุการณ์ในวันนั้น                

ฉันเชื่อโดยไม่สงสัย สิ่งที่เร้นลับมีมากมายในโลกกลมใบนี้ เพียงแต่ ใครจะมีประสบการณ์เดินไปถึงก่อนเท่านั้นเอง สิ่งที่เราจินตนาการไม่ออก นึกภาพไม่เห็น มันมีอยู่จริง

“ฉันเชื่อค่ะ! ในโลกใบนี้ไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้อีกมาก เพียงแต่ว่า เราจะค้นพบมันได้เมื่อไหร่เท่านั้นเอง? มีอะไรอีกหลายอย่างที่ยังไม่ถูกเปิดเผย” ฉันเห็นด้วยกับซอน

“หึหึหึ! มึงนี่เอง!...ไอ้ตัวต้นเหตุ!” เจ็ทโด้ตบหัวซอนเบา ๆ

“พี่ด้วยแหละ!..นาตาลีด้วย คนสานต่อเรื่องราวทั้งหมด” อ้าว..ซอนโยนมาให้ฉันซะแล้ว  

หมวดจางยื่นหน้าเข้ามา...       

“คราวนี้รู้แล้วว่า ต้นตอมาจากไหน? แต่ว่า ดอกเตอร์คุณคิดยังไงถึงมั่นใจว่า สามารถหา DNA จากเลือดแห้งได้ เก่งมากเลยรู้มั้ย?” เธอเข้ามากอดคอหอมแก้ม

ฉันตัดสินใจไม่ผิดเรื่องหมวดจาง ให้โอกาสกับเธอไม่เสียหลายจริง ๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เธอก็รักฉันไม่น้อยกว่าใคร แต่เธอยังนิสัยเสียเหมือนเดิม ยังชอบแกล้งเสมอ ๆ ฉันก็บ้าบอคอแตก เชื่อตามเธอไปทุกอย่าง อะไรก็ตามที่เธอพูด ฉันมักจะเชื่อเสมอและก็โดนหลอกทุกที อย่างนี้สินะที่เขาเรียกว่า...แพ้ทาง    

เจ้าตัวเล็กวิ่งเข้ามา…             

“ใช่! ลีของเค้าเก่งมาก ลี! เก่งที่ฉุดฉวยที่ฉุดในโลกเล้ย” เจ้าแทนน้อยยิ้มกว้างตาหยียกนิ้วให้ ฉันก้มลงไปหอมแก้มสาวกของฉัน เขานิสัยเหมือนแมวถ้าไปเล่นด้วยแล้วจะหนี แต่ถ้าเราอยู่เฉย ๆ ทำเป็นไม่สนใจ เขาจะมานัวเนียทั้งวัน 

หมวดจางหันมาหิ้วคอลูกชาย..         

“นายไม่ต้องยุ่งเลย ฟังไว้เฉย ๆ ฟังสิ! ลีกำลังจะบอกอะไร?” เธอดึงแก้มลูกชายแล้วยื่นหน้ามา...         

“อ่ะ!..คุณได้แรงบันดาลใจมาจากไหน บอกหน่อย?”

“ฉันดูหนัง จูราสสิค พาร์ค!” ฉันเงยหน้ายืดอกตอบอย่างภูมิใจ แรงบันดาลใจแรกมาจากภาพยนตร์ แต่...

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!!”  ซอนกระทืบเท้าสะใจ เจ็ทโด้โห่ฮาป่าเถื่อน 

ไม่เห็นจะขำตรงไหนเลย สงสัยไม่เคยได้ยินคำว่า จินตนาการ สำคัญกว่าความรู้สินะ ฉันก็ลูกศิษย์ของไอน์สไตน์เหมือนกันนะ  

“ฉันได้แรงบันดาลใจอย่างแรงกล้า ตอนที่ลูกของ วีลอซี แร็พเตอร์กำลังออกจากไข่ โอ๊ย!..กรี๊ดมากค่ะ! ฉันบอกกับตัวเอง ณ.นาทีนั้นว่า ฉันทำได้ อ่านตำราอย่างบ้าคลั่งเข้าค้นคว้าข้อมูลที่สถาบันสมิธโซเนียน แล้วก็ทดลองทำผิดพลาดครั้งแล้วครั้งเล่า และสุดท้ายก็สำเร็จ”

“มุ่งมั่นมาก ยอดคนนะเนี่ย!” เจ็ทโด้อมยิ้ม      

“แต่...หมวดจางเก่งกว่าฉันอีก เอางานของฉันไปต่อยอด แล้วสั่งการด้วยเสียง เธอทำได้ยังไง?” ฉันโยนไปให้หมวดจางบ้าง เธอก็เก่งไม่ธรรมดาเหมือนกัน

“อืม..!อยากรู้จริงเหรอ?” เธอครุ่นคิด

“บอกมาเถอะ ให้น้องแทนได้ฟังเรื่องราวรกหูไว้มาก ๆ เผื่อวันข้างหน้าน้องจะได้รู้ว่าไม่มีอะไรที่เป็นไปไม่ได้”ฉันกระตุ้นให้เล่า             

“พวกคุณรู้จักเชื้อรา Ophiocordyceps unilateralist หรือเปล่า?  เรียกอีกชื่อว่า Zombie Fungus หรือเชื้อราซอมบี้ค่ะ” เธอหันมองหน้าทีละคน ฉันพยักหน้าเบา ๆ ส่วนที่เหลือส่ายหน้า          

“มันอาศัยอยู่ในป่าเขตร้อนชื้น เป็นพืชชั้นต่ำพวกเห็ด รา มันจะปล่อยสปอร์ของมันเป็นฝอยปลิวไปในอากาศ เมื่อสัตว์ขนาดเล็กเช่น มดหรือแมลงได้รับเชื้อ มันจะเข้าควบคุมก้านสมองส่วนรับคำสั่ง และบังคับให้ร่างไร้วิญญาณเดินไปยังจุดที่พวกมันต้องการ”

“ส่วนใหญ่จะพาไปที่ใบไม้ที่อยู่เหนือรังของสัตว์ชนิดนั้น ร่างกายของเหยื่อจะค่อย ๆ งอกอวัยวะใหม่เป็นเส้นออกมาข้างลำตัวเหมือนแขนขา ฉันคัดเอา DNA จากท้องของเหยื่อมาต่อเชื่อมกับวัคซีนสอบสวนศพของนาตาลี แปลงวัคซีนจนกลายเป็น Tame26”

“แล้วคุณบังคับมันได้ยังไง?” ฉันแปลกใจตรงนี้มากกว่า

“พวกมันอยู่ใต้ใบไม้ใบหญ้า ฉันพบว่า พวกมันจะเจริญเติบโตได้ดีเมื่อใบไม้ไหว เฝ้าสังเกตจนรู้แน่ชัด เมื่อลมพัดผ่าน ใบไม้ทำหน้าที่เหมือนลิ้นปี่ทำให้เกิดเสียง และเสียงจะกระตุ้นให้สปอร์ทำงาน เวลาลมผ่านจะมีเสียงหวีดหวิวออกมา เสียงจะมีการสั่นสะเทือน ส่งผลต่อการเคลื่อนที่ของโมเลกุลทำให้ตื่นตัวและก้าวร้าว” เธอนั่งคิดไปพูดไป

สาวน้อยของฉันตะโกนมา...         

“อนนี่คะ ใช่!…ไอ้ค้างคาวที่เราไปตกเขาคราวก่อนหรือเปล่าคะ?  ค้างคาวบนบ่อปลาไหลน่ะ”

“อือ! นั่นแหละใช่เลย” ฉันพยักหน้ารับ นึกแล้วยังสยองไอ้ปลาไหลยักษ์

เจ็ทโด้ขยับตัว...          

“เรื่องมาบรรจบครบทุกส่วนแล้ว ว่าแต่คุณได้คิดทำอย่างอื่นไว้อีกหรือเปล่า? นอกจากวัคซีน” เขายิ้มอบอุ่นมองมา

“ทำครีมลอกคราบค่ะ”

“หือ!”

ซอนลุกยืนพรวด...             

“บ้าไปแล้วดอกเตอร์ จะลอกคราบคนหรือไง?” สายตาของเขาไม่มีความเชื่อในสิ่งที่ฉันพูดเลย หมวดจางลุกไปกอดคอสามี...

“ป๊า!..ไม่รู้ก็เงียบ อย่าพูดเดี๋ยวโง่”

“อ่ะ!” ซอนหยุดไม่กล้าพูดต่อ ฉันทำอะไรกัน เขาไม่เคยรู้เรื่องด้วยเพราะต้องคอยดูแลกองกำลังและอยู่ขายของบนภูเขาในป่า

“จำคราบงูยักษ์กันได้ไหมล่ะ? ที่ฉันลุยไปกับแทน แล้วเขาโดนไอ้มังกรไร้หูฟาดขาไง มันเป็นวัตถุดิบชั้นเลิศ อุตส่าห์หอบมาหลายปี คนที่มีปัญหาผิวหนัง ตั้งแต่ไม่ชอบสีผิว สิว ฝ้า กระ ปานแดง ปานดำ หรือไม่ชอบหนังหน้าตัวเอง เปลี่ยนได้หมดเลยค่ะ ง่าย ๆ แค่ทาครีม คนที่โดนไฟคลอกน้ำร้อนลวกใบหน้าเสียโฉม แก้ไขได้เลยค่ะ” ฉันภูมิใจยิ้มหน้าบาน         

“ใช้อย่างไรครับ?”เจ็ทโด้เริ่มสนใจ ขยับเข้าหา             

“กินยา 1 แคปซูลกับทาครีมค่ะ รอ 7 วันก็ลอกคราบ ทายา 1ครั้งรักษา 1 ระดับความรุนแรง บาดแผลพวกนี้แบ่งความรุนแรงเป็น 5 ระดับ รุนแรงสุดก็ทำซ้ำ 5 ครั้งก็หายเป็นปรกติแล้วค่ะ ยาจะกระตุ้นเซลล์ให้เกิดใหม่ ครีมจะซ่อมโครงสร้างเซลล์ที่เสียรูปหรือผิดปรกติ ใช้ปลูกผมก็ได้นะคะ” ฉันตอบแล้วยิ้มให้ทุกคน หมวดจางเข้ามาเสริม..         

“ฉันทดสอบเรียบร้อยแล้ว ขอโทษด้วยนะซอนกับไป่ไป๋ที่ไม่ได้บอกอะไรพวกคุณ ตอนนี้กำลังจะวางแผนจัดจำหน่าย ใครสนใจจะร่วมลงทุนก็บอกได้นะคะ”

“พรึบ!” ทุกคนยกมือพร้อมกัน รวมทั้งเจ้าตัวน้อย เจ็ทโด้นั่งยิ้ม กำมือแน่น แววตาซ่อนประกายความหวัง เหมือนดีใจอะไรบางอย่าง

หมวดจางขยับ...             

“ตอนนั้น ฉันน่าจะฆ่าจูยอนทิ้งไปซะก็ดีแล้ว” อ้าว!ยายนี่ก่อหวอดขึ้นมาอีก ไป่ไป๋ได้พวก ขยับตาม...

“เธอหลอกพวกเรามาตั้งแต่ต้นสินะ หนูไม่น่าต้องเสียน้ำตาให้กับคนแบบนี้เลย รู้อย่างนี้ปล่อยให้ตายซะก็ดี”

ซอนเข้าคู่กับน้องสาวทันที…

“คนเรา ดูเพียงภายนอกไม่ได้จริง ๆ เธอใจร้ายมากเกินไป ไม่มีใครคิดร้ายกับเธอ แต่เธอกลับทำร้ายคนที่รักเธอ ผมจะลากคอเธอกลับมาขอโทษคุณให้ได้...ดอกเตอร์คุณคอยดู” เขาคำรามเสียงดุ ถ้าไป่ไป๋โกรธ ซอนจะต้องเดือดร้อนทุกครั้ง เข้ากันเป็นวง Kpop

เจ็ทโด้ยกมือ...

“ใจเย็น ๆ ก่อนครับ อย่าเพิ่งรีบตัดสิน ข้อมูลยังน้อยเกินไป” เขาปรามท่าทางสุขุม

หมวดจางยืดอก...       

“ฉันคิดว่า เธอต้องเป็นพวกเดียวกัน เธอเป็นผู้สืบสายเลือดแท้ของอับราฮัมแน่นอน เธอเคยบอกกับฉันว่า ต้องการมีอำนาจ” 

“ตอนนี้พวกมันคงหักหลังกันเอง ไอ้ทหารจีนมันจ้างคนไปเอานกหวีดจากสมาชิก ผมคิดว่าต้องมีเรื่องอื่นซ้อนอยู่”

ไป่ไป๋สะบัดหน้า…         

“ไอ้หวังฉวนนั่นแหละที่หักหลัง หนูได้ยินมันคุยกันตอนที่หนูติดคุกกับแทน”

“เจ็ทโด้คะ! เรื่องนกหวีดคุณรู้ได้ไง?” หมวดจางร้องถามเปลี่ยนเรื่อง ค่อยหายใจคล่องขึ้น

“ผมเป็นคนไปเก็บนกหวีด ได้มาแล้ว 4 อัน ถ้าผมเจอจูยอนก่อนหน้านี้ ก็คงฆ่าเธอทิ้งไปแล้วล่ะ โชคดีที่ผมยังไม่เจอเธอ” เขานิ่งจนฉันสยอง

“เจ็ทโด้ ถ้าคุณเจอเธอ ก็อย่าทำร้ายเธอนะ ฉันขอร้อง” ฉันลูบมือของเขาเบา ๆ ฉันเกลียดโกรธเพื่อนได้ไม่นานหรอก ตอนนี้หายโกรธแล้ว ยังไงก็ขอคุยกับจูยอนก่อน ขอทราบเหตุผลก่อน

ไป่ไป๋หันขวับ...         

“อ้าว! อนนี่เอาอีกแล้วนะ เปลี่ยนใจอีกแล้วสิ” เธอปากจู๋ไม่พอใจหันมองหน้าหมวดจางเพื่อหาพวก

หมวดจางหันหน้าเมินหนี...

“อันนี้ช่วยไม่ได้ว่ะ” เธอเองก็รอดตายเพราะฉันเปลี่ยนใจเหมือนกัน

“อ้าว!เจี่ยเจี้ย!” ไป่ไป๋เก้อหน้าเสีย ซอนกระโดดเข้าข้างไป่ไป๋ทันที...

“มันพวกเดียวกัน ถ้าผมเจอจะยิงให้หัวกระจุย เอาไส้มาต้มให้หมากิน” เขาหน้าเหี้ยมชูกำปั้น ไป่ไป๋ดวงตาวาววับลุกยืนยิ้มกว้าง ท่าทางโหดทั้งคู่...             

“ฆ่าทิ้งไปเลย แทนจะได้สบายใจ เนอะซอนเนอะ?” เธอวิ่งเข้าไปกอดคอ

“เอาตับมาย่างให้แมวกิน เย่!เย่!” สองพี่น้องเฮฮา

ไป่ไป๋นัวเนียกอดเอว เงยหน้าอ้อนพี่ชาย...

“ซอน!...เราไปฆ่าหวังฉวนกันมั้ย?”

“ห่ะ!” ซอนแกะมือเดินหนี

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เจ็ทโด้หัวเราะร่วน

“ไอ้กะล่อน!” เธองอนสะบัดหน้า

ฉันหันไปถามหมวดจางข้างหลัง...             

“นกหวีดของฉันยังใช้ได้หรือเปล่า?”             

“ใช้ได้ค่ะ! มันเป็นตัวต้นแบบ อันนี้ใครเป่าก็ได้เจ๋งสุด”

“ถ้าเราได้นกหวีดกลับมาทั้งหมด Tame 26 ก็ทำร้ายใครไม่ได้ เจ็ทโด้คะ เราช่วยกันแก้ปัญหาด้วยวิธีนี้ดีกว่า” ลึก ๆ ในใจของฉันยังกลัวว่า เขาจะทำเรื่องเลวร้ายกับจูยอน

ฉันเองไม่อยากจะเชื่อว่า เธอจะหักหลัง ยังจำรอยยิ้มที่จริงใจและแววตาใจดีของเธอได้ แต่ต้องเออออตามไป่ไป๋ไปก่อน เพราะไม่อยากขัดใจ เดี๋ยวนี้ผีเข้าผีออกบ่อย

เจ็ทโด้นั่งโยกหัวเบา ๆ วิเคราะห์ปัญหา...          

“ผมคิดว่า ไปทำงานคราวนี้ คงได้เจอตัวเธอแน่ ๆ เป้าหมายของผมคราวนี้เป็นผู้หญิง ทำภารกิจเดิม...เก็บนกหวีด” เขายิ้มจาง ๆ สายตาครุ่นคิด

“หือ!” ฉันตัวชาวูบ จูยอนโดนคำสั่งตายแล้ว คนที่จะไปฆ่าเธอคือเจ็ทโด้นี่เอง แค่นึกภาพก็อยากจะร้องไห้แล้ว ทั้งสองคนเคยสนิทกันมาก เธอเคยวิ่งตามเขาตลอด  

“หนูไปด้วย! มีเรื่องจะคุยกับเธอ คิดทึ้งคิดถึง!” ไป่ไป๋เน้นคำว่าคิดถึงสูงผิดปรกติ กอดคออ้อนสายตาเจ้าเล่ห์มาก

ซอนพรวดเข้ามา...             

“ให้ผมไปด้วยสิพี่ ไม่ได้ทำงานกับพี่นานแล้วนะ” เขาซบไหล่อ้อนบ้าง

“มึงเลี้ยงลูกอยู่บ้านนี่แหละ! กูมีบัดดี้ใหม่แล้ว” เขาผลักหัวซอนออกไป             

“ใช่! ป๊าอยู่บ้าน ไป๋!เราไปด้วยกัน” น้องวิ่งดุ๊กดิ๊ก กางแขนไปหาเธอ

“หมับ!” หมวดจางคว้าคอเสื้อ หิ้วเจ้าตัวน้อยขาลอย             

“นายก็อยู่บ้าน ยุ่งได้ทุกเรื่อง”

น้องแทนดิ้นแหกปาก...             

“ไม่อยู่กับม้าแล้ว ไป๋! มารับเค้าหน่อย” เจ้าตัวน้อยหันไปค้อนแม่  ไป่ไป๋เดินเข้ามาอุ้มกอดกันกลม เรียกรอยยิ้มจากทุกคน         

“นายขนเสื้อผ้าไปเลยนะ” หมวดจางยื่นหน้าเย้าลูกชาย

“เชอะ!” น้องแทนเมินใส่ หมั่นไส้น่าหยิกจัง              

ไป่ไป๋มักจะอารมณ์ขึ้นทุกครั้ง เมื่อพูดถึงเหตุการณ์ที่ผ่านมา เธอปักใจเชื่อไปแล้วว่า จูยอนเป็นคนทำ

ยายน้องหน้าตึง ปากจู๋...             

“แทนใจดีกับเธอตลอดเวลา เธอใจร้ายมากที่ทำร้ายเขา หวังฉวน อีกคน หนูจะหาทางเอาคืน คอยดูนะ” เธอดูจะเก็บความโกรธนี้ไว้นาน ฉันลูบแขนปลอบน้องเบา ๆ...        

“จูยอน คงไม่รู้เรื่องของแทนหรอก พวกทหารจีนนั่นต่างหากที่ทำกับแทนของเรา” ฉันลูบหัวปลอบใจ             

“ไม่รู้ล่ะ! ถ้าเจอหน้ากัน หนูจะจิกหัวให้เธอขอโทษ ลูอิสอีกคน คอยดูเถอะจะให้บราวนี่กัดให้ตายเลย หวังฉวนด้วย” เธอแยกเขี้ยวเคียดแค้น             

“เจ็ทโด้พาพวกฉันไปหาที่ฝังศพของแทนก่อนนะ” ฉันไม่ลืมเรื่องสำคัญ

เขาพยักหน้า...             

“ได้สิ! กลับมาก่อน แล้วจะพาไปนะ” เขาบอกเบา ๆ ก่อนจะหันไปหาซอน...

“ซอน! มึงโทรหายูซุป ข่าน ขอที่อยู่ของมันมา แล้วส่งวัคซีนไปให้ครอบครัวของมันด้วย ทันหรือเปล่าก็ไม่รู้ รีบ ๆ เลยนะ”

“ได้ครับพี่”

“คืนนี้นอนที่ไหน?”

“โน่น! ข้างน้ำตก พวกเขาเตรียมที่พักและอาหารไว้ให้พวกเราแล้ว ได้เล่นน้ำกันก่อนกลับบ้านด้วย” ซอนชี้ไปที่น้ำตกใหญ่ท้ายหมู่บ้าน ทั้งสองพี่น้องเดินกอดคอกันไป น้องแทนวิ่งตามไปจูงมือทั้งสองคน

จากที่คิดว่าจะได้เที่ยวสวย ๆ ในใจเริ่มขุ่นกับเรื่องของจูยอนขึ้นมาอีก การไปคราวนี้ขอให้ได้เจอกับเธอด้วยเถอะ จะได้หายสงสัย

“ไป่ไป๋คะ ยังมีเบอร์โทรศัพท์ของอังเดรมั้ย?”

“มีค่ะ!”

“เราควรนัดเจอกัน ให้เขามารับวัคซีน ฉันจะเอามันติดตัวไปด้วย”

“ค่ะ!”

ถ้ามนุษย์มองต่ำสักนิด ลดความทะเยอทะยานลง แบ่งปันและหยิบยื่น โลกคงไม่วุ่นวายขนาดนี้ ทุกชีวิตต่างก็มีความมุ่งหมายเหมือนกัน ต้องการความมั่นคง ต้องการความร่ำรวย ต่างโอ้อวดความเก่งและแย่งชิงกันเพื่อต้องการเป็นใหญ่ เมื่อเกิดเหตุเลวร้าย คนเก่งเหล่านั้นต่างคนก็ต่างคิดเอาตัวรอด หนีและทิ้งให้ผู้สนับสนุนที่อ่อนแอรับกรรม

                       .....................................................