The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 26

โลซาน  สวิตเซอร์แลนด์

มุมมองสายตา ชเว จูยอน

กันยายน ค.ศ. 2024

เซฟเฮาส์ริมทะเลสาบของ Exon Service... 

ฉันนั่งมองคลื่นน้ำในทะเลสาบล้อสายลม หงส์ขาวว่ายน้ำเคียงคู่คลอเคลียหยอกล้อน่าอิจฉา พยายามทำตัวให้สบาย ใจหนึ่งก็ดีใจ อีกใจก็สับสน นึกถึงความสงสัยที่แปลกประหลาด ไป่ไป๋ไม่เคยเดินมาเยี่ยมสักครั้งตั้งแต่มาพักที่นี่ เจ็ทโด้มาเยี่ยมก็เหมือนคนเดินมาดูสัตว์ในกรง ไม่พูดด้วยสักคำ

บ้านไม้ชั้นเดียวบนชะง่อนหินริมน้ำ ระเบียงนอกบ้านต่ำกว่าตัวบ้าน มองลอดช่องว่างลงไปเห็นหนุ่มคอมมานโด กำลังซิทอัพเล่นกล้ามท้องกลางห้อง พวกเขาตามฉันมาตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย ในหัวสมองมีแต่ความสับสนสงสัย องค์กรของฉันโดนตามไล่ล่ามาตลอด แล้วทำไมเจ็ทโด้ต้องมาตามเอานกหวีด? พวกเขามาเกี่ยวกับเรื่องนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่? แล้วทำไมไม่ถามฉัน? หลบหน้ากันทำไม ?????

“ก๊อกแก๊ก!ก๊อกแก๊ก!” เสียงคนเดินใต้ภุน ก้มลงไปดู...ไป่ไป๋นั่นเอง 

“ฉันเกลียดขี้หน้านายจริง ๆ ถ้านายไม่ใช่ลูกน้องของพี่ชาย ฉันตัดแขนนายทิ้งไปแล้ว ” เสียงเธอแหวจากชั้นล่าง

ฉันมองลอดช่องว่างลงไป

“แฮ่!...” สบสายตากับเธอเข้าอย่างจังได้แต่ย้มเก้อ เธอจ้องสายตาดุมาที่ฉัน แล้วระบายอารมณ์ด้วยการต่อยไปที่ท้องของเขา

“บอกแล้วว่า อย่าไปช่วย ปล่อยให้ตายไปก็ดีอยู่แล้ว ตุ่บตั่บ! ๆ ๆ” เธอบ้าพลังมาก โกรธเกลียดฉันเรื่องอะไร? ทำไมไม่ยอมพูดจากันดี ๆ?  นินจา 2 โชคร้ายกว่า

“ตุ่บตั่บ!ตุ่บตั่บ!” เขาเพียงยกมือบังกำปั้นของเธอไว้ไม่โต้ตอบ

“แล้วนี่...เป็นเต่าหรือไงทำไมไม่ถอดชุด? มุดหัวอยู่แต่ในหมวก  ตุ่บตั่บ! ตุ่บตั่บ!” สนุกของเธอเลยล่ะ เธอคงจะเหงาไม่มีอะไรให้ทำ วันนี้เจ็ทโด้ก็หายไปอีก ไม่พาเธอไปด้วย             

ทุกครั้ง…ก่อนที่เธอจะต่อยท้องเขา เธอต้องหันมาจ้องหน้าฉันทุกครั้ง ฉันทำได้ดีที่สุดแค่ยิ้มอ่อน ๆ แล้วโค้งหัวให้ ไม่รู้ว่าทำอะไรผิด แต่ก็ขอโทษไว้ก่อน

“แกร๊ก!” เสียงประตูห้องเปิด...

“จูยอนอนนี่! วันนี้เป็นอย่างไรบ้างคะ?” เสียงใสมาก่อนจะเห็นตัว

สาวสวยผมยาวสลวย ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มใจดีตลอดเวลาทำให้เธอดูสดใส รูปร่างยังดีเหมือนเดิม ดวงตาคู่สวยมักแสดงความเห็นใจผู้อื่นเสมอ ถ้าฉันไม่ได้เด็กสาวคนนี้ช่วยเหลือก็คงแย่เหมือนกัน เดี๋ยวนี้ดูเธอเป็นผู้ใหญ่ขึ้นมาก

“หายเจ็บแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะ คุณเป็นนางฟ้าของฉันจริง ๆ ในยามที่ถึงจุดจบของชีวิต ต้องเจอคุณทุกครั้ง” ฉันไม่รู้จะขอบคุณอย่างไร ชีวิตของฉันติดหนี้บุญคุณนาตาลีไว้มาก ไม่รู้จะชดใช้ยังไง?          

“ฉันขอถามอะไรหน่อยสิ”            

“ได้ค่ะ!” เธอเงยหน้ายิ้ม            

“พวกคุณอยู่พร้อมหน้ากันหมดทุกคนเลยเหรอคะ? เจ็ทโด้ก็อยู่กับพวกคุณเหรอ?” ฉันสนใจเรื่องของเขามากกว่าใคร             

“เปล่าค่ะ! เราก็พึ่งเจอกัน ไม่เจอกันมา 5 ปีแล้ว เขาพึ่งกลับไปหาซอนเมื่อเดือนที่แล้ว หมวดจางกลับมาอยู่กับซอนแล้วนะคะ ตอนนี้มีน้องแล้วด้วย...ตัวผู้”

“หือ!” ฉันแปลกใจมาก...

“เป็นไปได้ยังไง? ก็เธอ....” ฉันยังไม่ลืมวันที่โดนแทงเกือบตาย ฝีมือของยายทหารจีนนั่น ฉันมองหาเธอมาตลอด ตอนที่เข้ากองพันที่ 8 ถ้าฉันเจอเธอตายแน่นอน

“ที่พวกคุณต้องเจ็บตัว เป็นแผนของเธอที่ช่วยพวกเราให้รอดจากลูกปืนของโมเสส และเธอเป็นคนพาฉันหนีออกมาอีกครั้ง ตอนนี้เรากลับมาเป็นเพื่อนกันเหมือนเดิมแล้ว เราสร้างวัคซีนด้วยกัน”เธอพูดถึงหมวดจางด้วยรอยยิ้มดวงตาประกาย คงรักกันมากสินะ             

“โอเค! ถ้าเป็นเช่นนั้นก็อภัยให้กันได้ คราวนั้นถ้าไม่ได้ไป่ไป๋กับแทน คงตายไปแล้ว” ฉันระลึกถึงสองคนนี้เสมอมา

“คุณเข้าไปช่วยพวกเขานี่คะ เราต่างก็ช่วยกันมาตลอด”             

“นินจา 2ใช่แทนหรือเปล่า?” เรื่องนี้ฉันข้องใจมาก ตอนที่เขาอุ้มข้ามทะเลสาบ ค่อนข้างมั่นใจว่าเป็นเขา แต่ด้วยท่าทางที่ห่างเหินทำให้ใจลังเล เธออึกอักส่ายหน้า...         

“ไม่ใช่ค่ะ!”             

“อ้าว! ไม่ใช่หรอกเหรอ? ฉันมาตั้งหลายวันแล้ว ไม่เห็นหน้าของแทนเลย เขาไปไหน ไม่ได้มาด้วยเหรอคะ?”

“..........” เธอก้มส่ายหน้า

“คิดถึงแทนนะ เขาน่ารักมาก” วันสุดท้ายที่จากกันเขายังขับรถไปส่งที่สถานทูตเกาหลีใต้ยังจำไม่ลืม นาตาลีดวงตาเศร้าส่ายหน้าหลบสายตาลงต่ำ...

“แทนจากพวกเราไปนานแล้วค่ะ”

“หมายความว่ายังไง? จากไปไหน?”

“เขาไม่กลับมาอีกแล้ว เขาไปในที่ทุกคนตามไปไม่ได้”

“เฮ้ย! ที่ไหน? เมื่อไหร่? เป็นอะไร?” ฉันผวาใจหายวาบเอามือกุมอก ทำไมอายุสั้นจังเลย? ทำไมคนดี มีน้ำใจถึงโชคร้ายอย่างนี้?

นาตาลีกะพริบตาถี่ ฝืนยิ้มอย่างกล้ำกลืนเห็นได้ชัด ฉันจ้องไปในดวงตา กลิ่นอายความเศร้าอบอวล  ดึงเธอเข้ากอดแล้วลูบหัวเบา ๆ /โถ ๆ ๆ ฉันไปกวนให้น้ำขุ่นซะแล้ว/

“ตึง!” ประตูห้องถูกผลักอย่างแรง ไป่ไป๋แว้ดเสียงดัง...             

“คุณนั่นแหละเป็นต้นเหตุ” เธอหน้าตายับยู่ยี่ ขบเขี้ยวเคี้ยวฟันชี้หน้า ท่าทางเอาเรื่อง

ฉันซวยแน่ ขยับตัวนั่งตรงส่งยิ้มหวานไปเป็นกองหน้าและคอยระวังตัว ดูท่าไม่ดีแน่ พวกเธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันไม่รู้เรื่องเลย                    

“ไม่เอาน่า ไป่ไป๋!” นาตาลีเข้าไปกอดเอว เธอสะบัดตัวออก...          

“เอาตัวรอดได้แล้วนี่ รวยแล้วนี่! คุณมันเลว น่าจะตาย ๆ ไปได้แล้ว” เธอโวยวายใส่หน้า นาตาลีลนลานกอดอีกครั้ง

แปลกใจจัง ทำไมเธอถึงโกรธได้ขนาดนี้? เราไม่ได้เจอกันตั้งหลายปีแล้ว หรือเธอพึ่งระลึกชาติได้                  

“นังงูเห่า! คุณฆ่าแทนทำไม? เขาไม่ดีกับคุณหรือไง? ตอนคุณลำบาก เขาไม่เคยทิ้งคุณเลย กอดโน๊ตบุ๊กไม่เคยปล่อยเพราะเป็นห่วงคุณ”

“วืด!” เธอเหวี่ยงหมัดขวาใส่สุดแรง ฉันเอี้ยวตัวหลบเพียงนิดเดียว  

“เหวอ!” เธอหน้าคะมำเซถลาไปที่โต๊ะ

“เพล้ง!” มือปัดแก้วน้ำแตกกระจาย เธอพยุงตัวลุกขึ้นบิดตัว นาตาลีวิ่งเข้าประคอง...           

“พอแล้วนะคะ!” นาตาลีพยายามห้าม                       

“แน่จริง! อย่าหลบสิ!” เธอกำหมัดแน่นกัดฟันจ้องตาเขม็ง วิ่งปราดเข้ามาชกหมัดขวาสุดแรง

“วืด!” ฉันเอี้ยวตัวหลบอีกครั้ง ลำตัวของเธอถลำผ่านไป...

“โครม!” เหมือนเดิมเธอคะมำตามแรงหมัดตัวเอง ล้มกลิ้งบนพื้น รั้วระเบียงเป็นดังเชือกของสนามมวย โต๊ะเก้าอี้ล้มระเนระนาด

“ย๊าก! อย่าอยู่เลย! อึ๊บ!! ๆ ๆ นี่แน่ะ!! ๆ ตายซะ!!” เธอทั้งชก ทั้งตี ทั้งเตะ ฉันยืนโยกหลบหมัดที่ถาโถมไปมา อาวุธของเธอไม่โดนตัวฉันแม้แต่น้อย

“ย๊าก!!” เธอพุ่งโถมตัวครั้งสุดท้าย

“วืด!” ถลาเกือบตกใต้ถุน ลำตัวพาดรั้วระเบียง หน้าทิ่ม

“ขวับ!” ฉันดึงหูกางเกงไว้ทัน ส่งยิ้มหวานให้เธอ... 

“ใครสอนให้เก่งจังเลยนะ?” ฉันเตือนสติ ยิ้มใจเย็นค่อย ๆ วางเธอลงพื้น                   

“คุณนั่นแหละ! สอนอะไรมา ไม่เห็นได้เรื่อง ต่อยไม่ถูกสักหมัด”เธอบ่นพึมพำกัดริมฝีปาก นาตาลีช่วยพยุง                        

“ศิษย์คิดล้างครูหรือไง?” ฉันเห็นสภาพแล้วอดขำไม่ได้ เข้าไปช่วยประคอง                

“ได้!..ไม่ต่อยแล้วก็ได้ อย่าเผลอก็แล้วกัน” เธอจ้องหน้าอาฆาต

ไป่ไป๋ไม่ใช่คนแบบนี้ มีเรื่องเข้าใจผิดแน่ ๆ เจ็ทโด้ก็ต้องคิดอย่างนี้ด้วยแน่เลย ลูกพี่กับลูกน้องคู่นี้ต้องคิดเหมือนกันแน่              

“ฉันไม่รู้ว่า มันเกิดอะไรขึ้น แต่ฉันอธิบายได้ มาคุยกันก่อนสิคะ” ฉันพยายามใช้การเจรจาเพื่อยุติปัญหา ค่อย ๆ พูดกับเธอเข้าประคองให้ลุกยืน          

“ไม่ต้องมาแก้ตัวเลย ฉันเห็นกับตาตัวเอง คุณอยู่ที่กองพันที่ 8 กับพวกมัน คุณไม่ใช่คน นังปีศาจกิมจิ” เธอโกรธขึ้นมาอีกครั้ง พยายามเข้ามาทำร้ายอีก แต่นาตาลีกอดเอวเธอไว้แน่น

ท่าทางอึดอัด คับแค้น โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ น้ำตาไหลเปียกปอน อย่างน่าสงสารนั้น ฉันเองก็ยังไม่เข้าใจว่ามันเกิดอะไรขึ้น...            

“ฉันนี่เหรอเป็นคนฆ่าแทน? ยังไม่รู้เรื่องเลย หวังฉวนหรือเปล่า?”

“...........” เธอชะงัก เริ่มลังเล อึกอัก!               

“อย่ามาบอกว่าไม่รู้ พวกคุณมันคนเลว เนรคุณ หวังฉวนกับคุณก็พวกเดียวกันน่ะแหละ” เธอต่อว่าจนรู้สึกแย่ ไม่กล้าแม้จะมองหน้า

“ไปเดินเล่นเป็นเพื่อนฉันดีกว่า” นาตาลีพาเธอออกไป เมื่อเห็นว่าเธอไม่เย็นลง ปล่อยให้ฉันนั่งมึนงงอยู่คนเดียว

สงครามภายนอกไม่รุนแรงเท่าสงครามภายในใจ ว้าวุ่นสับสน ปะติดปะต่อเรื่องราวไม่ถูก ต้องค้นหาความจริงให้ได้ ก้มลงไปมองใต้ถุน นินจา 2 นั่งฟังอยู่ตลอด ผู้ชายคนนี้ท่าทางเหมือนกันกับแทนมาก แต่มันเกิดอะไรขึ้นกับพวกเขา ฉันไม่ยอมเป็นแพะรับบาปแน่นอน รออีกนิดเถอะ