The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 5 ตอนที่ 31

เขตปกครองตนเอง กว่างสีจ้วง

ธันวาคม ค.ศ.2024

มุมมองสายตาไป่ไป๋

โรงพยาบาลเป่ยซี...

“ขอทางหน่อยค่ะ!” เสียงร้องไล่ดึงความสนใจ เด็กสาวชนเผ่าจ้วง ร้องขอทาง ฉันหันมองบุรุษพยาบาลขึ้นขย่มกดหน้าอก ร่างโชกเลือดของชายหนุ่มบนเปลรถเข็นคนไข้ผ่านหน้าไป

“คุณหมอ! ช่วยด้วยนะคะ ช่วยลูกฉันด้วย” อาเหล่าม่าวิ่งร้องไห้ตาม โรงพยาบาลเต็มไปด้วยเสียงโหวกเหวกโวยวาย ทั้งญาติทั้งหมอวิ่งกันชุลมุนวุ่นวาย

ฉันสลัดเรื่องของแทนไม่ออก สิ่งที่ตั้งใจเลือนไกลออกไป เจ็ทโด้มาอยู่ด้วยแต่เขาก็ไม่พูดถึงแทนและไม่มีใครสนใจเขา ฉันสอนหนังสือต่อไปก็ไม่รู้เรื่องทั้งครูและลูกศิษย์หนีกลับมาอยู่ที่โรงพยาบาล คิดหาทางด้วยตัวเอง

“เฮ้อ!” อึดอัดหายใจแรงแล้วเดินเลี้ยวผ่านสวนผลไม้ไปที่อาคารพักฟื้นที่ครั้งหนึ่งเคยใช้เป็นห้องพักรักษาตัวซอนและจูยอน ปรับอารมณ์และสีหน้าใหม่ สูดลมหายใจลึกแล้วยิ้ม ก่อนจะเปิดประตูเข้าไป

“หนีห่าว! วันนี้เป็นอย่างไรกันบ้าง?” ฉันร้องทักเสียงใสให้กับผู้ป่วยชายทั้งสิบเตียง

“หนีห่าว!...คุณพยาบาล!” เสียงใสจากคนไข้หนุ่ม ๆ ร้องทักกลับมา

“เห็นหน้าคุณพยาบาลแล้วไม่อยากหาย ไม่อยากกลับบ้าน” พวกเขาหยอดทุกวัน

“วันนี้ ร้องเพลงให้ฟังอีกนะครับ” คนไข้หนุ่มหน้าตี๋ยิ้มหน้าบาน

ฉันเดินยิ้มอ่อนเข้าไปเยี่ยมทีละคน ขยับปรับน้ำเกลือ จนถึงเตียงของทหารหนุ่มที่บาดเจ็บโดนยิงแขนขวา ไอ้หมอนี่โดนยิงถูกส่งตัวมาจากลาเสี้ยว

“เก้อเฉิงหายแล้วนะ พรุ่งนี้กลับบ้านได้” ฉันเข้าไปนั่งข้างเตียง

“ขอบคุณมากครับ ผมเป็นหนี้ชีวิตของคุณและครอบครัว” เขารอดเพราะป่ะป๊าตื่นมากลางดึก ช่วยกันผ่าตัดเอากระสุนออก

“คุณสังกัดหน่วยงานไหน? ชุดคุณไม่เหมือนทหารทั่วไป” ฉันจัดวางชุดที่ซักเรียบร้อยแล้วเข้าตู้ข้างเตียง

นายทหารขมวดคิ้ว...

“รู้เรื่องทหารด้วยเหรอครับ?”

“พอรู้ค่ะ”

“ผมอยู่หน่วยรบพิเศษ กองพันที่ 8 ครับ ปฏิบัติภารกิจลับ”เขายิ้มสนิทสนมท่าทางเป็นมิตร แต่ฉันเกลียดทหารจากกองพันที่ 8 สายตาของเขาหยาดเยิ้มเหลือเกิน

“แล้วคุณมาทำอะไรแถวนี้ บอกได้ไหมคะ?” พวกมันมาไกลเกินไป

“ถ้าบอก มันจะไม่ลับน่ะสิครับ”

“อย่าเที่ยวไปฆ่าคนนะคะ ทุกคนก็รักตัวเองทั้งนั้น”

“ผมทำตามหน้าที่ครับ”

“คุณปฏิเสธคำสั่งไม่ได้เหรอ? ถ้าสมมุติว่า คำสั่งมันไม่ชอบด้วยกฎหมาย ก็อย่าไปทำ”

“ทหาร! คำสั่งมาก่อนครับ”

“เขาสั่งให้ฆ่าคน คุณก็ฆ่าทั้ง ๆ ที่ไม่ใช่ศัตรูของคุณสักหน่อย ฉันไม่น่าช่วยรักษาให้คุณเลย ปล่อยให้ตายก็ดีแล้ว”ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ วันนั้น ฉันก็ต้องลุกมากลางดึกช่วยกันผ่าตัดให้เขา

“คุณมีปัญหาอะไรกับทหารหรือเปล่าครับ?”เขาอ้อมแอ้มถาม

“ไม่มี้! แค่เห็นพวกผู้ชายอย่างคุณยอมเสี่ยงตายเพื่อเจ้านาย ทำเรื่องผิดกฎหมายแต่กลับรู้สึกว่าตัวเองมีเกียรติแล้วสลดใจ ฉันไม่เคยชื่นชมเลยแม้แต่นิดเดียว”ไป่ไป๋ขยับเปิดผ้าพันแผล

“คุณมีปัญหาแน่ คุณไม่ชอบทหาร” เขาอมยิ้มมอง

“อือ!ไม่ชอบ คุณหายแล้วออกไปทำงานต่อได้ ไม่ต้องเจ็บกลับมาอีกนะคะ” ฉันหมุนตัวเดินหนี

“ผมไม่อยากหาย หัวใจของผมหล่นที่นี่” ไอ้นี่มาเรื่องแล้ว ฉันก็บอกอยู่ว่าไม่ชอบทหาร

“หือ! จะจีบเหรอ คิดดีแล้วเหรอ?”

“ผมยังโสดครับ คุณโสดหรือเปล่า?”

“โสด! แต่ฉันไม่มีความคิดเรื่องแฟน”

“ผมเห็นคุณเจอรี่ มาหาคุณบ่อย ๆ ไม่ได้คบกันเหรอ?”

“ไม่ใช่หรอก แค่เขามาชอบ”

“ผมชอบมั่งได้มั้ย?”

“ชอบได้ แต่ฉันจะคิดกับคุณแค่เพื่อนกัน”

“แค่เริ่มคิดก็ผิดหวังแล้ว ทำไมผมโชคร้ายเรื่องความรักนะ”

“คุณสติดีหรือเปล่า พูดแค่นี้จะให้ฉันเป็นแฟนคุณเหรอ บอกก่อนเลยว่า ยศบนไหล่ของคุณ ไม่ได้ทำให้ฉันใจอ่อนหรอก” ฉันหมุนตัว

“ไป่ไป๋ครับ! คุณฉีดวัคซีนหรือเปล่า?” เขาถามก่อนที่ฉันจะเดินออกจากห้อง

“ฉีดค่ะ!” เธอหยุดแล้วหันกลับมา

“คุณอย่าเดินทางออกนอกประเทศนะ อันตราย ผมบอกคุณได้แค่นี้”

“แค่นี้จะบอกทำไม?” ฉันรู้ว่าเขาหมายถึงอะไร /พยักหน้ารับ แล้วขยับจะเดินต่อ/

“ไม่สงสัยเหรอ ผมห้ามทำไม?” เขาขมวดคิ้ว

“ถามไป คุณก็ไม่บอกหรอก จะสงสัยทำไม?” ฉันไม่สนหรอก

“เอ่อ! มันเป็นความลับของทางราชการ”

“มันไม่ใช่งานราชการหรอกค่ะ มันเป็นงานส่วนตัวของเจ้านายของคุณ แต่เอาคำว่าราชการมาอ้าง ฉันไปก่อนนะ ขอให้โชคดีนะคะ เก้อเฉิง!”

“ถ้าผมชอบคุณ ผมต้องทำอย่างไรครับ?”

“คิดเอาสิ ฉันบอกแล้วว่าไม่ชอบทหาร อย่างแรกไปลาออกก่อน”

“ถ้าลาออกคุณจะคบกับผมมั้ยครับ?”

“ฉันจะคิดใหม่ ไม่รู้เหมือนกันเพราะฉันหัวกลวง”

“งั้น! ผมขอจองเป็นเพื่อนก่อนนะครับ”

“อันนี้ได้เลย ไม่ต้องจอง”

“วันข้างหน้าขยับเป็นแฟนได้ใช่มั้ย?”

“หมดเวลา คุณเตรียมตัวกลับบ้านไปได้แล้ว” ฉันเดินกลับเข้าไปในโรงพยาบาล

หม่าม้านั่งรออยู่ในห้องทำงานเงยหน้ามอง...

“เดี๋ยวนี้! ทำไมแกถึงไม่ไปช่วยเพื่อน ๆ ทำงาน แกติดใจหมอที่นี่แล้วใช่ไหม?” ท่านขยับเข้ามาบีบแขนเอาใจ

“หนูมีบางอย่างที่อยากทำ” ฉันคิดจะไปฆ่าหวังฉวน

“อยากแต่งงานแล้วเหรอ? ดีเลย! แกจะอายุครบ 25 ตามสัญญาแล้วนะ” ท่านทึกทักไปอีกทาง ฉันโดนบังคับแต่งงานแน่ ๆเครียดไปหมดแล้ว ทำไมไม่มีคนเข้าใจฉนบ้างเลยนะ

“ไม่เคยคิด!” ฉันสะบัดหน้าหนี           

“หมอเจอรี่! เขาชอบแกมากเลยนะ”

“แล้วไง?”

“เขามาขอกับฉัน”

“แล้วไง?”

“อ้าว! ฉันก็ถามแกนี่ไง?”

“แล้วไง?”

“โป๊ก!”

“เจ็บนะ ม้า! เดี๋ยวแจ้งตำรวจจับเลย หนูโตแล้วนะ ตัดสินใจเองได้”

“ก็รีบตัดสินใจซะทีสิ! ฉันแก่แล้วนะ” ท่านหน้าง้ำ

“นี่หม่าม้า!...จำหมวดจางคนสวย ๆ ได้ไหม? แล้วก็ซอนคนที่โดนยิงที่แก้ม ลูกชายของเขาโคตรน่ารักเลย ฉลาดมากด้วย คิดถึงจังเลย!”

“เหรอ? แกอุ้มมามั่งสิ! อยากเห็น แม่ก็สวยพ่อก็หล่อ เด็กต้องน่ารักมากแน่ ๆ” ท่านขยับเกาะแขน

“แม่เขาได้แหกอกเอาน่ะสิ!”

“งั้นแกก็มีลูกสิ บ้านเราจะได้ไม่เหงา ฉันก็แก่แล้ว”

“ไม่มีทางออกอื่นแล้วใช่ไหม? พูดไม่เกิน 2 คำ ให้แต่งงานอีกแล้ว หนูไม่อยากกลับบ้านก็เพราะอย่างนี้แหละ”

“ตั้งแต่แกโตขึ้นมา บ้านเราก็ไม่มีเสียงเด็กอีกเลย มันเหงาน่ะ!”

ฉันขยับนั่งตัวตรง ปรับท่าทีใหม่ไม่อยากทำลายความฝันคนแก่...

“ม้า! ได้เล่าเรื่องของหนูกับนาตาลีให้ใครฟังบ้างหรือเปล่า?”

“จะไปเล่าทำไม? ฉันอายคนเขา แกเลิกกันแล้วใช่ไหม? ฉันเห็นแกนั่งร้องไห้คนเดียวบ่อย ๆ แล้วก็ไม่ไปเที่ยวหาพวกเขาเลย” ท่านยิ้มแฉ่ง

ไป่ไป๋หน้าหงิก...

“ไม่ใช่เรื่องนั้นสิ! เรื่องนาตาลียังไม่ตายน่ะ ไม่ได้บอกกับใครใช่มั้ย?”

“ฉันไม่พูดหรอก แต่ป่ะป๊าของแกน่ะไม่รู้”

“ไปคุยกันให้ดีนะ อย่าเอาเรื่องของนาตาลีบอกไปใครเด็ดขาด”

“บอกเจอรี่ได้หรือเปล่า?”

“บอกไม่ได้ ห้ามเด็ดขาด!”

“เขาถามบ่อยมาก ตอนที่แกไปเที่ยวสวิตเซอร์แลนด์เป็นเดือน ๆ”

“แล้วม้าบอกเขาว่ายังไง?”

“เพื่อนแกเยอะแยะ ฉันก็โกหกเป็นหรอกน่า”

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”

“เชิญค่ะ!” หม่าม้าตอบเสียงดัง

“คุณป้าครับ!” หมอเจอรี่ เดินยิ้มเข้ามา          

“อ้าว! คุณหมอเจอรี่นั่งคุยกันไปก่อน ฉันขอตัวไปทำงานนะ” ท่านเป็นงาน ลุกหนีออกไป

หมอเจอรี่ยิ้มกะลิ้มกะเหลี่ย...

 “วันนี้ไปทานข้าวด้วยกันนะครับ ผมจองร้านไว้แล้ว”

“หือ!ไม่คิดจะชวนล่วงหน้าเลยใช่มั้ย? ฉันไม่ได้ว่างขนาดนั้นหรอกนะ” ไป่ไป๋ขมวดคิ้วหันมอง

“แหม! ผมก็เตรียมล่วงหน้าเอาไว้ ยังไงคุณก็ต้องไปด้วยอยู่แล้ว”

“ทำอย่างนี้ คิดว่าจะประทับใจ ว่างั้น?”

“เอ่อ! ผมแค่อยากทำดีกับคุณ ผมคงทำงานที่นี่อีกไม่นานแล้ว”

“จะไปที่ไหนเหรอ?”

“ไปทำงานกับคุณลุง เอ่อ! ประธานาธิบดีหวังฉวน น่ะครับ!”

“หือ!” ฉันหมุนเก้าอี้อย่างเร็ว...

“หวังฉวน!...เป็นลุงของคุณเหรอ?” สิ่งที่ฉันรอคอยอยู่ที่นี่เอง ฉันเจอสะพานแล้ว

“ก็ใช่น่ะสิ! ผมจะไปให้ท่านสอนงานการเมืองและเป็นแพทย์ประจำตัวให้ท่านด้วย” เขายิ้มอวด ฉันยิ้มหวาน...

“เหรอ? เป็นหลานสินะ!”

“อีกนานไหมคะ กว่าจะไปทำงานกับหวังฉวน?”

“ผมเตรียมตัวแล้วครับ ถ่ายงานคืนโรงพยาบาลหมด ผมก็ไปแล้ว”

“งั้น! วันนี้ไปทานข้าวกัน” ฉันเปิดโอกาส

เจอรี่ผวาเข้ากุมมือ…

“เราคบกันนะครับ”

ทันใดนั้น...

“คุณหมอเจอรี่! รหัสบลู!” เสียงเรียกจากลำโพงดังขึ้น

“ไปกันเถอะ! ได้เหนื่อยอีกแล้ว” หมอเจอรี่วิ่งออกไป

หม่าม้าพรวดเข้ามายิ้มหน้าบาน...

“คบกันแล้วใช่มั้ย? แกอยากทำอะไรก็ทำเลยนะ ฉันจะได้มีหลาน”

“ม้า! พูดอะไรไม่รู้เรื่อง หนูยังไม่ได้ตกลงเลย”

...........................................................................

 

ดาดฟ้าโรงแรมกว่างซี วาร์ตัน ค่ำคืนมืดมิดท้องฟ้ากว้างดวงดาวระยับ สายลมเย็นพัดหวิว ฉันกับหมอเจอรี่นั่งคุยกันกระหนุงกระหนิงโต๊ะริมหัวมุมตึกติดระเบียงเหมือนคู่รักหนุ่มสาว

“ทานข้าวแล้วเข้าไปดูห้องพักกันนะ” เจอรี่ยิ้มกรุ้มกริ่ม

“คุณจะนอนที่นี่เหรอ?”

“เรานอนที่นี่สักคืน พรุ่งนี้ค่อยกลับไปทำงาน”

“เอางั้นเลยเหรอ?”

“ที่นี่ไม่มีใครมาหรอก ไม่มีใครเห็นว่า เรามาด้วยกัน”

“ฉันไม่สนอยู่แล้ว ใครจะเห็นก็เห็นไปสิ!”

“งั้นก็ดีเลย!” เขาเอื้อมมากุมมือจ้องตาเชื่อม

ฉันชักมือกลับ…

“ฉันยังไม่ได้บอกว่า จะคบกับคุณเลย ง่ายไปไหม เจอรี่?”

“อ้าว! มาถึงนี่ก็ถือว่าตกลงแล้ว”

“นอนไปคนเดียวเถอะ! ฉันแค่อยากรู้ว่า คุณต้องไปทำงานที่ไหน?” ไอ้นี่ดวงตาเยิ้มเลยนะ แต่ฉันไม่รู้สึกใจเต้นเลย

“ศาลาประชาชนปักกิ่ง ที่ทำงานประธานาธิบดี”

“ฉันไปด้วยสิ!”

“ได้สิ! แต่งงานกันแล้วไปอยู่ด้วยกันที่ปักกิ่ง”

“ต้องแต่งงานด้วยเหรอ?”

“ผมจะบอกกับลุงว่ายังไง? ถ้าคุณต้องไปเดินข้าง ๆ ผม”

“เฮ้อ!” ยุ่งยากชะมัด ฉันอึกอักแหงนมองท้องฟ้า สายตาไปสะดุดกับกลุ่มดำ ๆ ก่อนจะชี้นิ้วขึ้นไป…

“เจอรี่คุณว่า นั่นมันอะไร?”

เขาแหงนขึ้นมองท้องฟ้ามืด จุดดำ ๆ เล็ก ๆ ลอยเต็มท้องฟ้า

“บอลลูนมั้ง” เขาเพ่งมอง

“ใช่มั้ย?”

“ใช่สิ! แต่ว่า ทำไมมันมากมายขนาดนั้น ลอยสูงมากเลย อย่าไปสนเลย ขึ้นไปดูห้องพักกัน”

“ไม่ใช่วันนี้แน่ แต่ถ้าคุณจะนอนฉันจะกลับเอง จบเรื่องนี้แค่นี้นะอย่าทำให้อึดอัดใจ”

“ได้ครับผมไม่ขัดใจ”

ฉันมีเรื่องที่ให้ความสำคัญที่สุดและอยากทำที่สุด คิดอยากล้างแค้นไม่ได้ต่างจากจูยอน แต่ฉันจะก้าวข้ามอุปสรรคครั้งนี้ไปได้ยังไง? หรือจะต้องแต่งงานก่อนแล้วลงมือ แต่ถ้าแต่งงานก็ต้องเป็นญาติกัน การล้างแค้นต้องสิ้นสุด ฉันจะทำยังไงดี?                .................................................