The last man stand วบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 2

รัฐฉาน

มุมมองสายตา ซอน

มกราคม ค.ศ.2025

ลาเสี้ยว...

กลางลานใต้ร่มไม้หน้าถ้ำในขุนเขาทางตอนเหนือของรัฐฉานช่วงรอยต่อกับกลุ่มว้าแดง ผมนั่งคุยกับเจ้าปังเพื่อรอรับเจ็ทโด้และหลงซันกลับมาจากหมู่บ้านกะเหรี่ยง

“เหล่าซือไม่มาสอนหนังสือเลย หายไปไหนอีกแล้วครับ?” เจ้าปังนั่งหน้าหงอย

“กลับไปทำงานที่โรงพยาบาล พวกมึงดื้อนะสิเหล่าซือถึงหนีไป” ผมแหย่มันเล่นแล้วถอนหายใจยาวคิดถึงไป่ไป๋

หลังจากกลับมาจากสวิตเซอร์แลนด์ อาการของเธอกลับหนักขึ้นไม่รู้จะแค้นอะไรหนักหนา น่ากลัวว่าจะเป็นโรคประสาทไปซะก่อน

“ผมพูดภาษาอังกฤษได้แล้วด้วย เหล่าซือเก่งจะตายคิดถึงจังเลย” เจ้าปังหงอยลงไป ตั้งแต่ไป่ไป๋ไม่มาสอนภาษาอีก

“ให้แม่ใหญ่สอนก็ได้”

“ผมจะมีโอกาสได้พูดอังกฤษก็ต่อเมื่อลงไปช่วยงานดอกเตอร์ แต่ทำไมเหล่าซือถึงไม่มาสอนพวกเรา ผมน้อยใจเรื่องนี้มากเลย”

ผมไม่อยากตอบคำถามของมัน แหงนมองท้องฟ้าบอลลูนหลากสีลอยกระจายไปอย่างไม่มีสิ้นสุด ตั้งแต่เจ็ทโด้มาอยู่ที่นี่ด้วยทำให้ผมสบายไปเลย เขาชอบทหารลงไปลุยกับหลงซันช่วยกันสอนการใช้อาวุธให้เด็ก ๆ ทุกวัน

“ปัง! มึงลงไปหาแสงสุลีที่หมู่บ้านลั้วะ บอกให้มันกลับลาวไปหาอาสาสมัครมาเป็นทหาร กูจะฝึกกองกำลังให้มันไปกู้ชาติ”

“เอางั้นเลยนะบอส!”

“รีบไป! กูจะเอาพวกมันไปฝึกพร้อมกับว้าแดง ตอนนี้หัวหน้าหลงทำงานที่นั่น”

“ครับ!” เจ้าปังเดินไปที่รถยนต์ ในขณะที่เจ็ทโด้กับหลงซันขับรถยนต์สวนขึ้นมา

สองหนุ่มหล่อเดินเคียงข้างกันมา ทั้งสองเหมือนนักรบในชุดลำลองทหาร เจ็ทโด้เดินป้องหน้าแหงนมองบอลลูนลอยเกลื่อนฟ้า...       

“มันต้องเกิดอะไรขึ้นแน่ กูมีลางสังหรณ์ไม่ดีเลยว่ะ ทหารจีนมันอยู่เบื้องหลังนกหวีดและทั้งหมดเป็นฝีมือของมัน”

“เราหลบในป่า สงครามคงมาไม่ถึงหรอก”หลงซันหันมองตาม

ผมเดินเข้าไปกอดคอเขากับหลงซันพากันเดินกลับไปที่ถ้ำ บ้านของผมมองไปทางไหนก็มีแต่ป่าไม้ทึบและภูเขาสูง สายตาของเขายังมองตามบอลลูนหลากสี

“ซอน!มึงรู้มั้ยระเบิดนิวเคลียร์ ที่มนุษย์สร้างขึ้นที่มีอยู่ในประเทศทั่วโลกทั้งหมดมีกี่ลูก?”

“เป็นพัน!” ผมเดามั่ว

“เป็นหมื่น! มนุษย์โลกหน้าโง่ที่คอยเชียร์ผู้นำของตัวเองให้ทำสงคราม ทั้ง ๆ ที่ผู้นำของมันทำผิด ก่อสงครามด้วยข้ออ้างที่แสนจะขี้โกง แต่คนในชาติก็ยังปล่อยให้มันเป็นผู้นำ สุดท้ายประเทศต้องล่มสลายเพราะความโง่งี่เง่า มันไม่ต่างจากพวกที่โดนเป่านกหวีดใส่เลย เชื่องเป็นหมาไม่มีความคิด” เขาโกรธอะไรวะ? ทำไมเกิดรักโลกขึ้นมาล่ะ? หลงซันอมยิ้มยืนกุมมืออยู่ข้าง ๆ หันไปถาม

“พวกเราถูกสอนให้เชื่อผู้นำไม่ใช่เหรอครับ? หนังสือทุกเล่มพูดเหมือนกันหมด”

“เชื่อในสิ่งที่ถูกต้องสิวะ มันคิดกันไม่เป็นหรือไงว่าอะไรถูกอะไรผิดผู้นำของมันยื้อแย่งแผ่นดินของคนอื่น” เขาดูจะไม่สบอารมณ์/เกิดอะไรขึ้นกับลูกพี่วะ?/

ผมยื่นหน้าเสือก...

“อย่าว่าระดับนั้นเลย ดูพรรคการเมืองของบ้านพี่สิ! หาเสียงแล้วตระบัดสัตย์ไม่สมควรมีที่ยืนยังมีคนไปสนับสนุนมันเลย ถูกผิดมันอยู่ที่พวกของใครมากกว่า”

หลงซันเอียงคอมอง...

“ผมเคยเจอเหตุการณ์แบบนี้ที่บ้านของเรานี่แหละ รวมกันต่อต้านอังกฤษและเชื่อผู้นำสุดท้ายมันยึดอำนาจเป็นทาสมากว่า 70 ปี ผมจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นอีก แยกกันไปเลยดีกว่า” จริงของมัน พม่าหักหลังชนกลุ่มน้อยกว่าจะแยกได้ก็ตายมาหลายชั่วอายุคน

“นั่นนะสิ!พอเดือดร้อน จวนตัวก็โวยวายโทษคนอื่นทั้ง ๆ ที่พวกมันสนับสนุนให้คนโกงมีที่ยืน มันสมรู้ร่วมคิดกันตั้งแต่ต้น” ลูกพี่ยังหงุดหงิด

“คนในชาติโดนสื่อปั่นให้รักผู้นำ เพื่อพวกมันจะได้แสดงความเป็นสัตว์แบบถูกกฎหมาย ไล่ขย้ำผู้อ่อนแอโดยมีผู้สนับสนุน” หลงซันก้มหน้าอมยิ้ม

ผมยังไม่เข้าใจว่า เขาพูดเรื่องอะไรกัน? ผมสนใจแต่การปกป้องทรัพย์สินของนาตาลีที่ช่วยกันสร้างมาไว้มากมายมหาศาลจนรู้สึกเป็นกังวล

“เกิดอะไรขึ้นเหรอ ดูเหมือนจะหงุดหงิดนะลูกพี่” ผมเสนอหน้า

“กูเป็นห่วงจูยอน ไม่รู้ว่ากลับถึงบ้านหรือยัง แล้วก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างหรือเปล่า?”

“พี่ส่งลูกน้องไปอารักขาไม่ใช่เหรอ?” ผมได้ยินเรื่องนี้จากไป่ไป๋ เธอเกลียดลูกน้องของเขามาก

“สองคนนั้นจะถล่มเกาหลีเหนือ มึงว่าจะรอดมั้ย?”

“ฮ้า!” ทั้งผมและหลงซันชะงักหยุดเดินริมหน้าผา หลงซันขยับเข้าหา...

“ลูกพี่!มีคนแบบนี้ด้วยเหรอ? โอกาสตาย 99.99% เลยนะครับ ใครกันนะคิดฆ่าตัวตายแบบนั้น”

“กูเห็นด้วย ตาย100%ชัวร์” ผมคิดเช่นเดียวกัน

“เฮ้อ!” เขาถอนหายใจยาวมองลงไปด้านล่าง...

ลานดินชายเขา กลุ่มทหารหนุ่มสาวอาสาสมัครกำลังวิ่งรอบสนาม บางกลุ่มกำลังซ้อมยิงปืน ไกลออกไปมองเห็นหมู่บ้านของกลุ่มชาติพันธ์คะฉิ่น แสงอาทิตย์สะท้อนหลังคาแวบวับ

“มึงซื้อให้ทั้งหมดเลยเหรอไอ้นั่นน่ะ?” เขาชี้แผงโซล่าเซลล์ที่สะท้อนแสงแดดจากหลังคาบ้านของกลุ่มคะฉิ่นไกลลิบ

“ครับ! เมียสั่งให้ซื้อ เธอบอกว่าอีกไม่นานโลกนี้จะมืดมน เราต้องช่วยตัวเอง ไม่ต้องพึ่งพาใคร”

“เมียมึงเจ๋งว่ะ!แล้วนี่ก็ฝีมือของเธอใช่มั้ย?”เขาชี้ไปที่ทุ่งกังหันลมกำเนิดไฟฟ้าอีกฟากของขุนเขาที่หมู่บ้านมูเซอขาว

“ที่พี่เห็นนี่ยังน้อย เอาง่าย ๆ ว่า กลุ่มชาติพันธ์ในภูเขานี้ทั้งหมด กว่า 30 กลุ่ม ทุกบ้านมีโซล่าเซลล์ติดทุกหลังเลยก็ว่าได้ หล้ากับเจ้าฮักมันจัดการให้ชาวบ้านอยู่สุขสบาย ลูกหลานของพวกเขาก็มาช่วยทำงานที่โรงงานช่วยกันบรรจุวัคซีน พวกผู้ชายก็วิ่งอยู่ข้างล่างโน่น” ผมชี้ลงไปที่กองทหารด้านล่าง

เขาหันมาจ้องไปที่โพลงถ้ำขนาดใหญ่ที่ถูกตบแต่งเป็นออฟฟิศอย่างลงตัว กลมกลืนกับต้นไม้ใหญ่ ยากแก่การมองจากทางอากาศ…

“กูชอบออฟฟิศนี้มากเลย มึงทำสวยดี”

ผมดึงมือเขาเดินไปที่อาคาร...

“ผมได้แรงบันดาลใจจากนครเพตรา ผมจำได้วันนั้นผมเดินตามหลังพี่และกำลังจะหมดแรงเพราะหิวน้ำ ตอนที่ได้เห็นครั้งแรกผมยืนขาตาย อึ้ง หายใจไม่ออก หายหิวน้ำไปเลย สำหรับผมแล้วมันยิ่งใหญ่มาก” ผมดันประตูเข้าไปข้างในห้องรับแขก

“ที่จอร์แดนน่ะเหรอ?” เขาหยิบรีโมทเปิดทีวี แล้วร้องเสียงหลง...

“ซอน! เหี้ยแล้วมึง จีนแม่งส่งบอลลูนไปทั่วโลกเลยจริงด้วย” เขามองลุ้นบนทีวีจอใหญ่

“คงถึงวันสิ้นโลกแล้วล่ะ?”

น่าเศร้ากับชะตากรรมของมวลมนุษย์ ผมพอจะเดาได้สงครามล้างเผ่าพันธุ์กำลังจะเกิดในเร็ววัน การกลืนกินด้วยเศรษฐกิจของจีน คงช้าไม่ทันใจพวกมัน

“ไอ้ประธานาธิบดีหวังฉวนแม่งกวนตีน มันจะยึดโลกจริง ๆ” เขาสบถกัดรมฝีปากจ้องทีวี

“สงครามก็มั่วไปหมด นักข่าวก็ยังไม่มีใครรู้ว่าบนบอลลูนนั้นบรรทุกอะไรไป แล้วทำไมมันถึงมากมายขนาดนั้น?” ผมก็ไม่เข้าใจ

“มึงเชื่อกูเถอะ! มีปัญหาแน่ เงียบ ๆ ก่อนสิจะฟังรายละเอียด”

 สำนักข่าว CNN รายงานสดจากวอชิงตัน ดีซี

ประธานาธิบดีสหรัฐออกแถลงการณ์หน้าระเบียงทำเนียบขาว ต่อหน้าประชาชนชาวอเมริกันแน่นขนัด...

“พี่น้องชาวอเมริกันที่รัก โลกเดินทางมาจนถึงจุดเปลี่ยน ภัยคอมมิวนิสต์ที่เป็นศัตรูทางการเมืองมาช้านาน ได้รุกล้ำเข้าในเขตน่านฟ้าของเรา บอลลูนสอดแนมของจีนไม่สนคำเตือนของกระทรวงกลาโหมสหรัฐ ถือว่าเป็นการท้าทายอำนาจอธิปไตยของเรา”

ประธานาธิบดีสหรัฐพูดด้วยน้ำเสียงเด็ดขาด…

“ภายในวันนี้!ถ้าบอลลูนไม่ออกไปจากเขตของสหรัฐและประเทศพันธมิตรเราจะทำลายมันทิ้งและถือว่าจีนประกาศสงครามอย่างเป็นทางการ”

“โจมตี! ปกป้อง!” ฝูงประชาชนอเมริกันกรีดร้องสนับสนุน

“พี่น้องประชาชนที่รัก...ในฐานะที่ผมเป็นตัวแทนของทุกท่าน ขอวิงวอนได้โปรดอยู่บ้านอย่างสบายใจ มิต้องวิตกใด ๆ ทหารอเมริกันทุกนายจะยืนเคียงข้างท่านและพร้อมที่จะปกป้องทุกชีวิตด้วยชีวิตจนอดทนรอจนกว่า...เราจะมีโอกาสได้พบกันอีกขอให้ทุกท่านโชคดี”สิ้นเสียงประธานาธิบดี พลเมืองสหรัฐด้านล่างก็โห่ร้องตอบรับไม่ต่างจาก Tamer 30 ที่โดนนกหวีด

ภาพตัดขึ้นไปบนฟ้าเหนือทำเนียบขาว บอลลูนหลากสีขนาดใหญ่ลอยนิ่งกดดันสร้างความกังวลใจให้กับอเมริกันชน ฝูงรถยนต์ยาวเหยียดแล่นออกนอกเมือง

ภาพข่าวเปลี่ยนไปทีละรัฐ ซึ่งอยู่ในสภาพไม่ต่างกัน บอลลูนยักษ์ลอยกดดันมืดฟ้ามัวดินทั่วเมืองสำคัญทั้ง 50 รัฐ เครื่องบินรบ F-35 บินประกบพร้อมรบเต็มที่

“มึงว่า...ในบอลลูนนั่น มีอะไรวะ?” เขาหันมาถาม

“ไม่รู้สิพี่! กลยุทธการรบแต่ละชาติไม่เหมือนกัน แต่ถ้าจีนอุกอาจขนาดนี้ มันต้องมีทีเด็ด”

“มันจะขนนิวเคลียร์ไปถล่มรึป่าววะ?” หลงซันขมวดคิ้ว

“ไม่หรอก!...เรดาร์จะจับสัญญาณขีปนาวุธได้ก่อน ลูกบอลลูนไม่ได้มีแต่ในสหรัฐนะมึง มันไปตามฐานทัพและประเทศพันธมิตรของสหรัฐทั้งหมด ฟิลิปปินส์ ไต้หวัน ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ แถบอเมริกาใต้ก็มีก็มี” เขาไม่ละสายตาจากทีวี           

“จีนมันเอาจริงแล้วล่ะมั้ง เห็นมันเป็นไม้เบื่อไม้เมากันมานาน มันคงใช้บอลลูนนั่นทำอะไรสักอย่างแน่ ๆ แต่รัสเซียไม่ได้มาช่วยมันนะ รัสเซียจะกลืนยุโรป” ผมได้แต่สงสัย

เขาถอนหายใจยาว...

“กูว่าที่นี่ก็ไม่รอด ถ้ามันบุกมามึงคิดจะสู้มั้ย?” เขาหันมาจ้องหน้า เป็นคำถามที่ตอบยากมาก

ผมหนักใจมาก ใคร ๆ ก็รักถิ่นกำเนิด กว่าที่พวกเราจะลงหลักปักฐานผ่านอุปสรรคต่าง ๆ มาจนผูกพันกับชาวบ้านก็ใช้เวลาไม่น้อย ดอกเตอร์นาตาลีสร้างงาน สร้างรายได้ สร้างชุมชนจนชาวบ้านสะดวกสบาย และเราก็ไม่ได้คิดจะไปอยู่ที่อื่น ลำพังใจของผมนั้นสู้อยู่แล้ว ไม่มีเหตุผลที่ต้องหนี...        

“ผมสู้ว่ะพี่! ผมสร้างกองกำลังก็เพื่อสู้” ผมมั่นใจเต็มร้อย หันไปมองหน้าหลงซันที่พยักหน้าเห็นด้วย

เขานั่งโยกตัวมองทีวี สายตาครุ่นคิด…

“ถ้าเป็นกู! กูจะกระจายกันไปเก็บคนของเราไว้ มึงสู้กองทัพจีนไม่ได้หรอก มึงเชื่อเถอะ! ครั้งนี้อเมริกาแพ้ราบคาบแน่ ไอ้บอลลูนปริศนานั่นแหละต้องเป็นไม้ตายของจีน อาวุธมันพัฒนาไปเรื่อยจนยากจะคาดเดา” เขานั่งกระดิกขามองทีวีอย่างใจเย็น

แต่ถ้าเกิดเหตุเช่นนั้น มันก็เป็นหน้าที่ของผมที่ต้องทำหน้าที่ปกป้องทรัพย์สินที่นาตาลีสร้างไว้ ผมไม่เห็นด้วยกับเขา แต่ก็เงียบไว้

เขาหันมาถาม...      

“ไป่ไป๋!ไปไหนวะไม่ค่อยได้เห็นหน้าเลย? เดี๋ยวนี้ไม่ขึ้นมาช่วยสอนภาษาอังกฤษให้พวกชนเผ่าเลย ทำไมทิ้งนาตาลีไว้คนเดียว” เขาหันมาถาม             

“คงช่วยคุณหมออยู่ที่โรงพยาบาล เธอเก่ง...ทำงานได้หลายอย่าง” ผมออกตัวแทนเธอซึ่งมันถูกเพียงครึ่งเดียว  

“มันผิดวิสัยของคนรักกัน กูไม่เคยเข้าใจยายเด็กคนนี้เลย มันเอาแต่ใจตัวเอง เกรงว่าจะทำเรื่องไม่ดีอีกแน่ ๆ นาตาลีก็ยอดมนุษย์ทำงานหนักขนาดนั้นตลอดเลยเหรอ? ทำไมไป่ไป๋ไม่มาอยู่ด้วยกัน จะได้คอยดูอาหารการกินให้เธอ นาตาลีทำงานหนักขนาดนั้นจะป่วยเอาได้นะ ดูแลน้อง ๆ ดี ๆ หน่อยสิมึง!” เขาหันมามองตำหนิ ผมพยักหน้า...             

“ไม่ต้องห่วงครับ เมียผมดูแลอย่างดี ดอกเตอร์นาตาลีสุดยอดคนว่ะ! ผมไม่เคยเจอคนที่มุ่งมั่นขนาดนี้เลย เธอกับหมวดจางนี่ชะตาชีวิตตลกมาก แต่เป็นเพื่อนคู่หูที่ทำงานเข้าขากัน แทบไม่ออกจากห้องทดลองกันเลย ผมก็ไม่ค่อยได้เจอเมียเหมือนกัน ไป่ไป๋มันคงเบื่อมั้ง?” ผมชมนาตาลีจากใจจริง ถ้าเธอเข้าโหมดทำงานก็จะไม่คุยกับใครอีก แต่ยายน้องสาวของผมหลัง ๆ มาชักอาการไม่ค่อยดี ทะแม่งทะแม่ง!          

“มึงรู้สึกว่า ไป่ไป๋มันแปลก ๆ ไปหรือเปล่า? กูว่าเธอดูล้น ๆ ก้าวร้าว บางทีก็ร้องไห้คนเดียว ไม่สบายรึเปล่า?” เขาสังเกตเห็นอะไรมา เธอแปลก ๆ ไปจริงนั่นแหละ แต่ผมต้องช่วยไม่ให้น้องโดนด่า...     

“เธอก็แบบนี้แหละ! ไป่ไป๋ก็โอเคนะ มุ่งมั่นดี เธอมาชวนผมไปล้างแค้นบ่อย ๆ และยังรักเจ้าแทนไม่เสื่อมคลาย” ผมยืนยันเรื่องนี้ได้ เธอรักเจ้าแทนทุกลมหายใจ แต่หลัง ๆ มาปรึกษาเรื่องผู้ชายกับผมด้วย ถึงเธอจะใช้คำถามอ้อม ๆ แต่ผมก็เข้าใจ

“ไร้สาระ! ห้ามอะไรไม่เคยฟัง คราวก่อนก็จ้องจะเล่นงานจูยอน ถ้าเธอไม่หยุดคิดเรื่องพวกนี้ กูว่าสักวันมีต้องเรื่องอีก” เขาส่ายหัวระอา  

“ผมก็ห้ามไปแล้ว แต่ไม่มีใครเปลี่ยนใจเธอได้ ยิ่งพี่มาอยู่ด้วยนึกว่าจะดีขึ้น เธอกลับบอกว่า ยิ่งเห็นพี่ก็ยิ่งคิดถึงเจ้าแทน เลยหนีไปช่วยหม่าม้าทำงาน แต่ยายนี่มันเก่งนะ มันเรียนรู้เร็วกับทุกเรื่องจริง ๆ”   

“สองคนนั้น ไม่มีปัญหาอะไรกันแน่นะ กูว่าบรรยากาศแปลก ๆ” เขาห่วงใยทุกคน ไม่เคยปล่อยอะไรผ่านสายตาและเป็นอย่างนี้ตลอดมา         

“ไม่มีอะไรหรอกครับ ไป่ไป๋มันดื้อ ตั้งแต่พี่พาเธอไปเคารพหลุมศพเจ้าแทน เธอก็เพี้ยนหนักไปเลย ร้องไห้เป็นคนบ้าไปเลย” ผมแก้ตัวแทนน้อง            

“กูมีเรื่องจะถามมึง ตอบจากความรู้สึกจากใจจริงเลยนะ กูสงสัย”เขาขยับตัวหันมาท่าทางเอาจริง

“เรื่องอะไรครับ?”

“สมมุติว่า มึงไปสงครามและพิการตลอดชีวิต มึงจะกลับมาหาเมียอีกมั้ย?”

“ตอบได้เลยไม่ต้องคิด ผมไม่กลับ ทรมานใจตัวเองไม่พอ ยังจะไปให้คนอื่นทรมานด้วย ผมไม่กลับ ไปตายเอาดาบหน้าดีกว่า ปล่อยให้เธอไปมีชีวิตที่ดีกว่า ผมยอมเจ็บปวดคนเดียวดีกว่า ถ้ารักจริงต้องปล่อยไป” ผมคิดว่ามันไม่ถูกต้องที่จะโยนภาระให้คนรักต้องมาเจ็บปวดด้วย การดูแลคนพิการไม่ใช่งานสนุก          

“แล้วมึงจะใช้ชีวิตยังไง? จะใช้ชีวิตที่เหลือยังไง?”             

“ถ้าผมพิการ ก็จะไปอยู่กับคนที่พิการเหมือนกัน จะได้ไม่ต้องเจอสายตาที่รังเกียจหรือต้องทนกับการเวทนาของคนอื่น ผมรับไม่ได้ว่ะ!” ผมตอบจากใจ เขาพยักหน้าเบา ๆ

“มึงไม่คิดว่า เธอจะรับมึงได้บ้างเหรอ?”             

“ถึงจะรับได้ก็เถอะ! ผมจะไม่เอาความสงสาร มาปนกับความรัก ต้องแยกผักออกจากผลไม้ มันไม่เหมือนกัน” ผมไม่ต้องการความสงสารจากคนรักและไม่อยากเป็นภาระให้ลูกชาย

 เจ็ทโด้ผู้เชื่อมั่นในความรัก เขาเป็นคนรักจริง รักเที่ยงแท้แน่นอน ถ้าเป็นเขาจะตัดสินใจอย่างไรกันนะ?          

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” เสียงเคาะประตูดัง

 “เฮ้ย!นาตาลี มาได้ยังไง?”ผมร้องทักอย่างแปลกใจ นาตาลีเดินตาโรย โผล่พรวดเข้ามา เธอยังสวมชุดขาวอยู่เลย นึกยังไงมาถึงที่นี่ เธอไม่เคยมาเหยียบที่นี่เลยสักครั้ง

“เหงาจังเลย ไป่ไป๋ไม่ยอมมาหาฉันเลย” เธอดวงตาโรย ถอนหายใจทิ้งตัวลงข้างเจ็ทโด้

“โทรไปสิ!” ผมรินน้ำส่งให้              

“โทรทุกวัน เธอไม่ว่างทุกวัน” นาตาลี สีหน้าทุกข์ใจมาก ผมก็ไม่ได้เห็นหน้าแต่เราคุยโทรศัพท์กันบ่อย

“เธอมีแฟนไปแล้วมั้ง?” นาตาลีเสียงสั่น ผมใจหายวาบ...หรือว่าเธอจะมีสัมผัสพิเศษ

เจ็ทโด้หันมามอง...             

“นาตาลี... 5 ปีแล้วนะ! เรามีประสบการณ์ร่วมกันมานานขนาดนี้ เชื่อมั่นสิครับ ความรักไม่ได้เกิดขึ้นแค่ชั่วข้ามคืน อย่าคิดลบครับ ในทุกช่วงเวลาต่างก็มีปัญหา เธออาจจะกำลังจัดการกับปัญหาของตัวเองอยู่ก็ได้ ให้เวลากันหน่อยนะครับ” เขาบอกเบา ๆ นาตาลีเอียงหัวพิงไหล่ของเขา…

“ฉันสัมผัสได้ถึงความห่างเหิน เธอบ้าบอคิดแต่จะไปล้างแค้นไอ้หวังฉวน ฉันจะเลิกทำงานแล้ว” นาตาลีไม่เคยสนใจเงินทอง วันนี้เกิดอะไรขึ้นในใจของเธอกันนะ

“ถ้านึกสนุกก็กลับมาทำก็ได้ ไปเที่ยวบ้างก็ดี” ผมขยับไปนั่งข้าง             

“งั้นฉันเลิกทำงานดีกว่า ฉันจะไปอยู่กับไป่ไป๋ ไม่ได้ดูแลกันเลย คงโกรธมากไม่มาหาเลย” เธอคิดถึงแต่คนอื่น รู้ไหมอาจจะมีบางอย่างไม่เหมือนเดิมอีกแล้วก็ได้? ผมก็กังวลใจไม่รู้จะบอกอย่างไร? ไม่แน่ใจว่าไป่ไป๋จะมีคนอื่นหรือเปล่า?

เธอหันมา... 

“คุณเอาวัคซีนไปขายเหรอ ฉันบอกให้เอาไปแจกช่วยคนไงล่ะ” เธอหน้างอ

“ผมก็แจกด้วยและก็ขายด้วย ถ้าไม่หาเงินจะเอาที่ไหนมาจ้างกองทหาร จะเอาเงินที่ไหนมาซื้อวัตถุดิบ เราเลี้ยงคนเยอะมาก”

“คุณนี่!...ยังเด็กไม่ยอมโตสินะ เอาเงินไปซื้อของเล่นหมด” โดนดุเลย

“ผมทำเพื่อความร่มเย็นเป็นสุขของทุกคน คุณเห็นฟาร์มวัว ฟาร์มหมูหรือเปล่า? ผักผลไม้ของเราก็มีทุกอย่าง เราไม่ต้องพึ่งพาใครเลย” ผมแก้ตัวยิ้มเจื่อน

เจ็ทโด้มองผมตาเขียว…

“ไอ้นี่ไม่เลิกเทาจริง ๆ มึงขายของขูดรีดอย่างนั้น ไม่ละอายใจบ้างหรือไง? ชาวบ้านกำลังจะอดตายจะหาเงินจากไหนมาจ่ายให้มึง?” เขาบ่น งึมงำ 

“ผมไม่เคยขูดรีดคนจน ผมรีดไขมันจากคนรวยต่างหาก” ผมก้มหน้าตอบอ้อมแอ้ม

“มีเงินเยอะมั้ยคะ?”

“มหาศาล! สร้างดาวเทียมได้ 5 ดวง ซื้อเรือดำน้ำได้ 20 ลำเลยครับดอกเตอร์”

นาตาลีหันมาขมวดคิ้วจ้องหน้า...         

“ไปเอาเงินมาจากไหนมหาศาล? บ้าน่า!” เธอค้อนขวับ //แสดงว่า ไป่ไป๋ไม่เคยบอกเธอ//          

“มีเป็นแสนล้านเหรียญเลย” ผมยิ้มอย่างภูมิใจ แต่เธอหน้าดุ...             

“คราวก่อนก็ครั้งหนึ่งแล้ว ไป่ไป๋โม้ให้ฟังว่ามีเงินเยอะแยะ บอกมาดี ๆ ฉันซีเรียสนะ!”เธอหันมาดุ             

“จริง! ผมไม่ได้ล้อเล่น ไป่ไป๋ไม่ได้โกหก” ผมยืนยันหนักแน่น

 “มีแสนล้านใช่มั้ย? โอนมาให้ฉันพันล้านพอ แบ่งให้เพื่อนทุกคน ๆ ละพันล้าน ที่เหลือเอาไปซื้อทองคำแท่งเก็บไว้ให้น้องแทน” เธอบอกแล้วมองทีวีต่อ

เจ็ทโด้หันมองหน้าเธอ...

“แล้วจะเก็บทองไว้ที่ไหน? โลกนี้ไม่มีที่ปลอดภัยแล้วเหลือจีนที่เดียว ผมไม่เห็นด้วยที่จะเอาทองคำแท่งไปฝากไว้กับคนอื่นและโลกน่าจะเกิดสงคราม คุณไม่ได้ทองคำคืนแน่”

“พี่ไม่ต้องห่วง ที่ผมใช้ถ้ำทำออฟฟิศก็เพราะเตรียมระเบิดมันไว้แล้ว ทุกอย่างจะถูกเก็บไว้ในนี้ ถ้าน้องแทนโตขึ้นก็มาขุดเอาเอง” ผมภูมิใจกับถ้ำของผมมาก

นาตาลีหันขวับ...

“คิดแต่ละอย่าง ไม่เคยเหมือนคนปรกติ ไม่รู้เมื่อไหร่จะโตสักที กลับไปฉันจะฟ้องหมวดจาง ไม่โดนมั่งไม่สำนึก” นาตาลีหน้าง้ำ

“ก็เธอนั่นแหละ เป็นคนบอกให้ทำอย่างนี้” ผมอมยิ้ม

“พอกันทั้งผัวทั้งเมีย เฮ่อ!” เธอตีหน้าผากตัวเองแล้วทิ้งตัวพิงโซฟา        

“นาตาลีเหนื่อยมั้ย? พักบ้างเถอะ” เขาถามเบา ๆ เธอโผกลับไปเอียงหัวซบไหล่ สายตาของเธอเหนื่อยล้าปนความเศร้า

“ฉันจะกลับไปลาออกกับหมวดจาง บอกคุณสองคนก่อนเลยนะ ฉันจะไม่ทำงานแล้ว” เธอเอียงหัวพิงไหล่ยกสองมือน้อย ๆ ของตัวเองขึ้นมาดู เธอคงเหนื่อยมาก ตั้งแต่กลับมาอยู่ด้วยก็ทำงานตลอด

เธอหันไปกอดเอวเจ็ทโด้อย่างกับคนรัก ถ้าไม่ติดว่าเธอเคยชอบกับเจ้าแทน เจ็ทโด้นี่แหละเหมาะสมที่สุดที่จะเป็นคนดูแลเธอ            

“เจ็ทโด้ขา...พาฉันเที่ยวได้ไหมคะ? คุณเคยออกสนามรบ ต้องเจอที่สวย ๆ ที่คนธรรมดาไปไม่ถึงแน่ ๆ” เธอกอดเขาแน่น

เจ็ทโด้ก้มมองยิ้มหวานให้น้อง             

“เที่ยวอีกแล้ว! มันเกิดสงคราม พวกเราไปไหนไม่ได้หรอก เที่ยวในจีนสิพอไหว นี่!...ไปป่าโบราณกันมั้ย?” เขายิ้มตาโต ล้อน้อง

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ผมลั่น            

“ฉันอยากไปนะคะ อยากไปที่กระต๊อบของแทน ความรักครั้งแรกของฉันเกิดขึ้นที่นั่น อยากให้แทนกลับมา” นาตาลียิ้มตาลอยแล้วนิ่งไป ก่อนจะสลัดหัวหันไปหาเขา             

“ฉันไม่หยุดทำงานหรอก ฉันพูดเล่น เป้าหมายของหมวดจางยังไม่บรรลุเลย เธอต้องการช่วยคนทั้งโลก ถ้าผลิตวัคซีนได้มาก ๆ เราจะตระเวนไปฉีดให้คนอื่น ๆ ด้วย” เธอฉุกคิดบางอย่าง...จิกตาไปที่เขา

“คุณก็คืนนกหวีดไปให้จูยอนอีก เกาหลีเหนือจะเป็นยังไงก็ไม่รู้?”เธองอนหน้าง้ำเป็นเด็กน้อย แล้วขยับตัวตรงหันมาหาผม...             

“ซอน! คุณสนิทกับไป่ไป๋ เธอโทรมาหาคุณบ่อยหรือเปล่า?” เธอจ้องหน้าหาคำตอบ ผมไม่อยากตอบคำถามเลย...              

“บ่อยมีอะไรเหรอ?” ผมแกล้งมึนไปก่อน ผมก็ยังไม่ชัวร์ แต่โน้มเอียงไปทางเลวร้าย ไป่ไป๋ทำเรื่องอีกแน่นอน            

“คุณว่า น้องแปลกไปหรือเปล่า? น้องชอบชวนแต่แก้แค้น บอกว่ามีเงินเยอะแล้ว จะจ้างทหารรับจ้างไปฆ่าหวังฉวนท่าเดียว พอฉันไม่เห็นด้วย ก็โกรธ ก็งอน หนีกลับบ้านตลอด” เธอสีหน้ากังวล             

“เธอก็มาชวนผมบ่อยเหมือนกัน ผมก็กำลังคิดว่าจะไปจ้างบริษัทExecutive Outcomes ไปฆ่ามันเหมือนกัน เอามะ ผมจัดการให้”

เธอหันมามองตาเขียว…

“สมองเน่าพอกัน จะหาเรื่องเดือดร้อนทำไมกันนักหนา เราต่างก็ได้เห็นตอนจบของแทนแล้ว ยังจะต่อภาค 2 อีกทำไม? ถ้ามีใครรู้ว่า ฉันยังไม่ตาย ฉันก็ต้องเหนื่อยวิ่งอีก ฉันจะไม่คุยกับคุณแล้ว” เธอตาขวาง              

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” เสียงเคาะประตู น้องแป้งเด็กสาวชาวไทใหญ่โผล่หน้ามา

“บอสคะ! แขกจาก Kala Democracy มาค่ะ”

ผมหันไปถาม...             

“คนเดิมหรือเปล่า?”             

“คุณลุงคนเดิมค่ะ”

“พาพวกเขาไปห้องโน้นนะ!” ผมชี้ไปห้องรับแขก ฝั่งตรงข้าม

เจ็ทโด้! ยื่นหน้ามา             

“ใครมาวะ ซอน?” เขาหน้ายุ่งคิ้วผูกโบว์             

“ลุงฉุน” ผมอมยิ้ม

“มาทำไมวะ?” สายตาสงสัยเต็มแก่ เขาคงอยากรู้จริง ๆ ขยับลุกยืนแอบมองไปด้านนอก

“ก็มาซื้อวัคซีนสิ ผมไม่ได้เป็นเพื่อนกับเขานี่”

“ซื้อไปแล้วจะมาทำไมอีก ใช้ไม่ได้เหรอ?” เขาถามประสาซื่อ

“สงสัยเอาวัคซีนมาคืนมั้ง?” ผมล้อเล่นขำ ๆ

นาตาลีลุกพรวด...

“ของฉันแจกฟรี แต่ถ้าซื้อถือว่าของปลอม ไม่รับคืน ฮ่าฮ่าฮ่า!” เธอหัวเราะร่วน             

“คงมาสั่งไปให้ใครล่ะมั้ง? คราวก่อนมาซื้อไป 3 โดส”

“ทำไมซื้อน้อยจัง มาตั้งไกล” นาตาลีขมวดคิ้ว          

“ของมันแพง ต้องซื้อทีละน้อย” ผมอมยิ้ม             

“คุณขายโดสละเท่าไหร่คะ?” นาตาลีไม่เคยรู้เรื่องค้าขายเลย             

“2,000 ล้านยูเอสดอลลาร์”             

“ฮ๋า!” เธอเด้งตาโต

“โอ้โห!!! ไอ้ซอนไอ้สีเทา ผลัวะ!” สิ้นเสียงของเขา เท้าก็ถึงหลัง

ผมกระเด็นหัวทิ่ม...

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”

นาตาลีชี้หน้าด่า...

“ไอ้หน้าเลือด คุณหาเงินอย่างนี้เองเหรอ? นิสัยไม่ดี คุณจะเอาเงินไปทำอะไร ฉันไม่ได้ให้ขายแพงขนาดนี้ แจกฟรีไม่เป็นหรือไง?”

“ก็เขาตอบคำถามไม่ถูกใจและเขาก็ไม่ได้มาขอซื้อไปแจกประชาชนนี่นา เขาไม่ผ่านการสัมภาษณ์ หัวใจของนายกฯพี่ ยังสู้นักกิจกรรมอย่างแสงสุลี ไอ้น้องลาวของผมยังไม่ได้เลย”

“ยังไง?” เจ็ทโด้ดุ ตาขวาง

“แสงสุลี ก็เหมือนกับเจ้าแทนของเรา มันเป็นนักกิจกรรมต่อสู้เพื่อปลดปล่อยคนในชาติจากโครงสร้างที่กดขี่ มันยอมแลกชีวิตของตัวเอง เพื่อขอให้ชนชาติลาวไม่สูญสิ้น ผมนับถือจิตใจมันมาก ผมเลยยกวัคซีนให้มันฟรี ๆ ไปเลย”

นาตาลียิ้มชื่นใจ…

“รู้สึกดีจัง! ถ้าแทนยังอยู่ เขาก็คงทำอย่างนั้น? เอาไปให้เขาอีกสิ ให้ไปเยอะ ๆ เลย”

“แทน! มันตายไปแล้ว ถ้ามันอยู่ก็คงไม่ทำอย่างนั้นแล้ว มันคงเลิกใจดีและช่วยเหลือคนโดยที่ไม่มีคนเห็นค่าอีกแล้ว” เจ็ทโด้ส่ายหัว

“คนไม่มีทางเปลี่ยนสันดานไปจากเดิมหรอก ยังไงก็ยังเหลือเค้ารางเดิม” เธอยิ้มตาลอย

 “แล้วมึงไม่คิดเหรอว่า คนที่บ้านกู ก็ต้องการวัคซีน”

“คิดสิพี่ ผมคิดหนักมาก แต่คนบ้านพี่ไม่ช่วยเหลือตัวเอง พวกเขารู้ทั้งรู้ว่ากฎหมายบิดเบี้ยว ผู้นำมีหน้าที่ปกป้องผลประโยชน์กลุ่มทุน แต่ชาวบ้านก็ยังยอมรับและไม่ต่อต้าน ไม่คิดจะลุกขึ้นสู้ พี่รู้ไหม...เขาแอบยกประเทศให้กับจีนไปแล้ว”

“มึงนี่คิดเหมือนอเมริกา ที่ปล่อยมือจากอัฟกานิสถานเลยนะ”

“ใช่! พี่พูดถูก กรณีเดียวกันเลย ตัวเองไม่สู้เพื่อตัวเองก่อน จะหวังให้คนอื่นมาสู้ให้ มันหมดสมัยแล้ว ไม่มีสงครามเย็นที่จะคอยให้สลับหน้าไปหลอกใครเขาอีกแล้ว”

“แล้วมึงจะเอาเงินทำส้นตีนอะไรเยอะแยะ ฮึ!ไอ้สีเทา!”

“ผมจะไปตั้งพรรคการเมืองที่บ้านพี่นั่นแหละ ลงทุนสัก 100 ล้านเหรียญ ซื้อพวกข้าราชการเกษียณกับนายทหารมาเก็บไว้ อยากเป็นนายกมั่งว่ะ!”

“โป๊ก!” รองเท้าปลิวมาโดนหัว

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” ผมวิ่งหนี ไปทำงาน           

คนทุกคนก็มีมุมมืดของตัวเอง เงินกับผมถูกกัน ผมฉวยโอกาสทุกครั้ง ถ้าจะได้มาซึ่งสิ่งที่อยากได้ การขายให้คนรวยในราคาสูงก็เพื่อเอามาเป็นทุนสำหรับทำแจกชาวบ้านที่ด้อยโอกาส ผมเพียงแค่แบ่งมาให้ชนกลุ่มน้อยที่ไม่เคยได้รับโอกาสบ้างก็แค่นั้น

                                                       .................................................................