The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 6

เกาหลีเหนือ
มุมมองสายตา ชเว จูยอน

มีนาคม ค.ศ. 2025

พยองยาง…

วันสวนสนามเฉลิมฉลองชัยชนะ...ฝูงMIG-29 บินโฉบเฉี่ยวไปมาปล่อยควันสีแดงขาว ผู้กุมอำนาจและชนชั้นนำต่างรอคอยวันที่จะแสดงความเกรียงไกรของกองทัพที่ยิ่งใหญ่อวดสู่สายตาชาวโลก            

พื้นที่สี่เหลี่ยมกว้างใหญ่สุดลูกตาขนาด10 สนามฟุตบอลขาวโพลนไปด้วยหิมะ ทิศเหนือติดแม่น้ำแทดงมองข้ามไปเห็นอนุสาวรีย์จูเช อยู่ฝั่งน้ำลิบ ๆ    

ด้านซ้ายขนาบด้วยอาคารพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์และที่ทำการพรรคแรงงานฯ ด้านขวาขนาบด้วยพิพิธภัณฑ์ศิลปะ ด้านหลังเป็นอาคารหอสมุดประชาชนที่ยิ่งใหญ่ อาคารออกแบบทรงรัสเซียโอ่อ่าบึกบึนคล้ายป้อมค่ายทหารเสียส่วนใหญ่

ฉันเอียงตัวไปหาแทน...          

“ทุกชาติเหมือนกันหมด พวกเขาใช้ทฤษฎีสมคบคิดร่วมกันกุมอำนาจและผูกขาดเศรษฐกิจ ทำให้เกิดช่องว่างเป็นความเหลื่อมล้ำในสังคม ลิดรอนสิทธิของประชาชนจนต่างจากสัตว์ในคอกเพียงแค่ใส่เสื้อผ้าและพูดได้เท่านั้นเอง ในบางครั้งฉันยังคิดว่า เกิดเป็นนกในประเทศนี้ยังโชคดีกว่าเป็นมนุษย์”

“คุณจำกัดความของคำว่าเหลื่อมล้ำให้เห็นภาพชัดเจนได้มั้ยครับ?”

“คำว่า บุญวาสนา นั่นแหละชัดที่สุด คนจน คนยากไร้มักโทษบุญวาสนา แต่จริง ๆ แล้วบุญวาสนาแก้ได้ด้วยคำว่า เสรีภาพ สิ่งที่เรากำลังจะทำจากนี้ไปคือ เสรีภาพที่ไร้ขอบเขต”

ฉันตื่นเต้นใจสั่นมือเย็นเฉียบ เมื่อคืนกว่าจะข่มตาหลับได้ก็เกือบสว่าง เราเข้านั่งปะปนกับชาวบ้านผู้จงรักภักดี ติดขอบสนามด้านขวา ห่างจากบันไดทางลงอาคารหอสมุด ท่านผู้นำต้องเดินผ่านพรมแดงลงมาตามทางนี้เพื่อกล่าวทักทาย           

“แต่น แต๊น!” เสียงเพลงปลุกใจดังกระหึ่ม ฉันเคยถูกปลูกฝังมาแต่เด็ก หัวใจพองฟูอัตโนมัติเมื่อได้ยินเสียงเพลงมาร์ชของกองทัพประชาชนที่เกรียงไกร

หลายชีวิตต่างต้องดิ้นรนเพื่อหาเลี้ยงชีพใช้ชีวิตด้วยความสิ้นหวัง เกิดมาพร้อมกับภาระที่ยิ่งใหญ่ต้องทำงานตั้งแต่เกิดจนตาย เพื่อเลี้ยงดูผู้กุมอำนาจและบริวาร ต้องยอมจำนนกับความกลัวกฎหมายและอยู่กับความสุขปลอม ๆ แล้วก็หลอกตัวเองว่า มันคือสุขที่สุดแล้ว               

สังคมเริ่มทรามลง เมื่อสื่อสารมวลชนหลายสำนักทิ้งอุดมการณ์ ไม่รักอาชีพของตนเองไปสมคบคิดชื่นชมเชิดชูคนกระทำผิด ให้ความสำคัญกับอำนาจและคอร์รัปชั่น ค้ำยันให้ที่ยืนมั่นคงกับผู้มีอำนาจ ฟอกปีศาจร้ายให้กลายเป็นเทวดา เหยียบย่ำชาวประชาจมดิน

“พรึ่บ!พรึ่บ!พรึ่บ!”เสียงด้านนอกทางขวาข้างพิพิธภัณฑ์ประวัติศาสตร์เริ่มมีการเคลื่อนไหว...             

“นั่น!เป็นขบวนพาเหรดของประชาชนค่ะ”ฉันชี้เมื่อริ้วธงแดงสะบัดไสวขบวนแรกของประชาชนผู้จงรักภักดีในชุดสีน้ำตาลอ่อนเดินเตะขาเข้ามาจากถนนฝั่งตะวันออก ผ่านพิพิธภัณฑ์ศิลปะ         

ธงแดงโบกสะบัดพร้อมเพรียงผ่านด้านหน้าตรงที่เรานั่งกันพอดี เสียงเพลง Long live the worker’s party of Korea เพลงมาร์ชประจำพรรคแรงงานฯ ดังกระหึ่มก้องจัตุรัส คิม อิล ซุง

“พรับ! พรับ! พรับ!” กองเชียร์สตรีในชุดประจำชาติสีสันลานตา โบกธงชมพูแดงเป็นคลื่นสายน้ำ                  

“พรึบ! พรึบ! พรึบ!” ขบวนพาเหรดของชาวบ้าน เดินเตะขาสะบัดมือพร้อมกัน ก้าวขาอย่างพร้อมเพรียงสวยงาม ขบวนกำลังจะผ่านหน้าท่านผู้นำ  

แทนชี้ไปที่พื้นลาน...       

“ที่พื้นมีจุดขาวด้วย!”

“หึ!หึ!หึ!” ฉันยิ้มมองจุดขาวบอกตำแหน่ง เว้นระยะห่างเท่า ๆ กันกระจายทั้งลานกว้าง กำหนดจุดเอาไว้ให้ทหารเดินสวนสนาม

“เป๊ะ! เลยใช่ม้า?” กองทหารของเกาหลีเหนือขึ้นชื่อว่า พร้อมเพรียงมาก พวกเขากำลังเคลื่อนขบวนตามมาแล้ว

ทันใดนั้น...          

“โอ๊ะ!!!” เสียงผู้ชมฮือฮา เมื่อหนึ่งในแถวของขบวนประชาชนล้มลง ริ้วขบวนเดินสะดุดขาเสียหลักล้มลงทั้งแผง ทำให้ทั้งแถวแตก

“ปรี๊ด!!!” ผู้ควบคุมรีบวิ่งไปลากเขาออกมาแล้วพาเดินหายไปด้านหลังอาคารหอสมุดฯ เป็นอันรู้กันภายในว่า...นี่จะเป็นครั้งสุดท้ายที่ได้เห็นหน้าของเขา          

“พรึบ! พรึบ! พรึบ!” ขบวนเจ้าหน้าที่รัฐในชุดเสื้อแขนยาวรัดรูปสีขาวกางเกงดำประมาณ 2,000 นายตบเท้าเดินตามมา จากนั้นเป็นชุดสีน้ำเงินของตำรวจจราจร

“พรึบ! พรึบ! พรึบ!”   

ฉันชี้ไปที่พื้น ใต้เท้าของขบวนพาเหรด...

“พวกข้าราชการเวลาเดินต้องเด้งด้วย ตามความเชื่อว่า พวกเราเหนือกว่าทุกชนชาติ เพราะเด้งสูงกว่า”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”                  

การถ่ายทอดสดเฉพาะภายในประเทศเพื่ออวดความภูมิใจ แต่อีกนัยหนึ่งคือขู่ผู้เห็นต่างไปในตัว ขบวนแปรอักษรที่มีแต่คำสรรเสริญท่านผู้นำเปลี่ยนภาพพรึบพรับ ฉันนั่งรออย่างใจเย็นอากาศหนาวเย็น แต่เหงื่อผุดเต็มใบหน้า

ฉันสังเกตไปที่ยอดตึกพิพิธภัณฑ์ด้านซ้าย หลังแผ่นป้ายรูปทหารเป่าแตรมีการเคลื่อนไหว หน่วยสไนเปอร์เข้าประจำตำแหน่งเล็งปืนลงมากลางลาน ถัดมาที่ยอดตึกที่ทำการพรรคแรงงานหลังแผ่นธงชาติก็มีเช่นกัน

ขบวนสวนสนามที่เกรียงไกร ปรกติใช้คนไม่ต่ำกว่า 30,000 นาย แต่ครั้งนี้นับ 100,000 นาย ฝูงบินรบโฉบสะบัดหมุนเกลียวปล่อยฝุ่นสีรุ้งตระการตา รถยนต์ 60 ล้อ ขนขีปนาวุธข้ามทวีปลูกยาว ฮวารัง 8 กำลังขับผ่านหน้าไป

เวลาแห่งการเฉลิมฉลองผ่านไป 3 ชั่วโมง

“ตึกตึก! ตึกตึก!” ถึงเสียงร้องของนายทหารและเสียงเท้าจะดังขนาดไหน แต่ก็ยังเบากว่าเสียงหัวใจของฉันที่ดิ้นอยู่ คันไม้คันมืออยู่ไม่สุข ปวดท้องจุกเสียด เมื่อเข้าสู่ขั้นตอนสุดท้ายของพิธี

“แต่น แต้น!” เสียงเพลงไม่มีมาตุภูมิที่ปราศจากคุณ เพลงสรรเสริญท่านผู้นำสูงสุดดังขึ้น เป็นสัญญาณสุดท้ายของพิธี

ฉันหันแหงนมองด้านหลัง ชั้นบนสุดของอาคารหอสมุดฯเริ่มมีการเคลื่อนไหว เหล่าบรรดานายทหารชั้นผู้ใหญ่แต่งตัวเต็มยศ เหรียญกล้าหาญที่หน้าอกซ้ายขวาเป็นแผงห้อยลงมาถึงเข็มขัด ดูน่ารำคาญสายตา

“ท่านผู้นำจงเจริญ ท่านผู้นำจงเจริญ” พวกเขายิ้มกว้างลุกขึ้นยืนปรบมือหันหน้าไปหาท่านผู้นำสูงสุด หัวใจของฉันยิ่งเต้นรัวหนักขึ้น เหงื่อเม็ดเป้งไหลย้อยอาบหน้า               

ท่านผู้นำสูงสุดเดินขาเบียดอุ้ยอ้ายมาตามระเบียงยิ้มกว้างตาหยีแก้มยุ้ยโบกไม้โบกมือทักทายเหมือนนางงาม เหยียบพรมแดงเดินลงมาบนลานบันไดกว้าง

นายทหารบนรถลำโพงบนลาน กล่าวสดุดี....             

“ด้วยความรักและความกรุณาจากท่านผู้นำสูงสุด ทำให้พวกเรารอดจากการเป็นทาสอเมริกา ขอให้ท่านผู้นำสูงสุดอยู่ชั่วฟ้าดินสลาย! ท่านผู้นำจงเจริญ ท่านผู้นำจงเจริญ” ขบวนพาเหรดและชาวบ้านโห่ร้องก้องฟ้า

“บรื้น...นน!!” รถยนต์ลินคอล์น คอนติเนนตัลสีดำเปิดประทุนคันยาวเคลื่อนตัวเทียบฟุตบาท

“ตึกตึก!ตึกตึก!” หัวใจของฉันเต้นรัวลมหายใจติดขัด กล้ามเนื้อในร่างกายขมวดเกลียวจากความอ่อนแอที่เหลืออยู่             

“ท่านผู้นำจงเจริญ ท่านผู้นำจงเจริญ” เสียงร้องจากขบวนพาเหรดดังขึ้นเมื่อเพลงสรรเสริญจบลง

ท่านผู้นำสูงสุดก้าวลงมาจนถึงลานบันไดด้านล่างพอดี ยืนยิ้มสง่าหน้าไมโครโฟน

“.............” ด้วยบารมีแรงกล้า รอบอาณาบริเวณเงียบสนิทราวกับไม่มีผู้คน มีเพียงสายลมหวีดหวิว

แทนแตะมือแล้วถอดแว่นตาสีดำของตัวเอง...             

“สวมแว่นตาดำไว้ครับ สายตาของพวกผู้นำมีอำนาจมาก ถ้าคุณมองมันตรง ๆ อาจจะไม่กล้าลงมือ” เขาบรรจงสวมแล้วปัดเศษผมให้

จริงสิ! ฉันลืมไปเลย ดวงตาของพวกนี้สามารถข่มคนอื่นได้ อย่าว่าแต่ระดับนี้เลย แค่ตำรวจมองเรายังไม่กล้าสบตา

แทนขยับยื่นมือเข้ามากุม...                 

“ผมไม่มีอะไรจะเสียอีกแล้ว ผมจะยืนเคียงข้างคุณ เราอาจจะไม่ใช่พี่น้องกันแท้ ๆ แต่ผมศรัทธาหัวใจของคุณ ขอให้เทพีแห่งโชคเข้าข้างเรานะครับ”

“ฉันจะไม่มีวันลืมคุณ” ฉันบีบมือของเขาแทนคำขอบคุณ ฉันก็ไม่มีอะไรจะเสียแล้วเหมือนกันคำพูดเล็กน้อยที่มาจากเพื่อนแท้เพียงคนเดียวในเวลาที่บีบรัดหัวใจที่สุดทำให้คลายความกังวล คาบนกหวีดแล้วหลับตานิ่งประสานมือกำไว้แนบอก รวบรวมความกล้าข่มใจให้สงบนิ่งแน่วแน่ บอกกับตัวเองว่า...สายน้ำไม่มีวันหวนคืน จากนี้ไปจะไม่มีการย้อนคืน

“ไฟท์ติ้ง!” แทนเอื้อมมากุมมือ

ฉันสูดลมหายใจลึกสุดปอด ทำตามเสียงเรียกร้องในใจของตัวเอง…     

“วี๊ด!!..ดด!!” เสียงแหลมหวีดหวิวดังขลุ่ยผิวโหยหวน ท่วงทำนองแว่วหวานของมัจจุราชจากสายลมนกหวีดของฉันดังไปทั่วบริเวณในระยะใกล้สัญญาณเสียงล่องลอยไปกระตุ้นแกนสมอง นายทหารระดับสูงบนที่นั่ง VIP ร่างสะบัด แผงเหรียญกล้าหาญที่ติดหน้าอกปลิว ทุกคนหันมองมาที่ฉันรวมถึงท่านผู้นำสูงสุดด้วย

ทันใดนั้น...พวกเขาแตกฮือเหมือนผึ้งแตกรัง ริ้วขบวนพาเหรดที่ยืนตรงอยู่ด้านหน้าเริ่มแตกแถว...

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียงต้อนรับจาก Tamer 30 ของฉันดังกระหึ่มก้องลานจัตุรัส รอยยิ้มกับสายตาเป็นประกายฉาบฉายบนใบหน้า ท่าทางคึกคักกระตือรือร้น แหวกกันเข้ามา

“Yes! yahoo!!!” แทนกำหมัดร้องลั่น

ฉันบอกตัวเองอีกครั้ง...ฉันไม่ได้เนรคุณแผ่นดินแต่กำลังทำความสะอาดแผ่นดินกำจัดกลุ่มปรสิตเพียงหยิบมือที่เขียนกฎหมายกดหัวประชาชนแล้วขึ้นไปเป็นใหญ่กินรวบตระกูลเดียว

แผ่นดินที่ธรรมชาติสร้างขึ้นมาให้ทุกคนได้อาศัย ไม่ใช่ของใครคนใดคนหนึ่ง คนเรามีโอกาสเกิดแค่ครั้งเดียวตายแค่ครั้งเดียว ทำไมต้องยอมให้คนอื่นขึ้นมาขี่คอของเราทั้งชีวิต แย่งเวลาความสุขของเราไป          

“เทพีแห่งโชคเข้าข้างแล้ว!” ฉันดีใจหน้าบานรีบลุกจากที่นั่งจูงมือกันวิ่งไปที่ไมโครโฟนและท่านผู้นำสูงสุดก็ยืนตัวกลมอยู่ตรงนั้น

“วี้ด!!...ดดด!!!” เสียงหวีดหวิวตอกย้ำความมั่นใจออกปลายลำโพงทั่วเมืองหลวง ถ่ายทอดสดไปทั่วอาณาจักรเผด็จการ                    

“Messiah!อยู่กับที่! ห้ามขยับรอรับคำสั่ง!” ฉันตะโกนใส่ไมโครโฟน ท่านผู้นำยืนยิ้มกว้างอยู่ข้าง ๆ

“มานี่สิ!” ฉันดึงเขามายืนเป็นโล่บังด้านหน้าไว้ สังเกตมองทหารที่อยู่ริมลานใกล้แม่น้ำแล้วพอจะยิ้มออก พวกเขาเริ่มแตกแถวดันกันเข้ามา เสียงอึกทึกลั่นไปทั่วบริเวณ

ฉันส่ายตามองหามือปืนสไนเปอร์บนยอดตึก พวกเขายืนชูปืนยาวขึ้นเหนือหัวแสดงว่าฉันปลอดภัยแล้วความมั่นใจเพิ่มขึ้นมาเกินร้อย กำหมัดชูมือตะโกนอย่างสะใจ...         

“ฮันกุก! Messiah!!!!!!”

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!”

ฉันขอความเป็นมนุษย์คืนให้กับสหายร่วมชาติที่เหลือ ทุกคนจะได้เป็นคนเต็มคนสักที ฉันขอปลดแอกให้กับผู้ยากไร้และผู้ทุกข์ทนให้กลับไปมีชีวิตเยี่ยงมนุษย์ทั่วไป

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียงดังกึกก้องเหมือนกองทัพอสูรจะออกศึก สิ้นสุดกันเสียที พอกันเสียทีกับความเหลื่อมล้ำการกดขี่ประชาชนมาหลายชั่วอายุคน

หันไปมองแทนผู้น่าสงสาร เขาคึกคักตื่นเต้นมากเดินเข้าไปหานายทหารระดับผู้บัญชาการ แล้วจับแผงยศที่หน้าอกพลิกดูเหมือนเด็กได้ของเล่น...          

“เฮ้ย! เจ๋งอ่ะ! นี่เป็นปฏิบัติการที่ลงมือเร็วที่สุดในโลกเลยนะนี่ ชอบ ๆ” เขากระดี๊กระด๊าเดินเข้าหาท่านผู้นำแล้วโอบเอวตะโกนก้องร้องเสียงดังไปพร้อมกับขบวนสวนสนาม  

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เขาคล้องแขนเต้นกับท่านผู้นำที่ยังมีสติสมบูรณ์
           ฉันมองดวงตาของท่านผู้นำผ่านแว่นกันแดดดำดวงตาที่เคยมีอำนาจคู่นั้นเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนเพิ่มความมั่นใจให้มากขึ้น เราสองคนได้ปิดฝาโลงแห่งความตายของตัวเองและผ่านมันมาได้อีกครั้ง
           “ฮู้ว!! ผมไม่เคยได้หัวเราะมีความสุขอย่างนี้มานานแค่ไหนแล้วนะ ขอบคุณมากจูยอน ผมมีความสุขที่สุดเลย” ส่วนแทนนั้น!...บ้าไปแล้ว เขาสนุกกับการเล่นหัวเราะสนุกสนาน เต้นแร้งเต้นกาบนเวที 

ฉันกระซิบ ...               

“คุณจะสั่งอะไรก็ได้ พูดภาษาอะไรก็ได้ ถ้ายืนข้างฉันพวกเขาจะเข้าใจและทำตามอย่างไม่มีข้อแม้” 

“จริงดิ?” เขาตื่นเต้นตาโตสายตาดื้อมากเอาโทรศัพท์มาจ่อไมโครโฟน เสียงเพลงจีน Ting Ting Tang Tang  เพลงฮิตในติ๊กต่อกดังกระหึ่มขึ้นมาแล้วตะโกนใส่ไมโครโฟน...          

“Messiah! ทุกคนเต้นตามผมนะ” เขากอดท่านผู้นำแล้วเริ่มโยกเอวตามจังหวะเพลง

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” ขบวนพาเหรดเริ่มโยกเอว ริ้วขบวนเคลื่อนไหวเหมือนใบหญ้าลู่ลม

“ยู้ฮู้! วู้ว!!! ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!” เสียงหัวเราะลั่นลานจัตุรัส

“เฮ!...” ทหารทั้งแถวล้มกันระเนระนาดเมื่อเขาหมุนตัว เสียงหัวเราะครื้นเครงเข้ากับบรรยากาศเฉลิมฉลอง ท่านผู้นำก็ล้มกลิ้งเป็นลูกขนุน

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!” ฉันรับรู้ถึงความปลอดภัย สบายใจ ปลอดโปร่ง หายปวดท้อง ความกลัวความตึงเครียดหายไปหมดสิ้นเหมือนได้หลุดพ้นจากสายใยพันธนาการ เดินไปจูงมือท่านผู้นำมายืนเคียงข้าง ถึงเวลาที่ฉันรอคอยชำระล้างให้กับสิ่งที่เขาและสมุนได้ก่อไว้...          

“Messiah!!!!”   กำหมัดหันหน้ากลับไปที่ขบวนพาเหรด

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียงกระหึ่มจากสาวกตอบกลับกึกก้องสะท้อนคุ้งน้ำ หันหน้ากลับไปยิ้มให้ท่านผู้นำแล้วง้าง...          

“ผลัวะ!” หมัดตรงเข้าเต็มเบ้าหน้า แก้มยุ้ยแดงกระเพื่อม ใบหน้าหันไปตามแรง ร่างอ้วนเอียงเล็กน้อย ท่านดึงตัวเองกลับมายืนตรงยิ้มหวาน เลือดไหลออกมุมปาก สายตาเทิดทูน แววตาเปี่ยมความสุขเหมือนพวกมาโซคิสต์ที่ชอบให้คนอื่นกระทำรุนแรงต่อตนเอง         

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียงลูกสมุนเชียร์กระหึ่ม พวกใครมากก็ย่อมเป็นฝ่ายถูกต้องเป็นธรรมดา ทหารเกาหลีเหนือแปรพักตร์มาเป็นพวกของฉันหมดแล้ว                 

“สำหรับคังซังอา.. ผลัวะ!” ฉันต่อยสุดหมัดไปที่ใบหน้าขาวอีกครั้ง ส่งใจคิดถึงลูกน้องผู้ซื่อสัตย์ ฉันเอาคืนให้นายแล้ว ไปเกิดใหม่โดยไม่ต้องค้างคาใจเถิดนะน้องรัก

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!”

“ปี๊น! ปี๊น! แป๊น!แป๊น!” เสียงแตรรถยนต์กระหึ่มดังมาจากรอบสารทิศ เหล่าTamer30 จากผู้ชมการถ่ายทอดสดทางบ้าน ต่างหลั่งไหลกันมาเนืองแน่น

ฉันขยับตัว ระบายความคับแค้นในใจให้สมกับการรอคอย

“ผลัวะ! ผลัวะ! ผลัวะ!ๆ ๆ ๆ ๆ สำหรับคุณพ่อ คุณแม่ของฉัน!!” หมัดชุดใส่ไม่ยั้ง ทั้งใบหน้าและพุงจนเขาทรุดกองกับพื้น ใบหน้าแดงก่ำยังยิ้มแย้ม สายตาดุจสุนัขที่ซื่อสัตย์ค่อย ๆ ลุกยืนขึ้นมา

ฉันเหลือบเห็นปืนสั้นทองคำเหน็บเอวท่านผู้นำ เอื้อมมือไปดึงมาชูพร้อมตะโกน...          

“ Messiah!”                

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!”

ฉันยังไม่หนำใจ หันกลับไปซัด...                     

“ผลัวะ!” หมัดตรงครึ่งปากครึ่งจมูก ทำเอาท่านผู้นำสูงสุดล้มตูดจ้ำ เสียงหัวเราะสนั่นจาก Tamer 30          

“สำหรับทุกชีวิตที่ต้องตายไปอย่างไร้ค่า จากนี้ไปเกาหลีเหนือจะเป็นชาติที่มีเสรีภาพมากที่สุด” ฉันตะโกนเสียงดังใส่ไมโครโฟนคาดหวังว่าจะได้ยินไปทั่วประเทศ 

แทนเดินตัวโย่งเข้ามา...                      

“วันเดียวเรียบ คุณเจ๋งจริง ๆ แต่ว่า จะลงโทษมันแค่นี้เองเหรอ? ทำไมไม่ยิงหัวมันเลยล่ะ?”

“อ้าว!..ไหนคุณบอกว่า มันไม่อารยะไง?” ฉันย้อนใส่ /ตัวเองพูดซะจนฉันเขว/

“ถึงขั้นนี้แล้วยิงแม่งทิ้งไปเถอะ เก็บไว้มันจะเป็นตัวปัญหา ถ้าคุณไม่กล้าผมยิงให้ ผมไม่ได้ผูกพันกับมัน” เขาแบมือขอปืน ฉันยิ้มส่ายหน้า         

“ฉันจะเอาเขามาไว้ใช้ให้หุงข้าว น้องสาวของเขาก็น่าจะถูบ้านสะอาด” ฉันยิ้มมุมปากหันมองน้องสาวสุดเหี้ยมของเขา           

“โหย..จูยอน! คุณซาดิสต์มาก” เขาเดินฉากออกไปถ่ายคลิปในมุมอื่น ๆ                    

“ล้อเล่น! ต้องเอาตัวเขาไว้เพื่อเป็นตัวประกัน ชาวบ้านบางส่วนไม่ได้ฉีดวัคซีน ฉันต้องแก้ปัญหาความจงรักภักดีกับผู้ที่รอด เรื่องยังไม่จบง่าย ๆ แบบนี้หรอกค่ะ” 

ชาวเกาหลีเหนือโดนล้างสมองมาแต่เล็กแต่น้อย เอาไว้แก้ปัญหาทีหลังมีวิธีจัดการกับพวกเขา ตอนนี้ฉันขอจัดการ Tamer 30 พวกนี้ก่อน... 

“วี๊ด!!...ดด!!”เสียงนกหวีดหวานแว่ว

“Messiah!Messiah!Messiah!Messiah!”เสียงเชียร์กระหึ่ม 

“คุณดูสิ! มันประกาศว่าประเทศนี้ไม่มีโควิด มันไม่พยายามหาวัคซีนมาฉีดช่วยชาวบ้าน แต่พวกมันเอาไว้ฉีดกันเอง ทำให้เรากำจัดพวกมันง่ายขึ้น” นี่ก็เป็น Bad sometime good ของชาวบ้าน ฉันชี้ให้เขาเห็นถึง ความโลภและเห็นแก่ได้ของชนชั้นนำ ผู้กุมอำนาจกลุ่มเล็กที่อยู่เหนือกฎหมาย

“มันอยู่ที่นั่น!ไปจับมันมา” ด้านขวาบนถนนข้างอาคารศิลปะ ชาวบ้านกลุ่มหนึ่งวิ่งกรูเข้ามาหาเรา ท่าทางดุร้ายไม่เป็นมิตร สายตาโกรธจัดหมายจะเอาชีวิต พวกเขาชี้มาที่ฉัน...                   

“เซกเกี้ย! นังผู้ก่อการร้าย ขี้ข้าอเมริกา! ฆ่ามัน! มันทำร้ายท่านผู้นำสูงสุดของเรา” พวกเขาพยายามจะแทรกตัวผ่านขบวนพาเหรดเข้ามา

แทนดึงปืนทองคำเดินประกบด้านหลัง...                    

“เกิดอะไรขึ้นครับ?” เขาก้มมาถาม สายตามองไปที่ถนนระหว่างอาคาร                     

“พวกเกาหลีภักดี! ไม่มีอะไรหรอก เดี๋ยวก็วิ่ง!” ฉันยิ้มไม่ใส่ใจ พวกเขาพยายามแหวก Tamer30 เข้ามา                        

“Messiah!!!” ฉันตะโกนใส่ไมโครโฟนเรียกรวมพลัง

“จับตัวชาวบ้านมัดไว้” ฉันชี้ไปที่กลุ่มชาวบ้านเพื่อเปิดทางหนี

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” เสียงตะโกนกึกก้อง

คลื่นมนุษย์เลื่อนไหลดังสายน้ำหลาก โถมเข้าใส่กลุ่มเกาหลีภักดี คนที่ใกล้กว่าถึงตัวก่อน กอดรัดฟัดเหวี่ยงหนีเอาตัวรอดกันชุลมุน แหกปากลั่นวิ่งหนีตายกระโดดลงแม่น้ำแทดง

ทุกคำพูดของฉันไม่ได้หวังผลแค่ชาวบ้านตรงหน้า มันหมายถึงชาวบ้านทั้งประเทศที่จะโดน Tamer 30 ไล่จับ พวกนี้คงหลอนไปอีกนาน

“..........” มีความสุขจังเลย เวลาที่รอคอยช่างคุ้มค่าเสียจริง ๆ

“แป๊น…นน! ปี๊น...นน!” เสียงแตรรถยนต์ดังค้างไปทั่วบริเวณ ซากรถยนต์ชนกันวินาศสันตะโรเปลวไฟลุกท่วม คลื่นมหาประชาชนกระจายไหลลงท้องถนน การจราจรในเมืองใหญ่เป็นอัมพาต ทุกสิ่งอย่างกำลังยุติลง

อาคารบ้านเรือนไฟเริ่มไหม้ควันดำลอยเต็มฟ้า เกาหลีภักดีเผ่นหนีหายเหลือเพียงบรรดารถยนต์ของขบวนพาเหรด ทั้งรถถัง รถหุ้มเกราะ รถขีปนาวุธจอด เป็นระเบียบแถวยาวสุดตา

ฉันก้าวขึ้นรถติดลำโพงของนายทหารควบคุมขบวนพาเหรด …

“ปลดรูปท่านผู้นำออกให้หมด เอาไปกองรวมกันที่หน้ารูปปั้นคู่ที่มันซูแด” ฉันออกคำสั่งผ่านไมโครโฟนบนหลังคารถยนต์ ท่านผู้นำสูงสุดนั่งคู่ไปกับแทน รถยนต์แล่นไปทางขวาผ่านที่ทำการพรรคแรงงานฯ เพื่อเข้าสู่สวนสาธารณะมันซูแด

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” พวกเขากระจายกันไปดึงรูปภาพบนผนังแล้ววิ่งตามรถยนต์...

“ดึงรูปภาพของท่านผู้นำออกให้หมด! อย่าให้หลงเหลือรกสายตา” รถแล่นผ่านสวนน้ำ Water Park โรงภาพยนตร์ประชาชน หอคอยกระจายเสียงวิทยุโทรทัศน์ Tamer30 เหลือคณานับมากมายเหลือเกินวิ่งตามมาเป็นขบวน...              

“ตามมาเจอกันที่หน้ารูปปั้นคู่นะคะ!” ฉันชี้เป้าให้ทุกคนวิ่งไป 

จากจัตุรัสคิมอิลซุงมาที่เนินสวนสาธารณะมันซูแดไม่ไกลกันมากรูปปั้นทองแดงคู่สูงตระหง่านของสองผู้นำพ่อลูก บนเนินเขามันซูแดด้านหน้าอาคารพิพิธภัณฑ์ปฏิวัติเกาหลีกำลังจะโดนประหาร

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” Tamer 30 วิ่งกรูเข้าออกอาคาร หอบรูปภาพที่เคยอยู่บนผนังวิ่งนำหน้าไปวางใต้รูปปั้น

“เอี๊ยด!” แทนขับรถมาจอดเทียบบนลานหน้ารูปปั้นแหงนหน้าขึ้นมอง...         

“แล้วจะอย่างไรต่อ?” เขาหันมาถาม ท่านผู้นำสูงสุดนั่งยิ้มโบกมืออยู่เบาะข้าง

“ฉันต้องการแค่นี้ งานเสร็จแล้วได้ปลดปล่อยประชาชนตามฝัน ถึงต้องตายในวันนี้ ก็ไม่เสียใจ” ฉันได้เห็นภาพเจ้าหน้าที่บริหารระดับสูง และผู้มีอำนาจในกองทัพกลายเป็น Tamer 30 ได้ทำลายองค์กรแห่งความกลัวออกไปจากแผ่นดิน หมดสิ้นกันเสียทีกับการกดขี่ของประเทศ แค่นี้ก็ชื่นใจ

“ชาวบ้านที่ไม่มีโอกาสฉีดวัคซีน คือผู้ที่รอดและมีอาหารกินไปอีกนาน กลับหัวกลับหางกันเลยนะครับ” เขาอารมณ์ดีมาก

ฉันส่องกล้องมองเห็นกลุ่ม Tamer30 วิ่งผ่านประตูชัย (Arch of Triumph) อีกนับแสน พวกที่วิ่งมาจากสนามฟุตบอลเมย์เดย์ สเตเดียม(Rangnado May day stadium) อีกแน่นขนัด             

“พวกที่กลายพันธุ์จะอยู่อย่างไร จูยอน!...คุณดูด้านโน้นสิ มากันอีกเพียบเลย บ้านคุณมีประชากรเท่าไหร่ครับ” เขาถามแล้วชี้ไปกลับไปที่ลานจัตุรัสคิมอิลซุงด้านหลัง คลื่นมนุษย์เดินทะลักทะลานเต็มถนน 8 เลน          

“ประมาณ 25 ล้านคน เป็นเจ้าหน้าที่รัฐในสาขาต่าง ๆ ประมาณครึ่งหนึ่ง ที่เห็นทั้งหมดนี่ก็น่าจะเป็นพวกเจ้าหน้าที่รัฐ พวกที่นั่งดูรอบ ๆเป็นพวกกลุ่มทุน” 

 “หมดประเทศเลยมั้ง?” แทนหน้ายุ่งมองหันไปมา ทุกสารทิศมีแต่พวกของฉัน…      

“ทุกความสำเร็จมีราคาที่ต้องจ่าย ถ้าไม่กำจัดศัตรูพืชก็ไม่สามารถปลูกข้าวพันธุ์ดีได้ พวกเขาต้องเสียสละวันนี้เพื่ออนาคตที่ดีของลูกหลานในวันข้างหน้า คนเหล่านี้ใช้ชีวิตเอาเปรียบคนอื่นมากเกินไปแล้ว หมดเวลาของพวกเขาแล้ว” ฉันไม่เสียใจในสิ่งที่ลงมือทำ ...             

“วี๊ด!!..ดด!!” ฉันกระโดดลงจากรถเดินมายืนใต้รูปปั้นทองแดงของท่านผู้นำสองตัว             

“ทำลายสัญลักษณ์ของท่านผู้นำทั้งหมด อย่าให้เหลือแม้แต่รูปเดียว เข็มกลัดที่หน้าอกพวกท่านด้วย โยนมันทิ้งไป” ฉันตะโกนท่ามกลาง Tamer 30 ของฉัน สัญลักษณ์ของการกดขี่ประชาชนจะต้องหมดไปจากประเทศนี้

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” ผู้คนวิ่งเข้าไปทุบขาของรูปปั้นทองแดง

“บรื้น! บรื้น!” ฝูงชนแหวกเป็นช่องเมื่อรถเครนก่อสร้างแล่นเข้ามา ลูกตุ้มใหญ่แกว่งกระแทกใส่รูปปั้นสองผู้นำ สหาย Tamer 30 ถือเลื่อยไฟฟ้าวิ่งเข้าใส่...             

“Messiah! Messiah! Messiah! Messiah!” ในชั่วอึดใจรูปปั้นทองแดงก็ล้มครืนลงมานอนยิ้มชี้นิ้วอยู่กับพื้น

ฉันเดินกลับขึ้นรถยนต์ดูเวลาเกือบครบ 30 นาทีแล้ว ต้องหาทางออกก่อนที่ Tamer30 พวกนี้จะกลายเป็น Soulless ปิดถนน

.....................................................................

“คุณคิดว่า ชาติอื่นจะไม่เข้ามายึดครองประเทศของคุณเหรอ?” เขาหันมาถาม เมื่อกลับมาถึงโรงแรม รยูกยอง             

“ใครจะมา? ทุกชาติก็ตกอยู่ในสถานการณ์เดียวกันพวกเขาต้องแก้ปัญหาภายใน แต่ถ้ามีใครโผล่หัวเข้ามา...” ฉันหยุดยิ้มมุมปาก แล้วหันไปจ้องหน้าของเขา…

“คุณลืมอะไรไปหรือเปล่า? ฉันมีขีปนาวุธนิวเคลียร์ ฉันจะถล่มให้ยับเลย ”   

“ห่ะ!” เขาอ้าปากค้าง...             

“นี่! จูยอนตัวจริงรึป่าวเนี่ย ? นับวันยิ่งโหด” แทนครวญแล้วเมินหน้าหนี              

ฉันหันไปหาสหายผู้นำสูงสุด คิดในใจว่า...หมดเวลาของพวกท่านแล้ว ต่อไปให้พวกชาวบ้านเลือกทางเดินเอาเอง ตระกูลของท่านหาเรื่องแต่จะทำสงคราม ไม่มีความสามารถนำพาชีวิตที่ดีกว่าให้พวกเขา จงปล่อยให้พวกเขาได้รับอิสระ พวกท่านและบริวาร พอได้แล้ว

                                                 . ...............................................................