The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 10

มณฑลหนานหนิง
มุมมองสายตา ซอน
มีนาคม ค.ศ.2025
เป่ยซี…

เช้าที่แสนจะทรมานอีกวัน ผมอึดอัดขัดใจไปหมดเหมือนคนน้ำท่วมปาก ทั้งครอบครัวนี้มีบุญคุณล้นหัวจนไม่กล้าจะแย้ง ได้แต่ปวดหัวใจ  ในยามที่ไป่ไป๋ไม่อยู่ ดอกเตอร์นั่งเหม่อคนเดียวทั้งวันไม่ต่างจาก Soulless ที่ไร้ชีวิต หมวดจางร้อนรุ่มใจนอนร้องไห้ทุกคืน

ผมเองก็พูดไม่ออก ไม่คิดว่าเธอจะเปลี่ยนไป ผมมีส่วนผิดที่ช่วยปกปิดพิรุธของเธอกับทุกคน ยิ่งพอได้เห็นใบหน้าเศร้าของดอกเตอร์นาตาลี น้ำตาพานจะไหลออกมาดื้อ ๆ       

หม่าม้าสีหน้าเบิกบานยิ้มน้อยยิ้มใหญ่กับคุณหมอนั่งรอที่โต๊ะอาหาร ผมเอ่ยถามเมื่อทุกคนอยู่พร้อมหน้า...          

“ไป่ไป๋! ไปไหนแต่เช้าครับ?” ผมหันถามท่าน /ผมแอบเห็นไป่ไป๋ออกไปกับเจอรี่ตั้งแต่เช้า/             

“ไปดูชุดเจ้าสาว ตื่นเต้นกันใหญ่เลย” ท่านยิ้มไม่ได้หุบใบหน้าเอิบอิ่ม

“ไปดูชุดแต่งงาน?” หมวดจางขมวดคิ้วรำพึงเบาๆ นาตาลีก้มหน้ากัดฟันกำมือแน่น เจ็ทโด้เอื้อมไปแตะมือเธอเบา ๆ             

“น้องตัดสินใจจะแต่งงานจริงหรือครับ?” ผมอ้อมแอ้มถามไม่เต็มปาก ท่านหันมายิ้ม...             

“แต่งสิ! เหมาะสมกันดี ฉันสนับสนุนเต็มที่ พวกเธอเห็นรึป่าวน้องมีความสุขมาก” หม่าม้าอายุมากขึ้นทุกวัน ย่อมเหงาผมเข้าใจ

ทั้งสองท่านไม่กล้ามองมาที่นาตาลี เจ้าลูกชายของผมไปวิ่งเล่นกับเพื่อนที่หน้าบ้านไม่มีคนกวนใจ

ท่านยิ้มเอื้อนเอ่ย อย่างมีความสุข...             

“อายุของน้องสมควรมีครอบครัวได้แล้ว ฉันจะได้หมดห่วง” ท่านยิ้มหวาน

หมวดจางดวงตาแดงสายตาเศร้า น้ำตาคลอตลอดที่เห็นนาตาลีต้องกล้ำกลืนฝืนทนกลืนข้าว เธอพูดขัดจังหวะ...             

“ถ้าอย่างนั้นก็คงไม่ต้องรอถึงพรุ่งนี้หรอกนะ เห็นได้ชัดว่าน้องตัดสินใจแล้ว” เธอยืดอกนั่งตัวตรงหันมองผู้ใหญ่ทั้งสองท่าน     

ผมก็คิดเช่นนั้นจะอยู่ต่อเพื่อให้นาตาลีทรมานมากขึ้นทำไม? เราแพ้แล้วกลับกันดีกว่า ผมพยักหน้าหันมองเจ็ทโด้ก็พยักหน้า ยกเว้นนาตาลีนั่งมองชามข้าว ไม่รับรู้อะไรแล้ว             

“หม่าม้าคะ! คุณหมอคะ! เดี๋ยวทานข้าวเสร็จแล้ว พวกเราต้องขอตัวลานะคะ” หมวดจางจะทำอะไร? ผมกับเจ็ทโด้หันมองหน้ากัน เธอรักนาตาลีคงทำเพื่อไม่ให้นาตาลีต้องทนช้ำใจไปกว่านี้              

“อ้าว!ไหนบอกจะพักอยู่ที่นี่ไง จะไปไหนกัน?” คุณหมอท้วง หม่าม้าหันมามอง

“เจ็ทโด้มีงานด่วนเข้ามาค่ะ เราต้องไปกันต่อ แค่นี้ก็ขอบคุณมากแล้วค่ะ” หมวดจางตอบเสียงใส ปรับสีหน้ายิ้มคุยปรกติ         

เจ็ทโด้ก้มหน้ากินข้าวไม่ออกความเห็นใด ๆ กลิ่นอายความเศร้าของพวกเรา เข้มข้นกว่ากลิ่นความสุขของท่านทั้งสอง แต่ท่านคงไม่ทันได้สังเกต

ท่านยื่นหน้าถามนาตาลี...             

“นาตาลีไปด้วยหรือเปล่า? อยู่กับน้องก่อนนะ พรุ่งนี้! ก็ถึงวันตกลงรับปากแต่งงานกันแล้ว ช่วยเป็นสักขีพยานให้หน่อยนะคะ”

นาตาลียิ้มเก้อหันมองให้หมวดจางช่วย            

“อ๋อ! นาตาลีต้องไปกับหนูค่ะ ตกลงไป่ไป๋แต่งงานแน่ใช่ไหมคะ?”เธอย้ำคำถามอีกครั้ง             

“ไม่ต้องห่วงหรอก ยังไงฉันก็จะบังคับให้แต่ง ฉันอยากได้หลาน” คำตอบของท่านปิดประตูความหวังของพวกเรา แสงจากปลายอุโมงค์ที่เลือนรางริบหรี่ดับสนิทลง หมวดจางทำหน้าที่ช่วยเพื่อนออกจากถ้ำอารมณ์ที่แผดเผาหัวใจ

เธอลุกขึ้นยืนยิ้มมองผู้อาวุโสทั้งสองท่าน...

“หม่าม้าคะ! ในนามของเพื่อน ๆ ทุกคน ขอให้ไป่ไป๋และครอบครัวสมหวังอย่างที่คิด มีความสุขมาก ๆ พวกเราขอโทษด้วยที่เคยพาน้องไปเหลวไหล ขอให้เธอเริ่มต้นใหม่กับชีวิตที่ดีกว่า ขอให้เธอโชคดีมีลูกหลานมากมาย” เธอยืนหลังตรงอวยพรเสียงชัด แล้วก้มศีรษะค้างนาน ผมอยากจะร้องไห้พยายามกัดกรามห้ามน้ำตา คำอวยพรของหมวดจางกัดหัวใจของผมมาก

“นาตาลี ไม่เป็นอะไรใช่ไหม? ไป่ไป๋สัญญากับฉันไว้ว่าจะแต่งงานกับผู้ชายตอนอายุ 25 ปี ฉันทวงสัญญาของฉัน” ท่านหันมอง นาตาลีก้มมองจานข้าวตรงหน้าไม่รับรู้อะไร? ผมเอื้อมมือไปแตะเรียกสติ...          

“คะ! หนูไม่เป็นไรค่ะ!” เธอยิ้มส่ายหน้าเบาแล้วก้มหน้า น้ำตาร่วงเผาะ

นาตาลีทำให้คนรักได้ดีที่สุดเท่านั้น เธอจำเป็นต้องเห็นด้วยทุกประการ เธอจำเป็นต้องปล่อยมือ...                

“หนูยินดีค่ะ!” เธอพูดแค่นั้นแล้วก้มหน้าตักอาหาร มาวางบนจาน เธอไม่ได้กินข้าวหลายวันแล้วด้วยซ้ำไป

“แล้วทำไมไม่อยู่ต่อล่ะ อยู่อีกวันเดียวเอง” หม่าม้าคะยั้นคะยอ เธอยิ้มแห้ง ๆ มองหน้าเจ็ทโด้คงอยากให้คนช่วยตอบ คำถามแบบนี้มันจี้ใจเกินไป

“ขอโทษจริง ๆ ครับ! ผมต้องไปจริง ๆ” เขารีบรับมุกแล้วตักอาหารมาใส่จานให้เธอจนพูนแล้ว เธอยังไม่กินอะไรเลย                 

“เสียดายจัง ไป่ไป๋บอกให้พวกคุณรอถึงพรุ่งนี้ เสร็จพิธีแล้วจะไปกับพวกคุณด้วย” ท่านยังคงมองที่นาตาลี

หมวดจางยื่นหน้าเข้าแทรกคุยกับหม่าม้า          

“บอกกับน้องนะคะให้ลืมพวกเราไปเถอะ อย่ามาเสียเวลากับพวกเราอีก เตรียมตัวไปเป็นเจ้าสาว เริ่มต้นชีวิตใหม่อย่ามาเสี่ยงกับพวกเราอีกเลย นาตาลีก็ยังต้องหนี อันตรายรอบตัว พวกเราเองก็...จะตายวันไหนยังไม่รู้เลย รบกวนด้วยนะคะ!” เธอผลักความปรารถนาของท่านออกไปนิ่ม ๆ          

ผมก็ไม่อยากให้ไป่ไป๋ตามกลับไปด้วยอีกแล้ว เธอเห็นแก่ตัวเกิน ไป คงจะมาอยู่กับนาตาลีเพื่อรอคอยวันแต่งงาน นาตาลีอกแตกตายก่อนแน่             

“แต่งงานแล้ว! หม่าม้าจะให้ไป่ไป๋ไปอยู่บ้านสามีเลยเหรอคะ?” เธอคงถามเผื่อนาตาลี ถึงจะเสียใจอย่างไรก็ยังคงอยากรู้ว่า คนที่รักจะไปอยู่ที่ไหน อยู่อย่างไร?             

“บ้านของเจอรี่อยู่ที่ปักกิ่ง เธอคงไปอยู่ด้วยกัน ครอบครัวเจอรี่สุขสบาย น้องจะได้สบายสักที” ท่านยิ้มฝันตาลอย

“.........” ผมอึ้ง...นี่ท่านมองพวกเรากระจอกขนาดนั้นเลยเหรอ?ผมดูแลไป่ไป๋ยิ่งกว่าไข่ในหินซะอีก เงินทองก็ให้เธอไว้มากมาย ไป่ไป๋ไม่เคยลำบากเลย ท่านคงไม่เคยรู้เรื่องพวกนี้                

“บรื้น....นน!!” เสียงรถยนต์แล่นเข้ามาหน้าบ้าน

ผมชะเง้อคอไปดู เจ้าตัวน้อยวิ่งเข้าไปหาไป่ไป๋ เธอจับแก้มน้องแล้ววิ่งยิ้มหน้าบานเข้ามา          

“หนูลืมของ ยังทานข้าวไม่อิ่มกันเลยเหรอคะ?”เธอวิ่งเลยเข้าห้องหายไป                   

“ไม่ต้องบอกน้องนะคะ ว่าพวกเราจะกลับแล้ว เดี๋ยวน้องเที่ยวไม่สนุก เธอจะเข้าใจเพื่อน ๆ ผิด” หมวดจางกระซิบบอกหม่าม้า ท่านขมวดคิ้ว คุณหมอคงจะจับสัญญาณของพวกเราได้ ท่านนั่งนิ่งไม่พูดจา

“งานของเจ็ทโด้ไม่สามารถเลื่อนหรือเปลี่ยนเวลาได้ เรายินดีกับการแต่งงาน อย่าเอาสองเรื่องมาปนกัน งานมงคลอย่างนี้พวกเรายินดีอยู่แล้วค่ะ” หมวดจางยืดอกพูดเป็นงานเป็นการ                

ไป่ไป๋ เดินออกจากห้องยิ้มโบกมือไปหน้าบ้าน เจอรี่ไม่ยอมเข้ามาด้านใน ผมไม่เห็นหน้ามันเลย มันไม่มาสุงสิงกับพวกเราเลย ผมคงไม่ยินดีกับการแต่งงานครั้งนี้ ผมรับไอ้นี่มาเป็นญาติไม่ได้ สันดานแย่มากพูดก็ไม่มองหน้าใคร เจ้ายศเจ้าอย่างอีกตะหาก           

“หนูไปก่อนนะ เดี๋ยวกลับมา” ไป่ไป๋ยิ้มให้แล้ววิ่งออกไป นาตาลีชะเง้อมองตาละห้อย             

“เที่ยวให้สนุกนะ ไม่ต้องห่วงพวกเรา” หมวดจางโบกมือ ไป่ไป๋ หยุดหันหลังจะเดินกลับเข้ามาหาแต่...             

“ไปกันเถอะครับเดี๋ยวสาย!” เจอรี่ตะโกนเร่งจากหน้าบ้าน             

“ไปเถอะ!จะได้มีเวลาอยู่ด้วยกัน” หม่าม้ารีบลุกจากโต๊ะไล่ลูกสาว ไป่ไป๋หมุนมองลังเล ก่อนจะก้าวเดินออกไปแล้วหันมาตะโกนบอก
           “หนูไปก่อนนะ ห้ามไปไหนกันนะรอหนูกลับมาก่อน”

นาตาลีขยับตัวหันมอง...             

“หนูขอตัวเดี๋ยวนะคะ” เธอรีบลุกเดินลนลานออกไป ผมกับเจ็ทโด้รีบลุกเดินตาม ไอ้นินจาจอดรถอยู่ริมถนนหน้าบ้านมองมา         

นาตาลีเดินไปถึงซุ้มดอกแก้ว มองรถยนต์ของเธอที่กำลังออกไปจากรั้วบ้าน น้ำตาไหลอาบสองแก้ม

ทันใดนั้น...

“เอี๊ยด!” นินจาขับรถปาดหน้า เจอรี่เบรกหัวทิ่ม

ไป่ไป๋กระกระโดดลงเดินเข้าไปหาชี้หน้าด่าแล้วคว้าไม้ เจอรี่เดินเข้าไปผลักอก สองคนผัวเมียช่วยกันแข็งขัน

“อย่า!” นาตาลีวิ่งไปหา

เจ้านินจาใช้มือข้างเดียวจับคอเสื้อของเจอรี่ยกขึ้น มันลอยขึ้นทั้งตัวไปดิ้นบนอากาศ

“ปล่อยเดี๋ยวนี้นะ ผลัวะ!” ไป่ไป๋เอาไม้ตีหลัง

“อั่ก!” ไอ้นินจาโยนทีเดียวเจอรี่ลอยไปตกกลางถนน แล้วตามเข้าไปหามันง้างเท้า...ผมเบือนหน้าหนี โดนดอกนี้มึงคอหักแน่

 “แจ็ค! หยุดเดี๋ยวนี้” เจ็ทโด้วิ่งออกไป….

“..........” นินจาชะงัก หยุดหันมองแล้วเดินกลับไปที่รถยนต์

“ตึงตึง!” ไป่ไป๋ เดินตามเอาไม้ไปฟาดใส่รถยนต์

“ไอ้ปีศาจมากไปแล้ว เจ็ทโด้คะ! จัดการเลย” เธอหน้ายักษ์เงื้อไม้สูง ตั้งใจจะฟาดเขา

“มากไปแล้วนะ!” เจ้านินจาชี้หน้าเดินปรี่กลับมาหา

“ซอนช่วยด้วย!” เธอหนีไปท้ายรถยนต์กลัวตาเหลือก เจ้านินจายกสองมือทำท่าจะบีบคอ แล้วตะโกนใส่เสียงดัง

“โฮ้ะ!!”

“ว้าย!” เธอทรุดตัวลงพื้นปิดหน้า

เจ็ทโด้เดินเข้าไปห้าม...

“คุณจะไปธุระไม่ใช่เหรอ? รีบไปเถอะ ไปดูแฟนคุณโน่น หลังหักแล้วมั้ง?” เขาบอกแล้วโบกมือไล่ทั้งสองฝั่ง

“คุณจะไม่ลงโทษลูกน้องคุณเหรอคะ?”

“พอได้แล้วไป่ไป๋ ถ้าคุณไม่หยุดวันข้างหน้าคุณจะเสียใจ ทุกอย่างมันจบลงด้วยดีแล้ว อย่าให้มันจบด้วยความเกลียดกันเลยให้หลงเหลือสิ่งดีไว้คิดถึงกันบ้างนะ” เขาบอกเรียบ ๆ แล้วจับมือนาตาลีเดินกลับ

ไป่ไป๋ ชะเง้อมามองผม...

“ซอน! คุณจะไม่ทำอะไรสักอย่างกับไอ้นี่เหรอ?”

“..........” ผมส่ายหน้า เจ็ทโด้ยังไม่ทำผมจะเสือกได้ยังไง? เธอฟึดฟัดขึ้นรถยนต์ เจอรี่เดินขาเดี้ยงขึ้นตามแล้วขับจากไป

 สักพักเสียงหมวดจางเดินคุยมากับผู้ใหญ่...          

“พวกเราต้องขอขอบคุณที่ให้ที่พักพิง ฝากดูแลน้องด้วยนะคะ ยังไงพวกเรา คงคิดถึงน้องไปอีกนาน น้องน่ารักมาก ตลอดเวลาที่ได้รู้จักกันมา เธอไม่เคยมีเรื่องเสื่อมเสีย” หมวดจางล่ำลาแยกย้ายกัน หม่าม้าเดินไปขึ้นรถยนต์ คุณหมอสายตากังวลมากหันรีหันขวาง ถอนหายใจเดินตามก่อนจะขับออกจากบ้านไป

                                          ............................................................

รถยนต์สองคันที่หน้าบ้านติดเครื่องรอการเดินทาง ผมหันกลับไปมองตัวบ้านแล้วใจหวิวจากนี้ไปอีกนานแสนนานคงไม่ได้มาที่นี่อีกแล้ว ลาก่อนนะน้องสาวที่รัก ผมโคตรใจสลายเลยภาพรอยย้มของทุกคนกำลังเลือนลางลงไปและสักวันมันคงจะถูกลืม กำลังเศร้า ๆ ก็ต้องตกใจ...

“พวกมึงเอายังไงต่อ?” เจ็ทโด้ถามเสียงดัง หมวดจางชิงพูดก่อน...       

“กลับบ้านเราดีกว่าค่ะ” เธอเดินเข้ามากอดเอวของผม

เจ็ทโด้หันมองไปที่ถนน...          

“ไปเรียกไอ้นินจามาหากูหน่อย” เขาสั่งผม แต่เมียผมวิ่งไปกวักมือเรียก มันนั่งอยู่บนรถยนต์ริมถนนหน้าบ้านคนเดียว 

หมวดจางเดินมาหานาตาลีที่ยืนเหม่อมองถนน...             

“นาตาลี! เรากลับไปบ้านด้วยกันนะ” เธอเข้าไปกอดเอวร่างไร้วิญญาณ

“บรื้น!” รถนินจาเข้ามาจอดเทียบหน้าบ้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! มึงไปขโมยรถใครมา?” เขาขำลูกน้องแล้วมองไปที่รถยนต์สีขาวที่บุบไปทั้งคัน             

“ขโมยมาจากสนามบินคุนหมิง” เขาบอกเสียงใส

เจ็ทโด้จูงมือเขามาหาผม เรายืนคุยกัน 3 คน...             

“เล่าเรื่องจูยอนอีกทีสิ”

ผมเองก็สนใจอยู่เหมือนกันได้ฟังเรื่องจูยอนจากไป่ไป๋ก็พลอยเกลียดเธอไปด้วย เพราะปักใจเชื่อเช่นเดียวกับเธอ ไอ้นินจาส่งคลิปโทรศัพท์ให้ดู และพอได้ฟังมันเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในเกาหลีตั้งแต่ต้นจนจบผมอ้าปากค้าง /จูยอนนี่นะ!...ช่างกล้าหาญอะไรเบอร์นั้น/

เจ้านินจาพูดต่อ...             

“ผมไม่รู้ว่าตอนนี้เธอเป็นอย่างไร? ผมไม่สบายใจเลยแต่เธอบอกว่าขอตายที่บ้าน ผมก็ไม่รู้จะกล่อมยังไงก็เลยปล่อยเธอไว้ที่นั่นก่อน” เขาบอกเสียงอ่อย

“แล้วทำไมเธอถึงทำอย่างนั้น บ้าหรือเปล่า?” ผมไม่ค่อยเข้าใจและคาดไม่ถึง เธอต้องใช้แรงบันดาลใจขนาดไหนถึงได้กล้าบ้าบิ่นขนาดนั้น ผู้คนล้มตายแบบนั้นมันไม่ต่างจากอาชญากร          

“กูเชื่อโดยไม่มีข้อสงสัย แรงอาฆาตของผู้หญิงเหนือกว่าผู้ชายอย่างเราเยอะ หัวใจของมึงยังไม่ได้ครึ่งของเธอเลย จูยอนแน่วแน่มากผู้หญิงคนนี้เปลี่ยนโลกได้” เจ็ทโด้ยิ้มมีปริศนา ก็จริงของเขานะเป็นผมคงไม่กล้า

นินจาขยับ.../ไอ้นี่ก็เหมือนเจ้าแทนจริง ๆ / เขาหันบอกกับเจ็ทโด้...             

“พี่ดูแลทางนี้นะ! ผมกลับมาเพื่อบอกกับพี่ว่าผมมีเพื่อนแล้ว ผมจะไปอยู่เกาหลีเหนือกับจูยอน ผมจะใช้ชีวิตที่เหลือที่นั่นเผื่อจะช่วยเหลืออะไรเธอได้บ้าง เธอรู้ความลับบางอย่างของผมแล้ว” เขาลดเสียงลง /ไอ้นี่ก็มีลับลมคมใน/

ผมพอจะเข้าใจไอ้นินจา ด้วยรูปร่างหน้าตาน่ากลัวอย่างนั้นใครจะให้อยู่ด้วย ตื่นมาเจอตอนกลางคืนได้หัวใจวายกันมั่งล่ะ หมาแมวและเด็ก ๆ คงกลัวหนีออกจากบ้านกันหมด

เจ็ทโด้ขยับไปตบไหล่เขา...             

“เอาอย่างนี้! กูจะไปกับมึง” เขาบอกแล้วหันมา...

“ซอน!มึงพาทุกคนกลับบ้านไปก่อนฝากดูแลนาตาลีด้วย ขอเตือนมึงไว้นะ! อย่าพาลูกน้องไปแลกกับทหารจีน อยู่เฉย ๆ ใช้ชีวิตเป็นชาวบ้านธรรมดา ๆ กับชนเผ่าที่พวกมึงเคยดูแล อย่าทำให้นาตาลีต้องลำบาก แล้วก็เลิกผลิตวัคซีนซะด้วย วันหนึ่งมันจะพาความเดือดร้อนมาให้” เขาสั่งแล้วมองไปที่นาตาลี

เธอยืนเหม่อลอยสะพายเป้ไว้ด้านหลัง ตั้งแต่ออกจากบ้านมาถึงที่นี่เธอตื่นเต้นที่จะได้มาอยู่กับไป่ไป๋ พยายามแต่งตัวให้เหมือนเดิมเพื่อให้ไป่ไป๋ได้เห็นภาพเดิมที่เธอเคยหนีออกจากตึก The 3 Temple เมื่อหลายปีก่อน เสื้อเชิ้ตลาย กางเกงยีนเข้ม สะพายเป้ สวมหมวก สายตาของเธอยังมองเหม่อไปนอกถนนไร้จุดหมาย

ผมหันไปถามเจ็ทโด้...             

“ผมไปด้วยได้ไหมพี่ นาตาลีอยู่กับหมวดจางได้” เผื่อผมจะช่วยอะไรได้บ้าง ตอนนี้เราไม่มีปัญหาอื่น นอกจากเรื่องของนาตาลี

หมวดจางเดินเข้ามา...            

“ให้ซอน! ไปด้วยสิ ช่วย ๆ กัน”

เจ้าลูกชายวิ่งมามองตาใส เจ็ทโด้ก้มลงอุ้มแล้วโบกมือปฏิเสธหมวดจาง…

“ไม่ต้องครับ! ผมไปกันสองคนได้ คุณกลับกันไปกันเถอะ” เขาบอกแล้วเดินไปหาเจ้านินจา...                  

“มึงเอารถนั่นไปจอดทิ้งไว้ริมถนน แล้วมาขึ้นรถกู” เขาสั่งแล้วหันมองนาตาลี
           หมวดจางเข้าไปรับลูก...          

“เจ็ทโด้ระวังตัวนะคะ ตอนนี้จีนมันรุกไปทั่วโลกแล้ว”
           "ขอบใจนะ! ดูแลนาตาลีด้วย พากันไปอยู่กับชาวบ้าน หาอะไรใหม่ ๆ มาทำ อย่าปล่อยให้หัวสมองว่าง"

น้องแทนวิ่งกลับมาเกาะขาของเขา…

“โด้!..กลับบ้านกัน”

เขาย่อเข่าลงไปอุ้มน้องขึ้นมาอีกครั้ง...

“เป็นเด็กดีนะครับ ทำให้ม้ายิ้มทุกวัน อย่าให้ป๊าแกล้งม้านะ” เขาส่งน้องมาให้แล้วตบบ่าผม             

“แยกย้ายไปกันเถอะ กูตายไปไม่มีใครเดือดร้อน ถ้ามึงตายลูกเมียมึงจะอยู่อย่างไร? เลี้ยงเด็กคนนี้ดี ๆ นะ” นี่แหละเจ็ทโด้ตัวจริง เขาดึงผมเข้าไปกอดคอ...            

“ดูแลลูกเมียให้ดีไอ้น้องชาย ไม่ต้องเป็นห่วงพี่ เอ่อ!.. เราอาจจะไม่ได้เจอกันอีกแล้วนะ”

“หือ!” ผมใจหายวาบ เขาไม่เคยบอกลาแบบนี้ เขาจะไปเกาหลีเหนือทำไม? ผมมุดขึ้นรถยนต์ตามไป                       

“ไม่ต้องไปไม่ได้เหรอ? ผมไม่อยากให้ไปเลย ผมดูแลพี่ได้ตลอดชีวิตนะไปอยู่กับผมเถอะ ปล่อยจูยอนไปตามทางของเธอ” ผมดึงมือไว้ เริ่มงอแงเป็นเด็ก ใจเสียมากที่ต้องสูญเสียพี่ชายไป                 

“มึงเหนื่อยมามากแล้ว ครอบครัวของมึงก็สมบูรณ์แบบแล้วดูแลให้ดี กูมีเพื่อนแล้วไอ้นินจามันไม่ทิ้งกูหรอก มันตัวคนเดียวไม่ต้องห่วง”เขายิ้มตบไหล่แล้วสตาร์ทรถของตัวเอง ผมใจคอไม่ดีเลย

นาตาลีเดินตาลอยมา...         

 “เดี๋ยวค่ะ! ฉันไปด้วย!” เธอเปิดประตูขึ้นไปนั่ง ผมรีบลุกไปเปิดประตูอีกด้าน...

“ดอกเตอร์ลงมาเลย ไปไม่ได้ มันอันตราย” ผมจับมือดึงลง

เธอใบหน้าเศร้าส่ายหน้าเบา ๆ...                    

“ซอนคะ! ขอให้ฉันได้เดินทางไปในที่แปลกตาดีกว่า ฉันทนไม่ได้ที่จะกลับไปนอนบนที่ ๆ เราเคยนอนด้วยกัน ฉันทนไม่ไหวอีกแล้ว ฉันไม่อยากได้อะไรอีกแล้วทุกอย่างฉันยกให้น้องแทน เลี้ยงเขาให้ดีอย่าให้ลำบาก ถ้าเขาโตขึ้นช่วยเล่าเรื่องของฉันให้เขาฟังบ้างนะ บอกเขาด้วยว่า ฉันรักเขามาก” เธอมองน้องแล้วน้ำตาไหลพราก...

 “เจ็ทโด้คะ! ช่วยพาฉันไปไกล ๆ ในที่ ๆ ฉันไม่รู้จักที” น้ำตาของเธอไหลออกมาจนผมทำอะไรไม่ถูก หันไปมองหน้าเมียขอความช่วยเหลือ หมวดจางรีบวิ่งมากอดนาตาลี น้องแทนตะกายขึ้นไปนั่งตักนาตาลี...

“ฮือฮือ!” เธออุ้มเด็กขึ้นบนตักแล้วกอดรัดแน่น สะอื้นใจจะขาดน้ำตาไหลพราก

“ลี! ไม่ร้องไห้นะ ม้า! ทำไมลีร้องไห้บ่อยมาก เค้าไม่ชอบเลย สงสารลี” น้องแทนปาดน้ำตาให้ เธอยิ่งร้องไห้กอดน้องแน่น ผมได้แต่ลูบหัวเธอเบา ๆ

หมวดจางน้ำตานองคุกเข่ากับพื้นข้างรถยนต์...

“ไปเถอะดอกเตอร์! ระวังตัวมาก ๆ นะ ฉันเข้าใจความรู้สึกของคุณ ต้องเข้มแข็งผ่านมันไปให้ได้ ต้องอดทนนะเอาชนะให้ได้แล้วกลับมาหาฉัน” เธอกอดขาร้องไห้หนัก...                  

“รักษาสุขภาพร่างกายเอาไว้ อย่าลืมว่ายังมีฉันอีกคนที่รักคุณ ฮือฮือ!” เธอลุกสวมกอดร้องไห้ด้วยกัน           

“ฮือฮือ! ลีไม่ต้องไป ลีกลับบ้านกัน” น้องแทนร้องไห้จ้าออกมาอีกคน ผมอุ้มลูกถอยหลังออกมากัดกรามจนแน่น อึดอัดใจพูดไม่ออกเดินเข้าไปหาแล้วสวมกอดลา

“ดอกเตอร์ผมผิดเอง ผมไม่ดีเอง” น้ำตาไหลอย่างไม่รู้ตัว สงสารอย่างบอกไม่ถูก
          “เจ็ทโด้คะ! ฝากนาตาลีด้วยนะคะ เธอไม่กินข้าวมาหลายวันแล้ว” เธอบอกลาน้ำตานองหน้า

รถยนต์พุ่งตัวออกไปแล้ว ผมยืนมองตามไปจนลับตาครอบครัวของนาตาลีที่พยายามสร้างให้มันใหญ่อย่างที่เธอต้องการกลับแตกเป็นเสี่ยง ขอให้เรื่องเลวร้ายผ่านไปด้วยดีเถอะ ผมจะรอคุณกลับมานะ

 

..............................................................