The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 21

ยูนนาน

มุมมองสายตา ซอน

สิงหาคม ค.ศ.2025

ตงชวน...

บ้านบนภูเขาสูงแวดล้อมด้วยดอกไม้สวยไม่ได้ทำให้หัวใจสวยไปด้วย ภายในร่างกายร้อนระอุแทบจะระเบิด น้องแทนชะเง้อคอมองหาแม่ทุกวัน ผมใจเสียมากที่เธอหายเข้ากลีบเมฆติดต่อไม่ได้อีกเลย ทุกครั้งที่ลูกชายถามถึงแม่ผมอยากจะร้องไห้ที่ตอบเขาไม่ได้ ร้อนใจหาข่าวมาตลอดเป็นตายร้ายดียังไงก็ไม่รู้?

เดี๋ยวพวกนั้นกลับมาคงจะได้ข่าวบ้าง ลานหน้าบ้านคึกคักไปด้วยบรรดาชายหนุ่มสีหน้าเคร่งเครียด พวกเขาออกหาข่าวกลับมารายงาน

เจ้าขนมปังเดินเข้ามาหา…

“น้องแทนครับ ...ไปจับกิ้งก่ากันดีกว่า”

“ไม่เอา!”

“มันสีเขียวด้วยนะ กินได้ด้วย อร่อยมาก” เจ้าปังหลอกล่อน้องแทนหันมามอง ผมพยักหน้า

“ปัง! ไปกัน” เขาลุกวิ่งไปจับมือเจ้าปังเดินไป

“บรื้น...นน!!” รถยนต์ของหล้า แล่นฝุ่นตลบเข้ามา

ผมนั่งรอบนเก้าอี้กลางลาน บรรดาลูกน้องนั่งขัดสมาธิกับพื้นรอฟังข่าวจากมัน แสงสุลีกับหล้าลงจากรถยนต์มาพร้อมกัน...

“ได้ข่าวอะไรบ้างมั้ย?” ผมร้องถาม

“ได้ข่าวมาแล้วครับบอส” เจ้าหล้ายกมือ

“ฮู่ว!!” ผมเป่าปากไล่ความอึดอัด

“จอแระ! หัวหน้าหมู่บ้านกระเหรี่ยงบอกว่า ทหารจีนมาซุ่มอยู่นานแล้วมาขอกินข้าวบ้านเขาทุกวัน มีคนหนึ่งมันจีบลูกสาวของเขา เลยได้รู้ว่าพวกนั้นมาจากกองพันที่ 8 เสิ่นหยาง” พอได้ยินอย่างนั้น ผมเข้าใจทันที

“พวกมึงได้กลับไปดูวัคซีนตามหมู่บ้านที่ฝากไว้หรือเปล่า มีใครเข้าค่ายมาบ้าง?”

“บอส! สบายใจได้ทุกอย่างยังอยู่เหมือนเดิม ไม่มีใครพูดถึงมัน ทหารจีนก็อยากรู้เรื่องพวกนี้ แต่ที่แสบกว่าใครคงเป็นทหารของKalaที่แอบเข้ามาสอดแนมบ่อย ๆ”

“พวกมันยังรอดอยู่เหรอ?”

“เขมร ลาว ไทย มาเลย์ พังพินาศเพราะพวกเขาต่อสู้กับจีน มีแต่Kalaประเทศเดียวที่รอดครับ” หล้ายกน้ำขึ้นดื่มแล้วส่งต่อให้แสงสุลี

“พวกมึงไม่ต้องกลับไปบ้านอีกแล้วนะ ใช้ชีวิตเงียบ ๆ ในจีน ทองที่มีอยู่เปลี่ยนเป็นเงินจีนให้หมด พอใช้กันไหม?”

หลงซันยกมือ…

“แม่ใหญ่ให้ไว้เยอะมาก ผมจะใช้ชีวิตอยู่ที่นี่แหละ บอสจะใช้งานอะไรก็บอกมาเดี๋ยวพวกผมจัดให้”

“กูสงสารแม่ใหญ่ว่ะ! ถ้าโดนจับไป เฮ้อ!...” ผมไม่อยากคิด เธอหนีออกจากกองทัพ กลับไปก็ตายสถานเดียว

“บอสครับ! แม่ใหญ่ไม่ใช่หมู กินเธอยาก” เจ้าหล้าสีหน้าหนักใจ แต่ยังมีความเชื่อใจ

“เฮ้อ!”

“บอสจะตามไปเสิ่นหยางหรือเปล่า?” เจ้าหล้าร้องถาม

ผมพยักหน้าแทนคำตอบ ถ้าผมหายไปอีกคน...น้องแทนจะอยู่กับใคร ผมจะบอกลูกยังไง? แต่ถ้าฝากไอ้พวกนี้ไว้ โตขึ้นก็พากันไปเป็นโจรกันหมด

“ถ้ากูไม่กลับมา หลงซันเลี้ยงน้องได้ไหม?”ทางเลือกของผมมีแค่นี้

เขาโบกมือปฏิเสธ ส่ายหน้ารัว...

“อย่าพูดอย่างนั้นสิบอส! ผมไม่เลี้ยงให้หรอก กลับมาเลี้ยงเองก็แล้วกัน”

ผมหันไปมองหน้าเจ้าหล้า มันเมินหน้าหนี...

“ไม่ต้องมองทางนี้เลย ผมก็ไม่เลี้ยง ยังไงบอสก็ต้องกลับมา”

เจ้าหลงซันหน้าเครียด...

“ผมเลี้ยงให้ได้ชั่วคราว บอสสัญญากับผมสิว่าจะกลับมา นานแค่ไหนก็ได้ 5 ปี 10 ปี ผมจะเลี้ยงน้องแทนให้อย่างดี แต่ถ้าบอสไม่กลับผมไม่รับเลี้ยงและไม่อยากให้บอสไป”

เจ้าหล้าหันขวับ...

“ถ้าบอสไม่แน่ใจก็ปล่อยแม่ใหญ่ไป เราไม่รู้ว่าเธอถูกจับไว้ตรงไหน?” เจ้าหล้าพูดได้ขัดใจมาก ไม่มีวันที่ผมจะปล่อยให้เธอทุกข์คนเดียว

“หรือจะให้พวกผมไปถล่มกองพันฯ ชิงตัวแม่ใหญ่ออกมา สั่งมาเลยบอส” หลงซันออกความเห็น

ผมส่ายหน้า...

“ถ้าพวกมึงยกทัพไปก็ตายกันหมดแหละ กองพันทหารนะมึง! แล้วก็ไกลจากบ้านมากหาทางหนีไม่ได้ด้วย ทางเดียวที่มึงจะหนีได้ต้องเข้าเกาหลีเหนือ ซึ่งเข้าไปก็ตายอยู่ดี”ผมโคตรหนักใจ แต่ยังไงผมก็ต้องไปเอาเมียกลับ ทุกอย่างลงตัวดี ๆ แล้วเชียวนะ

“แล้วพวกดอกเตอร์ไปไหน เจ็ทโด้ล่ะ? ผมสงสัยมานานแล้ว ทำไมบอสกลับมาแค่สองคน?”

“ไปเกาหลีเหนือ คงไม่กลับมาแล้ว”

“ฮ๊า!”

“พวกมึงยังไม่รู้อีกหลายเรื่อง โลกที่ล่มสลายลงไปก็มาจากฝีมือของสาวเกาหลีเหนือ เพื่อนของกูเอง”

“ฮ๊า!”

“แค่ส่วนหนึ่งนะไม่ใช่ทั้งหมด ที่พังลงไปจริง ๆ มาจากทหารจีน มันต้องการยึดโลกและมันก็ทำสำเร็จ”

หลงซันดวงตาประกายวับวาว...

“ผมสนใจสาวเกาหลีเหนือคนนั้นมากกว่า อยากเห็นหน้าสักครั้ง ชื่นชมว่ะ พวกเราสายโหดอยู่แล้วแต่ไม่เคยเจอผู้หญิงเด็ดขาดขนาดนั้น”

“กูก็ไม่คิดว่าเธอจะทำได้ขนาดนั้น แม่ใหญ่กับดอกเตอร์ของพวกมึงคือคนเริ่มต้นโครงการ”

“ฮ๊า!”

“ผมอยู่กับเทพีแห่งสงครามเหรอเนี่ย?” หลงซันหัวเราะชอบใจ

“ไอ้ฮัก! ไปเรียกน้องแทนมาให้กูหน่อย” เจ้าฮักกำลังตาตื่นสะดุ้ง ลุกวิ่งไป

“บอส! จะไปคนเดียวแน่นะ” หลงซันเข้ามาจับมือ

“มันต้องใช้วิธีโจรกรรม กูไปคนเดียวดีกว่าคล่องตัวกว่า ไม่เป็นที่สงสัยด้วย”

“บอส! จะใช้อะไรบ้างผมจะได้เตรียมให้” หล้าถาม

“เอารถเหลืองไปนะ มึงเอาระเบิด C4 ใส่ท้ายรถให้สัก 100 ลูก คอนโทรลด้วยโทรศัพท์นะไปประกอบให้ด้วย”

“ได้เลยลูกพี่!” เจ้าหล้ากระหยิ่มยิ้มย่อง เจ้าฮักพาน้องแทนเดินมา

“น้องมาแล้ว! หยุดพูด” ผมสั่ง

“ป๊า! ได้กิ้งก่ามาด้วย” น้องแทนชูหางกิ้งก่าป่าสีเขียวเหลือง ผมไม่อยากให้เขาทำบาป แม่กับพ่อก็ฆ่าคนมามากมาย

“ปล่อยไปเถอะครับสงสารมัน มันก็มีป๊ามีม้า น้องแทนคิดถึงม้าหรือเปล่าครับ?”

“คิดถุง ม้าหายไปไหน? ทำไมม้าไม่กลับมาเค้าคอยทุกวัน” เสียงของลูกชายเซาะหัวใจ ผมน้ำตาตกในก้อนลมจุกอก

 “กิ้งก่ามันก็คิดถึงม้ากับป๊าของมัน ปล่อยมันไปเถอะครับ”

น้องแทนวางกิ้งก่าลงกับพื้น แล้วนั่งก้มหน้าลงไปคุยกับมัน...

“ไป! กลับบ้านไปนะ จะได้หายใจออก เค้าคิดถุงม้า แล้วหายใจไม่ออก” เสียงน้อย ๆ ทำเอาน้ำตารื้น

“จุกใจว่ะบอส!” เจ้าหลงซันมองน้องแล้วถอนหายใจเฮือก

“เมื่อไหร่ม้าจะกลับมา?”

“ม้าไปหาลี น้องแทนให้พี่ปังสอนท่องตัวเลขนะครับ ม้าบอกว่าถ้าน้องแทนนับเลขได้ถึง 100 ม้าจะกลับมา” ผมไม่รู้จะตอบลูกยังไง ขอยืดเวลากับลูกไปอย่างนี้ก่อน ต้องไปตามแม่กลับมาให้ไวที่สุด

น้องแทนตาใส ยิ้มกว้าง...

“งั้นเค้านับเลย ลี!สอนนับถึง 200 แล้ว” โอย! จะหลอกลูกยังไงเนี่ย?

“ไม่ใช่! ป๊าพูดผิด ท่องภาษาอังกฤษ A - Z จบเมื่อไหร่..” ผมยังพูดไม่ทันจบ

“ABCDE”

“พอแล้ว! พอแล้ว! อันนี้ป๊าก็จำผิด”

“ภาษาอะไรก็ได้ ลีสอนหมดแล้ว” สายตาของน้องมุ่งมั่น

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ไอ้พวกนั้นหัวเราะกันคิกคัก ผมหันไปมองหน้าพวกมันในเชิงปรึกษา คงต้องใช้เวลาอีกเป็นเดือนในการตามหาเมียจะหลอกลูกยังไงดี

หลงซันขยับ...

“น้องแทนครับ! ม้าบอกว่าถ้านกเอี้ยงพูดได้เมื่อไหร่? ม้าจะกลับมา” หลงซันอ้าแขน

น้องแทนวิ่งเข้าไปหา...

“ซัน! ไหนล่ะนกอยู่ไหน?”

“โน่น! อยู่ในรังบนต้นไม้โน่น” เขาชี้ไปรังนกเอี้ยงบนยอดไม้

“ปัง! ไปเอามันลงมา เค้าจะสอนให้มันพูดเอง คิดถุงม้ามากแล้ว” น้องแทนเดินไปจับมือเจ้าปังหันมามอง ผมพยักหน้าอนุญาต

น้องแทนหันมาหาหลงซัน....

“ซัน! สอนพูดภาษาอะไร”

“จีน” หลงซันยิ้มกว้าง

“ได้เลย!” น้องแทนวิ่งไปจับมือเจ้าปัง

“น้องแทนโคตรฉลาดเลย เก่งจริง ๆ” เจ้าหลงยิ้มปลื้ม

“พวกมึงก็ไปประกอบ C4 ได้แล้ว พรุ่งนี้กูจะเดินทาง”

“ครับ” พวกมันลุกเดินตามหลงซันไป

ทางเลือกเดียวที่มี ต้องลุยเข้าไปหาให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย ถ้าเจอก็เอากลับมา ถ้าเธอไม่อยู่แล้วผมก็จะ...เฮ้อ ไม่อยากคิด เตรียมตัวดีกว่า