The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 24

มณฑลเหลียวหนิง 
มุมมองสายตา ซอน
ตุลาคม  ค.ศ.2025

ครอบครัวที่เฝ้าฟูมฟักพังทลายสิ้น ดั่งกองทรายโดนคลื่นทะเลซัดกระหน่ำ การมีปากเสียงกับคนรักก่อนออกจากบ้านในครั้งนั้น ใครจะรู้ว่ามันอาจจะเป็นครั้งสุดท้าย ภาพจำสุดท้ายมันทำร้ายความรู้สึก เวลาไม่กี่นาทีจะทำลายความทรงจำที่สวยงามทั้งชีวิต            

ผมเสี่ยงทุกอย่างเพื่อตามหาเมียให้เจอ เดินทางมาโดยไม่รู้ว่าเธอยังมีชีวิตอยู่หรือเปล่า? แค่มีเบาะแสนิดหน่อยก็มีความหวัง ตัดสินใจบุกตะลุยตามหาแอบเข้ามาในค่ายกองพันที่ 8 หลังจากมาซ่อนตัวในบ้านของหมวดจางหลังค่ายฯ

สองทุ่มเศษ...แสงไฟจากโคมยอดเสาเรียงรายตามถนนในค่าย ด้านซ้ายโรงจอดรถถัง MT4 ติดกับโรงจอดเฮลิคอปเตอร์ AC352และยานพาหนะหนักของกองทัพ ผมสืบจนรู้ว่าด้านในมีศูนย์วิจัยวิทยาศาสตร์จริง ๆ ขับมอเตอร์ไซด์มาวนดูอยู่ 2- 3 วันแล้ว ด้านซ้ายเป็นสนามฟุตบอล สนามยิงปืน ถัดไปเป็นบ้านพักห่าง ๆ กัน

เป้าหมายเป็นตึกสี่เหลี่ยมเปิดไฟสว่างในป่าทางขวามือ ทหารเดินยามประจำจุด 4 มุม อีก 4 นายยืนข้างป้อมด้านหน้า ข้างบนป้อมอีก 6 จุด ๆละ 2 นาย ผมตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซด์ย้อนกลับหาทางเข้าไปจากป่าด้านหลัง มองซ้ายขวาหน้าหลังไม่มีคนสนใจกระโดดพรวดเข้าไปในพงหญ้านั่งซุ่มอยู่พักใหญ่ก่อนจะลุกวิ่งไปด้านข้างของอาคาร ป่ารกไปด้วยหนามและหญ้าเกี่ยวพันรอบขาย่องดั้นด้นจนมาถึงขอบลานปูนของอาคารโกดัง ป้อมปืนอยู่ทั้งซ้ายขวา เดินออกไปก็โดนยิงทันที              

เวลาผ่านไปช้า ๆ ผมยังไม่มั่นใจว่าหมวดจางอยู่ในนี้หรือเปล่า? ย่องลัดเลาะไปที่ป้อมปืนทางซ้ายอย่างระมัดระวังแทรกตัวไปในเงามืดของต้นไม้ คลานศอกไปข้างหน้าทหารหนุ่มยืนสูบบุหรี่ใต้ป้อมปืนหน้าประตูอาคารด้านหลัง ห่างกันไม่เกิน 10 เมตร ด้านบนทหารประจำปืนยังคงนั่งอยู่กลั้นลมหายใจ คลานเข้าไปทีละน้อย ๆ เมื่อได้จังหวะ....
         “อุ้บ!..”ผมล็อกคอปิดปากเชือดคอทหารคนแรกที่เดินเข้ามาใกล้แล้วลากศพเข้าป่าดึงปืนพกเก็บเสียงปีนเงียบขึ้นไปหาทหารบนป้อม
          “ฟึ่บ!  ฟึ่บ!” จ่อยิงระยะเผาขนไม่มีพลาด คว้าวิทยุของมันแล้วผลักศพลงด้านล่าง ลากขาเข้าป่าไปซ่อน
          "แอ้ด!!...." แง้มประตูเข้าไปด้านใน ลานตากผ้าโล่งหยิบชุดนักวิจัยมาสวมทับ มองหาทางเข้าด้านใน
          “เอ๊ะ!”ประตูหลังอาคารแง้มอยู่
        ภายในอาคาร...ห้องทำงานปิดไฟเหลือเพียงแสงไฟจากห้องกระจกใหญ่ด้านหน้า เดินไปช้า ๆ ใจจดจ่อมองหาหมวดจางในห้องนั้น เจ้าหน้าที่ชุดขาวสิบกว่าคนยังทำงานกัน ยืนมองจนแน่ใจว่าในนี้ไม่มีเธอ ใจคอเริ่มไม่ดีความมั่นใจหล่นฮวบความคิดเลวร้ายแวบมาถามตัวเอง เธอยังอยู่หรือปล่าหรือถูกจับไปที่อื่น ตัดสินใจเดินหลบไปทางขวาสุดเป็นห้องทำงานของนายทหาร
           ทันใดนั้น...
          “ห่ะ!” ทหาร 2 นายเดินคุยกันออกมาจากห้อง เอาไงดีวะ?
          หันมองซ้ายขวาหนีไม่ทันแล้วยืดอกเดินยิ้มเข้าไปหาพวกเขาส่งยิ้มมา ผมเดินหลบเบียดผนังเพื่อบังเป้ เสื้อขาวยาวคลุมปิดมิดแต่หลังมันปูดขึ้นมา ใจลุ้นเอามือล้วงปืนมาถือไว้รอจนเขาเดินผ่าน

“ยังไม่กลับอีกเหรอครับ!” ใจดีสู้เสื้อทักไปก่อนเลย

“กำลังกลับครับ” เขาไม่ทันสังเกตสนใจแต่เพื่อนตัวเอง ผมรีบเดินจนสุดทางเป็นโกดังเก็บของ กล่องวัคซีนกองเป็นภูเขา

“แอ๊ด!” ดันประตูออกไปแล้วทำทีนับไปเรื่อย ๆ เดินขวางห้องไปหาประตูกลางของอีกฝั่ง

“คุณกล้าดียังไงถึงใช้แฟนของผมไปซักผ้า?” เสียงผู้ชายตะคอกดังมาจากอีกห้อง

ผมค่อย ๆ แง้มประตูกลาง ด้านในเป็นสุสานยุทโธปกรณ์สงคราม ทั้งรถถัง รถหุ้มเกราะ และสารพัดรถยนต์ทหารที่ปลดระวาง รอทำลายทิ้ง ผมรีบแทรกตัวก้มหลังวิ่งเลาะซากรถไปที่แสงไฟด้านหลัง...

“เจอแล้ว!” หัวใจพองสุดขีด ผมดีใจมากที่เห็นเมียยังมีชีวิต เธอโดนขังอยู่ที่นี่เอง /เก่งมาก รออีกนิดนะป๊ามาช่วยแล้ว/           

หมวดจางยืนกอดอกคุยกับนายทหารและผู้ชายสวมสูทอีก 2 คน ดูสภาพแล้วเธอไม่ได้โดนทำร้าย ผมรีบก้มตัวคลานมุดไปใต้ท้องรถถังเก่าให้ใกล้พอที่จะได้ยินเสียงคุยกัน

“ทดลองงาน! ถ้าไม่อยากทำก็ออกไป” หมวดจางตอบน้ำเสียงราบเรียบ สายตาของเธอจ้องมองที่ชายสวมสูทตรงหน้า

“ทดลองงานบ้านคุณน่ะสิ! นี่ก็นานแล้วเมื่อไหร่จะผ่านสักที คุณจะแกล้งเธอไปถึงไหน?”      

ภายในห้องขังสะอาดเรียบร้อย เสื้อขาวชุดทำงานแขวนที่ลูกกรง เป็นระเบียบ เหมือนกับว่าห้องขังนี้เป็นบ้านพักของเธอ

“แอนนา! ให้ความร่วมมือกับเขาไปเถอะ เชื่อผมนะ! ” ทหารหนุ่มยื่นคำขู่เบา ๆ

หมวดจางยังคงส่ายหน้า...               

“เสี่ยวปัง!..ฉันเป็นคนตัดสินใจ ผู้หญิงสำอางอย่างนั้นต้องผ่านการทดลองงานก่อน” เธอเกาะลูกกรงสีหน้าเรียบเฉย

นายทหารหันบอกคนสวมสูทข้าง ๆ กัน...        

“เธอเป็นคนรับผิดชอบโครงการ อำนาจอยู่ในการตัดสินใจของเธอ เราควรให้เกียรติการตัดสินใจของเธอนะครับ” เขาสุภาพกับชายสวมสูท 

หมวดจางหันไปย้ำ...            

“เสี่ยวปัง! คุณก็รู้ว่าฉันเจ้าระเบียบขนาดไหน ฉันไม่ใช่คนมั่ว ๆ จะคว้าใครมาทำงานด้วยง่าย ๆ ” เธอบอกนายทหาร             

“ใช่ครับ! ผมรู้จักกับเธอมานาน งานทุกอย่างที่เธอรับผิดชอบ หวังผลเลิศได้ทุกอย่าง” นายทหารยืนยัน ผมเอะใจ...ทำไมนายทหารคนนี้ตอบแปลก ๆ

ผมค่อย ๆ ปลดเป้ระเบิด C4 นอนราบลงกับพื้นขยับตัวไปชิดกับสายพานตีนตะขาบรถถัง หันมองสังเกตการณ์รอบ ๆ

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” เสียงรองเท้าส้นสูงกำลังเดินมาจากประตูกลาง กลิ่นน้ำมันเครื่องยนต์คลุ้งทั่วบริเวณ

ผมมองพิจารณาผู้หญิงที่เดินเข้ามารูปร่างคุ้นตา พอได้เห็นใบหน้าชัด ๆ หัวใจยิ่งเต้นรัว ไป่ไป๋...มาทำอะไรที่นี่? เธอจะทำอะไรหมวดจาง? อีนี่! หลงผัวหักหลังเพื่อน

“ตึง! ตึง! ตึง!” ชายสวมสูทดำเกรี้ยวกราดทุบกรงขัง... 

“เจอรี่! คุณมาที่นี่ทำไม?” ไป่ไป๋แว้ด...เข้าไปดึงแขน เขาหันมามองแล้วโอบไหล่แล้วชี้หน้าหมวดจาง...          

“คุณมันมดปลวกจริง ๆ สร้างแต่เรื่องรำคาญใจ อีกไม่นานเธอก็ต้องเป็นเมียรองประธานาธิบดี คุณอย่าสร้างรอยด่างได้มั้ย?” ไอ้เจอรี่นี่เอง กร่างโชว์อำนาจ             

“ฉันบอกคุณไปกี่ครั้งแล้วว่า ฉันเป็นหัวหน้า เป็นคนตัดสินใจหาคนที่เหมาะสม ถ้ามายุ่งกับฉันมากฉันจะไม่ทำวัคซีนให้พวกคุณ” เธอลงนั่งพับผ้าซะงั้น //พวกมึงรู้จักเมียกูน้อยเกินไป//

“ไป่ไป๋อยากจะทำงานวิจัย แต่คุณแกล้งเธอ คุณหาเรื่องก่อนนะ” เขาขู่เป็นหมาหวงอาหารตลอดเวลา 

เสี่ยวปังถอยหลังออกมา...

“การตัดสินใจวางตำแหน่งนักวิจัย ให้เธอเป็นคนตัดสินใจเองเถอะครับ เอ่อ! แฟนของคุณมีความสามารถแค่ไหนก็ไม่รู้?” เขาหันมองเจอรี่ไม่สนใจเดินเข้าไปเกาะลูกกรงประจันหน้า
           หมวดจางเอียงคอแล้วเชิดหน้ามองด้วยหางตาท่าทางแบบนี้ผมรู้จักดี เธอไม่ยอมแล้ว ...
            “ถ้ามายุ่งกับฉันบ่อย ๆ ฉันจะฆ่าเมียคุณ”

“ห่ะ!” ผมช็อกปากค้าง กลัวใจของเธอจริง ๆ             

“ไป่ไป๋ครับ! ผมคุ้นหน้าเธอจังเลยไม่รู้ว่าเคยเจอที่ไหน?”

“ฉันจะรู้กับคุณมั้ย? วัน ๆ คุณเจอคนไข้มากมาย” ไป่ไป๋สะบัดแขนเขาออก ผมคิดในใจ...มึงจะจำใครได้ มึงไม่มองหน้าใครสักคน
      ความเสียใจถาโถมเธอหักหลังนาตาลียังไม่พอยังหักหลังพวกเราอีก เธอเป็นคนแจ้งข่าวนี่เอง ดึงปืนสั้นออกมาชั่งใจอยากจะยิงใส่ให้ตายไปทั้งหมด มือสั่นระริกน้ำตาไหลเมื่อคิดถึงหน้าลูกชายถ้าเราสองคนตายไปเจ้าปังมันคงเลี้ยงลูกให้ไม่ได้ ถ้านาตาลียังอยู่เลี้ยงลูกให้ผมจะยิงให้ตายทั้งหมดเลย คิดแล้วเครียดจนกัดกรามปวดแก้ม             

“ฉันไม่เคยรู้จักผู้หญิงคนนี้ คุณก็มั่วไปเรื่อย แล้วมาหาเรื่องเธอทำไม? คุณก็มากไปแล้วนะ” ไป่ไป๋หน้าหงิก

“ผมปล่อยผ่านไม่ได้ ถ้านักข่าวมาเห็น เราจะไม่ได้แต่งงานกัน”

“ฉันบอกว่าจะแต่งงานกับคุณตั้งแต่เมื่อไหร่? เพ้อเจ้อ!” ไป่ไป๋ชักสีหน้าไม่เกรงใจลูกน้องของเขาเลย  

เจอรี่เดินไปเกาะลูกกรง...            

“เธอจำใส่กะโหลกไว้ด้วยนะ เลิกแกล้งแฟนผมได้แล้ว รู้สถานะตัวเองด้วยอย่าให้เรื่องนี้ถึงหูผู้ใหญ่” มันขู่ตลอดเวลา

“กลับเถอะ!” ไป่ไป๋มองมาทางผมแล้วดึงแขนของเจอรี่ ผมอยากยิงหัวเธอเป็นคนแรก รักมากก็เกลียดมาก

หมวดจางเงยหน้าสายตาหยันใส่ทั้งคู่....             

“ขยะที่ไม่มีใครอยากได้ เอาไปเถอะ! แล้วรีบออกไปเลยฉันจะนอน เหม็นว่ะ!” สะใจมาก ได้ยินเมียด่าเธอแล้วสบายใจขึ้นมานิดหน่อย              

“ปากดี! เสร็จงานเมื่อไหร่? ผมจะให้ไป่ไป๋ยิงหัวคุณ โครม!” เจอรี่เดินเข้าไปเตะลูกกรงเสียงสนั่น

“เสี่ยวปังเอาปืนให้มันหน่อยสิ ไอ้กระจอก! ยิงปืนเป็นรึเปล่า?” แสบทรวง สายตาเยาะเย้ยของเธอมันโคตรหยาม เจอรี่โกรธเป็นฟืนเป็นไฟหันมองไป่ไป๋...             

“คุณไม่ต้องเกรงใจใคร พรุ่งนี้เข้าไปทำงานในห้องวิจัย” มันกร่างมากพูดใส่หน้าเธอเหมือนสั่ง ผมสะท้อนในอกไป่ไป๋ที่เพื่อน ๆ ทะนุถนอม ต้องเป็นลูกไล่ให้ผัว สมน้ำหน้าจริง ๆ       

“ฉันจะทำตามที่เธอสั่ง เธอเป็นหัวหน้า” ไป่ไป๋ตวาดกลับ สีหน้าเครียด  

ทหารเสี่ยวปังขยับไปหาเจอรี่...             

“ขออนุญาตครับคุณเจอรี่ ผมคิดว่าพอแค่นี้เถอะครับ” เสี่ยวปังยืดอก เจอรี่มองหน้าของเขาแบบขัดใจ             

“ผมอยากจะตบปากของเธอ เธอดูถูกและหยามเกียรติแฟนผม  เธอเป็นลูกสาวของอาจารย์ของผม ไม่ใช่ขยะ ลูกมีพ่อมีแม่นะ” เจอรี่หน้าเขียวใส่เสี่ยวปัง             

“แต่ผู้หมวดเป็นคนคุมงานวิจัย เราขาดคนประเภทนี้นะครับ ถ้าเธอเป็นอะไรไป ท่านประธานาธิบดีไม่ปลื้มแน่” เสี่ยวปังตอบหน้านิ่ง

หมวดจางโวยวาย...             

“เบื่อแล้วโว้ย! เมียคุณก็ทำได้ ให้เธอทำสิ” หมวดจางหยิบผ้าขี้ริ้วขว้างใส่เต็มหน้า

ไป่ไป๋ผวา พูดสวนทันที...             

“อย่าไปเชื่อ! ฉันทำไม่เก่ง”

“สารเลว! เสียชาติเกิดเลวยิ่งกว่าสัตว์ เธอจะทำอะไรฉันก็ได้ แต่อย่ายุ่งกับคนของฉันทุกคน ถ้าเธอคิดร้ายก็ฆ่าฉันก่อนเพราะฉันฆ่าเธอแน่ ถ้าวุ่นวายกันไม่จบอย่างนี้” หมวดจางชี้หน้าอาฆาต 

ไป่ไป๋ตาเหลือกรีบปราดเข้าไปหา...             

“อ้าว!..หัวหน้า! มาด่าฉันทำไม? รู้จักสถานะตัวเองด้วย คุณต้องคุกเข่าอ้อนวอนสิ ไม่ใช่มาด่ากัน แล้วเรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่? อย่าปากดีนะ! ฉันแค่เป็นลูกน้องไม่ใช่ลูกจ้าง อยู่เงียบ ๆ ไปเลยนะ” เธอหยิ่งผยอง น่าตบสักฉาด ท่าทางก้าวร้าวไม่เหลือคราบน้องสาวที่เคยน่ารักของพวกเราเลย

เธอโวยวายเสร็จก็หันมามองเจอรี่...             

“ฉันจะกลับแล้ว คุณไม่กลับก็เรื่องของคุณ” เธอก้าวเดินฉับ ๆ ไอ้เจอรี่ลนลานวิ่งตาม แต่ยังไม่วายหันกลับไปโวย...             

“พรุ่งนี้! เธอเจอศึกหนักแน่ คุณลุงผมจะมาจัดการเอง” เจอรี่ขู่แล้วโอบไหล่หมุนตัวเดินออกไปประตูข้าง          
            ผมปล่อยให้พวกเขาเดินออกไปจนหมด ย่องเงียบตามหลังสายตาจับจ้องไปที่ประตู              

“ตึง! แกรก ๆ”

หมวดจางยังนั่งก้มหน้าข้างกองไฟ ผมปล่อยให้พวกเขาเดินจากไปจนทุกอย่างรอบกายเงียบสนิท ค่อย ๆ มุดออกจากใต้รถถัง คลานไปหาเธอ             

“ม้า!” ผมเรียกเบา ๆ

“หือ! ป๋าเหรอ?” เธอสะดุ้งเงยหน้า

“ ป๊า! มาแล้วเหรอ? ใครทาหน้าให้หล่อจังเลย” แววตาดีใจโผเข้ามากอด มือลูบลใบหน้า

“คิดถึงม้าจังเลย” ผมน้ำตาเอ่อสงสารเธอจับใจ จิตใจของผมย่ำแย่ที่เห็นเมียต้องลำบาก              

“ฉันขอโทษนะ” น้ำตาเธอไหลแหมะ ผมเก็บน้ำตาไว้ไม่ได้ปล่อยให้มันไหลออกมา เจ็บใจที่ผมไม่สามารถปกป้องครอบครัว หมาข้างถนนยังไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายครอบครัวของมัน ความปวดร้าวใจที่โดนข่มเหง มันเจ็บลึกเข้าในอกที่ลูกเมียต้องตกระกำลำบาก               

“ไม่เป็นไรแล้ว ป๊ามาแล้ว” ผมลูบหลังปลอบใจ              

“ฉันคิดว่า จะไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว ดีใจมาก ดีใจจริง ๆ” เธอสะอื้นละล่ำละลัก

ผมลูบหลังสงสารมาก...             

“กลับบ้านของเรากันดีกว่า” ผมลุกเดินหาเหล็กเหมาะมือมาทุบกุญแจห้องขัง

 จู่! จู่!...             

“พรึ่บ!” ไฟสว่างขึ้นพร้อมกัน

“เหอ!” ใจหายวาบหมุนมองหาต้นสายปลายเหตุ             

“โครม!” เสียงประตูกลางเปิดและประตูหลังเปิดพร้อมกัน ผมรู้ได้ดวยประสบการณ์ติดกับดักของพวกมันแล้ว

“ม้า! เดี๋ยวป๊ากลับมา ไม่ต้องเป็นห่วงนะ” ผมรีบเผ่นวิ่งกลับมาที่รถหุ้มเกราะทางขวา             

“ตรึ่ด...ดด!” เสียงปืนกลอัตโนมัติดังจากด้านหลัง กระสุนปืนเฉี่ยวกระทบรถถังเก่า ผมทิ้งตัวกลิ้งหลบหลังตีนตะขาบของรถถัง ก่อนกระโดดปีนข้ามไปหมายจะออกประตูหลัง

ทหาร 2 นายวิ่งสวนเข้ามา             

“ฟึ่บ! ฟึ่บ!” ส่งกระสุนปืนเก็บเสียงขนาด 9 ม.ม.เข้าหน้าอกแล้วกระโดดข้ามหัว วิ่งฝ่าความมืดออกไปป่ารกด้านหลังแสงไฟจากรถยนต์สาดส่องเข้ามา             

“หวอ!...ออ!” เสียงเตือนภัยดังแสบหู ไฟแดงวับวาบเขย่าใจ             

“ปัง! ปัง!” เสียงปืนสั้นจากด้านหลัง ผมหันโยนระเบิด C4 ทิ้งไว้ตามทางที่วิ่งผ่าน                 

“สวบ! ๆ ๆ ๆ ” ผมวิ่งจ้ำอ้าวฝ่าความมืดออกมาด้านหลัง ต้นไม้พุ่มเตี้ยกับซากยุทโธปกรณ์ของทหารถูกทิ้งเป็นขยะ ทิ้งตัวลงไปที่กองยางรถยนต์เก่าที่ตั้งขวางทาง หันมองกลับไปด้านหลังแล้วกดโทรศัพท์         

“บรึ้ม!” เสียง C4 ระเบิดสนั่น สกัดการรุกไล่ของทหารที่วิ่งตามมา
      ผมลุกวิ่งก้าวกระโดดข้ามหลุมเพาะวิ่งตะลุยออกจากป่าไม้พุ่มเตี้ย คว้ามอเตอร์ไซด์ขับหนีถลำเลยออกมากลางถนน แสงไฟจ้าจากหน้ารถยนต์ส่องสว่างจี้เข้าลูกตาจ้าจนต้องเอามือบัง เพ่งไปเห็นเงาคนวูบวาบบนหลังคา

“เหวอ!” ผมบิดรถมอเตอร์ไซด์ทะยานเข้าในเขตบ้านพัก

“ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ลูกกระสุนจากรถยนต์ตกข้างลำตัว ผมโยน C4 แล้วบิดมอเตอร์ไซด์เลาะผ่านบ้านพักพุ่งข้ามรั้วเข้าป่า หยุดรอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมากด

“ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนดังพร้อม รถยนต์แล่นไล่กวด

นับในใจ 3 2 1            

“บรึ้ม...มม!” เสียงระเบิดทำให้รถยนต์หยุด

“แว๊น! แว๊น!!” บิดมอเตอร์ไซด์หนีเข้ามาเลาะรั้วเตี้ยของสนามกอล์ฟ

“ปัง!ปัง!ปัง!ปัง!” นายทหารในสนามซัดปืนใส่

“โครม!” ยางมอเตอร์ไซด์แตก รถสะบัดล้ม

ทิ้งมอเตอรไซด์ วิ่งเข้าไปข้างอาคารไดรฟ์กอล์ฟ กระโดดขึ้นรถกอล์ฟขับพุ่งออกไปกลางเนิน

“ปัง! ปัง! ปัง!”  นายทหารทิ้งไม้กอล์ฟควักปืนสั้นกระหน่ำยิงมา ขับหลบหลีกขึ้นลงเนิน ผ่านหลุมทรายและบ่อน้ำ                   

“ตรึ่ด...ดด!” เสียงปืนพร้อมไฟสว่างจ้าจากด้านหลัง รถจี๊ปไล่ตามมา เหินขึ้นลงลอนเนินเตี้ย

“บรึ้ม!” เสียงยางรถกอล์ฟระเบิด รถเอียงวูบลงเนิน พุ่งตัวออกจากรถ กลิ้งลงสนามทราย ปล่อยให้รถวิ่งเอียงลงเนินตกลงสระน้ำ

“บรื้น..นน!!” รถทหารเหินกระโดดข้ามเนินตามไปจอดดู
           ผมรอจังหวะ ในขณะที่พวกเขายังลังเล มองดูน้ำในสระ
           “บรึ้ม...มม! บรึ้ม...มม!” ผมกดระเบิดหันเหความสนใจ แล้วหันหลังลุกขึ้นวิ่งเข้าป่าหนีไปด้านใต้ ใช้ความมืดของต้นไม้ช่วยอำพรางตัว วิ่งเข้ารกเข้าพงกระเซอะกระเซิง

“โฮ่ง!โฮ่ง!โฮ่ง!” เสียงทหารกับหมาตามมาแล้ว

วาง C4 ไว้ข้างกำแพง แหงนมองขอบกำแพง...ตัดสินใจตะปืนข้ามรั้วสูงของกองพัน คูน้ำกั้นระหว่างกำแพงกับถนนรอบกองพันฯ อีกชั้น

ตัดสินใจอีกครั้ง กระโดดลงคู…

“ตูม!” ตะเกียกตะกายตะปีนขึ้นฝั่ง หนีขึ้นไปบนถนน

“เฮ้อ!”..ถอนหายใจ รอดแล้ว

“วางอาวุธซะ!” นายทหารตัวสูงกระโดดข้ามมายืนฝั่งกำแพงสูงตะโกนสั่ง เล็งอาวุธปืนสั้นมา          

รอยยิ้มที่มุมปากท่าทางเอาเรื่อง ลูกน้องอีกนับสิบนายตะปีนข้ามมาอย่างเร็ว ยกปืนประทับบ่า กระบอกปืนเล็งมาจากฝั่งตรงข้ามไม่เกิน 7เมตร ถ้ามันยิงระยะนี้ไม่มีพลาด ต้องตายเป็นผีเฝ้าถนนแน่

“บรึ้ม...มม!”

“โอ๊ย! เอ๋ง!”

หันซ้ายหันขวาหาทางหนีในใจคิดถึงแต่ลูกกับเมีย ผมตายไม่ได้  แสงไฟจ้าจากรถพุ่งเข้ามา ผมคงไม่รอดในวันนี้ ยกปืนเล็งไปที่นายทหาร ก่อนตายพวกมันต้องตายด้วย          

“ฟึ่บ!” เขาเอียงเอามือจับไหล่ แล้วแหกปากตะโกนสั่ง

“ยิงมัน ฆ่าแม่งเลย!”

คำสั่งปลิดชีวิต ผมคิดว่านี่คือการสิ้นสุดการเดินทางของผมแล้ว
ภาพหมวดจางฉายแวบขึ้นมา ก่อนเสียงมัจจุราชดังขึ้น...

“ตรึ่ด!!ดดด!” ประกายไฟแวบจากกระบอกปืนพุ่งมา