The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 6 ตอนที่ 25

มณฑลเหลียวหนิง

มุมมองสายตาไป่ไป๋

ตุลาคม ค.ศ.2025

กองพันที่ 8…
           ฉันไม่เคยรู้เลยว่าหมวดจางลำบากยากเข็ญมากขนาดนั้น เธอไม่เคยปริปากบอกอะไรเลย เราเหมือนเป็นคนอื่นที่ไม่สนิทกัน ถ้าวันนี้ฉันไม่ตามเจอรี่กลับมาคงไม่ได้รู้ความเคลื่อนไหวของพวกเขา หลังจากออกจากโกดังก็ฉันขอปลีกตัวมาทำธุระแยกจากเจอรี่ขับรถยนต์ตามเสียงปืนมาทางทิศใต้จนเห็นประกายไฟจากกระบอกปืน             

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ทหารริมกำแพงกำลังกระหน่ำยิงไปที่คนกลางถนน           

“บรื้น...นน!” ฉันกดคันเร่งโฉบรถยนต์เข้าไปขวางวิถีกระสุน กดกระจกข้างลงกำปืนสั้นยืดแขนตรง..                       

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!”  ปืนสั้น Sig Sauer. ในมือของฉันขยับตามแรงถีบ เหล่าทหารตกใจกระโดดลงคูน้ำ                       

“ขึ้นมา!” ฉันกวักมือเรียกให้ขึ้นรถยนต์ เขาพุ่งพรวดขึ้นนั่งข้าง

“บรื้น...นน!” รถยนต์กระชากตัวฝ่าความมืดไปอย่างเร็ว ไปตามถนนชนบท ออกไปสี่แยกไต้ผิงมุ่งหมายจะไปริมแม่น้ำยาลู่

เขาหันมา...                 

“ขอบคุณมากครับ!” ซอนกล่าวแล้วก้มศีรษะขอบคุณ             

“พรึบ!” ฉันดึงไอ้โม่งดำออกจากหัว

“ฮึ!” พอเขาเห็นว่าเป็นฉันก็นั่งเม้มปากเงียบ คอแข็งหันมองไปที่ด้านนอก 

ผ่านไปราวชั่วโมงเศษกับบรรยากาศอึมครึม รถยนต์ทะยานฝ่าความมืดมาที่สะพานข้ามแม่น้ำยาลู่เข้าเกาหลีเหนือ ซอนยังนั่งคอแข็งหุบปากเงียบไม่มองหน้า ไม่ยอมพูดคุยหรือทักทาย ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้าสักนิด โกรธแบบไม่เผาผีกันจริง ๆ ผัวเมียพอกันเลย            

พวกเขาหนีไปก่อนหายหัวกันไปหมดพร้อมกัน คิดว่าถ้าเจอจะด่าสักหน่อย แต่พอเจอหมวดจางก็รู้แล้วว่าพลาดเต็มตีนไม่กล้าเอ่ยปากถามเพราะเห็นสีหน้าของเขาไม่รับแขก ตาขวางอย่างกับหมาบ้า

ยิ่งขับรถยนต์นานก็ยิ่งอึดอัด แทนที่จะขอโทษที่หนีไปหรืออย่างน้อยก็ขอบคุณที่ช่วยชีวิตก็ยังดี กลับนั่งหน้ายักษ์ใส่กันอีก ปล่อยไว้อย่างนี้ก็ไม่มีวันเข้าใจกัน...           

“บล็อกเบอร์หนูทำไม?”ฉันถามสั้น ๆ เขาสะบัดเมินออกนอกหน้าต่างงอนเหมือนน้องแทนเลย...       

“เดี๋ยวจอดด้วย จะลงแล้ว” ฉันทักคำแรกเขาขอลงทันที ไม่หันหน้ามาด้วยซ้ำ ไม่ดีแล้วต้องเคลียร์     

“เอี๊ยด!!” ฉันจอดรถยนต์ข้างถนนตรงข้ามกับอาคารจอดรถยนต์ร้างริมแม่น้ำยาลู่

“ปึง!” เขาก้าวลงแล้วทำท่าจะวิ่งข้ามถนนไป              

“หยุดก่อน! จะไปไหน? มาช่วยทั้งทีจะไม่ขอบคุณกันสักคำหรือไง? อย่าเนรคุณสิ” ฉันตะโกนตามหลัง เขาชะงักก่อนจะวิ่งไปต่อ เดือดร้อนฉันต้องวิ่งตามอีก... 

“กลับมาคุยกันก่อน หนูเหนื่อยนะ”

เขาหยุดหันมามอง สีหน้าโกรธจัดกัดกรามจนเป็นสันนูน...     

“ถ้าไม่ติดว่าคุณเคยช่วยชีวิตไว้ ผมจะยิงหัวคุณเดี๋ยวนี้เลย จะไปไหนก็ไปอย่ามาให้เห็นหน้าอีก เจอคราวหน้าผมยิงคุณแน่ บุญคุณของเราสิ้นสุดกันแค่นี้”

ฉันรู้ว่าฉันผิด แต่คุยกันก่อนนะ...             

“หนูจะดูแลหมวดจางให้เอง คุณไม่ต้องเป็นห่วงนะ”

ท่าทางเขาไม่เป็นมิตรเลย ไม่เหมือนพี่ชายใจดีเลยสักนิดหมดเยื่อใยเมินหน้าหนีตลอด พูดก็ไม่รักษาน้ำใจ

“คุณไปตามทางของคุณ ไปเดี๋ยวนี้ก่อนที่ผมจะยิงหัวคุณ” เขาดึงปืนออกจากเอวเล็งมาที่หัวของฉัน              

“ฮ้า!” ฉันอ้าปากค้าง ยืนนิ่งก้าวขาไม่ออก สายตาอาฆาตของเขาดุดัน ถมึงทึง ฉันเคยเห็นสายตาแบบนี้ของเขามาแล้วรีบยกมือชูสองข้าง งงไปหมดแล้ว ทั้งกลัว ทั้งน้อยใจ เสียใจ

“อย่านะซอน นี่ไป่ไป๋นะ! น้องสาวของคุณไงล่ะ จำหนูไม่ได้เหรอ?” ฉันใจเสียเบะร้องไห้ใจสั่น เขาจะฆ่าฉันจริง ๆ ด้วย เขาไม่รักฉันแล้ว
          “คุณไม่ใช่น้องสาวของผมตั้งแต่วันที่คุณหักหลังทุกคน คุณใจร้ายกับครอบครัวของผม คุณชี้เบาะแสให้พวกเขาใช่มั้ย? ”เขาเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตาที่มันเอ่อท่วมออกมา ปืนยังจี้ที่หน้าผากของฉัน               

“อย่าเข้าใจผิดสิ! หนูไม่ได้ทำอะไรเลย ฮือฮือ!” น้ำตาไหลนองน้อยใจที่ถูกล่าวหา

“หึ๋ย!!” เขาเงื้อมือจะตบ ฉันหลับตาปี๋เกร็งใบหน้า             

“ผมก็อยู่ตอนที่คุณกับผัวคุณทำร้ายหมวดจางในโกดังร้าง” เขายั้งไว้ไม่ฟาดมือลงมาจ้องสายตาดุเหมือนเสือจะขย้ำลูกวัว

“หนูก็เห็นคุณแอบอยู่ใต้รถหุ้มเกราะ อีกอย่าง! หนูต้องแสดงอย่างนั้นสิ ไม่งั้นเจอรี่จะสงสัย แล้วก็พวกคุณหนีหนูไปก่อนนะ ฮือฮือ!!” ฉันร้องไห้เสียงดัง น้อยใจที่พวกเขาไม่ต้องการ

“ฟังไม่ขึ้นหรอก หรือว่า...?” เขาหยุดคิดก่อนจะเข้ามารวบตัวของฉัน จับมือไขว้หลังสวมกุญแจมือแล้วพาเดินกลับมาที่รถยนต์ ผลักฉันเข้าประตูหลังนอนยาวบนเบาะ                  

“เอาโทรศัพท์มา” เขาก้มลงมาค้น ก่อนจะเอามันไป

“จะโทรหาใครคะ?” ฉันแปลกใจทำไมต้องใช้โทรศัพท์ของฉันด้วย

เขาเลื่อนหน้าจอหาสักพักก็หันมา...                

“ไอ้เจอรี่เบอร์ไหน?” เขายื่นโทรศัพท์กลับมา ฉันไม่มีมือจะรับโดนสวมกุญแจมือ ได้แต่มองโทรศัพท์แล้วมองหน้าเขา...                    

“จะโทรไปหาเขาทำไม?”

“ให้มันเอาเมียของผมมาแลกกับเมียของมัน”

“หือ!”ฉันต้องตายแน่ ๆ ถ้าซอนทำอย่างนี้เท่ากับเปิดเผยตัวตนของฉัน  หมวดจางก็จะตายไปด้วยเดือดร้อนยันนาตาลีเลย             

“อย่าโทรนะซอนเขาไม่มาแลกหรอก หนูไม่ใช่เมียเขา ฮือฮือ!” ฉันทั้งสับสนทั้งกลัว เขาเข้าใจผิดไปอย่างแรง             

“ปกป้องกันเหลือเกิน!..อย่ามาโกหกคุณแต่งงานกันแล้ว” พวกเขาคิดว่าฉันแต่งงานกับเจอรี่จริง ๆ ฉันจะทิ้งนาตาลีได้ยังไง? และไม่มีวันนั้นแน่นอน ฉันแค่เช็คเรตติ้งกับเธอเท่านั้นเองเรื่องบานปลายไปหมด             

“ซอน! ฟังหนูก่อนนะ ใจเย็น ๆ นะ” ฉันต้องใจเย็นกว่านี้ เขายังไม่มีท่าทีจะยอม             

“เธอพูดเก่งหุบปากไปเลย หยุดเลย! ไม่ต้องมาแก้ตัว” เขาโบกมือสีหน้าเครียด ฉันจะทำยังไงถ้าไม่พูดจะเข้าใจกันได้ยังไง? 

“ซอนคะ! หนูไม่เคยโกหกคุณนะ หนูไม่ได้ตอบตกลงแต่งงาน ช่วงนั้นหนูสับสนกับไอ้เจ้านินจา มันเหมือนแทนของหนูมากพอเจอกับเขาแล้วเรื่องของแทนก็เข้ามารุมเร้า หนูลืมเขาไม่ได้ หนูคิดถึงเลยพาลโกรธจูยอนกับหวังฉวนที่ฆ่าแทน ฮือ! ฮือ!”

“ไม่เชื่อ!”

 “พอไอ้เจอรรี่มันบอกว่ามันเป็นหลานของหวังฉวน หนูก็เห็นโอกาสอยากจะเจอกับมันอีกสักครั้ง แล้วทางหม่าม้าก็กดดันเร่งให้แต่งงาน หนูก็เครียด ฮือ! ฮือ!” แสบหูแสบตาหมดแล้วยังไม่ยอมฟังเลย

“พูดเก่ง ไม่เชื่อหรอก!” เขากับเมียไม่ต่างกันเลย /รั้นมาก/      

“อนนี่ก็ทำแต่งาน แล้วช่วงหลัง ๆ มาเหมือนจะสนใจคนอื่นมากกว่า หนูก็เลยอยากจะแกล้งคิดว่าจะเฉลยวันที่ครบกำหนด แต่พวกคุณหายวับไปก่อนหนึ่งวัน” ต้องเชื่อนะ ฉันคิดอย่างนั้นจริง ๆ                

“แล้ววันนี้คุณมากับเจอรี่ได้ยังไง?” เขามองแบบจับผิด มุดเข้ามานั่งที่คนขับ

“เจอรี่มารับหนูไปกินข้าว หนูแอบได้ยินมันคุยโทรศัพท์กับลูกน้องของมันเลยแอบตามมันกลับมา หนูไม่เคยรู้ว่าหมวดจางลำบากขนาดนั้น เธอยังไม่คุยกับหนูเลย เธอเกลียดหนูมาก ฮือฮือ!!!” ฉันร้องไห้ลั่นน้อยใจทุกคน พวกเขาเกลียดอย่างเห็นได้ชัด            

“ผมจะเชื่อคุณได้ยังไง? หยุดร้องไห้ได้แล้ว รำคาญ! ไม่ต้องมาแสดงเลย” ท่าทางของเขาผ่อนคลายลง

ฉันขยับเอาหัวไปซบไหล่จากด้านหลังน้ำตาไหลพราก...

“ต้องเชื่อสิ! คุณต้องเชื่อนะ หม่าม้าก็บีบให้แต่งงาน เจอรี่ก็เร่งยิกยิกจะแต่งงานท่าเดียว หนูจนปัญญาแล้ว ตอนนี้! หนูยังไม่รู้จะเอายังไงกับไอ้เจอรี่เลยสลัดไม่หลุดสักที แต่หนูก็อยากเข้าใกล้หวังฉวน” ฉันหวังว่าเขาจะเข้าใจ              

“ทำไมไม่เลิกกันไป บอกเลิกยากนักรึไง?” เขาใส่อารมณ์ทุกเม็ด

“ถ้าไม่มีมันหนูก็เข้าใกล้ตัวหวังฉวนไม่ได้ หมวดจางก็มาเกลียดหนูอีก หนูสับสนไปหมดแล้ว หนูจะตายจริง ๆ ก็เพราะพวกคุณนี่แหละ ฮือฮือ!! ทำแผนของหนูพังหมดเลย”เรื่องมัดตัวไปหมด จะแรงกับเจอรี่หรือไล่มันไปก็ไม่ได้ ฉันเสียใจกับการกระทำของตัวเอง เริ่มเครียดกับสิ่งที่ตัวเองเผชิญ ทุกอย่างโดนมัดรวมกันเป็นปมที่ต้องไล่แก้ทีละเปลาะ

“แล้วตอนนี้ นาตาลีอยู่ไหนคะ?” สิ่งที่ฉันทำ...ทุกคนแตกกระสานซ่านเซ็นกันไปคนละทางเลย
        “ไปเกาหลีเหนือกับเจ็ทโด้ ร้องไห้กินไม่ได้นอนไม่หลับน่าสงสารมาก ตอนนี้ไม่รู้ว่ายังมีชีวิตอยู่หรือเปล่าเจ็ทโด้ก็บอกลาจะไม่กลับมาอีกแล้ว” ซอนน้ำตาไหลพราก ฉันใจหายวาบไม่คิดว่ามันจะใหญ่โตบานปลายขนาดนี้ ไม่น่าเล่นอย่างนี้เลย
         “หนูขอโทษ! หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูรักอนนี่นะคะ หนูไม่ทิ้งไปหรอก ไอ้เจอรี่มันจะมาเทียบกับอนนี่ได้ยังไง?” ฉันเป็นห่วงและเสียใจมากที่ทำให้เธอต้องลำบาก

“นี่ขนาดไม่ได้ตั้งใจยังพังขนาดนี้ คุณต้องเลิกนิสัย..ไม่ใช่สิ! เลิกสันดานนี้ซะ คราวก่อนเคยเตือนเรื่องอย่าหนีไปก็ไม่ฟังจนเจ้าแทนต้องตาย คราวนี้เล่นบ้า ๆ อีกนาตาลีล้มทั้งยืนเลย”เขาบ่นหน้าเครียด

ฉันสลดใจกับความผิดที่เกิดจากการขาดการยั้งคิดผิดซ้ำซาก สร้างเรื่องที่เพื่อนไม่ยอมให้อภัยง่าย ๆ เลย                        

“เธอฆ่าคนที่รักเธอทั้งสองคน เลวจริง ๆ ที่เห็นชีวิตคนรักเป็นของเล่น” เขาด่าได้เจ็บมาก ฉันเลวมากจริง ๆ นั่นแหละ             

“หนูขอโทษนะคะ คุณไปอยู่กับหนูก่อนนะรับน้องแทนมาอยู่ด้วยกันให้หนูได้ไถ่ความผิดบ้างนะคะ” ฉันพยายามเกลี้ยกล่อม พวกมันตามล่าเขาแน่ ๆ 

เขาท่าทางลังเล ฉันพูดต่อ...                

“คุณต้องปล่อยหนูกลับไป เราต้องช่วยกันคิดและทำงานเป็นทีม  นี่! ถามจริง ๆ จะไม่ปล่อยแขนหนูเหรอ?” ฉันถามเมื่อเห็นสีหน้าท่าทางเขาดีขึ้นมาก

เขาขยับไขกุญแจปล่อย ฉันโผเข้ากอด...          

“หนูรักคุณนะคะ หนูรักหมวดจางด้วย” ฉันกอดแน่น

เขายังตัวแข็ง เสียงแข็ง....           

“ไม่อยากให้อภัยเลยมันมากเกินไป เอาแต่ใจตัวเองขนาดนั้นได้ยังไง? ผู้ใหญ่ไม่สั่งสอนบ้างเหรอว่า อะไรควรเล่นอะไรควรวงเล็บไว้?”

“เรื่องนั้นหนูขอโทษ ถ้าหนูไม่มาวันนี้คุณก็ไม่รอดแล้ว ต้องขอบคุณหนูสิถึงจะถูก” ฉันเริ่มกลับคืนสภาพน้องสาวคนเดิม เขาเมินหน้า

“หนูทำงานอยู่ที่นั่น เดี๋ยวหนูหาวิธีจัดการกับหมวดจางก่อนคุณต้องช่วยหนู เธอยังไม่มองหน้าหนูด้วยซ้ำไป หนูเป็นคนเดียวที่เคลื่อนไหวได้ คุณต้องเชื่อใจหนูนะ” ฉันกอดไม่ปล่อย             

“คุณพักที่ไหน?”          

“หนูพักที่โรงแรมตานตงอามาเรีย คุณไปอยู่กับหนูจะได้รู้ความจริง พวกคุณก็ใจดำมากพร้อมใจกันหายหัวไปเลย” ฉันหายใจสะดวกขึ้น เมื่อทุกอย่างคลี่คลาย                   

ตอนที่พวกเขาหนีไปเล่นเอาฉันประสาทเสียไปเลย ขับรถยนต์ไปรัฐฉานเกือบทุกวันก็ไม่เจอใคร จะอยู่บ้านเฉย ๆ ก็รำคาญเสียงเชียร์ให้แต่งงานของคนแก่ พอดีเจอประกาศรับสมัครนักวิจัยเลยถือโอกาสหนีไอ้เจอรี่และจะได้เข้าใกล้หวังฉวนอีกก้าว แต่มันก็ตามมาจนได้             

“ใคร ๆ ก็โกรธ!! คุณแสดงซะเหมือนขนาดนั้น คราวหลังอย่าเล่นอย่างนี้อีกนะ คุณแก้ตัวกับเพื่อนคนอื่น ๆ ยากหน่อยแล้วล่ะ ไม่มีใครเอากับคุณแล้วคุณทำทุกคนอกหัก ผมไม่ช่วยหรอก” อ้าว!ช่วยเป็นพยานหน่อยก็ยังดี

 “Rrrr!” เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

“เฮ้อ!” ฉันปรับสีหน้ายิ้มหวานก่อนจะรับสาย            

“ว่าไงคะเจอรี่ ยังไม่นอนอีกเหรอ?” ฉันทักเสียงใส

“คุณอยู่ที่ไหน?” เสียงห้วนแสดงความมีอำนาจ

“ดูดาวตกอยู่ริมแม่น้ำยาลู่ค่ะ”ฉันโกหกส่งเดชไป         

“คุณรอผมอยู่ที่นั่นนะ ผมจะไปหา” เสียงเขียวชอบกล มันเป็นอะไรมากรึป่าวเนี่ย?               

“ไม่ต้องเลย นอนไปเถอะจะกลับแล้ว” ฉันบอกตัดบท

เขาเปลี่ยนเรื่องพูด                  

“ผมยังไม่หายโกรธยายหมวดนั่นเลย มันดูถูกคุณ” เสียงปลายสายไม่พอใจ            

“อย่าไปยุ่งเลยปล่อยไปเถอะฉันไม่ใส่ใจหรอก อีกอย่าง…ถ้าคุณเข้ามายุ่งกับเธอมาก ฉันก็ทำงานลำบากเพราะเธอเป็นหัวหน้า” ฉันต้องหาทางสกัดไม่ให้เขามาวุ่นวาย            

“ได้ ๆ คุณต้องการยังงั้นก็ได้ ผมคุ้น ๆ ว่า เพื่อนของคุณก็ชื่อนาตาลีใช่ไหม? ” เอาอีกแล้ว!ไอ้นี่ไม่เคยจำเพื่อนของฉันเลย บอกก็บอกไปแล้วว่าคนละคน           

“ใช่!มีอะไร?”

“ใช่คนเดียวกับที่เป็นนักวิทยาศาสตร์หรือเปล่า?”                   

“บ้าหรือไง? คนนั้นตายไปตั้งหลายปีแล้ว คุณอย่ามั่วได้มั้ยปวดหัวว่ะ! โยงเรื่องมั่วไปหมด” ฉันต้องกันออกไปไกล ๆ

“ผมรับสารภาพเลยนะว่า ผมไม่ได้ใส่ใจมองเพื่อนของคุณ ผมจำหน้าไม่ได้ด้วยซ้ำ แต่บางทีก็เหมือนคุ้นหน้ายายหมวดจางเหมือนกัน” เสียงของเขาเครียด ๆ

ฉันคิดในใจ...ใช่สิ! ในวันนั้นหมวดจางเป็นคนเดียวที่พูดยาวที่สุด เธอปกป้องนาตาลี

“เลอะเทอะไปนอนไป!” ฉันตัดบท                   

“มานอนด้วยกันสิ ตอนนี้ผมอยู่ปักกิ่งนั่งรถไฟฟ้ามาครึ่งชั่วโมงก็ได้เจอกันแล้ว”

“ทำไมต้องไปนอนกับคุณ คุณจ้องเรื่องเดียวเลยนะ”

“ก็แหม...แต่งงานก็ไม่ยอมแต่ง ขอนอนก่อนก็ไม่ได้ หลบไปหลบมาอยู่ได้ คุณไม่คิดอยากนอนกับผมบ้างเหรอ?” ผู้ชายบ้าอะไรวะ?        

“โอเค! ฝันดีค่ะ!”ฉันขยับจะกดวางสาย เสียงของเขาเล็ดลอดออกมา

“เดือนหน้าแต่งงานกันไหม? หนาว ๆ อย่างนี้ได้นอนกอดกัน”

“ตื้ด!ตื้ด!”ฉันกดวางสาย ไอ้นี่ก็ป้อเป็นไก่น่ารำคาญ ไม่น่าผูกเลยหาทางแก้ยากจัง

ซอนหันหน้ามาถาม                 

“มันไม่เคยลวนลามคุณเหรอ รอดมาได้ยังไงไม่อยากจะเชื่อ”เขามองหางตา          

 “แรก ๆ ก็ไว้ใจ โดนหลอกล่อเข้าโรงแรมบ่อย”

“เข้าโรงแรมก็ไม่รอดแล้วล่ะ”

“คิดเป็นแค่นั้นเหรอ?” ฉันดึงปืน .22 ขนาดเล็กจากยกทรงโชว์ให้ดู /ซอนนั่งเงียบกริบ /

“ระยะหลัง ๆ มานี่เขาไม่กล้าแล้ว เขาเคยเห็นหนูซ้อมยิงเป้า ปืนพกของหนูมันแลบออกมาตลอด” ฉันยักไหล่

“บรื้น!” เขาสตาร์ทเครื่องยนต์แล้วหันมาถาม...

“หม่าม้าว่ายังไง?” รถยนต์พุ่งพรวดมุ่งลงใต้เข้าเมืองตานตง

“เฮ้อ!” นั่นก็อีกคนที่ต้องเบรกไว้ เที่ยวไปพูดเรื่องของฉันให้เจอรี่ฟังจะพากันซวยไปหมด

“ท่านก็รองานแต่งอยู่อย่างนั้นแหละ หนูปฏิเสธท่านตรง ๆ ไม่ได้ก็ลากมันยาวไปเรื่อย หนูถือว่าก้าวก่ายชีวิตของหนู” ฉันไม่เข้าใจผู้ใหญ่ ตัวเองก็เคยถูกคลุมถุงชนโดนบังคับแต่งงาน ฉันเองก็ไม่ได้เกิดจากความรักของพ่อกับแม่ สุดท้ายท่านก็มาบังคับให้ลูกสาวแต่งงาน          

“เรื่องนี้ไม่เล็ก! คุณเคลียร์กับเพื่อน ๆ ไม่ได้ง่าย ๆ หรอกทุกคนปักใจว่าคุณหักหลังไม่มีใครอยากคบด้วยแล้ว คุณทำลายมิตรภาพที่สวยงาม ทำลายความไว้วางใจเพียงเพราะไม่ยอมพูดความจริงกับนาตาลีและหม่าม้า คุณผิดคนเดียวเลย” ซอนส่ายหัว

ฉันจะแก้ปัญหานี้อย่างไรยังคิดไม่ออก แต่มีเรื่องด่วนกว่าที่รออยู่ด้วย...         

“ช่วยกันแก้ปัญหาหมวดจางก่อนได้หรือเปล่า?  หนูต้องคุยกับเธอก่อนที่เรื่องจะแตก”กังวลใจเรื่องนี้มาก เรื่องนี้สำคัญกับชีวิตของฉัน

“จะให้ช่วยยังไง? บอกตรง ๆ นะผมก็กลัว เธอไม่เหมือนผู้หญิงทั่วไปคิดอะไรก็ไม่เหมือนคนอื่น” เสียงของเขาอ่อนลง กลัวเมียก็บอกมาตรง ๆ เถอะ/ ใคร ๆ ก็รู้/

  “เรื่องความปลอดภัยคุณไม่ต้องกังวลนะคะ พวกนั้นไม่กล้าทำอะไรเธอหรอก เออ!..คุณเขียนจดหมายให้หนูสักฉบับสิ หนูจะเอาไปต่อรองกับเธอ” ฉันคิดว่าน่าจะมีหวัง                      

“ไม่มีทาง! เธอไม่เชื่อใจคุณแล้ว ไม่สนจดหมายโง่ ๆ หรอกจะโดนด่าเอาเปล่า ๆ ” ซอนสีหน้าหนักใจ             

“เอาแค่ให้เธอหยุดพูดก็พอ หนูกลัว...ถ้าหลุดพูดออกมามาก ๆ หนูจะแก้ตัวไม่ถูกนะ” ฉันกังวลจริง ๆ                       

“คุณจะทำอะไรหวังฉวน เรื่องนี้ไม่มีใครเห็นด้วยกับคุณสักคน สมมุติถ้าคุณอยู่ใกล้กับมันแล้วคุณจะฆ่ามันยังไง? กล้าพอที่จะลงมือเหรอ?” ซอนมองหน้าเยาะเย้ย

ฉันคิดเรื่องนี้มานานไปเป็นพยาบาลช่วยหม่าม้าได้เรียนรู้เรื่องยาและพยาบาลคนป่วย                     

“หนูมีไซยาไนต์ หนูทำงานในโรงพยาบาลขโมยมันมาแล้ว” ฉันยิ้มมุมปาก ซอนอ้าปากค้างไปเลย

“เดี๋ยวหนูจะนัดให้เจ้าขนมปังเอาน้องแทนมาส่งที่ปักกิ่ง หนูจะไปรับน้องเอง”

“เอาอย่างนั้นแหละสงสารลูกฉิบหาย คุณคนเดียวเลยทำเรื่องยุ่งไปหมด เด็ก ๆ ก็รอคุณกลับไปสอนหนังสือ มันน่าตีจริง ๆ”

“เอาน่า! หนูทำเรื่องไว้ หนูแก้ไขเอง”

“เดี๋ยวพร้อมหน้าพร้อมตากันแล้ว คุณโทรมาหาผมนะ วิธีนี้อาจจะได้ผล” สายตาของซอนมีความหวัง แววตาประกายใบหน้ากลับมายิ้มเหมือนเดิมแล้ว ได้เห็นลักยิ้มแล้ว            

“หนูอยากเจอนาตาลี เราไปเกาหลีเหนือกันมั้ย?” ฉันแตะแขนของเขาเบาๆ

“จูยอนเป่านกหวีดถล่มเกาหลีเหนือไปแล้ว ไม่รู้ว่ามีคนต่อต้านล้างแค้นรึเปล่าเจ็ทโด้ก็หายเงียบไปเลย สงสัยยังยิงกันไม่เลิก หาทางช่วยเมียก่อนดีกว่าเข้าไปก็หาพวกเขาไม่เจอและก็เสี่ยงเกินไป” ซอนส่ายหัวดิก            

“หนูอยากไป” ฉันดื้อ             

“เกาหลีเหนือนะโว้ยดินแดนที่ไม่มีใครเข้าไปเดินเล่นได้ แล้วก็...ไอ้นินจาอยู่ที่นั่นด้วย คุณไม่ถูกกับมันไม่ใช่เหรอ?”             

“ช่างเขาสิ! หนูจะไปหานาตาลีไปกับหนูหน่อย ถ้ามันมายุ่งกับหนูจะตีให้หัวแตกเลย” ฉันเขย่าแขน

เขาหันส่งสายตาดุ...             

“อย่าหาเรื่องให้เพื่อนเดือดร้อนเลย อยู่เฉย ๆ ไปก่อน แก้ปัญหาหมวดจางให้ได้ก่อน” 

จริงของเขา ไม่ดื้อดีกว่า...            

“เอางั้นก็ได้! เสร็จแล้วพาหนูไปเกาหลีเหนือนะ”

ฉันรู้สึกโล่งใจมากที่ซอนเชื่อใจ อย่างน้อยก็ยังมีที่เกาะ ซอนนี่แหละ! จะเป็นบันไดพาไปหาเพื่อนคนอื่น ทางเดินเริ่มสะดวกต้องรีบจัดการแก้ปมปัญหาที่ผูกไว้เอง พรุ่งนี้ยังมี...โอกาสยังมา

                          ............................................................

                                     โปรดติดตามเล่มต่อไป...