The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 5

ปักกิ่ง

พฤศจิกายนค.ศ.2025

มหาศาลาประชาคม จัตุรัส เทียนอันเหมิน...

ชายสูงวัยผมสีดอกเลาดวงตาสีฟ้าใบหน้านิ่งสายตาแข็งกร้าวดุดัน นั่งที่โต๊ะทำงานด้านในสุดของห้องสี่เหลี่ยมใหญ่ ธงสัญลักษณ์ของพรรคคอมมิวนิสต์และธงชาติไขว้อยู่บนผนังด้านหลังโต๊ะเสริมบารมีให้กับคนที่อยู่ในตำแหน่งยอดคนของจีน เขานั่งหน้านิ่งมองคู่สนทนาที่ยืนตัวตรงหน้าโต๊ะอย่างตั้งใจ...           

“ท่านประธานาธิบดี ได้รับรายงานเรื่องสงครามในทวีปยุโรปหรือยังครับ? เสี่ยวปังยุติสงครามนิวเคลียร์ได้หมดแล้ว” นายพลหัวเถิกยืดอกตัวกลมรายงาน                     

“ผมได้เห็นคลิปแล้วทำดีมากท่านนายพล ได้ข่าวว่าวันนี้ซีชานจะกลับมาเหรอ?” เขาอมยิ้มพยักหน้าช้า ๆ

“ครับท่าน!”

“ที่ออสเตรเลีย เก้อเฉิงจัดการให้เรียบร้อยแล้วครับ ส่งคนจีนเข้าไปจับจองได้แล้วครับ”

“ออสเตรเลียเหรอ? อย่าพึ่งให้ออกไปผมยังไม่อยากให้ข่าวมันกระจาย เอาไว้บอกทีเดียวจะได้ไม่มีประเด็นต่อต้าน” เขานั่งโยกตัวสบายอารมณ์...                      

“ทวีปอเมริกาใต้ เรียบร้อยแล้วใช่ไหม?”

“เรียบร้อยแล้วครับ ที่นั่นง่ายสุดประชากรอยู่กันเป็นกลุ่มในเมือง พื้นที่ส่วนใหญ่เป็นป่าช่วยให้ทำงานง่าย คล้าย ๆ กับทวีปแอฟริกา” นายพลห่าวอู๋รายงานเสียงดัง

 หวังฉวนเปรย...  

“ผมจะผนวกทวีปเอเชียยุโรปและแอฟริกาเป็นผืนเดียวกัน ให้คนจีนเข้ายึดครองก่อนแล้วค่อยขยายไปตามเกาะต่าง ๆ ภายหลัง”

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” ทีมเลขาเดินเข้ามา...

“มีอะไรเหรอ เลขาอู?”

“พลโทซีชานขอเข้าพบครับ”

“ได้! รีบพามาเลย”

สักครู่ นายพลซีชานใบหน้าบากก็เดินตัวสูงโย่งเข้ามา...         

“ทำความเคารพ! ท่านประธานาธิบดี ท่านนายพล ลู่ซีชานรายงานตัวครับ!”

หวังฉวนยิ้มกว้าง... 

“กลับมาแล้วเหรอซีชาน? คราวนี้เหนื่อยมากเลยสิ คุณหายไปหลายเดือนเลย”

“กว่าจะหาที่ซ่อนของไอ้รัสปูตินนานมาก ผมให้โอกาสมันได้ต่อสู้กับผมตัวต่อตัวให้มันได้ตายอย่างสมศักดิ์ศรี แล้วก็ค่อย ๆ เก็บรัสเซียมาเรื่อย ๆ ประเทศของมันใหญ่เหลือเกินครับ”

“ดีมากซีชาน! คุณพักผ่อนสักหน่อยนะแล้วหาเวลาให้ผมที อยากให้คุณไปดูเกาหลีเหนือให้หน่อย ส่งคนไปจับจูยอนมาให้ทีผมมีเรื่องจะคุยกับเธอ” เขาเปลี่ยนทีท่าคุยสบาย ๆ กับซีชาน 

“ท่านทราบแล้วเหรอครับว่าเธออยู่ที่นั่น? ผมไม่ได้ติดตามข่าวเลยครับมัวแต่บุกรัสเซีย”

หวังฉวนเคาะนิ้ว...

“ผมเองก็ยังไม่แน่ใจ ทหารสอดแนมเข้าไปไม่ได้กลับออกมาสักคน นักธุรกิจที่เข้าไปทำงานที่นั่นก็หายไปเลย” เขาหัวเราะยกแก้วน้ำขึ้นดื่ม แล้วพูดต่อ...                   

“ผมพยายามติดต่อไปหาประธานาธิบดีเกาหลีเหนือ แต่ติดต่อไม่ได้เหมือนการสื่อสารมันล่ม ประธานคิมเป็นอย่างไรก็ไม่รู้?” 

 “ผมจะส่งฝูงบินเข้าไปสังเกตการณ์ตามตะเข็บชายแดนก่อน จะกลับมารายงานทีหลังครับ”

 “จูยอนอาจจะจัดการกับผู้นำสูงสุดแล้วก็ได้ ผู้หญิงคนนี้น่ากลัว เธอเคยจัดการตะวันออกกลางซะราบคาบด้วยตัวคนเดียว”

“เก่งจริง ๆ นะครับ ใจเด็ดมาก”  ซีชานยิ้มพึงใจ สายตาแวววาว         

นายพลห่าวอู๋ยืนฟังอยู่นานขยับตัว...             

“ขออนุญาตเสนอแผนครับ” เขายืดอกกล่าวเสียงดัง

หวังฉวนขมวดคิ้ว...                 

“ว่ามาเลย ท่านนายพล”             

“ผมจะส่งทหารเข้าเกาหลีใต้ ต้อน Soulless ข้ามมาที่เกาหลีเหนือแล้วให้มันจัดการล้างบางเกาหลีเหนือให้สิ้นซากไปเลยครับ” ห่าวอู๋กล่าวเสียงดังมั่นใจ

“ดีเลยท่านนายพลผมอนุญาต เกาหลีใต้พังไปตั้งนานแล้ว ผมคอยฟังข่าวมาตลอดยังแปลกใจว่าทำไมประธานคิมมันถึงไม่บุกสักที?”

“ผมจะต้อน Soulless ผ่านทาง DMZ เราจะมีมนุษย์สังหารมากกว่า 50 ล้านคน จูยอนรับมือไม่ไหวหรอกครับ” ห่าวอู๋ยิ้มยืดอก...

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า!”  หวังฉวนหัวเราะร่า...             

“ดี! ดีมากท่านนายพล แผนนี้ผมชอบมาก งั้น! ก็ให้ทหารของเราต้อนพวกมองโกเลียกับรัสเซียเข้าทางเหนือด้วยก็ดีนะ เริ่มงานเลย! มันต้องใช้เวลาใช่ไหม ท่านนายพล?”

“พรุ่งนี้ผมจะสั่งดำเนินการทันที น่าจะใช้เวลานานเดินเท้าจากใต้ขึ้นเหนือระยะทางไม่ใกล้เลย” ห่าวอู๋ยืดอก

“แล้วเรื่องนักวิจัยเป็นยังไงบ้างล่ะ ท่านนายพล?”

“ตอนนี้เราได้ตัวหมวดจางกลับมาแล้ว เธอทำงานให้กับเราก็เบาใจขึ้นมาหน่อย เธอตั้งทีมวิจัยขึ้นมาแล้ว” นายพลห่าวอู๋รายงาน

 ซีชานยืดอกยกมือเอ่ยถาม...              

“ทหารของเรากำลังกลับมา ผมจะให้พวกเขาขนอาวุธกับยานรบของฝรั่งกลับมาด้วย ทิ้งไว้แล้วเสียดาย”

หวังฉวนหันมองยิ้มพยักหน้าอย่างพอใจ...             

“ไม่ต้องขนกลับมา เก็บ Golden wave แล้วส่งกองกำลังที่ฉีดวัคซีนไปสลับกับทหารของเรา เอาแต่คนของเรากลับมา”

หวังฉวนใบหน้าอิ่มสุข ยิ้มอย่างผู้มีชัย...                     

“ยังไม่ถึงวันที่ 9 เดือน 9 เลย คุณจัดการซะคนตายเกือบหมดโลกแล้ว ตอนนี้เหลืออีกกี่ประเทศล่ะที่คุณยังไม่ได้จัดการ?”

“เหลือเกาหลีเหนือกับ Kala Democracy สองประเทศครับ นอกนั้นจัดการหมดแล้ว” ซีชานยืดอก             

“ไปจัดการ Kala Democracy ก่อนพวกมันจัดการง่ายหน่อย โลกภายนอกล่มสลายไปแล้วพวกมันยังทะเลาะกันอยู่เลย กลุ่มอำนาจเก่ากวาดล้างผู้ต่อต้าน ส่วนเกาหลีเหนือขอความชัดเจนอีกนิด ผลีผลามเข้าไปเดี๋ยวพลาดมันมีนิวเคลียร์ หาคำตอบเรื่องประธานคิมให้ได้ก่อน” เขาแสยะยิ้มมุมปาก

ซีชานรายงาน...            

“ทหารของเราเหลือ 4 กองร้อยแล้วครับท่าน กระจายกำลังกันไปทั่วกำลังทยอยกลับมา มีอยู่ในกองพันตอนนี้เหลือประมาณ 30 คนเองครับ ผมยังหนักใจอีกนิดหน่อย อยากได้เพิ่มมากขึ้นอีก ”

 “ผมเข้าใจแล้ว แต่คุณเอา Golden wave ให้ทหาร 30 คนไปล้างเผ่าพันธุ์ Kala Democracy ก่อนแล้วส่งทหารที่ฉีดวัคซีนเข้าไปยึดไว้ ค่อย ๆ ทำไม่ต้องรีบร้อน ประเทศนี้มันไม่เคยสามัคคีกันหรอก สบาย ๆ”

“ได้ครับ! ผมจะจัดการ Kala Democracy ก่อน แต่ผมสงสัยว่าท่านเว้นไว้ทำไมตั้งนาน” ซีชานหลุบสายตามองต่ำ หวังฉวนแสยะยิ้ม…

“มีช่วงหนึ่งที่ผมทำงานพลาด สั่งให้ฝ่ายยุทธการต่อเรือดำน้ำแล้วทางเยอรมันเสือกบอยคอตทางการค้ากับเรา ไม่ยอมขายเครื่องยนต์ให้ ผมเลยจะโดนตรวจสอบ พอดีพวกเขามาขอกู้เงินไม่รู้ว่ามันคิดอะไรขอซื้อซากเรือดำน้ำนั่นไป ผมเลยรอด เห็นแก่ความดีของมันเลยเก็บไว้ทีหลัง”

“เรือดำน้ำไม่มีเครื่องยนต์นี่เหรอ?”

“ใช่! ผมขายแต่โครงเรือ ขายถูก ๆ เอาเฉพาะค่าเหล็กและค่าแรงคืน ถ้าซื้อเอาไปลอยน้ำไว้เฉย ๆ ก็น่าเกรงขามดี ผมคิดว่าเขาคงจะซื้อไปเพื่อขู่เพื่อนบ้านมั้ง?”

“กวาดทิ้งหมดเลยนะครับ” ซีชานถามย้ำอีกครั้ง

“อืม! จัดการไปเลย ส่วนเรื่องวัคซีนผมจะเร่งให้นะ ผมก็สงสัยเหมือนกันว่าทำไมยังไม่ได้สักที” เขาเหลือบมองนายพลห่าวอู๋

ซีชานถามต่อ..

“ผมขอเสนออีกเรื่องได้ไหมครับ?”

“ได้สิซีชาน! คุณมีอะไรไม่สบายใจหรือเปล่า?”

“ผมไม่สบายใจเรื่องของหมวดจาง ผมว่าเธอมีเงื่อนงำบางอย่าง ถึงนาตาลีจะตายไปแล้ว แต่เธอก็สนิทกับเพื่อน ๆ ของนาตาลีด้วย”

“เรื่องนั้นผมก็ไม่รู้หรอก ท่านนายพลรับรองว่าเธอจะทำงานให้เรานี่ คุณต้องการยังไงเหรอ?”

“เคยมีคนลอบเข้ามาช่วยเธอแล้วหลุดมือไป ผมคิดว่าเธอไม่น่าไว้ใจ ผมกำลังสืบเรื่องพวกนี้อยู่”

นายพลห่าวอู๋ยกมือ...

“เราลงโทษด้วยการขังให้เธออยู่ในโกดังนั่นก็มากพอแล้ว เราไม่มีทางเลือกอื่นครับท่านประธานาธิบดี ถ้าไม่มีหมวดจางงานก็ไม่เดินหน้า ตอนนี้เธอได้นักวิจัยมาอีกคน ยังไม่แน่ใจว่าจะทำวัคซีนได้หรือเปล่า? ถ้าเธอทำได้จะจัดการกับหมวดจางยังไงก็ยังไม่สาย ให้โอกาสเธอก่อน” เขาหันไปหาซีชานแล้วพูดน้ำเสียงตำหนิ...

“ซีชาน! นายอย่าเอาเรื่องอดีตมาปนกับปัจจุบันสิ ถ้าฆ่าเธอทิ้งแล้วคุณทำวัคซีนได้ก็ฆ่าเธอซะ ผมจะไม่ค้านคุณเลย”

“ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!” เสียงเคาะประตูดังขัดจังหวะ พอสิ้นเสียงเลขาชายในสูทดำก็เดินปรี่เข้ามากระซิบข้างหูของหวังฉวน

เขายิ้มกว้าง...

“ไปพาเข้ามา!”               

“ซีชาน! เดี๋ยวผมจะแนะนำให้คุณได้รู้จักกับนายแพทย์ประจำตัวเป็นหลานชายของผม ฝีมือใช้ได้ทีเดียว” หวังฉวนยิ้มร่า

ประตูห้องทำงานเปิดกว้าง เลขาชุดดำเดินนำหน้าชายหญิงสองคนเข้ามา หญิงสาวผมยาวดำสลวยผิวขาวผ่อง สวมแว่นตาทรงรีใบหน้าโฉบเฉี่ยวเก๋ไก๋สวยเฉียบทันสมัย เรือนร่างสูงระหงในชุดเดรสสีแดงผ่าสูง หน้าอกขาวใหญ่อวบอัดเสื้อแทบระเบิดออกมา เอวบางสะโพกงามงอนดั่งบั้นท้ายของม้าตัวเมีย ชายหนุ่มในชุดสูทที่เดินเข้ามาด้วยกันตัวเตี้ยกว่าเธออย่างเห็นได้ชัด

“หนีห่าวคุณลุง!” เขายิ้มโค้งศีรษะทำความเคารพ หญิงสาวผมยาวที่มาด้วยโปรยยิ้มหวาน             

“เออ!หนีห่าว” หวังฉวนยิ้มกล่าวเสียงดัง สายตาระยิบ         

“คุณลุงครับนี่แฟนผม! เจสสิกาถังครับ”เขายิ้มผายมือให้หญิงสาว    

“เรียกฉัน ไป่ไป๋ก็ได้ค่ะ!” เธอยิ้มหวานสายตาประกายแวววับก้มศีรษะแสดงการเคารพ

หวังฉวนหันไปหานายพลห่าวอู๋...         

“มารู้จักกันไว้หน่อย นี่ท่านนายพลห่าวอู๋”

ไป่ไป๋เข้าไปโค้งศีรษะ แล้วจับมือ...

“รู้จักท่านแล้วค่ะ! หนีห่าวท่านนายพล!” เธอยิ้มให้นายพลอย่างสนิทใจ

“อ้าวเหรอและนี่พลตรีซีชาน” หวังฉวนผายมือไปที่ซีชาน

“เจสสิกาถังค่ะ!” เธอส่งตาหวาน ก้าวเข้าไปส่งสายตาเจ้าชู้ให้กับท่านนายพลซีชานแล้วโค้งศีรษะ

เขายิ้มมุมปากสายตาวาววับ...         

“ผม! ซีชานครับมีอะไรให้รับใช้เรียกได้นะครับ” เขายื่นนามบัตร เธอหยิบมาแลกกัน

เจอรี่ขยับยิ้มเข้ามา...

“เธอมาร่วมทีมวิจัยวัคซีนงานรุดหน้ามากครับ” เจอรี่ยิ้มกว้างอวดด้วยความภูมิใจ             

“เอ่อ!..ค่ะ พอทำได้ค่ะ เคยทำวิจัยมาบ้าง” หญิงสาวถ่อมตัว ส่งสายตาเจ้าชู้แพรวพราว โดยไม่ได้สนใจแฟนหนุ่มที่ยืนอยู่ข้าง ๆ

หวังฉวนยิ้มกว้างตบไหล่หลานชาย...             

“เจอรี่! หาแฟนได้ดีนี่นา สวยด้วยเก่งด้วย อย่าลืมตบรางวัลเยอะๆล่ะ”

ซีชานยิ้มกว้าง...             

“ยินดีต้อนรับครับ มีอะไรขาดเหลือบอกผมได้นะครับ” เขาตาเชื่อมมองเธอ

หวังฉวนยิ้มเอื้อนเอ่ย...             

“ทำงานกับเรา มีปัญหาอะไรไหมครับ? คุณเข้ากับหมวดจางได้ดีไหม?” เขายิ้มเชิญชวนแล้วผายมือแล้วเดินไปนั่งที่โซฟา

“ไม่มีปัญหาค่ะ! หัวหน้าน่ารักมากเราทำงานคนละส่วนกัน แต่ต้องทำงานประสานกัน เอาผลงานทั้ง 2 ส่วนมาผสมกัน ฉันก็ขาดเธอไม่ได้เหมือนกันค่ะ” ไป่ไป๋ยิ้มประหม่า กวาดสายตาคอยสังเกตรอบ ๆ ตัว

“อย่างนี้นี่เอง...วัคซีนล็อตแรกจะเสร็จเมื่อไหร่ครับ?” เขาหัวเราะชอบใจ

เจอรี่ขยับตัว...             

“ต้องรออีกระยะครับ ตอนนี้ส่วนผสมต่าง ๆ กำลังทยอยส่งมา มันหายากมากเนื่องจากสงครามนี่แหละครับ ต้องใช้เลือดของท่านด้วยนะครับ ผมจะกำหนดวันให้ท่านไปที่กองพันนะครับ เดี๋ยวให้ไป่ไป๋จัดการให้”

เขาเอื้อมไปกุมมือเธอนิ่งเหลือบตามองมือ ขยับยกแก้วดื่มน้ำแล้วถามไปที่หวังฉวน...

“พอจะบอกได้ไหมคะท่านประธานาธิบดี จะใช้วัคซีนเมื่อไหร่ฉันจะได้กลับไปบอกหัวหน้าให้เร่งมือ”

“ผมอยากได้เร็วที่สุด ตอนนี้ผมอยากจะเอามาฉีดให้พวกทหารก่อน สัก 2 – 3 พันนาย ก่อนได้ไหม?”

“มีแผนใช้ทหารในช่วงนี้เหรอคะ? จะทำยังไงดีนะท่านต้องหาเวลาไปกองพันนะคะ” เธอทำท่าครุ่นคิด

“เอาสิ! เมื่อไหร่ล่ะ?”

“พรุ่งนี้เลยครับ” เจอรี่ยื่นหน้ายิ้ม

“ได้ ๆ พรุ่งนี้ก็แล้วกัน!” หวังฉวนพยักหน้าขยับลุกขึ้นยืน...        

“ผมฝากด้วยนะทุกคน รบกวนไป่ไป๋ช่วยดูเรื่องวัคซีนให้ด้วยนะครับ... ไป!..งั้นพวกเราแยกย้ายผมมีนัด เลิกประชุม”          

ซีชานยื่นหน้าเข้าหาไป่ไป๋...                 

“คุณเคยแสดงหนังบ้างหรือเปล่าครับ?” เขายิ้มถามอย่างสุภาพ
          “ไม่เคยค่ะ! ถามทำไมคะ?”

“ผมคุ้นหน้าคุณมากเลยครับ คุณเจสสิกา” ดวงตาเชื่อมฉ่ำปานจะกลืนกิน หวังฉวนหันมอง…

“นี่คุณจะจีบว่าที่หลานสะใภ้ของผมเหรอ? หึหึหึ!”

ซีชานรีบโบกมือปฏิเสธ...                    

“หามิได้ครับไม่ใช่แบบนั้น เธอสวยมาก สวยจริง ๆ ครับ ผมคุ้นตา นึกว่าเคยเป็นดารานักร้อง แค่อยากรู้ว่าสังกัดค่ายไหนจะไปเยี่ยมสักหน่อย” เขาลนลานหลบสายตา

“ส่วนใหญ่หนุ่ม ๆ จะเข้ามาพูดกับฉันแบบนี้นะคะท่านนายพล!” เธอหันไปฉอเลาะ ซีชานหัวเราะแก้เก้อ 

เมื่อนายทหารออกไปหมดแล้ว หวังฉวนยิ้มมองหลานชาย...

“แกเร่งมือเรื่องวัคซีนหน่อยนะ ขาดคนทำงานแล้ว” เขาบอกแล้วจะเดินออก

“เอ่อ!” เจอรี่อึกอัก เขาหยุดหันมอง...

“นายมีอะไรอีกรึป่าว?”

“ไม่มีครับ ผมรู้สึกเบาใจที่วัคซีนจะได้เดินหน้าเต็มที่ ฝีมือของแฟนผมนะครับคุณลุง” เจอรี่ยิ้มแหย 

“ฮ่า! ฮ่า! ฮ่า! ขี้อวดเหมือนกันนี่หว่า”

การแย่งชิงการเป็นผู้นำโลกสิ่งที่ผู้นำตระหนักก็แค่ชัยชนะของตนเพียงอย่างเดียว แต่ผลของสงครามทำร้ายทุกชีวิตรวมทั้งธรรมชาติพวกเขากลับไม่ให้ราคา ในความเลวร้ายของนกหวีดยังมีความดีที่ยังปกปักรักษาธรรมชาติ กำจัดเพียงมนุษย์หน้าโง่ ที่คิดและชอบสงครามตามผู้นำของมัน

           .......................................................