The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 6

โกซอง
เมืองชายทะเลตะวันออก
มุมมองสายตา ชเว จูยอน
ธันวาคม 2025...

กลุ่มนักเลงตามต่างจังหวัดฉวยโอกาสกอบกู้ชาติด้วยการโหนท่านผู้นำแบ่งเป็นหลายก๊กหลายเหล่า พวกเราตระเวนปลดอาวุธอย่างนี้ไปทีละจุด ยึดอาวุธและอุปกรณ์ทหารกลับสู่ส่วนกลางเพื่อป้องกันการแข็งข้อและต้อนพวกเขามาเป็นพวก หลังออกจากเขตป่าภูเขาสูงก็ลงมาค่ายทหารเมืองชายทะเล

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์บินผ่านยอดเขากึมกัง ฉันชี้ลงไปที่ถนนคดเคี้ยวบนเทือกเขายาวด้านล่าง…

“นั่นไงคะ ฟาร์มกวางน้ำของฉัน”

“ไหน ๆ อยู่ตรงไหน? แทนมันเคยเล่าให้ฟังว่าคุณทำฟาร์ม”

“นั่นไงคะ เห็นโดมสีขาวข้างบ่อน้ำใหญ่รึเปล่า? จุดสีน้ำตาลนั่นคงเป็นพวกลูกกวางที่เกิดในฟาร์มเลยไม่ไปหากินไกลถิ่น”

“อ๋อ! ตอนนี้ให้ใครดูแลครับ”

“ฉันสั่งปล่อยไปหมดแล้วค่ะ ให้กลับคืนสู่ธรรมชาติ ลำพังมนุษย์ไม่ล่าพวกมันก็ลำบากอยู่แล้ว”

“พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เครื่องบินปีกหมุนลงจอดบนลานด้านหน้าอาคารกองกำลังประชาชนต่อต้านอเมริกันที่เมืองโกซอง ชายทะเลฝั่งตะวันออก               

“ค่ายนี้มีอะไรหรือเปล่า?” เจ็ทโด้หันมาถามในขณะเดินเข้าอาคาร กลุ่มทหารทิ้งงานวิ่งออกมาต้อนรับ

“ที่นี่ไม่มีปัญหาอะไรหรอกค่ะ แวะมาดูเรือดำน้ำและดูแผนผังฐานยิงขีปนาวุธนิวเคลียร์”

“เรือดำน้ำของคุณมันน่าจะจมไปแล้วนะ”

“ช่างมันเถอะค่ะ ฉันไม่ได้คิดจะทำสงคราม มันคงจมไปตั้งแต่วันที่ฉันเป่านกหวีดละมั้ง? จริง ๆ แล้วมันเก่าจนผุไปหมดแล้ว”

“มันมีทั้งหมดกี่ลำครับ ”             

“73 ลำค่ะ” 

นายทหารวิ่งหน้าตั้งมา

“ชุงซอง!เซม!สหายผู้กอง!สหายผู้พัน! ” เขาเรียงลำดับขั้นได้ตลกมากยศสูงสุดอยู่หลังสุด พอเขาเอามือลงเจ็ทโด้ก็เดินเข้าไปกอดคอ นายทหารใหญ่ก็กลายเป็นเด็กน้อยทันที...             

“มีปัญหาอะไรให้พวกเราช่วยไหม สหายผู้คุมค่าย?”

“ไม่มีครับ! ดีใจจังที่เซมมาเยี่ยม” เขายืดอกตอบเสียงดัง ข้อดีของเจ็ทโด้เวลาที่เขาฝึกน้อง ๆ จะทุ่มเทถึงไหนถึงกันและให้ความจริงใจ ลงไปวิ่งแข่ง ว่ายข้ามแม่น้ำแทดงที่เย็นเฉียบกับทหาร ทำกิจกรรมร่วมกันทุกอย่างให้ทุกคนมั่นใจ ฉันเคยเห็นเขาถอดเสื้อต่อยกับทหารบางคนที่ข้องใจทำให้ได้ใจทหารทุกคน พวกเขารักและให้ความเคารพเจ็ทโด้เหมือนซอนและแทน

เขาหันไปสั่งนายทหาร...             

“สหายผู้คุม! ให้เด็ก ๆ รวบรวมเรือตระเวนชายฝั่ง เรือฟรีเกต แล้วหาคนที่ขับเรือเก่ง ๆ มาฝึกไว้ด้วยนะ”

“เย่!”

“เดี๋ยวนี้ไฟยังดับอีกมั้ย?”

“ตั้งแต่ไปขนโซล่าเซลล์จากฝั่งใต้มาพวกเราสบายขึ้นมาก ไฟฟ้าสว่างไสว เสียดายว่าไม่มีรายการทีวีให้ดู มีแต่ช่องของคนจีนฟังไม่รู้เรื่องเลย”

นายทหารหนุ่มที่ยืนข้าง ๆ เอาไหล่กระแทกเพื่อนแล้วหันมาฟ้อง...

“แหม! ผมเห็นสหายดูหนังแผ่นวาบหวิวของญี่ปุ่นทุกวันเลย”

“มันดูไม่ได้ ภาพมันซ้อน 2 จอ” เขาหน้าเซ็ง เจ็ทโด้หันไปตบไหล่...

“อ๋อ! อันนั้นต้องใส่แว่นดู เขาเรียกว่า Vr ถ้าไม่สวมแว่นดูไม่รู้เรื่องหรอก หึหึ!”

“ถึงว่าสิ เล็งซะปวดตาเลย”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”

“ไปทำงานกันได้แล้ว อย่าดูหนังในเวลาทำงานนะ  ไปเอานายทหารขีปนาวุธมาสิ” เขายีหัวนายทหารเหมือนน้องชาย

“เย่!”

พวกเราเดินเข้าไปในห้องปฏิบัติการ เป้าหมายของฉันมาเพื่อดูแผนผังจำลองภูมิทัศน์ของเมืองเกซอน ตามหาฐานยิงขีปนาวุธพิสัยไกล

เจ็ทโด้หันมาถาม...

“ทำไมขีปนาวุธถึงอยู่แถบนี้ มากกว่าที่อื่นล่ะ?”

“สาเหตุที่ฐานยิงขีปนาวุธอยู่ชายทะเลตะวันออก เพราะว่าถ้ายิงข้ามทะเลญี่ปุ่นไปจะถล่มสหรัฐได้สบาย ๆ Los Angeles โดนก่อนเลย ญี่ปุ่นห่างออกไปแค่ 500 ไมล์ทะเลเองค่ะ” ฉันเดินเลาะกระจกด้านริมทะเลมองออกไปที่ชายหาด

รถหุ้มเกราะและรถยิงขีปนาวุธระยะกลางจอดเรียงหน้ากระดานไปตามแนวชายหาดไกลสุดตา เรือดำน้ำหงายท้องเกยตื้นเหมือนปลาวาฬเน่าอืด เรือรบและเรือตระเวนชายฝั่งเรียงเป็นระเบียบ

สหายโกเดินตามหลังคอยจดสิ่งที่ตัวเองสนใจ ถ่ายรูปเก็บหลักฐานหันหน้ามารายงานหน้าจ๋อย...

“ผมลืมรายงานเรื่องเรือดำน้ำ ขอโทษด้วยครับ ”

“ไม่เป็นไร ช่างมันเถอะ” ฉันรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้ว             

พวกเรามายืนดูแผนผังจำลองหุบเขาดงชอน ที่ตั้งฐานยิงขีปนาวุธระยะไกล14ลูกที่ถูกซ่อนไว้ในหุบเขาลึกในป่าหลังค่ายนี้เอง 

“ฟ้าว...วว!!” ฝูงบิน MIG 29 ร่อนออกไปกลางทะเลตะวันออก เจ็ทโด้ป้องมือแหงนมอง...

“สหายผู้พันโก ใครคุมฝึกนักบินวันนี้” เขาหันมาถามโกมีทัก

“สหายเสือน้อยแบ็กตูครับ”

“เรามีครูฝึกหลายคนแล้ว อีกไม่นานเกาหลีก็กลับมาแข็งแกร่ง” เขายังแหงนมองตามเครื่องบินรบ ฉันเดินเข้าไปกอดเอว...

“ขอบคุณมากนะคะ ที่เหน็ดเหนื่อย”

“ไปกันเถอะครับ สหายผู้คุมค่ายพาหน่วยทหารขีปนาวุธมาแล้ว” สหายโกเดินนำ
                                   ..................................................................

ฐานยิงขีปนาวุธ มูกุงฮวา แดฮักซัล...

แอ่งกระทะในหุบเขาปกคลุมไปด้วยสายหมอกหนา ล้อมรอบด้วยป่าไม้เขียวและโขดเขาหินเป็นปราการ ปากกระบอกปืนใหญ่ต่อต้านอากาศยานโผล่จากซอกเขาด้านบนพร้อมรบ

“บอกนาตาลีว่ามา 3 วัน นี่เดือนกว่าแล้วยังกลับไม่ถึงพยองยางสักที กลับไปคราวนี้ เจ้าแทนคงหล่อแล้วล่ะ?” เจ็ทโด้เปรยเบาๆ

“คุณใจดีกับแทนมากเลยนะคะ” ฉันเดินตามนายทหารลงบันไดวนไปด้านล่าง

“ผมดีใจจะตายที่มันหายดี ป่านนี้! นาตาลีคงป้วนเปี้ยนไม่ลงจากตัวมันแน่ ยายนั่นดวงตาหื่นมาก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” นึกถึงใบหน้าของเธอแล้วก็ขำแต่เข้าใจได้ นาตาลีคงจะดีใจมากที่แทนกลับมาขนาดฉันได้เจอกับเขายังดีใจแทบตัวลอย ฉันหันไปหาสหายโก...

“เสียใจมั้ยคะ ที่นินจาเซมเป็นแฟนกับสหายผู้บัญชาการ?” ฉันแอบลำเอียงมาตลอด แต่ถึงอย่างไรฉันก็ไม่อาจเสียสหายโกมีทักได้ เขาเป็นกำลังแรกที่ทำให้ฉันก้าวเดิน

“ความรักเกิดกับผมฝ่ายเดียว ซาจังนีมยังไม่รับรักของผมเลย เธอมองผมเป็นเพื่อนมาตลอด ผมดีใจนะครับที่นินจาเซมหายจากเจ็บปวด เขาเป็นคนจิตใจดีมาก อย่าว่าแต่ความรักของผมเลยแม้แต่ชีวิต...ผมก็มอบให้ได้เพื่อตอบแทนความดีของเขาได้”

“ได้ยินอย่างนี้ ฉันโล่งอก” ฉันมองคนไม่ผิดที่ไว้วางใจเขาให้เป็นผู้นำกองทัพ

“ทำไมครับ กลัวผมจะมีปัญหาเหรอ?”

“น่ากลัวหรือเปล่าล่ะคะ ถ้าคุณน้อยใจหนีไปฉันจะทำงานต่อได้ยังไง?”

“มันก็กวนใจผมอยู่เหมือนกัน แต่ผมกลับไปทบทวนตัวเองเมื่อตอนพบสหายครั้งแรก ผมอยากมีชีวิตอยู่ต่อเพื่อช่วยสหายสร้างชาติขึ้นมาใหม่ ทั้งนินจาเซมและซาจังนีมทงมูเป็นผู้มีพระคุณกับพวกเรา ไม่มีทางที่ผมจะทำร้ายพวกเขา” สหายโกมีทักซื้อใจฉันได้อีกครั้งด้วยคำพูดเล็กน้อย ฉันเดินเข้าไปกอดคอ...

“สหาย! เราจะเป็นเพื่อนกันจนตายจาก ขอบคุณมากที่ให้ของขวัญชั้นดีกับฉัน”

“เขาหล่อมั้ยครับ? อยากเห็นหน้านินจาเซมจังเลย ผมไม่เจอกันนานแล้วงานผมยุ่งมาก ซาจังนีมน่าทึ่งมากนะครับ คิมเยวอนก็สวยจนจำไม่ได้เลย” ประตูลิฟต์เปิดออก เราเดินตามบันไดเหล็กดวงไฟเขียวแดงกระพริบระยิบระยับ

“นินจาเซมใบหน้าเรียวดวงตาคมจมูกโด่งยิ้มหล่อเชียวล่ะ กลับไปคราวนี้คงหายสนิทแล้ว เราก็มากันนานแล้วเนอะ โอปป้า?”

“ครืด...ดดด!!!” ประตูเหล็กเปิดออก

“โอ้โห! ยิ่งใหญ่มาก ต้องใช้เงินเท่าไหร่วะเนี่ยถึงจะสร้างได้ขนาดนี้?” เจ็ทโด้ยิ้มร่าเดินเข้าไปในโถงถ้ำใหญ่โตมโหฬาร สหายโกวิ่งตาม...

“ยิ่งใหญ่มากเลยนะครับ” ทั้งสองหันไปตีมือเริงร่า

“แลกกับความยากลำบากของพี่น้องเกาหลีแล้ว ไม่คุ้มค่าเลยไม่รู้ว่าจะเอาไปยิงใคร มันเป็นเพียงของเล่นของพวกอำนาจนิยม?” ฉันส่ายหน้าทั้งสองหุบยิ้มทันที

“ทหารพาไปห้องคอนโทรลหน่อยค่ะ” ฉันแหงนหน้ามองจรวดลูกยาว ฮวาซอง 1-14 ที่ตั้งเรียงแถวลูกบนฐานมั่นคง

“วี๊ด...ดด!!” นายทหาร 3 นายได้สติกลับคืนมา

“Messiah! รบกวนช่วยเปลี่ยนพิกัดจากเดิมไปที่เมืองหลักของจีนด้วยค่ะ ตามนี้นะคะ” ฉันโยนแผนที่เป้าหมายให้เขา

“Messiah!” นายทหารทั้งสามเข้าประจำที่หน้าคอมพิวเตอร์ ก้มหน้าก้มตากดแป้นพิมพ์

เจ็ทโด้เดินไปกอดคอสหายโก...

“สหายผู้พัน ผมเชื่อใจคุณได้แค่ไหน?”

“ด้วยชีวิตครับ” เขายืดอก                   

“ขอบคุณมาก คุณฝึกทหารครบทุกหน่วยแล้วใช่ไหม?”          

“ครบแล้วครับ! คอยเติมทหารราบเข้ามาเรื่อย ๆ อีกไม่นานกองทัพก็ใหญ่เหมือนเดิม ถ้ามีสงครามวันพรุ่งนี้เสืออากาศของผมพร้อมมากครับ” เขาตอบมั่นใจ เจ็ทโด้หัวเราะเบา ๆ

“ฝึกอีกนะคะ แล้วไปขนเครื่องบินที่เกาะกวมและฟิลิปปินส์มาให้หมดเลย” ฉันมีเรื่องกังวลใจที่ไม่ได้บอกพวกเขา แอบสะกิดเจ็ทโด้...

“คุณช่วยบอกให้นาตาลี สั่งการให้ย้ายทหารและอาวุธที่ประจำในเขต DMZ ทั้งหมดไปที่เมือง ชินอุยจูและซูพังดงให้ด้วย ฉันคิดว่าอีกไม่นานจีนต้องเข้ามาแน่” ทั่วโลกพังไปหมดแล้ว หวังฉวนคนเดียวที่นำพาจีนครองโลก

ถึงแม้ว่าความพินาศจะแผ่กระจายไปทั่วทุกสารทิศ แต่ฉันก็ดีใจ...สิ่งที่เขาทำลงไปมันก็ใกล้เคียงกับแผนลดจำนวนมนุษย์โลกของยอร์น และหยุดสงครามนิวเคลียร์ได้ทันเวลา เพียงแต่ขัดใจนิดหน่อย...ไม่อยากให้เขามายุ่งกับบ้านของฉัน ฉันไม่ได้สนใจกับการเป็นผู้นำใครอยากจะครองโลกก็ครองไปสำหรับฉันสิ้นสุดภารกิจแล้ว

เจ็ทโด้หันมายิ้ม...

“นักบินรบก็มีแล้ว พลขับรถต่าง ๆ ก็มีครบแล้ว คุณลุงคิมจุนซองคงหาเสบียงหน้ามืดแน่ ”

“สหายคุณลุงทยอยพา Soulless ไปไว้ที่ฮัมกยองค่ะ ที่นั่นเป็นพื้นที่เกษตรกรรมพาไปทำนาเลี้ยงสัตว์ ท่านบอกว่าไม่ยอมเหนื่อยฟรีเลี้ยงพวกนั้นไว้เฉย ๆ ให้พวกมันทำงานเลี้ยงชาวบ้านบ้าง คุณไม่ต้องเป็นห่วงเรื่องอาหารเลย” ฉันอมยิ้มเมื่อคิดถึงคำพูดของสหายคุณลุงคิมจุนซอง ท่านล้างแค้นแบบเนียน ๆ

เขาเหล่มอง...              

“คุณมีแผนอะไรอีก?”  

“เราจะย้ายอาวุธต่อต้านอากาศยานทั้งหมดไปทางจีน ตั้งพิกัดหัวรบปรมาณูไปทุกมณฑลของมัน ถ้ามันมายุ่งกับฉันได้ตายกันทั้งประเทศแน่ มันอยากใหญ่ให้มันไปใหญ่ที่อื่น”

“เรามีนิวเคลียร์กี่ลูกครับ?”

“54 ลูกค่ะ” ถึงจะเกลียดผู้นำ แต่เลือดรักชาติรักแผ่นดินมันเต็มเปี่ยมจิตใจ พอคิดว่าจะโดนโจมตีก็ฮึดสู้ สู้เพื่อชนชาติ           

“ฉันไม่ยอมให้มันมารุกรานแน่ ฉันจะเป็นฝันร้ายของหวังฉวน”

“เอางั้นเลยนะ” เขากลืนน้ำลายหน้าจ๋อย มองตาปริบ            

“ก็แค่เตรียมป้องกันตัวเอง อุตส่าห์พาพี่น้องหลุดเผด็จการทหาร ต้องมาอยู่ใต้อาณัติของเผด็จการคอมมิวนิสต์จีนอีกไม่ได้ ฉันไม่ยอม”

“ผมถามหน่อยสิ จีนกับเกาหลีเหนือปกครองแตกต่างกันอย่างไร?” เจ็ทโด้ยิ้มแหย สหายโกขยับเดินประกบ

“หือ! ฉันหูฝาดหรือเปล่าเนี่ย?” วันนี้มาแปลก ปรกติเจ็ทโด้ไม่ค่อยถามเรื่องพวกนี้ ฉันถือโอกาสสอนสหายโกไปพร้อมกันทีเดียว... 

“มองภาพกว้างก็เป็นประเทศสังคมนิยมระบอบคอมมิวนิสต์เหมือนกันแต่การปฏิบัติภายในประเทศไม่เหมือนกันเลย พวกมันแปลงระบอบเป็นผลประโยชน์ของกลุ่มมันหมดแล้ว เหลือเพียงอุดมการณ์ล้างสมองให้พวกเราท่องจำ ฉันขอบอกก่อนนะคะว่า ระบอบคอมมิวนิสต์ที่แท้จริงนั้นดีมาก”

“พอเริ่มก็งงแล้วครับ” สหายโกกับเจ็ทโด้คิ้วขมวด หัวชนกันเลยนะ

“เกาหลีเหนืออยู่ภายใต้อำนาจของคนตระกูลเดียว คล้ายคลึงกับระบอบกษัตริย์ไม่มีใครกล้าถ่วงน้ำหนักการตัดสินใจ ส่วนของจีนปกครองโดยกลุ่มคนหรือเรียกอีกอย่างว่า คณาธิปไตย สิ่งที่เหมือนกันคือกฎหมายกดขี่ชาวบ้านเหมือนกันเป๊ะ! ผู้ปกครองหน้าใสชาวบ้านลำบากยากเข็ญ”

“แล้วยังไง?” เจ็ทโด้พยักหน้าเม้มปากท่าทางกำลังคิดตาม

“แนวคิดแบบเสมอภาค เท่าเทียมเป็นแนวคิดของคอมมิวนิสต์ แต่ผู้ที่อยู่ในฝ่ายบริหารกลับไม่ยอมลงมาเท่าเทียมและไม่ยอมเปลี่ยนผ่าน พวกมันจึงแก้กติกาให้อยู่ในอำนาจไม่มีวันเกษียณ แนวคิดความเท่าเทียมเลยไม่เกิดขึ้นอย่างแท้จริงและทั่วโลกก็ทำเหมือนกันแล้วบังคับให้คนระดับล่างเท่าเทียม”

“อ๋อ!ผมเข้าใจแล้ว แบบนี้มันรวบอำนาจได้ง่ายกว่าเพราะมันใช้กฎหมายรุนแรง” เจ็ทโด้พยักหน้า

เสียงวิทยุดังขึ้น...                    

“อนนี่! ฉันขออนุญาตไปเที่ยวจีนนะคะ” ฉันยิ้มเมื่อได้ยินน้ำเสียงสดใสของนาตาลี                

“เอาสิ! ไปฮันนี่มูนกันบ้างก็ดี ฉันคงทำงานอีกนานกว่าจะกลับ เที่ยวให้สนุกนะคะ”

“แล้วจะซื้อขนมอร่อย ๆ มาฝากนะคะ” เธอคงอยากไปเที่ยวบ้าง แทนเองก็น่าจะกลับมาหายเป็นปรกติแล้ว 

“สหายผู้พันครับ เรียบร้อยแล้ว” นายทหารเดินเข้ามารายงาน

“เราไปกันที่อื่นต่อ รบกวนสหายพาเขากลับไปขังไว้อย่างเดิมนะ อย่าลืมเปิดทีวีให้เขาดูทุกวันด้วยนะคะ”

เจ็ทโด้หันมาถาม...

“มีที่ไหนอีกครับ?”

“ไปที่ชินโปก่อน แล้วค่อยไปที่ซ็องจิน”                        

อีกไม่นานฉันก็จะวางมือจากการทำงานแล้ว กลับไปอยู่บ้านของพ่อกับเจ็ทโด้ใช้ชีวิตเรียบง่าย มีลูกเล็กหลาย ๆ คนปล่อยให้พวกเขาโตขึ้นมากับอารยธรรมใหม่ของมนุษย์ชาติ

เราเพียงแค่ได้เกิดมาเป็นมนุษย์ก็นับว่าดีมากแล้ว ภาระหน้าที่ที่แท้จริงคือรักษาสมดุลของธรรมชาติไว้ ไม่ใช่เกิดมาเพื่อทำลาย ความสุขของธรรมชาติมีมากมาย ไม่จำเป็นต้องทำลายบางสิ่งเพื่อสร้างบางสิ่งแล้วมีความสุขชั่วคราวกับมันเลย ต่างคนต่างพึ่งพาอาศัยกันก็ได้

พอโลกใบนี้รู้จักเงิน รู้จักกำไร คนก็ขาดคุณธรรมซ้ำร้ายยังเอาเงินเป็นตัววัดคุณค่าของความเป็นคน AIที่ชาญฉลาดอีกอย่างที่น่ากลัว หากควบคุมไม่ดีมันจะทำลายความเป็นมนุษย์ลงไปอย่างแนบเนียน แอปพลิเคชั่นยอดฮิตเข้าควบคุมพฤติกรรมมนุษย์ให้ทำตามมัน ต้องทำในสิ่งที่ AI ชอบเพียงเพื่อรับเศษเงิน สักวันมันจะสั่งอะไรก็ได้ถ้ามนุษย์ยังซื้อได้ด้วยเงิน

                              .................................................................................