The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 8

ตานตง
มุมมองสายตา ไป่ไป๋
มกราคม ค.ศ.2025
โรงแรมตานตงอามาเรีย...

ความสับสนประเดประดังเข้ามาดังห่าฝน มันเกิดมหัศจรรย์อะไรขึ้นมาหรือว่าสิ่งที่ฉันอ้อนวอนไปเข้าหูเทพเจ้าใจดีส่งแทนกลับมาแล้ว ทั้งแทนและนาตาลีกลับมาเหมือนฝัน วันนี้พวกเราเจอกันไม่เหมาะทั้งเวลาและสถานที่ เธอมาเจอฉันอยู่กับเจอรี่ยิ่งเข้าใจผิดไปอีก ครั้นฉันจะเข้าไปทักทายก็จะพากันตายหมด

ฉันทิ้งเจอรี่ไว้กับลูกน้องของเขาแล้ววิ่งสุดชีวิต เป็นตายยังไงก็ไม่มีทางปล่อยทั้งสองให้หายไปต่อหน้าแน่ พึ่งจะแก้ปัญหาหมวดจางได้เอง 

“รอด้วยค่ะ!” ยื่นมือดักรีบเบียดตัวเข้าลิฟต์แล้วถอยไปยืนหลังพิงฝา

นาตาลีของฉันสวยหวานในชุดสีฟ้าสดใส กระโปรงผ่าสูงขึ้นมาน่าหวาดเสียว หัวใจเต้นรัวยังทำตัวไม่ถูก หยิกแขนตัวเองจนห้อเลือด ฉันไม่ได้ฝัน แทนกับนาตาลีตัวจริง             

นาตาลีขยับเข้าไปเบียดกอดกับเขาที่มุมลิฟต์ แทนของฉันหล่อละลายใจในชุดทักสิโด้ดำ ไม่เคยเห็นเขาใส่ชุดแบบนี้มาก่อนหล่อกว่าโอปป้าที่ฉันเคยชื่นชมหลายขุม ใบหน้าขาวสะอาดยิ้มฟันขาว หยอกล้อกันทำเหมือนกับฉันเป็นทิชชู่ใช้แล้วที่ใครโยนทิ้งกองไว้ในนี้

ฉันได้แต่กัดฟันคิดในใจต้องหาทางเจรจา นาตาลีกอดเขาแน่นจะเมินไปถึงไหนกันฉันไม่ยอมหรอก นาตาลีชายตามาแล้ว...         

“พักที่นี่เหรอ?”เธอหันมาถามห้วน

ฉันใจสั่นหันไปตอบ        

“ค่ะ!” แล้วรีบหันกลับ ทำไมตื่นเต้นขนาดนี้วะ? ฉันเป็นฝ่ายควบคุมเธอมาตลอดไม่เคยใจสั่นประหม่าขนาดนี้ รู้สึกเกร็ง

บรรยากาศในลิฟต์สยองเหลือเกินทั้ง ๆ ที่เราก็อยู่กัน 3 คน ฉันไม่มั่นใจตัวเองเลยไม่รู้จะเริ่มต้นอย่างไร?             

“กริ๊ง!” เสียงลิฟต์เตือนก่อนจอดที่ชั้น 60 ทั้งสองเดินคลอเคลียออกไปโดยไม่ชายตามองฉัน แทนก็เป็นไปกับเธอด้วยไม่เหลียวมองแม้แต่น้อย คงเกลียดฉันมากสินะ              

ฉันเดินออกจากลิฟต์ก้มหน้างุดตามตูดต้อยต้อยไปโถงทางเดิน เขาโอบเอวเดินคลอเคลียกันไปหยุดที่ห้อง 6060 ห้องริมสุดท้ายของชั้น ประตูหนีไฟปิดอยู่ข้างหน้าไปต่อไม่ได้         

“พักห้องไหน?” นาตาลีหยุดรอหันมาถาม แทนกำลังเปิดประตูห้อง

ฉันจะทำไงดี?...ถอยก็ไม่ได้ เดินต่อก็ไม่ได้ ตีหน้ามึนเดินเข้าไปหา             

“ห้องนี้แหละ” ฉันหน้านิ่งวัดใจ

“เอ๋!” เธอขมวดคิ้วมองหน้า…

“นี่ห้องของฉัน เธอเป็นใครเรารู้จักกันตั้งแต่เมื่อไหร่?” เธอเน้นเสียงแล้วจูงมือกันเข้าห้อง 

“ชะแว้บ!” ฉันรีบเบียดตัวเดินแทรกเข้าไปก่อน

ห้องสวีทใหญ่เล่นระดับตกแต่งสวยงาม เตียงนอนคิงไซส์ขาวสะอาดน่านอนอยู่ทางขวามือสุดมุม ผ้าม่านลูกไม้สีขาวระโยงระยาง      

ถัดออกมาห้องนั่งเล่นต่างระดับยื่นออกไปชมวิว โซฟายาวใหญ่เข้ามุมชิดผนังกระจก ทีวีจอใหญ่ติดผนังเครื่องอำนวยความสะดวกครบครัน ถัดมาทางซ้ายเป็นห้องน้ำขนาดใหญ่

ฉันเดินลิ่วไปทิ้งตัวที่โซฟา หยิบผ้าขนหนูมาเช็ดหัวแล้วลงนอนหงายยาวไม่พูดจา คงต้องงัดกลยุทธ์มาสู้กับนาตาลีสักตั้ง ฉันเอาชนะหมวดจางได้นาตาลีแค่จิ๊บ ๆ แทนเดินเลยไปถอดเสื้อข้างเตียง

เธอเดินหน้านิ่งสายตาดูแข็งกร้าวไม่เหมือนนาตาลีที่เคยยอมฉันมาตลอด หวั่นใจหนาว ๆ ร้อน ๆ เหงื่อเริ่มซึมใบหน้า             

“ฉันจะเรียก รปภ.จะออกไปดี ๆ หรือเปล่า?” เธอบอกแล้วเดินเข้ามานั่งที่ปลายเท้า กลิ่นซีตัสน้ำหอมฝรั่งเศสโชยมาทำให้ฉันวูบผวาเข้าซบหน้าอกอูมที่ล้นออกจากเสื้อ สูดดมให้หายคิดถึง

“หนูคิดถึงอนนี่ หนูขอโทษนะคะ ขอคุยกับแทนได้ไหมคะอนนี่?”

“เห่ย!” นาตาลีผลักหน้าของฉัน แล้วขยับตัวหนีท่าทางรังเกียจอย่างเห็นได้ชัด...              

“รู้จักกับสามีของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เธอเป็นใครกันแน่” เธอเชิดหน้าจิกสายตา น่ากลัวจริง ๆ ใจสั่นไปหมดแล้ว             

“นะคะ! หนูขอคุยนิดเดียว”

เธอเหลือบมองไปที่เขา...             

“ได้สิ! ..ที่รักคะ! มานี่หน่อย คนนี้จะคุยด้วย” ดูเธอใช้สรรพนามเรียกฉันสิ ช่างเว้นระยะเหลือเกิน

เขาถอดเสื้อนอกออกเหลือเพียงเสื้อคอกลมกับกางเกงขายาวเดินยิ้มหวานมาหานาตาลี ไม่มองหน้าฉันสักนิดเดียว  

“มีอะไรเหรอครับ?”         

“ฮือฮือ!” หมดแล้วความอดทนฉันลุกพรวดเข้ากอด ซบหน้าสูดลมหายใจลึกดมกลิ่นตัวของเขา กลิ่นตัวที่แสนจะคิดถึงเกลือกกลิ้งใบหน้าบนแผงอก ความตื้นตันดีใจกลั่นเป็นน้ำตา

ฉันเฝ้ารอวันกลับมาของเขาตลอด กว่า 20 ครั้งในรอบ 5 ปีที่ผ่านมาฉันกลับไปรอคอยที่ตำหนักหวนคืน รออย่างเชื่อมั่นว่าเขาจะกลับมาเขาต้องกลับมา แทนของฉันกลับมาแล้ว...             

“เจอแล้ว! หนูตามหาเจอแล้ว ฮือ!ฮือ”

“แทนคะ! หนูขอโทษ หนูไม่ดีเองคุณหายไปไหนมา? ไปอยู่ที่ไหน? ทำไมไม่กลับมาหาหนู? หนูไปคอยคุณที่ตำหนักหวนคืนทุกปี โกรธหนูใช่ไหมถึงไม่กลับมา” ฉันบอกในสิ่งที่อยากจะบอกมานาน       

เหมือนภาพฝันที่ฉันได้ยืนต่อหน้าเขาอีกครั้ง สวรรค์คงเห็นใจถึงส่งเขากลับมา เทพเจ้ามีจริงรับฟังคำอ้อนวอนของฉันแล้ว

นาตาลีแทรกตัวเข้ามา...             

“พูดแต่ปากมือห้ามจับ นี่! สามีของฉันจำไว้ด้วย” เธอดึงฉันลงไปนั่งที่เดิมแล้วดึงแทนไปอีกด้าน ฉันไม่โกรธเลยขอแค่ให้แทนยังมีชีวิตอยู่ก็เพียงพอแล้ว             

“มีอะไรก็พูดมา! จบแล้วฉันจะได้นอน” ดูท่าทางของเธอไม่เป็นบวกเลย ยังหัวค่ำอยู่เลยจะรีบง่วงไปไหน             

“หนูรักอนนี่ หนูรักแทนด้วย หนูรักทั้งสองคนมากนะคะ” ไม่รู้ล่ะ! ฉันหน้าด้านอยู่แล้ว เอียงตัวไปซบนาตาลีกลิ่นเหล้าหึ่ง

“แล้วยังไง ฉันต้องทำยังไงเหรอ?” เธอส่งสายตาโหด

ฉันจะบอกกับพวกเขายังไงว่าฉันล้อเล่น ถ้ามัวแต่แก้ตัวก็ไม่มีประโยชน์ ลุยปะฉะดะไปก่อน            

“หนูขออยู่ด้วย รักหนูด้วยนะ”

“เชอะ!” เธอหันมองหน้าแล้วหัวเราะเยาะ ฉันรู้สึกใจฝ่ออย่าทำอย่างนี้สิ...            

“แทนว่ายังไงคะ รักหนูเหมือนเดิมได้มั้ยคะ?” ฉันรุกไปที่แทน เขาเมินหน้าก่อนตอบ

“พวกเราเป็นผู้ใหญ่กันแล้ว ผมมีภรรยาแล้วคงไม่เล่นกับคุณอีก” เขาถอยแล้วหันหน้าซบซอกคอนาตาลี เขาไม่สนใจเลยไม่ใจดีเหมือนเมื่อก่อนแล้ว              

“หนูก็เป็นแฟนคุณนะ เราเคยรักกันนี่นา ตอนนี้หนูยังคิดถึงคุณอยู่เลย หนูรักอนนี่ด้วย” ฉันยื่นหน้าเข้าใกล้ใบหน้าของนาตาลี จ้องตาระยะใกล้

“หึ๋ย!” เธอเอานิ้วจิ้มหน้า ทำท่าขยะแขยง

แทนหันมา...
      “เราต่างก็มีครอบครัวแล้วสามีของคุณใครจะดูแลเป็นผู้หญิงอย่าทำตัวหลายใจแบบนี้มันไม่ดี เดี๋ยวถ้าสามีรู้จะไม่ให้เกียรติคุณจะอยู่ลำบาก กลับไปซะ!” เขาใบหน้านิ่งมากพูดด้วยน้ำเสียงเยือกเย็นห่างเหิน นาตาลีหยิบหนังสือขึ้นอ่านไม่สนใจ
           ฉันทรุดไปเกาะขาของเธอ...            

“อนนี่ขา! หนูไม่ได้แต่งงานนะคะ หนูไม่ได้แต่งงานจริง ๆ นะ หนูขอโทษหนูแค่ล้อเล่น ตอนนั้น...อนนี่ทำแต่งานสนใจแต่คนอื่น” ฉันต้องอธิบายเรื่องนี้บ่อยเกินไปแล้ว

ทันใดนั้น...            

“Rrrr” เสียงโทรศัพท์ของฉันดังขัดจังหวะ คิดในใจ...เป็นเจอรี่แน่ ตอนนี้เขาอยู่ที่ไหนก็ไม่รู้ไม่ได้สนใจดูแลเลย หยิบโทรศัพท์ขึ้นดูเบอร์  อ้าว! ซอนนี่นา ...            

“คุณรีบขึ้นมาห้อง 6060 เดี๋ยวนี้เลยนะ ไม่ต้องถามอะไรทั้งสิ้น พาน้องมาด้วย” ฉันวางสายไม่พูดต่อ ทั้งสองคนหันมามองหน้าแล้วหันยิ้มให้กัน ไม่สนใจฉันเหมือนเดิม             

นาตาลีดวงตาเจิดจ้ามากเวลามองแทน สายตาแห่งรักนั้นชัดเจน ฉันได้แต่ดีใจยังไม่ได้ถามเลยทั้งคู่เจอกันได้ยังไง? แล้วนาตาลีหนีไปไหนมา แทนของฉันก็หล่อหรูหราราคาแพงมากเลย 

นาตาลีหันมามองตาขวาง...             

“เธอจะพาใครมาห้องของฉัน จะเอาแต่ใจอีกไม่ได้แล้วนะ ความสัมพันธ์ของเราจบกันไปแล้ว” เธอไม่เคยเย็นชาแบบนี้

ฉันขยับเข้าเกาะขา เจอหมวดจางเล่นงานซะสาหัสมาแล้วตอนนี้มาเจอนาตาลีอีก ต้องอดทน ๆ

“อนนี่ขา! หนูขอโทษ อย่าเข้าใจหนูผิดขนาดนั้นสิคะ หนูมีพยานนะคะ” ฉันพยายามจะไม่ร้องไห้

“เรื่องของเธอ ฉันเสียใจไปแล้วทำดีกับเธอทุกอย่างแล้ว สิ่งที่ได้รับคือความเสียใจ ฉันยังหาเหตุผลในการต้องกลับมาเป็นเพื่อนกับเธอใหม่ยังไม่เจอเลย” สายตาคู่นั้นไร้เยื่อไย

“แทนคะ!ช่วยหนูด้วยสิ อนนี่ดุมากเลย” ฉันตีมึนอย่างเดียวต้องคืนดีให้ได้                 

“แทนตายไปตั้งนานแล้ว คนนี้ไม่ใช่คนที่เธอรู้จัก อย่ามามั่ว!” เธอนั่งหน้านิ่งตัวตรง ไม่มีรอยยิ้มบนใบหน้า

แต่ฉันอยากอยู่ด้วยนี่ ฉันสู้ต่อ...             

“ใช่สิ! หนูจำได้! หนูจำกลิ่นตัวได้ ใบหน้าเขาหนูก็จำได้ แทนเหลือครึ่งตัวหนูก็จำได้ หนูรักแทน” ฉันพูดไปโดยไม่รู้ถึงลางร้ายที่กำลังเกิดขึ้น

“โกหก!” นาตาลีลุกขึ้นมาผลักฉันออก ท่าทางเอาจริง             

“แทนคะ!” เธอขยับขึ้นนั่งคร่อมตักเอามือโอบคอแล้วหอมแก้มฟอดใหญ่ก่อนจะส่งสายตาโหดมาหา...

“เธอรู้จักนินจาไหม?” จะถามทำไม? เออ!..ใช่สิ! ลืมไปเลยไอ้ตัวต้นเหตุเป็นเพราะเขาที่ทำให้ฉันสับสนคิดถึงแทน             

“รู้สิ! ลูกน้องเจ็ทโด้ไงก็เพราะเขาที่ทำให้หนูสติหลุด เรื่องทั้งหมดก็เพราะเขานั่นแหละ” ฉันฟ้องแหลกแต่ก็แปลกใจทำไมเอาเรื่องคนอื่นมาถาม หรือ...ไม่ใช่มั้ง? ไม่ใช่หรอกน่า

เธอโพล่งออกมา...

“นี่ไง! นินจาคนที่เธอเอาไม้ตีเขา ไล่อย่างกับหมูหมาในวันที่เธอจะไปแต่งงาน ยังจำได้ไหม?”

“ฮ้า!” ฉันใจหายวาบ นิ่งอึ้งคิดถึงวันนั้นตีเขาไปหลายที แต่มันไม่เกี่ยวกับเรื่องแต่งงานนะ อย่าเอามารวมกันสิ

“ฉันรู้ถึงก้นบึ้งจิตใจของเธอก็วันนั้น เธอแสดงการรังเกียจคนที่พิการ คนที่ด้อยกว่าได้ยังไงกัน?”

โอย...แก้ตัวไม่ถูกแล้วยอมจำนนด้วยหลักฐาน น้ำตาไหลทั้งที่ตั้งใจว่าจะไม่ร้องไห้แล้ว ฉันทำผิดพลาดอย่างมหันต์...                      

“ไม่จริงใช่ไหม? นินจาไม่ใช่แทนใช่ไหม? อนนี่อย่าโกหกหนูสิ อย่าใส่ร้ายหนูอย่างนั้นสิ” ฉันทำร้ายเขามาตลอดโดยไม่รู้ตัวสักนิด

“เขากลับมาหาเราในวันที่เขามีรูปร่างเหมือนปีศาจ พวกเราต้อนรับเขาอย่างกับไม่ใช่คนโดยเฉพาะเธอ ถึงแม้ว่านินจาจะไม่ใช่แทน แต่เธอก็ทำร้ายเขาเหมือนไม่ใช่คน เธออยากแต่งงานจนหน้ามืดตามัว” โดนด่าจนจุกอก รู้สึกเสียใจและโกรธตัวเอง

“ที่สวิตเซอร์แลนด์เขาสวมรองเท้าให้เธอด้วยจำได้ไหม? เขากลัวโดนรังเกียจต้องใช้ชีวิตหลบ ๆ ซ่อน ๆ อยู่ใต้ถุนบ้านคนเดียว เธอพาลทุกคนจูยอนไม่มีความผิดอะไรสักนิดเธอก็ทำร้าย...สุดท้ายเธอก็หันมาทำร้ายฉัน”นาตาลีเอานิ้วจิ้มฉันหน้าหงายน้ำตาไหลพรากจำนนกับเหตุการณ์              

ฉันใจร้ายกับเขามาตลอด แสดงความเลวออกมาให้เขาเห็นหมดแล้วจะมีหน้ามาขอความรักจากเขาอีกได้ยังไง? ความสับสนที่มันซ้อนกันหลายเรื่องกัดเซาะความมั่นใจลงไปทุกขณะ              

“หนูไม่รู้ที่มาที่ไป หนูสับสนไปหมดแล้ว ทำไมตอนนั้นไม่บอกล่ะว่าเป็นคุณ หนูรับได้พิการหนูก็รับได้” ฉันขยับถอยออกนั่งห่างจากพวกเขา เริ่มรู้ตัวแล้วว่าคงกลับไปรักกับพวกเขาอีกไม่ได้แล้ว คงไม่มีใครให้อภัยอีกแล้ว

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!” แทนลุกไปเปิด             

“อ้าว! พี่ซอนหวัดดี ไปไงมาไง พักที่นี่เหรอ? เข้ามาก่อน”

“เฮ้ย!..มึง!” ซอนอ้าปากค้าง ก้าวถอยหลัง 

 “ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! คนครับพี่  ไม่ใช่ผี”

“แทน! มึงหายไปไหนมาตั้งหลายปี หล่อกลับมาเลยนะมึง นึกว่าตายไปแล้ว ยังงี้! ต้องคุยกันยาวเลย” เขาสวมกอดดีใจ

น้องแทนวิ่งยิ้มกว้างเข้ามา...             

“ไป๋! มาเล่นกัน ป๊าซื้อโลโก้มาให้” เขาวางกล่องเลโก้แหงนมองหน้า...

“ไป๋ร้องไห้ทำไม? ใครทำ?” น้องแทนเอานิ้วปาดน้ำตา

“คนนี้แกล้ง” ฉันชี้ไปที่นาตาลี

“หึ๋ย!” เขากัดริมฝีปากตาเขียวหันไปมอง พอเห็นว่าเป็นนาตาลีเท่านั้นแหละ เด้งยืนซอยขาอยู่กับที่ร้องเสียงหลง...

“ลี! ลี! ลีมา! ป๊าลีมาแล้ว ลีมาแล้ว ลีมาแล้ว ลี! ลี! ลี!” น้องร้องสุดเสียงตัวสั่นวิ่งพรวดเข้ากระโดดกอด หอมเธอทั้งตัว

“คิดถุงลี หายไปไหนตั้งนาน” เขาตะปีนขึ้นไปตามลำตัวของนาตาลีแล้วหอมแก้มซ้ายขวาแล้วเอาหน้าแนบอก

นาตาลีน้ำตาไหลกอดน้อง...

“ลีคิดถึงน้องแทนทุกวัน น้องแทนผอมลงมากเลยนะคะ” เธอระดมหอมน้องกอดรัดกันจนตัวสั่น พวกเขาไม่ได้เจอหน้ากันเลยน้องแทนก็เหมือนลูกของเราที่ช่วยเลี้ยงกันมา         

“ลีหายไปไหนไม่มาหาเค้าเลย” เขากอดคอแล้วหอมแก้มพัลวัน

ซอนหันมา…

“ยายตัวแสบ! ทำแต่เรื่องจัดการกันเองเลย” ซอนหัวเราะลั่นเดินมานั่งข้างนาตาลี             

“ดอกเตอร์เป็นยังไงบ้าง? โอ้โห! สวยมากเลยนะวันนี้ดูมีน้ำมีนวลขึ้นนะ สงสัยเจ้าแทนมันเติมน้ำให้บ่อยน่ะสิ!” ซอนทิ้งตัวลงนั่งข้าง

นาตาลีกอดหมับ...

“อื้อ! ทุกวันเลยฟินมาก” เธอไม่มีอายสักนิดยิ้มอวดซะงั้น ภูมิใจอีกต่างหาก

“ฮ่าฮ่าฮ่า!”  ซอนหัวเราะร่า ฉันยังนั่งหงอยกับพื้นน้ำตานองขำไม่ออก...

“ซอนคะ! ช่วยอธิบายให้พวกเขาฟังด้วยนะ พวกเขาเกลียดหนูแล้ว ฮือฮือ! หนูไม่ได้ตั้งใจทำอย่างนั้นสักหน่อย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” เขาหัวเราะลั่นแล้วหันไปคุยกับทั้งสองคน ฉันอุ้มน้องแทนเดินหนีไปนอนเล่นบนเตียงปล่อยให้ซอนเคลียร์ทาง

น้องแทนนอนกลิ้งบนเตียงหัวเราะเสียงใส สูดลมหายใจลึก...

“ซู้ด! ซู้ด!” น้องยิ้มกว้าง...

“ไป๋! เค้าหายแน่นหน้าอกแล้ว ลีกลับมาแล้ว”

“ไป๋ขอโทษนะคะ” ฉันทำลายความฝันเด็ก

“ไป๋ทำไมม้ายังไม่มา?” เขานอนมองเพดาน             

“พรุ่งนี้ไป๋จะให้ม้าโทรมาหานะคะ” ฉันกอดเขาแน่น

“เค้าไปหาม้ากับไป๋ไม่ได้เหรอ? เค้าอยากกอดม้า”

ฉันสงสารน้องนะ แต่ตอนนี้สงสารตัวเองมากกว่า...             

“เขาห้ามเด็กเข้า น้องแทนต้องกินข้าวเยอะ ๆ ให้ตัวสูงเท่าไป๋ก่อนถึงจะเข้าได้ ตกลงมั้ยคะ?” ขอให้ตอบเขาจะเข้าใจเอง น้องยิ้มพยักหน้า 

ฉันชะเง้อคอมอง ซอนกำลังอธิบายเรื่องราว ความหวังทั้งหมดอยู่ที่ซอนคนเดียว             

“ไป๋! ไปหาลีกัน” เจ้าตัวน้อยตะปีนลงจากเตียงวิ่งดุ๊กดิ๊กไปหานาตาลีสีหน้าของเธอดีขึ้นมาก ฉันเดินตามไปนั่งลงข้างเธอ

ซอนพูดจบพอดี...           

“เรื่องทั้งหมดก็เป็นแบบนี้ จะลงโทษก็จัดการได้เลย ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ฉันร้องเสียงหลง...

“หมวดจางก็เอาไม้กอล์ฟตีหนูด้วย”          

“สมน้ำหน้าแต่ฉันไม่ให้อภัยเธอหรอกนะ เราจบกันแล้วฉันมีคู่แล้วอย่ามาแย่งของฉันอีก” นาตาลีหันไปหอมน้องแทน เรื่องยังไม่จบฉันปวดหัวอีกแล้ว

 ซอนขยับลุกยืน...             

“น้องแทนครับ! เราไปเล่นน้ำพุหน้าโรงแรมกันดีกว่า” ซอนขยับเดิน น้องแทนวิ่งตามพ่อไปแล้วหันกลับมา...

“ไป๋! ลี! ตามมาเร็ว ๆ นะไปเล่นน้ำพุกัน” เขาโบกมือแล้ววิ่งออกไป

จู่ ๆ แทนก็ขยับถอดสร้อยในคอส่งมา ฉันเห็นแวบแรกก็จำได้ทันที เขายังสวมมันตลอดเวลาเลยหรือ? เขาจะทำอะไร? แล้วถอดทำไม?....
          “ผมไม่รู้จะเก็บมันไว้อีกทำไม? ผมขอคืนนะครับ” เสียงเขาบอกเบา ๆ มันเชือดเฉือนหัวใจ

ฉันรักเขามากคิดถึงมาตลอด วันนี้คงสิ้นสุดแล้ว ซอนก็ช่วยไม่ได้งั้นสินะ หัวอกฉันระเบิดร้องไห้ดัง ...            

“ฮือ!ฮือ! หนูไม่เอาคืน! หนูไม่เอา! เก็บไว้นะ อย่าทิ้งหนู หนูขอโทษ หนูไม่ได้ตั้งใจ หนูพยายามแก้ไขเรื่องทั้งหมดแล้ว ให้โอกาสหนูสิคะ ให้โอกาสหนูก่อน หนูพิสูจน์ได้” เหมือนโลกถล่มหัวใจหนาวเหน็บ คืนของก็เท่ากับบอกเลิกรัก

เสียงใสของนาตีลีเหมือนมีดดาบแทงกลางหัวใจ...                

“มันจบแล้ว เธอทำลายความเชื่อใจและความรักของฉันไปหมดแล้ว จากกันด้วยดีเถิดนะ” เธอบอกเรียบ ๆ แล้วเอาสร้อยมาคล้องคอ มันปวดร้าวและรู้สึกผิดจริง ๆ               

“ไม่ได้! อนนี่ทำอย่างนี้ไม่ได้ ไม่ต้องรักหนูก็ได้ขอหนูอยู่ด้วยนะคะ เป็นคนใช้ก็ได้ เป็นตัวอะไรก็ได้” ฉันไม่อยากจากไป ฉันรอวันนี้เพื่อได้กลับมารักกันอีก แต่..                       

“ฉันเกือบตายเพราะเธอเลยนะ ถ้าสหายครูฝึกนินจา..เอ๋ย! แทนกับเจ็ทโด้ไม่มาช่วยไว้ก็คงตายอย่างไร้ค่าข้างถนนไปแล้ว ฉันไม่เคยสงสัยในตัวของเธอเลยสักนิดเดียว ทำไมเธอถึงไม่เชื่อในตัวฉัน? ฉันทำงานหนักเพื่อให้ทุกคนอยู่สบายแต่เธอก็ทำลายมันลงไป” สายตาที่เคยมองฉันด้วยความรักบัดนี้ไม่มีอีกแล้ว หัวใจของฉันพังไปกับความผิด

“หนูขอโทษ ให้อภัยหนูสักครั้งสิคะ อนนี่ไม่รักหนูแล้วเหรอ?” ฉันอ้อนวอนครั้งสุดท้ายก้มลงไปจับเท้าของเธอ สายตาที่มองลงมาช่างว่างเปล่าไม่มีความรักในสายตาของเธอเลย               

“เธอก็รู้นี่ว่าพวกเรารักเธอมากแค่ไหน แต่เธอเลือกเดินทางอื่น เลือกที่จะทิ้งทุกคนไปก่อน แล้วเป็นยังไงล่ะ? เชอะ!...จะไปฆ่าหวังฉวน ข้ออ้างข้าง ๆ คู ๆ” เธอปิดประตูหัวใจลงไปแล้ว

ฉันคงต้องไปตามทางของฉัน...

“หนูขอโทษ หนูไม่แก้ตัวแล้ว หนูยอมรับผิดลงโทษหนูได้เลย” ฉันพูดอะไรไม่ถูกแล้ว ก้มหน้าร้องไห้ หัวใจเหมือนเกลียวคลื่นซัดถาโถมโขดหิน สับสนวุ่นวาย            

“ไม่มีใครคิดจะลงโทษเธอหรอก ถ้ารู้เรื่องแล้วก็ออกไปฉันจะนอน ถ้าเธอรักฉันสักนิด เธอจะไม่ทำอะไรโดยไม่คิดถึงหัวอกของฉันหรอก เธอไม่ได้รักฉันเลย”เสียงเด็ดขาดของนาตาลีบาดใจลึก เธอไม่แยแสอีกแล้ว ต่อไปฉันจะทำยังไง? ฉันไม่อยากไปจากพวกเขา แทนคะฉันรักคุณอย่าทิ้งฉันนะ...

“ฮือฮือ!” อยากให้มันเป็นความฝัน ไม่อยากให้เรื่องนี้เป็นความจริง หัวใจปวดร้าวอยากหายไปไม่อยากทนกับความปวดร้าว ฉันยอมรับผิดไม่คู่ควรกับพวกเขา

“ฮือฮือ!” ฉันสำนึกผิดแล้ว ไร้เรี่ยวแรงจะลุกยืนน้ำตาไหลหัวใจแหลกสลายขยับเข้าใกล้         

“อนนี่คะ หนูขอกอดครั้งสุดท้ายได้ไหมคะ?” ฉันไม่อยากจากไปเลย พึ่งดีใจสุดชีวิตที่ได้เจอกันแต่ฉันต้องไปแล้ว หมดเวลาของฉันแล้ว ยืนมองเธอทั้งน้ำตา                  

“ฮือฮือ!” ฉันโผเข้าสวมกอดลาตลอดกาล น้ำตาแห่งความเสียใจไหลจากก้นบึ้งของจิตใจ

“ลาก่อนนะคะ หนูจะไม่มาให้เห็นอีก” ไม่ยุติธรรมเลยฉันไม่ได้รอคอยเพื่อจากลาไม่ได้รอคอยเพื่อผิดหวัง    

“หนูรักอนนี่นะคะมีความสุขมาก ๆ แทนคะหนูจะไม่กลับไปรอคุณที่ตำหนักหวนคืนอีกแล้วนะคะ หนูรักคุณดูแลอนนี่ให้ดีจากนี้ไปเราคงไม่มีโอกาสได้เจอกันอีกแล้ว” เสียงสะอื้นแผ่วกับหัวใจที่แหลกสลายเป็นผุยผง ไม่มีความหมายกับการมีชีวิตอยู่ต่อไปอีกแล้ว ฉันทำแต่เรื่องไม่ดี เลวเกินจนคนที่รักยังเมินหน้า

ทั้งสองคนเดินมาส่งที่หน้าห้อง...                     

“ฉันก็รักเธอมาก รักษาสุขภาพด้วยขอให้มีความสุขเช่นกัน” คำพูดสุดท้ายของคนที่รักผลักฉันออกอย่างไม่มีเยื่อใย

เธอถอยหลังเข้าห้องไม่เหลียวมองแม้แต่เงา ฉันไม่อยากขยับขาเลย ถ้าก้าวออกไปแล้วจะไม่ได้เจอกับพวกเขาอีก

แทนยืนมองหน้าสายตานิ่งไร้ความรู้สึก ในหัวใจของฉันร่ำร้องให้เขาห้าม ห้ามฉันสิ ดึงแขนฉันสิคะ บอกสิว่า ล้อเล่น

 “ปึง!” เสียงประตูห้องปิดลงพร้อมกับความรักของเรา หมุนตัวจากมาด้วยจิตใจแหลกสลายร่างกายสั่นระริก แทนไม่ใช่คนที่ฉันจะรักได้อีกแล้ว ลาก่อนนะคะ รักษาสุขภาพด้วย    

“ฮือฮือ!” หัวสมองทึบไร้สติมองคนที่เดินสวนมาพร่รมัวไปด้วยม่านน้ำตา เสียใจและโทษตัวเองจนรู้สึกได้ว่าชีวิตนี้ไม่มีความหมาย ไม่รู้จะมีชีวิตต่อไปอีกเพื่ออะไร ฉันไม่ต้องรอใคร ไม่ต้องกลับไปล้างแค้นแล้วและคงไม่กลับมาอีกแล้ว

                                                ................................................................