The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 9

ตานตง 
มุมมองสายตา ไป่ไป๋

มกราคม ค.ศ.2026

สะพานขาด...กลางแม่น้ำยาลู่...

บรรยากาศรอบตัวมืดมิดเงียบสงัดมีเพียงเสียงสายน้ำกระแทกเสาสะพาน โลกมืดมนหนทางมืดมิดสัญญาณความหวังฉายแวบเพียงชั่วคราวกลับปิดตายไปนิรันดร์ คำสัญญาที่ไร้ความหมาย ความตายจอมปลอม ระยะห่างของร่างกายเปลี่ยนใจคนอย่างสิ้นเชิง

การคิดล้างแค้นเพื่อคนรักไม่ได้ทำเพื่อเอาใจใคร ฉันรอคอยคนที่ไม่มีวันกลับมาด้วยความหวังลม ๆ แล้ง ๆเพื่อจะได้ขอโทษและลบความผิดในใจ ฉันปลอบใจตัวเองให้รอคอยอย่างกับคนโง่เง่าที่ไม่รู้ว่าคนตายไปแล้วไม่มีทางฟื้นคืน การทำให้นาตาลีเกลียดเพราะไม่เชื่อใจก็สมควรแล้วที่จะถูกตัดหาง ทุกอย่างพังลงไปพร้อมกับการเข้าใจผิดเป็นการรอคอยเพื่อจากลาอย่างแท้จริง มันคงเป็นบทลงโทษจากฟ้า

“ไป่ไป๋!” เสียงผู้ชายเรียกจากด้านหลังดังแว่ว ฉันยิ้มดีใจหันกลับไปมองมีคนมาง้อฉันแล้ว...                       

“..............” มีเพียงเสียงสายลมหวีดหวิวและใบไม้ปลิว หนุ่มสาวชาวจีนคู่หนึ่งกำลังเดินหยอกล้อกันที่ริมถนนใต้เสาไฟริมทาง              

“ไป่ไป๋!” เสียงผู้หญิงเรียกแว่วดังอีกครั้ง ฉันหันกลับไปมอง คาดหวังให้เป็นนาตาลี...                      

“.............” แต่ก็มีเพียงสายหิมะโปรยพลิ้วอ้อนแสงไฟถนน

“Rrrr!” เสียงโทรศัพท์ร้องดังเรียกสติ ฉันก้มมองแล้วร้องไห้โฮ...

“ฮือฮือ!หนูรักหม่าม้านะคะ หนูเลวมากที่ทำให้ทุกคนผิดหวัง ไม่ต้องรออะไรจากหนูอีกแล้วนะคะ” ฉันอัดอั้นใจมากไม่อยากทนกับมันอีกแล้ว แต่ก็คงพูดอะไรมากไม่ได้ ฉันไม่ได้อยากแต่งงานกับเจอรี่จะตายให้มันสิ้นเรื่องสิ้นราวกันไป               

“แกเป็นอะไร? แกร้องไห้ทำไม?” เสียงท่านตื่นตระหนก

“หนูมีหลานให้หม่าม้าไม่ได้แล้วนะคะ หนูขอโทษ! หนูเป็นคนอกตัญญู!” ฉันไม่อยากมีชีวิตแต่งงานที่ปราศจากความรัก ฉันเป็นคนเนรคุณทุกเรื่องที่เกิดขึ้นไม่ว่าจะเรื่องอะไรก็ตาม ฉันเป็นคนผิดทั้งหมด

“แกเป็นอะไร? เจอรี่ไปไหน?” ท่านถามเสียงเครียด ฉันหัวกลวง รับอะไรไม่ไหวอีกแล้ว...

“หนูปวดหัว หม่าม้ารักษาสุขภาพดี ๆ นะคะ รักป๊าให้มาก ๆ ดูแลกันให้ดี หนูมีความสุขมากที่ได้เกิดเป็นลูกหม่าม้า หนูรักหม่าม้า ลาก่อนนะคะ!” ฉันกดปิดเครื่อง ได้ยินเสียงของคนรักครบทุกคนแล้ว

กลางสายน้ำไหลเชี่ยวกรากม้วนตัวเป็นเกลียวคลื่น หิมะโปรยปรายอากาศเย็นจัด ก้มมองสายน้ำที่จะฝากร่างของตัวเองไว้ด้วยหัวใจที่ว่างเปล่า

“............” หลับตาคิดถึงสิ่งที่ผ่านมาเป็นครั้งสุดท้าย ขอบคุณนะคะแทน...ที่ไม่ตายขอบคุณที่ได้เจอกันอีก ขอบคุณมากนะคะอนนี่ที่เคยรักหนู ขอบคุณหม่าม้าด้วยนะคะ ลาก่อนนะเพื่อน ๆ ลาก่อนความผิดพลาด ตั้งใจครั้งสุดท้ายเตรียมกระโดดลงไปในสายน้ำเย็น         

“ไป๋!!” เสียงเรียกคุ้นหูจากด้านหลัง

“หือ!”

“ไป๋! จะทำอะไร?” เสียงน้องแทนนี่นา ฉันรีบหันหลังกลับน้องแทนเดินห่อตัวสู้กับความหนาวมองด้วยสายตาสงสัย

“ป๊าบอกว่าไป๋จะกระโดดน้ำ หนาวจะตายถ้าไป๋กระโดดเค้าจะกระโดดด้วย เค้าไม่ให้ไป๋หนาวคนเดียวหรอก เค้ารักไป๋!” น้องแทนเดินเข้ามากอดขา

“ฮือ! ฮือ! ” ฉันจะทำยังไง?

ทันใดนั้น...

“ไม่กระโดดน้ำแล้วเหรอไม่แน่จริงนี่หว่า?” ซอนตะโกนเย้ยหยัน          

“ซอน! คุณไม่รักหนูเลย คุณไม่ช่วยหนูเลย ฮือฮือฮือ!”

“ไป๋! เรากลับกันเถอะหนาว มากอดกัน กอดกัน หนาว!” น้องแทนดึงมือเดินกลับไปที่รถยนต์                        

“ยังไง? ๆ อย่าพึ่งกลับ จะโดดน้ำฆ่าตัวตายไม่ใช่เหรอ? ชีวิตไร้ค่าขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอไม่รักคนอื่นก็แย่เต็มทนแล้ว ยังจะไม่รักตัวเองอีก คนอย่างเธออยู่ไปก็เปล่าประโยชน์ กินข้าวก็สงสารชาวนากินปลาก็สงสารชาวประมง โดดลงไปเลย ไป!” ไม่มีเยื่อใยในสายตาของซอนเลย

“ป๊า! อย่าว่าไป๋สิ! ไป๋ร้องไห้เห็นมั้ย?”

“ฮือ! ฮือ! ” ฉันยิ่งระทมหนักถึงจะไม่มีใครรัก แต่น้องแทนก็รักฉัน

“ถ้าคุณตายไปก็สบายคนเดียว ความผิดก็กลับมาตกกับเจ้าแทนและนาตาลีเหมือนเดิม อยู่ก็วุ่นวายตายก็สร้างปัญหา จริง ๆ แล้วคุณไม่น่าเกิดมาเลยว่ะ” ซอนสีหน้าไม่พอใจมาก สิ่งที่เขาด่าไม่ได้เป็นความเท็จเลย ทั้งหมดมันเรื่องจริง…

“คุณมองดวงตาน้องแทนสิ มองสิ!” ซอนกร้าว ฉันน้ำตาไหลพรากมองดวงตาคู่น้อยที่เต็มไปด้วยความรัก ใสซื่อบริสุทธิ์ โหยหาและรอคอยไม่ต่างจากฉัน

“ฮือ! ฮือ! ”

“อายเด็กมันมั่งไหม? รักมันมั่งมั้ย? น้องแทนรักคุณมากกว่าใคร รอคอยคุณมาตลอดยังคิดจะทิ้งไปได้ลงคอ น้องก็คิดถึงแม่ทุกวัน ยังต้องอดทนทุกวัน”

“ฮือ! ฮือ!” ฉันเดินเข้าไปหาพี่ชายด้วยความสำนึกผิด ซอนไม่เคยทิ้งให้ฉันเดียวดาย เขาเป็นพี่ชายที่หาไม่ได้อีกแล้ว

“ซอนคะ!หนูขอโทษแต่หนูทนไมได้ หนูจะอยู่ได้ยังไง?” ฉันทรุดตัวคุกเข่าก้มหน้า

“ผมเป็นห่วงคุณมากนะ! คุณทำอย่างนี้ผมจะได้รู้ว่า ผมกับน้องแทนไม่มีความหมายกับคุณเลย ไม่มีใครมีความหมายกับคุณเลย ทำดีกับคุณยังไงคุณก็มองข้าม คุณมองแต่เรื่องของตัวเอง”

“ป๊าพอแล้ว!” น้องดึงขากางเกงพ่อ

ฉันมองน้องแทนแล้วสะท้อนในอก การแสดงออกที่เต็มไปด้วยความรักของความเดียงสาคงใช้เป็นยาบรรเทาได้

 “คราวนี้หนูขอสัญญาจะไม่โลเลจะเชื่อฟังคุณ ขอโอกาสหนูอีกครั้งนะคะ หนูจะดีกับน้องให้มากกว่านี้” ฉันโขกศีรษะรัว ๆ

 “จำไว้นะ! เรื่องบางเรื่องสำหรับคนบางคนต้องวงเล็บไว้ อย่าทำอย่างนี้อีก สำหรับผมจะไม่มีการให้อภัยครั้งที่ 3 เราจบจากกันแน่” ซอนกัดกรามจ้องสายตาดุมาก

มือน้อย ๆ ของน้องแทนคอยซับน้ำตาอย่างนุ่มนวล หันไปดุซอน

“ป๊าพอได้แล้ว ไป๋ร้องไห้ไม่หยุดแล้ว”

“ถ้าจะรักใครสักคนก็ให้รักเขาอย่างที่เขาเป็น อย่าไปเปลี่ยนนิสัยเขาเพื่อรองรับอารมณ์ของเรา คนเราต่างคนต่างมีทางที่ต้องเดินมีฝันที่ต้องคว้า ถ้ารับตัวตนเขาไม่ได้ก็ไม่สมควรจะรักเขาหรือรับรักของเขามาตั้งแต่แรก”

“หนูขอโทษ หนูจะไม่ทำอย่างนั้นอีกแล้ว หนูจะพยายามตัดใจ”

“ต้นไม้ถ้ามันไม่ได้โตตามธรรมชาติ มันก็ไม่เปล่งประกายความสวยหรอก ต้นไม้ดัดที่หงิกงอในกระถางมันก็สวยสำหรับคนที่เอาแต่ใจตัวเอง บังคับและทรมานจิตใจของต้นไม้ มันไม่มีความสุขหรอก”

ซอน...พี่ชายที่ยืนข้างฉันมาตลอดก็ไม่เข้าข้าง ฉันสำนึกผิดแล้วจะไม่ทำอีกแล้ว ตัวสั่นมือสั่นมากล้วงหยิบขวดยาออกมา

“เดี๋ยว!” ซอนคว้าไปดู…

“อัลปราโซแลม นี่ยาอะไรเนี่ย?”

“ไม่มีอะไรหรอก ยาคลายเครียดค่ะ” ฉันดึงกลับมากิน

“ไป๋!กลับไปหาลีด้วยกัน ขึ้นรถกัน” น้องจูงมือไปขึ้นรถยนต์

“บรื้น...นน!” ซอนขับรถย้อนกลับโรงแรม

“ถึงแม้ว่าจะไม่มีนาตาลี ไม่มีเจ้าแทน เธอก็ยังมีคนอื่นที่รักเธอ การได้เกิดมาเป็นคนไม่ใช่เรื่องง่าย และกว่าผู้ใหญ่จะเลี้ยงจนโตขนาดนี้ต้องเหนื่อยแค่ไหน? อย่าสิ้นคิด! ถ้าจะตายต้องตายให้โลกจดจำ ตายให้คนร้องไห้เพราะเสียใจ ร้องไห้เพราะเสียดายที่จะไม่มีคนอย่างเราอยู่บนโลกนี้แล้ว”

หลังจากนั้นเขาก็ไม่พูดอะไรอีกเลย ปล่อยให้ฉันนั่งคิดสับสนจนรถยนต์กลับมาถึงหน้าโรงแรม

“หาทางหนีออกจากค่ายทหารซะ ก่อนที่เธอจะได้ตายจริง ๆ”

“ค่ะ!” นี่ก็อีกเรื่องที่รั้นจะทำ ฉันไม่ต้องล้างแค้นบ้าบออีกแล้ว

“คุณเห็นหนูออกไปที่แม่น้ำเหรอคะ?”

“เห็นสิ! เดินกระเซอะกระเซิงอย่างกับคนบ้า คนเห็นกันทั้งโรงแรมแหละ”

 “ก็พวกเขาไม่รักหนูแล้ว...” ฉันเบะอีกแล้ว

“คุณทำเรื่องขนาดนั้นจะไม่ให้เวลากันเลยเหรอ? จะเอาแต่ใจไปถึงไหน? พวกเขาเคยเอาใจเธอ...แล้วเป็นไงล่ะ?” โดนทุกดอก ซอนโหด

“แล้วหนูต้องทำยังไง?”

“ไปเลิกกับไอ้เจอรี่ให้ได้ก่อน อย่าให้มันโกรธอีกคนล่ะ คุณจะโดนพลังทำลายล้างจะพังกันหมด ไม่เข้าท่าจริง ๆ”

“แล้วพวกเขาจะกลับมารักหนูมั้ย?”

“ไม่รู้โว้ย! ทำอย่างที่บอกก่อน ปล่อยมันสองคนไปก่อนค่อยหาทางจัดการวันหลัง เรื่องยังไม่จบง่าย ๆ แบบนี้หรอก แค่ไอ้แทนไม่ตายก็อุ่นใจแล้ว คุณรอมันได้ตั้ง 5-6 ปีรออีกนิดจะเป็นไรไป เคลียร์เรื่องของเราให้จบก่อนดีกว่า” ถึงน้ำเสียงของเขาจะไม่พอใจ แต่มันก็เติมความหวังและกำลังใจขึ้นมานิดนึง คิดอย่างซอนเข้าท่ากว่าตั้งเยอะ

อุ้มน้องเข้าห้องไปนอนด้วยกันฉันจะเริ่มต้นใหม่อีกครั้งถึงมันจะเจ็บปวด แต่ไม่ใช่เพราะความแค้นมันเป็นความละอายต่อบาปที่ได้ก่อไว้ คงต้องให้เวลาอีกหน่อยเพื่อพิสูจน์ตัวเอง ก้มหน้าจัดการกับปัญหาของตัวเองก่อน

                                 ...........................................................................