The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 11

ตานตง

มุมมองสายตา ไป่ไป๋

มกราคม ค.ศ.2026

โรงแรมตานตงอามาเรีย... 

“ป๊าอย่านะ! เค้ากดเองให้เค้ากดนะ” น้องแทนซอยขาชี้นิ้วไปที่กริ่ง

ซอนก้มอุ้มลูกขึ้นมากดกริ่ง...

“กิ๊งก่อง”

สักพักประตูห้อง 6060 ก็เปิดออก นาตาลีปล่อยผมยาวยิ้มหน้าบานใส่เสื้อยืดตัวใหญ่ยาวถึงเข่าสีเหลืองสวยเชียว

“ลีอุ้ม!” อ้อนเหลือเกินนะไอ้ตัวเล็ก

“ขอโทษนะคะที่มารบกวน มีข่าวมาแจ้งให้ทราบค่ะ” ฉันพูดอย่างเป็นทางการต้องข่มใจยอมรับความจริง ฉันคว้ามือซอนเดินเข้าไป

แทนสวมเสื้อยืดคอกลมกางเกงขาสั้นสวมแว่นสายตานั่งอ่านหนังสือที่โซฟาเงยหน้ามามองแวบเดียว นาตาลีเดินมาหย่อนก้นลงข้างเขา ฉันกับซอนนั่งตรงกันข้ามกับเธอ

“ลีสวยจังเลย” น้องแทนปีนขึ้นไปบนตัวของนาตาลีเหมือนลูกลิง
          “หนูคงไม่ได้มารบกวนนะคะ หนูมีข่าวร้ายต้องบอกกับทุกคน” ฉันเริ่มเมื่อทุกคนนั่งลงบนโซฟาพร้อมคุยงาน ทั้งหมดมองมาที่ฉัน             

“ทหารจีนถล่มKalaDemocracyไปแล้วและกำลังจะนำกองทัพอากาศเข้าตีเกาหลีเหนือ ยังไม่กำหนดวันแต่คาดว่าคงอีกไม่นาน และตอนนี้นายพลห่าวอู๋กำลังต้อน Soulless ของเกาหลีใต้ขึ้นมา” 

“ป้าบ!!” แทนตบเข่าฉาดลุกยืนพรวด...            

“ไม่มีทาง! ยอมไม่ได้!”

นาตาลีขมวดคิ้วหน้ายุ่ง หันไปเขย่าแขน...                  

“แทนคะ! ต้องทำอะไรสักอย่างนะ สหายของเรายังอ่อนแอคุณต้องกลับไปช่วยพวกเขา”

ในช่วงเวลาที่เขาหายไป เขาหายไปไหน? ทำไมไม่กลับมา? ด้วยความอยากรู้ฉันคงต้องถามแล้วล่ะ             

“หนูถามได้ไหมคะ? เอ่อ!..คุณหายไปไหนมาเหรอคะ?” ฉันเต็มไปด้วยความประหม่า

“เฮ้อ!” เขาก้มหน้าถอนหายใจก่อนจะขยับยืดอก...                

“ผมจะเล่าให้ทุกคนฟัง” แววตาของเขาเศร้าอยู่ลึก ๆ

นาตาลีขยับเข้าใกล้มองหน้าของเขาเหมือนจะเข้าใจ...

“แทนคะ! ฉันยังไม่เคยถามคุณเลย ถ้าคิดถึงมันแล้วปวดใจ ลำบากใจก็อย่าไปพูดถึงมันอีกเลย ฉันไม่อยากฟัง”

ฉันฉุกคิดขึ้นมาได้ไม่น่าถามเลย ไปตอกย้ำความเจ็บปวดของเขากำลังจะยกเลิกคำถาม แต่...

“เล่ามาเลยกูอยากฟัง! กวนตีนทั้ง 2 คนเลย หายเงียบ! กูก็ตามหาไปทั่ว เจ็ทโด้กลับมาก็ไม่เคยพูดถึงมึงเลย แล้วยังเสือกมาหลอกพาพวกกูไปไหว้หลุมฝังศพใครก็ไม่รู้” ซอนขยับท่าทางสนใจ เรื่องนี้อีกเรื่องที่ทำให้ฉันมั่นใจว่าเขาจากไปแล้วจริง ๆ

แทนยิ้มกับนาตาลีแล้วหันไปคุยกับซอน เหมือนฉันไม่มีตัวตน...

“หลังจากที่เจ็ทโด้พาผมกลับไป เขาเอาผมไปรักษาตัวที่ชายแดนบอริคำไซบ้านของสีสะหมอนริมแม่น้ำโขง พี่ซอนยังจำเจ้าสีสะหมอนเจ้าน้องลาวเด็กขับรถบรรทุกได้ไหม?” เขาหันไปหาซอน

“จำได้สิ” เขาพยักหน้า...           

“เขาก็ไปเป็นทหารรับจ้างกับผม แต่ตอนนี้กลายเป็น Soulless ไปแล้ว เขาไปดูฟุตบอลนัดอำลาโรนัลโด้กับเจ็ทโด้ที่ฝรั่งเศส” แทนกะพริบตาถี่ค่อย ๆ เล่าความหลังจากความทรงจำ...

“ถึงว่าสิ!...ทุกคนเคยสังเกตไหมเจ็ทโด้ของเราไม่เคยพูดคำว่าเจ็ทโด้อีกเลย มีใครเคยได้ยินบ้าง?” ซอนพาออกไปนอกเรื่องซะงั้น นาตาลีเด้งรับ...         

“จริง! เขาไม่เคยพูดเลยฉันอยู่ใกล้เขาตลอด แล้วเดี๋ยวนี้เขาก็สุขุมมากดีกับฉันมาก น่ารักมากที่สุด” นาตาลียิ้มดวงตาประกาย

แทนขยับเล่าต่อ...

“แรงระเบิดทำให้ผมหมดสติสมองกระทบกระเทือน นอนสลบไป 10 วัน สีสะหมอนพาไปรักษากับหมอภูมิปัญญาชาวบ้าน กินรากไม้กินหนอนอะไรก็ไม่รู้”

เขานั่งคิดแล้วเล่าต่อ ...

“ผมแค่รู้สึกตัวขึ้นมาแต่หัวมันมึนไปหมด แล้วก็ขยับตัวยังไม่ได้ เจ็ทโด้เลยแอบพากลับไปรักษาต่อที่บ้าน เขาตะเวนหาทั้งหมอผี หมอนวด หมอแม๊ะ หมอสารพัด เขาเหนื่อยกับผมมาก” เขาหยุดเล่าแล้วยิ้มตาลอยสูดลมหายใจลึกก่อนจะปล่อยลมหายใจยาวสีหน้าเครียดขึ้น...
        “เขาช่วยชีวิตของผมไว้ในคืนหนึ่ง ผมนอนคุยกับคุณตาที่กลางบ้าน พอตกดึกเสียงหมามันเห่า คุณตาก็ลุกออกไปดู” เขาหยุดถอนหายใจอีกครั้ง ดวงตาอบอวลด้วยความเศร้า

“เอ่อ! พี่ซอน...จำน้องแหม่มได้ไหม?” เขาหันถามซอน แต่ฉันพยักหน้าตาม น้องแหม่มลูกสาวคนสวยของเจ็ทโด้ จำได้สิ! โจทย์เก่าของฉันนี่นา

“น้องแหม่มเรียนจบพยาบาลอย่างที่ตั้งใจ เลิกงานก็มาเฝ้าทุกวัน คอยดูแลอย่างดี ถ้าไม่มีน้องแหม่ม...ผมอาจจะพิการไปแล้ว”

“เฮ้อ!!!” เขาหยุดถอนหายใจอีกครั้ง น้ำตารื้นผสมรอยยิ้มจาง ๆ

“เจ้าหน้าที่มันบุกเข้ามา พอมันเห็นคุณตาในเงามืด มันก็ยิงท่านเสียชีวิตคาที่ ผมได้แต่นอนมองขยับตัวก็ไม่ได้ ช่วยอะไรใครไม่ได้เลย”

“น้องแหม่ม เห็นท่าไม่ดีมุดรั้วหนีออกด้านหลัง พวกมันยิงเธอ บราวนี่เอาตัวเข้าขวางก็ตายไปพร้อมกับแหม่ม  พอพวกมันเห็นว่ายิงผิดตัว มันเลยตกลงกันเผาบ้าน ผมไม่อยากคิดถึงมันอีกเลย” น้ำตาไหลร่วง เขารีบกะพริบไล่น้ำตา

“แหม่ม...” ซอนเม้มปากแล้วส่ายหน้า ดวงตาเศร้าลง ใคร ๆ ก็รักน้องแหม่ม...           

“พวกมันไม่เห็นแกเหรอ?” เขาถามแล้วหันออกไปนอกอาคาร 

“.............” บนห้องพักชั้น 60 เงียบสนิท ได้ยินเสียงความคับแค้นในอกและกลิ่นความเศร้าจากเรื่องเล่าของแทน พวกเราสะเทือนใจไม่ต่างจากเขา

ก่อนหน้านี้ด้านนอกอาคารท้องฟ้ายังสดใส เมฆขาวลอยเป็นหย่อม ตอนนี้กลับมืดครึ้มลงกะทันหันเหมือนรับรู้ความทุกข์ใจของเขา          

“พวกมันคงไม่ทันเห็นผม พอยิงคุณตาล้มลง มันก็เข้ามาดู พอรู้ว่ายิงผิดตัวมันก็รีบลงไปข้างล่าง แล้วคงจะเห็นแหม่มอีกคนที่เสียชีวิต ด้วยความที่พวกมันรีบ เลยไม่ได้เข้ามาค้นในบ้าน” เขาบอกกับซอน //ทั้งสองคนยังไม่ยอมมองหน้าฉันเลย//               

“แล้ว...แกรู้ได้ยังไงว่าเป็นเจ้าหน้าที่” ซอนก็ขี้สงสัยจัง

“ผมหาอ่านข่าวย้อนหลัง หลังจากที่เจ็ทโด้พาผมไปฝรั่งเศสแล้ว”

ฉันได้แต่ใจหายแล้วก็ใจหาย คุณตาของแทนเป็นโจทย์เก่าของเจ็ทโด้ ฉันจำเขาได้...โคตรดุเลย แต่น้องแหม่มสวยน่ารักมาก เศร้าจังต้องจากไปตั้งแต่เด็กเลย เจ็ทโด้คงเสียใจไม่น้อยเขาถึงขายบ้านขายรถทิ้งทุกอย่างและไม่กลับไปอีก

นาตาลีกุมมือของแทน แหงนหน้าขึ้นมอง...

“แทนคะ! โดนไฟไหม้ได้ยังไง ทำไม่ไม่หนี?”

“มันเป็นโชคดีที่ผมหนีไม่ได้ ถ้าผมลุกได้ วันนั้นก็คงโดนยิงตายไปแล้ว ผมขยับตัวไม่ได้ไฟไหม้บ้านแรงมาก ใต้ถุนบ้านด้านหลังเป็นที่เก็บลูกมะพร้าวแห้งของคุณตา ไฟมันไหม้เร็วจนตั้งตัวกันไม่ทัน วันนั้นลูกน้องในบ้านก็ไปเที่ยวงานวัดกันหมด” เขายกน้ำขึ้นดื่มแล้วนั่งนิ่ง พวกเรายังตั้งใจฟังกันตาใส

“ต่อ ๆ กำลังสนุก” ซอนขยับตัว                       

“ผมนอนดิ้นอยู่ในกองไฟ ผ้าห่มมันพันตัวผม ด้านบนของผมเลยไหม้หมด ได้ยินแต่เสียงปืนยิงกันข้างล่าง มารู้ตัวอีกครั้งผมกลับมาอยู่บ้านสีสะหมอนที่ลาวเหมือนเดิม ผมเสียใจมากที่ร่างกายโดนไฟไหม้ นอนร้องไห้ทุกวัน ผมเคยผูกคอตาย แต่เจ็ทโด้ก็กลับมาเจอ” เขาน้ำตาไหลอีกครั้ง ชีวิตของเขาสาหัสจริง ๆ  ฉันเข้าใจและจะไม่ทำตัวเป็นตัวปัญหาให้เขาอีก                      

“หลังจากนั้น เขาก็พาผมไปสมัครเป็นทหารรับจ้างที่ Exon service ผมก็เข้าฝึกที่นั่นและไม่ได้คิดจะกลับมา ดูข่าวเห็นว่านาตาลีตายไปแล้วก็ไม่มีอะไรต้องห่วง จนวันหนึ่งไม่รู้เจ็ทโด้คิดอะไรขึ้นมาให้ผมตามหาจูยอนในทางลับ และเราก็ได้ภารกิจเก็บนกหวีดได้เจอตัวจูยอนที่สวิตเซอร์แลนด์”

ฉันนึกออกแล้ว อยู่ในเหตุการณ์วันนั้นพอดี ซอนขมวดคิ้ว...    

“แล้วพวกนั้น ยังตามจับแกอยู่ไหม?”  

“พี่เชื่อไหม? สุดท้ายข่าวออกมาว่า พวกเขามาตามล่าเจ้าพ่อค้ายาเสพติดและเข้าทำลายโรงงานผลิตยาเสพติด เจ้าหน้าที่ทั้ง 7 คนได้พลีชีพเพื่อชาติ ผมอยากจะ ถุย!ถุย!ถุย! พวกมันยังช่วยกันผลักความผิดมาให้ มันยึดทรัพย์ของคุณตาไปหมดเลย คดีปิดไปแล้ว”

“มึงไม่คิดจะเอาคืนเหรอ?” ซอนเหล่มอง อันนี้ฉันเห็นด้วยขยับตัวสนใจ         

“เมื่อก่อนผมไม่กล้าคิดแบบนั้นเลย ผมกลัวอิทธิพลของรัฐมาก แต่เมื่อได้เห็นผู้หญิงแกร่งคนหนึ่งที่มีรอยแค้นเหมือนผม ทำในสิ่งที่ยิ่งใหญ่ พลิกแผ่นฟ้าด้วยฝ่ามือเดียว ทำให้ผมเปลี่ยนใจ แต่เมื่อกี๊ไป่ไป๋บอกว่า มันล่มสลายไปก่อนแล้ว ก็ไม่ต้องทำ” นิสัยของแทน ชอบเสือกเรื่องชาวบ้าน เดี๋ยวเขาก็กลับไปช่วย ฉันเชื่ออย่างนั้น

“มาตรการการทำงานของที่นั่น มันบังคับให้ทุกคนต้องฉีดวัคซีน ใครไม่ฉีดก็ชังชาติ ไม่ให้ทำงานซะงั้น! คงตายกันทั้งหมด” เขาถอนหายใจ

ซอนขยับพูด...

“แสงสุลี! นักเคลื่อนไหวของลาวเคยมาขอวัคซีน กูให้มันไป 3 แสนโดสเพื่อรักษาชนชาติไว้ มึงอย่าให้เหมือนลาวนะ”

“จริง ๆ แล้วในแถบภูมิภาคนี้ ก็โดนจีนกลืนกลืนชาติไปเกือบหมดแล้ว ไม่โดนนกหวีดก็แทบจะเป็นเมืองขึ้นของจีนอยู่แล้ว เด็ก ๆ รุ่นหลังยังโดนสอนภาษาจีนเลย กลัวว่าถ้าคนจีนอพยพกันมาอยู่ด้วยจะไม่มีคนรับใช้ รัฐทุกประเทศเลยจัดให้และล่มสลายไปก่อนหน้าแล้ว” แทนส่ายหน้าถอนหายใจ

นาตาลีเอ่ย...               

“เรารีบกลับไปหาสหายดีกว่า อย่างน้อยพวกเขาก็ต้องการเรา”

แทนหันไปหาซอน...

“พี่ซอนจะทำยังไงต่อ?”

ฉันยกมือ...

“พวกมันคิดจะกำจัดหมวดจางแล้ว มันรอให้ผลิตวัคซีนเสร็จ หนูบอกเธอแล้วแต่เธอไม่ยอมหนี จะสร้างวัคซีนให้เสร็จก่อน”

ซอนผวาวูบ...

“กูคงต้องเข้าไปชิงตัวแม่ใหญ่อีกครั้ง ต้องวางแผนกันใหม่” เขากัดกราม ฉันพูดเสริม...                     

“พวกมันเพิ่มทหารยาม ยากมากนะคะ เดี๋ยวหนูช่วยคุณเอง”

“ยากแค่ไหน ก็ต้องเข้า”

“น้องล่ะ จะเอายังไง?” ฉันหันมองน้องแล้วสงสาร

“เฮ้อ! ลองปรึกษาหมวดจางก่อนก็แล้วกัน” เขาหงายหลังนอนยาว

“ถ้าต้องบุกเข้าไป เอาน้องไปอยู่กับฉันก่อนดีกว่า” นาตาลีกางแขน น้องกระโดดพรวดขึ้นมุดหน้า

“น่ารักมั้ยคะ ฉันอยากมีอย่างนี้มั่ง?” เธอโน้มเขาลงมาหอมแก้มน้องแทนหน้ามุ่ย เอามือปัด...

“ออกไป!”

“ลีหอมน้องแทนด้วย หอมอาแทนด้วย” เธอหอมแทนแล้วก้มลงมาจะหอมแก้ม น้องสะบัดหน้าหนีลงมาหาฉัน...

“ไป๋! ข่วนหน้าเลย” เขาตาเขียว

“เดี๋ยวเขาก็ไปแล้วค่ะ ปล่อยเขาไปเถอะ น้องแทนไม่ไปกับลีเหรอคะ?” ฉันดึงมากอด

“ไม่ไป! นิสัยไม่ดีมาหอมลีของเค้า” น้องแทนจ้องตาอาฆาต

“หอมเมื่อไหร่ ยังไม่ได้หอมเลย” แทนปากยื่น อมยิ้ม

“ป๊า! เตะเลย” น้องแทนเดินไปจับขากางเกงซอนเขย่า แล้วหันมาแหงนคอชี้หน้าแทน…

“ เค้าไม่ชอบคนนี้” กัดริมฝีปาก วิ่งเข้าไปต่อยขา

“เอาคนนี้ออกไปเลย ป๊า! เค้าไม่ชอบคนนี้”

“ไม่ชอบก็อย่าไปยุ่งกับเขาคับ ไปกับไป๋ดีกว่ากลับห้องกัน” ฉันอาศัยช่วงชุลมุนแอบถ่ายรูปของทั้งสองคน เห็นท่าไม่ดีเข้าไปอุ้มน้องเตรียมตัวกลับ หัวใจโหวงเหวงมาก

“ลีนั่งห่าง ๆ สิ” น้องโวยไม่เลิกหน้ายักษ์มาก

นาตาลีขยับยิ้ม…

“ลีจะนั่งไกล ๆ เลยนะคะ” เธอยีหัวเด็ก

“เสร็จธุระแล้ว หนูขอตัวก่อนนะคะ” ฉันไม่อยากกล่าวคำลาเลย มันจุกอก เดินอย่างอาลัยอาวรณ์ หวังว่าจะได้ยินพวกเขาเรียก...

“................”

“เฮ้อ!” ถอนหายใจยาวระบายความอึดอึดที่หน้าห้อง หันกลับไปมองทั้งสองคนด้วยความอาลัยรัก เราคงไม่มีวันที่ดีต่อกันอีกแล้ว ฉันเป็นส่วนเกินที่พวกเขาไม่ให้ค่า แม้จะอยู่ใกล้แต่ระยะห่างของใจไกลออกไปทุกที

“กล็อก!กล็อก!” สมองเริ่มหมุนอีกแล้ว เคาะยามาใส่ปาก

“ตัดใจเถอะนะ เธอเป็นคนเก่ง เธอทำได้” บอกกับตัวเองแล้วอุ้มน้องเดินกลับมาตามทางของตัวเอง ฉันต้องเข้มแข็งยอมรับในชะตากรรม ไปหาทางช่วยหมวดจางดีกว่า ไม่อยากแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็นและคงใช้ชีวิตต่อไปโดยมีน้องแทนเป็นเพื่อน สู้สู้!!