The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 15

เสิ่นหยาง

มุมมองสายตา ไป่ไป๋

กุมภาพันธ์ ค.ศ. 2026 

กองพันที่ 8...

“น้องแทนติดสาว เขาชอบมากเลย เขาขออยู่ที่โบสถ์เพื่อนเยอะดี” ฉันบอกกับพี่สาวในห้องวิจัย

“เธอก็ระวังตัวด้วย อย่าให้ทหารมันตามไปล่ะ” เธอนั่งก้มหน้าเซ็นเอกสารบนโต๊ะ

“หนูขับรถไปโรงแรมก่อนทุกครั้ง แล้วเปลี่ยนรถออกไป” ฉันก็เกรงเรื่องนี้เหมือนกัน

“เรื่องเจอรี่จบแล้วใช่มั้ย?”

“น่าจะจบนะ มันไม่ติดต่อมาแล้ว” โคตรสบายหูเลยที่มันหายไป

“บรื้น…นน!” รถคุ้นตาเข้ามาจอด

“แม่ง! ตายยากจริง ๆ” ฉันส่ายหัวเซ็งชีวิต

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เตรียมแก้ผ้าเต้นได้เลย” เธอหัวเราะลั่นโบกมือไล่ ฉันเกาหัวหงุดหงิดมาก ทำไมมันจบยากเย็นอย่างนี้วะ

“คุยกันเองนะ สู้สู้!” เธอก้มหน้าทำงานต่อ

“ปึง!” เจอรี่ผลักประตูเข้ามา....

“ไป่ไป๋! ไปกับผมหน่อย” เสียงห้วนออกคำสั่ง

“ไม่ไป!”

“ไปประชุม ไม่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัว”

“คุณไปเองเถอะ! เดี๋ยวจัดแฟ้มให้ วัคซีนยังไม่เสร็จง่ายหรอก”

“คุณไม่ต้องตอบคำถามใครหรอก ช่วยไปเป็นเพื่อนผมหน่อย ข่าวลือเรื่องเราเลิกกันมันชักหนาหู”

“ไม่เอา!”

พี่สาวยื่นหน้าเข้ามา...

“ไปสิ! ไป่ไป๋ช่วยเขาหน่อย รักษาหน้าให้เพื่อน ยังไงก็ยังเป็นเพื่อนกัน” หมวดจางมาไม้ไหนวะเนี่ย?

เจอรี่หันมองอย่างแปลกใจ...

“หมวดจางช่วยอบรมเรื่องการลำดับความสำคัญให้เธอด้วยนะ” เขาออกคำสั่งเฉยเลย

“จะไปมั้ย?” แม่งปากดี ฉันรวบแฟ้มเอกสารเดินออกไป /หงุดหงิดโว้ย.../

ฉันยอมนั่งรถมากับเจอรี่ด้วยความรู้สึกแปลกไป ไม่มีความรู้สึกสบายใจ แต่ต้องปรับสีหน้าท่าทางให้เป็นปรกติ

“วันนี้มีเรื่องอะไรด่วนหรือคะ?” ฉันถามหลังจากเงียบมาทั้งทาง เขาจอดรถเข้าที่แล้วหันมา...                        

“ยังไม่รู้เลย เรารีบขึ้นไปดีกว่า” เขาสีหน้ากังวล
                          ......................................................................................

ภายในอาคารเงียบสนิท ฉันก้าวเดินมองรูปภาพทิวทัศน์จากปลายพู่กันของศิลปินโบราณบนผนังตามทางเดิน  สุดทางด้านซ้ายเป็นห้องขังนักโทษ เครื่องทรมานร่างกายสารพัดชนิดวางเกลื่อน วงล้อสำหรับขึงตรึงร่างกาย โซ่ แส้ กุญแจมือ เลี้ยวไปทางขวาเป็นห้องโถงใหญ่เปิดไฟสว่าง พวกเราเดินลึกเข้ามาถึงห้องสุดท้าย

ทันทีที่ก้าวเข้าในห้อง  เสียงผู้มีอำนาจก้องดังกล่าวต้อนรับ...

“เจอรี่! ไป่ไป๋! เข้ามา” หวังฉวนยืนหน้ามุ่ยท่าทางอารมณ์ไม่ดี                         

“หนีห่าว!”  ฉันรีบฉีกยิ้มแล้วเข้าไปนั่ง นายพลห่าวอู๋ ซีชาน เสี่ยวปัง เก้อเฉิงนั่งเรียงแถวอยู่ก่อนแล้วทุกคนใบหน้าเคร่งเครียด  หวังฉวนนั่งหัวโต๊ะกระแอมก่อนจะพูด...             

“ผลการเจรจากับจูยอนครั้งแรกล้มไม่เป็นท่า เธอไม่ยอมเข้าร่วมกับประเทศของเรา โง่สิ้นดี!” เขาพูดเสียงดัง...       

“เราเสียเครื่องบินรบไป 2 ลำ พวกมันไม่น่าจะเก่งได้ขนาดนั้น คนของคุณสู้ไม่ได้เลยนะ เสี่ยวปัง!” เขามองไปเสี่ยวปังก้มหน้า ฉันก้มหน้าก้มตาอ่านเอกสารบนโต๊ะแต่หูคอยเก็บข้อมูล
           หวังฉวน สีหน้าท่าทางอารมณ์ขุ่นมัว...
        “ผมหนักใจมาก เธอเป็นเศษผักในซอกฟันยังไงก็ต้องแคะออกให้ได้ ถ้านกหวีดมาอยู่ในมือของเราก็ยังอุ่นใจกว่านี้ ต้องหาทางเอานกหวีดจากเธอมาให้ได้” เขาบ่นพึมพำสีหน้าเครียด ลูกน้องทั้งหมดนั่งเงียบ 

พลตรีซีชานเงยหน้ายืดอก...               

“ผมจะเป็นคนนำกำลังเข้าถล่มเองครับท่านประธานาธิบดี” เขาพูดหนักแน่น

หวังฉวนส่ายหน้าโบกมือห้าม...                      

“เราเล่นงานเธอตรง ๆ ไม่ได้ เราโดนล็อกเป้าไว้แล้ว เธอตั้งหัวรบนิวเคลียร์มาทุกมณฑลของเรา และสั่งให้มันยิงพร้อมกัน 54 ลูก แหลกแน่ถ้าเธอบ้าขึ้นมา อย่าต้อนให้จนมุม” เขาถอนหายใจยาว

ฉันแอบภูมิใจกับความสุดยอดของจูยอน ฉันทำเรื่องผิดพลาดกับคนที่เจ๋งขนาดนี้ได้ยังไง? บัดซบจริง ๆ

“ท่านนายพล ต้อน Soulless มาถึงไหนแล้ว” หวังฉวนถามไปที่นายพลห่าวอู๋

“เกือบครึ่งทางแล้วครับ ผมกลับมาหาหมอ โรคประจำตัวเล่นงาน แย่เลย” เขายืดอกรายงาน

“แล้วพวกมองโกเลียกับรัสเซียถึงไหนแล้ว” เขามองซีชาน

“มองโกเลียเอามาไม่ได้ครับ ผมจะเอาแต่พวกรัสเซียต้อนจากไซบีเรียลงไปที่วลาดิวิสต็อกครับ”

“ฝากคุณดูด้วย แล้วส่งทหารไปประจำการที่ Kala Democracy รึยัง?”

“เรียบร้อยแล้วครับท่าน ส่งไป 5 กองร้อยกระจายทั่วประเทศ”

หวังฉวนพยักหน้า แล้วดีดนิ้ว...

“พวกคุณดูนี่สิ!” จอภาพเลื่อนลงมาชิดผนัง

ฉันใจหายวาบ...รูปนาตาลีกำลังนั่งมองเหม่อในชุดทหารเกาหลีเหนือเหงื่อเต็มใบหน้า จูยอนนั่งเอียงหัวพิงไหล่ของเธอสายตามองไกลภาพเลื่อนต่อไป...แทนกับเจ็ทโด้เหงื่อโทรมกายเดินยิ้มกว้างกอดคอกัน

ซีชานยกมือลุกพรวด...

“ท่านครับ! ขยายรูปผู้ชายตัวสูงคนนั้นหน่อยครับ” เขามองไปที่จอแล้วคิ้วขมวดเอียงคอไปมา กะพริบตาถี่เหมือนคิดอะไรอยู่ในใจเหลียวมองมาเป็นระยะ ฉันเริ่มรู้สึกไม่ปลอดภัย

 “เราต้องส่งคนลอบเข้าไปหาข้อมูลเพิ่ม ทหารของมันเก่งมาก สงสัยมาจากฝีมือไอ้สองตัวนี้แน่” หวังฉวนถอนหายใจ         

“เห็นหน้านาตาลีกับจูยอนแล้วผมเฉย ๆ แต่ผมเห็นหน้าไอ้หนุ่มคนนี้แล้วมันกวนใจ ผมจำอะไรบางอย่างได้” ซีชานชี้ไปที่แทน

“หือ!” ทุกคนหันมองหน้าเขา ฉันใจหายวาบเมื่อแทนถูกชี้เป้า ใจเต้นไม่เป็นส่ำ เริ่มแกะเล็บมือ         

“คุณรู้จักมันเหรอ?” หวังฉวนสีหน้าแปลกใจ

ซีชานขยับตัว...         

“หลายปีก่อน! ผมจับเพื่อนของนาตาลีได้และไอ้หนุ่มคนนี้มันมาช่วยแล้วโดนจับได้ มันไม่ได้มีฝีมืออะไรหรอกแต่ผมไม่เคยลืมสายตาของมันที่ขอร้องให้เอาตัวมันไปยิงไกล ๆ ไม่ให้ผู้หญิงที่มันมาช่วยเห็น” เขาหันมามองหน้าฉันอีกแล้ว ฉันจะรอดมั้ย? หายใจได้ครึ่งปอดเอง

“ผมชอบใจที่มันไม่ร้องขอชีวิตตัวเองเลย ท่านจำไม่ได้เหรอครับ ไอ้สองหนุ่มสาวที่โดนขังในโกดังร้างแล้วหนีไปได้น่ะครับ” ซีชานมองหน้าหวังฉวนกับนายพลห่าว

ฉันเครียดมือไม้อยู่ไม่สุขน้ำลายฝืดคอ เหงื่อเต็มมือนั่งอ่านเอกสารไม่รู้เรื่อง พยายามทำตัวเป็นปกติ แต่หัวใจเต้นเร็วเหลือเกิน 

“ผมจำไม่ได้แล้ว เล่าต่อไปซิ” หวังฉวนเสือกสนใจขึ้นมาอีก ฉันอกจะระเบิดอยู่แล้ว

ซีชานยิ้มมุมปากหรี่ตามองมาที่ฉัน...        

“พวกมันเคยมาถล่มผมที่ฉางชุน ผมถูกพวกมันยิงถากกกหูสลบไป ผู้หมวดจางแอนนาก็หนีไปกับไอ้พวกนี้แหละครับ ท่านครับงานนี้ผมขอลงมือเอง” ซีชานยืดอกขอเสียงดัง

หวังฉวนยิ้มมอง...                   

“สงสัยจะมีแค้นส่วนตัวล่ะสิ ท่านนายพลเอาสิ! ผมอนุญาต” เขาหัวเราะเบาๆ

เสี่ยวปังหันมองซีชาน...           

“ท่านครับ! พวกนี้เป็นใครกันแน่”        

“นายเป็นคนเอาผ้ายัดปาก ยายเด็กสาวผมสั้นที่จับมาจากสนามบินคุนหมิง นายนึกดี ๆ สิ! ส่วนตอนยิงกันที่ฉางชุนนายไม่อยู่ในเหตุการณ์” เขาบอกแล้วยิ้มมองมา ฉันอยากหายตัวได้ ตอนนี้หายใจยังลำบากมากเลย อากาศจู่ ๆ ก็ร้อนผ่าวไปหมด         

ทันใดนั้น...                 

“ไป่ไป๋!” หวังฉวนเรียกเสียงดัง                      

“คะ!” ฉันสะดุ้งโหยง

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!”    

“ขวัญอ่อนจริงนะ เจอรี่ไม่ได้รับขวัญหรือไง? ดอกไม้ต้องเชยชมตอนมันตูมสิ พอบานแล้วก็โรยราไม่น่าชมแล้ว”เขายิ้มหน้าเหี้ยม ฉันใจสั่นรัวกลัวจับใจ                      

“เร่งมือผลิตวัคซีนหน่อยนะ หมวดจางแอนนาอยู่กับเราไม่ได้แล้ว นี่แสดงว่านาตาลีไปอยู่กับจูยอน หมวดจางต้องรู้เรื่องนี้ ยายงูเห่าตัวร้ายนี่ต้องเก็บซะแล้ว คุณทำวัคซีนถึงไหนแล้ว?” เขาเริ่มปะติดปะต่อเรื่องราวได้แล้ว ฉันทำใจดีสู้เสือยิ้มหวานกลับไป...  

“อ๋อ! อยู่ในขั้นตอนเพาะเชื้อค่ะอีกคงไม่นานก็เรียบร้อย ขั้นตอนนี้ต้องให้หัวหน้าเป็นคนทำค่ะ” ฉันยิ้มใจสั่น ต้องยืดเวลาให้หมวดจาง  

“เจอรี่! ก็อปข้อมูลส่วนนี้ไว้ด้วย เอาความรู้มาไว้กับตัว” เขาลุกขึ้นยืน ฉันโคตรโล่งใจเลยเมื่อการประชุมกำลังจะเลิกแล้ว แต่ก็ต้องสะดุ้ง

“ได้ข้อมูลครบวันไหน ฆ่าเธอทิ้งไปเลย!” เขายิ้มเหี้ยม

“ครับท่าน!”  

หวังฉวนเดินมาตบไหล่หลาน แล้วหันมองทุกคน...                 

“เลิกประชุม!”

ทั้งหมดก้าวเดินออกจากห้อง เจอรี่วิ่งเข้าประกบหวังฉวนเดินคุยกันนำหน้าออกไป พันตรีเสี่ยวปังและนายทหารคนอื่นเดินตาม

พลโทซีชาน เร่งสปีดเดินมาเคียงข้างฉันที่เดินตามหลังสุด ก่อนจะก้มเอียงหัวมากระซิบ...         

“ไป่ไป๋! ผมจำคุณได้แล้ว”

“!!!!!!!!” ฉันใจหายวาบแต่ก็ต้องแสดงกลบเกลื่อน ลอยหน้าลอยตาทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ ต้องงัดวิชาการแสดงออกมาสู้                     

“จำอะไรได้เหรอคะ?” ฉันยิ้มหวานส่งสายตาเจ้าชู้ไปให้เขา

“ผมขอเวลาคุยด้วยเดี๋ยวเดียวได้ไหม?”

“ได้สิ! มีอะไรเหรอคะท่านนายพล?” ฉันปากกล้าขาสั่นหยุดหันไปคุยกับเขา การยืนต่อหน้าคนระดับนายพลซีชาน แค่สบตาถึงกับประหม่า ใจสั่น 

“ผมได้แต่คุ้นหน้าคุณมาตลอดจนเห็นหน้าไอ้หนุ่มคนนั้น ผมคิดออกเลยว่าเคยเห็นคุณที่ไหน?” เขาพูดเหมือนขู่ แต่ฉันตีมึนทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้                   

“ฉันไม่รู้จัก จำคนผิดหรือเปล่าคะ?”

“ไม่ผิดแน่”เขาหรี่ตายื่นหน้าเข้ามา

“นี่ล้อเล่นใช่มั้ย? แรงไปแล้วท่านนายพล!” ฉันแรงขึ้น

“พูดเก่งเหมือนเดิมเลยนะ”

“คุณพูดอย่างนี้ฉันบอกเจอรี่นะ ประธานาธิบดีใช้คุณไปจับจูยอน ก็ไปจับให้ได้เหอะ เอาตัวให้รอดอย่ามามั่วกับฉัน” ต้องเอาตัวให้รอดก่อน คิดหาทางต้อนเขาคืน

“HIV หายแล้วเหรอ? เจอรี่รู้เรื่องนี้หรือเปล่านะ บอกดีไหม?”

“!!!!!.” ฉิบหายแล้ว! มันจำได้จริง ๆ นี่หว่า เขายิ้มมุมปากสายตารุกไล่ งานเข้าแล้วสิ

ฉันเชิดหน้าสู้ ขาสั่นมาก...           

“บอกสิบอกเลย! เจอรี่ไม่มีทางเชื่อคุณหรอก คุณมีปัญหากับเขาแน่ ใส่ร้ายกันชัด ๆ” ฉันแถสู้ เรื่องอะไรจะยอมรับง่าย ๆ ถ้ามันจับได้ตายแน่ ๆ เลย               

“คุณไม่สนใจเจอรี่ด้วยซ้ำไป มีแต่คนโง่เท่านั้นแหละที่มองไม่ออก ผมเห็นคลิปที่คุณถ่ายแล้วนะ เซ็กซี่มากน่าหม่ำจังเลย” นี่เขาแอบติดตามฉันอยู่หรอกหรือ? 

“ตามใจสิ! ฉันจะฟ้องทุกคนและไม่ทำงานกับที่นี่ก็ได้คุณไม่ให้เกียรติกันเลย ฉันไปฟ้องท่านประธานาธิบดีก่อนดีกว่า!” ฉันiรีบก้าวขา เขาคว้าข้อมือ...

“เห่ย! ใจเย็นสิคุยกันก่อน!”

ฉันสะบัดแขนเมินหน้า ต้องแสดงให้สุดบทไอ้นี่ฉลาดฉิบหาย

“นาตาลีส่งคุณมาช่วยแอนนาเหรอ?” เขารุกต่อ ฉันไม่หลงกลเล่นใหญ่กว่า...           

“นาตาลีไหนเธอเป็นใคร? ไม่รู้จัก!”

“เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน แว่นที่คุณใส่ช่วยปลอมตัวได้มากเลยนะ แต่ตบตาผมไม่ได้หรอก เดี๋ยวให้หาหลักฐานเพิ่มได้ก่อน คุณไม่รอดแน่” เขายิ้มมุมปากสายตาประกาย แล้วหมุนตัวไป...

“เสียวปัง!เดี๋ยวคุณไปกับผม” เขาเดินผิวปากเข้าไปกอดคอลูกน้อง เก้อเฉิงหยุดมองแล้วถอนหายใจก้มหน้าเดินตามไป

ฉันเริ่มสับสนความกลัวรุกคืบเข้ามา เวลาของพวกเราสั้นลงทุกวินาที ภาวนาในใจอย่าพึ่งจำฉันได้ไวนักสิ ขอหนีสะดวก ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง?

.........................................................................

กองพันที่ 8...

เมื่อคิดจะหนีความกลัวก็กรูเข้ามา ความกังวลใจเกาะกุมใจตลอดเวลา จากสถานที่คุ้นเคยกลับกลายเป็นน่ากลัวขึ้นมาทันที ขับรถยนต์เข้ากองพันขาชักสั่น

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก!”                

“เข้ามา!” พี่สาวของฉันเสียงดังเช่นเดิม              

“วันนี้ต้องหนีแล้วนะ ยังใจเย็นอยู่ได้” ฉันร้อนรนมาก

“ถึงเวลาแล้วเหรอ? เหลืออีกนิดเดียววัคซีนก็สมบูรณ์แบบแล้วนะ”

“ช่างมันเถอะ! ทำมากทหารของพวกมันก็มีมาก”

“ฉันไม่ได้มองตรงนั้น ฉันอยากจะช่วยคนที่โดนหลอกให้ฉีดวัคซีน ฉันจะล้างความผิดในใจ”

“หนูรู้คนเดียวก็พอแล้วว่าเจี่ยเจี้ยเป็นคนดี ถ้าฟังหนูพูดจบหนีแน่นอน” ฉันเล่าเรื่องประชุมทั้งหมดให้ฟัง

เธอขมวดคิ้วลุกมาหาที่โซฟา...

“ถ้าเธอไม่เข้าไปประชุมวันนี้ เสร็จมันเลย”

“หนูต้องปั๊มลูกกุญแจให้ซอนด้วย คุณจะทำอะไรก็รีบทำ หนูเริ่มกลัวแล้ว” ฉันหายใจไม่ทัน

“อ่ะ!” เธอรินน้ำส่งมา...                       

“จะปั้มลูกกุญแจเหรอ? อยู่ห้องตรงข้ามนี่แหละ มันชอบวางไว้บนโต๊ะพวงเล็กมีอยู่ 3 ดอก แต่พวกมันเฝ้าตลอด 24 ชั่วโมง ทหาร 2 คนนี้มีหน้าที่ติดตามฉันตลอด กลางคืนมันก็ไปนอนเฝ้าจะเป็นผัวฉันอยู่แล้ว ถ้าไม่มีซอนสักคนมันเสร็จฉันไปแล้ว Threesomeของฉันต้องผู้ชาย 2 คน ลื่นปรื้ด! ลื่นปรื้ด!” เธอยักคิ้วลอยหน้าลอยตาหันมายิ้มมุมปากยายพี่สาวเจ้าเล่ห์ ถ้าเอาเรื่องแบบนี้ไปคุยกับนาตาลีคงถูกใจแน่ ยายดอกเตอร์ของฉันขาสั่นแน่ยิ่งโรคจิตเรื่องเซ็กซ์อยู่ด้วย แต่...ฉันไม่สน ฉันจะทำงาน จะตั้งใจทำงาน สลัดหัวไม่คิดตาม...              

“รอจังหวะให้มันอยู่คนเดียวก่อน หนูจะเข้าไปเอาเอง” ฉันคิดวิธีได้แล้ว รอเวลาอย่างเดียว               

“เธอมั่นใจแน่นะ?” พี่สาวตบบ่า

“อื้อ!” ฉันพยักหน้า

“ป่ะ!ถ้าพร้อมแล้วก็ไปเลย” เธอลุกขึ้นยืนพรวดดึงแขนฉัน...               

“อ้าว! เอาเลยเหรอ?” ฉันเหวอ

“ฉันจะไปห้องน้ำ มันต้องตามไปเฝ้า 1 คน ฉันจะดึงเวลาไว้ให้” เธอเปิดประตูห้องออกไป ทหารตัวสูงฝั่งตรงข้ามเดินออกมาประกบทันที              

“จ่า! ไปห้องน้ำกัน” เธอชวนน่าขนลุก ทั้งสองเดินคู่กันไป เธอทำตัวสนิทสนมคุยกะหนุงกะหนิงกับผู้คุม              

นาตาลีเคยบอกว่าหมวดจางเอาตัวรอดเก่งที่สุดก็น่าจะจริง เธอเดินบิดก้นไปกับทหารอย่างแนบเนียน ไม่มีช่องว่างของผู้คุมกับนักโทษเลยแม้แต่น้อย

ฉันก้มมองหน้าอกตัวเองแล้วตัดสินใจเด็ดขาด เอาไงเอากันวะเคยเห็นในหนังชอบทำอย่างนี้...         

“แค่วก!” คิดแล้วก็กระชากเสื้อกระดุมขาดไป 2 เม็ด หน้าอกขาวพุ่งล้นหลามออกมาล้นยกทรง เนียนอย่างกับก้นเด็ก

“ผลัวะ!” ผลักประตูพรวดพราดเข้าไป ทหารหนุ่มตัวเตี้ยที่โต๊ะมุมห้องดีดตัวลุกขึ้นตาวาวในมือของเขาถือโทรศัพท์เงอะงะ

ฉันยิ้มหวานเดินขาสั่นเข้าไปหา เอามือปิดหน้าอกหลวม ๆ แกล้งหลุดนิดหลุดหน่อย

“หือ!” เสียงเพลงคุ้นหูจากโทรศัพท์ เขามองโทรศัพท์แล้วมองหน้าอกของฉันอย่างจงใจ

“นี่ใช่คุณหรือเปล่าครับ?” เขายืนตัวแข็งเป้าตุงยื่นโทรศัพท์มาให้ดู ฉันยิ้มพยักหน้า //อายฉิบหายเลย//

“ใช่ค่ะ!” แข็งใจ ยิ้มยั่ว

“จะทำคลิปอย่างนี้อีกมั้ย? ผมกดติดตามไปแล้วนะครับ” ไอ้หื่นเอ้ย! มือสั่นเชียวนะ             

“ขอโทษค่ะ! มีเข็มกับด้ายให้ยืมไหมคะ? คือฉันเอ่อ...” ฉันปล่อยมือจากเสื้อ นมทะลักให้เห็นกันจะจะ

“เอ่อ!” เขาพยายามเก็บอาการ แต่ดวงตาแทบถลนแค่นกลืนน้ำลายมือไม้อยู่ไม่สุข

“คุณคะ!” ฉันเคาะโต๊ะเรียกสติ เหลือบมอง กุญแจวางอยู่บนโต๊ะ

“เอ่อ!..มี..มี...ครับ เดี๋ยวผมหาให้” เขาเปิดลิ้นชักโต๊ะทีละชั้นไล่ลงไปจนหัวเขาหายไปจากขอบโต๊ะ

เมื่อเขาหันไปเปิดตู้ใหญ่แล้วก้มหน้าก้มตาหาของ ฉันรีบเลื่อนโทรศัพท์เข้าสแกนลูกกุญแจ มีเวลามากพอที่จะพลิกอีกหลายมุม ทำจนมั่นใจ จึงหันไปเอ่ย...         

“ไม่ต้องแล้วดีกว่าค่ะ เดี๋ยวหาเสื้อยืดสวมก็ได้ ขอบคุณนะคะ” ฉันหมุนตัวเปิดประตูออกไปโดยไม่รอ

“ขอเบอร์ติดต่อได้มั้ย?” เสียงดังตามหลัง ฉันโบกมือปฏิเสธ

“ติดตามทางโซเชียลเถอะคะ มีให้ดูอีกเยอะ” ตอแหลเข้าไป ฉันเกลียดตัวเองมากขึ้นทุกวัน

พอเปิดประตูห้อง...หมวดจางเดินกลับมาถึงพอดี ทหารที่เดินคู่กันชี้นิ้วมา...

“เดี๋ยว!” ฉิบหายแล้วอะไรอีกวะ? เขาวิ่งเข้ามา

ฉันอยากจะวิ่งหนีเครียดทันที แอบสวดมนต์ในใจ ป๋อฮ่อ!ป๋อฮ่อ! ทำไมซวยนักวะ? รอดมาได้แล้วเชียวนะ

เขาปรี่เข้ามา...                        

“เสียวหมี่!รุ่นนี้ออกใหม่นี่ ผมขอดูหน่อยนะครับ” เขาชี้โทรศัพท์

“เฮ้อ!” ฉันถอนหายใจแรง แม่งเอ๋ย! ขี้หดตดหายหมดเลย

“คุณคะ!” ฉันชี้ที่หน้าอกเสื้อให้เขารู้ว่า ไม่สะดวก       

“โอ๊ะ!ขอโทษครับ” เขารีบถอย

ฉันหมุนตัวเดินตามหมวดจางเข้าห้อง            

“เรียบร้อยทุกอย่าง หนูกลับแล้วนะ หนูรักคุณนะคะ ขอให้โชคดีหนูจะรออย่างตั้งใจกับน้องแทน ออกไปให้ได้นะ สู้สู้!!” ฉันเข้าไปกอดพี่สาวคนเก่ง โอกาสมีแค่แสงเทียนริบหรี่พลาดคราวนี้คงไม่ได้เห็นหน้ากันอีก ตัดสินใจหมุนตัวกลับ            

“เดี๋ยวก่อน!ฉันคิดอะไรได้แล้ว” เธอดึงแขนไว้                         

“จะฝากอะไรถึงซอนเหรอคะ?”

สายตาของเธอซ่อนรอยสมใจอะไรบางอย่าง พยักหน้าเบา ๆ อมยิ้มมองหน้าอกของฉัน...                 

“บอกซอนว่าไม่ต้องเข้ามาแล้ว ฉันจะหนีออกไปเอง ให้เขามารับที่หน้าบ้าน” ดวงตาของเธอใสปิ๊งเหมือนลูกชายตอนดื้อ

“แน่ใจนะ!”

“สบายมาก! ไปบอกเขาตามนั้นแหละ คืนนี้ 4 ทุ่มตรงมารอที่หน้าบ้าน บอกแค่นี้เขารู้” ทั้งรอยยิ้มและสายตาของเธอกวนใจมาก ฉันก้มมองนมของตัวเองแล้วหัวเสีย แกล้งกันนี่หว่า...

“แล้วทำไมไม่คิดให้เร็วกว่านี้ฮึ?” ฉันพุ่งเข้าบีบคอ

“ฮ่าฮ่าฮ่า! ก็ฉันพึ่งคิดออกเมื่อกี๊นี่ คิดออกตอนที่เธอยั่วพวกมันนี่แหละ ฉันมีแผนแล้ว”

“แล้วใครจะรับผิดชอบหนู ดูสิ!เสื้อขาดหมดเลย ต้องโชว์นมให้เขาดูด้วย” ฉันโดนแกล้งจนได้ เธอยิ้มกว้างก้มมากระซิบข้างหู…

“เธอฉีกเสื้อเองนะ! เมี๊ยว ๆ ” แล้วเกาคางเหมือนฉันเป็นลูกแมว

“เคยรักหนูบ้างมั้ยเนี่ย จะทำอะไรกับหนูก็ได้ยังงั้นใช่มะ?” อยากจะกัดคอเหลือเกิน

“ไป! รีบไป! เพี๊ย!” เธอตีก้นส่งท้าย

ฉันรีบเผ่นออกจากกองพันก่อนที่คนสำคัญจะเดินมาเจอ ฉันไม่รู้ว่าเธอคิดอะไร? ไม่รู้เลยว่าจะหนีด้วยวิธีไหน? ฉันเอาใจช่วยนะคะพี่สาว

สายน้ำยังคงไหล ดวงไฟยังคงสว่าง ทุกคนยังต้องเดินต่อไปตามเส้นทางชีวิต ฉันจะจมอยู่กับปัญหาไม่ได้ การเสียสละอาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้ผ่านพ้นวิกฤติก็ได้
                                                         ........................................................