The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 18

ตานตง

มุมมองสายตา จาง แอนนา

มีนาคม ค.ศ.2026

อาคารจอดรถยนตร้างริมแม่น้ำ ยาลู่...

ซอนเดินเข้ามากอดเอว...                    

“ม้า! ไปทำอะไรมา? เหม็นเหล้าหึ่งเลย” ฉันก้มมองตัวเองแล้วยิ้ม กลิ่นเหล้าจากไอ้สองคนนั้นน่ะสิ               

“กินเหล้ากับเพื่อนมา” เรื่องอะไรจะบอกความจริง เขาเอาคางกดไหล่ 

“คิดถึงจัง!” เขาหอมแก้มแล้วเลื้อยไปเรื่อย ฉันขนลุกซู่คิดในใจ...อย่านะป๊าเรากำลังหนีอยู่นะ ฉันก็ของขาดมานานแล้วด้วยเดี๋ยวเกิดใจตรงกันขึ้นมา ผีเจ้าที่จะเดือดร้อน              

“แอบที่นี่ก่อน ถ้ามันไม่ตามมาเราค่อยกลับไปรับลูก” ฉันเดินหนีมาเกาะขอบลานจอดรถ

“ผมเอา C4 วางดักพวกมันไว้แล้ว” เขาเดินผละไปดูอีกมุม

ฉันยืนมองถนนโล่งจนเวลาผ่านไปนับชั่วโมง ค่อนข้างแน่ใจว่ารอดแล้ว ไฟหน้ารถยนต์บนถนนเริ่มสาดเข้ามา รถยนต์เริ่มทยอยแล่นมาแล้ว คิดถึงหน้าลูกชายอยากเจอ อยากกอด อยากหอม คนเป็นแม่ไม่ได้เห็นหน้าลูกวันเดียวก็หงอยใจจะขาด นี่ฉันอดทนได้อย่างไรกัน ไป่ไป๋เป็นยังไงบ้างก็ไม่รู้?  

“ไปรับน้องแทนกัน คิดถึงจังเลย ป่านนี้คงหลับตูดโด่งไปแล้วมั้ง?”  ฉันกระโดดขี่คอสามี รักที่สุดเลย                         

ทันใดนั้น...

“บรื้น...นน!!” หูได้ยินเสียงรถยนต์เคลื่อนตัวเข้ามาจอด

ฉันหยิบปืนสั้นวิ่งกลับไปยืนแอบเสาดูที่เดิม ด้านล่างรถตู้สีดำ 5 คันจอดเรียงกันริมถนน

“วี่วิด!” ฉันเป่าปากเรียก ซอนคว้าปืนยาววิ่งตามมา   

“พวกมันตามมาแล้วค่ะ” ฉันชี้ให้เขาดู ซอนชะโงกหน้ามองแล้วกดโทรศัพท์

“บรึ้ม! บรึ้ม! บรึ้ม!” รถตู้ 3 ใน 5 ระเบิดไฟลุกท่วม เขาวิ่งไปแง้มประตูบันไดหนีไฟ

ฉันชะโงกมองกลุ่มชายฉกรรจ์ด้านล่างพวกเขาเข้าใต้อาคาร เสี่ยวปังยืนหงุดหงิดข้างรถยนต์ไม่ได้ตามขึ้นมา                        

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ซอนเปิดฉากยิงสกัดลงไปด้านล่าง  ฉันวิ่งไปดักทางรถยนต์ขึ้น แล้วก็จริงดังคาด... ทหาร 4 คนกำลังย่องเงียบขึ้นมา         

“ปัง!” สิ้นเสียงปืนเจ้าคนนำหน้าฟุบลงไป เพื่อนอีก 3 คนก้มหลบลงต่ำ

“ปัง! ปัง! ปัง! ปัง!” ฉันยิงใส่จนหมดแม็กซ์ สกัดจนพวกเขาถอยร่น

“บรึ้ม!” เสียงระเบิดมือดังกึกก้องอาคารสะเทือน หันไปมองซอนยืนแอบข้างประตูบันไดหนีไฟ กำลังดึงสลักระเบิดแล้วโยนลงไปอีกลูก…

“ก๊อก! ก๊อก! ก๊อก” ลูกเหล็กกลิ้งลงบันได

“1 2 3 4 5 6 7” ฉันนับเบา ๆ                

“บรึ้ม!” พื้นสั่น

“หวอ!หวอ!หวอ!” เสียงไซเรนตำรวจแว่วมาแต่ไกล ฉันวิ่งไปหาซอนที่ประตูหนีไฟ

“มันไม่กล้าขึ้นมาทางนี้แล้ว ม้าดูไว้นะ!” เขาวางกระเป๋าอาวุธแล้วลากปืนยาววิ่งสลับตำแหน่งกัน

ฉันหยิบลูกเกลี้ยงใส่กระเป๋า แง้มประตูก้าวออกมองลงไปด้านล่าง รอยเลือดเป็นทางยาวที่พื้น คนเจ็บถูกลากลงไป ฝาผนังเต็มไปด้วยเลือด

“บรื้น!!!!” เสียงเครื่องยนต์คำรามเร่งเครื่องเสียงดัง         

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนของซอนคำรามลั่น

“บรื้น!!!!” รถตู้วิ่งสวนขึ้นมา ซอนกำลังวิ่งขาขวิดหนีไปที่รถยนต์เหลืองของเรา ฉันวิ่งไปหาเขาพร้อมลั่นกระสุนใส่รถตู้....

“ปัง! ปัง! ปัง!” เสียงปืนไม่ได้ทำให้พวกมันหยุด

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ซอนยืนรัว M.16ใส่กระจกหน้ารถยนต์ กระสุนทำอะไรรถตู้ไม่ได้เลย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“เอี๊ยด!...” รถตู้ขึ้นมาบนลานได้ทั้งสองคัน ทันใดนั้นบานกระจกข้างลดลง ปลายกระบอกปืนยื่นออกมาพร้อมกระสุน....                    

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“ซวยแล้วกระจกกันกระสุน” เราทั้งคู่ทรุดตัวพร้อมกันเอาหลังพิงรถหันมองหน้า ซอนยิ้มอ่อน ๆ แล้วเอื้อมมือมาลูบหัว...

“เราได้รบร่วมกันจริง ๆ สักทีนะ”

ทันใด...รถตู้ก็วนอ้อมรถของเรา...

“เอี๊ยด!!....ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ลูกกระสุนเฉี่ยวหัวไปกระทบตัวรถเหลืองเป็นรูโบ๋ ซอนพุ่งไปแอบข้างเสาฉันวิ่งอ้อมหลังไปแอบด้วย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

พอออกมายืนจุดนี้เห็นชัดว่าเราโดนล้อม ฉันหันหาซอน...

“อย่างนี้เสร็จมัน” หันมองไปที่กำแพงลานจอดริมน้ำ

“บรื้น!!!!” รถตู้กำลังกลับลำ ส่วนอีกคันยิงป้องกันไม่ขาดสาย

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!”

“กระโดดลงแม่น้ำ! ฉันจะนับ 3 นะ!” ฉันหันมองรถตู้ทั้งสองคันเพื่อรอจังหวะ หยิบระเบิดมือมาดึงสลักโยนใส่คันที่จอดทางขวาก่อน…

“บรึ้ม!..”

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!!” ปืนจากรถตู้ทางขวายิงสวนมาประกายสะเก็ดไฟกระสุนโดนเสาอาคารเฉี่ยวหัวพวกเรา

“ก๊อก!ก๊อก!ก๊อก!” ระเบิดลูกเกลี้ยงกลมกลิ้งเข้าใต้ท้องรถตู้อีกคันกำลังมา

“บรึ้ม!!” รถตู้ยางแตกวิ่งมาหยุดจอดสิ้นฤทธิ์ขวางวิธีกระสุน 

ฉันหันหาซอน...

“ 3! ” ฉันพุ่งพรวดสับขาถี่วิ่งเข้าหากำแพงกั้นที่จอดรถสูงระดับเอว

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” เสียงปืนดังไล่หลังสะเก็ดไฟกระสุนกระทบกำแพงเป็นรู

“ฮึบ!” ฉันพุ่งหลาวข้ามกำแพงจากชั้น 2 ลอยละลิ่วเคว้งคว้าง เหลือบตามองผ่านอาคารชั้น 1 ก่อนมือจะแตะผิวน้ำ แล้วทั้งตัวจมลงไปอย่างนิ่มนวล 

“ตูม!” สายน้ำเย็นเฉียบเข้ากระดูก ดำน้ำแหวกว่ายออกไปกลางแม่น้ำ          

“ตูม!”  เสียงของหนักกระทบน้ำตามมา...            

“ฮ่า!” ฉันโผล่ขึ้นมาหายใจ แหงนมองกลับไปบนลานชั้น 2 กระบอกปืนหลายกระบอกเล็งมา 

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด !ตรึ่ด! ตรึ่ด!” เสียงปืนดังไล่หลัง ฉันดำน้ำลงไปลึกอีกครั้ง กลั้นลมหายใจปล่อยให้สายน้ำพัดพาไปเรื่อย ๆ จนสุดขีด...

“ฮู้ว!” โผล่ขึ้นมามองหาซอน

“ม้า!” เขาปลอดภัยลอยคอตามมา

ฉันหยุดรอ...

“เย่!” เราตีมือกันแล้วปล่อยตัวไหลตามน้ำ ข้างหน้าอีกประมาณ 500 เมตรสะพานรถไฟโค้งข้ามแม่น้ำจากตานตงเข้าชินอึยจู         

“สุดยอดเลย ม้า! เก่งนี่หว่า” ซอนยิ้มกว้างว่ายน้ำเข้าฝั่ง           

“ป๊า!รอด้วย” ฉันว่ายไปกอดคอ

ชายฝั่งเกาหลีเหนืออีกราว 150 เมตรแค่นี้เองสบายมาก นานมากแล้วที่ไม่ได้กลับมาสนุกเหมือนวัยสาว พอได้เล่นน้ำอีกครั้งก็นึกถึงวัยรุ่น

“ป๊ามาว่ายน้ำแข่งกัน!” ฉันจ้วงแขนหนีว่ายตามกระแสน้ำ

“ได้เลย!”                     

ฉันเข้าใจความรู้สึกและหัวอกของผู้หลบหนีชาวเกาหลีเหนือแล้ว ในสายน้ำเดียวกันที่เขาว่ายข้ามมา มันเต็มเปี่ยมไปด้วยความหวัง ในขณะนี้ฉันก็มีความหวังและว่ายน้ำเข้าฝั่งเกาหลีเหนือ พวกมันไม่กล้าตามเข้ามาหรอก อีก10 เมตรก็ขึ้นฝั่งแล้ว มองจากในน้ำขึ้นไปชายฝั่งปกคลุมด้วยหญ้าสั้น ๆ ด้านบนฝั่งโล่ง 

แสงไฟวับวาบมาจากปลายน้ำไกล ๆ ใกล้สะพานโค้งข้ามแม่น้ำ เรือตรวจการณ์แล่นสวนกระแสน้ำขึ้นมา

“บรื้น!!!”เสียงเครื่องยนต์เรือใกล้เข้ามาทุกขณะ แสงไฟฉายวับวาบจากหัวเรือส่องมา         

“ป๊ารีบเลยพวกมันมาแล้ว” ฉันรีบแต่ร่างกายใช้แรงไปเกือบหมดแล้ว แขนขาล้าหายใจแรง

“สบายมาก!” ซอนว่ายน้ำแซงขึ้นไปแล้ว อีกราว 5 เมตรก็ถึงฝั่ง เท้าของฉันแตะพื้นทรายใต้น้ำแล้วใจชื้นขึ้นมาก เดินขึ้นฝั่งด้วยใจปลอดโปร่ง

“บรื้น!!” เรือแล่นใกล้เข้ามา ฉันหันกลับไปมองเมื่อเท้าแตะพื้นหญ้าชายฝั่ง เรืออยู่ห่างไปราว 30 เมตร

ทันใด...          

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!!” แสงไฟสาดจากปลายกระบอกปืนพุ่งตรงมา ฉันทิ้งตัวลงทับซอนอย่างเร็วแล้วหัวเราะเบิกบาน....

“ป๊าวิ่งแข่งกัน!” ฉันลุกวิ่งต่อไม่รอแล้ว ด้านหน้าเป็นกลุ่มเงาอาคารสูงของเมืองชินอุยจู

ซอนร้องโวยตามหลังมา...                   

“ม้า!...ไม่ได้มาแข่งไตรกีฬานะโว้ย!!!” เขาหัวเราะวิ่งไล่กวดตามมา
        หันกลับไปมองพวกมันมากัน 3 ลำลอยลำอยู่ในน้ำ ฉันรอดแล้วภาวนาในใจขอให้พระเจ้าคุ้มครองลูกและน้องสาวด้วย หวังว่าพวกมันคงจะไม่รู้ที่ซ่อน พรุ่งนี้ฉันจะกลับมาใหม่ รอด้วยนะ

                                  ...............................................................