The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 19

ตานตง
มุมมองสายตา ไป่ไป๋
มีนาคม ค.ศ.2026
กลางสายน้ำ ยาลู่...

เรือน้อยลอยเลื่อนรวดเร็วไปตามกระแสน้ำพัดแรง เกลียวคลื่นม้วนตัวเป็นพรายฟองขาวราวน้ำเดือด ใต้ดวงดาวพราวแสงไม่มีแสงไฟของเรือตามมา สองฝั่งน้ำมืดมิดเงาทะมึนของต้นไม้ใหญ่ริมน้ำและเถาวัลย์ที่เกาะเกี่ยวพันเหมือนงู ดูน่ากลัว
         “ซูมิน!พาไปเกาหลีหน่อย ฉันมีเพื่อนที่นั่น” ฉันมองป่าฝั่งจีนแล้วรู้สึกกลัวกิ่งไม้ใหญ่น้อย ยื่นออกมาราวมือที่หงิกงอรอขยุ้มหัวของเรา อากาศก็หนาวเย็น

“เจี่ยเจี้ยคะ! พัคอนนี่อยู่ที่เกาหลีเหนือนี่นา เราจะได้เจอเธอไหม? หนูอยากเจอมาก” น้ำเสียงเด็กสาวดีใจ                         

“ทำไมเธอถึงอยากเจอ พัคอนนี่ล่ะ?” ฉันอยากรู้ทัศนคติที่เธอมีต่อนาตาลี แต่สำหรับฉันรู้สึกเศร้าไม่มีความมั่นใจเลย ในใจก็อยากเจอแต่เจอก็คงถูกไล่อีก ฉันสลัดความคิดนี้ออกจากหัวกอดน้องแทนไว้ในอก ถ้าส่งน้องได้แล้วฉันจะกลับบ้าน

ตอนนี้ไม่มีอะไรดีไปกว่าคุยกัน ความสงบยามค่ำคืนสายลมหนาวเย็นไม่ได้ทำให้หัวใจของฉันหายเศร้า หิ่งห้อยน้อยบินระยิบระยับทั่วคุ้งน้ำ สาวน้อยคัดท้ายเรืออย่างทะมัดทะแมงให้เรือล่องกลางลำน้ำ             

“ไม่รู้สิคะ! ภาพของเธอมันฝังที่หัวของหนูมาตลอด ตอนนี้หนูโตพอที่จะทำงานรับใช้ได้แล้ว หนูอยากไปเป็นคนรับใช้ของเธอ อยากหุงข้าวให้กิน อยากซักผ้าหอม ๆให้เธอสวม หรือขอให้ได้ตอบแทนอะไรก็ได้ที่เธอต้องการ” เธอยิ้มอย่างภูมิใจหลังพูดจบ ฉันจุกอกน้ำตาคลอ ยิ่งเห็นคนกตัญญูกับนาตาลีก็ยิ่งปวดใจกับความผิดของตัวเอง เธอหยิบมาแต่ละคนซื่อสัตย์ทั้งนั้นเลย มือดีจริง ๆ หยิบจับใครไม่มีทรยศสักคน ฉันกลับกลายเป็นคนที่ดื้อที่สุด

น้องแทนหลับตูดโด่งไปแล้ว เรือน้อยลอยไปตามกระแสน้ำกว้างมาไกล ผ่านป่าทึบฝั่งขวาของจีนและทุ่งโล่งฝั่งซ้ายของเกาหลีเหนือ อีซูมินเพียงทำหน้าที่คัดท้ายให้เรือตรงอย่างเดียวไม่ต้องเหนื่อยกับการพาย            

“เจี่ยเจี้ยดูโน่นสิคะ! เห็นสะพานตรงโน้น!!!..ไหม?” เธอชี้ไปไกลราว 1 กิโลเมตร แสงไฟจากถนนทำให้เห็นเงาโค้งดำของสะพานข้ามแม่น้ำอยู่ลิบ ๆ       

“เห็นแล้วสะพาน! มีอะไรคะ?” ฉันหันกลับไปถาม      

“ตอนเด็ก ๆ หนูข้ามมาจากฝั่งเกาหลีเหนือ แล้วหากินอยู่แถวนั้นค่ะ”เธอบอกเสียงใสอารมณ์ดี         

“เธอทำมาหากินอะไรตอนเด็ก” ฉันไม่เข้าใจ

“ก็หากินไงคะ หากิน!” เธอเล่นลิ้นหัวเราะเบา ๆ                     

“ยังไงคะ?”      

“หาเก็บของกินกับพื้นบ้าง จากถังขยะบ้าง บางครั้งก็ขโมยแล้วแต่สถานการณ์จะอำนวย หนูหิวไม่มีเงิน ขอแล้วก็ไม่มีคนให้ ต้องขโมยแล้ววิ่งหนี หนูมารู้ตอนที่โตขึ้นแล้วว่าหนูโชคดีมาก ถ้าหนูถูกจับได้ป่านนี้คงอยู่ในซ่องสักแห่ง คงเป็นนางโลมไปแล้ว” เธอหัวเราะลั่นฉันอดหัวเราะตามไม่ได้ ความเลวร้ายถ้าผ่านมันมาได้แล้วมันจะเป็นเรื่องตลก

“สิ่งที่หนูจำได้ไม่เคยลืมคือคำสอนของนาตาลีพัค เธอสอนหนูให้จำไว้ว่า เดี๋ยวมันก็ผ่านไป หนูใช้มันเป็นที่ยึดเหนี่ยวมาตลอดในยามที่หนูผิดหวังและเสียใจ หนูผ่านวันที่ต้องเสียน้องไปอย่างลำบาก หลายครั้งที่เพื่อนได้รับการอุปการะ หนูร้องไห้ทุกครั้งที่ต้องจากกันและก็คิดแบบนั้นปลอบใจตัวเองมาตลอด เดี๋ยวมันก็ผ่านไป” เธอยิ้มดวงตาพราวระยิบดั่งดวงดาวบนฟากฟ้าในยามนี้

ฉันรู้สึกดีใจที่เธอผ่านสถานการณ์เลวร้ายมาได้และโตมาอย่างดี จากเสียงหัวเราะเต็มที่ จากท่าทางร่าเริง เธอคงไม่ได้มีปมด้อยเรื่องนี้อีกแล้ว                      

“หนูเจอพัคอนนี่ครั้งแรกที่นั่น ตอนนั้นหนูวิ่งหนีแก๊งนักเลงเพราะขโมยของกิน น้องไม่ได้กินข้าว 3 วัน” เธอยังเล่าด้วยน้ำเสียงใส

“คุณลุง!พ่อของน้องแทนเปิดประตูให้หนูขึ้นรถยนต์ พัคอนนี่เป็นคนบอกให้ทุกคนช่วยหนู”เธอเล่าอย่างสนุกสนาน น่าปลื้มใจแทนพวกเขาจริง ๆ /ถึงว่าสิ! ซอนอึ้งมากเมื่อจำเธอได้/             

“เอ่อ! มีผู้หญิงอีกคนหนึ่งด้วย หนูจำชื่อไม่ได้ เธอสวยมาก”    

“จาง แอนนา”              

“ใช่แล้ว! หมวดจางหนูจำได้แล้ว เธอสบายดีหรือเปล่าคะ? ตอนนี้อยู่ที่ไหนคะ? หนูต้องขอบคุณเธอด้วย” เธอถามด้วยความตื่นเต้น         

“สบายดี เธอเป็นแม่ของน้องแทน”

เธอตาลุกวาว…

“อ้าวเหรอ? งั้นหนูจะต้องรักน้องแทนมากกว่านี้แล้ว ทั้งสามท่านมีพระคุณกับหนู” เธอช่างกตัญญูดีจัง                         

“เธอไม่ได้เรียนหนังสือเหรอ?”                         

“หนูจบมัธยมปลายแล้ว หนูไม่อยากเรียนต่อไม่ชอบวิชาคณิต เรียนยังไงก็ไม่เข้าใจ หนูเลยหันมาเรียนดนตรี หนูชอบ…หนูคิดว่าหนูเล่นเปียโนได้ไวกว่าคิดเลขอีก”

เรือลอยล่องมาเรื่อย ๆ  ตอนนี้กี่โมงแล้วนะ ก้มมองข้อมือ โอ้โห!...ตี 2 แล้ว

“ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!ตรึ่ด!” ทันใดเสียงปืนก็ดังขึ้นมาจากอาคารด้านขวาไกลออกไปราว 300 เมตร อาคารนี้ฉันเคยมาจอดรถคุยกับซอน เมื่อคราวช่วยเขาออกจากกองพันนี่นา

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!” ประกายไฟแวบวับบนอาคารมืด

“เกิดอะไรขึ้น?” ฉันถามพร้อมจ้องไปที่อาคาร เสียงปืนยิงกันสนั่น
            “บรึ้ม! บรึ้ม!” เสียงระเบิดตูมตาม เรือค่อย ๆ ลอยตามกระแสน้ำแรงเข้าไป ฉันกลัวจนร้อนรนเขย่าเรือ…

“ซูมิน! หยุดเรือก่อนสิ อย่าเข้าไป”

“หยุดไม่ได้ค่ะ! น้ำมันไหลไปทางนั้น หนูจะพาข้ามไปฝั่งเกาหลีนะ” เธอพยายามคัดท้ายเรือให้ไปทางฝั่งเกาหลี น้องแทนหลับไม่หือไม่อือ ถ้าเขาหลับแล้วจะไม่ตื่นจนกว่าจะเช้า

ทันใดนั้น...

“วูบ!” เงาของคนพุ่งหลาวลงมาจากชั้น 2 ของอาคาร

“โอ๊ะ!” เราอุทานพร้อมกันยังไม่ทันสิ้นเสียง อีกร่างก็พุ่งลงตามมา พร้อมทหาร 4 – 5 นายไล่ตามมายืนยิงปืนใส่อย่างบ้าคลั่ง

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!”       

“อึ๊ย!อึ๊ย!อึ๊ย!” อีซูมินแยกเขี้ยวเกร็งแขน พยายามคัดท้ายเรือสู้กับกระแสน้ำอย่างแข็งขันจนกระแสน้ำพาเราออกมากลางแม่น้ำ

“ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด! ตรึ่ด!!” ทหารยังกระหน่ำยิงปืนใส่อย่างบ้าคลั่งฉันเพ่งมองหาคนในแม่น้ำ พวกเขาสองคนปลอดภัยโผล่ขึ้นจากน้ำกำลังลอยคอข้ามฝั่งเกาหลีเหมือนกัน

แอบคิดในใจ...ใช่หมวดจางกับซอนหรือเปล่านะ? รีบไปดูดีกว่า

“ซูมิน! รีบพายไปหา 2 คนนั้นดีกว่า ฉันสังหรณ์ใจยังไงไม่รู้เผื่อเป็นคนรู้จัก?” ฉันพยายามยืดคอมองแสงไฟจากถนนไม่ได้ช่วยอะไรเลย แสงสะท้อนในน้ำทำให้แยกไม่ออกว่าเป็นเงาหรือเป็นหัวคน

อีซุมินรีบจ้ำพายพรวด ๆ เข้าไป ฉันมองเห็นสายน้ำกระเซ็นยามพวกเขาจ้วงแขนว่ายน้ำจากจุดนี้ไปไม่เกิน 500 เมตร พวกเขาเข้าใกล้ฝั่งเกาหลีไปทุกที อีซูมินรีบจ้วงพาย

ทันใดนั้น...                 

“บรื้น!” เสียงเครื่องยนต์เรือ

“เฮ้ย! ไม่เข้าท่าแล้ว!” หัวใจของฉันแทบหยุดเต้นเมื่อเรือเร็ว 3 ลำแล่นทวนน้ำขึ้นมา               

“หยุดทันมั้ย?” ฉันหันกลับถาม

“โห! หนูไม่ใช่ซูเปอร์ฮีโร่นะคะ?” อีซูมินเกร็งแขนบังคับพายพยายามหักหัวเรือขึ้นฝั่ง กระแสน้ำหมุนเกลียวแรงเอียงโคลงเคลง สายน้ำพัดเรือของเราไปที่เรือ 3 ลำ

ทันใดนั้นเอง...             

“ตรึด! ตรึด! ตรึด! ตรึด!” ปลายกระบอกปืนบนเรือหันยิงไปทางฝั่งเกาหลี เรือแล่นสวนกระแสน้ำเชี่ยวตามเข้าใกล้เกือบถึงฝั่ง แต่ยังช้ากว่าทั้ง 2 คนขึ้นฝั่งวิ่งหายไปในความมืด

เรือ 3 ลำจอดริมฝั่งเกาหลี ทหารบางส่วนกระโดดลงไปไล่ตาม เรือของเราลอยผ่านมาถึงพอดี ไฟฉายส่องมาที่ใบหน้าของฉัน..

“ซูมิน! รีบพายหนีขึ้นฝั่งเร็ว” เรือลอยเข้าเทียบสะพานเล็กใต้สะพานสูง ฉันอุ้มน้องที่หลับใหลส่งให้ซูมิน

“บรื้น!!” เรือทหารใกล้เข้ามา...

“หยุดเดี๋ยวนี้! ถ้าไม่หยุดจะยิง” เสียงขู่กระชากใจเหลือเกิน

“ขึ้นไป! ไม่ต้องสนใจมัน” ฉันประคองเธอขึ้นบนสะพานแล้วปีนตามขึ้นไป เอื้อมมือลูบหัวน้องแทนด้วยความอาลัยเขาหลับใหลไม่รับรู้เหตุร้าย       

“ซูมิน! เธอพาน้องไปหาทหารเกาหลี บอกพวกเขาว่าเป็นเพื่อนกับนินจาเซมหรือสหายผู้บัญชาการหรือสหายจูยอน ใครก็ได้เธอบอกพวกเขาไปเธอจะปลอดภัย”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!” ทหารเข้ามาใกล้มาก

“ไป! วิ่งไป” ฉันกางแขนขวาง

“ไปด้วยกันสิ” ซูมินยืนหมุน

“ปัง!” ฉันสะดุ้งเฮือก อีซูมินร้องถาม...                        

“เจี่ยเจี้ยจะทำอะไร? ไปด้วยกัน” เธอถามเสียงหลง

“หนีไปเร็ว พาน้องหนีให้ได้ วิ่งให้ไว”

เรือแล่นมาใกล้ไฟฉายส่องมาชัดเจน ฉันวิ่งไปบังทางปืนเพื่อให้ทั้งสองขึ้นฝั่ง

“หยุดอย่าหนีนะ!”

“ไม่ต้องห่วงฉัน! เธอพาน้องไปหาสหายจูยอนให้ได้ จำไว้นะสหายจูยอนกับสหายผู้บัญชาการ” ฉันโบกมือไล่

“อย่าหนีนะ!” ทหารเล็งปืนเข้ามา ฉันกางแขนปกป้องคนรัก

“ซูมินวิ่ง!”

“ไปด้วยกันสิคะ” เธอหยุดลังเลข้างตึก

“ซูมิน! ไปเดี๋ยวนี้ไม่ต้องห่วงฉัน ไปเลยวิ่งให้ไว”

“ปัง!”

ฉันรู้สึกเหมือนถูกผลักลำตัวเอียงตกน้ำ พยายามกัดฟันว่ายน้ำหนีถ่วงเวลาให้ซูมินไปพ้นตาก่อน สายน้ำก็แรงม้วนตัวจนสำลัก

“เจี่ยเจี้ย!” เสียงไกลออกไปทุกที รู้สึกร่างกายชา ขยับตัวสู้กับแรงน้ำไม่ไหว แต่ฉันต้องได้เห็นว่าน้องปลอดภัย ต้องรอดนะหนีให้ได้นะ กลั้นใจครั้งสุดท้ายก่อนจมน้ำ...

“หนีไป! พาน้องหนีให้ได้นะ อ็อก!” กระแสน้ำซัดเข้ามาดึงร่างฉันม้วนจมลงไปด้วยกัน ฉันกัดฟันสู้กับความเจ็บทะลึ่งขึ้นน้ำอีกครั้ง

“หนีไป!” กระแสน้ำเย็นห่อตัวม้วนพัดออกจากตลิ่ง หมดแรงต้านทาน เสียววาบไปทั้งลำตัวกลัวมากกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา

ฉันทำอย่างดีที่สุดแล้วหวังว่าน้องจะปลอดภัย โตขึ้นขอให้เป็นคนดีขอให้แข็งแรง ไม่มีเพื่อนหักหลังเดินบนเส้นทางปลอดภัย

ความคิดสุดท้ายของฉันไม่มีความเสียใจ สาสมแล้วกับความผิด คิดถึงแต่ใบหน้าของพี่ชาย... ซอนคะ! ร้องไห้ให้หนูด้วยนะ หนูเดินมาไกลสุดได้แค่นี้ ฝากบอกหม่าม้าด้วยหนูไม่ได้กลับบ้านแล้ว ลาก่อนพี่ชาย  ลาก่อนพี่สาว

                                                  ...............................................