The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 7 ตอนที่ 22

ชินอุยจู

มุมมองสายตา นาตาลี

กุมภาพันธ์  ค.ศ.2026

ค่ายชินอุยจู...

“เอี๊ยด!...” ทันทีที่รถยนต์จอดฉันรีบวิ่งเข้าไปในอาคาร ต่อจากนี้ไปจะไม่ยอมให้ใครมาบงการชีวิตอีกแล้ว ถ้าพวกเขาเชื่อฉันสักนิดไป่ไป๋คงไม่เป็นอะไร

“นาตาลีมาเร็ว!” จูยอนยืนกวักมือที่หน้าห้องพยาบาล นี่ก็อีกคนที่ทำให้ไป่ไป๋ต้องตาย เธอเป็นคนห้ามไม่ให้ไปช่วย

“ฉันจะไม่เชื่อพวกคุณอีกแล้ว! ฉันจะไปจากจีน! ฉันจะไปช่วยหมวดจาง! ฉันไม่ยอมเสียเพื่อนไปอีกแล้ว! ฮือฮือ!” ฉันเอาแขนเสื้อเช็ดน้ำตามั่วไปหมดคับแค้นใจมาก พวกเขาไม่ได้จริงใจกับฉันเลยทำไมต้องพรากเธอไปจากฉันด้วย แทนเดินออกจากห้องมาพอดี…

“แทน! คุณจะไปกับฉันหรือเปล่า ฉันจะไปจีน!” แค้นใจมาก ไม่อยู่กับพวกนี้แล้ว

“ไปทำไมครับ?”เขาถามใบหน้าไร้ความรู้สึก เขาไม่เสียใจที่ไป่ไป๋ตายบ้างหรือไง? ท่าทางไม่เดือดร้อนใจเลยนะ ฉันเลือดขึ้นหน้าจะมึนไปถึงไหนกัน กวนโมโหมากไปแล้วนะ

“ผลัวะ!” ฉันตบใบหน้าเต็มแรง

“ไปช่วยเพื่อนสิ! คุณไม่ไปก็เรื่องของคุณ เอาปืนมา!” ฉันเดินเข้าแย่งปืนจากเอว เขารวบตัวไปกอด...

“นาตาลีใจเย็น ๆ หายใจลึก ๆ”

“ฉันไม่ใจเย็นกับพวกคุณแล้ว คนตกอยู่ในอันตรายยังให้รออยู่ได้ไป่ไป๋จากไปแล้ว พวกคุณยังจะใจเย็นกันอีกเหรอ? คุณไม่ได้ห่วงเธอเลยสักนิด ปล่อย!ฉันจะไปช่วยหมวดจาง!” ฉันดิ้นแต่ไม่อาจหลุดจากวงแขน /คนขี้ขลาดตาขาวก็หลบอยู่ที่นี่ไปเถอะ เราอย่าเดินบนถนนเส้นเดียวกันอีกเลย/

“เป็นห่วงสิ! แต่จะผลุนผลันไม่ได้นะครับ” เขายังปากดี อยากจะกัดให้หูขาด

“เจ็ทโด้อยู่ไหน? เขาจะรับผิดชอบยังไง?” ฉันระเบิดระบายความแค้น

“ยังไม่กลับมา รอเดี๋ยวก็มาถึง”

“น้องแทนอยู่ที่ไหน ฉันจะเอาเขากลับไปด้วย” ฉันมองหาแต่ไม่เห็น

“น้องอยู่กับแม่” เขายังกอดไม่ให้ขยับจะกวนตีนไปถึงไหนกัน

“จูยอน! ทีนี้คุณจะทำยังไงต้องให้ทุกคนตายหมดคุณถึงสบายใจใช่มั้ย?”ตอนนี้ฉันไม่เกรงใจใครแล้ว ฉันจะไปช่วยหมวดจาง

จูยอนเดินหน้าละห้อยเข้ามากุมมือ...

“ฉันขอโทษ! ซอนไม่เป็นอะไรแล้ว หมวดจางก็ปลอดภัย”

“คุณรู้ได้ยังไง? จะโกหกไปถึงไหนกัน?”

“ซอนกับหมวดจางอยูในห้องพยาบาล” แทนยังคงกอดฉันแน่นชี้นิ้วไปในห้องถัดไป

“ถ้าโกหก ฉันขอแยกทางกับทุกคน!” ฉันไม่สนใจอีกแล้ว หมวดจางเป็นเพื่อนคนสุดท้ายที่ฉันจะเสียไปอีกไม่ได้

“ปล่อย! ฉันจะไปหาเธอ” ฉันสะบัดวิ่งไป ใจเสียมากขึ้นทุกทียิ่งรู้ว่าจะเจอหมวดจางยิ่งอยากจะร้องไห้

“ใจเย็น ๆ นะ นาตาลี” จูยอนวิ่งตามติด

ซอนกับหมวดจางถูกผ้าพันแผลพันเป็นมัมมี่ นอนคู่กันบนเตียงพยาบาล ฉันสติหลุดวิ่งเข้าไปกอดแม่ใหญ่…

“หมวดจาง! ไป่ไป๋ไม่อยู่กับเราแล้ว ฮือฮือ! ช่วยไป่ไป๋ด้วย” ฉันใจสลายเมื่อเจอหน้าพี่สาว ร้องไห้ไล่ความเศร้าที่มันยังค้างคาออกมาจากใจ

“หือ!” ทั้งสองคนอุทานเสียงดัง

“ไป่ไป๋ เป็นอะไร?” เธอเอียงคอ

“โดนยิงตกแม่น้ำ ฮือฮือ!” ใจจะขาด พูดชื่อของเธอแล้วจุกลำคอ

“เฮ้ย!” ซอนขยับจะลุกนั่ง จูยอนผวาเข้าไปประคอง...

“อย่าลุกคะ! ไม่เป็นไรแล้วเจ็ทโด้ไปดูให้แล้ว”

“ไป่ไป๋ตายไม่ได้นะ! ผมไม่ยอมนะ! พาผมไปหน่อยผมจะไปหาน้อง” ซอนเสียงสั่น ยื่นมือให้ช่วยพยุง

“ไม่นะ! ไป่ไป๋ตายไม่ได้นะ! เธอตั้งใจจะกลับบ้านไปอยู่กับแม่ ฮือฮือ!ไม่หรอก ไป่ไป๋ไม่ตายหรอก” หมวดจางร้องไห้โฮ…

“ฮือฮือ! ผมไม่น่าให้เธอเลี้ยงน้องเลย” พี่ชายร้องโฮ

“ช่วยไป่ไป๋ด้วยสิคะ! ซอน!” ฉันโผเข้ากอดเขาเป็นคนที่ไป่ไป๋รักมากที่สุด เป็นคนที่รู้ใจเธอมากที่สุด

“พวกคุณเลวมาก! ไอ้แทนอยู่ไหนทำไมถึงแกล้งน้อง พวกมึงมันจิตใจคับแคบ น้องขอโทษแล้วก็ไม่ยอมให้อภัยคราวนี้มึงจะทำยังไง?”เขาเขย่าอย่างบ้าคลั่ง ฉันหัวสะบัดลำตัวโยน

“ผมไม่ยอม ผมจะกลับไปฆ่าแม่งให้หมดเลย เอาน้องสาวผมคืนมา ฮือฮือ!” ซอนร้องไห้เสียงดัง เขาเสียใจมากกว่าที่ฉันคิดไว้มาก การโกรธที่รุนแรงของซอนทำให้ฉันฉุกคิด การสูญเสียครั้งนี้ฉันเป็นคนผิดเองนี่นา

“ดอกเตอร์ไปตามหาหรือยัง? น้องเจอปัญหามามากแล้วอย่าให้เธอทุกข์ใจอีก เธอสู้ทุกอย่างเท่าที่คนรักจะทำให้กันได้ ไม่มีมนุษย์หน้าไหนทำได้เท่าเธออีกแล้ว” หมวดจางเสียงสั่นฉันยิ่งรู้สึกผิด

“ฉันไปหาตามริมน้ำแล้วไม่มีศพ อาจจะยังอยู่ก็ได้ ฮือฮือ!” ฉันรู้สึกผิดที่โดนซอนด่า ความผิดวิ่งวนเป็นงูกินหางไม่รู้จะโทษใครก่อน ฉันเองก็มีส่วนผิดที่แกล้งเธอและป็นสาเหตุหลักของการจากไป

แทนเดินกุมเป้าเข้ามาใกล้ ซอนหันมาด่าทั้ง ๆ ที่ตัวเองก็เจ็บหนัก

“ไอ้แทน! ไอ้เลว! มึงทิ้งไป่ไป๋ได้ยังไง เธอขอโทษแล้วทำไมมึงไม่ให้อภัย สิ่งที่เธอทำไม่มีความหมายกับมึงเลยสินะ น้องรอมึงมาตลอดไม่มีใครรักมึงมากกว่านี้อีกแล้ว กูสัญญาถ้ากูหายเจ็บ มึงเจ็บตัวแน่!” เขาชี้หน้าหมายหัว

“พี่! ผมขอโทษ ผมก็เสียใจ” แทนกุมมือก้มหน้าน้ำตาไหล

“ตลอดเวลาเธอกล้ำกลืนกับความทุกข์ เสียใจที่เป็นต้นเหตุให้มึงตาย ทั้งอดทนและรอคอยในสิ่งที่ไร้ความหวังเผื่อจะได้เจอมึงอีกสักครั้งเพื่อขอโทษ แล้วนี่เหรอคือสิ่งที่มึงทำ มันคุ้มค่ากับการรอคอยมั้ย?” ซอนสะอื้นหัวใจสลาย เขาด่าไม่ยั้งทั้ง ๆ ที่ร่างกายของเขาก็ไม่ไหว แทนยืนก้มหน้าสะอื้นน้ำตาไหล  

จูยอนเดินเข้ามา...

“อย่าด่าทั้งสองคนเลยนะคะ ฉันผิดเองฉันเป็นคนห้ามไม่ให้นาตาลีข้ามไปจีน”

“คุณไม่เกี่ยว! มันเป็นจิตสำนึก ไอ้แทน!...มึงต้องข้ามไป ยังไงมึงก็ต้องข้ามไปรับเธอกลับ เธออยู่ท่ามกลางอันตรายมึงยังเฉยอยู่ได้ยังไง? มึงนอนหลับฝันดีมั้ย?” ซอนโกรธทุกคนชี้หน้ามือสั่นระริก

“แล้วทีนี้จะทำยังไง? ไป่ไป๋ไม่ได้กลับมาแล้วไปหาให้เจอสิ! พวกมึงยังจะเฉยอีกเหรอ? ถึงจะยากลำบากมึงก็ต้องทำ มึงทำเพื่อเธอสักครั้งเถอะนะ กูขอร้อง!” ซอนสะอื้นหนักถ้าเขาอยู่ในสภาพปรกติ แทนคงโดนต่อยแน่

ฉันจูงมือของแทนออกมานอกห้อง ปล่อยให้จูยอนคุยกับพวกเขา ฉันปรับอารมณ์ตัวเองไม่ถูก เริ่มต้นจากตกใจ เสียใจ โกรธและสุดท้ายกลับรู้สึกผิดเสียเอง

“แทนคะ! ฉันเป็นต้นเหตุที่แกล้งเธอเอง ฉันไม่ดีเอง”

“ไปกันเถอะ! ไปตามหากันอีกดีกว่า”

“ฉันไม่อยากเชื่อว่า ไป่ไป๋จะจากไป พาน้องกลับมาให้ได้นะ”

“เธออาจจะรอดก็ได้ ไปกันเถอะครับ”

ถือว่าเป็นการสูญเสียที่ยิ่งใหญ่ ทุกลมหายใจเข้าออกของฉันมันมีแต่หนามคมของความผิดเข้าบาดใจ ซอนอาจจะไม่ให้อภัยฉันอีกเลยก็ได้ มองน้องแทนแล้วสะท้อนใจ เขายังไม่รู้ว่าไป่ไป๋จะไม่กลับมาหาอีกแล้ว เวลาของไป่ไป๋หยุดเดินแล้ว