The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 4

Kala Democracy

มุมมองสายตา เจ็ทโด้

วันรุ่งขึ้น...

ภายในห้องประชุมเล็กทั้งสองฝ่ายนั่งประชุมบนโต๊ะกลมพร้อมเพรียงกัน ทางฝ่ายเจ้าถิ่น 4 คนนำโดยลุงโทนี่และมีเจ้าสัวทั้งสามนั่งร่วมด้วย ทางฝ่ายผมมี 3 คน สถานะเหมือนครูปกครองกับนักเรียน

“ขอบใจพวกคุณทุกคนที่ช่วยกันกวาดขยะออกจากบ้าน ประเทศนี้ต้องการคนอย่างคุณมาช่วยกันซ่อมสร้างขึ้นมาใหม่” ลุงโทนี่กล่าวนำ...

“พวกเราอึดอัดใจ แต่ไม่รู้จะสู้กับพวกมันยังไง? โชคดีมากจริง ๆ พอบอกได้ไหมครับ คุณใช้อะไรจัดการกับทหารจีน คุณมีแค่ 5 คนแต่ทหารจีน 2 กองร้อยตายเรียบ” เขามองด้วยสายตาประกายใจดี

“ด้วยความเคารพครับท่าน ผมใช้วิธีเดียวกับจีน” ผมตอบแล้วนิ่ง

“แล้วคุณมีของพวกนั้นได้อย่างไร?”

“ขออนุญาตเก็บเป็นความลับครับ”

“เริ่มต้นก็มีความลับแล้วจะทำงานด้วยกันได้เหรอ?” เจ้าสัวพีซีแซะกวนใจตั้งแต่เช้า ไอ้แก่นี่เชิงสูงมาก

“ด้วยความเคารพครับท่าน พาสเวิร์ด Wi-Fi ยังไม่บอกกันเลย” ผมสวนนิ่ม ๆ

“เพื่อความสบายใจของทุกคน เอาอาวุธนั้นมาเก็บไว้ที่พวกเรา คุณจะใช้ค่อยมาเบิกไปใช้ ผมจะบันทึกและเก็บไว้ให้เป็นสมบัติของรัฐพวกเราจำเป็นต้องรู้ทุกครั้งที่จะใช้งาน” เจ้าสัวพีซีไล่บี้แสดงอำนาจเหนือกว่าด้วยการเอาคำว่ารัฐมาขู่ /สงสัยวันนี้จะไม่ใช่การเจรจากันแบบพี่น้องซะแล้วสิ/

“ใช่! คุณจะใช้อาวุธตามอำเภอใจไม่ได้ เอามาเข้ารัฐให้หมด เราจะแต่งตั้งให้คุณคุมกองทหาร” เจ้าสัวช้างผสมโรง

ผมนั่งตัวตรงเป๊ะยิ้มอ่อน หางตาเห็นรอยยิ้มของสาวน้อยที่นั่งจ้องไม่วางตา

“ทุกท่านสบายใจได้ครับมันมีอันเดียว ผมใช้แล้วก็หมดไปใช้ซ้ำไม่ได้ ไม่มีอะไรคืนให้ท่านหรอกครับ มันละลายไปแล้ว”

“เหรอ! ละลายได้ด้วยเหรอ?” เจ้าสัวสิงห์ตื่นเต้นหน้าเหรอหราหันมองเพื่อน ผมหมั่นไส้ไอ้นี่นานแล้ว...

“คุณเคยรู้อะไรบ้างหรือเปล่าวะ? คิดแต่จะเอาอย่างเดียวเลย ผมว่าคุณหัวกลวงมากเลยนะ สมองน่ะ!” ได้ด่าสักที เบาใจขึ้นเยอะ

ลุงโทนี่ยกมือปราม...

“พวกคุณมีแผนอะไรต่อครับ?”

เรื่องนี้ผมให้เจ้าแทนเป็นคนอธิบาย เมื่อคืนกว่าจะคุยให้มันยอมทำงาน ผมต้องเอาเป้าหมายของนาตาลีที่ต้องการช่วยชีวิตมนุษย์มาล่อ มันโกรธมากไม่คิดจะช่วยใครเลย ผมหันไปมองเจ้าแทนแล้วพยักหน้าให้สัญญาณ

แทนลุกยืน อธิบายความตั้งใจ...

“ผมตั้งใจจะฉีดวัคซีนให้กับผีดิบทุกคน ผมคิดว่าภายในอาคารสนามบินเหมาะมากกว้างและมีหลายชั้น จับพวกเขามาขังไว้แล้วช่วยกันฉีดวัคซีนให้อาหารเลี้ยงดูพวกเขาสัก 1 เดือนก็น่าจะช่วยเหลือตัวเองได้แล้วล่ะครับ” แทนยิ้มจริงใจดวงตาใสซื่อ

“วัคซีนอะไร?” ลุงโทนี่ขมวดคิ้ว

“วัคซีนชุบชีวิตผีดิบครับท่าน”เจ้าแทนโค้งศีรษะ /ติดนิสัยเกาหลีกันหมด/

เจ้าสัวพีซียกมือเบรก...

“ไร้สาระ! เสียเวลาคนของเรา จะเอาอาหารไปเลี้ยงพวกนั้นทำไม? ปล่อยให้มันเป็นอย่างนี้ไปก็ดีแล้ว ขาดทุนตายห่า!” เจ้าสัวพีซีออกความเห็นขวางทาง เจ้าสัวช้างแตะมือของเขาแล้วโยกตัวมองลอดแว่น…

“เพื่อเพื่อนร่วมชาติน่า หรือว่ายังไงดีเจ้าสัวสิงห์?” เขาหันถามเจ้าสัวรุ่นน้องแล้วเอ่ยชี้นำ...

“วัคซีนหายากมากถือว่าเป็นโอกาสดีนะ เป็นบุญของชาวบ้าน” เขายิ้มซ่อนเล่ห์โยนไปให้เจ้าสัวที่หนุ่มที่สุด

“แล้ววัคซีนของคุณจะใช้ได้จริงเหรอ ผ่านการรับรองหรือยัง?” เจ้าสัวสิงห์ถามเสียงหยัน

“Anti-Tame26 เป็นชนิดเดียวกับที่ท่านฉีด” เจ้าแทนยังคงความสุภาพและยิงตรงเข้าเรื่อง

“หือ!!” กลุ่มเจ้าสัวเงยหน้าพร้อมกัน...

“คุณรู้ได้ยังไง พวกคุณมาจากรัฐฉานเหรอ?” เจ้าสัวสิงห์เลิ่กลั่ก

ผมยกมือตอบ…

“ผมมาจากเกาหลีเหนือครับ ของพวกนี้ผลิตที่เกาหลีเหนือส่วนที่รัฐฉานเป็นเพียงตัวแทนจำหน่าย ตอนนี้ไม่มีของแล้วปิดไปแล้ว” ตอบอย่างนี้แหละ! มันจะได้ไม่เข้าไปวุ่นวายกับพี่น้องชนเผ่า เหลือบไปมองน้องพอดีกับเครื่องอัดเสียงนั่งคอยสังเกตเก็บข้อมูล หันมองคนนั้นคนนี้

“โกหก! เกาหลีเหนือจะทำอะไรได้” เจ้าสัวสิงห์สวนทันที ไอ้นี่กวนตีนหนักขึ้นไปทุกที

“ยาบ้าที่ระบาดไปทั่วโลกใครเป็นคนผลิตเป็นชาติแรก อย่าทำเป็นไม่รู้ไปหน่อยเลย” ผมหันจ้องหน้า ยาบ้าที่ถูกกระจายเต็มเมืองก็มาจากผู้มีอำนาจทั้งนั้น คนธรรมดาไม่มีวันทำเช่นนั้นได้

ลุงโทนี่ยกมือ…

“บอกผมได้ไหมครับว่าใครเป็นคนผลิตวัคซีนนี้?” เขายิ้มเป็นมิตรอย่างนี้ค่อยน่าคุยด้วยหน่อย

“ดร.นาตาลี พัค” ผมภูมิใจมากที่ได้เอ่ยชื่อน้องสาวคนนี้

“หือ!” ลุงโทนี่เด้งออโต้...“เธอตายไปแล้วไม่ใช่เหรอ? แล้ว..เอ่อ!...พวกคุณนี่นะ! รู้จักกับดร.นาตาลีพัคโกหกกันรึเปล่า อย่าล้อเล่นน่า?” เขาขมวดคิ้วเหมือนไม่เชื่อสายตาและหูของตัวเอง

“คุณรู้จักด้วยเหรอโทนี่?” เจ้าสัวพีซียกน้ำชาดื่ม

“ผมรู้จักน่ะไม่แปลกหรอก แต่คนพวกนี้ไปรู้จักคนระดับนั้นสิ แปลก ไม่อยากจะเชื่อ”

“เธอเป็นใครเหรอครับ คุณอา?” เจ้าสัวสิงห์ขยับตัว

“สมัยผมเป็นนายกฯ ผมเคยไปดูงานวิจัย DNA ของเธอที่แคโรไรน่า เธอเป็นเด็กอัจฉริยะจากเกาหลีใต้ ถ้าเรามีเกล็ดเลือดของเจงกีสข่าน ผมเชื่อว่าเธอสามารถคืนชีพให้ได้ แต่ผมได้ข่าวว่า...เธอตายไปแล้วนี่นา”  ลุงโทนี่กะพริบตาถี่ ดวงตากรอกไปมา

เจ้าสัวสิงห์พูดโพล่งออกมา...

“ช่างหัวมันเถอะ! คุณเอาวัคซีนมาไว้กับเราดีกว่า เราจะจัดการกระจายฉีดให้เอง” สิ้นเสียงเจ้าสัวสิงห์ สาวน้อยถึงกับตบหน้าผากตัวเองหันมองตาขวาง

“เออ! อย่างนั้นก็ดี คุณเอาวัคซีนมาก็แล้วกัน เอามาเก็บไว้เป็นส่วนกลาง” เจ้าสัวช้างกำชับ ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดกับการเจรจาครั้งนี้ซะแล้ว

พอดีนั่งกัดกรามแน่น ใบหน้าบ่งบอกว่าไม่ถูกใจกับการสนทนาเจ้าแทนถอนหายใจเบา ๆ ก่อนจะพูดด้วยเสียงปรกติ…

“ผู้เชี่ยวชาญยืนอยู่ตรงหน้าท่านแล้ว จะทำเองทำไมครับ?”

“เราเก่งการจัดการทรัพยากรมากกว่าคุณ จะได้คัดเลือกคนที่สมควรได้โอกาส” เจ้าสัวพีซีโต้

“มันผิดเจตนารมณ์ของผู้ผลิตวัคซีนนะครับ เธอต้องการให้โอกาสทุกคน... ทุกท่านครับ! ดูนี่สิครับ!” เจ้าแทนเดินไปอุ้มผีดิบเด็กมาจากพอดี

“เราไม่มีทางรู้เลยว่าเด็กคนนี้โตขึ้นจะเป็นอะไร เธออาจจะเป็นแม่ของแผ่นดินนี้ก็ได้ เธอก็ต้องการโอกาส”แทนยังอธิบายใจเย็น

“อย่าเพ้อเจ้อ! หนอนโตขึ้นก็เป็นได้แค่แมลงวันไม่มีทางเป็นนกอินทรีย์” เจ้าสัวพีซีเหยียบความตั้งใจจริงของเจ้าแทนจมตีน เด็กสาวผมยาวตัวน้อยดวงตาบ้องแบ้วสายตาไม่รับรู้สิ่งเร้าโดนแบ่งชนชั้นตั้งแต่ยังพูดไม่ได้

ลุงโทนี่ยกมือมองหน้าแทน...

“คุณพูดถูก แต่เราสามารถแยกระหว่างคนป่วยคนอ่อนแอออกไปก่อนจะได้ไม่สิ้นเปลืองวัคซีน คุณจะได้เบาแรงไปพักผ่อนกันเถอะ พวกเราดูแลเอง” ดูเหมือนเขาจะเข้าใจคนมากกว่าเพื่อนทั้งหมด แต่เขาก็ช่วยกันต้อนเจ้าแทนให้จนมุม

“ปัง!” ผมทุบโต๊ะและตัดสินใจเด็ดขาด...“ถ้วนหน้าครับไม่มีการเลือกปฏิบัติ!” ผมคิดในใจถ้ามันไม่ยอมก็จะพาเจ้าแทนกลับเกาหลี ไม่ช่วยแม่งแล้ว

“...........” ทั้งห้องชะงักไป

ลุงโทนี่ไหวพริบดี ขยับเข้าหา...

“ผมเห็นด้วยกับคุณ แต่ถ้าพวกเขาไม่อนุญาตให้ทำ คุณก็ทำไม่ได้นะ พวกเขากุมอำนาจรัฐอยู่” เขาโน้มน้าว ผมเอียนคำว่ารัฐเต็มทนแล้วเครื่องมือถนัดของพวกมันที่เอามาไล่ต้อนคนอื่น...

“รัฐของท่านมีกองกำลังเท่าไหร่?”

“250 คน คนงานอีกนับ 1,000 คน” เจ้าสัวสิงห์ห้าวข่มเสียงดัง

“คนป่วยน่ะสิ! และเมื่อคืนผมยิงตายไปอีก 18 คน หักออกด้วย”

ผมสบตากับเขาแล้วยักคิ้วก่อนจะพูดต่อ...

“ผมมีผู้ช่วยฉีดวัคซีนอีกราวประมาณ 1,000 คนและทหารอาชีพพร้อมอาวุธครบมือราว 2 กองร้อยจะลงเครื่องในอีก 2 วัน ให้ผมจัดการเถอะเสียงของผมมากกว่า” ผมเสียงเข้มใส่

“.............” กลุ่มเจ้าสัวเงียบกริบ

แต่เจ้าสัวพีซี ชายชราผู้ทรงภูมิไม่ยอม หรี่ตามอง..

“เราต้องขอขึ้นทะเบียนคนพวกนั้นด้วยนะ คุณจะเอามาจากไหนก็เรื่องของคุณ ตกลงมั้ย?” สายตาของเจ้าสัวเฒ่าเจ้าเล่ห์จ้องเหยื่อเขม็ง

“แล้วแต่เลยครับ ผมไม่ช่วยลงทะเบียนนะ” น่ารำคาญมาก ผมเห็นภาพความเหลื่อมล้ำการเอารัดเอาเปรียบชัดเจนก็วันนี้เอง

“เราขอมีส่วนร่วมด้วยนะ คุณจะได้ไม่เหนื่อยมาก” เจ้าสัวช้างเสียงเบาลงหันไปสบตากันเป็นนัยแล้วพูดต่อ...

“คุณทำงานของคุณไป ผมทำงานของผมก็ดีเหมือนกัน เพื่อชาติ พวกนายทำดีมาก ขอบคุณที่มาไล่ทหารจีนให้” เจ้าสัวช้างรวบรัดสรุป

พอดียกมือลุกยืน...

“หนูขอพูดหน่อยค่ะ ของทุกอย่างพวกเราเอามาเองทั้งหมด พวกคุณลุงมายุ่งอะไรด้วยคะจะกินรวบอีกแล้วเหรอ?”

“เป็นเด็กเป็นเล็กอย่ายุ่ง! นี่เป็นเรื่องของชาติ” เจ้าสัวพีซีตวาด

“ถ้าเรื่องมากก็ไม่ต้องช่วยหรอก กลับดีกว่า!” เธอก็ไม่ยอมเดินมาจูงมือของผมกับเจ้าแทน

เจ้าสัวช้างยิ้มซ่อนเล่ห์ ยกมือปราม...

“เราคุยกันจบแล้วล่ะหนู ตกลงตามนั้นนะคุณทำวัคซีน ผมทำทะเบียนช่วยกันเดี๋ยวก็เสร็จชาวบ้านจะได้หายเร็ว ๆ”

ผมรีบกุมมือของน้องแล้วยิ้มให้ก่อนที่เธอจะโวยต่อ...

“งั้น! ผมขอตัวไปทำงานนะครับ” ผมประคองพอดีแล้วหันเดินออก

“ผมขอตามไปดูคุณฉีดด้วยได้ไหม?” ลุงโทนี่ยิ้มเต็มหน้าขยับตัวกระฉับกระเฉง สายตาอยากรู้อยากเห็น

“ดูการฉีดได้ครับ พวกผมจะทำงานที่อาคารสนามบิน”

“ผมขอไปดูวัคซีนก่อนได้มั้ยครับ?” ลุงโทนี่ตะล่อมน่าดู

“ไม่ได้!”เจ้าแทนสวนห้วนแล้วก้าวขายาวดึงพอดีออกจากห้อง

“ถ้าพวกคุณเสร็จงานแล้ว วัคซีนที่เหลือยกให้เรานะครับ” โทนี่ป้องปากตะโกนตามหลัง

ทุกการเปลี่ยนแปลงมักจะมีคนเห็นด้วย และไม่เห็นด้วยเสมอ เมื่อความเห็นไม่ตรงกัน การโหวตจึงเป็นทางออกที่ใกล้เคียงกับความต้องการมากที่สุด โชคดีที่วันนี้ไม่มีโหวต

...................................................................

20 วันต่อมา...

ภายในอาคารสนามบิน โต๊ะ เก้าอี้ เครื่องใช้สำนักงาน ถูกผลักไปติดผนังเปิดพื้นอาคารเป็นลานโล่งเรียบ มันกว้างใหญ่พอที่จะรองรับผีดิบนับแสนคนอย่างสบาย ผีดิบหลายคนเริ่มอาการดีขึ้นใบหน้าที่ขาวซีดไร้อารมณ์กลับกลายมีสีสันผิวพรรณมีน้ำมีนวล ดวงตากะพริบได้เร็วขึ้น ปากหายจากแห้งแตก

ผมยืนอมยิ้มมอง สาวน้อยไถแผ่นสเกตบอร์ดเข็นรถเข็นใส่นางฟ้าตัวน้อยของเธอไปโผล่ตรงนั้นทีตรงนี้ที คอยดูแลผู้ป่วยที่ยังช่วยตัวเองไม่ได้ และช่วยคนชนเผ่าชาติพันธุ์ให้อาหาร Soulless ด้วยความสนุก ปากก็ร้องเพลงอย่างอารมณ์ดี…

“โปรดจงรู้ว่าที่ฉันทำลงไปฉันทำไปเพื่อใคร โปรดจงเห็นทุกความตั้งใจฉันพร้อมทุ่มเทขนาดไหน”

ในทุกวัน ทุกคนจะได้ยินเสียงใสร้องเพลงนี้ตลอดวันและชินตากับรถเข็นซูเปอร์มาเกตและสเกตบอร์ดคู่ใจ เสียงเพลงช่วยให้เธอทำงานอย่างสุขใจ แวะเช็ดปากคนนั้น ป้อนน้ำคนนี้ เอาขยะไปทิ้ง ช่วยเปลี่ยนเสื้อผ้าให้ผู้ป่วยไปตามสภาพ

“คุณลุง!” เธอหันมาเห็นผมยืนมองอยู่ถึงกับเสียอาการ อ้าปาก ตาโตกระโดดโบกมือดีใจ แล้วก้มลงไปเอากระเป๋าสะพายผีดิบตัวน้อยไว้ด้านหลัง ไถสเกตบอร์ดมาหา...

“คุณลุง! ทานข้าวหรือยังคะ? พวกหัวหน้าหลงหนูดูแลแล้ว พี่หล้าไปช่วยเปลี่ยนเสื้ออยู่ชั้นใต้ดิน พี่ฮักไปเอารถดับเพลิง”

“ผมกินขนมปังอิ่มแล้ว ขอบใจมากที่ทุ่มเท เหนื่อยหน่อยนะ”

“คุณลุง! พี่แทนไปไหนคะ?” เม็ดเหงื่อเป้งผุดเต็มใบหน้าที่ยิ้มแย้มของเธอ สาวน้อยเป็นหัวเรี่ยวหัวแรงคอยประสานงานช่วยเหลือให้งานง่ายขึ้นมากและเริ่มมองเห็นความหวัง

“อยู่กับคุณปู่ เห็นนั่งป้อนข้าวอยู่ในห้องโน้น” ผมปลื้มใจชะเง้อมองกลุ่มชาติพันธุ์เดินเก็บถาดอาหาร ฝูงผีดิบบนอาคารเริ่มขยับตัวเคลื่อนไหวส่งเสียงอือออในลำคอ

“พี่แทนโชคดีได้เจอพ่อด้วย” เธอบอกเสียงเศร้าแล้วเดินหลีกไปด้านข้างเพื่อหลบฝูงผีดิบที่กำลังโดนต้อนลงไปลานสนามบินด้านล่าง

“พี่แทนของเธอเป็นคนใจดีมาก ให้เขาได้เจอในสิ่งที่ดีบ้าง ก่อนจะมาที่นี่เขาก็พึ่งเสียคนรักไป”

“น่าสงสารจัง! หนูสัมผัสได้ว่าพี่แทนใจดีมาก หล่อกว่าโอปป้าอีกด้วยคุณปู่กับพี่แทนก็ตัวสูงเหมือนกัน แต่หน้าตาไม่เหมือนกันเลย” เธอฉอเลาะ สนิทสนมป้วนเปี้ยนรอบตัว

“พี่แทนเหมือนแม่ คุณแม่ของพี่แทนสวยมาก” ผมใจหายแวบคิดเลยไปถึงเอื้อง

“ถึงว่าสิ! พี่แทนโคตรหล่อเลย ดวงตาสวยมากเหมือนแม่นี่เอง แต่หนูว่าคุณลุงหล่อกว่า หนูชอบมองหน้าคุณลุงมากกว่า เท่อ่ะ!” เธอกอดหมับ

“เธอก็สวยไม่เบาเหมือนกันนะ ได้อาบน้ำแต่งตัวก็น่ารักสมวัย ตอนที่เห็นครั้งแรกนึกว่าเป็น ชึ่ง ๆ โป้ง ๆ ชึ่ง”ผมอมยิ้มล้อแล้วรัวมือทำท่าตีกลอง

“อะไรคะ?”

“ทอม!”

“บ้า! หนูปลอมเป็นกะเทยค่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า!”

ผมหันมองไปที่ลานแล้วสะดุดตากับบางอย่าง อมยิ้มขำชี้ไปที่ใบหน้าของกลุ่มผีดิบที่ทยอยเดินผ่าน…

“ใครเอาปากกาเมจิกไปเขียนหน้าของพวกเขา”

เด็กสาวบิดตัวอายม้วน...

“ก็พี่หล้าบอกว่า ไม่มีสติ๊กเกอร์มาแปะให้กับคนที่ฉีดวัคซีนแล้ว หนูเลยเอาปากกาเมจิกมาขีดหน้าไว้จะได้เห็นชัด แล้วมันก็ล้างไม่ออกด้วยไม่หลุดหายด้วย ประหยัดสุดง่ายสุด”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า!ฉลาดดีนี่ เอาข้าวไปให้นักบินของผมหรือยัง?” ผมยีหัวสาวน้อยอย่างเอ็นดู /คิดถึงน้องแหม่มจังเลย ถ้ายังอยู่คงช่วยผมได้มากเลย/

“พวกเกาหลีเหรอ? ไม่ต้องห่วงค่ะถึงเวลาก็มากินข้าว พวกเขามีสาว ๆ คอยดูแล พี่อาซากับพี่แป้งบอกว่า พวกเขานอนบนหอควบคุมการบิน ตรงโน้น…!” เธอยิ้มปลื้มชี้ไปมุมสนามบินไกลลิบ

“พอดี! เหนื่อยหน่อยนะ ทำงานโดยไม่ได้อะไรตอบแทนเลย”

“พวกคุณลุงเฟี้ยวกว่าอีกหัวใจใหญ่มาก เสียสละให้ทุกอย่าง ถ้าผู้ใหญ่ในบ้านเมืองมีจิตสาธารณะแบบนี้สักนิดก็ดี แต่...หนูยังงงกับพี่แทน ทำไมถึงให้พี่หลงซันเป็นหัวหน้าตอนยิงกัน”

“อ๋อ! พี่แทนมันใจดี มันไม่อยากยิงคนบ้านเดียวกัน พี่แทนก็รักชาติไม่ต่างจากเธอ พี่แทนเดินถนนเส้นเดียวกับเธอมาก่อนและเจ็บมาก พี่แทนต้องหนีเอาตัวรอดอย่างน่าสงสารโดนไล่ล่าไปถึงในจีน ทรัพย์สินของตระกูลก็ถูกทางการยึดไปหมดเลย” ผมค่อย ๆ เข้าใจสิ่งที่คุณลุงร่วมห้องขังเล่าเรื่องเขมรให้ฟัง มันเป็นความแค้นสะสมฝ่ายหนึ่งถือกฎหมายโจมตีอีกฝ่ายอย่างกับไม่ใช่คน ยุยงให้ไล่ออกนอกประเทศหรือฆ่าประจาน

“หนูเริ่มไม่ไว้ผู้ใหญ่พวกนั้น มันเริ่มหาทางเอาเปรียบเราอีกแล้ว หนูอยากรู้ว่ารัฐของพวกมัน ประชุมสภากันที่ไหนวะ?” เธอเบะปากส่ายหน้า

“หึหึหึ! เข้มแข็งไว้ เมื่อไม่มีผู้นำที่ดีเธอก็เป็นได้” ผมอยากจะเล่าเรื่องของจูยอนให้เธอฟังจังเลย อย่างน้อยจะได้เห็นตัวอย่างความเด็ดเดี่ยวของผู้หญิงด้วยกัน

“หนูทำไม่ได้หรอกค่ะ หนูไม่มีความสามารถอะไรเลย” เธอถอนหายใจท่าทางไม่มั่นใจตัวเอง ต้องให้กำลังใจสักหน่อย...

“จำไว้นะพอดี! งานที่ท้าทายความสามารถ ไม่ว่าเธอจะคิดว่าทำได้หรือทำไม่ได้ มันจะเป็นความคิดที่ถูกทั้งคู่และมันจะเป็นจริงตามนั้นเสมอ ถ้าคิดว่าทำไม่ได้เธอจะไม่มีวันทำได้ แต่ถ้าเธอคิดว่าทำได้ สมองมันจะค่อย ๆ หาวิธีมาทำมันเอง ทำไมถึงไม่คิดว่าทำได้ล่ะครับ”

“ทำไมคุณลุง ไม่อยู่ที่นี่ล่ะคะ?” เธอถามมาอย่างนี้ก็ดีเลยจะได้เล่าเรื่องของจูยอนให้ฟัง

“ผมตัดสินใจแล้วว่าจะใช้ชีวิตที่เหลือกับผู้หญิงที่ผมรัก ผมมีคนรักแล้วสวยมากด้วย เก่งมากด้วย อยากคุยเรื่องนี้มั้ยผมจะเล่าให้ฟัง” ผมยิ้มอย่างภูมิใจมาก ขยับพับแขนเสื้ออยากเล่ามาก

“ว้าว!คุณลุงโรแมนติกจังเลย พี่แทนเคยเล่าเรื่องแฟนของคุณลุงให้หนูฟังแล้ว เธอสุดยอดมาก สวยสง่าอย่างกับไอดอลเกาหลีเลย หนูเคยเห็นเธอในก้อนทองคำที่พี่แทนโยนในค่ายทหาร”

ผิดหวังฉิบหาย ไอ้แทนนี่ยุงไม่เข้าเรื่อง...

“มีเรื่องอื่น ๆ อีก ไม่อยากฟังเหรอมีตั้งหลายเรื่องนะ? กว่าเธอจะเดินมาถึงวันนี้ต้องผ่านอะไรมามากมาย เป็นตัวอย่างให้ผู้หญิงที่ต้องการต่อสู้ได้เลย ผู้หญิงที่กล้ายืนท้าทายอำนาจด้วยตัวคนเดียว” เปรี้ยวปากฉิบหายเลยวุ้ย ผมเลียริมฝีปากอยากเล่าต่อใจจะขาดต้องประกาศให้โลกรู้ แต่พอดีเมินหน้าหนีไปมองกลางลานไม่สนใจผมเลย…

 “หนูขอดูแลเด็ก ๆ ดีกว่า หนูจะใช้ชีวิตที่เหลือดูแลพวกเขา หนูเข็ดขยาดผู้ใหญ่ของบ้านเราจังเลย หนูกลัวความเห็นแก่ตัวของพวกเขา”

“เธอมีความคิดเป็นผู้ใหญ่แล้ว ผู้ใหญ่ไม่จำเป็นต้องหัวหงอก น่ารักนะเนี่ย!” ผมลูบหัวน้องอย่างอ่อนโยน แต่เสียดาย...ถ้าเธอได้ฟังเรื่องของจูยอนเธอจะมีแรงบันดาลใจมากกว่านี้

“คุณลุงเท่จังเลย หนูรักคุณลุงที่สุดเลย รักพวกพี่ ๆ ทุกคนเลย หนูชอบมากที่ได้อยู่ท่ามกลางกลุ่มของคุณลุง เหมือนกับทุกคนเป็นองครักษ์ให้หนู” เธอยิ้มน้อยยิ้มใหญ่

“ชอบอย่างนี้เหรอ ลุย ๆ ห้าว ๆ แฟนของผมก็แบบนี้”

เธอหันมาอมยิ้ม...

“ค่ะชอบ! ลงไปข้างล่างกันค่ะ ไปอาบน้ำให้ผีดิบกัน” เธอยิ้มกริ่ม ไถสเกตบอร์ดไปเรื่อย ๆ

“อาบน้ำยังไง คนมากขนาดนี้?” ผมสับสนไถสเก็ตตาม

“หนูมีวิธีก็แล้วกัน ไปดูกัน!...พี่ฮัก! เตรียมพร้อมนะคะ” เธอสั่งการผ่านวิทยุ...

“ยังไม่พร้อมครับ รออีกหน่อย” ฮักตอบมาเสียงแปร่ง ๆ ผมคว้าน้องผีดิบน้อยจากหลังของเธอขึ้นอุ้ม…

“เป็นยังไงบ้างนางฟ้าคนสวย ใกล้หายแล้วนะยิ้มได้แล้ว” ผมฟัดท้องแต่น้องยังไร้ความรู้สึก

“น้องพูดได้หรือยัง?” ผมไม่เคยได้ยินเสียงของเด็กคนนี้สักแอะ

“อายุขนาดนี้กำลังพูดกำลังถามเลยค่ะ รอให้น้องหายก่อนหนูไม่เหงาแน่ หนูมีของเล่นแล้วรุ่นนี้ไม่ต้องกดปุ่มก็พูด ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! หนูจะตามเก็บเด็ก ๆ มาเลี้ยงให้หมดเลย หนูสงสารพวกเขาที่ต้องกำพร้าพ่อแม่” สายตาดื้อนั้นมุ่งมั่นมาก นับว่าประเทศนี้ยังโชคดีที่มีคนใจดีรอดตาย

“พวกเขาอาการดีขึ้นมากแล้วนะ โชคดีที่พวกผมกลับมาเร็วก่อนที่ร่างกายพวกเขาจะเน่าเปื่อย ผมคิดว่าไม่เกิน 2 สัปดาห์พวกเขาจะพูดได้”

“อยู่กับคุณลุงหนูมีความสุขมากเหมือนได้อยู่กับพ่อ รู้สึกปลอดโปร่งปลอดภัยและมีความหวัง ทุกวันเหมือนหนูอยู่ในความฝัน หนูไม่อยากให้พวกนี้หายเลย”

“อ้าว!ทำไมล่ะ?”

“เดี๋ยวคุณลุงก็ต้องกลับ หนูไม่อยากตื่นจากฝันนี้ ไม่อยากให้ถึงวันนั้นเลย หนูกลัวว่าจะไม่ได้เจอกับคุณลุงอีก หนูไม่รู้ว่าจะอยู่ต่อไปอย่างไร?” เธอเสียงแผ่วลงทำเอาผมใจแป้วไปด้วย

“เฮ้ย! นั่นอะไรวะ?” ผมเห็นสิ่งแปลกตาไม่เข้าพวกที่ลานสนามบิน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! หนูเก่งมั้ย?” พอดี กระโดดปรบมือยิ้มร่า

“เก่งมาก! เก่งจริง ๆ” ผมชอบใจกับสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น

“พี่ฮักคะ! จัดหนักเลยนะพี่! เรียกพวกเขามาเพิ่มอีกได้แล้ว” เธอพูดใส่วิทยุ

“รออีกนิดครับ! กำลังจัดขบวน”

เธอหันไปเห็นเจ้าแทนกำลังเดินลงมา กระโดดโบกมือเรียก …

“พี่แทน! พี่แทน!” เธอเป็นน้องเล็กที่เข้าได้กับทุกคน เจ้าแทนเดินยิ้มเข้ามาหา

“คุณปู่ล่ะคะ พามาอาบน้ำด้วยกันสิ” เธอวิ่งเข้าไปเกาะแขน

“พี่จัดการให้แล้ว เอาเข้านอนพักแล้ว นี่!..เธอจะเอาอย่างนี้จริงเหรอไปจำจากใครมาวะ?” เจ้าแทนหันมองฝูงผีดิบกลางสนามแล้วอมยิ้มส่ายหัว

“หวอ!หวอ!” รถดับเพลิงแดงเปิดไซเรนแล่นเข้ามาล้อมกรอบสี่เหลี่ยมแบ่งเป็นกลุ่มใหญ่กว่า 30 กลุ่ม ผมชื่นชมความคิดสร้างสรรค์นี้...

“ทุกคนติดหนี้บุญคุณของเธอ ต่อไปคงจะไม่มีใครมารังแกอีกแล้ว อย่างน้อยเราจะได้ไม่เหงาเกินไป ยังมีเพื่อนเดินให้เกะกะสายตาบ้างก็ยังดี” ผมนึกแล้วก็สงสาร แต่ชีวิตจะมีทางเดินของมันเอง

“หนูมีน้องนางฟ้าแล้ว! หนูจะใช้ชีวิตต่อไปด้วยกัน” เธอไถสเก็ตบอร์ดฮัมเพลงลงไปกลางลาน...

“โปรดจงรู้ว่าที่ฉันทำลงไปฉันทำไปเพื่อใคร โปรดจงเห็นทุกความตั้งใจฉันพร้อมทุ่มเทขนาดไหน” เธอยกมือให้สัญญาณ…

“พี่ฮักคะ! ลุยเลย!”

“จัดไป!” ขบวนรถดับเพลิงฉีดน้ำแตกฝอยเป็นสายฝน ให้พวกผีดิบได้อาบน้ำ

“ซู่ซ่า!ซู่ซ่า!” ละอองน้ำชุ่มฉ่ำ ชุบชีวิตที่แห้งเฉา

“บรื้น! ออด!  ออด!”

“ฮ่า!ฮ่า!ฮ่า! ฮู้ว!!!” เจ้าแทนหัวเราะลั่นแล้วชี้ไปที่รถดับเพลิงสีน้ำเงินเข้ม

“รถอะไรวะนั่น ไม่เข้าพวกเลย”

“ซู่ซ่า!ซู่ซ่า!” ฝอยละอองน้ำราวกับสายฝน ฟุ้งกระจายทั่วลาน

“รถจีโน่ไงล่ะพี่ ไอ้นี่แหละ! ที่พวกมันเคยเอาสารเคมีมาใส่ แล้วไล่ฉีดพวกผม ก่อนที่จะหนีไปเจอกับพี่เมื่อก่อนโน้น” เจ้าแทนหัวเราะชอบใจ

ฝูงผีดิบรับรู้ได้โดยสัญชาติญาณ เล่นน้ำเหมือนเขารู้ว่ามันปลอดภัย พวกเขาเริ่มมีรอยยิ้มให้กันเริ่มจับมือกัน

ในขณะนั้น...

“บรื้น...นน!!” รถแวนสีดำแล่นข้ามลานจอดเครื่องบินเข้ามาเทียบข้างที่ผมยืนอยู่

กลุ่มชายชรา ผู้กุมอำนาจรัฐก้าวลงจากรถยนต์ทีละคนแล้วก้าวเดินเข้ามาหา...

“งานลุล่วงไปมากเลยนะ ยินดีด้วยเรามีแรงงานมาช่วยพัฒนาชาติแล้ว”เจ้าสัวพีซียิ้มกว้าง พูดดีผิดปรกติ

“คาดว่าอีกประมาณ 1 สัปดาห์น่าจะหายเป็นปรกติครับ ผมก็จะกลับด้วยเหมือนกัน รบกวนท่านดูแลพวกเขาต่อนะครับ” ผมฝากฝังแล้วหันกลับไปยิ้มมองลาน พอดีเริงร่าเล่นน้ำกับผีดิบเด็กหญิงผมทองในชุดนักเรียน

“พวกนี้เป็นประชาชนของเรา เราไม่ทิ้งแน่นอน” โทนี่ยืนยัน

“เราพี่น้องกันต้องช่วยกันในยามยากสิ เดี๋ยวพอพวกเขาพูดรู้เรื่องพวกเราก็จะมาคุยกับเขาบ่อยขึ้น เราต้องสร้างรัฐขึ้นมาใหม่ต้องสร้างชาติ” เจ้าสัวช้างยิ้มกว้างเข้ามา

“ถ้าพวกเขามีแรง จะให้ไปขนอาหารจากโรงงานในเครือมากินกัน ผมจะเป็นเจ้ามือเลี้ยงเอง” เจ้าสัวพีซียิ้มใจดีแล้วเอียงตัวมาหาผม...

“แล้ววัคซีนที่เหลือ คุณจะมอบให้เราเมื่อไหร่?” แม่งเอ้ย!พอเอ่ยปากก็เครียดเลย

“ไม่มีเหลือเลยครับท่าน เกลี้ยงเลย ” ผมพูดทำลายความหวัง เบื่อมากที่ต้องเจอกับคนแบบนี้

“ผมทำทะเบียนทั้งหมด 5 อาคาร ได้ประมาณ 150,000 คนครับ” เจ้าสัวสิงห์สไลด์หน้าเข้ามา

“นี่ก็เยอะแล้ว” เจ้าสัวพีซีพึมพำในลำคอ

“บำรุงพวกเขาให้แข็งแรง แล้วให้มาช่วยกันทำงาน ดีมั้ยครับ?” เจ้าสัวสิงห์หันมาพูดดีด้วย

“ผมได้ยินแบบนี้ก็สบายใจ ขอบคุณแทนพวกเขาด้วยนะครับ ที่ทุกท่านกรุณา” ผมโค้งศีรษะ

“คุณลุง! คุณลุง!” พอดี ร่อนสเกตบอร์ดหน้าตาตื่นเข้ามา...

“คุณลุง! พวกเขา! พวกเขา!” เธอสะอื้นน้ำตาไหลพรากชี้ไปที่ลานผมตกใจมากเข้าไปจับไหล่ของเธอเขย่า…

“เกิดอะไรขึ้น?” ผมร้อนใจชะเง้อมองหาสิ่งผิดปรกติในกลุ่มผีดิบกลางลาน

“พวกเขา!...พวกเขา! พูดได้แล้วค่ะ! ฮือฮือ!” น้ำตาแห่งความปีติไหลนองหน้า เธอพุ่งเข้ามากอดด้วยความดีใจ

 “วู้ว!” เจ้าแทนกระโดดตัวลอย ผมวิ่งฝ่าสายน้ำเข้าไปรวมกลุ่มกับพวกเขา น้ำตาของผมไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว...

“พี่น้อง! สำเร็จแล้ว พวกเราทำสำเร็จแล้ว ย้า...ฮู่ว!” ผมดีใจร้องลั่นกลางสายน้ำ อาสาสมัครเพื่อนพ้องน้องพี่ไทใหญ่วิ่งลงไปเล่นน้ำรวมกัน ความเหน็ดเหนื่อยหายเป็นปลิดทิ้ง คว้าคอน้องชายมากอด

“แทน! พี่โคตรดีใจเลยว่ะ?” มันพูดไม่ออก ดีใจจนตื้นตันไปหมด

“พวกเขารอดแล้วพี่ ร่างกายของพวกเขายังไม่พังฟื้นตัวเร็วกว่าที่คิด เราไม่สิ้นชาติแล้วล่ะพี่!” แทนยิ้มมองน้ำตาซึมด้วยความปลื้มใจ

พอดี น้ำตานองหน้าอุ้มน้องนางฟ้ายืนยิ้มมองไปที่กลุ่มผีดิบ สะอื้นร้องเพลงจุกอก...

“โปรดจงรู้ว่าที่ฉันทำลงไปฉันทำไปเพื่อใคร โปรดจงเห็นทุกความตั้งใจฉันพร้อมทุ่มเทขนาดไหน ฮือฮือ!”

คุณค่าและความหมายของชีวิตมีหลากหลาย การเสียสละเป็นสิ่งที่ทำให้สังคมอบอุ่น และผู้เสียสละต้องได้รับการจดจำและเชิดชู ความตื้นตันใจจากการทำงานโดยไม่ได้รับสิ่งตอบแทนมันจุกใจ ปลื้มใจที่งานบรรลุเป้าหมายเป็นเวลาที่สมควรจะจดจำ แม้นจะไม่มีใครปรบมือให้ก็ตาม
                                    ……………………………………………………………

อีกด้านของลานจอดเครื่องบิน...

กลุ่มผู้ใหญ่ยังยืนเกาะกลุ่มคุยกันสีหน้าเคร่งเครียด ความรู้สึกตรงกันข้ามสิ้นเชิง เจ้าสัวช้างหน้านิ่วคิ้วขมวดบ่งบอกว่าเครียดกว่าใคร เดินหงุดหงิดวนไปวนมา สายตามองเข้าลานเล่นน้ำ...

“ผมขับรถออกไปไกลมากขึ้นทุกวัน หาผีดิบสวย ๆ หุ่นดี ๆ ไม่ค่อยได้เลย” ท่าทางของเขากังวลใจ

“เจ้าสัวต้องเร่งมือหน่อยนะ เจ้านายหงุดหงิดมากแล้ว ของขาดจะแย่เอานะ” ลุงโทนี่หันไปบอก

“ผมก็เต็มที่แล้วนะแต่พวกมันก็ขวางทาง แย่งผีดิบที่เราคัดไว้ไปฉีดวัคซีนหมด เหนื่อยจริง ๆ ไอ้คนของเราก็เสือกแอบช่วยพวกมันอีก”เจ้าสัวช้างบ่นอุบ

เจ้าสัวสิงห์ลูบคางเบา ๆ สายตามองไปที่กลุ่มของเจ็ทโด้...

“ไอ้เจ้าเล่ห์! แรมโบ้บอกว่าพวกมันซ่อนวัคซีนเอาไว้บนเครื่องบินแอร์บัส คนของมันเฝ้าอยู่ 10 คน” เขาถอนหายใจ

“หมูเข้าเล้าแล้วไม่มีทางปล่อยไปยกเว้นเอาไปเชือด ถ้าไม่ได้ดั่งใจก็ปิดประตูซะเลย ผมไม่อยากให้เจ้านายขัดใจ” เจ้าสัวช้างเสนอ

“ไม่มีอะไรน่ากังวลหรอก เดี๋ยวก็ดีเอง”ลุงโทนี่กระหยิ่มยิ้มมุมปาก

“มีแผนอะไรหรือเปล่าครับ คุณอาโทนี่?”เจ้าสัวสิงห์หันไป

“เอาน่า! มีคนมาขุดไถพรวนดินปลูกพืชให้แล้ว เราแค่รอเก็บดอกผลก็พอ เสร็จนาค่อยฆ่าโคถึกพวกเราถนัดกันอยู่แล้วนี่นา” ลุงโทนี่ยิ้มแบบทุนนิยม

“งั้น! ปล่อยให้มันดีใจไปก่อน เรากลับไปเตรียมตัวกัน พวกมันต้องใช้หนี้ทั้งชีวิตให้กับเรา” เจ้าสัวพีซีเหงื่อตกเดินไปขึ้นรถ

เจ้าสัวช้างยิ้มเหี้ยม จับไหล่ของเจ้าสัวสิงห์…

“เจ้าสัวสิงห์!...ก่อนจะขึ้นเป็นราชา เราต้องมีมิตรสหายไว้คอยสนับสนุน เมื่อขึ้นเป็นราชาแล้วเราต้องการเพียงทาสที่ซื่อสัตย์เท่านั้น ใช้แผนการเดิมสร้างความแตกแยกแล้วยึดอำนาจ” เขาก้าวขาขึ้นรถยนต์

“งั้น!คงต้องจัดงานเลี้ยงซะแล้วมั้งครับ? คุณอาโทนี่เตรียมเป็นพระเอกนะครับ” เจ้าสัวสิงห์กระหยิ่มยิ้มย่อง

“รอให้พวกมันแข็งแรงขึ้นอีกนิด แล้วค่อยจัดงานเลี้ยงต้อนรับให้พวกมัน เอาครั้งเดียวปิดเกมไปเลย” โทนี่กอดคอเจ้าสัวสิงห์เดินขึ้นรถยนต์

 การให้โดยไม่หวังผลช่างเป็นการกระทำที่โง่เง่า ในสายตาของชนชั้นสูง พวกเขามองการช่วยเหลือเป็นมูลค่า หวังผลคืนกลับมาเป็นกำไร ไม่ทางใดก็ทางหนึ่งเสมอในแบบฉบับของทุนนิยม

                                  ...............................................................................