The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 7

Kala Democracy

มีนาคม ค.ศ.2026

มุมมองสายตา เจ็ทโด้

เวทีทิศเหนือ...

ผมลุกออกจากโต๊ะเจ้าสัวเดินออกมารับอากาศหายใจนอกลาน พ่อนั่งหงอยเหงามองอาหารที่ตักมาเพื่อกินคนเดียว เจ้าแทนเดินแฉลบเข้าไปหา…

“พ่อ! กินได้มั้ยเอาอะไรอย่างอื่นมั้ย ผมไปเอาให้?” เจ้าแทนคอยดูแลอย่างดีไม่มีท่าทางงอแงเลย จิตใจสะอาดไม่เคยคิดหยุมหยิม ไม่ก็คือไม่ ใช่ก็คือใช่ไม่ซับซ้อนยอกย้อน

“ไม่เป็นไรพ่อแค่รู้สึกเหงา ชีวิตมันเปลี่ยนแปลงไวจนพ่อรับมือไม่ทัน คนในบ้านพ่อตายหมดเลยเหรอลูก?” ท่านเงยหน้ามองลูกชาย

“ใช่ครับ!พ่อเป็นคนชนะ พ่อคือฮีโร่ของบ้าน”เจ้าแทนจิตไม่อาฆาตคนในครอบครัวเลยหรือเรื่องที่โดนเจ้าหน้าที่รัฐทำร้าย มันก็ไม่เคยเอามาเป็นอารมณ์

“เฮ้อ! พ่อจะอยู่ยังไงต่อไป คิดไม่ออกเลย” เป็นธรรมดาของคนที่ตื่นขึ้นมาแล้วพบว่าบ้านไฟไหม้มักจะสับสน อีกไม่นานท่านก็ปรับตัวได้

“ถ้าพ่อไม่รังเกียจไปอยู่กับผมก็ได้ ไปหาลูกสะใภ้ของพ่อที่เกาหลีเหนือ เริ่มต้นชีวิตใหม่ที่นั่น ผมจะหาเมียใหม่ให้จะได้ไม่เหงา เอามั้ย?”เจ้าแทนเย้าแหย่ชดเชยสิ่งที่ขาดหาย /ผมอิจฉานะเนี่ย/

“ฮึฮึ! แกก็...พ่อแก่แล้ว ไม่เอาแล้วขออยู่คนเดียวดีกว่า แกมีเมียแล้วเหรอ ลูกเต้าเหล่าใครล่ะ?” ท่านถามเหมือนผู้ใหญ่ทุนนิยมในประเทศนี้ ลูกจะมีเมียดันไปถามถึงครอบครัวซะงั้น

“คนที่ทำวัคซีนช่วยเหลือพวกเรานี่แหละ” เจ้าแทนยิ้มภูมิใจ

“หือ! จริงเหรอ เมียแกเก่งขนาดนั้นเชียวเหรอ?”ท่านเลิกคิ้วสูงสีหน้าแปลกใจ...

“เก่งสิ! เป็นดอกเตอร์ด้วยนะ” เจ้าแทนยิ้มยืดอก /ผมอิจฉาแล้วก็หมั่นไส้มากจะอวดทำไมวะ จูยอนของผมเก่งกว่าตั้งเยอะยังไม่อวดเลย/

“ตลกดีนะ! คนที่ประเทศไม่ต้องการกลับกลายเป็นฮีโร่มาช่วยเหลือ คนที่เสือกไสไล่ส่งพวกแกกลับหนีเอาตัวรอดหรือไม่ก็ตายหมด เฮ้อ!...ชีวิต” เขาหันมายิ้มกับผมแล้วพูดต่อ...

 “ขอบใจมากนะตุ๋ยที่เหน็ดเหนื่อยเลี้ยงดูเจ้าแทนอย่างดี ถ้ามันทำอะไรพลาดไป พ่อขอโทษด้วยอีกคนนะ” ท่านกุมมือสายตาขอบคุณจริงใจ/ผมช่วยแทนไม่ใช่เพราะพ่อหรอกครับ ผมช่วยเพราะเอื้อง/

“ไม่เป็นไรครับ แทนเป็นเด็กดีขอบคุณที่พ่ออบรมมาดี” ผมตอบอย่างนอบน้อม

“ต้องขอบคุณน้าเอื้อง เสียดายคนบ้านนั้นอายุสั้นกันทุกคน ผมก็เลวมากที่ไม่เคยไปขอบคุณเธอกับคุณพ่อสักครั้ง” ท่านหลุบตาลงเหมือนสำนึกผิด

“เฮ่อ!” ผมเสียวใจแวบแค่นกลืนน้ำลายอย่างลำบาก

“พ่อไม่มีความทรงจำดี ๆ กับที่นี่อีกแล้ว ขอตามพวกแกไปอยู่เกาหลีเหนือด้วยคนนะ ชดเชยเวลาที่ไม่ได้อยู่กับแกจะได้ไถ่โทษด้วย”ท่านหันไปกอดเอวลูกชาย

“Coolman!” เพราะจิตใจสะอาดที่ไม่อาฆาตแค้น เจ้าแทนลดช่องว่างของความห่างได้อย่างน่าอัศจรรย์ เขาทำตัวเหมือนเพื่อนมากกว่าเป็นลูก

“ด้วยความยินดีครับ ไปถึงที่นั่นแล้วพ่อจะอึ้ง!” ผมไม่อยากจะโม้

ทันใดนั้น...

“เจ็ทโด้เซม! เจ็ทโด้เซม!” เสียงวิทยุเรียกอย่างร้อนรน

“ว่าไง ซองบก?”

“เรดาร์จับสัญญาณเครื่องบินได้ครับ กองทัพจีนเคลื่อนไหวแล้ว ฝูงบินมากกว่า 20 ลำกำลังเดินทางมาที่นี่ครับ”

“เฮ้ย!” ผมลุกพรวดมองไปทั่วลาน แล้วพวกนี้จะทำอย่างไร?

“ซองบก! วัดพิกัดอีกกี่ชั่วโมงพวกเขาจะมาถึงที่นี่”ผมเริ่มร้อนใจงานนี้สิ้นชาติจริง ๆ แน่

“สักครู่ครับ!”

แทนเดินมากระซิบถาม....“เกิดอะไรขึ้นครับ?”

“กองทัพจีนมาแล้ว เราต้องบอกให้พวกเขาแยกย้ายกันไปซ่อนตัวกันก่อน เอาอย่างนี้นะ! มึงบอกทุกคนให้พาพวกเราออกจากกลุ่มใหญ่ กูจะเข้าไปบอกเจ้าสัวให้ระวังตัว”

“ได้ครับ!...พ่อไปด้วยกัน” แทนหันไปดึงมือพ่อแล้วเดินแยกไป

สหายนักบินเรียกวิทยุมาอีกครั้ง...

“เซม! เฮลิคอปเตอร์ 3 ลำน่าจะถึงภายใน 30 นาที ส่วนกองบินจะถึงใน 4 ชั่วโมง”

“สหายซ่อนตัวไว้ ถ้าเกิดเหตุการณ์ไม่คาดฝันกับพวกเรา สหายเป็นคนตัดสินใจ เข้าใจมั้ย?”

“เย่!”

“ชึ่ง ๆ โป้ง ๆ ชึ่ง!” กลางลานรื่นเริงเสียงเพลงจากลำโพงรถปราบจลาจลจีโน่ยังดังกึกก้อง มวลชนคนรอดตายเมามายดื่มด่ำกับความสุข

ทันใดนั้นเองฝูงชนทางซ้ายของลานก็ลุกฮือแตกตื่นตกใจ...

“โอ๊ย! ช่วยด้วย ฉันหายใจไม่ออก” คุณป้าตาเหลือกเอามือบีบคอตัวเอง น้ำลายฟูมปาก

“เกิดอะไรขึ้น เธอเป็นอะไร?” เสียงตื่นตระหนกอื้ออึง

“อ๊าก! หายใจไม่ออก ช่วยด้วย!” อีกด้านร้องในอาการเดียวกัน ชายหนุ่มชักกระตุกตัวงอ

“ช่วยด้วย! ฉันแสบหน้าอก แสบท้อง” หญิงวัยกลางคนหน้าเวทีล้มลงดิ้นพราด ความโกลาหนเริ่มกระจายตัว

“ตายแล้ว! คนนี้อ้วกเป็นเลือด” ทุกคนอยู่ในอาการเสียขวัญ

ผมตกตะลึงมองไปที่คนเหล่านั้นด้วยความไม่เข้าใจ พวกเขาดิ้นทรมานน้ำลายฟูมปากก่อนจะขาดใจตายต่อหน้าทุกคน ฝูงชนทั้งประหลาดใจ แปลกใจ สงสัย แล้วก็เริ่ม...กลัว

งานรื่นเริงจบลงด้วยโศกนาฏกรรม ความกลัวขี่คอความสงสัยมาด้วยกัน ทุกคนต่างตะลึงและเริ่มมองหาคนผิดตามแนวคิดของยุคสมัย

จู่ ๆ ก็มีคนตะโกนออกมา...

“ไอ้พวกพม่าใช้วัคซีนปลอม ข่าวลือเป็นจริงแล้วพวกเรา พวกมันหลอกขายของปลอมให้เจ้าสัว” เสียงที่ 1 ชี้เป้า

“เป็นเพราะวัคซีนแน่ ๆ เลย พวกมันจะฆ่าพวกเรา ไอ้คนขายชาติ!” เสียงที่ 2 ปลุกเร้าความกลัวในใจของกลุ่มคนให้ตื่นตระหนก

“กระทืบแม่งเลย! พวกมันเอาของปลอมมาหลอกขายให้เจ้านาย”เสียงที่ 3 ตอบรับเหมือนสื่อกระจายข่าวที่ได้รับบทบาทมาอย่างลงตัว

“เลวมาก! อย่าให้มันลอยนวล” ความกลัวทำหน้าที่หลอกหลอนจินตนาการในใจ อุปาทานหมู่เริ่มก่อหวอด /นี่มันวิธีปลุกม็อบล่าแม่มดนี่หว่า พวกเราโดนหักหลังเต็ม ๆ/

“จับพวกมันไว้!” เสียงที่ 4 สั่ง ปิดเกม

“เฮ้ย อย่าหนีนะ!” ชาวบ้านกรูเข้าล้อมกลุ่มชนเผ่าชาติพันธ์ที่มึนงงกับสถานการณ์

แรมโบ้กับลูกน้องพรวดเข้ามาถึงตัวผมพร้อมปืนในมือ...

“คราวนี้มึงรอดยากทำให้เจ้าสัวระคายเคืองใจ กูเตือนแล้วทั้งนั้น” เขาพยักหน้าให้ลูกน้องเข้ารวบตัว ผมยกมือปล่อยให้เขาจับแต่โดยดี

ความโกลาหลวุ่นวายจับต้นชนปลายไม่ถูก ชาวบ้านแบ่งเป็นสองฝักสองฝ่ายจับกลุ่มถกเถียง คุณป้าเดินออกจากกลุ่มคนตะโกนลั่น...

“ใจเย็น ๆ กันก่อน! พวกนี้อาจจะแพ้ยาก็ได้ วัคซีนพวกนี้เมื่อก่อนก็มีคนแพ้แบบนี้แหละ พวกเขาคงไม่ตั้งใจหรอกเอาของปลอมมาหรอก คนเป็นแสนเจ็บแค่นิดเดียว” ยังมีคนเอนเอียงเชื่อมาทางพวกเรา โลกนี้ยังมีความยุติธรรมหลงเหลืออยู่บ้าง

“เป็นเพราะอาหารที่กินหรือเปล่าอย่าพึ่งใส่ความกันสิ คนที่ตั้งใจช่วยเหลือจะเสียใจนะ” ชายอ้วนพยายามโบกมือให้ทุกคนใจเย็น

“แล้วคุณจะไม่ถามให้รู้เรื่องเหรอว่าพวกมันผสมอะไรลงไป คุณจะไม่ตรวจสอบเลยหรือไง ผมคนนึงล่ะที่ไม่สบายใจ คิดแล้วสยอง!” ฝ่ายต่อต้านเริ่มขึ้นเสียงรุกไล่

“ใช่! ผมด้วย ไม่สบายใจ” ลูกคู่รับได้จังหวะ

“ทุกท่าน!...” เสียงจากลุงโทนี่เรียกทุกให้กลับมาสนใจ…

“อย่าให้เกิดการกระทบกระทั่งกัน เพื่อความเรียบร้อย เราขอควบคุมตัวของผู้ต้องสงสัยไว้ทั้งหมด” เขายึดอำนาจทันที /ไอ้นี่หักหลังเราเต็ม ๆ/

“พรึบ!” กลุ่มทหารของหลงซันลุกขึ้นยกปืนสู้ ท่ามกลางวงล้อม

ลุงโทนี่ชี้กราดลงมา...

“อย่าคิดสั้น! มองขึ้นมาบนเวทีก่อนแล้วค่อยตัดสินใจ” เสียงลุงโทนี่เร้าทุกคนหันไปมองบนเวที

ผมโดนปืน 4- 5 กระบอกจ่อหลังผลักเดินขึ้นไปกลางเวที พวกผู้ใหญ่เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราวเหนือชั้น พวกเขาได้ทุกอย่างโดยไม่ต้องลงทุนใด ๆ ผลักผมและเพื่อนให้เป็นโจรและติดบ่วงปัญหา ผมส่งสัญญาณให้นักรบไทใหญ่วางอาวุธ

ลุงโทนี่ตะโกนสำทับ...

“วางอาวุธทุกคนจะได้ไม่มีใครต้องเจ็บตัว เมื่อสอบสวนเรียบร้อยแล้วจะปล่อยตัวกลับบ้าน ขอให้ทุกฝ่ายเชื่อใจผมและขอให้นายแทนกับน.ส.พอดี ขึ้นมารายงานตัว เดี๋ยวนี้!” เสียงเฉียบขาดจากลุงโทนี่ก้องกังวาน ทุกอย่างทุกจัดวางไว้เป็นขั้นตอน ผมรู้สึกอึดอัดใจที่เขาเรียกพอดีขึ้นมาด้วย เด็กผู้หญิงคนนี้โชคร้ายมากที่ตกเป็นเหยื่อของผู้ใหญ่ไม่มีวันจบสิ้น

“ไอ้คอลเซ็นเตอร์วางอาวุธ มึงไม่ได้กลับบ้านแน่ บังอาจมาหลอกพวกกู” ผู้รอดตายกรูเข้าไปปลดอาวุธทหารของหลงซันแล้วต้อนพวกเขาไปรวมกัน

กลุ่มเพื่อนชนเผ่าถูกล้อมด้วยชาวบ้านที่เขาเสียสละมาช่วยชีวิตไว้ ความกลัวทำให้ทุกคนขาดสติและต้องหาทางกำจัดสิ่งที่กลัวออกไปให้ไวที่สุด โดยไม่มีใครสักคนฉุกคิดว่าตัวเองรอดตายมาได้อย่างไร?

กลุ่มเจ้าสัวเดินขึ้นมายืนยิ้มแป้นอย่างสบายใจบนเวที เหมือนกับ ส.ส.บนเวทีดีเบตที่พยายามปั้นหน้าให้ดูใจดีมีเมตตา ส่งสายตาไปที่เหยื่อด้านล่างด้วยความรัก เจ้าสัวพีซีกระซิบลุงโทนี่...

“ทหารจีนบุกแล้ว เราต้องไปคุยกัน” พวกมันก็รู้เรื่องนี้เหมือนกันนี่นา ผมเองที่โง่และไว้ใจพวกเขา

พอดี...ก้าวเดินอย่างทระนงอกตั้งหน้าเชิดผ่านเจ้าหล้าและฮัก เจ้าแทนก้าวเดินขึ้นอีกฟากของเวที น้องสองคนนี้เป็นหัวเรี่ยวหัวแรงของการช่วยชีวิตในครั้งนี้ รางวัลที่เขาได้รับจากลุงโทนี่คืออะไรกันแน่ ผมมองสายตาที่แน่วแน่ของพอดีแล้วรู้เลยว่า เธอโตพอที่จะรับผิดชอบชีวิตของตัวเองได้และปกป้องคนอื่นได้ด้วย  

เมื่อเธอเดินถึงกลางเวทีก็คว้าไมโครโฟนจากลุงโทนี่…

“ทุกโค้น!...ทหารจีนบุกแล้ว เหลือเวลาอีก 30 นาที พวกเขาจะมาถึงที่นี่ ทุกท่านกำลังโดนหลอก พวกคนชนเผ่า...”

แรมโบ้ง้างมือพรวดพราดเข้าไป...

“เพี๊ยะ!” ใบหน้าของสาวน้อยสะบัดล้มลง ผมหลับตาข่มใจ

“โดนจับได้แล้วยังไม่สำนึก ปั้นน้ำเป็นตัว กล่าวหาผู้ใหญ่”

แทนขยับจะเข้าไปช่วย…

“มากไปแล้ว มึง!” แต่ก็โดนฉุดแขนไว้ ความรู้สึกที่ดีต่อกันความปรารถนาดีที่นำมาให้กลับย้อนแทงใจให้ผิดหวัง ผมหรือแทนเจ็บตัวก็เป็นเรื่องธรรมดา แต่สำหรับพอดีแล้ว...ไม่สมควรแม้แต่น้อยที่ต้องมารับกรรม

“ฮือ!” เสียงด้านล่าง

พอดี รูปร่างบอบบางกัดฟันดันพื้น สาวน้อยมีแต่ความผิดหวังในแววตาลุกขึ้นตะโกนใส่ชาวบ้าน...

“พวกเขามาช่วยเราด้วยใจบริสุทธิ์ วัคซีนนั้นพวกเขาให้เราฟรีไม่ได้ซื้อ เราจะตอบแทนน้ำใจพวกเขาแบบนี้ใช่ไหมคะ?”

“หยุดเดี๋ยวนี้นะ!”ลุงโทนี่ตวาด แต่ก็หยุดเธอไม่ได้

“คนที่คืนชีวิตให้ทุกคนคือคนไทใหญ่นะคะ ไม่ใช่ไอ้พวกนี้”เธอตะโกนลงไปด้านล่างแล้วชี้กราดใส่กลุ่มเจ้าสัว /ใจเกินร้อยมากแม่สาวน้อย/

แรมโบ้ผวาเข้ามาทำหน้าที่สุนัขอารักขา...

“อั่ก! อีนี่ใส่ความผู้ใหญ่” แรมโบ้เตะเข้าที่ท้องของเธอเต็มแรงโดยไม่สนสายตาของชาวบ้าน

“อูย!” สาวน้อยร่างบอบบางนอนกุมท้องตัวงอด้วยความจุก เจ้าแทนหลับตาเมินไปที่อื่น /ผมกัดฟันแน่นคิดในใจว่า อดทนไว้นะลูก อดทนอีกนิด/ แต่เธอยังสวมหัวใจสิงห์ขยับลุกขึ้นแล้วตะโกนอีกครั้ง…

“พวกเรา ทหารจีนกำลัง...”

“ผลั้วะ!” ใบหน้าขาวสะบัดแรง เลือดแดงไหลจากมุมปาก

“เอาให้สบายใจพวกมึงเลย กูไม่กลัวมึง! ถุย!” เธอตาขวางถ่มน้ำลายใส่หน้า

“พวกคุณทำมากเกินไปแล้วนะ อย่างน้อยก็สมควรมีความละอายใจกันบ้าง อย่าทำร้ายเด็กคนนี้” แทนตะโกนไปแต่ก็ไร้ผล ผมสลดใจกับแววตาสะใจของกองเชียร์ด้านล่างที่ยิ้มเยาะเด็กหญิงถูกทำร้าย คนที่นี่ถือหางผู้มีอำนาจมาตลอด

“เธอสมคบคิดกับพวกมัน เอาอะไรมาฉีดให้คนของเราตาย ยังจะปากดีอีก หัดสำนึกและขอโทษบ้าง” เขาบีบปาก เธอสะบัดถอยออกแล้วชี้หน้า...

“มึงเป็นคนวางยา กูได้ยินมึงกับลูกน้องคุยกัน แน่จริงมึงเอาเขาไปตรวจสิ” พอดีโวยกลับชาวบ้านฮือฮา ลุงโทนี่เหลือบมองด้วยหางตาแล้วรีบหันไปพ่นกับชาวบ้าน...

“ถึงทหารจีนจะมาจริง ๆ พวกเราก็มีความสัมพันธ์อันดีกับทหารจีนพี่น้องไม่ต้องกลัว ไอ้พวกนี้! มันเป็นศัตรูกับทหารจีน เราจะส่งตัวมันไปให้พวกเขา เพื่อแลกเปลี่ยนกับการให้เราเป็นอิสระ” เขาเบี่ยงประเด็นหลบไปอีกเรื่องและก็ได้ผล

“เฮ!” มวลชนเชื่อเขามากกว่าโห่ร้องดีใจ

พอดี เลือดกบปากนั่งกองอยู่กับพื้น แต่เธอใจยังสู้แหงนหน้ามองลุงโทนี่…

“ลุงไม่ละอายใจบ้างเหรอ? สามัญสำนึกไม่เหลือแล้วใช่มั้ย? หัวใจทำด้วยอะไรถึงได้หักหลังใส่ร้ายพวกเราอย่างไม่อายปาก นี่เหรอผู้ใหญ่!ปลิ้นปล้อนกะล่อนหลอกลวงแบบนี้จะให้เด็กเคารพเหรอ? วิธีแบบนี้เหรอที่ผู้ใหญ่มอบไว้เป็นวัฒนธรรมให้พวกเราจดจำและเรียนรู้?”

“หุบปาก!” ลูกสมุนปรี่เข้าไป

“อย่า!ไปทำเธอ” ลุงโทนี่ชิงโอกาสที่ได้เปรียบ...

“ถ้าต้องเลือกระหว่างพวกเธอกับชีวิตพี่น้องทั้งหมด พวกเราเลือกฝ่ายจีนแน่นอน เราต้องเลือกทางที่ดีที่สุดเพื่อประชาชน ใช่มั้ยพวกเรา?”

“ใช่! ลุงโทนี่ทำเพื่อประชาชน” Fc โห่ร้องกับชัยชนะของชาติ การเนรคุณของพวกเขาล้ำค่ามากได้ทั้งใจคนและได้ทั้งวัคซีนในขณะเดียวกันได้กำจัดเสี้ยนหนามให้พ้นทาง ลุงโทนี่ ประทับตรานักโทษให้กับพวกเราอย่างแนบเนียน

“ฆ่ามันทิ้งไปเลย!” มวลชนเห็นคล้อยไปในทางเดียวกัน

“เฮ้ย!” ผมใจเสียที่เห็นพ่อของแทนเดินตรงเข้าไปชี้หน้า...

“เฮ้ย...พวกมึง!” …

“ครั้งแล้วครั้งเล่าที่กลุ่มพวกมึงสลับหน้ากันเล่น ฉวยโอกาสโกงและหักหลังคนที่สนับสนุนเหยียบซากศพขึ้นเป็นผู้นำ เพื่อเงินมึงทำได้ทุกอย่าง เกียรติอยู่ตรงไหนวะ?”

“คุณเป็นใครกล้ามากล่าวหาพวกเรา” ลุงโทนี่มองแค่หางตา

พ่อของแทนมองจ้องเขม็ง...

“ไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยไปอย่างไร ความชั่วร้ายไม่เคยหลุดออกจากสมองโลภมากของพวกคุณเลย สร้างปีศาจแล้ววาดภาพพระเอก” ท่านชี้หน้าบรรดาเจ้าสัวบนเวที...

“เจ้าสัวพีซี!เคยละอายใจบ้างไหมคอยคิดแต่จะกินรวบ เจ้าสัวสิงห์กับเจ้าสัวช้างหากินกับการผูกขาดเอาเปรียบพวกเรายังไม่พออีกเหรอ มึงจะตามขี่หลังกูไปอีกนานไหม?” เขาหันกลับไปหามวลชน แล้วตะโกนแข่งกับเสียงอื้ออึง...

“พี่น้อง! คนที่มาช่วยพวกเราคือเด็กผู้หญิงคนนี้ เธอทำงานหนักทุกวันเพื่อให้ทุกคนช่วยเหลือตัวเองได้ ในวันที่พวกคุณพูดได้เธอดีใจมากกว่าใคร เธอร้องไห้ด้วยความยินดี คุณคิดจะฆ่าคนที่ช่วยชีวิตของคุณเหรอ พวกคุณยังเป็นคนกันอยู่หรือเปล่า?”

“เฮ้ยหุบปาก!” ลูกน้องเจ้าสังร้องห้าม แต่ท่านไม่สน...

“กลุ่มชาวบ้านชาติพันธุ์ไม่ได้หวังคำขอบคุณ เช่นเดียวกันเขาก็ไม่ได้หวังว่าจะเป็นคนร้าย เขาเดินทางมาเพื่อช่วย คนประเทศนี้เข้าใจคำว่า ช่วยไหมครับ?” เขาตะโกนใส่มวลชน สมุนของลุงโทนี่เดินเข้ามาล้อมตัว

“ใครถูกตัวผู้ชายคนนี้ มึงตาย!” แทนดวงตาดุร้าวปีศาจร้ายตะโกนลงมา ผมยังหาจังหวะพลิกเกมไม่ได้เลยมวลชนหูเบามาก คนที่เชื่อพวกเรากลับกลายเป็นส่วนน้อย

พ่อแหงนหน้าท้าทาย....

“จะดีกว่ามั้ยโทนี่? ถ้าต่างคนต่างไปถือว่าเป็นความผิดพลาดที่มีคนตาย ถือว่าจ่ายเป็นค่าตอบแทนแล้วเลิกแล้วต่อกัน” เขายืนยืดอก

“ไม่ได้! ประชาชนตายต้องรับผิด ผมยอมไม่ได้ที่จะให้ใครก็ไม่รู้มาทำร้ายประชาชนของผม เฮ้ย! จับมัน อย่าให้พูดมาก” ลุงโทนี่ชี้กราด

กลุ่มลูกน้องกรูเข้ามาควบคุมตัว แต่พ่อของแทนเป็นคนรูปร่างสูงใหญ่จึงยากที่คนป่วยเหล่านั้นจะฉุดกระชาก

เขาชี้หน้าโทนี่...

“เพียงแค่อยากได้อำนาจพวกมึงโยนความผิดให้เด็กผู้หญิงที่พาคนมาช่วยชาวบ้าน มึงหาแดกกับการโกงเด็ก...นี่เหรอผู้ใหญ่?” ท่านตะโกนใส่หน้าลุงโทนี่

“คนพวกนี้พูดเรื่องอะไรกัน ไม่มีใครอยากได้อำนาจหรอก เราทำเพื่อประชาชน เราสร้างความปลอดภัย พวกเราจับพวกมันรวมกันแล้วล้อมไว้ก่อนให้ชาวบ้านอยู่วงใน วางพลปืนอยู่วงนอก ถ้าใครคิดหนียิงทิ้งได้เลย ส่วนไอ้หัวโจกกลุ่มนี้เอาไปไว้ที่ลานข้างกองบัญชาการ รอทหารจีนมารับ” ลุงโทนี่สั่งการแล้วพากลุ่มเจ้าสัวลงไปขึ้นรถยนต์ขับหนีเข้าบ้านไป

                                 .........................................................................

บนลานทิศเหนือ ใกล้กับอาคารกองบังคับทหาร...

พวกเราโดนมัดหันหลังให้กัน 4 คนบนกลางลานกว้างไกลจากกลุ่มใหญ่ ชาวบ้านยังคงดื่มกินยินดีกับชัยชนะที่จับโจรได้ ผมหันมองพอดีแล้วสงสารใบหน้าช้ำบวมปากเจ็บแต่ก็ยอมรับในหัวใจที่ยิ่งใหญ่

เจ้าแทนหันไปหาพ่อแล้วส่งยิ้มยียวนไปให้...

“Cool man! ได้ใจมาก! หัวรุนแรงนะเราเนี่ย!” เขายิ้มล้อหยอกพ่อ ผมชอบมองเวลาที่เขาหยอกล้อกันเลยยื่นหน้าไปเล่นด้วย...

“ผมรู้แล้วว่าเจ้าแทนเหมือนใคร ผมปวดหัวกับการเรียกร้องของมันมาตลอด มีพ่อเป็นไอดอลนี่เอง” ผมช่วยกันแหย่ ความโกรธจะได้เบาลงสมองจะได้ใสขึ้น

พ่อหันมาทำตาโตเท่าไข่ห่าน...

“พ่อใจเต้นแรงมาก กลัวพวกมันยิงหัวเอา นี่! อย่าบอกใครนะ เยี่ยวเกือบแตก”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” ทุกคนพร้อมใจกันหัวเราะ

“คุณปู่! เซ็กซี่มาก” พอดีเสียงใสทั้ง ๆ ที่ปากยังมีรอยคราบเลือด ผมร้องถาม...

“พอดี! เจ็บมั้ยลูก!”

“แค่คุณลุงเป็นห่วง หนูก็หายเจ็บเลยคะ!” เธอยังเสียงใสไม่งอแง

“แทน! มึงว่าไอ้เจ้าสัวพวกนั้นจะคุยกับทหารจีนได้มั้ย?” เรื่องนี้พวกเราต้องคาดเดาความสัมพันธ์ ถ้าพลาดอีกครั้งพวกเราจบแน่

“ลองวิเคราะห์กันก่อนนะ พี่คิดว่า พวกจีนจะส่งทหารมาทำไม?”เจ้าแทนตั้งประเด็น

“หล้าไปถล่มตามค่ายมันติดต่อทหารของมันไม่ได้มันคงไม่คิดมาดีแน่ ถ้าเป็นกูก็คงเข้ามาถล่มอย่างเดียว กูไม่มาเจรจาต่อรองหรอกถ้าพี่น้องของกูตาย อีกอย่างมันโจมตีไปทั่วโลกเพื่อยึดแผ่นดินมันคงไม่ปล่อยไอ้พวกนี้หรอก พวกมันไม่มีอะไรไปต่อรองหรอก”

พอดีออกความเห็น...

“แต่ลุงโทนี่บอกว่าเขามีความสัมพันธ์กันนะคะ คุณลุง! พวกนี้มันซิกแซ็กเก่งจะตาย ไอ้พวกลิ้นไม่มีกระดูกวัคซีนไม่ใช่ของมัน ดูดู๋!มันยังตู่เอาหน้าตาเฉย”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” พ่อขยับ...

“มันต่อรองกับจีนไม่ได้หรอก พ่อก็คิดเหมือนตุ๋ยโดนจีนถล่มแน่ ไม่มีเหตุผลที่ต้องมาฟังคำต่อรองจากไอ้พวกนี้ พวกคนจีนมันถือว่า อาวุธคืออำนาจ”

จากข้อมูลที่เรามี ทุกคนคิดไปแนวเดียวกันว่าจีนเข้ามาถล่มแน่ แต่ในอีกมุมเราไม่รู้ความสัมพันธ์ที่แท้จริงของมันกับทหารจีน ผมสรุปคร่าว ๆ ไว้ก่อน...

“งั้น! ถ้าทหารจีนเข้ามาเราก็ตายทั้งหมด ไม่ว่ามันจะถล่มเลยหรือมันเจรจาสำเร็จพวกเราไม่น่าจะรอด อึดอัดจังติดต่อนักบินไม่ได้เลย มันยึดโทรศัพท์ไปหมดเลย” ผมได้แต่ชะเง้อมองไม่เห็นกลุ่มของหล้าเลย

“โน่นไงคะ! วิทยุกองอยู่ข้างเวที ไอ้แรมโบ้กับลูกน้องมันเฝ้าอยู่” พอดีโบ้ยปาก

“หลุดไปได้ ผมจะยิงหัวไอ้แรมโบ้ก่อนเลย เก่งเหลือเกินกับเด็ก พอดีเจ็บมั้ยน้อง?” แทนจองกฐินอีกคน

“จุกเลยพี่แทน! เรื่องนี้หนูขอเอี่ยวด้วย มันเตะหนู มันจะต้องโดนสองเท่า” เธอเม้มปากแน่น

“ขอโทษด้วยนะที่พี่ปกป้องไม่ได้ พี่จะเอาคืนให้นะ”

“พี่ไม่ต้องขอโทษหนูเลย เดินฝ่าถนนลูกรังย่อมโดนกรวดบาดเท้าบ้าง มันเป็นประสบการณ์ที่หนูจะบันทึกไว้ให้คนรุ่นต่อไปรู้ว่าผู้ใหญ่ในปี ค.ศ.นี้ มันเลวขนาดไหน”

ผมไม่อยากให้ในหัวของเธอเต็มไปด้วยบาดแผล เด็กในวัยนี้มันต้องลุย กล้า บ้า ท้าความฝัน ไม่สมควรต้องมีมลทิน เรื่องการเมืองของผู้ใหญ่มันชั่วช้าสามานต์ ไม่มีการสร้างสรรค์มีแต่ปกป้องอำนาจแย่งความฝันของเด็ก ถ้าไม่มีคนลุกขึ้นมาปกป้องเด็กทุกคนต้องโตมาในฝันของพวกผู้ใหญ่ที่มันวางเครือข่ายไว้จนแน่นกลายเป็นวัฒนธรรม นึกแล้วก็ต้องขอบคุณทหารจีนเหมือนกัน

                                               .......................................................