The last man stand วิบัติ 2026 เล่มที่ 8 ตอนที่ 8

Kala city

มีนาคม ค.ศ.2026

ทางด้านทิศใต้ของลานจอดเครื่องบิน...

กลุ่มชาติพันธ์สีหน้าท่าทางวิตกกังวลนั่งเป็นไข่แดงกลางลาน โดยล้อมรอบด้วยพวกเนรคุณที่พวกเขาไปเก็บมาจากข้างถนนและเฝ้าดูแลให้อาหารจัดที่หลับที่นอน พยุงเข้าห้องน้ำและเช็ดอ้วกให้ด้วยความจริงใจ

หลงซันลุกยืนท่ามกลางพี่น้องของเขา...

“พวกเราอยู่กันครบมั้ย?” เขาหันหมุนมองรอบตัว

“ครบครับ!” หล้าตอบ

“ลูกพี่กับแทนโดนมัดอยู่ไกล ตอนนี้เราติดต่อกันไม่ได้แล้ว เราต้องเอาตัวรอดให้ได้ก่อนที่กองทัพจีนจะมาถึง หล้า! มึงช่วยพูดกับชาวบ้านหน่อยว่าพวกเขาใกล้ตายจริง ๆ แล้ว ถ้ายังคงเชื่อไอ้โทนี่ได้ตายหมดแน่” หลงซันสั่งแล้วมองไปที่กลุ่มชาวบ้านพร้อมอาวุธรอบตัว

“จะได้ผลเร้อหัวหน้าหลง พวกเขาไม่ฟังเราหรอก” ฮักหน้าเหยเข็ดกับพฤติกรรมของชาว Kala

“เราต้องทำอะไรสักอย่างดีกว่านั่งรอความตาย ถ้ามีใครสักคนต้องเจ็บตัว กูจะไม่ให้อภัยตัวเองเลยและจะไม่ให้อภัยคนที่ทำให้พวกเราเจ็บตัวด้วยจั” หลงซันประกาศก้อง

หล้า หนุ่มไทใหญ่หัวใจสะอาด ขยับลุกเดินไปหากลุ่มชาวบ้านที่หลงโฆษณาชวนเชื่อ ชายหนุ่มในกลุ่มขยับปืนก้าวขาเดินออกมาประจันหน้า...

“หยุดตรงนั้น! ถ้าก้าวมาอีกก้าวเดียว มึงตาย!” มือปืนตะโกนสั่ง แข่งกับเสียงฝูงชนที่คุยกันขรม

“วู้ว! ทุกคนเงียบก่อน” หล้าป้องปากตะโกนเรียกความสนใจ

“มึงจะทำอะไรไอ้พม่า?”

“ผมมีเรื่องอยากจะเตือนครั้งสุดท้ายขอให้ฟังให้จบ ผมจะไม่แก้ตัวใด ๆ ทั้งสิ้น พวกคุณคงตัดสินไปแล้วว่าผมเป็นคนร้าย ผมมีคำถามง่าย ๆ และไม่ต้องตอบ” เขาสูดลมหายใจลึกแล้วตะโกนดังสุดเสียง

“ในวันที่จำความได้ คุณเห็นหน้าของใครเป็นคนแรก ใครป้อนอาหารป้อนน้ำป้อนยาแก่คุณ เสื้อผ้าและรองเท้าที่คุณสวมใส่ตอนนี้คุณซื้อมาจากไหน?” ถึงสำเนียงของหล้าจะฟังดูตลก แต่ทุกคำกลั่นออกมาจากใจจริง

“............”

“สงสัยไหมว่าสีหมึกบนใบหน้าของคุณ ใครเป็นคนขีด แล้วขีดทำไม?”

“............”

“อีกไม่กี่นาทีเฮลิคอปเตอร์จีนจะมาถึง ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะยิงระเบิดมาที่พวกเรา ทั้งหมดนี่จะตายพร้อมกัน เจ้าสัวของพวกคุณหนีไปกันหมดแล้ว”

“หุบปาก! เดี๋ยวลุงโทนี่ก็ออกมาเจรจา” กลุ่มมือปืนโต้กลับ

“คุณไม่เชื่อผมก็ไม่เป็นไร สำหรับคนที่ยังเชื่อใจพวกเราให้ถอยออกไปจากจุดนี้เข้าไปหลบในอาคารสนามบินซะ”

“กลับไปนั่งที่เก่า ก่อนที่กูจะยิงมึง ไป!” มือปืนเดินมาผลักอก

แต่สิ่งที่หล้าตั้งคำถามนั้น...มันได้ผล ความกังวลเริ่มจับขั้วหัวใจกลับกลายเป็นความกลัว ความคิดเอาตัวรอดกลับมาครอบงำจิตใจ ฝูงชนลังเลอีกครั้ง...

“ฮือฮา!” ความกลัวจะเป็นตัวกำหนดการตัดสินใจ ความลังเลของมวลชนเริ่มอีกครั้ง บางคนหันเดินออกจากกลุ่มแต่สมุนของเจ้าสัวก็ตามไปต้อนกลับมา

ทันใดนั้น!…สิ่งที่ทุกคนกังวลก็มาถึง...

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังแว่วมาแต่ไกล ลำแสงไฟจากเฮลิคอปเตอร์บินมาจากทิศเหนือ

                                          .........................................................

ด้านเหนือของลาน...

ทั้งสี่คนยังคงถูกมัดมือช่วยเหลือตัวเองไม่ได้ พวกเขาถูกคุ้มกันโดยมือปืนรูปร่างผอมอีก 2 คน แทนร้องถามเจ็ทโด้.

“พี่เอาไงดี มันจะมาถึงแล้วนะ!”

เจ็ทโด้เงยหน้าไปมองทหารยามขี้โรค ที่นั่งคุม...

“พวกคุณจะไม่หนีจริง ๆ เหรอ?”

“หนีทำไม? โน่น! เจ้าสัวมาโน่นแล้ว พวกมึงหลอกไม่สำเร็จหรอก”เขาชี้ไปที่กลุ่มเจ้าสัวกำลังลากผ้าผืนใหญ่ออกมากลางลาน

เจ็ทโด้หันหาแทน...

“มันเจรจากับจีนได้ด้วยเหรอวะ ซวยแล้วเรา”

“หนูบอกแล้วว่า...มันเก่ง! พวกมันตัวท็อปทั้งนั้นเลย มันแพ้เลือกตั้งคนเห็นกันทั่วโลก มันเสกแป๊ปเดียวได้เป็นรัฐบาลเลย แค่นี้จิ๊บ ๆ ” ยายล้นเสริมขำ ๆ

“พ่อคิดว่า มันยังเจรจาไม่ได้หรอก ถ้าได้...มันไม่ออกมาหรอก”

แทนหมุนคอไปหาพ่อ…

“เรามาบอกลากันเถอะ! พ่อ...ผมรักพ่อนะขอบคุณที่กลับมา ผมไม่มีอะไรคาใจอีกแล้ว ถ้าตายก็ขอเกิดเป็นลูกของพ่ออีกนะครับ”

“พ่อก็รักแก ไม่เสียดายเลยถ้าต้องตายวันนี้ ไม่มีอะไรคาใจกันแล้วนะลูก พ่อยินดีที่จะได้เป็นพ่อของแกอีกครั้ง พ่อจะไม่ทำอย่างเดิมอีก ถ้าเราตายพร้อมกันไปหาแม่ด้วยกันนะ ” พ่อเอียงหัวพิงไหล่ลูกชาย

“คุณปู่! คุณลุง! พี่แทน! ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้หนูได้เกิดเป็นส่วนหนึ่งของทุกคนนะคะ เป็นอะไรก็ได้ หมา แมวหรือหนอนในถังขยะหน้าบ้านก็ได้ หนูรักทุกคนนะคะภูมิใจมากที่ได้เจอกันค่ะ”

เจ็ทโด้คอแข็ง...

“ผมไม่ยอมตายหรอก ผมจะกลับเกาหลี แค่นี้ไม่พอมือผมหรอก” เขาบอกเบา ๆ แล้วมองไปที่เฮลิคอปเตอร์ที่เข้ามาใกล้จนเห็นลำชัดเจน

“คุณลุงคะ หนูอยากเป็นลูกสาวของคุณลุงค่ะ อยากเป็นน้องของพี่แทน กลุ่มของคุณลุงอบอุ่นมาก หนูไม่รู้สึกกลัวตายเลยค่ะ”

“ได้สิลูกสาว! อยากฟังเรื่องของแม่มั้ย?” เจ็ทโด้ขยับตัวหน้าบานเลียริมฝีปากแผลบ

“ไม่อาว!”

“อะไรเหรอ ล้น?” แทนหมุนคอมาถาม

“คุณลุงจะเล่าเรื่องของภรรยาให้ฟังอีกแล้วค่ะ”

“ฮ่าฮ่าฮ่า!” แทนหัวเราะลั่น

..............................................

ขอบสนามด้านเหนือ เลยกลุ่มเจ็ทโด้ขึ้นไป...

ลุงโทนี่กับเจ้าสัวพีซีจับชายผ้าขาวคนละข้าง ในขณะที่เจ้าสัวช้างกับเจ้าสัวสิงห์จับชายผ้าอีกด้าน พวกเขากางผ้าขาวที่จารึกตัวอักษรภาษาจีน ยินดีต้อนรับนายทหาร โปรดชี้แนะ! ปูลงบนพื้นลานปูน

เจ้าสัวพีซี หันคุยเข้ากลุ่ม…

“ทำไมทหารจีนมันไม่ตอบวิทยุของเราวะ โทนี่?” สีหน้าเจ้าสัวเฒ่ากังวล

“ผมไม่แน่ใจ เราแก้สถานการณ์ไปแบบนี้ก่อน” ลุงโทนี่แหงนมองฟ้า เครื่องบินใกล้เข้ามาทุกลมหายใจ

เจ้าสัวพีซีเงยหน้า...

“เจรจาจบทุกอย่างก็จบ ต่อไปก็เอาคืนจากพวกมัน ผมเตรียมบัญชีหนี้สินให้ทุกคนแล้ว เราจะเก็บค่าวัคซีนกับค่าอาหารคืน” เขาหายใจเป็นกำไรและดอกเบี้ยในแบบมนุษย์ทุนนิยม

ลุงโทนี่ยิ้มถามขำ ๆ....

“เจ้าสัวตั้งราคาวัคซีนไว้เท่าไหร่ครับ? ตอนนั้น...ผมซื้อมา1โดส 1,800 ล้านเหรียญสหรัฐ แพงมาก! ไอ้หัวหยิกรูปหล่อเป็นคนขาย ผมยังไม่เข้าใจคำถามของมันจนถึงวันนี้เลย”

เจ้าสัวช้างหันขวับ...

“โห!..ผมโดนตั้ง 2,400 ล้านเหรียญ มันถามกวนประสาทมาก แม่ง! ขายของเป็นหรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่ชอบหน้ามันเลยกวนตีนมาก” เขาผสมโรงหน้านิ่วแค้นใจมาก

“ผมสิ! หนักเลยโดน 2,500 ล้านเหรียญ ยโสโอหังเหลือเกิน ผมมองหามันอยู่คิดว่าจะมากับพวกนี้ด้วยจะตบกระโหลกสักที” เจ้าสัวสิงห์เครียดแค้น พวกเขารุมด่าซอนพ่อค้าหน้าเลือดของเพื่อน ๆ

“ทุกคนตอบคำถามมันได้รึเปล่า มันถามเรื่องปลาหรือเปล่า?” เจ้าสัวพีซีเกาหัวแกรก

เจ้าสัวสิงห์เออออด้วย...

“ใช่ครับ! มันถามว่า ถ้าเราติดอยู่ในถ้ำพร้อมกับลูกน้องอีก 5 คนที่กำลังหิวโหยจะอดตายแต่ได้ปลามาตัวเดียว มีข้อแม้ว่าถ้าแบ่งกันกินก็จะประทังชีวิตไปได้อีก 2-3 วันแต่ไม่สามารถออกจากถ้ำได้ ถ้าใครกินปลาทั้งตัวจะรอดออกไปได้ ในฐานะที่คุณเป็นหัวหน้าจะทำอย่างไร?” เจ้าสัวสิงห์ทวนความจำ

เจ้าสัวช้างยกมือตอบ…

“ผมตอบว่า กินคนเดียว ถ้ารอดแล้วจะกลับมาช่วยทุกคน”

“อืม...ใช่!หลักสูตรผู้นำก็สอนไว้อย่างนั้นให้เอาตัวรอดก่อน” ทุกคนพยักหน้าเหมือนกัน

 “ผมก็ตอบเหมือนพวกคุณ โดนตั้ง 3,500 ล้านเหรียญ คำตอบของมันคืออะไรก็ไม่รู้กวนตีนมาก ไอ้หัวหยิกเอาแต่ใจตัวเอง คอยดูนะ!ผมจะเอาคืนจากพวกนี้ทั้งหมดเลย” เจ้าสัวพีซีครวญยาว หันมองเข้ากลุ่มชาวบ้าน

“ฮ่าฮ่าฮ่า! เจ้าสัวได้ที่ 1 ซื้อแพงกว่าทุกคนเลยนะครับ” เจ้าสัวช้างหัวเราะร่วนแล้วกระเซ้าต่อ...

“ใครจะใช้คืนให้เจ้าสัวได้ พวกนั้นจะไปเอาเงินมาจากไหน?”

“ผมจะออกกฎหมายให้ทุกคนต้องคืนเงินเข้ากองทุนป้องกันโรคติดต่อ เรียกเก็บไปยันลูกหลานของมันเลย” เจ้าสัวพีซีคำราม

เจ้าสัวสิงห์ชอบใจหัวร่อร่า...

“ดีครับ! ผมเห็นด้วย”

แสงไฟสาดเข้ามาใกล้ทุกขณะ...

“พอพวกทหารจีนลงมา ผมจะส่งไอ้กลุ่มนั้นไปเป็นเครื่องบรรณาการ ผมจะบอกว่ามันเป็นคนฆ่าทหารจีน” โทนี่ชี้ไปที่กลุ่มเจ็ทโด้ที่ห่างไปไม่ไกล

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” เฮลิคอปเตอร์จู่โจม Z9 ลำมหึมาพุ่งเข้ามา

“มาแล้ว!มาแล้ว! เจ้าสัวโบกมือเร็ว!” ลุงโทนี่กระดี๊กระด๊าโบกไฟฉาย

“พั่บ! พั่บ! พั่บ! พั่บ!” แสงไฟเฮลิคอปเตอร์จับลงมาที่ผ้าขาวสักครู่

“ฟ้าว! ฟ้าว! ฟ้าว!” ไม่มีใครคาดคิดว่าจรวดใต้ท้องพุ่งออกมาจากทั้ง 3 ลำแทนคำทักทาย

“เหี้ยแล้วไง? ” เจ็ทโด้ลั่น

“..............”

ทุกคนตกอยู่ในความกลัวสุดขีดสายตาเบิกกว้างปากอ้าค้าง ลานกว้างใหญ่กับคนนับแสนเงียบกริบได้ยินเสียงหัวใจเต้นครั้งสุดท้ายของคนข้างเคียง คำพูดของเด็กผู้หญิงที่ไร้ราคามีมูลค่าเท่ากับชีวิตของพวกเขา จรวดทำลายหนัก 150 ปอนด์ที่ทหารจีนหยิบยื่นความตายมาให้...ใครจะได้รับเป็นคนแรก